คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที 9 ตามล่า
กลับมาที่เกาะเชจู
ความสำพัลของฮยอนชึงและจุนฮยองพัธนาไปอย่างช้าๆโดยที่ทังสองต่างก็ให้ความไว้ใจชึ่งกันและกัน จุนฮยองยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ดูแลฮยอนชึง ปกป้อง และทำทุกอย่างให้มันต่างตรงแค่ว่ารู้ตัวแล้วว่าควรจะอยู่ในตำแหน่งไหนและทำอะไรให้ดีที่สุด วันนี้ก็เช่นกันทังสองคนมาเที่ยวตลาดแถวนั้นเพื่อจะหาชื้อของไปตุนใส่บ้านไว้เยอะๆ ทังสองเดินจับมือกันอย่างเปิดเผยโดยไม่สนว่าใครจะมองยังไง ตอนแรกร่างบางขัดขืนเพราะการที่ผู้ชายเดินจับมือกันอย่างนี้มันคงไม่ดีแน่ๆ เพราะความดื้อรั้นของจุนฮยองร่างบางเลยปล่อยเลยตามเลย
“ชึง วันนี้อยากกินอะไรอ่ะ”ร่างสูงเอ่ยถามขึ้น
“ไม่รู้ดิ อะไรทีทำให้กินก็กินทังนั้นแหละไม่เรืองมากหรอก”
“เหรอ คิดว่าจะเรืองมากชะอีก ฮ่าๆๆๆ”
“ฉันไม่ค่อยเห็นนายยิ้มหรือหัวเราะเลย แต่เวลานายยิ้มมัน...”
“มันอะไรอ่ะ”
“ก็ปากนายห้อยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“เดียวเถอะฮยอนชึง”
“แล้วทำไมถึงไม่ค่อยยิ้มล่ะ”
“ผมเป็นหัวหน้าคนนะ จะให้หัวเราะหรือยิ้มง่ายๆมันจะไม่เป็นที่เคารพนับถือ”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเรืองแบบนี้มันขึ้นอยู่ที่ใจ”
“จะเข้าใจอะไรล่ะครับ คุณหนู”ว่าพร้อมกับเอามือยีผมนุ่มของอีกคนเล่น
“ทำบ้าไรเนี่ยผมเสียทรงหมด”ปากเรียวยู่ออกมาอย่างไม่พอใจ มือก็จัดทรงผมไปด้วย
“ครับๆ ตกลงจะกินอะไร”
“กินโจ๊ก...”(เฮ้ย!>//<)
“ตกลงกินโจ๊กนะ”
“อืม”
เมื่อได้รับคำตอบอันแน่ชัดแล้วจุนฮยองก็เดินจูงมือร่างบางหาชื้อของต่อไป ภาพแบบนี้ช่างหาดูได้ยากผู้ชายตัวใหญ่ๆคนหนึ่งมาเดินชื้อของไปทำอาหาร
แชะ! เสียงถ่ายรูปดังขึ้นทีข้างหู
“ทำอะไรของคุณเนี่ย”จุนฮยองเมื่อรู้ตัวว่าโดนแอบถ่ายก็หันมาโวยกับร่างบางทันที
“ก็ถ่ายรูปนายไง เอาเก็บไว้เป็นทีระทึก”
“ระลึกเหอะ ได้โปรด- -”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ชื้อของเสร็จไปเดินเล่นชายหาดกันมั้ย หรือว่าหิวแล้ว”
“ไปสิๆ ฉันชอบทะเล เมื่อวานก็แอบไปเล่นมาทีหนึ่งแล้ว”
“แล้วก็ปล่อยให้ผมวิ่งตามหาใช่มั้ย”
“ขอโทษ-^-”
“ช่างเหอะ อย่างน้อยก็เพราะคุณทำแบบนั้นมันถึงทำให้เรารู้ความรู้สึกของกันและกัน”
“เน่า”
“หรือจะเถียง แต่ผมขอร้องอย่าทำอีก เมื่อวานผมกลัวจริงๆนะกลัวว่าจะเสียคุณไป”
“ฉันอยู่นี้ อย่ากลัวอะไรไม่เข้าท่าน่า ฉันจะไปจากนายได้ยังไง”ว่าแล้วก็กระชับมือหนาที่จับอยู่ให้แน่นขึ้นไปอีก
“ไม่รู้สิ...ผมใจไม่ดี”
“เอาน่า ฉันตายเท่านั้นแหละ ถึงจะแยกจากนายได้”
“นั้นคือสิ่งที่ผมกลัวที่สุดอย่าพูดมันออกมาอีก”สายตาดุๆที่ส่งมาทำให้ฮยอนชึงเข้าใจแล้วว่าตัวเองได้พูดอะไรผิดไปจริงๆ
“อืม”
“ขอให้เรืองมันผ่านไปโดยไวด้วยเถอะยิ่งคุณอยู่แบบนี้ผมยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ปรอดภัย”
“จุนฮยองฉันถามอะไรอย่างได้มั้ย”
“ครับ?”
“ชอบฉันตรงไหน”
“หึ ความลับครับ รีบไปกันเถอะเดียวจะค่ำชะก่อน ไปอยากไปเล่นชายหาดแล้วเหรอ”
“อยากสิไปกัน”
เมื่อทังสองคนเดินออกห่างจากบริเวรนั้นแล้ว สายตามุ่งร้ายของคนๆหนึ่งจากมุมมืดก็ได้เผยตัวออกมา ริมฝีปากของบุคคนปิศนาได้แย้มยิ้มอย่างชั่วร้าย
“เจอตัวแล้วครับ บอส”
ชายหาดของเกาะเชจู
อากาดเย็นๆกับกลิ่นเค็มๆของทะเล ทำให้ฮยอนชึงดูเหมือนจะสดชื่นเป็นพิเศษ วิ่งเล่นเหมือนเด็กๆแต่ก็ยังไม่กล้าที่จะลงไปสำผัดน้ำเพราะรู้ว่าอากาดนี้มันเย็นเพียงใด
“จุนฮยอง มานี้เร็วสิ”ส่งเสียงเรียกอีกคนที่เดินตามหลังอยู่ก็ตัวเองเอาแต่วิ่งแล้วคนเดินจะตามทันได้ไงกันเล่า
“ครับๆ”
“ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะใสๆแบบนี้อีกแล้ว จุนฮยองคิดในใจทำไมเขาถึงชอบเสียงหัวเราะของฮยอนชึงจังนะ ฟังแล้วรู้สึก ความสุข
ในขณะที่จุนฮยองเดินไปหาฮยอนชึงช้าๆและฮยอนชึงเองก็รู้สึกดีใจที่ได้ออกมาสูดอากาดบ้าง สายตาของคนปิศนาได้จ้องมองมาที่พวกเขาอีกครั้ง จุนฮยองด้วยความที่สัญชาติญาณของเอฟบีไอ จึงรู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อมีคนจ้องมอง เขาจึงหยุดชะงักไป
“เป็นอะไรไปจุนฮยอง”ฮยอนชึงที่เห็นสีหน้าจุนฮยองเปลี่ยนไปถามขึ้น
“เปล่าหรอก ผมว่าเรากลับกันเถอะอากาดเริ่มเย็นมากแล้ว”พูดพร้อมกับลากฮยอนชึงที่ยังขืนตัวไว้เพราะไม่อยากกลับให้ตามมา
“เอ๊ะ!เดียวสิ”
“ตามมาเหอะน่า”จุนฮยองดันฮยอนชึงให้เดินนำหน้าไปก่อนก่อนจะหันไปมองด้านหลังของตนอีกครั้ง แต่ก็พบกับความว่างเปล่า รู้สึกไปเองอย่างนั้นเหรอ ไม่น่าจะใช่นะ
อดีตบ้านดงอุน(อดีต?)
จุนฮยองและฮยอนชึงนั่งทานข้าวอยู่ที่ระเบียงบ้านตามปกติ แต่ทำไมวันนี้ร่างสูงถึงหน้าเครียดนัก คงจะไม่พ้นเรืองที่รู้สึกเมื่อตอนเย็นนี้หรอก
“คิดอะไรอยู่จุนฮยอง นายเอาแต่เขี่ยไปเขี่ยมาแล้วข้าวมันจะหมดมั้ยเนี่ย”ฮยอนชึงทีนั่งฝั่งตรงข้ามเอ่ยท้วงขึ้น
“หมดสิครับ ผมจะเอาไปเททิ้งไง”
“เททิ้งทำไมเสียดายของถ้านายไม่กินเอามาฉันจะกินเอง”ว่าพร้อมกับจะทำจริงๆ
“ผมทำอาหารอร่อยใช่มั้ยล่ะ”
“อืม ก็ดีนะ แต่สู้ฮยอนอาไม่ได้”
“โอย ยัยนั้นจะมีอะไรทอดไข่ยังไหม้เลย”
“อย่าว่าน้องสิ”
“นี้คุณยังชอบฮยอนอาอยู่เหรอ”
“เปล่า ก็แค่ไม่อยากให้นายว่า”
“ปกป้องกันเข้าไป”
“ความรู้สึกนะ เข้าใจนะ”
“เข้าใจครับ แค่กับฮยอนอาผมไม่หึงหรอก แต่ถ้ากับคนอื่นก็ไม่แน่”
“ไม่ว่าจะหญิงหรือชายเหรอ”
“หญิงทีอาจจะมียกเว้นบาง แต่ถ้าชายใครมันกล้ายุ่งได้กินลูกปืนผมแน่”
“ตำรวจเถื่อนรึไงเนี่ย”
“หึ ผมไม่กลัวหรอกแค่นี้เอง”
“จ้า อิ่มแล้วเก็บด้วยนะ”ว่าแล้วร่างบางก็ลุกจากที่นั้นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
“ก็ผมเก็บตลอดอยู่แล้ว”
กลางดึกคืนนั้น
ในขณะที่ร่างบางของฮยอนชึงนอนหลับอย่างสบายใจอยู่บนเตียงอุ่นๆ จุนฮยองที่นอนอยู่ด้านล่างกับกระสับกระส่ายเหมือนคนนอนไม่หลับก็นอนไม่หลับจริงๆนั้นแหละ จะว่าหนาวหรือพื้นแข็งก็ไม่น่าจะใช้เพราะก็นอนหลายวันผ่านมาแล้วทำไมถึงนอนได้นะ
พรึบ!ร่างสูงลุกขึ้นพร้อมกับสะบัดผ้าห่มออกอย่างแรง เพื่อหวังจะลุกไปกินน้ำบางที่อาจจะรู้สึกดีขึ้น
“ไปไหนเหรอ”ร่างบางที่คิดว่าหลับไปแล้วเอ่ยอู้อี้ออกมา
“ขอโทษที่ทำให้ตื่นผมจะไปดื่มน้ำนะ”
“นอนไม่หลับรึไง”ว่าพร้อมกับลุกขึ้นนั่งมือเรียวยกขึ้นมาขยี้ตาเล็กน้อยเหมือนเด็กพึ่งตื่นนอน
“อืม”ตอบเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินมานั่งที่ปลายเตียง
“ทำไมถึงนอนไม่หลับล่ะ หนาวเหรอ”เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงเล็กน้อยพร้อมเอ่ยถาม
“เปล่าหรอก”
“ขึ้นมานอนด้วยกันมั้ย”
“พูดอะไรออกมารู้ตัวมั้ย”
“จะเป็นอะไรล่ะ นายช่วยฉันตั้งเยอะแค่นี้เอง”
“ไม่ล่ะ ไม่อยากนอนเบียดคุณคุณนอนสบายๆเถอะ ผมก็จะนอนแล้ว”ว่าแล้วก็ลงจากเตียงกลับสู่ที่ของตัวเอง
“ตามใจ”ร่างบางก็ทิ้งตัวลงนอนเช่นกัน
“ฮยอนชึง...”
“อะไรอีกล่ะ จะขอขึ้นมานอนด้วยไม่ให้แล้วนะ”
“ไม่ใช้ แต่...ขอจับมือได้มั้ย อย่างน้อยผมก็อุ่นใจว่าคุณยังไม่ไปไหน”
“ทำตัวเหมือนเด็กไปได้”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยอมนอนตะแคงมาฝั่งที่คนตัวสูงนอนอยู่พร้อมยื่นมือลงมา
“ผมคิดว่าที่นอนไม่หลับนี้อาจจะเป็นห่วงคุณ กลัวเกิดอะไรขึ้นกับคุณตอนผมหลับ”
“นอนได้แล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆฉันจะกระตุกมือนายแรงๆเลย ถ้านายไม่ตื่นล่ะน่าดู”ว่าให้อีกคนสบายใจ
“จริงๆนะ”
“อืม”แล้วทังสองก็เข้าสู่ห้วงนิททาไป
ผ่านไปสักพัก
แกรกๆๆ เสียงปิศนาอะไรบางอย่างที่ดังขึ้นหน้าห้องนอนร่างทังสองร่างยังนอนอย่างไม่รู้เรืองรู้ราว
แกรกๆๆๆ ตุบๆๆ
เมื่อเสียงมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆทำให้จุนฮยองรู้สึกตัวขึ้นมา หัวของเขาคิดไปถึงความรู้สึกเมื่อตอนเย็นเมื่อคิดว่ามันคงจะไม่ใช่เสียงแมวธรรมดาแน่ๆ เขาก็เลยเอื้อมมือไปหยิบปืนพกที่เก็บเอาไว้ใต้หมอนออกมาถือไว้ในมือ
“ฮยอนชึงๆ”เอ่ยปลุกอีกคนพร้อมเขย่าเบาๆตอนนี้รู้สึกตัวไว้ดีที่สุด
“หือ...อะไรเหรอ”ร่างบางที่ยังง่วงนอนอยู่นั้นลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย
“ผมได้ยินเสียงแปลกๆด้านนอก ตื่นเถอะมันอันตราย”
“ว่าไงนะ พวกมันตามเราเจอแล้วเหรอ”ตาสว่างทันทีที่ร่างสูงพูดจบ
“ผมไม่รู้อยู่นี้นะผมจะออกไปดูด้านนอก”จุนฮยองว่าพร้อมกับลุกขึ้นยืน ร่างบางก็ลุกตามทันที
“อืม”
เมื่อร่างบางตอบรับจุนฮยองเลยค่อยๆย่องออกไปทางด้านประตูก่อนจะเปิดออกอย่างระมัดระวังร่างสูงพิงกำแพงฝั่งในก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูก่อนจะผลักเปิดออกโดยทีไม่ได้เดินออกไปทันที
เมื่อทุกอย่างยังคงเงียบร่างสูงเลยสงสัยเลยเล็งปืนไปทางประตูพร้อมกับค่อยๆก้าวออกช้าๆสายตาคมสอดส่ายหาความปกติในความมืดทีแทบจะมองไม่เห็นอะไร
พรึบ! และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อร่างสูงก้าวพ้นประตูเพียงเล็กน้อยมือปิศนาก็เอื้อมมาจากด้านหลังล๊อกคอร่างสูงไว้ ชึ่งแสดงว่าบุศคนผู้นี้หลบอยู่หลังประตูมาตลอด
พลั่ก!!
“จุนฮยอง!”ร่างบางร้องอย่างตกใจเมื่อคนผู้นั้นเตะข้อพับขาของร่างสูงจนทรุดลงพร้อมแย่งปืนของร่างสูงมาไว้ในมือ แต่ร่างสูงยังคงนิ่ง ร่างบางแทบไม่อยากจะเชื่อว่าบอดี้กราด์ทีแสนเก่งกาจของตัวเองเสียท่าง่ายๆแบบนี้
พรึบ! แต่ร่างสูงก็ไหวตัวทันตอนทีมันเผลอเอื้อมมือบิดแขนของมันไขว่หลังก่อนจะดันให้ติดฝาแต่ก็รู้สึกถึงวัตถุเย็นๆที่จ่ออยู่ที่ท้องเสียก่อน
“ปล่อยไม่งั้นฉันแทงแน่ๆ”เสียงทุ้มต่ำๆที่ฟังดูแม่งๆทำให้ร่างบางตกใจอย่างมาก จุนฮยองจะถูกแทงงั้นเหรอ เพราะความมืดทำให้เขามองไม่เห็นอะไรเลย
“เลิกเล่นได้แล้ว”จุนฮยองเอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดสวิกไฟที่อยู่ตรงกำแพง ทำให้มองเห็นบุศคนปิศนาคนนั้นทันที
“ฮยอนอา!!!!”
คุยกันค่ะ
จุดๆๆไม่มีอะไรจะพูดเหนื่อยมากเลยช่วงนี้การเรียนงานเงิน
ทุกอย่างไม่เป็นใจกับมาจุนชึงแล้วค่ยแต่งออกหน่อยตอนนี้ใช่
เวลาแต่งสองวัน(ความจริงคือสองชั่วโมงนอกนั้นอู้)แต่งยากเพราะ
เราอธิบายฉากไม่เก่ง เฮ้อออออ เหนื่อยอ่ะ ที่สัญญากับทุกคนไว้ว่าเรืองนี้จะจบจะ
ทำตามสัญญาให้ดีที่สุดนะ เป็นกำลังให้เราด้วย
ความคิดเห็น