คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที 3 วันแรก
เช้าวันต่อมา หน้ามหาวิทยาลัยโชล
เช้านี้ทุกอย่างแทบจะเป็นปกติสำรับสองพี่น้องจางฮยอนชึงและยังโยซอบ แต่ต่างแค่คนขับรถบัดนี้ได้ควบหน้าทีบอดี้กราด์ของผู้เป็นพี่ไปด้วยนะสิ
“จอดตรงนี้ก็ได้ครับ”โยซอบเอ่ยบอกเมื่อร่างสูงจะขับเลยบริเวรหน้าประตู
เมื่อรถคันหรูจอดลงแล้วยังโยซอบก็เปิดประตูลงไปทันที ตามด้วยฮยอนชึงทีทำท่าจะตามลงไปด้วย
“เดี๋ยว!”เสียงเรียกของร่างสูงที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับเอ่ยขึ้นทำให้ฮยอนชึงทีกำลังจะลงจากรถชะงัก
“อะไร”
“เราห่างกันไม่ได้นะครับ เพราะคุณจะมีอันตลายเพราะงั้นเอารถไปจอดกับผมให้คุณโยซอบลงก่อนก็ได้”
“นี้!อย่าเว่อร์จะได้มั้ย นี้มันในมหาลัยนะ คงไม่มีใครมาฆ่าฉันหรอก เอารถไปเก็บแล้วตามขึ้นไป”
“คุณหนูกำลังทำให้ผมไม่พอใจ และผมคงจะได้อยุ่ป่วนคุณอีกนานถ้ายังไม่เลิกทำแบบนี้”คำขู่ของร่างสูงใช้ได้ผลเสมอสีหน้าของร่างบางเลิกลั่นอย่างเห็นได้ชัด ถ้าจะลงไปก็กลัวมันทำอย่างทีพูด ถ้ากลับขึ้นไปก็กลัวเสียฟรอมเอาไงดีวะ
“พี่ เอารถไปเก็บกับสารวัตเถอะฮะ ถ้าให้สารวัตขึ้นไปคนเดียวจะรู้ได้ไงว่าพี่อยู่ไหน”เหตุผลน้องชายทำให้ฮยอนชึงคิดออกแล้วรีบยกขึ้นมาเป็นข้ออ้างทันที
“ก็ได้ เพราะกลัวนายหลงทางหรอกนะ”
“ตั้งแต่แรกก็จบ”
ร่างบางก้าวขึ้นมานั่งทีเดิมอีกครั้ง โดยทีร่างสูงทีนั่งอยู่ด้านหน้าแอบมองผ่านกะจกหลังก็แอบลอบยิ้มอย่างพอใจ ทำตัวดีๆแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย คิดได้แบบนี้นั้นพร้อมกับปลายเท้าทีแตะคันเร่งและรถคันหรูก็ค่อยๆเคื่อนตัวออกไป
ที่จอดรถของมหาลัย
เมื่อมาถึงร่างบางก็ค่อยๆก้าวออกมาจากตัวรถร่างสูงก็เช่นกันแต่ในขณะนั้นก็มีรถคันหนึ่งเลี้ยวเข้าจอดในบร๊อกต่อจากพวกเขา รถคันนั้นคุ้นตาเหลือเกินสำรับจุนฮยอง แน่นะ ก็รถเขานี้ แต่คนขับไม่ใช่เขาแต่เป็นร่างบางอีกร่างทีขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาว
“อ้าว โอปป้า เจอกันได้ไงเนี่ย”ฮยอนอาลดกะจกข้างลงเพื่อเอ่ยทัก
“สวัสดีครับ”ฮยอนชึงเมื่อเห็นร่างบางจะไม่ทักมันก็ยังไงอยู่ก็เลยเอ่ยทักชะเลย
“อ้าว ฮยอนชึงนั้นเอง ทำไมมากับโอปป้าได้ค่ะ”เอ๊ะ!นี้ฮยอนอายังไม่รู้เหรอว่าตาบ้านี้ไปเป็นบอดี้กราด์ให้เรา คิดอย่างสงสัย
“พี่มาทำงานนะ เธอล่ะทำไมไม่รีบไปเรียน”
“เดี๋วย พี่บอกฉันว่ารับงานเป็นบอดี้กราด์งานหนึ่ง คนๆนั้นคงไม่ใช่...”สายตาคมๆของฮยอนอามองปายมาทีฮยอนชึงเพื่อถามคำถามกับผู้เป็นพี่ชาย
“อย่างทีเธอเข้าใจนะแหละ เชิญครับคุณหนูเดี๋ยวเข้าเรียนสาย เราก็ไปเรียนได้แล้วฮยอนอาพี่ไม่อยู่ห้ามเถลไถลนะ”
“พี่เห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย โทรมาบ้างนะค่ะโอปป้า”
“อืม”ว่าแล้วก็จับข้อมือบางของอีกคนลากให้เดินตามมาด้วยกัน
“เอ๊ะ!เดี๋ยวสิ ไปก่อนนะครับฮยอนอา”ประโหยกแรกเอ่ยติร่างสูงแต่ประโหยกหลังหันมาบอกลาพร้อมกับโค้งสุภาพให้ฮยอนอา
“ค่า โชคดีนะค่ะ”แค่นั้นแหละ ฮยอนชึงก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“มันยังไงยังไงอยู่น่า อย่าให้รู้นะโอปป้า ว่าหวังอะไร”เมื่อสองร่างเดินจนลับสายตาไปแล้ว ฮยอนอาก็บ่นพึมพำออกมา
ในห้องเรียน
ฮยอนชึงกำลังนั่งอ่านทบทวนงานที่ตัวเองพึ่งทำเสร็จหมาดๆเมื่อวานเพราะลืม แต่เพราะเป็นคนหัวดีเลยไม่มีปัญหาอะไร มีงานส่งวันนี้อย่างแน่นอนส่วนคุณบอดี้กราด์สุดหล่อเวลานี้คือเวลาฟรีทรามตามทีได้ตกลงกับพ่อร่างบางไว้ตอนทีร่างบางกำลังเรียนอยู่ เขาสามราถไปไหนก็ได้ แต่ว่าก็เลือกทีจะนั่งเฝ้าหน้าห้องอยู่อย่างนั้น พร้อมกับไอแพดของร่างบางทีจิกมาก่อนเข้าห้องเรียน มานั่งจิ้มนั้นจิ้มนี้เล่น
“เฮ้ออออออ น่าเบื่อจังเลย”ปากหนาเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจเพราะร่างบางพึ่งจะเข้าเรียนไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็เบื่อชะแล้ว
“ธุรกิจงั้นเหรอ”พูดออกมาอีกครั้งเมื่อคิดถึงคำที่พ่อร่างบางได้บอกเขาไว้ ธุรกิจของบ้านร่างบางกำลังมีปัญหาด้านเงินทุนและกำลังมีคู่แข่งร่างบางเป็นคนเดียวทีจะสืบทอดกิจการของครอบครัวได้เขาเลยเป็นห่วงความปรอดภัยของร่างบาง ส่วนยังโยซอบผู้เป็นน้องพ่อของร่างบางคิดจะส่งไปอยู่อเมริกาถ้ามันเกิดเหตุทีจำเป็นจริงๆ แต่เขาไม่ได้บอกเหตุผลทีแท้จริงเพราะกลัวเด็กทังสองจะตกใจ
“อเมริกา...”พอคิดถึงอเมริกาเขาก็คิดถึงครอบครัวเขาทีอยู่ทีนั้น เขาก็เป็นลูกนักธุรกิจเหมือนกัน แต่เขาเลือกทีจะต่างเขาเลือกทีจะแปลกแยกเลือกเรียนเอฟบีไอ เพราะเขาไม่ชอบธุรกิจ เขาอยากเป็นตำรวจ
กลับทีฮยอนชึง
หลังจากที่ส่งงานเสร็จแล้วอาจารก็สารยายเกี่ยวกับบทความทีเอามาสอนชึ่งร่างบางไม่ได้สนใจอะไรเลยนอนอย่างเดียว
ไอ้บ้านั้นมันจะทำอะไรอยู่นะ จะเบื่อมั้ยล่ะเนี่ย
ร่างบางเอาแต่นั่งคิดถึงร่างสูงทีนั่งค่อยตนอยู่ด้านนอกรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทำไมเราต้องให้คนอื่นมานั่งค่อยด้วยนะ ถ้าเป็นเราเราคงจะหงุดหงิดเหมือนกันแหละ บอกให้เขาไปเดินเล่นบางอะไรบางดีมั้ยนะ เอ๊ะ!ทำไมเราต้องห่วงความรู้สึกของไอ้บ้านั้นด้วยล่ะ คิดได้อย่างนั้นก็สะบัดหัวตัวเองสองสามทีเพื่อไล่ความคิดฟุ่งช่านออกไป
“คงมีคนตอบอาจารได้ว่า ประโหยคสามประโหยคหลังนี้อาจารว่ายังไง ใช่มั้ยจางฮยอนชึง”เฮือก!ชวย เพราะแกไอ้ห้อยT^T(โทษคนอื่น?)
“เอ่อ...คือว่า”
“ว่ายังไงตอบอาจารได้มั้ย”ตอนนี้ร่างบางกลายเป็นเป้าสายตาของคนทังห้องอึกอักอย่างไม่รู้จะทำยังไง แต่อยู่ดีๆก็มีมือปิศนาเอื้อมมาทางด้านหลังพร้อมกับกระดาษอะไรบางอย่างทีวางอยู่บนหน้าโต๊ะเขา นั้นคือคำตอบ!
“คือประโหยคสามประโหยคหลังอาจารพูดถึง...”
เลิกเรียน
วันนี้ร่างบางมีเรียนสองคราบก็เลยคิดว่าจะออกไปทานข้าวชะหน่อย ไม่รู้ว่าโยซอบมีเรียนตอนบ่ายมั้ย ถ้าไม่มีจะได้ให้จุนฮยองไปส่งก่อน แต่ก่อนทีจะออกจากห้องไปร่างบางก็ไม่ลืมทีจะเดินมาหาคนทีนั่งอยู่โต๊ะด้านหน้าตนทีช่วยเขาไว้เมื่อกี้
“ขอบใจ ยูนดูจุน”
“สำรับอะไร”
“คำตอบ”
“ฉันไม่ได้ช่วยอะไรนายเก่งเองอยู่แล้ว”
“ฉันจางฮยอนชึง”
“ฮะ?”
“ก็นายเคยถามชื่อฉัน ฉันชื่อจางฮยอนชึง”
“งั้นเหรอ^_^ยินดีทีได้รู้จักนะ”
“ไปทานข้าวด้วยกันมั้ย”คำถามแสนธรรมดาแต่ร่างบางตรงหน้านี้จะรู้มั้ย่วาคนฟังเขารู้สึกยังไง
“ไม่ล่ะ วันนี้ฉันต้องรีบกับนะขอโทษนะไว้คราวหน้าเถอะ”เพราะกลัวตัวเองจะหัวใจวายตายชะก่อนยูนดูจุนเลยตอบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรฉันไปนะ”ว่าแล้วก็ทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยว!”
“หือ?”
“ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่มั้ย”
“หึ แค่คนรู้จักหรอก”ถึงจะเป็นแค่คนรู้จักก็ดีสำรับฉันมากแล้วฮยอนชึง
“ไปนะ”
“อะ...อืม”
ร่างบางเดินออกมาพ้นบริเวรห้องก็เจอบอดี้กราด์หน้าหล่อทีนั่งทำหน้าเช็งๆอยู่
“เลิกตั้งนานแล้วทำไมออกมาช้า”
“ช่างสิ ฉันว่าเราต่างคนต่างอยู่เถอะ ฉันเริ่มรำคารนายแล้ว”
“พูดไม่เพราะไม่กลัวฉันไม่ไปรึไง”
“อย่ามาแกล้งฉัน ห้อย”เพราะพึ่งจะค้นพบสุดเสียเดียวบนใบหน้าหล่อร่างบางก็เลยหยิบขึ้นมาเป็นประเด็นชะเลย
“เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“ห้อย ก็ปากนายห้อยอ่ะ สงสัยตอนเด็กจะเบะปากร้องไห้มากเกินไปมันเลยเป็นแบบนี้ ไปกินข้าวเถอะ หิวแล้ว ห้อย...”ว่าทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนจะเดินนำไป ปล่อยให้คนทีถูกล้อปมด้อย ยืนนิ่งไม่ไหวติง
“ฮึย! จางฮยอนชึง มันน่านัก ถ้านายไม่สัมผัลปากห้อยๆนี้ก็อย่าติดใจก็แล้วกัน”ว่าอย่างหัวเสียก่อนจะเดินตามไป
โรงอาหาร
ตอนนี้มีสี่บุคคนทีนั่งอยู่ทีโต๊ะ ประกอบไปด้วย ยังโยซอบ ลีกีกวัง จางฮยอนชึง และห้อย เอ่ย! ยงจุนฮยอง พวกเขาตกเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยากเมื่อหนุ่มหน้าสวยประจำมหาลัยมีบอดี้กราด์ทีพวกเขาคุ้นหน้าดีว่ามาส่ง ร่างบางอีกร่างทีมหาลัยในสองอาทิดทีผ่านมา
“แล้วฮยอนอาเรียนทีไหนเนี่ย”อยู่ๆจุนฮยองก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อ้าว สารวัตไม่ร็เหรอฮะ คิดว่ารู้ชะอีก”ยังโยซอบเอ่ยตอบ
“เปล่าหรอก เรื่องทีมหาลัยฮยอนอาไม่เคยเล่าให้ฟังสักเรื่อง”
“เพราะเขาไม่ไว้ใจนายนะสิ”ฮยอนชึงทีนั่งฟังก็กัดขึ้นมา
“ไม่ไว้ใจผมแล้วจะไว้ใจเห็บทีไหน อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเรียนเอฟบีไอก็เรียนมาด้วยกัน ย้ายมาอยู่เกาหลีก็อยู่ด้วยกัน แล้วแบบนี้ไม่ไว้ใจผมจะให้ไว้ใจใคร ใช่มั้ยล่ะ”คำแสนธรรมดาแต่กรีดใจฮยอนชึงอีกแล้ว
“อย่ามัวแต่คุยกัน หิวข้าวไปชื้อข้าวกันเถอะ เดียวผมกับกวังไปชื้อก่อน แล้วพวกพี่ค่อยไปชื้อทีหลัง”เมื่อเห็นบันยากาคถ้าจะมาคุโยซอบเลย ช่วยสร้างบันยากาคขึ้นมา พูดถึงความผูกพันของฮยอนอากับจุนฮยองทีไร หน้าพี่ชายเขาดูไม่ได้เลย
“อืม เอาตามนั้นเร็วๆนะพี่หิวข้าว”
“ครับๆ”เมื่ออยู่ด้วยกันสองคนสารวัตหน้าหล่อก็เอ่ยถามร่างบางทันทีว่า
“คุณ...ชอบฮยอนอาเหรอ”
พรวด!!ร่างบางทีกำลังดื่มน้ำอยู่ถึงกับสำลัก
“แค่กๆๆ ถามบ้าอะไรของนายเนี่ย”
“หึ จริงสินะ ตัดใจเถอะคุณไม่ใช่สเปคยัยนั้นหรอก”
“นายรู้ได้ยังไง”
“ผมจบเอฟบีไอนะ การจับโกหกหรือจิตวิทยาก็เรียนมาจนหมดแล้ว คุณดูง่ายจะตาย ผมว่าฮยอนอาก็รู้แล้วล่ะ เตรียมอกหักได้เลย”
“ถ้าฉันบอกว่าชอบ นายจะช่วยฉันมั้ยล่ะ”ไม่รู้ความกล้าจากไหนทีทำให้ฮยอนชึงเอ่ยออกมา
“ถ้าคุณทำให้ผมพอใจ ผมอารมณ์ดีแลกกับลับของยัยนั้นหนึ่งอย่าง สนมั้ยล่ะ ผมจะสร้างสถานการณ์ให้พวกคุณเจอกันบ่อยขึ้น”
“นายแน่ใจนะว่าไม่ได้หรอกฉัน”
“สัญญาลูกผู้ชาย...”หึ แค่ไม่เลิกชอบยัยนั้นไปก่อนก็พอ
“ตกลง ฉันให้นายช่วย”
“ดี!!”
คุยกันค่ะ!!!
รู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันหนักวันหนึ่งสำรับไรท์เตอร์เกลียดวันจันนนน แหะๆ
มาตอนนี้ก็อินดี้ตามเคย คิดสดแต่งสดจบยังไงจบวันไหนไม่รู้เพราะคิดอะไรออกก็เขียนใส่
นี้ แหละ อินดี้ตัวจริง ป่วงมันทังเรืองถ้าตอนไหนไม่ป่วงไม่ใช่ไรท์เตอร์คนเดิมลงแน่นอน
แต่ทำไมจำนวนคนเข้าชมกับเม้นมันต่างกันจังเลย มันไม่ดีหลือว่ายังไง ไม่สนุก ไม่พอใจ งง อะไรก็เม้นบอกหน่อย
ไรท์เตอร์จะได้มีกำลังใจแต่งต่อเริ่มท้อแล้วนะเนี่ย ตอนนี้ก็เลยแปลกๆ+สั้น(แปลกทุกตอน)เม้นสักนิดนะค่า รักจ๊ะ คนเม้น
ความคิดเห็น