คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที 5 เชจูกับซนดงอุน
ในระหว่างขับรถ
“ทำไมรถมันติดอย่างนี้นะ นี้ยังออกไม่พ้นโชลเลยนะเนี่ย”ร่างสูงว่าอย่างหัวเสียเมื่อรถติดจนไม่รู้จะติดยังไงแถมนี้มันก็เริ่มค่ำแล้วด้วย เขาต้องขับรถตอนกลางคืน
“ฉันอยากเจอพ่อ”ฮยอนชึงเอ่ยเสียงเบาหวิว
“ผมคิดว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วนะ ชิ ทำไมติดอย่างนี้นะ ถ้าเอารถผมมาก็คงใช้ไชเรนตำรวจได้”
“อยากเจอพ่อ...”
“ฮยอนชึง!!เข้าใจสถานการหน่อย มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว!!!”เพราะความหงุดหงิดและร่างบางเอาแต่เอ่ยช้ำไปช้ำมาร่างสูงเลยเผลอตะคอกไป
“ฮึกๆๆๆฉันอยากเจอพ่อ เจอแม่ เจอโย ฮึกๆๆฮือๆๆ ทำไมต้องเกิดเรืองแบบนี้ขึ้นด้วย”
“ฮยอนชึง...”เพราะน้ำตาของร่างบางทำให้จุนฮยองตกใจเป็นอย่างมากเขาไม่เคยเห็นร่างบางในมุมนี้เลย
“ทำไมล่ะ จุนฮยอง ทำไม ฉันต้องมาแยกจากพวกเขาแบบนี้ด้วยเราเคยอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่น ฮึก โยน้องชายฉันเขาเป็นเด็กทีสดใส เขาไม่ควรมาเจอเรืองแบบนี้ คุณพ่อสุขภาพท่านไม่แข็งแรง ท่านป่วยบ่อยมาก ไหนจะแม่อีก แล้วนายจะให้ฉันเดินหันหลังหนีงั้นเหรอ!!!”คำพูดมากมายทีร่างบางพูดออกมาเหมือนอัดอั้น และก็น้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มเนียนทังสองข้างทำให้ใจของจุนอยองกระตุกวูบ เหมือนมีใครเอาของแหลมมาแทง
“ฮยอนชึง...”
“ฮึก นายคงไม่เข้าใจ ใช่สิ นายแค่ทำตามหน้าที ยังไงชะฉันจะพยายามไม่ทำให้นายเดือดร้อนก็แล้วกัน”ว่าแล้วก็หันหลังให้ร่างสูงพร้อมกับเอาเสื้อกันหนาวตัวใหญ่คุมตัวเองทำท่าเหมือนจะหลับ แค่ไหล่บางยังสั่น จุนฮยองรู้ทันทีว่าเจ้าของไหล่นั้นกำลังร้องไห้
“เฮ้ออออออ ทำไมฉันจะไม่เข้าใจล่ะ แค่ฉันทำได้ดีทีสุดเท่านี้ต่างหาก”ว่าแล้วก็เลิกสนใจร่างบางไปเลย อยู่กับตัวเองสักพักคงจะดีขึ้น
ร่างสูงขับรถมาได้สักพัก ก็ถึงจุดแวะพักรถเขาคิดได้ว่าฮยอนชึงยังไม่ได้กินอะไรนอกจากกับฮยอนอาตอนนั้นก็เลยคิดว่าคงจะหิวเลยแวะเข้ามา
“คุณจะเอาอะไรมั้ย หรือจะเข้าห้องน้ำรึเปล่า”
“ไม่ ทำไรก็ทำเถอะไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก”
“เฮ้ออออ เป็นแบบนี้เหวี่ยงใส่ผมยังจะดีกว่า”
“ฉันไม่มีสิทธิอะไรทีจะเหวี่ยงใส่นายหรอก ไปไหนก็ไปเถอะตอนนี้ฉันต้องพึ่งนายแล้วนี้”
“คุณทำให้ผมไปต่อไม่เป็นนะเนี่ย ทำแบบเดิมจะดีกว่านะ”ว่าแล้วก็ปิดประตูรถแล้วก็เดินหายออกไป
“เฮ้อออออ ชีวิตนายมันสุดๆไปเลยฮยอนชึง”ร่างบางบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะทิ้งตัวเอนเบาะแล้วก็เตรียมตัวจะหลับ
สักพักผ่านไป
“ฮยอนชึง คุณควรจะท่านอะไรหน่อยนะ หรือไม่ก็ดื่มอะไรสักหน่อยเดียวเราจะต่อเรือไปเชจูแล้ว”จุนฮยองที่พึ่งชื้อของกับขึ้นมาเอ่ยบอก
“ฉันไม่หิวนายกินเถอะ”
“ถ้าคุณเป็นอะไรคุณท่านจะสบายใจได้ไง ผมสัญญากับท่านแล้วว่าจะดูแลคุณให้ดีทีสุด”
“คุณพ่อ...”
“ยิ่งคุณทำแบบนี้ ท่านยิ่งไม่สบายใจ เร็วเถอะ เราต้องนั่งเรือนะอากาคมันหนาวใส่เสื้อหนาๆด้วย ที่ผมไม่พาคุณขึ้นเคื่องเพราะกลัวมันจะเป็นเป้าเกินไปพวกเขาจะหาเราเจอง่ายและไอ้เจ้านั้นอาจได้รับอันตรายเข้าใจนะครับ”
“ถ้าฉันตายทุกอย่างก็จบสินะ”
“คิดสั้นแบบนี้ คุณท่านถึงบอกว่าคุณยังไม่โต ทำใจให้สงบแล้วรับกับมารับช่วงกิจการรตอนทีมันเจริญดีกว่าน่า แล้วก็ทานนี้ชะ”ว่าแล้วก็ชีกชองขนมปังยื่นไปให้
“ขอบใจ ”ร่างบางว่ากะแทกเสียงเบาๆก่อนจะรับมากัดคำหนึ่งแล้วก็นิ่งไป
“เป็นไรไปครับ”
“ฉันไม่เคยนั่งเรือไปเชจูเลย”
“ก็กำลังจะเคยแล้วไง ”
“ฉันคงยังไม่ได้บอกนาย”
“ครับ?”
“ฉันเมาเรือ”
“ฮะ?เมาเรือ!ทำไมไม่บอกผมเร็วกว่านี้นะครับ รอแป็บเดียวไปชื้อยามาให้กินกันไว้ ห้ามอ้วกใส่ผมตอนนั่งเรือนะ”ท่าทางลุกลี้ลุกลนของร่างสูงทำให้ร่างบางอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหนึ่งอย่างน้อยก็ยังมีเขา
เกาะเชจู
ในที่สุดหลังจากทีผ่านด่านยากอย่างการนั่งเรือมาได้ ฮยอนชึงและจุนฮยองก็มาอยู่ที่เกาะเชจูชะที่ตอนนี้ร่างสูงกำลังกดโทรศัพท์หาน้องชายทีโทรหาก่อนมาทีนี้ พร้อมกับจ่อยาดมให้ร่างบางที่นอนพิ่งไหล่ตนอยู่เป็นการใหญ่ ใช้แล้วฮยอนชึงเมาเรือ แต่จุนฮยองก็ไม่คิดว่าจะเมาขนาดนี้หมดสภาพไปเลยนอนพิงไหล่เหงื่อแตกชิก
“ใจเย็นๆนะผมกำลังโทรหาดงอุนเดียวเค้าก็ออกมา”
“อือๆๆ”ร่างบางตอบอย่างไม่ใส่ใจนักตาสวยหลับแน่นเพราะเมื่อลืมตาขึ้นมาโลกมันไม่เป็นอยู่นิ่งมันโควงไปมา
(ครับพี่)ในที่สุดดงอุนก็รับสายเสียงสุดงัวเงียแน่ล่ะนี้มันตีหนึ่งกว่าๆแล้ว
“มารับหน่อย อยู่ที่สถานีรถไฟใต้ดิน ด่วนที่สุด”
(เฮ้ออออ นี่มันเวลานอนนะพี่ชายรอแป็บหนึ่งเดียวออกไปหา)ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมโดยดี
“เร็วล่ะ ก่อนใครบางคนจะแย่เอา”
(คร๊าบ)
เมื่อวางสายจากน้องชายก็หันมาสนใจร่างบางต่อ เวลาเป็นแบบนี้ล่ะปากหายไปเลยนะ ปกติเถียงคำไม่ตกฟาก
“ฮยอนชึง คุณโอเคมั้ย จะไปหาหมอรึเปล่า”
“ไม่ๆเดียวก็หายๆ”พูดพร้อมกับไปมือไปมาบนอากาดเพื่อเป็นการปฏิเสธ
“อืมๆ ไม่ไปก็ไม่ไปทานน้ำมั้ย”
“นายอยู่เงียบๆให้ฉันพิงสักพักฉันก็จะดีเองแหละ”
“เข้าใจแล้วครับ”และจุนฮยองก็ยอมทำตามคำสั่งโดยดี
สิบห้านาทีผ่านไป
ในที่สุดซนดงอุนก็มาถึงที่นัดกับจุนฮยองไว้ ร่างสูงโปร่งของดงอุนบวกกับหน้าตาที่ไม่เหมือนคนเกาหลีสักเท่าไร ทำให้เด่นสะดุดตามาแต่ไกล
“รอนานไม่ ฮยอง”
“ก็ไม่นานแค่รากงอกเท่านั้นเอง”
“โธ่ ประชดทำไม่เนี่ย รีบสุดๆแล้วบ้านผมไม่ได้อยู่ใกล้แถวนี้ชะหน่อยออกแถวหมู่บ้านชาวประมงไปโน้น ผมเลือกทีสงบๆทำงานของผม”
“เออ อย่าพูดยาวเอารถมารึเปล่าเนี่ย”
“เดินมา แล้วนั้นใครอ่ะ”พูดประชดพี่ชายพร้อมกับพยักพเยิดไปถึงบุคคนทีนอนซบไหล่ร่างสูงอยู่
“อืม นี้แหละเหตุผลที่ต้องมา จอดรถไว้ไหน”ว่าแล้วก็ดันอีกคนที่นอนพิงอยู่ออกห่างเล็กน้อยก่อนจะถอยตัวออกมาแล้วช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มอย่างง่ายดาย
“ตรงนั้น”ดงอุนมองการกระทำแสนอ่อนโยนของพี่ชายต่างสายเลือดอย่างไม่วางตา เขาไม่เคยเห็นจุนฮยองเป็นแบบนี้แม้แต่กับฮยอนอาที่รักมากก็ตาม ร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนพี่ชายเขาคือใครกันนะ
“เดินนำไปสิ”
“ครับ”
บ้านของดงอุน
บ้านของซนดงอุนหลังไม่ใหญ่มากเพราะเขาอาไสอยู่แค่คนเดียวมันเป็นบ้านหลังเล็กๆที่ติดกับชายทะเลของเกาะเชจูมี่แค่หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องรับแขกและหนึ่งห้องนอน
“พี่นอนห้องผมก็แล้วกันเดียวผมไปนอนทีห้องทำงานก็ได้ พอดีทำงานค้างไว้อยู่เลย”ลืมบอกไปว่ายังมีห้องทำงานทีมีประตูอิเล็กโทรนิคทีไม่คิดว่าจะเจอในเกาะแบบนี้อยู่ด้วย นี้สินะห้องทำงานของสายลับ กินและนอนอยู่ในนั้นได้เลย
“อืม”
“งั้นผมไปทำงานนะตามสบายเลย”
“อุ่น...”ชื่อเรียกทีร่างสูงชอบเรียกเวลาอยู่ด้วยกันลำพังหลุดออกมาจากปากหนา
“ครับ?”
“ขอบใจนะ”
“พี่ช่วยผมเยอะกว่านี้มาก ช่วยจนผมเป็นผู้เป็นคนแค่นี้ยังน้อยไปครับ ไปนะครับ”เมื่อผู้เป็นน้องเดินลับหายไปแล้วร่างสูงที่มีร่างบางอยู่ในอ้อมแขนก็เดินเข้าไปในห้องนอนที่ซนดงอุนบอกทันที
“ต่อจากนี้เราจะอยู่ที่นี้ ผมจะดูแลคุณเองฮยอนชึง ใครหน้าไหนก็จะไม่มีวันได้แตะต้องคุณ”วางร่างบางไว้กับเตียงพร้อมกับเอ่ยบอก สายตาที่จุนฮยองมองร่างบางตอนนี้ใครก็คงจะไม่เคยเห็นสายตาที่อ่อนโยนพร้อมจะปกป้อง
“เชื่อใจผมนะ”
คุยกันค่ะ!!
เหนื่อยแล้วเหมือนไม่มีคนอ่านเลย ตอนนี้ถ้าแปลกไม่มากอย่าสงสัยค่ะ
ไรท์เตอร์ลื่นหัวกระแทกฝาตอนอาบน้ำเมื่อกี้จากปกติก็ไม่ค่อยเต็มอยู่แล้ววันนี้เอ๋อเลย
มึนตึบ ดีนะทีแต่งออกมาได้ขนาดนี้ แต่ถ้าตอนนี้ดีกว่าทุกตอนทีแต่งมา คงมีคนบอกให้ไรท์เตอร์ล้มบ่อยๆแน่
สมองจะไหลออกมามั้ยเนี่ยโคตรปวดหัวเลย พี่ชายบอกว่าไรท์เตอร์ล้มหัวกระแทกบ่อยตอนเด็ก
เป็นสาเหตุที่ทำให้ตูบ้ารึเปล่าวะ= = สั้นเล็กน้อย นะตอนนี้ อย่างน้อยอ่านแล้วเม้นก็ยังดี
คนเข้าชมมากและเม้นน้อยไรท์เตอร์ก็ไม่รู้สึกดีหรอกค่ะ เม้นเดียวจากพวกคุณทำให้มีกำลังใจทำอะไรหลายอย่างเลย^^
ความคิดเห็น