คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที 4 เคลื่อนไหว
หลังจากทีกลับมาจากมหาลัยแล้ว ร่างบางก็เอาแต่คุ้นคิดถึงคำที่จุนฮยองพูดออกมา ทำไมถึงคิดจะช่วยเขา ทำไมถึงบอกอย่างนั้น ทังๆที่แต่ก่อนดูไม่ชอบใจเวลาที่เขาเข้าใกล้ฮยอนอา หวงน้อง หรือว่าชอบรุ่นน้องตัวเองก็ไม่รู้ ยังไงเนี่ยไอ้ห้อย ทำให้ฉันคิดมากตลอดเลยนะเนี่ย เฮ้ออออออออ ทำไงดีจะเชื่อเขาดีมั้ย แต่ถ้าฮยอนอาไม่ชอบเราจริงๆ ต่อให้พะเจ้ามาช่วยเราก็คงไม่มีวันสมหวังหรอก
“อะไรของคุณเนี่ย คิ้วผูกเป็นโบว์เชียว”จุนฮยองที่นั่งเฝ้าคุณหนูของเขาอยู่เอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นฮยอนชึงหน้ายุ่ง
“ก็คิดเรืองนายนั้นแหละ น่ารำคารจริงๆเลย”
“หือ?คิดเรื่องผมงั้นเหรอ”
“ก็ไม่เชิง นาย ที่ว่านายจะช่วยฉันเรือง...เอ่อ....”
“ฮยอนอา”เมื่อเห็นร่างบางไม่กล้าที่จะพูดออกมาจุนฮยองเลยต่อให้ชะเลย
“นั้นแหละ นายพูดจริงๆเหรอ”
“จนป่านนี้แล้วยังไม่เชื่อใจผมอีกเหรอ ก็ได้ ถ้าคุณไม่เชื่อเราเริ่มวันนี้เลยดีมั้ย”
“นายจะทำยังไง”
“ผมจะกลับไปเอาของที่บ้าน แล้วผมจะพาคุณไปด้วยระหว่างที่ผมจัดของ คุณก็คุยกับยัยนั้นไปไง ”
“เอางั้นเหรอ นายคิดว่ามันจะสำเร็จเหรอ”
“แน่นอนสิ แล้วผมจะหาเรื่องให้คุณได้ค้างทีนั้นด้วยเอามั้ยล่ะ แค่คุณขออนุยาตคุณท่านก็พอ”
“ฉันจะไว้ใจนายได้มั้ยเนี่ย เรืองคุณพ่อไม่มีปัญหาหรอก ท่านไว้ใจนายยิ่งกว่าฉันชะอีก”
“ตลก คุณเป็นลูกท่านนะ”
“เฮอะ แต่ก่อนอาจจะใช่ แต่เดียวนี้ไม่แน่ใจ”
“แล้วข้อเสนอที่ผมเสนอล่ะ”
“น่าสน ถ้าฉันคงไม่ค้างบ้านนายมันคงไม่เหมาะ”
“ตามใจ แล้วจะออกไปเลยมั้ย”
“อืม เอาสิ ”
“งั้นผมจะเอารถออกคุณไปรอที่หน้าบ้านเลย”
“เดี๋ยวจุนฮยอง”
“ครับ?”
“ทำไมนายถึงช่วยฉันล่ะ”
“หึ เพราะคุณมั้งครับ ตามออกมานะ^^”รอยยิ้มแรกจากยงจุนฮยองรอยยิ้มที่มันไม่ได้ยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ได้ยิ้มเย้ยยัน ไม่ได้ยกยิ้มอย่างมีแผนการแต่เป็นการยิ้มแบบจริงใจ ทำไมเราต้องใจเต้นเพราะแค่ไอ้นี้มันยิ้มให้ด้วยนะ จางฮยอนชึง นายแปลกไปนะ
บ้านของจุนฮยอง
หลังจากนั่งรถไม่นานทังสองคนก็ได้มาถึงบ้านร่างสูงตามแผนการทีวางไว้ บ้านร่างสูงเป็นบ้านชั้นเดียวที่กว้างละใหญ่น่าดูเกินกว่าทีจะอยู่สองคน หน้าบ้านมีสระว่ายน้ำขนาดกลางวางอยู่พร้อมกับสนามบาสเก็ดบอล ขนาดย่อม ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม สองคนนั้นถึงหุ่นดีคงเพราะชอบออกกำลังกายกันทังสองคนสินะ
รถที่จุนฮยองเป็นคนขับค่อยๆเลี้ยวเข้าไปจอดภายในตัวโรงรถทีอยู่ติดกับตัวบ้าน นี่คือบ้านของคนทีมาเป็นบอดี้กราด์ให้เรา ทำไมมันใหญ่กว่าบ้านเราล่ะ ร่างบางคิดในใจ พร้อมกับมองออกไปนอกกระจกรถ
“เชิญครับ นี้บ้านผมเอง”
“อืม พวกนายอยู่กันแค่สองคนเหรอ”
“ครับ”
“แล้วแม่บ้านคนสวนอะไรแบบนี้ล่ะ”
“ผมไม่ชอบมันวุ่นวายผมก็เลยให้ไปแบบ มาเช้าเย็นกลับ ”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”
ทังสองคนคุยกันไปพร้อมกับเดินไปด้วย ที่โรงรถมีรถจอดอยุ่สองคัน ส่วนรถทีร่างสูงขับมานั้นเข้าจอดเป็นคันทีสาม ในโรงรถมีประตูเชื่อมเพื่อเข้าไปในตัวบ้านได้ด้วย
“อ้าว โอปป้ามาไงเนี่ย หวัดดีค่ะ ฮยอนชึง”เมื่อเดินผ่านประตูเชื่อมมาก็เห็นฮยอนอาทีกำลังเดินลงบันไดจากด้านบนมาพร้อมเอ่ยทัก
“พี่มาเก็บของนะ ฝากฮยอนชึงด้วยเดียวพี่ลงมา”
“อ้อ ไปสิๆ”ฮยอนอาทำหน้างงๆเมื่อร่างสูงทีตนเรียกว่าพี่ เข้ามาก็พูดๆๆๆแล้วก็เดินขึ้นบันไดสวนกับตัวเองขึ้นไป
“เชิญนั่งค่ะฮยอนชึง”
“ขอบคุณครับ”
ฮยอนอาเดินนำฮยอนชึงเข้าไปภายในห้องนั่งเล่นพร้อมกับผายมือลงที่โชฟาตัวยาวเพื่อชวนให้ร่างบางนั่ง
“โอปป้าฉันสร้างปัญหาอะไรรึเปล่าค่ะ”ฮยอนอาเริ่มชวนคุย
“เปล่านี้ครับ เขาทำได้ดีทุกอย่าง”
“ฮ่าๆๆๆ เขาก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ ถ้าทำอะไรต้องทำให้ดีที่สุดไม่งั้นไม่ทำเลยจะดีกว่า”คำพูดที่เหมือนว่ารู้จักกันดีของฮยอนอาทำให้ใจของร่างบางกระตุกวูบ ช่วงนี้เป็นไรนะทำไมใจหวิวๆ
“แล้ว...พวกคุณรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหนครับ”
“ถ้าจะให้เล่าจริงๆทังวันก็คงไม่จบแต่ว่า รู้แค่ว่านานมากแล้ว และก็รักกันยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆอีกค่ะ”
“พวกคุณเกิดที่อเมริกาเหรอครับ”
“ค่ะ พวกเราเกิดทีอเมริกาทังสองคนเลย คุณถามประวัติพวกเราเหมือนจะเอาไปทำสารคดีเลย”ฮยอนอาว่าอย่างติดตลก
“ขอโทษครับ ผมคงละลาบละล้วงเกินไป”
“เปล่าหรอกค่ะ นี่มันเป็นสิ่งทีคุณควรรู้”
“ครับ”
“ทานอะไรมารึยังค่ะ ฉันว่าจะลงมาทำอาหารง่ายๆกินแล้วก็เจอพวกคุณก่อนถ้ายังไม่ทานเดี่ยวจะทำเผื่อค่ะ”
“เอ่อ...ฝากท้องด้วยนะครับ”
“ไม่มีปัญหาค่ะ แต่ว่าไม่อร่อยห้ามตินะ เพราะว่าปกติพี่ชายจะเป็นคนทำอาหาร ส่วนฉันก็ทานอาหารข้างนอกมาสองวันแหละวันนี้เลยอยากทำกินเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ไปกันเดียวผมช่วย”
“คุณเป็นแขกนะค่ะ นั่งรอเถอะ”ว่าแล้วก็เดินหายเข้าห้องครัวไป
ทางด้านจุนฮยอง
พอเดินขึ้นมาจนลับสายตาทังสองคนแล้ว เขาก็มาส่องดูบันไดด้านบนว่าสองคนนั้นทำอะไรกันบาง
“เฮ้อออออ เราจะทำเสียแผนมั้ยเนี่ย”ร่างสูงบ่นออกมาเบาๆเพราะถ้าเขาช่วยร่างบางสำเร็จนั้นก็คือฮยอนอามีใจให้ร่างบาง เขาคงผิดแผนอย่างถึงทีสุด แล้วก็หวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น
ติ๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์เคื่องหรูของร่างสูงดังขึ้นมา ทำให้ร่างสูงละสายตาจากการจับจ้องสองคนที่อยู่ข้างล่างมามองโทรศัพท์
‘คุณท่าน’
พอเห็นเบอร์โทรเข้าร่างสูงก็ถึงกับแปลกใจ โทรตามลูกชายงั้นเหรอ ไม่มั้ง แต่ก็รับก่อนก็แล้วกัน
“ครับ คุณท่าน”
(นายอยู่ไหนจุนฮยอง ฮยอนชึงอยู่กับนายรึเปล่า)
“ครับ คุณหนูอยู่กับผมคุณท่านเป็นอะไรรึเปล่าครับ”เมื่อฟังน้ำเสียงรีบร้อนร้อนรนของพ่อร่างบางร่างสูงก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา
(ยังไงก็ตาม ห้ามฮยอนชึงกลับมาบ้านเด็ดขาด พวกนั้นมันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ฮยอนชึงจะได้รับอันตราย)
“หมายความว่ายังไงครับ”
(ยังไงก็ตามอย่าถามนายต้องดูแลฮยอนชึงให้ดีที่สุดห้ามเขาไปบ้าน ไปมหาลัยในช่วงนี้ เขาจะได้รับอันตรายได้ นายเข้าใจใช่มั้ย ส่วนยังโยชอบฉันจะส่งไปอยู่ปูชาน เรื่องเงียบแล้วฉันจะให้กลับมา นายแค่ดูแลฮยอนชึงให้ดีที่สุดแค่นั้นก็พอ)
“ครับ ผมจะดูแลคุณหนูเท่าชีวิตของผม คุณท่านสบายใจได้”เมื่อได้ฟังสถานการณ์จากฝ่ายนั้นร่างสูงก็อดใจหายไม่ได้
(อีกอย่าง ถ้านายไม่อยากให้คนในครอบครัวนายเดือดร้อนไปด้วย นายต้องห้ามพาฮยอนชึงไปอยู่บ้านนาย เข้าใจนะ)
“ครับ วางใจได้เลย”เมื่อวางสายจากพ่อของฮยอนชึงแล้วร่างสูงก็เดินลงมาด้านล่างพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าที่เก็บหลอกๆ แต่ไม่คิดว่าจะได้ใช้จริง
“คุณหนูเราต้องไปแล้วครับ”เดินลงมาก็เจอกับร่างบางและน้องสาวตนทีนั่งกินข้าวกันอยู่ในห้องครัว
“ฮะ? ไปแล้วเหรอ ทานข้าวเสร็จก่อนได้มั้ย”ร่างบางต่อลอง
“นั้นสิ โอปป้าพี่ก็ทานก่อนสิ”
“ไม่มีเวลาแล้ว ลุก!!”
“เดี๋ยวสิ มีเรืองอะไรเหรอ”ฮยอนชึงเอ่ยถาม
ครืดๆๆ โทรศัพท์ของร่างบางที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้นมาทำให้ร่างบางเอื้อมมือไปกดรับทันที
“ฮัลโหล”
(พี่ฮะ นี้โยเอง)
“อ้าวโยซอบ ทำไมน้ำเสียงรีบร้อนจัง เป็นไรไปเนี่ย”
(โยกำลังจะไปปูชาน พี่ฮะ เราอยู่โชลไม่ได้แล้ว พี่ระวังตัวเองด้วยนะ ถ้าคุณลุงจัดการเรืองนี้เสร็จเมื่อไรเราค่อยเจอกัน โยรักพี่นะ)ตู๊ดๆๆ
“เดี๋ยว โยซอบ ยังโยซอบ!!!นี้มันเรืองอะไรกันเนี่ย!”ฮยอนชึงว่าออกมาอย่างหัวเสีย
“ไปกันเถอะเดียวเล่าให้ฟังในรถ ฮยอนอาดูแลตัวเองนะ”ว่าจบก็ลากแขนฮยอนชึงออกมาทีโรงรถทันที
ระหว่างขับรถ
“มันเรืองอะไรกัน เล่าให้ฉันฟังได้รึยัง”
“ธุรกิจบ้านคุณมีปัญหา พ่อคุณกำลังจะแย่ เราห้ามอยู่เป็นภาระให้ท่านเด็ดขาด”
“ปัญหาเรื่องอะไร”
“ผมไม่แน่ใจ อาจจะเป็นเงินทุนหรือไม่เราก็ไปขัดขาใครสักคน”
“จะบ้าเหรอ บ้านฉันทำธุรกิจส่งออกสินค้า บ้านฉันทำธุรกิจสะอาด”
“แต่คนพวกนั้นไม่เล่นสะอาดแบบคุณนะสิ”
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ฉันอยากอยู่ช่วยพ่อ”
“คุณจะเป็นภาระให้ท่านนะ”
“แล้วแม่ล่ะ ฉันเป็นลูกของพวกท่านจะให้ทิ้งไปง่ายๆได้ยังไงกัน”
“แค่ดูแลตัวคุณให้ดีแค่นั้นฮยอนชึง แค่ทำแค่นั้นก็เป็นการช่วยท่านได้มากแล้ว อย่าสร้างปัญหาอีกเลย”
“แล้วนายจะพาฉันไปไหน”
“ผมยังไม่รู้เลย รู้แต่ว่าเราอยู่บ้านผมไม่ได้ เพราะฮยอนอาจะได้รับอันตรายไปด้วย”
“เวลาอย่างนี้ เราควรจะทิ้งเธอไว้คนเดียวเหรอ”
“เธอไม่เกี่ยวเธอไม่เป็นอะไรหรอก เมื่อกี้น้องชายคุณโทรมาว่ายังไง”
“บอกว่าจะไปอยู่กับญาติทีปูชาน”
“ดีแล้ว เขาจะปรอดภัยเหลือแต่คุณ ”
“นาย...ไม่กลัวเหรอ ธุรกิจมันน่ากลัวนะ”
“ผมรู้ดีว่าธุรกิจมันเป็นยังไง แต่ผมจะดูแลคุณให้ดูทีสุด เชื่อใจผมนะ”คำพูดง่ายๆของร่างสูงแค่ประโหยกเดียวแต่ทำฮยอนชึงใจเต้นได้โดยไม่ทราบสาเหตุ
“หยิบโทรศัพท์ให้ผมที่”ร่างสูงทีขับรถเอ่ยบอก
“นายจะทำอะไร”
“โทรหาเบอร์ทีผมเมมว่าสายลับให้หน่อย เดียวนี้เลย”
“สายลับงั้นเหรอ ทำไมเมมแปลกๆ”
“โทรเถอะน่าอย่าถาม”
“อืมๆ”ว่าจบมือเรียวก็กดเลื่อนหาเบอร์รายชื่อตามทีร่างสูงสั่ง
“เจอแล้ว”
“โทรออกแล้วกดเปิดลำโพง”
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด....
(ฮัลโหล )
“นายอยู่ไหน”เมื่อมีคนรับร่างสูงก็เอ่ยออกมาทันที
(ก็อยู่บ้านผมนะสิ ถามทำไม)
“นายเคยมีบ้านเป็นหลักเป็นแหล่งเหรอ ที่ไหนฉันกำลังเดือดร้อน”
(คนอย่างฮยองเนี่ยนะเดือดร้อน ผมอยู่เชจูทำไมจะมาหาเหรอ)
“มันก็แน่สิฉันบอกแล้วว่าเดือดร้อน”
(โอเค ผมช่วยพี่เสมอ มาถึงเชจูแล้วโทรบอกผมเดียวออกไปรับ พี่คือผู้มีบุญคุณ)
“หึ นายไม่เปลี่ยนเลยนะ ‘ซนดงอุน’”
(แน่สิ น้องชายพี่ทังคน รีบมานะคิดถึงอยู่เหมือนกัน)
“อืม เจอกัน”ตู๊ดๆๆๆ
“ใคร?”พอวางสายปุ๊บ ร่างบางก็เอ่ยถามทันที
“คนที่เคยช่วยนะ เป็นสายลับไม่เคยมีทีอยู่เป็นหลักเป็นแหล่งหรอก เราจะไปหาเขาทีเชจู”
“ฉันเชื่อนายได้ใช่มั้ย”
“ผมจะไม่ให้คุณเป็นอะไรผมสัญญา”
คุยกันค่ะ!!
เอ้าๆบ้าลงมันเข้าไปถึงจะไม่มีคนอ่าน แหะๆ มีคนบอกว่าไรท์เตอร์พิมผิดเยอะ
ต้องขอประทารอภัยอย่างสูงนะค่ะ เพราะทุกครั้งที่แต่งฟิคไรท์เตอร์จะแต่งตอนดึก
และไม่มีแผนการอะไรทังนั้น คิดอะไรออกก็พิมๆๆ และเวลานอนพิมมันเลยพิมยากนิดหนึ่ง
แต่ไรท์เตอร์พยายามตรวจคืนแล้วนะ สงสัยเพราะง่วงเพราะมึนมั้ง ยังไงก็ขอบคุณที่บอกค่ะ
ไรท์เตอร์จะพยายามปับปรุง ตอนนี้ก็เริ่มแปลกๆไปแหละ ไรท์เตอร์ให้ความสำคัญกับฟิคเรื่องนี้มาก
และจะแต่งให้จบ ขอกำลังใจจากรีดเดอร์หน่อยนะ เม้นเดียวจากรีดเดอร์ทำให้เรายิ้มได้ทังวัน จริงๆนะ
ความคิดเห็น