คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที 2 บอดี้กราด์
“ไม่นะครับพ่อ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วทีจะต้องมีพี่เลี้ยงค่อยเดินตาม”
“พ่อบอกเหรอว่าพี่เลี้ยง”
“มันก็เหมือนๆกันนั้นแหละ ผมทำตามพ่อมาตลอด ผมไม่เคยขัดพ่อเลยสักอย่าง ขอล่ะแค่ครั้งนี้”
“โยซอบขึ้นห้องไปนอนไป”ผู้เป็นลุงหันไปสั่งหลานชายเมื่อเห็นหลานชายทำหน้าเลิกลั่น
“คุณลุงครับ โยว่า...”
“ขึ้นห้องไป!”
“คะ... ครับ”เพราะไม่เคยโดนผู้เป็นลุงตวาดขนาดนี้ โยซอบก็เลยใจเสีย แล้ววิ่งขึ้นห้องไป
“โยไม่เกี่ยว พ่อไม่ควรตวาดโย”
“เพราะไม่เกี่ยวพ่อถึงไล่ขึ้นห้องไปไง คำสุดท้าย พรุ่งนี้ลูกต้องมีบอดี้กราด์ เดียวพ่อจะหาคนทีฝีมือดีทีสุดให้”
“แต่ว่า...!”
“ฮยอนชึงฟังพ่อนะ ตั้งแต่เล็กจนโตลูกไม่เคยขัดคำสั่งพ่อเลย พ่อบอกว่าอย่าลูกก็อย่า พ่อบอกให้ทำลูกก็ทำ พ่อบอกให้เรียนอะไรลูกก็เรียน แถมแต่ละอย่างทำออกมาได้ดีสมเป็นลูกพ่อ แต่การทีลูกคัดคำสั่งพ่อแค่ครั้งเดียวมันทำให้ ความดีของลูกเหล่านั้นแทบไม่เหลือ ลูกเป็นพ่อลูกจะทำยังไง?”
“พ่อครับ รู้มั้ยทีทำแบบนี้ มันเหมือนผมไม่ใช่คน มันเหมือนผมไม่ใช่ลูกพ่อมันเหมือนผมเป็นแค่หุ่นเชิดในธุรกิตของพ่อเท่านั้น...”
“โอหัง!พ่อไม่เคยสอนลูกพูดในคำพูดแบบนี้ ถ้าพ่อไม่เห็นลูกเป็นลูก พ่อจะห่วงความปรอคภัย ของลูกทำไม”
“ฮึก มีสิครับ เพราะพ่อกลัวผมตายแล้วไม่มีใครไว้รับใช้ต่อไป...”
“จางฮยอนชึง!น้ำตาของแกนะ เก็บเอาไว้เถอะ ลูกผู้ชายห้ามร้องไห้!”
“คุณค่ะ ใจเย็นๆเถอะค่ะ ลูกกำลังตกใจ ค่อยๆคุยกัน”คุณนายจางทีเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง
“ปลอบกันเข้าไป นับวันลูกชายก็จะกลายเป็นลูกสาว เพราะคุณเลี้ยงมันแบบโอ๋อย่างนี้นี้แหละ คำขาด พรุ่งนี้ฉันจะนำบอดี้กราด์มารายงายตัวกับแก จะเป็นตายร้ายดีแกห้ามห่างจากเขา”
“ฮึก พ่อไม่มีเหตุผลเอาชะเลย”
“ฉันมีเหตุผลทีแกคาดไม่ถึง”ว่าแล้วผู้เป็นพ่อก็เดินออกไป
“คุณค่ะ!”คุณนายจางเดินตามสามีออกไปใจก็เป็นห่วงลูกชายคนเล็กใจจะขาด แต่ต้องคุยเรืองนี้กันให้รู้เรือง
“ฮึกๆๆๆฮือออออออ พี่ชายครับถ้าพี่ยังอยู่ ผมจะต้องเจอกับอะไรแบบนี้มั้ย”เมือทังสองท่านเดินออกไปแล้วฮยอนชึงก็ทรุดลงร้องไห้ เพราะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าใครๆไม่ได้ ก็เลยต้องแอบร้องไห้คนเดียว
“รู้มั้ย มันเจ็บนะ ฮึก ฮือๆๆๆ”
“พี่ฮะ...”โยซอบทีแอบมองผู้เป็นพี่อยู่ไม่กล้าแม้แต่จะเดินลงมาปลอบใจ แต่ทำไมการทีพวกเค้าหนีเที่ยวครั้งเดียวต้องทำชะเป็นเรืองใหญ่ขนาดนี้ด้วยนะ
เช้าวันต่อมา
วันนี้อากาดแจ่มใส จางฮยอนชึงไม่ได้ไปมหาลัย มีแต่ยังโยซอบไปเพราะเด็กปีหนึ่งมีงานทีต้องทำเยอะฮยอนชึงเลยต้องนั่งจับเจ่าคนเดียวอารมณ์ยิ่งห่อเหียวอยู่แล้วด้วย สิ่งเดียวทีฮยอนชึงคิดถึงแล้วพอมีความสุขขึ้นมาบ้างคือใบหน้าแสนสวยของร้อยตำรวจตรีเอกหญิงคนนั้น แต่พอคิดถึงหน้าฮยอนอาทีไรก็ชอบติดใบหน้าอันแสนเผด็จการของสารวัตจุนอยองคนนั้นมาด้วยนะ
“ไอ้บ้าๆๆๆๆ ออกไปจากความคิดฉันนะ ฉันจะคิดถึงแต่ฮยอนอาเท่านั้น”
“เฮ้ออออออออออ ถ้าเธอมาเป็นบอดี้กราด์ของเราก็ดีสิ”เพราะอยู่คนเดียวก็เลยได้แต่นั่งพึมพำ ไม่มีอะไรทำ คิดถึงเสียงแหลมๆของโยซอบขึ้นมาเสียดื้อๆ
“โย นายคงจะมีความสุขสินะ”
ก๊อกๆๆๆ
“คุณหนูค่ะ คุณท่านเรียกลงไปพบด้านล่างค่ะ”เสียงแม่บ้านเรียกสติของฮยอนชึงให้กับมาโลกความจริง คงไม่พ้นเรืองบอดี้กราด์สินะ
“บอกพ่อว่าผมหลับ ”
“แต่ว่า...ป้าจะเดือดร้อนนะค่ะ คุณหนู”
“เฮ้ออออออ เข้าใจแล้วครับ เดียวผมตามลงไป”
เมื่อตอบรับแม่บ้านไปแล้วร่างบางของฮยอนชึงก็ค่อยๆพาตัวเองเดินอย่างช้าๆตามออกไปเหมือนไม่อยากให้มันไปถึง ขาเรียวลากไปเหมือนกับมีของหนักถ่วงอยู่
“จะทำแบบนั้นอีกนานมั้ย รีบมาสิ”เมื่อเดินมาถึงแถวหน้าห้องนั่งเล่น ผู้เป็นพ่อสังเกตท่าเดินของลูกชายแล้วมันช่างขัดหูขัดตาเสียจริง
“พ่อมีอะไรครับ ผมเหนื่อยอยากพักผ่อน”เมื่อเห็นว่าตัวเองทีตัวเองกระทำลงไปนั้นมันไม่ได้เกิดประโหยดอะไร ช้ำร้าย ยังทำให้ผู้เป็นพ่อด่าฮยอนชึงเลยเดินด้วยท่าปกติมานั่งข้างพ่อ โดยไม่สังเกตเลยว่าคนทีนั่งอยู่ด้านตรงกันข้ามตนนั้นคือใคร
“นั้นคือบอดี้กราด์ของลูกต่อไปนี้ เขาจะตามดูแลความปรอดภัยของลูก ทุก!ฝี!ก้าว!!”เฮ้อ ว่าแล้วไง คงไม่พ้นเรื่องนี้ ใบหน้าสวยค่อยๆหันไปมองผู้ทีพ่อพึ่งแนะนำให้รู้จัก แต่เมื่อเห็นหน้าเขาจังๆ ตาสวยก็เบิกกว้างขึ้นเหมือนเห็นของแปลก
“นะ นะ...นาย!”มือเรียวยกขึ้นมาชี้หน้าของคนทีนั่งอยู่ตรงข้ามอย่างลืมตัว
“ครับ ทำไมเหรอครับ ‘คุณหนู’”ร่างสูงทำเพียงแค่ยักไหล่เบาๆ พร้อมกับเน้นคำว่าคุณหนูหนักแน่น เพื่อตอกย้ำว่าเขาคือบอดี้กราด์จริงๆ
“ลูกอย่าพึ่งปฏิเสธ อ่านประวัติเขาก่อน จบหลักสูดเอฟบีไอตั้งแต่อายุยังน้อย พันตำรวจโทที่มีอายุน้อยทีสุดในกองตำรวจ ผลงานดีในทุกด้าน ฝีมือดีในทุกด้าน แถมเขาไม่เคยรับงานแบบนี้ด้วย เขายอมพักงานตำรวจเพื่อมาเป็นบอดี้กราค์ให้ลูกเลยนะ”
“แต่พ่อครับ... ”
“อย่าเถียง! พ่อติดต่อมาหลายที แต่ไม่มีใครฝีมือเท่าเขาสักคน แถมอายุทีไม่ห่างกันมาก ก็น่าจะเป็นเพื่อนทีดีต่อกันได้”
“ผมไม่ยอมให้นายนี่มาเดินตามผมต้อยๆแน่ มันน่ารำคาร”
“พ่อพูดคำไหนคำนั้น รู้จักกันชะ นี่สารวัตยงจุนฮยอง ส่วนนี่ลูกชายผมทีเล่าให้ฟัง จางฮยอนชึง”
“ฉันไม่ยอมนายแน่ๆ”ร่างบางหันมาแยกเขี้ยวให้ร่างสูง
“หือ?”ร่างสูงก็มองอย่างสงสัย คนที่หน้าจะเป็นผู้ใหญ่ทีเขาเห็นตอนนั้น สามารถทำอะไรเด็กๆแบบนี้ได้ด้วยเหรอ
“พ่อครับ เขาเป็นตำรวจหน่วยพิเศษนะ ถ้าให้มาเป็นบอดี้กราค์ผมแล้วหน่วยของเขาล่ะ แถมเขายังเป็นหัวหน้าเสียด้วย”
“ลูกรู้ได้ไงว่าเขาเป็นหน่วยพิเศษ พ่อยังไม่ได้พูดนี้”
“คือ...”
“ไม่ต้องห่วงหรอก หน่วยนะฉันให้ฮยอนอาดูแล แถมฉันก็ขออนุยาตผู้กำกับแล้วด้วย ขอพักชั่วคราวเพราะผลงานฉันดี เรืองเลยผ่านเร็ว”
“ไม่ได้ถาม”กัดฟันพูดใส่ร่างสูงเพื่อไม่ให้พ่อได้ยิน
“พูดเหมือนรู้จักกันมาก่อนเลย”
“เปล่าครับ/ครับ”ร่างบางตอบปฏิเสธแต่ร่างสูงกับตอบรับ
“มันยังไงกันแน่เนี่ย”
“รู้จักครับ”ร่างสูงชิงตอบก่อน
“ดี!แบบนี้พ่อจะได้สบายใจหน่อย เอาล่ะจุนฮยอง ต่อจากนี้ฝากด้วยนะ”
“ครับ ไว้ใจได้เลยครับ”
หลังจากทีผู้เป็นพ่อเดินจากไปแล้วร่างบางก็หันมาทำสายตาคาดโทษทันที
“ต้องการอะไร”
“หมายความว่าไง ต้องการอะไร”
“นายทำแบบนี้ทำไม ทังๆทีไม่เคยรับงานแบบนี้แต่ตกลงกับพ่อทำไม”
“ก็พ่อนายเสนอราคาหน้าสนใจ ฉันเลยลองดูไม่เสียหาย แค่เด็กเก็บกดคนหนึ่งฉันคงเอาอยู่ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นนายไปได้”
“ฉันไม่ต้องการให้นายมาป็นบอดี้กราด์ ฉันโตแล้วดูแลตัวเองได้”
“เหรอ แล้วไอ้ทีโดนจับเป็นตัวประกันจนหน้าซีดนั้นล่ะ เรียกว่าดูแลตัวเองได้มั้ย”
“บ้านนายก็มีอันจะกิน หน้าทีการงานก็สูง นายไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย”
“โธ่คุณหนูครับ ใครบางทีไม่ชอบเงิน”
“โกหก!นายต้องการอะไรบอกมาเลยดีกว่า”
“หึ!ถ้าฉันบอกว่าฉันต้องการนาย นายจะให้มั้ยล่ะ”ร่างสูงลุกขึ้นเท้ามือกับโต๊ะทีวางขวางระหว่างพวกเขาพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหาร่างบาง
“นะ...นาย!”
“ผมมีชื่ออย่าเรียกแต่นายๆ แบบนี้ผมไม่ชอบ ถ้าคุณสุภาพกับผม ผมก็จะสุภาพกับคุณเราจะอยู่กันแบบสันติ”
“นาย!”
“แน่ะๆ ไม่หยุดใช่มั้ย”ว่าแล้วก็โน้มหน้าลงไปใกล้อีก
“ยงจุนฮยอง!!”
“เรียกแบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อยเอาเป็นว่าต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกับยี่สิบสี่ชั่วโมงยกเว้นตอนเข้าห้องน้ำเท่านั้น โอเคนะครับ?”
“แล้วนายไม่กลับบ้านรึไง”
“คุณท่านพ่อคุณ บอกให้ผมพักทีนี้”
“แล้ว...ฮยอนอาล่ะนายไม่ห่วงเธอเหรอ”
“ฮยอนอาดูแลตัวเองดีกว่าใครบางคนแถวนี้อีกนะ”
“แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง!”
“ใช่ ผู้หญิงทีเป็นตำรวจ แต่ก่อนผมก็ห่วงฮยอนอามากเหมือนกัน ก็อย่างคุณว่าเธอเป็นผู้หญิง แต่เธอได้พิสูดแล้วว่าผู้หญิงอย่างเธอแข็งแกร่งกว่าผู้ชายบางคนอีก ”ว่าแล้วก็กรวดสายตามองร่างบางแบบเรียบๆก่อนจะถอยไปนั่งทีเดิม
“นายคิดจะรับงานนี้นานเท่าไร”
“จนกว่าผมจะพอใจ หรือไม่ก็จนกว่าจะโดนไล่ออก”
“งั้นฉันไล่นายออกตอนนี้เลย”
“คนทีไล่ผมออกได้คือคนทีให้เงินเดือนผมเท่านั้น และคุณก็ไม่ใช่”
“เฮ้อออออ ฉันเหนือยทีจะเถียงกับนายแล้ว”
“ก็หุบปากไปสิครับ ถ้าคุณทำให้ผมพอใจ ผมก็ไปเองแหละ”
“แสดงว่า ถ้าฉันทำตัวดีๆนายอาจจะไปเร็วขึ้นใช่มั้ย”
“ก็...ประมารนั้นมั้งครับ”
“งั้นฉันสะหงบศึก”
“ครับ ผมก็เหมือนกัน พรุ่งนี้ไปเรียนใช่มั้ยครับ”
“นายจำเป็นต้องรู้เหรอ”
“ถ้าพูดเพราะๆผมอาจจะไปไวขึ้นนะครับ”
“ไปสิ พรุ่งนี้ส่งงาน อ้าว เวรล่ะ งานยังไม่ทำแล้วฉันมานั่งเถียงกับนายทำมั้ยเนี่ย”ร่างบางว่าพร้อมลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วก็เดินขึ้นห้องไปโดยมีร่างสูงเดินตามมาไม่ห่าง
“หึ งานนี้สนุกแน่ จางฮยอนชึง”ร่างสูงเอ่ยกับตัวเองเบาๆพร้อมกับยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
สามชั่วโมงทีแล้ว
“หัวหน้าครับ มีคนติดต่อขอจ้างหัวหน้าเป็นบอดี้กราด์ให้ลูกชายครับ”ตำรวจชั้นผู้น้อยเดินเข้ามารายงานตามปกติเมื่อมีคนมาติดต่องานกับหัวหน้าของเขา
“นายเคยเห็นฉันตอบรับงานแบบนี้มั้ย ไร้สาระ ไปบอกปฏิเสธไปแค่นี้งานฉันก็เยอะจะตายอยู่แล้ว”
“ครับ!”ลูกน้องว่า พร้อมกับทำความเคารพแล้วเดินออกไป
“น่ารำคารจริงๆ”ว่าแล้วก็ก้มหน้าลงทำงานต่อ
ผ่านไปสักพัก
“ไปรึยังคนทีมาติดต่อนะ”ร่างสูงเดินออกมาหน้าโรงพักเพื่อชงกาแฟก็เลยเอ่ยถามคนทีเข้าไปรายเมื่อกี้ชะเลย
“ครับ แต่เขาเสนอราคาหน้าสนใจนะครับ สารวัต”
“นายเห็นฉันเป็นคนหน้าเงินเหรอ”ว่าพร้อมกับยกกาแฟขึ้นดื่ม
“ไม่ครับ ผมแค่เห็นว่ามันหน้าสนใจ แถมเขายังทิ้งเบอร์ติดต่อให้ด้วย เขาเป็นพ่อของเด็กพ่อชายคนทีถูกจับเป็นตัวประกันเมือวานนะครับ”
“หือ? ตัวประกันเมื่อวานเหรอ”ร่างสูงทีกำลังจะดื่มกาแฟชะงักไปพร้อมกับ นึกถึงใบหน้าหวานๆของคนทีถูกจับเป็นตัวประกันเมื่อวาน
“ครับ หน้าจะลูกคุณหนูนะครับ”
“เอาเบอร์ติดต่อมาสิ ”
“ทำไมอยู่ดีๆถึงอยากได้ครับ”
“เปล่า แค่เบื่องานตำรวจ อยากเป็นบอดี้กราด์นะ”ว่าแล้วก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ตามแบบของเจ้าตัว
สรุปการมาเป็นบอดี้กราด์ครั้งนี้ยงจุนฮยองตั้งใจ!
คุยกันค่ะ!!!
วันนี้ไรท์เตอร์ไปงานแต่งพี่สาวเพื่อนมาก็เลยอัพดึกนิดนึง
(ก็เห็นอัพดึกทุกวัน)แหะๆ ไม่รู้ว่ามีคนอ่านมั้ย แต่ก็จะบ้าอัพมันอยู่อย่างนี้แหละ
ทุกคนคงงงกับบุคลิกของน้องซึง อย่าได้ตกใจค่ะ ไรท์เตอร์ก็งงเหมือนกัน
อย่าได้สนไรท์เตอ์เรืองนี่้มันอินดี้ อารมณ์ไรท์เตอเป็นไง ฟิดก็เป็นงั้นแหละ(น่าถีบ)
ถึงจะไม่มีนอ่านเดียวไรท์เตอร์อ่านเองก็ได้ ส่วนคนทีอ่าน สัญญาค่ะว่าจะอัพจนจบ
สุดท้าย เม้นบางไรบ้าง ไรท์เตอร์จะได้รู้ว่ายังมีคนอ่านไม่ได้บ้าไปคนเดียว เยส !!!
ความคิดเห็น