คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
วันหนึ่งทีหิมะปกหุ้มแทบจะทุกหนแห่งในกรุงโชลประเทศเกาหลีใต้ อากาคหนาวจัดจนทุกคนอยากจะอยู่แต่ในบ้าน คงไม่มีใครอยากออกไปเที่ยวในวันที่หิมะตกหนักอย่างในวันนี้หรอก เว้นชะแต่...
“เฮ้ออออออ น่าเบื่อจังเลย” ‘จางฮยอนชึง’ หนุ่มหน้าสวยรูปร่างเพรียวบางจนผู้หญิงทุกคนต้องอิจฉา ยืนอยู่ทีระเบียงบ้านของเขาพร้อมสายตาทีมีเสน่ห์มองตรงไปข้างหน้ามองหิมะสีขาวทีค่อยๆตกลงกระทบพื้นดินแล้ววัตถุช้าๆ
“เป็นอะไรไปฮะ พี่ ปิดประตูเถอะผมหนาว”เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ฮยอนชึงหันไปมอง’โยซอบ’น้องชายต่างสายเลือดของเค้าทีนอนเล่นอยู่บนเตียงกว้าง ทักท้วงบอกเค้าว่าอากาคข้างนอกนะมันหนาวมากแค่ไหน
“นายไม่อยากออกไปไหนเหรอโยชอบ”ปากเรียวเอ่ยถามน้องเมือปิดประตูเรียบร้อยแล้ว
“พี่จะไปไหนล่ะ มันหนาวชะขนาดนี้ ผมอยากนอนอยู่บ้านแบบนี้มากกว่า”
“แต่ว่าวันนี้มันวันคริสมาสนะ เราต้องออกไปฉลองสิ”ใช่แล้วล่ะ วันทีหิมะตกหนักอย่างนี้คือวันทีมีเทศการแห่งความสุขอย่าง
คริสมาส ทุกคนต่างเที่ยวเล่นในวันแห่งความสุขนี้ ต่างจากพี่น้องคู่นี้ทีจะต้องนอนจับเจ่าอยู่บ้าน
“คริสมาสมันเป็นวันแห่งความสุขของคนมีคู่ คนโสดอย่างพวกเรานอนอยู่อย่างนี้นะดีแล้ว เพื่อนก็แทบจะไม่มีคบอยู่แล้วพี่จะเอาอะไรอีก”
“แล้วนายจะปล่อยให้มันผ่านไปอย่างนี้เหรอ ”
“อืม... แล้วพี่อยากทำอะไรล่ะ”
“พี่ว่าเรา...”
“อย่านะพี่ อย่าคิดเล่นอะไรแผลงๆเด็ดขาด ลุงกับป้าเอาพี่ตายแน่ๆ”จางฮยอนชึงยกยิ้มเมือผู้เป็นน้องเอ่ยถึงบิดามารดาผู้ทีตนเคารพ
“ไม่ลองจะรู้ไม่ล่ะโย นายเชือใจพี่มั้ย”รอยยิ้มเย็นๆจากผู้เป็นพี่ชายทำให้โยชอบเสียวสันหลังวาบ
“พี่ครับ ถือว่าขอร้องT^T”เพราะว่าทังสองถูกเลี้ยงมาเหมือนไข่ในหิน เลยไม่เคยจะได้ออกไปเที่ยวไหนเตร็ดเตร่เหมือนเด็กไวรุ่นทั่วไป เพราะพวกเค้ามีภาระทีต้องรับผิดชอบพวกเค้าเลยไม่เคยทีจะได้เล่นสนุกเหมือนคนอื่นๆเค้า
“ไปกันเถอะ”หนุ่มหน้าสวยไม่ได้ฟังคำทีน้องชายบอกสักนิดเดินไปคว้าเสื้อผ้าในตู้แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
“โย...พี่จะบอกนายให้นะ ถ้าพี่ออกมาแล้วนายยังแต่งตัวไม่เสร็จอย่าหาว่าพี่ทิ้งเราก็แล้วกัน”
“ผมไม่ไปกับพี่แน่ๆ”
“ยังโยชอบ นายอยากเจอดีใช่มั้ย”ว่าพร้อมกับสายตาอาฆาต
“โอย อยากตายT^T”ผู้เป็นน้องได้แต่เดินออกจากห้องไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าทีห้องตัวเองอย่างจำใจ
และในเวลาต่อมาคู่พี่น้องทังคู่ก็ยืนอยู่หน้าประตูบ้านของตัวเองทีมีลุงยามหน้าโหดนั่งเฝ้าอยู่
“ไม่ได้ครับ!!”นี้ก็เป็นการปฏิเสธรอบทีพันล้านของลุงยามเมือเด็กทังสองคนขอออกไปข้างนอก
“โธ่ นานะคุณลุงครับ ผมลืมสมุดรายงานไว้ทีบ้านเพื่อนจริงๆ พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยแล้วด้วยไม่มีส่งผมติดเอฟแน่ๆ”ฮยอนชึงเอ่ยพร้อมกับทำสายตาน่าสงสารเหมือนลูกแมวน้อยไปให้
“แต่คุณท่านทังสอง ห้ามคุณหนูออกจากบ้านหลังหนึ่งทุ่มนะครับแล้วนี้มันก็สองทุ่มกว่าแล้ว”
“แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยนี่ฮะ ให้พวกเราไปเถอะรับรองว่าไปไม่นาน”ผู้เป็นน้องก็เอ่ยช่วยพี่บ้าง
“งั้นเหรอครับ”
“แน่นอนฮะว่าจะไม่ทำให้ลุงเดือดร้อน แล้วพวกเราก็บอกคุณลุงคุณป้าแล้วด้วย”
“งั้นก็เชิญครับ รีบไปรีบกลับนะครับคุณหนู”ลุงยามว่าพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในป้อมอีกครั้งเพื่อกดเปิดประตู
“เยส!”ฮยอนชึงส่งเสียงเบาๆพร้อมกับท่าทางดีใจทีเก็บไว้ไม่มิด
“รีบไปกันเถอะฮะ พี่”โยชอบลากแขนพี่ชายให้เดินตามออกประตูใหญ่ไปเมือเห็นพี่ชายยังไม่ขยับตัว
“อืมๆ เอาสิ”ฮยอนชึงตอบน้องก่อนจะเดินตามไปโดยดี
หน้าปากชอย
หลังจากออกมาจากบ้านหลังใหญ่แล้วสองพี่น้องก็มาหยุดยืนอยู่หน้าปากชอยอย่างคนไม่มีทีไป
“เอาไงต่อฮะพี่”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว แล้วลากโยออกมาด้วยทำไม”
“เอาเถอะน่า ยังโยซอบเดินตามพี่มาแล้วทุกอย่างมันจะดีเอง”ว่าแล้วก็เดินนำหน้าผู้เป็นน้องไป
“พี่ฮะ โยว่าเรากลับเถอะมันหนาวแล้วก็มืดด้วย น่ากลัวจะตาย”
“อย่าขี้ขลาดน่า แค่นี้เอง เราจะไปเที่ยวไนท์คลับกัน”
“ไนท์คลับ!! แต่พี่ฮะที่นั้นนะมีแต่เหล้าบุหรี่แล้วก็คนไม่ดีทังนั้นเลย พี่จะไปทำไม”
“คนทีเข้าคลับไม่ใช่คนทีไม่ดีทุกคนนะโย บางทีพวกเค้าอาจต้องการปดปล่อยอย่างเราตอนนี้ไง ไปกันเถอะ เราอายุเกินแล้วนะจะกลัวไปทำไมเราไม่ใช่เด็กชะหน่อย”
“โยไม่เห็นด้วย”
“งั้นก็เดินกลับไปเลยไป”
“แต่มันมืดแล้วก็น่ากลัว อีกอย่างเราเดินห่างบ้านมาไกลแล้วด้วย พี่ฮะกลับกันเถอะ”ว่าแล้วก็กอดแขนผู้เป็นพี่อย่างออดอ้อน
“คำตอบคือไม่”แต่ฮยอนชึงผู้ใจแข็งไม่เคยแพ้ลูกอ้อนของน้องชาย
“ไปกันเถอะ เดี่ยวเราไปเรียกแท็กชี่ก็แล้วกัน”
“เฮ้อออออ โยไม่น่าตามพี่มาจริงๆ”เพราะความอ่อนต่อโลกของทังสองคนทำให้แทบไม่เคยไปไหนโดยลำพังเลย เพราะพวกเค้ามีหน้าทีอันยิ่งใหญ่ทีจะต้องดูแล ไม่แปลกที่จะไม่เคยออกไปเที่ยวไหนดึกดื่นอย่างนี้
“โยแท็กชี่มาแล้ว บ่นอะไรนะ มาเร็วๆ”
“ครับๆๆ ”ยังโยซอบผู้ขัดอะไรไม่ได้ได้แต่เดินตามผู้เป็นพี่ไปอย่างจำใจ
Night club
ตอนนี้ทังสองพี่น้องก็มายื่นอยู่หน้าไนต์คลับตามประสงของผู้เป็นพี่แล้ว และสภาพแวดล้อมต่างๆ ทำให้จางฮยอนชึงคิดว่าเราคิดผิดรึเปล่าเนี่ยทีเลือกมาที่นี้ ผู้คนแต่งตัวแบบทีเค้าแทบจะไม่เคยเห็นมาก่อน การใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นสำรับผู้หญิงทำให้ฮยอนซึงถึงกับอยากถอยไปตั้งหลักเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“พี่ กลับตอนนี้ยังไม่สายนะ”โยซอบกระชิบข้างหูเมือเห็นสีหน้าของฮยอนซึงทีตกตะลึง
“ไม่เรามาถึงขั้นนี้แล้วจะกลับง่ายๆได้ไงกันเราไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย”สีหน้าหวาดละแวงถูกฉายชัดขึ้นบนหน้าสวยแบบนี้แล้วยังจะไม่ยอมกลับอีก
“อืม งั้นก็เข้าไปกันเถอะ มันจะได้จบๆไปสักที”โยซอบว่า แล้วเดินนำออกไปฮยอนซึงทีถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวก็เลิกเอ๋อแล้ววิ่งตามผู้เป็นน้องไปทันที
“ขอดูบัตประชาชนด้วยครับ ”ยามหน้าประตูเอ่ยขึ้นเมื่อสองร่างเล็กจะก้าวผ่านเข้าไป
“อย่าเสียเวลาเลยพี่ยามพวกเราโตแล้วน่า”ฮยอนชึงเอ่ยพร้อมกับค้นบัตประชาชนในกระเป๋าสะพาย
“หน้าพวกน้องเหมือนเด็กม.ปลาย ยังไงพี่ก็ต้องตรวจเอาไว้ก่อนจะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด”
“ผมเข้าใจฮะ ว่าพี่ทำตามหน้าที อะนี้ฮะของผม”โยซอบยื่นบัตประชาชนให้ยามหน้าประตูแล้วฮยอนซึงก็ยื่นตาม
“โอ้ เชิญเลย ไม่น่าเชื่อว่าเรียนมหาลัยกันแล้วนะเนี่ย”
“ขอบคุณครับ^^”ฮยอนซึงก่าวพร้อมกับยิ้มกะชากใจให้แล้วลากโยซอบตามมาทันที
เสียงเพลงอึกกะทึกครึกโครม กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ทีตลบอบอวนทำให้ผู้ทีไม่ชินเคยกับสถานทีอย่างสองพี่น้อง แทบจะอ้วกออกมาเสียให้ได้ แต่ยังไงก็มาถึงขั้นนี้แล้วลองสนุกดูหน่อยก็คงไม่เสียหาย
“รับอะไรดีครับ คุณผู้หญิง”เมือร่างบางทังสองร่างนั่งลงตรงเคาเตอร์บาร์พนักงานก็เดินมาถามทันที
“ปากเสีย ฉันเป็นผู้ซาย”ฮยอนซึงเอ่ยเวดขึ้นมาทำให้พนักงานผู้โชคร้ายถึงกับหน้าชีด
“เอาเถอะพี่ เขาคงไม่ได้ตั้งใจแล้วพี่จะดื่มอะไรล่ะ”
“พี่เอาคอกเทล”
“ผมเอานมร้อนฮะ”
“บ้ารึเปล่ายังโย มาคลับสั่งนมร้อน เอาอย่างผมมาสองทีแล้วกัน”ตอนแรกพูดกับผู้เป็นน้องแค่ช่วงหลังหันไปพูดกับพนักงานแล้วพนักงานคนนั้นก็เดินหายไป
“พี่ โยถามหน่อยเรามาทำอะไรกันทีนี้”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน มันน่าอึดอัดเป็นบ้า”
“โธ่ อะไรกันงั้นเรากลับกันเถอะถ้าพี่ไม่อยากกลับเราไปนั่งเล่นทีร้านกาแฟแถวนี้ก็ได้บันยากาคอบอุ่นดี”
“เอางั้นเหรอ”
“อืม ทีไหนก็คงจะดีกว่าทีนี้แหละ”
“ทีแบบนี้คงจะไม่เหมาะกับเราจริงๆนะแหละ ไปกันเถอะโย”ฮยอนชึงหยิบเงินขึ้นมาเล็กน้อยคิดว่าคงพอกับของทีสั่งไปแล้ววางไปทีเคาเตอร์
“พี่คิดถูกเป็นครั้งแรกของวันเลยล่ะ พี่ชาย”
สองพี่น้องเดินออกมาจากตัวไนต์คลับแล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นร้านคอฟฟี่ช็อบทีบันยากาคอบอุ่นแทน มาทีนี้ตั้งแต่แรกก็หมดเรืองแถมมันทำให้อบอุ่นใจด้วย
“พี่ครับ พรุ่งนี้พี่ไปมหาลัยใช่มั้ย”โยซอบเอ่ยถามผู้เป็นพี่ทีนั่งอยู่ตรงข้าม
“อืม ไปสิ ทำไมเหรอ”
“โย ไม่อยากไปเลย มันน่าเบือ”
“สำรับพี่นะ ทีไหนก็ได้ทีไม่ใช่บ้านและบริษัส มันเป็นทีทีสนุกสำรับพี่หมด”
“ทำไมพี่เหมือนเด็กเก็บกดจังเลย เด็กปกติเขาเกลียดโรงเรียนอย่างกับอะไรดี”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้มั่ง”
“พี่โยถามหน่อย”
“ว่ามา”
“พี่มีแฟนรึยังอ่ะ”
พรวด!!เพราะคำถามของผู้เป็นน้องทำเอาฮยอนซึงสำลักกาแฟทีกำลังดื่ม
“แค่กๆๆ ถามอะไรบ้าๆนะโย”
“เอ้า ก็แค่อยากรู้อ่ะ สรุปมีหลือไม่มี”ว่าพร้อมกับยื่นทิชชู่ให้พี่ชาย
“ยัง!จะเอาเวลาทีไหนไปจีบหญิง แค่ตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอดเลย”
“แหม น่าตาอย่างพี่ต้องจีบหญิงด้วยเหรอ ไม่ใช้รอให้ผู้หญิงมาจีบนะ”
“อย่ามาตลก”
“เอ้า งั้นเปลี่ยนคำถามใหม่ พี่มีคนทีชอบรึยัง”
“คนทีชอบงั้นเหรอ...”ฮยอนชึงเอ่ยเบาๆ พร้อมกับคิดไปถึงเด็กผู้หญิงทีเข้ามามีตัวตนในหัวใจเขาตั้งแต่เมือไรก็ไม่รู้ แค่คิดถึงเธอก็ทำให้ยิ้มได้ เสียดาย ทีไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปคุยกับเธอ
“อันแน่ มีละสิ ใครๆๆๆ บอกผมบ้างสิ นะครับพี่”สายตาออดอ้อนของยังโยซอบใช่ได้ผลกับทุกคนยกเว้นจางฮยอนซึง
“ไม่!!”
“แป่ว!ไม่เป็นไรไม่บอกก็ไม่เป็นไรเดียวโยสืบเอง ฮ่าๆๆๆ”
“หึ คงจะรู้หรอกนะ”เอ่ยกับผู้เป็นน้องเบาๆพร้อมกับยกนาฬิกาทีข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“เวร!จะสี่ทุ่มล่ะ โยกลับกันเหอะ”
“เอาสิ ป่านนี้ลุงกับป้าคงหลับไม่รู้เรืองแล้วล่ะ”
“หลือไม่ก็รู้เรืองจนจะเป็นเรือง ไปเถอะ ”ว่าแล้วก็คว้าบิลเดินไปจ่ายเงินทีเคาเตอร์
ละหว่างทีสองพี่น้องกำลังจะเดินออกจากร้านคอฟฟี่ช็อบ ด้านนอกเกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้นตำรวจหน่วยปาบปรามกำลังไล่ตามผู้ร้ายมาทางนี้ โดยทีทังสองพี่น้องไม่รู้เรืองรู้ราวก็เดินออกจากร้านมาอย่างปกติ
“เฮ้ย!!!หยุดนะ!!”เสียงตำรวจนายหนึ่งตะโกนขึ้นทำให้ฮยอนชึงหันไปมอง
พรึบ! เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็ดจนไม่มีใครตั้งตัวทัน ผู้ร้ายคนทีวิ่งหนีตำรวจ วิ่งเข้าปะทะกับฮยอนชึงทียืนไม่รู้เรืองอย่างแรง ก่อนจะจับฮยอนชึงล็อกคอพร้อมกับของแหลมทีเรียกว่ามีดจ่ออยู่ทีเสั้นเลือดใหญ่
“หยุด!ถ้าเข้ามาไอ้นี้ตาย”
“พี่ครับ!!”โยซอบเอ่ยขึ้นอย่างตกใจกับเหตุการณ์
“ไปพาเด็กคนนั้นออกมา มันอันตราย”นายตำรวจคนหนึ่งเอ่ยขึ้นกับลูกน้องดูทีดาวประดับบ่าของคนออกคำสั่งแล้วยศน่าจะไม่ใช่ต่ำๆ
“พี่ครับ!!!”โยซอบตะโกนออกมาอีกครั้งเมือตำรวจพยายามจะลากเขาออกจากบริเวรนั้น
“พี่ไม่เป็นไรโย”ทังๆทีกลัวจับใจแต่ปากสวยก็เอ่ยบอกน้องชายเพราะกลัวน้องจะได้รับอันตรายไปด้วย
“พูดมากน่า พวกแกอย่าเข้ามาใกล้นะ ฉันกะดิกมือนิดเดียวไอ้นี้ตายแน่”
“ใจเย็นๆ ค่อยๆคุยกันนายต้องการอะไร เราจะหาให้แต่ปล่อยตัวเด็กคนนั้นชะ”นายตำรวจทีออกคำสั่งกับลูกน้องในครั้งแรกเอ่ยหว่านล้อม
“อย่างพวกแกนะฉันเจอมาเยอะแล้วอย่าตามมานะเว้ย”ว่าแล้วก็ค่อยๆลากคนหน้าสวยให้เดินตามมา
“เอาไงดีครับสารวัต”เมือเห็นท่าไม่ดีลูกน้องจึงกระชิบถาม
“ฮึกๆๆพี่ฮะ...”ยังโยซอบยังร้องไห้อยู่เพราะตกใจกับเหตุการณ์ทีเกิดขึ้น
“ยังไงก็ตามนายทำให้เด็กคนนั้นเงียบชะ เราจะลอบยิง”เขาเอ่ยกับตัวเองเพียงเบาๆเพราะกลัวคนร้ายจะได้ยินและไหวตัวทัน
“ใจเย็นๆน่าหนู พี่สาวหนูจะไม่เป็นไหนหรอก”นายตำรวจคนนั้นเหมือนจะกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กขึ้นมาทันที
“พี่ชาย!พี่ฮยอนชึงเป็นผู้ชาย!”โยซอบว่าอย่างไม่พอใจ
“สารวัตยงครับ หน่วยลอบยิงเราเตรียมพร้อมทีตึกฝั่งตรงข้ามแล้วครับ”ลูกน้องอีกคนรายงาน
“ดี!วันนี้ใครเป็นมือปืนล่ะ น่าสนุกดีจัง”รอยยิ้มเย็นๆทีไม่บ่อยนักทีจะได้เห็นทำให้ลูกน้องคนนั้นเสียวสันหลังวาบ
“สารวัตจะยิงเองเหรอครับ”
“อืม...ใครยิงล่ะ”
“ผู้กองหญิงครับ”
“ว้าว เด็กคนนั้นลงมือเองเลยเหรอ ฉันไม่ยิงหรอก รีบบอกคนทีอยู่บนนั้นให้เตรียมตัวรอรับคำสั่งได้เลย”รอยยิ้มแพรวพาวเผยอีกครั้งเมื่อได้ยินว่าคนทีจะลงมือยิงเอง คือสไนท์เปอร์มือดีทีสุดของหน่วยรองจากเขา
“ฝ่ายนั้นเตรียมพร้อมรอรับคำสั่งครับ!”
“ดีมาก หมวด”คนทีถูกเรียกว่าสารวัตรับเอาเคื่องมือสื่อสารทีผู้หมวดคนนั้นยื่นให้เพือรอออกคำสั่งกับคนทีซุ่มยิงอยู่ด้านบน
“พวกแกจะทำอะไร!”คนร้ายเมือเห็นท่าทีแปลกของตำรวจก็ตกใจ รัดคอสวยแน่นขึ้นไปอีก
“ทำไรก็รีบทำสิ พี่ฮยอนชึงจะตายอยู่แล้ว”
“เงียบก่อนเถอะน่า”หมวดคนหนึ่งหันไปปรามยังโยซอบทีไม่รู้เรืองอะไรเลย
“เตรียม...”สารวัตยงเอ่ยเบาๆกับเคื่องมือสื่อสารทีถืออยู่เมื่อเห็นคนร้ายเริ่มยืนนิ่ง อย่าพลาดนะทุกอย่างฝากไว้ทีเธอ
“เล็ง...”สายตาดังเหยี่ยวของบุคคนปิศนาได้ทอดมองลงมาทีพื้นถนนแห่งนี้ทีบัดนี้กลายเป็นทีประติบัตงานของเจ้าน่าทีตำรวจเพราะประชาชนส่วนมากก็พอเดาเหตุการออกเลยไม่มีใครอยากยุ่ง ลำแสงไฟถนนสะท้อนเข้ากับวัตถุบางอย่างทีเป็นสีดำวาววับมือเรียวขึ้นนกปืนแท่งยาวทันทีที่ได้รับคำสั่ง ตาสวยแนบกับลำกล้องสายตามองตรงทีเป้าหมาย อย่างคิดว่าไม่มีทางพลาด
“อยู่นิ่งๆอย่างนั้นแหละ”ปากสวยเอ่ยเบาๆพร้อมกับมืออีกข้างทีวางจากไกค์ปืนจับทีหูข้างช้ายทีมีเคื่องมือรับสัญญาญเน็บอยู่
“ยิง!”เสียงคำสั่งทีเด็ดขาดดังรอดจากเคืองมือสื่อสารนั้น ทำให้ริมฝีปากสวยแย้มยิ้มออกมาราวกับมันเป็นเรืองสนุก
ปัง!! เสียงปืนดังขึ้นทั่วบริเวร ลูกกะสุนพรุ่งตรงเจาะลงทีขาของคนร้ายอย่างทีคนยิงหวังไว้
“เยส!ไม่มีพลาด”เมือเห็นผลงานของตัวเองก็คิดภูมิใจ แต่เหตุการไม่คลาดฝันก็เกิดขึ้นเมือตำรวจทีอยู่ด้านล่างเตรียมจะเข้าชราต์คนร้ายคนร้ายกับไหวตัวได้ชะก่อนคว้ามีดหวังจะแทงตัวประกันอีกครั้ง
“ชิส!”ปากสวยพึมพำอย่างขัดใจ ก่อนจะยิงออกไปเป็นครั้งทีสองโดยไร้คำสั่งครั้งนี้ลูกกะสุนเจาะลงทีกลางท้องคนร้ายอย่างจังและตำรวจด้านล่างก็เข้าชราต์สำเร็จ
“เฮ้ออออออ เช็งจัง”มือดีทีลอบยิงเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจ
“เป็นไรไปครับผู้กอง เราไม่ได้พลาดนิ”ผู้หมวดทีติดตามมาช่วยเอ่ยถามขึ้น
“ใช่ วันนี้เราไม่พลาดเลยสักนัด แต่คนอย่าง’คิมฮยอนอา’ไม่เคยเสียกะสุนถึงสองนัดในงานหมูๆแบบนี้”
“มันผ่านไปด้วยดีก็ดีแล้วครับ”
“อืม ลงไปข้างล่างกันเถอะ”ว่าแล้วก็ยื่นปืนทีพึ่งใช่ให้ผู้หมวดคนนั้นก่อนจะเดินนวยนาดลงไปสมทบกับตำรวจด้านล่าง
เมือร่างสุดเช็กชี่ของนักแม่นปืนคนสวยเดินลงมาสมทบแล้วทุกอย่างก็เกือบจะเข้าทีเข้าทางสารวัตยงเมือเห็นคนทีประติบัตการยิงเมือกี้เดินลงมาก็ยิ้มให้อย่างพอใจทันที
“ทำได้ดีมากฮยอนอา”
“สารวัตค่ะเวลาประติบัตหน้าทีกรุนาเรียกผู้กองคิมด้วยค่ะ”
“เจ้ายศเจ้าอย่างนะเราเนี่ย”ว่าแล้วก็เอื้อมมือยี่หัวอีกคนอย่างเอ็นดู
“ตัวประกันเป็นไงบางค่ะ”
“ปรอดภัย ต้องขอบคุณเราแล้วล่ะทียิงนัดสองโดยไร้คำสั่ง”
“สารวัตกำลังตำหนิฉันเหรอค่ะ”
“เปล่า พูดความจริง แต่เสียดายหน่อย ถ้าคนร้ายตายจะไม่มีคนให้เราสอบปากคำ”
“แค่นั้นไม่ตายหรอก ฉันเล็งแล้วไม่ถูกจุดสำคัญ”
“เหรอ เธออยู่ตึกสูงยี่สิบชั้นนะ เห็นเหรอ”
“สารวัตกำลังดูถูกฝีมือคนทีฝึกมากับมือนะค่ะ”
“เข้าใจล่ะ เธอจะคุยกับตัวประกันหน่อยมั้ย กำลังช็อคเลยล่ะ”
“ก็ดี ท้วงบุญคุณชะหน่อย”ร่างสวยพูดทีเล่นทีจริงก่อนจะเดินไปหาร่างบางอีกร่างทีกำลังเสียขวัญ
“พี่ฮะ คุยกับโยหน่อยสิ เป็นไรไปฮะ”โยซอบเอ่ยพร้อมกับเขย่าตัวพี่ชายแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อพี่ชายของงงเขายังนั่งนิ่ง
“สวัสดี”ฮยอนอาเอ่ยเบาๆ เรียกความสนใจจากโยซอบและฮยอนชึง
“หวัดดีฮะ คุณเป็นใครครับ”โยซอบเอ่ยทัก แต่ร่างบางยังนิ่ง
“ฉันร้อยตำรวจเอกหญิงคิมฮยอนอา หน่วยลอบยิงประจำหน่วยปาบปรามนี้ คนทีลอบยิงคนร้ายเมือกี้นี้แหละ”
“อ๋อ คุณนี้เองขอบคุณครับทีช่วยพี่ชายผมไว้”
“มันเป็นหน้าทีนะ พวกนายคงจะยังกับบ้านไม่ได้นะ เดี่ยวเชิญไปโรงพักก่อน ให้ความร่วมมือกับเราด้วย”ว่าจบฮยอนอาก็เตรียมจะเดินไปสมทบกับหน่วยทีเหลือแต่ว่า...
“เดี๋ยวก่อนครับ”ฮยอนชึงทีเงียบอยู่นานเอ่ยเรียกร่างบางไว้
“คะ?”
“ขอบคุณนะครับ^^”ว่าแล้วก้ยิ้มให้ชะเลย
“มันเป็นหน้าทีค่ะ^_^”แล้วก็เดินจากไป
“สวย...”
“พี่ว่ายังไงนะครับ”
“สวยโย... เห็นผู้กองคนสวยนั้นมั้ย ทังสวย ทังเช็กชี่ ทังเก่ง คนแบบนี้แหละแม่ของลูก”
“พี่ชายครับ นั้นมันตำรวจเลยนะ พี่จะจีบติดได้ยังไง”
“พี่ไม่ได้ว่าพี่จะจีบสักหน่อย แค่บอกว่าสวย”
“เข้าใจแล้วฮะ แล้วพี่ไม่เป็นอะไรนะ”
“อืม ไม่หรอก ไปกันเถอะ เราให้ปากคำแล้วจะได้รีบกลับยังไงล่ะ เดียวก็เป็นเรืองหรอก”
“นั้นสิ ป่านนี้คุณลุงกับคุณป้าเป็นไงบ้างก็ไม่รู้”
“เชิญคุณทังสองคนไปให้ปากคำทีโรงพักด้วยครับ”ผู้หมวดคนหนึ่งเดินมาตามสองพี่น้อง
“คือ...ใช่เวลานานมั้ยครับ พอดีพรุ่งนี้เราต้องไปเรียน”
“ไม่นานหรอกครับ แล้วผมจะให้ตำรวจมาส่งถึงบ้านเลยไม่ต้องห่วงครับ”
“งั้นก็ไปกันเถอะโย...เราจะได้รีบกลับ”
“ครับๆ”โยซอบรับคำผู้เป็นพี่ก่อนจะพยุงพี่ชายให้ลุกขึ้นยืนโดยมีหมวดนายนั้นช่วยอีกแรง
“เร็วๆหน่อย พวกเราก็ต้องการพักผ่อนนะคุณ”สารวัตผู้คุมทีมเอ่ยเรียกเสียงดัง
“เอ๊ะ!คนอะไรไม่มีมารยาทเอาชะเลย”โยซอบว่าเคืองๆ
“ฮ่าๆ สารวัตก็เป็นอย่างนี้ประจำแหละครับ ขนาดละดับผู้กำกับเขายังไม่กลัวเลย เขาทำอะไรโดยทีไม่กลัวดาวบนบ่ากระเด็นหลุดสักนิด แน่ละ ฝีมือเค้าดี จบเอฟบีไอมาจากอเมริกา เป็นตำรวจหน่วยปาบปรามทีอายุน้อยทีสุด ฝีมือดีทีสุด มีผลงานดีทีสด เค้าไม่เคยกลัวอะไรหรอกครับ”ผู้หมวดว่าอย่างอารมณ์ดี
“แล้วตำรวจหญิงคนนั้นล่ะ”ฮยอนชึงเอ่ยถามพร้อมพยักพเยิดไปทีฮยอนอาทีกำลังเน็บปืนสั้นใส่เอวอยู่
“อ๋อ นั้นก็รุ่นน้องของสารวัตนะครับ เรียนเอฟบีไอมาด้วยกัน ฝีมือเกือบเทียบเท่าสารวัต แต่เพราะนิสัยทีชอบวีนและเหวี่ยงเป็นประจำทำให้ยศไม่ขยับสักที แต่เธอก็คงไม่สนหรอกครับ พวกเค้าสองคนเห็นงานพวกนี้เป็นเรืองสนุก ไม่สนเรืองอะไรทังนั้นแหละ เพราะยังไงทีบ้านของพวกเค้าก็มีอันจะกิน ไม่เหมือนตำรวจชั้นผุ้น้อยอย่างพวกผมหรอกครับ”
“พวกเค้าจบเอฟบีไอ งั้นแสดงว่าเป็นหน่วยปาบปรามพิเศษนะสิ”โยซอบเอ่ย
“ใช่แล้วครับ หน่วยเราคือหน่วยปาบปรามพิเศษ”
“เข้าใจแล้วล่ะ ยศใหญ่น่าดูเลยนะ”ฮยอนชึงบอกสายตาจับจ้องทีฮยอนอาดูยังไงก็มีเสน่ห์
ณ โรงพักตำรวจท้องถิ่น
“ขอบคุณทีให้การร่วมมือครับ เชิญนั่งรอก่อนเดียวผมจะจัดคนออกไปส่ง”
“ขอบคุณมากฮะ”หลังจากทีให้ปากคำเสร็จสองพี่น้องก็มานั่งจับเจ่า ตามทีนายตำรวจคนนั้นบอก
“ไง ตกใจมากรึเปล่าล่ะ”คิมฮยอนอาเดินออกมาทักทายพร้อมกับกาแฟสองแก้ว เธอใส่ชุดสบายๆเพราะพวกเค้าคือหน่วยพิเศษเลยไม่จำเป็นต้องเเต่งเคื่องแบบตลอดเวลา
“ขอบคุณครับ”โยซอบรับแก้วกาแฟพร้อมกับจิบเบาๆ แต่ฮยอนชึงกับไม่ทำอย่างนั้นกับจ้องหน้าฮยอนอาอย่างเดียว
“พี่ครับ...”โยซอบสกิดเตือนพี่ชายหลังจากทีสังเกตเห็นว่าพี่ซายตนกำลังทำตัวเสียมารยาท
“หืม? หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่า”ฮยอนอาถามอย่างทีเล่นทีจริง
“ปะ...เปล่าหรอกครับ ขอบคุณครับ”ฮยอนซึงเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าทำตัวหน้าอายก็เอ่ยประฏิเสธแล้วรับเคื่องดื่มจากฮยอนอา
“พวกคุณไม่น่าจะใช้คนแถวนี้นะ เพราะฉันไม่เคยเห็นพวกคุณเลย ”
“ใช่แล้วครับ พวกเราแค่มาเที่ยวช่วงคริสมาสนะ แต่ทีจริงเราก็อยู่ไม่ห่างจากนี้มากหรอก”
“แล้วทำไมเวลาฉันลงตรวจพื้นทีถึงไม่เห็นเลยล่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ จะจำได้ไงล่ะครับ คนเป็นร้อย”
“นั้นสินะ”
“ฮยอนอา!!คิมฮยอนอา!!!!”เสียงเอะอะโวยวายดังออกมาจากบริเวรห้องพักของตำรวจทำให้ทังสามทีนั่งคุยกันอยู่หันไปมอง แล้วก็พบกับสารวัตจอมเอาแต่ใจนั้น
“ค่ะ โอปป้า อย่าเสียงดังสิฉันอยู่นี้”
“เมือไรจะกลับบ้าน พี่จะกลับแล้วนะ”
“โอปป้ากลับก่อนเลยเดี่ยวฮยอนอาไปส่งสองคนนี้ก่อน”
“ให้คนอื่นไปส่งก็ได้นี้ เรากลับคนเดียวนะมันอันตราย”
“โอปป้า ฉันก็ตำรวจคนหนึ่งนะ อย่าดูถูกกันสิ”
“แต่เธอก็เป็นผู้หญิงถึงจะจบเอฟบีไอตั้งแต่อายุยังน้อย ในสายตาพี่เธอคือผู้หญิง ไปกลับ!”ว่าแล้วก็เดินมากะชากแขนบอบบางทีตัวเองเรียกขึ้นชื่อว่าน้องให้เดินตามไป
“ปล่อยนะครับ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย”ฮยอนชึงทนเห็นฮยอนอาโดนทำแบบนั้นไม่ได้เลยเดินไปกะชากแขนอีกข้างของฮยอนอามาไว้ในมือของตน
“แหะๆๆ โอปป้า พี่กำลังทำให้ฉันอายปล่อยเถอะเดียวฉันก็กลับ ขอไปส่งสองคนนั้นก่อนนะ^_^””ฮยอนอาเห็นสถานะการไม่ดีเลยหัวเราะแห้งๆแล้วหันไปพูดกับสารวัตยง
“งั้นก็กลับพร้อมกันหมดนี้แหละเดียวพี่แวะไปส่งสองคนนั้นก่อนก็ได้ วันนี้เธอไม่ได้เอารถมานี้ ”
“พี่ รู้ได้ไง”ฮยอนอาถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ก็พี่ออกจากบ้านหลังเราแล้วยังเห็นรถเราจอดอยู่ในโรงรถแต่ตัวเราไม่อยู่แล้ว พี่ไม่ได้โง่นะ”
“พี่จุนฮยอง หุปปากเดียวนี้นะ”ฮยอนอาว่าอย่างเคืองๆกับคำทีร่างสูงพูดออกมาเพราะเธอไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเธอกับจุนฮยองอยู่บ้านเดียวกันถึงจะไม่มีอะไรเกินเลย อยู่กันในถานะพี่น้องและก็อยู่มานานตั้งแต่เรียนเอฟบีไอด้วยกันทีอเมริกาพวกเค้าก็อยู่ด้วยกันมาตลอดเลยเหมือนเป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่ฮยอนอาก็ไม่ต้องการทีจะให้ใครรู้ว่าตัวกับร่างสูงนี้อยู่ด้วยกัน
“ก็เราถามเอง ไปกันเดียวพี่ไปส่งสองคนนี้เราก็กลับบ้านกันเลย”คำพูดแสนธรรมดาของสารวัตยงจุนฮยอง แต่กับกะแทกใจฮยอนชึงเหลือเกินนี้เขาอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยเหรอเนี่ย
“ไปกันพี่จะได้กลับบ้านกันสักที”โยซอบเดินมาตบบ่าผู้เป็นพี่เพราะพอจะเข้าใจว่าผู้เป็นพี่นั้นคิดอะไรอยู่
หน้าบ้านตะกูลจาง
“ขอบคุณมากๆครับ”โยซอบเอ่ย เมือรถคันหรูของยงจุนฮยองขับมาจอดทีหน้าบ้านตนตามทีตนเป็นคนบอกทาง
“อ๋อ ทีแท้ก็พวกลูกคุณหนู มิน่าถูกจับหน่อยเดียวหน้าซีดเหมือนจะเป็นลม”จุนฮยองหลังจากทีได้เห็นบ้านของร่างบางก็เอ่ยออกมาโดยไม่คิดตามนิสัยโผร่งผรางของตน
“โอปป้า!”ฮยอนอาว่าอย่างปรามๆ
“ก็มันจริงนี่ เป็นผู้ชายแท้ๆกับผิวขาวเหมือนผู้หญิง หุ่นก็บางชะลมพัดก็ปริวมั้งนะ ต่อไปก็อย่าไปไหนทีมันอันตรายอีกนะ ถ้าคนอย่างพวกนายหายตัวไปทีบ้านพวกนายโทรจิกตำรวจจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร”
“โอปป้า พอแล้ว”
“ขอบคุณครับทีเตือน พวกผมจะระวังตัว ไม่ให้ทีบ้านผมโทรจิกตำรวจแบบคุณให้เสียเวลาหรอกครับ”ฮยอนชึงทีฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นบางคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่อย่ามาหาเรือง
“ขอโทษแทนพี่ด้วยนะค่ะ เขาก็เป็นคนแบบนี้แหละ ยังไงชะก็ขอบคุณพวกคุณมากๆทีให้การร่วม ถ้ามีโอกาจเราคงได้พบกันอีก ขอตัวก่อนนะค่ะ”
“เช่นกันครับ โชคดีครับฮยอนอา”
“ชิ จะล่ำลาอีกนานมั้ย ไปได้แล้ว”ร่างสูงว่า ทำให้ฮยอนอาปิดประตูรถอย่างจำใจก่อนจะโบกมือบอกลาพร้อมกับรถทีค่อยๆเคื่อนตัวออกไป
“เฮ้อออออออ มันจบแล้วล่ะ ”โยซอบบอก
“โยว่าพวกเขาเป็นแฟนกันรึเปล่า”
“หือ?ใครครับ”
“สารวัตยงจุนฮยองกับคิมฮยอนอาพวกเค้าเป็นแฟนกันรึเปล่า”
“อันแน่ ไหนว่าไม่สนไงล่ะ”
“ช่างเถอะ เข้าบ้านกันพรุ่งนี้เราต้องไปมหาลัยกันอีก”
“เฮ้ออออ พี่ชายเราจะรักใครสักคนก็เป็นอันต้องอกหักตลอดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มจีบเลยนะเนี่ย”
คุยกันนิดหนึ่งจ้า introมันยาวแปลกๆเนอะก็พึ่งแต่งเรืองแรกนี้
เอาเถอะดีไม่ดียังไงยังมีคนอ่านอยู่มั้ยคอมเม้นบอกหน่อยนะจะได้นำ
ไปปับปรุงแต่ถ้าไม่มีคนอ่านจะปิดเรืองชะ อย่างทีสัญญาฟิดเรืองนี้จบ
แน่นอน มีอะไรทักเฟสได้จ้า ไม่หยิ่งไม่กัด>O<
ความคิดเห็น