คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Expect Me] บทที่ 2 ชีวิตในโรงเรียนใหม่(2)
2
[limousine]
กลุ่ม x-zone คือกลุ่มที่รวมผู้ชายหน้าตาดีเอาไว้ นอกจากหล่อลากไส้แล้วยัง ต้องมีอิทธิพลอีก…… ไร้สาระชะมัด โด๋วว ผมเบื่อชะมัด ไอ้พวกบ้าอำนาจ(แกก็เป็นจ้ะ ลีมูซีน) เฮ้อออ เซงเว่อร์ ผมกลับหอมาแล้วนะ เพราะไอ้เวิร์ดกับเปรตมันลากผมกลับมา จะบ้าตาย โมโหวุ้ย! ซึ่งตอนนี้ผมอยู่ในห้องกับเวิร์ดเห็นว่า ไอ้เปรตไปดูบอร์ดอะไรนี้แหละ ผมเอนตัวนอนลงเตียง โดยที่มีซีเวิร์ดนั่งมองหน้าต่างอยู่ข้างๆผม
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ
ใครโทรมาว่ะ
“ฮัลโหลพี่ฟอร์ดโทรมาทำไม ผมจะนอน”
[ว่าไงซีนน้องรัก ตูดแกยังโอเค้?] นี้คือคำทักทายน้องชายตัวเองว่างั้น….
“ปลอดภัยอยู่นะ.. โว้ยยย .. .ไม่ใช่เว้ย พี่ผมชอบผู้หญิงนะ!! ”
[ฮ่าๆ โอเคพี่รู้ๆ ]
“พี่โทรมาทำไมกันนะ รีบๆพูดทีเถอะ”
[พี่จะถามว่า แกติดต่อแม่ได้ไหม ]
“ไม่นิ ผมไม่ได้ติดต่อเลย”
[คือว่า … พี่ก็ติดต่อไม่ได้เลย ]
“คงนอนสบายอยู่ที่บ้านล่ะ เชื่อผมดิ”
[คือ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีนะ]
“หมายความว่าไง ?”
[พี่ไปหาแม่ที่บ้านนะ….]
“แล้วไง ?”
[แม่ประกาศขายบ้านอะ ซีน]
“ห้ะ! ไม่จริงแม่ทิ้งเราหรอพี่”
[พี่ว่าน่าจะใช่นะ]
“ฮือออ ไม่เอานะพี่ฟอร์ด แล้วเราจะทำยังไง ผมอยากกลับบ้าน ”
[แกก็อยู่ๆไปก่อน รอให้พี่ตามตัวแม่ก่อนนะ เอ่อ ซีนแค่นี้ก่อนนะ ตู้ดดดด…]
“เฮ้ย!! …. ” ทำไมวางเร็วแบบนี้ว่ะ ผมลองโทรไปอีกรอบ ปรากฏว่า ไอ้คุณพี่ฟอร์ดปิดเครื่องไปแล้ว โอ้ยยยย TT – TT
“ทำไม ทำหน้าเหมือนตายขนาดนั้นอะ” ไอ้เวิร์ดหันมาถามผม
“โดนแม่ทิ้งง่ะ ” ผมตอบพร้อมท่าร้องไห้
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า”
ผมหันไปตบหัวไอ้เวิร์ดที่นั่งข้างๆผม ซึ่งแน่นอนว่ามันก็ถีบผมกลับเช่นกัน คนอย่างมันไม่โดนฟรีหรอก ผมก็กำลังจะถีบกลับเช่นกัน แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งแตกตื่นและรีบวิ่งเข้ามาในห้องของผม
“เฮ้ยยย !! ไอ้ซีน ไอ้เวิร์ดพวกเราอยู่ห้องเดียวกันว่ะ!! ห้องบีแหน่ะห้องบี ห้องเด็กเรียนเลยนะเว้ย!! ”
แน่นอนคนที่สนิทกับผมนอกจากเวิร์ดก็มีแค่ เปรตเท่านั้นแหละ
“ดีใจอะไรนักหนาแค่อยู่ห้องเดียวกัน” ผมว่า
“ห้องเดียวกันไม่เท่าไหร่ เราได้อยู่ห้องบี ยะโฮ่!!”
อ้อ ผมลืมอธิบายไป โรงเรียนนี้เขาจัดห้องเอาไว้เพื่อแยกประเภทของมันสมอง ก่อนเข้าโรงเรียนจะมีการสอบเข้าห้องเช่นกัน เริ่มจากห้องที่เด็กเรียนห่วยที่สุดคือห้องเอฟ และไล่ขึ้นมาจนถึงห้องบี ถ้าถามถึงห้องเอ น่ะหรอ เรื่องนั้น..
“อยู่ห้องบีแล้วไง ทำตัวอย่างกับได้อยู่ห้องเอ” ผมตอบเปรตด้วยความหมั่นไส้ที่มันดูดีใจออกนอกหน้า
“ห้องเอหรอ ฮู้ว อย่าหวังเลย ถ้าไม่มีไอคิวถึง 200 และ อำนาจแบบมากมายท่วมโลกก็คงเข้าไม่ได้หรอก อย่าไปหวังเลย ห้องเอมันสำหรับพวก x-zone กับคณะกกรมการนักเรียน ส่วนอื่นๆที่ไม่ใช่ ก็เป็นพวกกินหนังสือกับเซลล์จุลินทรีเป็นอาหารนั้นแหละ ”
อย่างที่เปรตอธิบายนั้นแหละ ว่าต้องเป็นพวกสุดๆถึงจะเข้าได้ แต่ช่างเหอะ ว่าแต่ผมมาอยู่ห้องบีได้ไงหว่า - -? ผมเรียนไม่เก่งนะครับ ไม่ได้ถ่อมตัวผมพูดจริงๆ
“เอ่อ จะบอกให้นะเว้ย ว่าวันพรุ่งนี้อ่ะ อาจารย์เขาเรียกรวมตัวกันตอน 8 โมงเช้าเห็นว่ามีเรื่องประชุมนี้แหละ อย่าไปสายนะเว้ย! ”
“ประชุมอะไร พอรู้ไหม” ไอ้เวิร์ดที่เงียบหายไปนานก็เอ่ยปากขึ้น
“คิดจะโดดอะดิ เวิร์ด” ผมหันไปแซวเพื่อนเพราะคิดว่ามันคงจะไม่อยากไปแน่นอน
“ฉันว่านะ มันต้องเป็นแบบไปเที่ยวก่อนเปิดเทอมแน่ๆเลยว่ะ เพราะเมื่อปีก่อนฉันอยู่โรงเรียนนี้ แล้วมันก็เป็นแบบนี้เหมือนกันนะ แบบว่ามันจะมีไปเที่ยวเพื่อเพิ่มความสนิตสนมกับคนในห้อง ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าจะไปประชุมเรื่องนี้รึเปล่าเพราะว่าฉันย้ายมาที่นี้ตอน ม.4 น่ะ ”
“จริงอะ โรงเรียนนี้ มีอะไรแบบนี้ด้วยหรอนี้ -*-” ผมถามด้วยความเหนื่อยใจ ไปเที่ยวหรอ กับเงินหนึ่งหมื่นที่ท่านแม่ประทานให้มาเกรงว่าจะไม่พอครับ
“ปีก่อนไปที่ไหนหรอเปรส”
“ปีก่อน ห้องฉันไปกับห้องเอฟ พอดีอยู่ห้องอีว่ะ ฮ่าๆๆ ไปที่ ประเทศนิวซีแลนด์”
“หมายความว่าไงเปรตที่ว่าไปกับห้องเอฟน่ะ”
“อ่อ แบบว่าเขาจะไปเป็นคู่ๆนะ แบบว่า ห้องเอไปกับห้องบี ห้องซีไปกับดี ห้องอีไปกับห้องเอฟ”
“แล้วทำไม ไม่ไปทีเดียวเหมือนกันหมดอะ แยกทำไมกัน -^-”
“คงประมาณว่า ห้องฉลาดก็พากันฉลาดเข้าไปเอาให้กินหนังสือเป็นอาหารให้หมด คุยกับเป็นสูตรคณิตวิทย์ และไปนั่งบ้าอำนาจด้วยกัน ห้องกลางๆก็ช่วยๆเหลือกันไปค่อยๆไปเหมือนตอนน้ำท่วม ส่วนอีพวกห้องโง่มึงก็โง่ต่อไปล่ะกันอยู่กับคนโง่ๆช่วยกันโง่นะ ทำนองนี้มั้ง”
ทำไมต้องไปว่าเขาขนาดนั้นล่ะ –‘’- อีเปรตนิ
“เฮ้ออออ เซงว่ะ แต่ก็ดีได้ไปเที่ยว อยู่ที่นี้น่าเบื่อ” ไอ้เวิร์ดไปนั่งที่เตียงของมันก่อนที่จะเปิดหนังคู่ใจมานั้งอ่าน ผมว่านะ เวิร์ดมันอ่านหนังสือประจำแบบนี้คงเป็นพวกโง่แต่อยากฉลาดมั้งครับ เลยทำตบตาคนอื่น เหอะๆ กับผมน่ะใช้ไม่ได้หรอกนะ กระจอก เฮ้อออ ว่าแต่วันนี้ร้อนจัง ผมไปอาบน้ำดีกว่าว่ะครับ เมื่อผมก้าวลองจากเตียงทันใดนั้น..!!
ติ้ดๆๆๆๆๆๆๆ
“โอ๊ะ มีคนโทรว่ะซีน อืมม… มันไม่ขึ้นหมายเลขว่ะ จะรับก็ระวังหน่อยล่ะกัน” เวิร์ดพูดพร้อมกับหยิมโทรศัพท์มาให้ผม ว่าแต่....ใครโทรมาว่ะเนี้ย ไม่ขึ้นหมายเลขด้วย -,-
“ฮัลโหล..”
[ฮัลโลฮ่า ลีมูซีนลูกรัก ให้ทายสิว่าใครเอ่ย]
“แม่!! ”
[เบบี๋ของแม่ เป็นไงบ้างจ้ะ สบายดีไหมโรงเรียนใหม่เป็นไงบ้าง ]
“แม่ ไม่นะครับ ไม่สบายเลยสักนิด ผมโดนกระทืบทุกวัน โดนคนไล่ฟันหัว เพื่อนรังแก สังคมรังเกียจ ไม่เอานะครับ แม่ผมไม่อยากอยู่แล้ว”
ไอ้เปรตหันหน้ามามองผมสีหน้ามันประมาณว่า ‘มึงเคยโดนด้วยหรอฟ่ะ - -? ’ จริงๆผมผมไม่เคยโดนอะไรอย่างงั้นหรอกนะครับ แต่ว่าผมอยากกลับบ้านนี้น่า
[โกหกไม่ดีนะลูก แม่โทรไปถามอาจาร์ยใหญ่แล้ว เขาบอกว่าลูกสบายดีมาก และมีเพื่อนด้วยนะ ฮิฮิ ]
“ยะ...ยังไงก็ตาม! ผมไม่อยากอยู่ที่นี้ ผมอยากกลับบ้าน!! กลับไปอยู่ด้วยกันไงแม่” ผมเริ่มดราม่า
[ซีนอยากกลับบ้านจริงๆหรอลูก]
“จริงๆครับแม่ครับ TT”
[นั้นแม่มีภารกิจให้ลูกทำนะ ถ้าลูกทำสำเร็จแม่จะให้กลับ]
“ภารกิจอะไรครับแม่ ถ้าให้คบกับผู้ชายผมไม่เอานะ”
[ไม่ใช่หรอกลูกรัก เดี๋ยวลูกจะได้รับ แม่ส่งจดหมายไปให้ จะทำไม่ทำแล้วแต่ลูกนะ ถ้าทำสำเร็จแม่จะให้ลูกกลับ แต่ถ้าไม่สำเร็จ ซีนรู้ไหมลูกว่าโรงเรียนนี้ มียันมหาลัย แม่จะส่งลูกเรียนจนถึงจบมหาลัยเลยจ้า โอ๊ะโอ แม่ต้องไปทำธุระแล้วนะ บ๊ายบายจ้า ติ๊ด…]
“แม่ แม่!!”
อะไรเนี้ย จนจบมหาลัยเลยหรอ!! มากไปแล้วนะ พอผมโทรกลับไป
‘ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก sorry…. !@#@$#@%$#!!!’
โอ้ย อะไรกันเนี้ย
ก๊อกๆๆๆ
“อ๊ะ มีคนมาว่ะ เดี๋ยวฉันไปเปิดให้ล่ะกัน”
“ไม่ได้นะเปรส! แกไม่ได้อยู่ห้องนี้ ถ้าเกิดเป็นอาจารขึ้นมาจะซวยพวกฉันไปเปล่าๆ ไปแอบเลยไปเดี๋ยวฉันเปิดเอง!”
“เชอะ!” เปรตก็เข้าห้องน้ำไป
ซีเวิร์ดไปเปิดประตู ก็พบว่าเป็นอาจาร์ยจริงๆด้วย
“นายณัฐฤทธิ์ วัฒรินทร์วิริยะสกุล อยู่ไหน” อ่าว เขาเรียกชื่อผมซะด้วย ผมไม่ได้ก่อเรื่องอะไรเลยนะช่วงนี้ สาบานได้
“ครับผมเอง”
“คุณแม่ฝากจดหมายมาให้ค่ะ ” และอาจาร์ยก็ยื่นจดหมายมาให้ผมพร้อมกับเดินจากไปอย่างไร้ร่องรอย จริงๆผมอยากเดินไปตบหัวอาจารย์แล้วด่าอะไรสักอย่างออกไป เผื่อเขาจะไล่ผมออก แต่ตอนนี้ผมเลือกที่จะไม่ทำแบบนั้นเพราะขนาดว่าผมไม่ค่อยก่อเรื่องอะไรมากมายนะ แม่ผมยังมอมเหล้าแล้วไล่ผมออกมานี้เลย ถ้าผมทำแบบนั้นมีหวังโดนไล่ออกจากตระกูลแหงๆเลย
ความคิดเห็น