คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Expect Me] ตอนที่ 5 การเดินทางอันสดใส -o- (2)
5
‘ลีมูซีนจ้ะ น้าขอถามหน่อยสิจ้ะ นอกจากพ่อแม่หนูยังรักใครไหมจ้ะ’
เสียงสาววัยรุ่นแม่ของเขาเอ่ยถามขึ้นมา
‘มีครับ’
เสียงใสๆของเด็ยชายวัยเติบโตที่อายุเพิ่งได้ 5 ขวบเศษๆ หันมาตอบน้าสาวของตนเอง
‘ใครหรอจ้ะ บอกน้าหน่อยสิ’
น้าเปิล หรือน้องสาวของแม่ของลีมูซีน หันมาถาม
‘น้าเปิลนั้นแหละครับ ผมรักน้าเปิลมากที่สุดเลยยยยย ซีนรักน้านะฮ่ะ น้าเปิลคือคนที่สวยที่สุดเลย’
‘ฮ่าๆๆ จริงหรอ น้าก็รักซีนนะจ้ะ ’
‘โตขึ้น ซีนจะมาขอน้าแต่งงานนะครับ’
และความทรงจำทั้งหลาย แทนที่จะได้สานต่อ แต่มันกลับเลื่ยนหายไปต่อหน้าต่อตา เพราะเหตุการณ์ “วันนั้น”
เฮือกกก!!
…. ผมสะดุงตัวขึ้นมาจากเบาะ นี้ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ ผมมองรอบๆ (-_- )( -_-) ก็บนเครื่องบินนี้น่า ยังไม่ถึงอีกหรือนี้ ผมเอนตัวลงบนเบาะ และมองไปหาคนข้างๆ ก็พบว่า ไม่มีคนนั้งอยู่ อ่าว ไปไหนซะล่ะ รูมเมทตู
“เอ่อ.. ขอโทดนะครับ คือว่าคนที่นั้งข้างๆผม เอ่อ… เขาใส่หมวกแก๊ป เสื้อสีดำ เขาไปไหนหรอครับ” ผมหันไปถามแอร์โฮส์เตจข้างๆ ที่ยืนบริการค่อยเอาน้ำเอาท่ามาให้
“อ่อ เห็กลุกจากที่นั้งไปสักพักแล้วค่ะ สงสัยคงไปเข้าห้องน้ำแหละค่ะ”
“อ้อ อีกนานไหมครับกว่าจะถึงที่หมาย”
“อีก ครึ่งชั่วโมงนะค่ะ”
“อ่อครับ ขอบคุณมากนะครับ ^^”
“ค่ะ ^-^”
พูดถึงไปเข้าห้องน้ำผมไปเข้ามั้งดีกว่า เผื่อจะได้ไปหาไอ้เวิร์ดด้วย ปานนี้คงโดนรูมเมทจีบไปแล้วมั้ง 555 ขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นมาจากเบาะ เตรียมท่าจะเดินไปข้างหน้า ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ผู้ชายคนนี้ดูดีจนน่ากลัว ผมสีน้ำตาลเข้ม ผิวสีขาวแต่ไม่ซีดมาก ผมหันไปสบตาสีฟ้าใสนั้นพอดี โอ้มายก๊อดดดดดดดดด ใครว่ะเนี้ย ดีกรีความหล่อตูหายไปหมดเลย
“ถอยไปดิ จะเข้าไปนั่ง”
“ห้ะ ?”
“ถอย มายืนปิดทางหาพ่อง”
“แต่เบาะนี้มีคนนั่งแล้ว”
“ใคร”
“รูมเมทของผมน่ะ เอ่อ.. เขาใส่หมวกแก๊ป ”
“อ่าห้ะ แล้วไง?”
“ ไม่มีหมวก….. ”
“แล้วคิดว่าหมวกน่ะ มันถอดออกมาไม่ได้รึไง ฉันติดกาวไว้ที่หัวด้วยใช่ไหม ? ถอยไป น่า ลำคาร”
มันผลักตัวผมออก และดันตัวเองเข้าไปนั้งข้างใน เฮ้อออ… นี้น่ะหรอ รูมเมทของผม นี้ผมต้องนอนห้องเดียวกับคนแบบนั้นอะนะ ถึงจะแค่ สามสี่วัน มันก็ไม่น่าอยู่ด้วยอะ แต่ผมก็โง่เนอะ ลืมคิดไปว่าหมวกมันถอดได้ - - ก็มันอึ้งอยู่นี้น่า เจอชาวต่างชาติ ก็ตกใจดิ นึกว่าฝรั่งมาติดเครื่องไปลงที่อียิป ใครจะไปรู้เล่าว่าโรงเรียนมีฝรั่งอยู่ด้วย ช่างเหอะ ผมเดินมาเข้าห้องน้ำ และก็กำลังนึกว่า ทำไมมันตาคุ้นๆจังว่ะ คำพูดคำจาหมาไม่แดกนั้น ผมก็คุ้นๆว่ะ แต่ช่างมันเถอะ เอ้… ว่าแต่ไหนๆก็ลุกขึ้นมาแล้ว ลองไปหาไอ้ซีเวิร์ดก่อนดีกว่ามันนั่งเบาะที่ 24 ใช้ไหม……. นั้นไง เจอและ ฮาๆๆๆ คนนั้งข้างๆมัน ดูดีจังว่ะ 555 จะได้เสียกันไหมเนี้ย
“เฮ้ย เวิร์ดเป็นไงบ้างหว่า ?” ผมเข้าไปทักเวิร์ด แต่แหงทำไมคนข้างๆมัน มองหน้าผมด้วยน่ะ
“ก็น่าเบื่อดีนะ แล้วแกอะ เป็นไง รูมเมทคนๆนั้นน่ะ” เวิร์ดมันหันมาตอบผม มันทำน่าเบื่อจริงๆนั้นแหละ ว่าแต่ทำไมต้องถามถึง รูมเมทผมด้วยหว่า? สงสัยจะเห็นตอนเกิดสงครามเล็กๆกันมั้ง
“ก็ดี แต่สันดารแย่ไปหน่อยอะ”
“คึก…. ฮ่าๆๆๆๆ โทดทีๆๆ” เสียงของคนที่นั้งข้างๆเวิร์ด ซึ่งอยู่ดีๆมันก็หัวเราะ ผมมองหน้าเวิร์ดเชิงจะถามว่าเขาเป็นใคร เผื่อมันจะรู้จักกันบ้าง
“เอ่อ… นี้คือรองประธานน่ะ ชื่อเคย์วิเคิล = =”
“เรียก เคย์ ก็ได้นะ 555555”
“อ่อ ครับ” ผมหันไปยิ้มให้นายเค .. เควิน.. เคอร์ อะไรสักอย่างนั้นแหละ ว่าแต่หัวเราะอะไรนักหนา “ว้า เพื่อนกุ มีเพื่อนเป็นรองประธาน :) ” ผมหันไปแซวเวิร์ด เวิร์ดมองหน้าผมและมันก็ยิ้ม
”ว้า.. เพื่อนกุมีเพื่อนเป็นประธานนักเรียน :) ”
“ประธานไรเมิงงง ”
“ก็คนที่นั้งข้างๆแกอะ มีชื่อว่า แลนส์ ไง ประธานนักเรียนเลยน้า” เคย์เคอร์ หันมาบอกผม
“ห้ะ ! อะไรว่ะ ไหนว่า พวกประธานเลขที่ 1 ไง”
“จริงๆก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ แต่ปีนี้ ผอ. เขาให้เด็กทุน เลขที่ขึ้นนำน่ะ”
อ๊ากกกกกก นั้น...ที่ผมนั้งประชด นั้งกวนตีนอยู่นั้น คือ นายเทพทัต ที่แม่ผมให้ทำภารกิจอะไรนั้นใช่ไหม คนแบบนั้นอะนะ จริงอะ !! TT ไม่อยากกลับไปนั้งที่เลยว่ะ แล้วทำไมตูถึงไม่แอ๊ะใจเลยว้า.. ไม่ใช่ว่าจะเห็นครั้งแรกสักหน่อย= = ตอนสืบค้นข้อมูลก็เห็นหน้านี้น่า แต่ตัวจริงแหงมันดูดีจังวะ ไหนจะตอนเตะขยะใส่อีก โอะ = =
“เอ่อ… เวิร์ด. ตูขอนั่งด้วยคนเด้ TT” ผมพูดพร้อมกับทำท่ากระซิกๆให้น่าสงสาร
“จะบ้าหรอ ไม่เห็นหัวรองประธานที่นั้งตัวโด่อยู่ตรงนี้หรือไง”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันไปนั่งกับเลนส์เอง ^^” ท่านรองผู้แสนใจดีลุกขึ้นยืน พร้อมที่จะมอบที่นั้งอันมีค่าให้ผม โอ้ว ทำไมเป็นคนดีจัง *0*
“เอ่อ.. จะไม่โดนอาจารย์จับได้ใช่ไหมครับ ?” ซีเวิร์ดถามท่านรอง ในขณะที่ผมก็เพิ่งเอ๊ะขึ้นได้ว่า เขาห้ามสลับที่นั้งกันนี้น่า เห็นว่าถ้าจับได้ จะโดนทำโทษ
“ไม่รู้สิ เสี่ยงเอาล่ะกันน้า ว่าแต่ฉันเป็นใครกัน? เรื่องแค่นั้นถึงโดนจับก็สบายมาก ^^”
โอ้วววววว *0* ช่างเป็นอะไรที่ประเสริฐแท้ ผู้ชายคนนี้
“นั้งลงเถอะ ไม่ต้องห่วงจ้า ถ้ามีปัญหา เลนส์จะรับผิดชอบเองแหละ”
“คร้าบบบ ขอบคุณมากๆนะครับ”
และแล้วท่านเคย์ก็เดินจากไป พร้อมกับไปนั่งข้างๆประธานจอมหยิ่ง เจ้าประธานนั้นทำสีหน้าเหวอๆหน่อย พร้อมกับถอนหายใจ เอาล่ะ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากขอร้องให้เปลื่ยนห้องนอนกันไปเลย ผมนอนกับซีน มันจะเป็นอะไรที่ดีมาก ถึงมากที่สุด อะไรก็ได้ที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันก็พอใจแล้ว ว่าแต่ทำไมตูถึงได้ไปเกลียดเขาขนาดนั้นว่ะเนี้ย TT
“เป็นไรมากไหม = = เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยว ทำหน้าเบ้ เดี๋ยวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เต็มป่ะเนี้ย ? นี้ฉันมีเพื่อนเป็นคนบ้าหรือไงกันน่ะ -*- ”
“ก็คิดอะไรหลายๆเรื่องน่ะ ”
“เรื่องเยอะเนอะ แบ่งให้บ้างดิ”
“อยากได้ก็เอาไปเลย แต่งเป็นหญิงไปจีบประธานให้ฉันที : D”
“ไม่มีทาง อยากจีบอยากได้ ก็ทำเองสิ : D”
“หยี๋ ใครอยากได้หมอนั้นกัน แกพูดเหมือนฉันเป็นสาวช่างฝันต้องการความรักจากเจ้าชายจากแดนไกล ซึ่งจริงๆแล้วฉันน่ะ คือชายหนุ่มรูปงามที่หวังจะฟันผู้หญิงทั่วทุกมุมโลก”
“มึงนี้ เพ้อเจ้อเนอะ = =”
“ขอบใจมาก ได้ยินบ่อยๆเหมือนกันแหละJ”
ซีเวิร์ดหันมามองหน้าผมพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็เบนหน้าไปอีกด้านหนึ่งและเมอมองไปทางริมหน้าต่าง ผมเองก็หยิบหูฟังของท่านรองจากที่วางแขนมาฟัง พร้อมกับนึกถึงอะไรหลายๆอย่าง ผมเองก็คิดถึงสาวๆที่อยู่กรุงเทพ ผมจากมาแบบไม่กล่าวลาใครเลยสักคำ คิดถึงรถมไซค์สีแดงคันโปรด คิดถึงแอลิซาเบธ หมาพันธ์อลาสกันที่บ้าน คิดถึงต้นมะม่วงที่สวน คิดถึงเพื่อนๆโรงเรียนเก่าจังงง รอหน่อยนะ กรุงเทพ TT เดี๋ยวผมจะหาทางทุกทางเพื่อที่จะได้กลับไปอยู่อย่างสงบสุขอีกครั้งหนึ่ง
ความคิดเห็น