คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : What is love
Chapter 11 : What is love
“กูบอกให้ไปส่งของเฉยๆแล้วทำไมกลับมาสภาพนี้วะ”
“ใจเย็นดิวะเฮีย ก็พวกเหี้ยนั่นเดินผ่านมาพอดี ผมก็อยู่เฉยๆแล้วน่ะ แต่พวกแม่งอ่ะ เริ่มก่อน” ชานอูพยายามพูดให้ ‘เฮีย’ ใจเย็นๆ เพราะไม่ว่าครั้งไหนที่เฮียของเขาอารมณ์ไม่ดี ข้าวของรอบข้างเป็นต้องกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นทุกที
“เออ คราวหน้ากูจะส่งไอ้จินฮยองไปละกัน”
“ขอบคุณครับเฮีย” ชานอูกล่าวขอบคุณแล้วรีบออกไปจากห้องน้ำชายเก่าที่สร้างขึ้นไม่ไกลจากห้องน้ำชายใหม่ สถานที่รกร้าง ไม่มีใครกล้ามาเหยียบ ที่นี่จึงเหมาะสำหรับการชุมนุมอย่างลับๆของพวกเขา คนที่ถูกเรียกว่าเฮียทิ้งบุหรี่ลงบนพื้น ใช้เท้าเขี่ยๆพอให้ไฟมอดแล้วเดินจากไป ทิ้งให้เหลือเพียงควันและกองขี้เถ้าบุหรี่
“ทำไมนานจัง”
“โทษที ท้องเสียอ่ะ”
“ไม่เป็นไร นานแค่ไหนเค้าก็รอได้”
“แบบนี้ไงน่ารักที่สุด จียงของซึงฮยอน” ดึงแก้มนิ่มสองข้างของคนรัก ส่งยิ้มหวานให้แล้วกุมมือคนรักเข้าห้องเรียนไป
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
“โอเค หมดคาบวันนี้แล้ว ยังไงก็อย่าลืมอ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาคที่จะมาถึงในนสัปดาห์หน้าด้วยนะทุกคน เอ้า หัวหน้าบอกชั้น”
“กริ๊งงงงงง”
‘ความรักคือะไร’ เป็นคำถามที่จินฮวานยังไม่รู้คำตอบ เขานั่งคิดหาคำตอบของประโยคนี้มาตั้งแต่คาบเรียนที่แล้วแล้ว ถึงแม้เท็ดดี้จะแค่พูดเปรยไว้เฉยๆในคาบวรรณกรรม ไม่ได้ให้หาคำตอบ ไม่ได้สำคัญอะไร แต่คำพูพที่ว่าความรักคืออะไรมันก็ยังวนเวียนอยู่หัวจินฮวานอยู่
ความรักคือการครอบครอง?
ความรักคือ…..เซ็กส์?
สำหรับเขาแล้วไม่มีทางแน่ๆ แต่คงไม่ปฏิเสธเลยหากจะหมายถึงอดีตคนรักของจินฮวานอย่าง…..อีซึงฮุน
จินฮวานรักการเต้นมาก ชอบเต้นเป็นชีวิตจิตใจ เมื่อตอนป.4 จินฮวานลงประกวดเต้นฟรีสไตล์ และบอกกับพ่อแม่ว่าถ้าชนะจะต้องยอมให้ไปเรียนเต้น และแน่นอนจินฮวานชนะ เขาพยายามอย่างมากในการซ้อมเต้น แม้จะไม่เคยเรียนที่ไหน เพียงแค่ฝึกเองโดยการแกะท่าจากคลิปแล้วลองเต้นเองหน้ากระจก แน่นอนว่าจินฮวานเป็นคนที่มีความพยายามสูงมากคนหนึ่ง เขาอยากได้อะไรแล้วต้องได้ ผลงานของจินฮวานทั้งหมดสำเร็จได้ด้วยความพยายามของเขา จนพ่อแม่เห็นดีเห็นงามด้วยเลยส่งไปเรียนเต้นที่สถาบันสอนเต้นชื่อดังแห่งหนึ่ง และที่นั่นทำให้เขาได้เจอกับอีซึงฮุน
สถาบันสอนเต้นที่นี่มีชื่อเสียงมาก หลายคนที่จบจากที่นี่ไปล้วนเป็นศิลปินชื่อดังเกือบทั้งนั้น นักเรียนที่นี่จึงมากขึ้นมากขึ้นตามระดับชื่อเสียงที่ค่อยๆดังออกไปไกล แต่นักเรียนเก่าเกือบทุกคนของที่นี่จะคิดว่าตัวเองเก่งและไม่สนเด็กที่เข้ามาใหม่สักเท่าไหร่ เพราะคิดว่าจะมาพาเป็นตัวถ่วง ทำให้เขาไม่ก้าวหน้าไปไหนสักที แต่ในที่นี่ก็ขอยกเว้นไว้คนนึง
อีซึงฮุน เป็นคนเดียวที่ไม่ปฏิบัติตัวต่อเขาแบบนักเรียนคนอื่นๆ อีซึงฮุนเป็นที่รักของทุกคนที่นี่ เขาเต้นเก่งมาก ความสามารถของไปไกลถึงขนาดที่มีค่ายเพลงชื่อดังมาติดต่อให้เป็นแดนเซอร์แบคอัพแล้ว แต่ซึงฮุนก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่าเขายังไม่เก่งพอขนาดขึ้นเวทีเทียบรัศมีกับคนอื่นๆ ซึงฮุนคิดว่าเขายังต้องฝึกอะไรอีกเยอะ
ซึงฮุนเป็นคนอัธยาศัยดี อ่อนน้อมถ่อมตนและมีน้ำใจมาก เรียกได้ว่าถอดแบบผู้ดีออกกรุงมาเลยทีเดียว ในครั้งแรกที่จินฮวานมาที่นี่ ไม่มีใครสักคนที่จะเข้ามาทัก ที่จะเข้ามาสานสัมพันธ์เป็นเพื่อนกับเขา สิ่งที่จินฮวานได้รับมีแค่สายตาเอือมๆมองมาประหนึ่งเป็นอาหารจืดชืดไร้รสชาติ จินฮวานไม่ชอบสายตาไม่เป็นมิตรแบบนั้นสักเท่าไหร่ ไม่สิ ไม่ใช่แค่จินฮวานคนเดียว เป็นใครใครก็ไม่ชอบ
บรรยากาศการเรียนเต้นวันแรกของจจินฮวานทำให้เขาแทบเป็นบ้า เหมือนกับเขามาฝึกค่ายธรรมะยังไงยังงั้น พูดคำนึงคนก็หาว่าเสียงดัง พอเต้นผิดก็โดนมองมาด้วยสายตาดูถูกเหมือนเดิม จินฮวานคิดว่าการที่เขาได้เข้ามาเรียนเต้นแล้วจะทำให้เขามีความสุขที่สุด จินฮวานคิดแบบนั้นมาตลอดแต่ไม่ใช่ เขากลับไม่มีความสุขเลยสักนิดเดียว ในที่แห่งนี้เหมือนจินฮวานอยู่ตัวคนเดียว จนกระทั่ง……
“โอ๊ะ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ” ก้มหัวนับครั้งไม่ถ้วนและกล่าวขอโทษให้คนที่ตนเพิ่งเหยียบเท้าไปเมื่อครู่ ปกติก็ไม่มีใครคบอยู่แล้ว นี่ยังมาสร้างศัตรูเพิ่มอีกหรอคิมจินฮวาน ให้ตายเถอะ พูดว่าตัวเองในใจแล้วก้มหัวต่อไป
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ ทำไมต้องทำหน้าตกใจเหมือนนายมาฆ่าฉันซะอย่างนั้นนะ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะร่วนทำให้จินฮวานตกใจหนักกว่าเก่า คำพูดยาวเกินสองประโยคที่เขาเพิ่งได้รับมาถือเป็นเรื่องแปลกใหม่ในชีวิตการเรียนเต้นที่นี่ จินฮวานหยุดก้มหน้าแล้วเงยมองคนที่กำลังหัวเราะให้เขาอยู่
“อีซึงฮุน อ่า ฉันเรียนที่นี่มานานละ นายต้องเรียกฉันว่ารุ่นพี่สินะ ฮ่ะๆ” ยื่นมือมาแล้วหัวเราะน้อยๆ ส่งยิ้มกว้างให้คิมจินฮวาน ตาเรียวเล็กนั้นเมื่อยิ้มแล้วกลับปิดหมดไม่เห็นตาดำ แต่จินฮวานยังสัมผัสยังสัมผัสกับความเป็นมิตรที่ซ่อนอยู่ภายในแววตานั้นได้ ยื่นมือไปจับแล้วเขย่าเบาๆเป็นการตอบรับกับคนแปลกหน้าคนใหม่ที่เข้ามาในชีวิต….อีซึงฮุน
“ขอบใจนะ” จินฮวานส่งยิ้มกว้างตอบกลับ น้ำตาคลอเบ้าน้อยๆจนซึงฮุนตกใจ
“อะ.. เอ่ออ นายชื่อขอบใจนะหรอ ชื่อแปลกจังนะ ฮ่าๆ” ไม่พอ นิสัยดีแล้วยังกวนตีนอีก ประโยคเมื่อครู่สามารถเรียกรอยยิ้มจากจินฮวานเพิ่มได้อีก
“ฮ้ะ มะ ไม่ใช่ จินฮวาน คิมจินฮวาน”
“โอเค จินฮวาน ตั้งแต่วันนี้ไปเราเป็นคู่ซ้อมเต้นกันนะ”
“ห้ะ” จินอวานไม่เชื่อหูตัวเอง เขาเพิ่งเข้ามาเรียนไม่กี่วัน ก็โดนทาบทามจากคนที่เก่งที่สุดให้เป็นคู่ซ้อมเต้นให้ซะแล้วเนี่ยนะ
“ไม่ต้องกลัว ทำตัวสบายๆ เต้นด้วยจิตวิญญาณของนาย แล้วมันจะออกมาดีเอง” จับขาและแขนของจินฮวาน ก้าวโยกไปมาตามจังหวะเพลง ทุกท่วงท่าของเขาทั้งสองคนประสานออกมาได้ดีราวกับเป็นคนๆเดียวกัน
“แบบนี้ เห็นมั้ย ดีขึ้นเยอะเลย”
“ก็นายจับตัวฉันเต้นไปด้วยนี่นา ฉันไม่ได้เต้นเองสักหน่อย”
“อ่าวหรอ ฮ่าๆ” ประสานหัวเราะกันเสียงดัง ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาว่า เพียงแค่มีอีซึงฮุนอยู่ข้างๆ คิมจินฮวานคนนี้ก็สามารถหัวเราะได้ดังๆโดยไม่จำเป็นต้องแคร์สายตาใครอีกแล้ว
ในช่วงเวลาที่ผ่านมานับตั้งแต่วันนั้น เมื่อจินฮวานลำบาก ท้อแท้ หมดกำลังใจ ก็มีอีซึงฮุนคนนี้แหละที่คอยมาเติมเต็มชีวิตในส่วนที่ขาดหายไป
ซึงฮุนเปรียบเสมือนเพื่อน พี่ พ่อและแฟน แต่คำสุดท้ายจินฮวานไม่รู้จะใช้ดีมั้ยเพราะทั้งคู่ยังไม่เคยตกลงปลงใจกันในเรื่องนี้ ความรู้สึกดีๆที่จินฮวานมีต่อซึงฮุน จะใช้คำว่าแฟนมานิยามก็ยังไม่ใช่ซะทีเดียว แต่ทุกๆวันนี้ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจินฮวานขาดซึงฮุนไม่ได้จริงๆ บอกแล้วว่าซึงฮุนเปรียบเหมือนอีกครึ่งชีวิตหนึ่งของจินฮวาน อาจเพราะจินฮวานเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง เวลาอยู่บ้านก็ไม่รู้จะเล่นกับใคร จะคุยกับใคร พ่อแม่ของจินฮวานมีธุรกิจใหญ่อยู่ที่ต่างจังหวัด ต้องไปดูแลที่โรงงานบ่อยๆ เวลาจินฮวานมีปัญหา ก็มีซึงฮุนนี่แหละที่เป็นที่พึ่งเดียวของเขา ด้วยเหตุผลนี้ที่ทำให้จินฮวานยอมที่จะเรียกความรู้สึกนี้ว่า…..ความรัก
จินฮวานรักซึงฮุน แต่ซึงฮุนรักจินฮวานมั้ยเขาไม่รู้ แต่ถ้าดูจากสถานการณ์ที่ผ่านมาแล้ว ก็คงปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารัก จินฮวานก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าซึงฮุนนั้นก็คงคิดเหมือนกันกับเขา แต่เวลาจินฮวานมีปัญหา ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน เมื่อโทรไปบอกซึงฮุนแล้ว ทุกครั้งซึงฮุนจะเป็นเดือดเป็นร้อนและรีบมาหาทันทีไม่ว่าจะไกลแค่ไหน อาจะเพราะจินฮวานเป็นคนแรกที่ซึงฮุนรู้สึกแบบนี้ด้วย แบบเดียวกับที่จินฮวานรู้สึก ซึงฮุนรู้สึกรักและหวง คนตัวเล็กชอบทำให้ซึงฮุนเป็นห่วง แล้วคนอย่างอีซึงฮุนก็ไม่วาย เห็นแล้วต้องเข้าไปช่วยทุกครั้งไม่ว่าจะยากลำบากมากแค่ไหน คิมจินฮวานเป็นมนุษย์ที่บอบบางมากสำหรับซึงฮุน เป็นคนน่าทนุถนอม แรกพบจินฮวาน ซึงฮุนไม่เคยเห็นใครผิวสวยขาวใสแบบนี้มาก่อน ผิวขาวดุจปุยหิมะนั้นสมควรจะให้อยู่สวยๆแบบนั้น ไม่ควรทำให้เป็นรอย และซึงฮุนคนนี้จะคอยดูแลแบบยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลย ตั้งแต่มีความคิดแบบนั้นขึ้นมาหัว ซึงฮุนก็คอยจะอยู่ใกล้คนตัวเล็กไม่เคยห่าง
บางที ความรักของอีซึงฮุนคงจะหมายถึง….การได้ดูแล
งานเลี้ยงสังสรรค์ท้ายปีของสถาบันเต้นถูกจัดขึ้นเล็กๆที่ชั้นใต้ดินของที่นั่น ปาร์ตี้เล็กๆ มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากสีและน้ำผลไม้วางปะปนกันมั่วไปหมด จินฮวานที่กินแต่น้ำส้มก็ไม่คิดที่จะแตะไวน์หรือเครื่องดื่มมึนเมา แต่ถึงยังไงก็ยังคงไม่รอดจากน้ำมือคนขี้อิจฉา อิจฉาที่จินฮวานได้รับการดูแลอย่างดีจากซึงฮุน แน่นอนว่าคนพวกนั้มีอยู่ทั่วไปในที่เรียนแห่งนี้ ผงสีขาวถูกเทใส่แก้วน้ำส้มของจินฮวาน ของเหลวสีส้มใสถูกส่งผ่านเข้าปากขงจินฮวานและลงคอไปจนหมดแก้ว ภาพข้างหน้าเริ่มพร่ามัว ปวดหัวตุบๆเหมือนจะระเบิด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่ ร่างเล็กเซถลาและล้มลงตรงหน้าตักของซึงฮุนที่ก็มีสภาพไม่ต่างไปจากเขาสักเท่าไหร่ จินฮวานและซึงฮุนควบคุมตัวเองและรู้สึกตัวไม่ได้เลย พอรู้ตัวอีกทีรุ่งเช้า เขาทั้งสองคนก็อยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ด้วยกันทั้งคู่แล้ว
“อะ เอ่ออ จินฮวาน มันเกิดอะไรขึ้น”
“ฮึก ฮะ อะ เลว นายมันเลวอีซึงฮุน”
“เดี๋ยวๆ จินฮวานฟังฉันก่อน ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆนะ”
“จินฮวาน ขอโทษ ฉันขอโทษ”
จินฮวานตกใจมาก และแน่นอนว่าซึงฮุนก็ตกใจไม่ต่างจากจินฮวาน คนตัวเล็กไม่รอฟังคำอธิบายของซึงฮุน ใส่เสื้อผ้าหยิบโทรศัพท์แล้ววิ่งกลับบ้านทันที จินฮวานไม่รู้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไง แต่ดูจากสถานการณ์เมื่อเช้าก็พอเดาได้แล้วว่า เขาถูกซึงฮุนข่มขืน
หมดกัน ความเชื่อใจที่เคยมีให้กันมามันถูกทำลายลงตั้งแต่ที่เขาตื่นมาแล้ว อีซึงฮุนทำแบบนี้กับเขาทำไม ความรักความเชื่อใจที่เคยมีให้กันมันไม่เคยมีความสำคัญเลยใช่มั้ย แท้จริงแล้วซึงฮุนก็ต้องการเพียงร่างกายของเขา เพียงแค่เท่านั้น ความรักที่แท้จริงก็แค่เรื่องหลอกลวง แค่ลมปาก เป็นแค่เรื่องที่เขาคิดเข้าข้างตัวเองไปฝ่ายเดียวจริงๆ จินฮวานตัดสินใจลาออกจากสถาบันสอนเต้นที่นั่น กลับมาอยู่บ้านและไม่คิดที่จะกลับไปอีกเลย
ซึงฮุนยังคงนั่งงงกับสถานการณ์เมื่อครู่ เหตุการณ์เมื่อคืนมันคืออะไร เขาทำอะไรจินฮวานไปจริงๆงั้นหรอ ทำไมเขาไม่รู้ตัว ไม่รู้เรื่อง ไม่ได้สติเลย ซึงฮุนจำเรื่องอะไรเกี่ยวกับเมื่อคืนไม่ได้เลย ภาพสุดท้ายที่จำได้คือแจ็คสันมาพยุงตัวเขาไปที่ไหนสักที่ พอรู้ตัวอีกทีก็เช้า แล้วก็เจอตัวเองและจินฮวานอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว ภาพจินฮวานร้องไห้วิ่งออกไปโดยไม่ฟังเขาพูดยังคงติดตาซึงฮุนอยู่ คนตัวเล็กคงตกใจมาก คงผิดหวังในตัวเขามาก ซึงฮุนเชื่อมากว่ามันเป็นการเข้าใจผิด เขาไม่มีทางทำอะไรเลวทรามแบบนั้นกับจินฮวานแน่ๆ เขาต้องอธิบายเรื่องนี้ให้จินฮวานเข้าใจว่ามันไม่มีอะไร แต่คงต้องรอเวลาให้คนตัวเล็กสงบสติอารมณ์ก่อน
เวลาผ่านไปสองเดือน คตัวเล็กก็ไม่มีวี่แววว่าจะหายโกรธและติดต่อกลับมาเลย
“ตือดึ้ง” เสียงอีเมลเข้าในโน๊ตบุคของซึงฮุนดังขึ้น เป็นอีเมลจากแจ็คสัน นิ้วเรียวเคลื่อนเม้าส์ไปคลิกที่ไฟล์เพื่อเปิด
“อื้ออ ซึงฮุนอ่า แรงอีก”
“จินฮวาน อ่าส์ อื้ม”
“อ๊ะ ตรงนั้นซึงฮุน ดีละ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า”
ซึงฮุนรีบกดปิดคลิปทันที ไม่กล้าดูต่อ หน้าซีดปากซีด เหงื่อเม็ดเล็กค่อยๆผุดขึ้นที่ใบหน้าและฝ่ามือ คนในคลิปเป็นเขาและจินฮวานจริงๆ ถึงจะมืดมากแต่เสียงครางชื่อในคลิปนั้นเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญที่มัดตัวเขาไว้แน่น เขาทำอะไรลงไป จินฮวานคงเสียใจมากถ้ารู้ความจริง แต่เขาอธิบายได้ ซึงฮุนจำได้ว่าเมื่อคืนก่อนกินไวน์ เขาเห็นแจ็คสันแอบทำอะไรกับแก้วของเขา แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่พอมานึกย้อนอีกที แจ็คสันต้องแอบใส่ยาอะไรลงไปในนั้นแน่ๆ น้ำตาเอ่อคลอที่เบ้าตาเรียว ทั้งนึกสงสารจินฮวานและสมเพชตัวเองที่เมื่อคืนไม่นึกดูให้ดีก่อน ซึงฮุนตัดสินใจไปบ้านของจินฮวาน เขาต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดให้จินฮวานฟัง
“กิ๊ง” ซึงฮุนกดออดหน้าบ้านของจินฮวาน
“อย่าเพิ่งปิดจินฮวาน” ทันทีที่คนตัวเล็กเปิดประตูบ้านมาและเห็นหน้าซึงฮุน จินฮวานก็ปิดประตูใส่โดยไม่รออะไร แต่ไวเท่าความคิด ซึงฮุนจับลูกบิดประตูและง้างประตูไว้ ด้วยแรงทั้งหมดที่มีทำให้คนตัวเล็กพ่ายอย่างไม่น่าสงสัย
“จินฮวาน ฟังฉันก่อนนะ เรื่องวันนั้นมันเป็นการเข้าใจผิด”
“อย่ามาโกหก”
“จินฮวาน ฉันโดนใส่ร้าย ฉันโดนวางยาในไวน์จริงๆ เชื่อฉันสิ”
“พอ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว”
“เรื่องนี้มีคนวางแผนจริงๆนะ ไม่เชื่อนายดูนี่” ไม่รอช้า ซึงฮุนเสียบแฟลชไดรฟ์ของตัวเองเข้ากับโน๊ตบุคที่วางไว้บนโต๊ะรับแขกสีขาว ทันทีที่จินฮวานได้ยินเสียงในคลิป คนตัวเล็กทำได้แค่ยืนนิ่งปิดปากให้กับรูปตรงหน้า มันเป็นเขาและซึงฮุนจริงๆ เสียงครางอื้ออึงดังระงมไปทั่ว จินฮวานทนฟังไม่ไหวรีบกดปิดคลิปทันที
“เห็นมั้ยจินฮวาน มีคนตั้งกล้องแอบถ่ายไว้ เรื่องนี้มีคนจัดฉากเอาไว้จริงๆนะ”
“เหอะ ใครจะรู้ว่านายก็อาจจะอยู่เบื้องหลังก็ได้ ออกไป ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ออกไปเลยนะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” มือเล็กทั้งผลักทั้งดันซึงฮุนให้ออกไปพ้นจากบ้านของเขา ทรุดตัวนั่งร้องไห้ ไม่รู้ว่าเขาควรเชื่อใคร มันเป็นการวางแผนไว้ก่อนก็จริง แต่เขาจะเชื่อใจซึงฮุนได้มากแค่ไหนว่าซึงฮุนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ไม่หยุด จินฮวานเงยหน้ามองโต๊ะรับแขก แฟลชไดรฟ์ของซึงฮุนยังเสียบคาอยู่ที่โน๊ตบุคของเขา นิ้วเรียวเคลื่อนเม้าส์ไปกดเล่นคลิปอีกครั้ง ถึงจะสะอิดสะเอียนแต่เขาต้องรู้ให้ได้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง จินฮวานดูคลิปย้อนไปย้อนมาแต่ก็ไม่พบหลักฐานอะไรเลยที่จะชี้ตัวคนร้าย จินฮวานตัดสินใจกดปิดคลิป แต่เพราะมีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว ทำให้เขาต้องกดเปิดคลิปนั่นขึ้นมาอีกครั้ง
“หึ…ขอบคุณนะอีซึงฮุน”
ถึงจะโกรธจะเกลียดการกระทำต่ำทรามของซึงฮุนมากแค่ไหน แต่จินฮวานก็โกรธซึงฮุนไม่ลง เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็ได้ใช้ประโยชน์จากคลิปนี้เหมือนกัน
“จินฮวาน”
“ห้ะ”
“น้ำซุปแห้งหมดแล้วน่ะ อิ่มก็บอกมาจะได้กินให้” ฮันบินเอ่ยทำลายห้วงความคิดของจินฮวาน เลื่อนตามามองที่ฮันบินแล้วผลักถ้วยน้ำซุปส่งให้
“ขอบใจนะ” ส่งยิ้มเจื่อนๆให้ เพราะเขาเผลอไปคิดถึงเรื่องเมื่อก่อน ทำให้บรรยากาศการกินอาหารกลางวันของเขาและฮันบินดูกร่อยไปหมด
“เป็นไรป่าวน่ะ เห็นเหม่อมาตั้งแต่คาบที่แล้วแล้วนะ ไม่สบายหรอ” เอื้อมมือมาแตะหน้าผากคนตัวเล็ก จินฮวานได้แต่มองการกระทำของคนตรงหน้าแล้วส่งยิ้มให้ ฮันบินเข้ามาทำให้ชีวิตของจินฮวานดูสดใสขึ้นอีกครั้งหลังจากเหตุการณ์วันนั้น รอยยิ้มกวนๆของคนตรงหน้า ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆว่าทำให้เขามีความสุข….ไม่ต่างไปจากอีซึงฮุน
“เอ ก็ไม่ร้อนนะ”
“เก็บจานกันเหอะ จะได้ไปอ่านหนังสือสอบต่อ”
“โอเค แต่…ไม่เป็นไรแน่นะ ฉันเป็นห่วง เกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาล่ะแย่เลย”
“อื้ม ไม่เป็นไรจริงๆ ไปเหอะ” น้ำเสียงเป็นห่วงของฮันบินทำให้ใจชื้นขึ้นมาอีกหน่อย อย่างน้อยก็มีคนเป็นห่วง อย่างน้อยก็มีคนที่คอยอยู่ข้างๆกัน ขอบใจนะคิมฮันบิน
สรุปแล้ว จริงๆความรักคืออะไร?
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
“ดงฮยอก ฮงซอก เอาน้ำป่าวเดี๋ยวเราไปซื้อให้”
“อ้าๆไม่เป็นไร จินวูนั่งเหอะ เดี๋ยวเราไปซื้อเองดีกว่า” พูดจบดงฮยอกก็คว้าเงินมือของจินวูแล้ววิ่งแจ้นไปที่ร้านน้ำทันที
วงจรชีวิตของจินวูเป็นแบบนี้มาได้สักพักแล้ว แต่ก็คงเป็นแบบนี้อยู่แค่ช่วงนี้ จินวูต้องปลีกตัวมากินข้าวกับดงฮยอกและฮงซอก เพราะทั้งสามคนจะต้องหาเวลาไปซ้อมดนตรีสำหรับงานประจำปีท้ายเทอม และก็เป็นตอนพักเที่ยงเท่านั้นที่ทั้งสามคนว่างตรงกัน
ซึ่งก็ไม่ได้เป็นปัญหาเลยสำหรับคนขาดจินวูไม่ได้อย่างซึงยุน ไม่ได้กินข้าวกับจินวูไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะตอนนี้เขากำลังทำในสิ่งที่เขามั่นใจว่าผลตอบรับมันจะอกมาดีแน่ๆในอีกไม่ช้า
“เพลงนี้จริงๆใช่ปะ ไม่เปลี่ยนแล้วนะ” นัมแทฮยอนว่าถามพลางเปิดโน๊ตเพลงที่ลองซ้อมไปแล้วดู
“เพลงนี้แหละๆ”
“มึงพูดงี้มาสิบรอบแล้วซึงยุน เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่นั่นน่ะ โว้ะ คนหล่อเซ็ง ตึ่งโป๊ะ” มินโฮบ่นกระปอดกระปอดกับการเปลี่ยนเพลงไปมาของคังซึงยุน ปากบ่นว่ารำคาญแต่มือก็ยังไม่วายตีเครื่องเคาะจังหวะเป็นเสียงตลก
“โธ่คุณเพื่อนครับ ขอเรื่องมากแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแหละนะ พอเสร็จปุ๊บละกูจะไม่วุ่นวายอีกเลย” ซึงยุนยกมือไหว้แล้วทำสายตาออดอ้อน
“เออๆ นี่เห็นแก่มึงนะ” ซึงฮุนพูดตอบ เขาดูไม่อะไรสุดแล้ว เพราะเครื่องดนตรีที่ซึงฮุนเล่นถึงเปลี่ยนเพลงใหม่ก็เล่นได้ทันที เพียงแค่เอาไม้มากรีดราวกรุ๊งกริ๊งตอนต้นและตอนจบเพลงเท่านั้น
วงเฉพาะกิจที่เกิดจากการรวมตัวของเพื่อนสนิทที่มีแทฮยอนเพียงคนเดียวที่พอเล่นกีต้าร์ได้ ย้ำว่าพอเล่นได้ รู้เพียงแค่คอร์ดพื้นฐานเบื้องต้นและดีดขึ้นๆลงๆมั่วๆไปตามที่จินวูเคยสอนมา ที่ทำไปทั้งหมดเพราะความต้องการของซึงยุนทั้งนั้น ไหนๆจะวางแผนเซอร์ไพรสิ์นวูในงานโรงเรียนท้ายเทอมทั้งที ก็ต้องทำให้เพอร์เฟกต์ ให้ยิ่งใหญ่กว่าวงที่เขาฟอร์มมาแล้วเป็นปี แต่พอดูทักษะการเล่นดนตรีของสมาชิกในวงแล้ว…..เอาวะ ต้องเอาซ้อมให้หนักเข้าสู้ เพื่อจินวู เขาทำได้ ซึงยุนสู้เว่ย
ซ้อมจบไปสามรอบแล้ว แต่มินโฮก็ยังตีไม่ค่อยเข้าจังหวะ ทำไงได้ เครื่องเคาะจังหวะไม่ใช่ทางของโน โนชอบที่จะตวัดดินสอลงบนกระดาษขาวๆมากกว่า แบบนี้มันไม่ช่ายย นี่ถ้าไม่โดนแทฮยอนขอร้องเขาก็ไม่ทำหรอก แทฮยอนเห็นท่าไม่ดีเลยเข้าไปดู
“มินโฮ ซ้อมกับกีต้าร์อีกรอบมั้ย จังหวะนายยังดูหลุดๆอยู่นะ”
“ไม่เอามินโฮ เรียกว่าตัวเองไม่ได้หรอ” ละสายตาจากเครื่องเคาะจังหวะแล้วหันมามองใบหน้าหวาน ทำปากจู๋แล้วทำเสียงออดอ้อนราวกับตัวเองเป็นคิตตี้
“อะไรของนาย ตัวองตัวเองอะไร” แทฮยอนตอบปัด เสหน้ามองที่อื่นเพราะความอาย
“ก็เมื่อคืนก่อน….”
“อะไรกันเล่า แล้วใครตอบตกลงนาย” หน้าแดงขึ้นมาเมื่อนึกถึงคำถามที่มินโฮเคยถามตอนที่แขนกว้างกำลังกอดเขาไว้แน่นบนเตียงนุ่ม
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ร้อนตัว” ขึ้นเสียงสูงล้อเลียนคนเขิน นัมแทฮยอนก็ยังคงคอนเสปต์ขี้อายอยู่วันยังค่ำ
“….”
“ไม่ตอบก็แสดงว่าตกลงนั่นแหละ ฉันรู้ดีนะ นัมแทฮยอน”
“ย๊า คนคิดไปเอง คนขี้หลงตัวเอง คน….” กระหน่ำซัดฝ่ามือลงบนแขนของคนขี้แกล้งไม่ยอมหยุด มินโฮไม่เจ็บเลยสักนิด ขำเสียมากกว่า ขำคนไม่ยอมรับสถานะของตัวเอง ขำคนขี้อาย
“น่ะๆ สองคนนั้นน่ะ ทำไรกัน” ซึงยุนพูดขัดฝ่ามือแทฮยอนขึ้น
“ดีกันแล้วรึไง เมื่อก่อนนี่ไม่เห็นจะญาติดีกันสักวัน” ซึงฮุนพูดขึ้นสำทับอีกเสียง
“อ้ะ หรือว่าเมื่อคืนก่อน ที่มึงโทรบอกกูว่าจะอยู่เป็นเพื่อนแทฮยอน แล้วมึง….”
“อะ ระ บ้า ไม่มีอะไร” มินโฮปฏิเสธหน้าตาย ใจจริงก็อยากจะบอกว่าเขาน่ะคบกับแทฮยอนอยู่ แต่ก็กลัวว่าแมวขี้เหวี่ยงตัวนี้จะไม่อยากให้บอกน่ะสิ ปิดไว้เป็นความลับ ถึงเวลาค่อยให้แมวตัวนี้เป็นคนบอกเองดีกว่า
“ใช่ อย่างที่พวกนายคิดอะแหละ”
“ห้ะ”
“มินโฮกับฉัน เราเป็นแฟนกัน” แทฮยอนยืนขึ้น พูดยอมรับข้อกล่าวหาอย่างมั่นใจ บุคลิกเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้ราวกับเป็นคนละคน เมื่อกี้ยังโมเมว่าเขาคิดไปเองอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลับเป็นคนบอกซะเองว่าเราเป็นอะไรกัน นัมแทฮยอน แมวโรคจิต
“ห้ะ”
“แทฮยอน…” รู้ว่าสักวันก็จะบอก แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ มินโฮตกใจในคำพูดมั่นใจชัดเจนของแทฮยอน หันหน้าเงยขึ้นมองใบหน้าเรียวสวย สายตาของแทฮยอนมุ่งมั่นชัดเจน ยิ้มบางเกิดขึ้นที่มุมปากหนา มินโฮยกยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ห้ะทำไมหลายรอบ ไม่ได้ยินรึไง ไปๆ ไปเรียนได้ละ ใกล้หมดเวลาพักละ” นัมแทฮยอนก็ยังคงเขินไม่เปลี่ยนแปลง แค่เก็กทำขรึมไปงั้น รำคาญเพื่อนสองตัวนั้นมันล้อ ว่าพลางจัดการเก็บเครื่องดนตรีเข้าตู้เเล้วออกจากห้องไป
“อั่นน้า คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง”
“นิดนึง”
“ฮ่าๆๆๆ” คู่หูสองซึงยังคงล้อเพลงล้อคู่รักข้าวใหม่ปลามันมาตลอดทางเดินกลับจากห้องดนตรี
“คนมีความรั….อ้าวจินวู”
“เอ้าพวกนาย ไปไหนกันมา ทำไมเดินกลับมาจากห้องดนตรีอะ” จินวูที่เพิ่งกินข้าวเสร็จ เดินกลับมากับฮงซอกสองคนเพราะตอนบ่ายดงฮยอกมีเรียนที่ห้องสมุดเลยขอตัวไปก่อน
“อะ อ่อ…… เอ่อ ก็พวกเราจะไปดูนายซ้อมไง แต่นายไม่อยู่เลยจะเดินกลับห้องเรียนละ” โกหกหน้าตาย คังซึงยุนจำเป็นต้องโกหก ไม่งั้นแผนที่เขาวางเอาไว้มันจะพังไม่เป็นท่า
“แล้วทำไมไม่บอก จะได้อยู่รอให้มาดูคนเล่นกีต้าร์เท่ห์ๆ คิคิ” หัวเราะน้อยๆ เอามือจิ้มแก้มเหมือนเดิมด้วยความเขิน จินวูชอบพูดให้ตัวเองดูเว่อร์ๆเข้าไว้ แต่ที่พูดไปก็เพราะอยากทำให้ตัวเองดูมีสีสัน อยากทำให้บทสนทนาของเขาไม่จบแค่นั้น อยากทำให้คนที่เขาคุยด้วยไม่เบื่อ แค่เท่านั้น จริงๆแล้วเขาไม่คิดหรอกว่าตัวเองจะเป็นแบบที่พูดไป
“แชะ” คว้ากล้องตัวโปรดที่ห้อยคอมาเก็บภาพความน่ารักไว้ แน่นอนช็อตนี้เขาต้องไม่พลาด จินวูปกติก็น่ารักอยู่แล้ว แต่ยิ่งมาทำท่าทางแบบนี้อีก ซึงยุนคนนี้จะอดใจไหวหรอ ไม่มีทาง
“หึ่ยย คนหลงตัวเอง”
“อื้ออ” บีบจมูกคนตัวเล็กอย่างช่วยไม่ได้ มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆนี่นา ทุกคนครับ ลองมายืนอยู่ข้างๆคิมจินวูแบบผมดูนะครับ แล้วจะรู้ว่าห้ามใจไม่ให้หลงเสน่ห์ไปกับความน่ารักของคนๆนี้นี่มันยากยิ่งกว่าทำข้อสอบฟิสิกส์อีกแหละครับบอกเลย
“ซึงยุน” หันขวับ ใช้ตากลมโตมองค้อนด้วยสายตาดุ ซึงยุนคุ้นชินแล้วกับสายตานี้ จินวูมองแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่เขาแกล้ง แต่ครั้งนี้ซึงยุนสัมผัสได้ จินวูไม่ได้โกรธเขาจริงๆ ภายในแววตาดุนั้นมันดูมีความขี้เล่นซ่อนอยู่ ยิ้มกรุ้มกริ่มเผยขึ้นเล็กน้อยที่มุมปากของคนตัวเล็ก แต่จินวูก็ต้องเม้มเอาไว้เพราะไม่อยากให้ซึงยุนจับได้ว่าไม่ได้โกรธจริงๆ
“ทำไม จับนิดจับหน่อยไม่ได้ เช็ดตัวให้ยังเอยอาแอ้ว” ส่งรอยยิ้มขี้เล่นให้ หวังให้คนตัวเล็กหน้าแดงกว่าเก่า ช่วยไม่ได้ แกล้งจินวูให้โกรธนี่มันสนุกจริงๆ พูดเสียงอู้อี้เพราะคนตัวเล็กเขินเลยเอามือมาปิดปาก
“หยุดเลยนะ หยุดเลย ซึงยุนนนนน” เขย่งปลายเท้าเอามือปิดปากคนตัวสูง ทำไมต้องขุดเอาเรื่องนั้นมาพูดต่อหน้าคนอื่นด้วยนะ ถ้าคนอื่นรู้ว่านายมาเช็ดตัวให้ฉันแล้วเขาจะคิดไปไกลขนาดไหนกัน ปากบอกไม่ชอบแต่ใจก็สั่นทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ จินวูยอมรับว่ารู้สึกดีมากตอนที่ซึงยุนเช็ดตัวให้ ทั้งสายตา ทั้งความเบาของมือที่คอยซับไอร้อนจากตัว มันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นานแล้วที่จินวูไม่ได้รู้สึกแบบนี้ ใจมันหวิวลอยออกไปเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ควบคุมไม่ได้เมื่ออยู่ใกล้ซึงยุน จินวูไม่สนหรอกว่าความรู้สึกนั้นจะเรียกว่าอะไร เขารู้แค่ว่าอยู่กับคนหน้าบวมคนนี้แล้วมีความสุขแบบบอกไม่ถูกก็แล้วกัน
“ฮ่าๆ หยุดก็ได้ พอแล้ว จินวูฉันหายใจไม่ออก”
ตาเรียวหันมองคนสองคนที่เล่นหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนหน้าบวมที่ตอนนี้โดนจินวูรัดคอและเอามือปิดปากอยู่ ถึงจะดูทุลักทุเลแต่จินวูก็จะทำ แผนใกล้สำเร็จแล้วสินะซึงยุน ฉันช่วยนายได้เท่านี้ ที่เหลือคงจัดการต่อได้นะ
“เออ หัวเราะกันเข้าไป ลืมไปมั้ยว่ายังมีกูอยู่น่ะ แหมอยู่กันเป็นคู่เลยนะมึง มานี่เลยฮงซอก มึงต้องมาเดินกับกู ห้ามปฏิเสธ” ซึงฮุนบ่นตัดพ้อแล้วลากแขนฮงซอกมาควงเดินลิ่วเข้าห้องไปแบบไม่สนใจใคร ท่าทางเดินตลกๆของซึงฮุนที่ดูแฝงความน้อยใจสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนอีกสี่คนได้มาก
อีพี11 ~~~~
สงสารซึงฮุน ไม่ร้องนะ ไม่มีคู่มาอยู่กับม่าก็ได้ลูก ไม่ต้องน้อยใจ 55555
เอ้ะ งงตอนเริ่มต้นกันล่ะสิว่าเป็นไงมาไง บางคนพอเข้าใจก็จะเดาเรื่องออกละ แต่บางคนยังงงก็….งงต่อไปนะ 5555 ไม่ใช่อะไร ตัวละครสองตัวนี้จะค่อยๆเปิดเผยเรื่องราวมาท้ายเรื่องเนอะ ครงงตอนต้นก็อ่านผ่านๆไปก่อน อ่านตอนหน้าจะเข้าใจกว่า อิ้อิ้
อดีตของจินฮวานนี่อันขมขื่น งื้ออ ไรต์ทำร้ายคนอีกแล้ว 5555 อย่าเพิ่งปาหินใส่ไรต์นะ ตอนหน้าเดี๋ยวจัดโมเม้นท์บีจินให้ ด้อนครายๆๆ อะไรๆก็เริ่มดีแล้วจีนูกับซึงยุนจะไปได้สวยมั้ยน้า มาติดตามกันเนอะ
ท้ายที่สุดก็ขอขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตาม ทุกคอมเม้นท์ ทุกแชร์ ทุกสกรีม รักรีดเดอร์ทุกคนเลยนะ จิ้บิ
ความคิดเห็น