คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที 10 ผู้ช่วยฮยอนอา
“ฮยอนอา!!!!”
“หึ ว่าแล้ว”ร่างสูงเอ่ยเบาๆพร้อมกับปล่อยฮยอนอาให้เป็นอิสระ
“รู้ได้ไงเนี่ย”ฮยอนอาลดมีดทีถือจ่อท้องพี่ชายต่างสายเลือดของตัวเองอยู่ลงพร้อมกับเอ่ยเช็งๆ
“เล่นอะไรเป็นเด็กๆ พี่รู้ตั้งแต่เธอล็อกคอแล้ว ผู้ชายบ้าอะไรจะตัวเล็กขนาดนี้ข้อมือก็เล็กนิดเดียว แถมจังหวะการเคลื่อนไหวตัวมันคือสิ่งที่พี่สอนเธอทังหมด”
“ว้าว พี่ชายเก่งจังเลย แปะๆ ตบมือให้”
“แล้วอีกอย่างสร้อยข้อมือของเธอที่พี่เคยให้ไว้ จับครั้งเดียวก็รู้แล้ว แถมเสียงแปลกๆนั้นอีก ไม่รู้ก็ฟาย”
“โห...”
“ถ้าเป็นคนอื่นพี่คงไม่ปล่อยให้มีดจ่อง่ายๆหรอก ถ้าเธอเป็นคนอื่นอาจจะแขนหักตั้งแต่ตอนพี่บิด เพราะงั้นตอบมาเล่นแบบนี้ทำไม”
“เพราะอยากเป็นคนอื่น”
“ฮะ?!”
“พี่สอนฉัน ก็มัวแต่ออมมือ เพราะเป็นผู้หญิงบ้างล่ะ เป็นน้องบ้างล่ะ ก็เลยอยากสู้กับพี่แบบจริงจังสักครั้ง”
“ไร้สาระ”
“ขอโทษทีทำให้ตกใจนะค่ะฮยอนชึง”เอ่ยขอโทษคนที่ยืนหน้าซีดอยู่ในห้อง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”ถึงตกใจมากแค่ไหนแต่ก็โล่งใจทันทีเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร
“แล้วตามมาได้ไงเนี่ย”
“แกะรอยโทรศัพท์พี่นะสิ”
“เธอกล้าแกะรอยโทรศัพท์ตำรวจเลยเหรอ”
“อย่าลืมสิ ว่าฉันก็ตำรวจ”
“พี่จะแจ้งจับเธอ”
“เอาสิ ถ้าแน่จริง อยู่ด้วยกันสองคนเหรอ ดงอุนล่ะ?”เมื่อรู้สึกว่าบ้านเงียบผิดปกติเลยถามถึง คนที่ควรจะอยู่นี้ชะเลย
“ไปโชลแล้ว งานด่วนนะ”
“เฮ้ออออ ว่าจะได้เจอกันสักหน่อย น่าเสียดาย ”
“แล้วเรามาทำไมเนี่ย”
“อะไรเดียวนี้ น้องมาหาไม่ได้เหรอ”
“มันอันตราย”
“ก็ใช่ไงฉันจะได้ช่วยพี่อีกแรง”
“มันไม่ใช่เรืองเล่นๆนะฮยอนอา แค่ดูแลฮยอนชึงคนเดียวพี่ก็จะตายอยู่แล้ว นี้เรายังจะมาเป็นภาระให้พี่อีกเหรอ”
“ภาระงั้นเหรอ เดียวเอามีดแทงชะเลยนี้”ว่าอย่างเคืองๆพร้อมกับจ่อมีดทีท้องอีกฝ่ายอีกครั้ง
“คือ...ผมว่ากลางดึกอย่างนี้อย่าเล่นมีดเลยนะครับ เดี่ยวผีผลักเอา”ฮยอนชึงเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะกลัวฮยอนอาจะพลาดแล้วมีดแหลมนั้นจะแทงอีกคนเข้าจริงๆ
“ผลักก็ดีสิ ชิ น่าหมั่นไส้นักทำอย่างกับเราอ่อนแอจะเป็นจะตาย ไอ้เราก็เป็นห่วง ถึงตามมา”
“นี้นะเหรอไม่อ่อนแอ”
“สู้กันสักตั้งมั้ยล่ะพี่ ถ้าฉันชนะพี่ต้องยอมให้ฉันอยู่ต่อ”
“อย่าเลยไม่อยากรังแกเด็ก”
“งั้นก็ให้ฉันอยู่ช่วยต่อ ฉันรู้เรื่องทังหมดจากเพื่อนคุณโยซอบแล้ว”
“กีกวังนะเหรอ”ร่างบางที่เดินออกมาจากห้องนอนแล้วมายืนคุยกับสองพี่น้องให้เป็นเรืองเป็นราว
“ค่ะ เจอกันที่มหาลัย เขาก็เลยเล่าให้ฟัง”
“งั้นแสดงว่าโยก็ติดต่อกับกีกวังอยู่นะสิ”
“น่าจะเป็นแบบนั้นนะ”จุนฮยองเสนอความคิดเห็น
“แล้วนี่ เป็นยังไงบ้างค่ะพี่ มีเบาะแสอะไรมั้ย”
“จะอยู่ให้ได้สินะ”
“แน่นอน ฉันดั้นด้นมาถึงที่นี่จะกลับง่ายๆก็ไม่ใช่คิมฮยอนอาแล้ว”
“ครับๆ อยู่ก็อยู่ ดีเหมือนกัน ฮยอนชึงจะได้มีเพื่อนคุย”ว่าพร้อมมองไปที่ร่างบาง
“นั้นสิๆ อยู่กับพี่จุนฮยอง คงไม่ต่างกับอยู่กับท่อนไม้หรอก นิ่งชะ คุณฮยอนชึงคงเหงา ไม่เป็นไรฮยอนอามาแล้ว ”ว่าพร้อมตบอกอย่างภูมิใจในตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณครับ”
“เอาล่ะ นี้มันก็ดึกมากแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ เอาไงก็พรุ่งนี้ถึงคุยกัน คราวหน้าช่วยโผล่มาแบบปกติหน่อยนะฮยอนอาถือว่าพี่ขอร้อง”
“จ๊ะ!”ว่ากะแทกเสียงแล้วก็เดินลงไปนั่งที่โชฟาที่ตั้งอยู่กลางบ้าน
“ไปนอนสิวันนี้จะเป็นยามให้เอง”
“เธอนั้นแหละ ไปนอนกับฮยอนชึงในห้องไปเดียวคืนนี้พี่เฝ้าเอง”
“งั้นก็ขอบคุณนะโอปป้า”จุ๊บ!เมื่อว่าจบก็วิ่งไปหอมแก้มอีกคนไวๆก่อนจะวิ่งหายไปในห้องนอน
“ให้ตายเหอะ ทำอย่างกับเป็นเด็กๆ”ปากก็บ่นแต่ก็ยิ้มชะ จนฮยอนชึงอดหมั่นไส้ไม่ได้
“แอบชอบรุ่นน้องตัวเองรึไง”
“โอย อย่างยัยนั้นนะน่ะ คงมีแต่คุณแหละตาต่ำไปชอบ”
“ก็ดีกว่าชอบนายแล้วกัน”แล้วก็เดินสะบัดหายไปในห้องอีกคน
“เฮ้ออ นี้สรุปเราต้องนอนข้างนอกทังๆทีอากาดหนาวแบบนี้เนี่ยนะ ฮยอนอานะฮยอนอา”
วันรุ่งขึ้น
ในวันที่อากาศหนาวจนจะบ้าตาย หิมะตกอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน ฮยอนชึงกับสองพี่น้องหมกตัวอยู่ในบ้านเพราะอากาศแบบนี้ แต่ว่าฮยอนอายังงอแง ว่าอยากจะไปเดินชายหาด
“นาน่ะ พี่จุนฮยองให้ฮยอนอาไปเถอะ ชายหาดก็อยู่แค่นี้เอง”
“มันหนาว”ร่างสูงตอบนิ่งก่อนจะสนใจคอมพิวเตอร์ของตัวเองต่อ ฮยอนอาอ้อนวอนเขาจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
“อะไรกัน อากาศแค่นี้เองอาเมริกาฉันก็อยู่มาแล้วนะ”
“อย่างอแงจะได้มั้ย จะตามมาช่วยหรือตามมาป่วนเนี่ย”
“อะไรๆก็ป่วน เช็งโอปป้าจริงๆเลย”ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างพี่ชายอย่างหงุดหงิดที่ตัวเองไม่ได้ตามที่ต้องการ
“ทำไมฮยอนอาอยากไปเที่ยวชายหาดล่ะครับ”ฮยอนชึงที่เงียบฟังอยู่นานเอ่ยถามขึ้น
“แฮ่ๆ ก็แค่ชอบนะค่ะ”ยิ้มแหย่ๆให้อีกคน
“งั้นไปกับผมมั้ย ผมก็อยากไปอยู่เหมือนกัน”
“ใครอนุญาต”จุนฮยองเอ่ยลอยๆ แต่สายตายังจับจ้องอยู่ทีงาน
“ทำไมอ่ะ โตๆกันทังนั้นแล้วอย่ามาวางอำนาจหน่อยเลย” ฮยอนชึงผู้ไม่เคยยอมแพ้ใครเอ่ยสวนขึ้นมา
“คุณนั้นแหละอย่ามาเด็กเลย”
“จุนฮยอง!กี่ครั้งแล้วที่นายหาว่าฉันเป็นเด็ก”
“ถ้าไม่อยากให้ว่าก็อย่าทำแบบนี้สิ”เพราะอารมณ์หงุดหงิดร่างสูงเลยพับหน้าจอคอมลงแล้วเดินเข้าไปในห้องเพื่อหนีการโต้เถียงทันที
“เดี๋ยว! มาคุยกันให้รู้เรืองนะฉันพูดไม่จบห้ามเดินหนี”ฮยอนชึงที่เริ่มจะเดือดขึ้นมาหน่อยๆ เดินตามเข้าไปเคลียร์
“อะไรกันเนี่ย อย่างกับคนเป็นแฟนกันเลย”เมื่อสองคนเดินหายเข้าไปฮยอนอาก็บ่นออกมาอย่างปลงๆแล้วก็ทิ้งตัวเหยียดลงนอนกับโชฟา
ภายในห้อง
“ยงจุนฮยอง!มาคุยกันให้รู้เรืองนะ ฉันพูดไม่จบนายเดินหนีทำไม!!”
“หนวกหูน่า ผมจะพักผ่อนไปอยู่ข้างนอกกับฮยอนอาไป”ว่าแล้วร่างสูงก็ทำตามที่พูดทันที โดยการทิ้งตัวลงนอนที่เตียง
“ไอ้บ้า ไม่เคยมีใครทำอย่างนี้กับฉันเลยนะ!ฉันจะไปเล่นข้างนอกห้ามตามมาด้วย เชอะ”แล้วก็เดินสะบัดหน้าออกไปแต่ยังไม่ทันได้เดินพ้นประตูร่างสูงที่เมื่อกี้นอนอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วดึงแขนให้กับมาอยู่ตำแหน่งเดิม
“ใครอนุญาต”เอ่ยเสียงเรียบอีกครั้ง
“ปะ...ปล่อยนายไม่ใช่พ่อฉัน”เมื่อสบกับแววตานิ่งเฉยของคนตรงหน้า ฮยอนชึงถึงกับติดอ่าง พยายามแกะข้อมือตัวเองออกจากพันธนาการ
“แต่เป็นคนที่พ่อคุณสั่งให้ดูแลคุณ เพราะชะนั้นอยู่เฉยๆ อย่าสร้างปัญหาเข้าใจมั้ยครับ”
“ไอ้บ้า”
“ทำไมครับ ถึงอยากจะออกไปเที่ยวนัก หรือเพราะยังชอบฮยอนอาอยู่”ว่าพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามาประชิดตัวมากขึ้น
“ไม่ใช่อย่างนั้นชะหน่อย”มือเรียวยกขึ้นมาดันอกแกร่งออกห่างจากตัวโดยอัตโนมัติ เมื่อรู้สึกถึงแรงอารมณ์โกรธของร่างสูง
“แล้วมันยังไงล่ะ”
“จุนฮยอง ปล่อยเถอะเดี๋ยวฮยอนอามาเห็น ฉันไม่ไปแล้วก็ได้”
“ทำไมต้องกลัวฮยอนอาเห็น”
“เอ๊ะ!!จะเอายังไงเนี่ย”
“แคร์ฮยอนอามากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“จุนฮยองอย่ามาบ้าน่า!!”ฮยอนชึงเอ่ยเสียงดัง เมื่อร่างสูงโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ พร้อมกับเบี่ยงหน้าหลบเมื่อรู้ว่าร่างสูงตั้งใจจะทำอะไร
“หันหนีทำไม ”
“ก็...”
“ยังชอบฮยอนอาอยู่จริงๆสินะ ขอโทษผมมันโง่เอง”ว่าเสียงตัดพ้อแล้วก็คลายอ้อมกอดออกจากร่างบางพร้อมกับหันหน้าหนีไป
“เดี๋ยว!”ฮยอนชึงเอ่ยเรียกไว้ทำให้ อีกคนชะงักแต่ก็ยังไม่หันกลับมา
“ถ้ายอมให้จูบ ทุกอย่างจะจบใช่มั้ย”ร่างบางกลั้นใจเอ่ยออกมา ใบหน้าหวานก้มแทบครางชิดอกเพราะรู้สึกเกินอายเกินกว่าจะสบตาอีกคน
“มันจะจบครับ เราจะไม่ทะเลาะกันเพราะผมก็ไม่ได้อยากทะเลาะกับคุณนักหรอก”
ร่างสูงที่เมื่อกี้ยังตั้งท่าโกรธ มายืนตรงหน้าร่างบางเมื่อไรก็ไม่รู้พร้อมกับซ้อนใบหน้าหวานขึ้นมา แล้วประกบปากลงกับปากบางสีกุหลาบ ร่างบางตอบรับจูบนั้นอย่างเต็มใจแขนแกร่งของร่างสูงกระชับเอวของร่างบางให้มาชิดกับตัวมากขึ้น รสจูบวาบหวามแทบจะหลอมละลายทังสองร่างให้เป็นหนึ่งเดียวกัน เรียวแรงของร่างบางถูกร่างสูงตรงหน้านี้สูบออกไปแทบจะหมดตัว ขาแขนไม่มีแรงที่จะพยุงตัวเองยืนอีกต่อไป ถ้าไม่มีแขนแกร่งคอยเกาะเอวอยู่นี้เขาคงจะทรุดลงไปกองกับพื้นเป็นแน่
“อื้ออออออออออ...”ร่างบางครางอือในลำคอเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจจะขาดไป แต่ร่างสูงก็ยังไม่ยอมผละออก แถมยังเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้นดันเรียวลิ้นเข้ากรวดเอาความหวานในโพลงปากเล็กอย่างย่ามใจ มืออีกข้างว่างจากการล็อกคนตัวเล็กให้อยู่กับตัว ค่อยๆล้วงผ่านสาบเสื้อยืดตัวบางของอีกคนขึ้นสัมผัสแผ่นหลังเนียนเรียบ พลางปากหนาก็ผละออกมาจากปากบางเลื่อนลงไปซุกไซ้ชอกคอหอมของอีกคนพร้อมขบเม้มจนเกิดเป็นรอยที่แสดงความเป็นเจ้าของต่อร่างบางตรงหน้า
“อ๊ะ!จุนฮยอง พอก่อน พอแล้ววว...”ร่างบางที่รู้สึกว่าเริ่มจะถูกรุกรานมากเกินไปบิดเร้าๆ เหมือนโดนไฟลน
“อะไรกันล่ะ”ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างขัดใจ พร้อมเงยขึ้นสบตาอีกคน
“พอเถอะนะ ถือว่าขอร้อง ฉัน...ฉัน”ฮยอนชึงอ้ำอึ้งพร้อมกับก้มหลบสายตาอีกคน
“โอเคๆไม่ต้องพูด ผมขอโทษ ขอโทษนะ”ร่างสูงผละออกจากทุกอย่างที่พันธนาการร่างบางไว้
“ขอบคุณที่เข้าใจ”ฮยอนชึงเอ่ยออกมาแค่นั้นก่อนจะเดินไปนอนลงบนเตียงแล้วคลุมโปงทันที นี้เราทำบ้าอะไรเนี่ยเกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เกือบเสียท่าแล้ว
ทังสองคนไม่รู้เลยว่าการกระทำของพวกเขาทุกอย่างเมื่อกี้ ฮยอนอาได้เห็นและรับรู้ทังหมดเธอตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมพี่ชายเธอถึงทำแบบนั้น หรือว่า...!พวกเขาจะเป็นแฟนกัน!! ฮยอนอาเก็บความสงสัยไว้แค่นั้นเมื่อพี่ชายของเธอกำลังเดินออกมา เธอรีบวิ่งไปที่โชฟาแล้วทิ้งตัวลงนั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฮยอนอา...”จุนฮยองที่เดินออกมาเอ่ยเรียกน้องที่นั่งอยู่บนโชฟา ทำให้เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้ง ปกติฮยอนอาไม่ใช่คนขวัญอ่อน แต่เหตุการณ์ทีพึ่งเห็นเมื่อกี้ทำให้เธอตกใจ
“คะ?” แต่ก็ยังตั้งสติได้พร้อมเอ่ยตอบไป
“พี่มีเรืองจะคุยกับเรา เรืองนี้ห้ามบอกฮยอนชึงเด็ดขาดนะ”
“อะไรค่ะ”
“คนพวกนั้น มันตามฮยอนชึงเจอแล้ว”
“พี่ว่าไงนะ!”
“ชู่ว อย่าเสียงดังสิ พี่รู้สึกว่าสองสามวันผ่านมานี้มีบางอย่างผิดปกติ ดีแล้วล่ะที่เธอมาจะได้ช่วยกัน พี่ว่าบางที่เราอาจจะได้ย้ายที่อยู่ก็ได้”
“แล้ว... ฮยอนชึงจะไม่เป็นอะไรเหรอค่ะ”
“เขาต้องเข้าใจสถานการณ์สิ แต่อย่าพึ่งบอกนะ เดียวจะสติแตกไปกันใหญ่”
“พี่ควรบอกให้เขาทำใจไว้แต่เนิ่นๆ”
“เอาเถอะทำตามที่พี่บอก พี่ต้องพึ่งเราแล้วล่ะฮยอนอา อย่าทำให้พี่ผิดหวังนะ”
“ฉันไม่เคยทำให้พี่ผิดหวังสักครั้ง”
“ดีมาก น้องสาว”ว่าพร้อมกับยีหัวคนตรงหน้า
ไม่ว่าคนพวกนั้นจะเป็นใครเขาจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายคนที่เขารักเด็ดขาดทังฮยอนชึงและฮยอนอาพวกเขาคือทุกสิ่งทุกอย่างแล้วบนโลกใบนี้สำรับเขาทุกสิ่งทุกอย่าง...แล้วจริงๆ...
คุยกันค่ะ!!!
ไรท์เตอร์หายหัวไปนานมากเลยอ่ะ จนไม่รู้ว่าทุกคนจะลืมไปแล้วรึยัง
แต่ไรท์เตอร์ยังสัญญานะนะว่าฟิคเรืองนี้จะจบอย่างแน่นอนวันปีใหม่จีนค่าาา
ผ่านมาหนึ่งวัน เหนื่อยๆมากๆเลยโดนแม่ใช้งานเยี่ยงทาสT^Tสุดท้าย
อ่านแล้วไม่เม้นไม่เป็นไร ขอแค่เข้ามาอ่านนิยายเราเราก็ดีใจแล้ว ชึ้งมะ^__^
ความคิดเห็น