คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : Promise me....I will
Chapter 7 : Promise me…. I will.
‘ตือดึ้ง’
‘สวัสดีครับ’
‘อ่า หวัดดีฮะ’
เสียงแจ้งเตือนข้อความในเฟสดังขึ้นจากโน๊ตบุคเครื่องเล็กสีดำที่นอกจากเล่นกีต้าร์แล้ว คนตาโตก็ชอบใช้เวลาอยู่กับมันเนี่ยแหละ ดวงตากลมอ่านชื่อเจ้าของเฟสแล้วก็ได้แต่สงสัย เพราะชื่อไม่คุ้นเลย
‘Topop Bgbang’ ใครกันนะ นึกแล้วก็ได้แต่สงสัย นิ้วเรียวกดคลิกเข้าไปเพื่อที่จะดูข้อมูลส่วนตัวแต่กลับกดพลาดเป็นกดเข้าไปตอบข้อความซะได้ ‘สวัสดีครับ’ เขาทักมาแล้ว เราเผลออ่านไปแล้วด้วย ถ้าอ่านแล้วไม่ตอบนี่คงเสียมารยาทมาก เขาจึงทำได้เพียงตอบกลับประโยคเดียวกัน
นิ้วเรียวลากเม้าส์ไปคลิกเข้าเฟสคนแปลกหน้า ดูข้อมูลส่วนตัว
‘การศึกษาที่ : โรงเรียนมัธยมYG’
“เห้ย ที่เดียวกันหนิ แต่ใครไม่คุ้นหน้าเลย คงเป็นรุ่นพี่มั้ง”
‘เอ่อ ได้เฟสผมมาได้ไงฮะ’
‘ไม่บอก :P’
‘งั้น เอ่อ ดึกแล้ว ผมไปนอนก่อนนะ’
‘จ่ะ แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ คนสวย’
“ใครสวย เดี๋ยวเหอะ” จินวูยกมือขึ้นง้าง ในใจนึกอยากจะเอามือทุบคนที่อยู่ในจอคอม แต่ก็ทำไม่ได้ ร่างเล็กกระฟึดกระฟัดอย่างไม่พอใจ สะบัดตัวไปมาบนเตียงนุ่ม จนเพื่อนร่วมห้องสงสัยว่าเป็นอะไร
“จินวู เป็นอะไร”
“แทฮยอน เราสวยตรงไหน”
“ห่ะๆ ไม่น่าถาม นายนี่สวยกว่าผู้หญิงอีกรู้ตัวรึเปล่า”
“ย๊า งือ ไม่เอาอ่ะ”
“แล้วนายเป็นอะไร เห็นบิดตัวไปมาบนที่นอนนานแล้วน่ะ”
“ก็ใครไม่รู้ทักเฟสเรามาหาว่าเราสวย เป็นใครก็ไม่บอก รู้แค่ว่าเรียนที่เดียวกัน เนี่ยคนเนี้ยๆ นายรู้จักปะแทฮยอน”
“ทีโอพี ท้อ…. ท้อป พี่ท้อป เห้ยจินวู นายนี่เสน่ห์แรงว่ะ”
“หะ ใครวะ พี่ท้อป”
“เขาดังมากเลยไม่รู้หรอ นายไปอยู่ไหนมา”
“…..”
“พื่ท้อปเป็นนักร้องวง Bgbang ของโรงเรียนเราไง วงพี่นายอ้ะ ซึงรีฮยองไม่เคยแนะนำให้รู้จักเลยหรอ”
“เอ่อ ไม่อ้ะ”
“ไม่ได้เรื่องๆ พี่ท้อปฮอตมากเลยนะ สาวๆกรี้ดตรึม”
“หรอ กวนตีนอะดิไม่ว่า”
กอดอกเชิดหน้าอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าสาวๆพวกนั้นเอาอะไรมองถึงได้ชอบนักชอบหนา หน้าตาก็พอโอเคอ่ะ แต่มาบอกว่าเขาสวยนี่จินวูไม่พอใจมากๆ จินวูไม่ชอบ
- 14 กุมภาพันธ์ -
“จินวู ของขวัญจากใครอะ”
“ไหน”
กล่องของขวัญสีขาวผูกโบว์สีชมพูรอบกล่องพร้อมช่อดอกกุหลาบวางขนาบข้าง ดูเป็นของเรียบๆธรรมดาๆที่พบได้ทั่วไปในวันนี้ ไม่เห็นจะแปลก วันวาเลนไทน์หนิ บนโต๊ะของคนอื่นก็มีวางเยอะแยะไป ทำไมแทฮยอนจะต้องตกใจกับสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะจินวูด้วย
‘ หวังว่าคงชอบนะครับ ไอตัวเล็ก :P ’
“จากใครอะจินวู”
“ไม่รู้อะ ชื่อไม่ได้เขียนไว้”
“ฮอตไม่เบานะเรา”
“แหะๆ”
ทำไมจินวูจะไม่รู้ว่าใครให้ อิโมรูปยิ้มแลบลิ้นแบบนี้มีคนเดียวแหละที่เวลาคุยกับเขาแล้วชอบพิมพ์ส่งมา จินวูอมยิ้มกับข้อความสั้นๆบนโพสอิทที่แปะไว้ข้างกล่อง ‘คนตัวเล็ก’ ก็จริง ท้อปชอบเรียกเขาว่าตัวเล็กเวลาคุยกัน ตั้งแต่วันนั้นที่ท้อปทักมา จินวูกับท้อปก็คุยกันเกือบทุกวันผ่านเฟซบุค เจอตัวจริงที่โรงเรียนบ้างบางครั้งแต่ก็ไม่กล้าที่จะทักกันสักที
ผ่านมาเกือบปีแล้ว ท้อปเริ่มคุยกับจินวูตั้งแต่ม.1 และนั่นก็คือท้อปจีบจินวูตั้งแต่นั้นมา ทั้งส่งมุกเสี่ยวเอย ให้ของขวัญชิ้นแล้วชิ้นเล่า ทุกการกระทำของท้อปชัดเจนตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกัน ท้อปเคยขอจินวูเป็นแฟนหลายรอบแล้ว แต่จินวูก็ไม่มีท่าทีว่าจะตอบรับคำขอจากท้อปเลย จินวูคิดว่าคุยกันแบบนี้ เป็นพี่น้องกันแบบนี้น่าจะดีกว่า และวันนี้ก็เป็นเหมือนเช่นทุกวัน ประโยคเดิมๆที่ถูกถามมานับร้อยครั้งได้แล้ว
‘จินวู’
‘ฮะ’
‘เป็นแฟนกับพี่นะ’
‘อีกแล้วนะพี่ท้อป ถามผมมากี่รอบแล้วไม่เบื่อหรอไง’
‘ไม่เบื่อจนกว่านายจะตอบคำขอจากพี่สักทีนั่นแหละ’
‘ว่าไง ถ้าตกลงให้ทำปากจู๋’
‘อะไรของพี่เนี่ย ง่วงแล้ว นอนแล้วนะ ฝันดี’
จินวูไม่รู้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะยอมรับคำขอจากผู้ชายขี้ตื๊อคนนี้ดี แต่ที่รู้คือทุกวันนี้จินวูมีความสุข มีความสุขทุกครั้งที่ได้คุยกับพี่ชายคนนี้ ทั้งเรื่องสุขเรื่องทุกข์ จินวูเล่าให้ผู้ชายคนนี้ฟังหมดทุกเรื่อง ตอนนี้เขาพูดได้เต็มปากว่าเขาสนิทกับพี่ท้อปมากกว่าแทฮยอนซะอีก
‘ตือดึ้ง’
นี่ก็เวลาล่วงมาอีกวันนึงแล้ว เสียงแอร์ ท้องฟ้าและเพดานมืดๆ มีเพียงแค่แสงน้อยๆจากดวงดาวเท่านั้น แต่มันก็ไม่ได้รบกวนการนอนของผู้ชายคนนี้เท่าไหร่ จนกระทั่งเสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์เครื่องสีดำของเขาดังขึ้น มือควานหาสายโคมไฟ ชักลงเพื่อเปิด เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์เจ้ากรรมที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมาสไลด์เปิดข้อความดูทั้งๆที่ตายังปิด
รูปจินวูทำปากจู๋ ดวงตาที่ปกติกลมโตแต่กลับปิดทำตาปี๋เพราะความเขินอาย ท้อปสะดุ้งตัวตื่น สลัดความง่วงทิ้งลงข้างเตียง อนุภาพความน่ารักของรูปคนตรงหน้าทำลายความง่วงของท้อปไปหมดสิ้น
‘เป็นแฟนกับพี่นะ’
‘ถ้าตกลงให้ทำปากจู๋’
…….ประโยคที่เขาเคยถามไปนับร้อยครั้ง วันนี้ก็ได้คำตอบสักทีนะ ตัวเล็ก….
ตั้งแต่ที่จินวูและท้อปเลื่อนขั้นจากพี่น้องมาเป็นแฟน โลกของเขาทั้งสองก็มีแต่สีชมพู จินวูใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่กับท้อป หลังเลิกเรียนก็ไปกินข้าวด้วยกัน ติวหนังสือ บางวันท้อปก็ไปส่งที่หอ ซึ่งปกติกิจกรรมพวกนี้แทฮยอนจะทำกับเขาซะมากกว่า แต่ตั้งแต่ที่ท้อปเข้ามา ดูเหมือนความสัมพันธ์ของแทฮยอนและจินวูมันก็เริ่มจางลงไปเรื่อยๆ แทฮยอนก็เข้าใจ คนมีความรักก็ต้องใส่ใจคนที่เรารักเป็นธรรมดา แต่ความเข้าใจของคนมันก็มีขีดจำกัด จากความเข้าใจกลายเป็นความน้อยใจ จินวูแทบไม่มีเวลามาอยู่กับแทฮยอนเลย
ไม่ใช่ว่าแทฮยอนไม่ชอบท้อป เพียงแต่รู้สึกแปลกๆตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แต่จินวูก็เพื่อน แทฮยอนไม่อยากขัดคนกำลังมีความรัก ทำได้แค่มองดูอยู่ห่างๆ คอยเป็นห่วงให้มาก มากที่สุดเท่าที่เพื่อนคนนี้จะทำได้ แต่มันก็อย่างโบราณว่า คนจะไม่ถูกชะตากัน มันก็ไม่ถูกกันตั้งแต่แวบแรกที่เห็นนั่นแหละ
“จินวู”
“ว่าไง”
“ไปไหนมา”
“พี่ท้อปพาไปติวหนังสือที่บ้านมา”
“ห้ะ ไปที่บ้านมาแล้วหรอ”
“อื้ม ไมอ่ะ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่”
“จินวู เอ่อ….. เราไม่ไว้ใจ”
“ใคร พี่ท้อปอ่ะนะ”
“อืม”
“โหยแทฮยอน พี่ท้อปเค้าเป็นสุภาพบุรุษจะตาย”
“อืออ โอเคๆ แต่ระวังไว้หน่อยก็ดีละกัน เดี๋ยวจะหาว่าเราไม่เตือน”
“จ้า แทฮยอนคนเก่ง คนเก่งของจินวู น่ารักที่สุดเล้ย งึ้ย”
แทฮยอนแพ้ แพ้ท่าทางกระเง้ากระงอดขี้อ้อนของจินวูทุกครั้งไป มือเล็กเอื้อมมือมาดึงแก้มนิ่มสีขาวนวลของคนตัวสูงกว่ายืดเข้ายืดออกอย่างสนุกสนาน พลางทำเสียงออดอ้อนไปด้วย จินวูรู้ว่าจุดอ่อนของผู้ชายคนนี้คือแพ้ความน่ารักของเขานั่นแหละ ไม่แปลกที่แทฮยอนจะยอมง่ายแบบนี้
แต่ก็อย่างว่า ความรัก เมื่อถึงจุดๆหนึ่งแล้วมันก็จะอิ่มตัวในที่สุด
พักหลังพี่ท้อปดูไม่ค่อยว่างเหมือนเก่า เย็นมาก็ไม่ไปส่งที่หอ พอชวนกินข้าวก็บอกไม่ว่าง ทำนู่นทำนี่ก็ดูจะขัดใจไปซะทุกเรื่อง คงเป็นเพราะว่าพี่ท้อปอยู่ม.3แล้ว พอม.4เห็นแม่บอกว่าอยากให้ไปสอบเข้าโรงเรียนดนตรี เลยอยาอ่านหนังสือเตรียมสอบ จินวูเข้าใจ เรียกได้ว่าพยายามจะเข้าใจ จินวูไม่อยากทะเลาะกับคนที่รักเพราะความงี่เง่าของตัวเอง
พรุ่งนี้เป็นวันสอบปลายภาคเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 2 ของจินวูและแทฮยอน และก็หมายความว่าเป็นวันสุดท้ายของการเรียนภาคเรียนนี้ มันคงเป็นวันสุดท้ายที่จินวูจะได้เจอกับท้อปที่โรงเรียนแล้ว เพราะไม่รู้ว่าม.ปลายท้อปจะเรียนที่นี่ต่อหรือเปล่า และแน่นอนว่าคนอย่างจินวูต้องไม่ลืมเรื่องนี้ จินวูหยิบกระดาษสีมากองรวมกัน เขาเริ่มลงมือตัดกระดาษเป็นรูปต่างๆ เวลาผ่านไปไม่นานก็เสร็จ สมุดพ็อกเก็ตบุคเล่มเล็กที่ข้างในรวมเหตุการณ์สำคัญของเขาทั้งสองคนเอาไว้ ทั้งรูป ทั้งข้อความ ทั้งหมดถูกกลั่นกรองออกมาจากความรักของจินวูทั้งสิ้น ยิ้มกว้างออกมาด้วยความปลื้มใจ ‘หวังว่าพี่ท้อปคงชอบ’ เขาคิดแบบนั้น
“จินวู”
“อะไร”
“นั่น เอ่อ ใช่พี่ท้อปป่ะ”
ดวงตากลมโตตวัดหันไปมองที่หน้าตึกม.3 ผู้ชายร่างสูงใหญ่กำลังเดินคุยและหัวเราะอย่างมีความสุขกับผู้ชายร่างเล็กอีกคนหนึ่ง ใช่ คนร่างสูงนั่นคือพี่ท้อปแน่นอน เขาจำไม่ผิด พี่ท้อปเริ่มเอามือมาปัดปอยผมให้คนตรงหน้า ส่งยิ้มหวานให้ คนตัวเล็กกว่าเอามือขึ้นมาปิดหน้าด้วยความเขินอาย ใบหน้าคมของพี่ท้อปเริ่มเลื่อนเข้าไปใกล้คนตัวเล็กเรื่อยๆ เรื่อยๆ และ……..
เส้นความอดทนของจินวูขาดสะบั้นเมื่อเห็นภาพที่กำลังดำเนินไปตรงหน้า ถ้าเป็นในหนังฉากๆนี้คงทำให้จินวูเขินจนบิดหมอนและผ้าห่มไปแล้ว แต่นี้มันในชีวิตจริง และคนตรงหน้าก็ไม่ใช่พระเอกในหนังที่จินวูปลื้มหรือใครอื่น เขาคือพี่ท้อป คนรักของเขา
ตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอ จกสีขาวใสของความบริสุทธิ์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธ โกรธเพราะพี่ท้อปนอกใจ โกรธเพราะคนๆนั้นมาแทนที่เขา โกรธ โกรธทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ จินวูเอามือทุบโต๊ะและลลุกขึ้นยืน ขายาวเตรียมก้าวออกแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะมือของแทฮยอน เพื่อนสนิทของเขา แทฮยอนกุมข้อมือจินวูไว้ ส่ายหน้าน้อยๆเป็นเชิงห้าม คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมาทันที ร่างกายสั่นเทาตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของแทฮยอน ใบหน้าเล็กซุกกับแผ่นอกกว้างที่ตอนนี้เปียกชื้นไปหมดเพราะน้ำตาของจินวู
“ร้องเลยจินวู ร้องออกมาให้พอ แล้ววันอื่นจะได้ไม่ต้องมาเสียน้ำตาเพราะคนๆนี้อีก”
“ฮึก ฮึก ฮือ ทะ แทฮยอน ฮือ”
ลูบเบาๆที่แผ่นหลังและกลุ่มผมนิ่ม จินวูอ่อนแอมาก อ่อนแอจนเขาไม่กล้าจะพูดความจริงหรืออะไรทั้งสิ้นให้คนตัวเล็กฟังตอนนี้ เขาทำได้เพียงกอดปลอบ เพราะรู้ว่าสิ่งที่จินวูต้องการมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ ความอบอุ่น
“ไม่เป็นไรนะ เราอยู่นี่ จินวูเราอยู่นี่ ไม่เป็นไรแล้วๆ ร้องออกมาให้พอ”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
“เรื่องมันก็ประมาณนี้ ฉันก็จำไม่ได้แล้ว……. เอ่อ อันที่จริงก็จำได้นั่นแหละ แต่ไม่อยากให้เรื่องแย่ๆของจินวูมันมารกสมองฉัน เฮอะ นึกถึงแล้วขึ้น”
“ยุน”
“….”
“ซึงยุน”
“หืม”
“เป็นอะไรปะเนี่ย”
“อืม ป่าวหรอก”
“เออๆ ก็ดีแล้ว”
“แทฮยอน สงสารจินวูอะ”
“ฉันรู้ ฉันก็ไม่ต่างจากนายหรอกน่า”
หลังจากซึงยุนได้ฟังเรื่องราวของจินวูที่แทฮยอนเล่า ภายในใจก็รู้สึกโหวงๆแปลก บางทีก็หนักอึ้ง ไม่รู้สิ ซึงยุนก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน มันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก หายใจไม่ทั่วท้อง นี่ขนาดเขาไม่ใช่จินวู เขายังรู้สึกขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นจินวูแล้วเขาจะรู้สึกขนาดไหน ซึงยุนไม่อยากจะคิด สงสาร นึกแล้วได้แต่สงสาร คนอย่างจินวูไม่ควรเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ บาดแผลที่จินวูได้รับมันลึกเกินไป และเขานี่แหละที่จะเป็นคนคอยเยียวยาบาดแผลนั้นเอง รู้ว่ายาก รู้ว่าบางทีอาจจะทำให้เป็นแผลเป็นหนักกว่าเดิม แต่เขาจะพยายาม เขาจะทำให้จินวูรู้สึกเหมือนไม่เคยมีบาดแผลนั้นมาก่อน
“ฉันเอง”
“ห้ะ อะไรฉันเองอะไร”
“ก็….ฉันนี่แหละ ที่จะเป็นคนสร้างความทรงจำดีๆใหม่ให้จินวูเอง”
“ห้ะ”
“แล้ว นายก็ต้องช่วยฉันด้วย ในฐานะที่นายเป็นเพื่อนสนิทจินวู นะ แทฮยอนนะ”
“อะ เอ่อ… ได้ แต่นายต้องสัญญาว่าจะไม่ทำให้จินวูต้องร้องไห้เพร….”
“แน่นอน ฉันจะไม่ทำให้จินวูต้องร้องไห้เพราะใครอีก สัญญา”
ยิ้มแยกเขี้ยวเห็นฟันครบทุกซี่ พูดออกมาด้วยความมั่นใจ แน่นอนว่าซึงยุนเชื่อมั่นในคำพูดของตัวเองทุกคำ ซึงยุนเป็นลูกผู้ชายพอ กล้าทำกล้ารับ สัญญาอะไรไว้ต้องทำตามสัญญา และยิ่งเป็นเรื่องนี้ เขามั่นใจแน่นอน
‘จะยากแค่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมแพ้หรอก รอฉันนะ คิมจินวู’
ตอนที่เจ็ดแล้ววว
อีพีนี้คนคงจะเผลอจิ้นนัมคิมกันเยอะล่ะสิ ไรต์ก็เกือบเผลอแล้ว ฮ่าๆ แทฮยอนก็รักเพื่อนจริงๆเลยนะ
สงสารจินวูเนอะ อดีตที่แสนเลวร้ายของจินวู นี่แค่ส่วนหนึ่งนะ เอามาเรียกเป็นน้ำจิ้ม
คังซึงยุนรู้ตัวเองแล้วสินะว่าชอบจินวู ความพยายามครั้งนี้จะสำเร็จมั้ย มาลุ้นไปพร้อมๆกันนะ เพราะไรต์ก็ยังไม่รู้ อิ้อิ้
และสุดท้าย เหมือนทุกตอน ขอบคุณทุกเม้น ทุกแชร์และทุกวิวเลยนะคะ รักรีดเดอร์ทุกคนเลยย
ความคิดเห็น