คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : Secret
Chapter 5 : Secret
“เห้ยๆ ไม่เอาแบบนี้ดิจุนฮเว เอาใหม่”
“ไรวะ พูดกี่รอบแม่งก็เหมือนเดิมทั้งนั้นอ่ะ”
“มึงอ่ะพูดไม่รู้เรื่อง พูดดีๆดิ ช้าๆ เอาให้คนเค้าเข้าใจอ่ะ”
“เออๆ จะพยายามครับพ่อคนหล่อซงปริ๊นซ์”
วันนี้มินจีไปประชุมเรื่องการจัดแข่งขันดนตรีประจำปีของโรงเรียน คาบของมินจีเลยว่างและปล่อยให้เด็กๆทำงานที่ตัวเองสั่งไปเมื่อคาบที่แล้ว ‘อัดคลิปเรื่องของดนตรีที่แต่ละคู่สนใจ’
เสียงถกเถียงกันของเด็กๆประสานเสียงแข่งกันเซ็งแซ่ บางส่วนอยู่ภายในห้องและอีกส่วนหนึ่งก็ออกไปข้างนอกเพื่อที่จะต้องการที่เงียบสงบในการอัดคลิป
ส่วนใหญ่ออกไปข้างนอกกันแล้ว แน่นอนว่ากลุ่มของซึงยุนคือส่วนน้อย จินวู ซึงยุน แทฮยอน มินโฮ ซึงฮุนและฮงซอก สามกลุ่มนี้เลือกที่จะทำงานในห้อง เพราะความสะดวกสบายจากกล้องซึงยุนและโน๊ตบุคที่ใช้ตัดต่อคลิปกันของซึงฮุน
ด้วยความที่มีกล้องเพียงสองตัว มินยุนฮุนจึงต้องทำการตกลงแบ่งกล้องกันและกลายเป็นกลุ่มของซึงยุนกับแทฮยอนที่ได้ใช้ก่อน
“ยุน งั้นถ่ายส่วนของเราก่อนละกัน”
“อะเค เอาตรงไหน ไวท์บอร์ดมะ พื้นหลังขาวน่าจะดี เผื่อเอาไปใส่เอฟเฟกต์ต่อด้วย”
“ได้ๆ”
“เอาตามที่ตกลงไว้นะ”
“อือ”
“ถ่ายตรงไหนดี กำแพงฝั่งนี้มะ หรือจะฝั่งนี้ดี”
“อือ”
“งั้นฝั่งนี้ละกัน”
“อือ”
“แทฮยอน”
“อะไร”
“ทำไมนายจะต้องเย็นชาใส่เฉพาะเวลาอยู่กับฉันด้วย”
“……”
“ทำตัวปกติเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้หรอ”
“หึ เมื่อก่อนงั้นหรอ”
“นายจำเรื่องเมื่อก่อนได้ด้วยรึไง”
“ก็ขอบคุณที่ยังจำได้”
“ทะ….”
“แต่ลืมๆไปก็ดี เรื่องเมื่อก่อนน่ะ”
“…..”
“ส่วนเรื่องที่นายขอ ฉันจะพยายามทำตัวปกติให้ก็ได้”
“แทฮยอน”
“โอเคนะ งั้นก็มาอัดคลิปต่อ จะได้เสร็จๆ”
“อะ อือ”
เมื่อสองกลุ่มจัดการอัดคลิปเสร็จแล้ว จึงตัดสินใจเอาคลิปมารวบรวมไว้ที่โน๊ตบุคของซึงฮุนเพื่อจะนำไปตัดต่อ
“ไอฮุน กูเสียบเลยนะ”
“เออๆ ของมึงไม่มีไวรัสช้ะ”
“ไม่รู้ว่ะ มีป่าววะ เอ…ครั้งล่าสุดกูทำงานคอมเพื่อนแล้วมันก็เพิ่งพังไปนี่หว่า”
“ไอเหี้ยอย่าเสียบนะ เอาออกไปเลย”
“บ้า กูล้อเล่น ไปอัดคลิปต่อไป ดูดิฮงซอกรอนานขนาดไหนจนต้องหันไปคุยกับจินวูกับแทฮยอนแล้วน่ะ ปกติไม่เคยเห็นจะพูดสักคำ”
สายตาสามคู่หันไปมองเป็นตาเดียวที่ฮงซอก
ใจเย็นวาบเหมือนมีภูเขาน้ำแข็งมาตั้งอยู่กลางอกแล้วก็กลับมาร้อนรุ่มราวกับมีไฟมาสุมอีกครั้ง ความรู้สึกโหวงๆแบบนี้ซึงยุนก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ครั้งที่สองแล้วที่เขารู้สึกแบบนี้ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั่น เขาไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่คนตาโตทำให้ฮงซอก
“บ้า มึงก็พูดเว่อยังกะไอฮงเป็นใบ้ ไปว่ามันพูดน้อยอะมึงพูดมากไปรึป่าวมินโฮ คนอื่นแม่งก็พูดกันปกติทั้งนั้นอ่ะ”
จริงของซึงฮุน ใช่ว่าฮงซอกจะพูดน้อยที่ไหน พูดมากด้วยซ้ำ มินโฮมาใหม่คงยังไม่ค่อยสนิท ซึงฮุนพูดติดตลกแล้วตบหัวเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ทีนึงก่อนจะเดินไปหาฮงซอก ทิ้งให้ซึงยุนอยู่กับมินโฮสองคน
“ยุน”
“…..”
“ไอยุน”
“….”
“คังซึงยุน”
“ห้ะ อะไรของมึงวะ ตะโกนทำไม กูก็นั่งอยู่ข้างมึงเนี่ย”
“มึงแหละเป็นไร กูเรียกสิบรอบละไม่ได้ยิน มาตัดคลิปให้หน่อยดิ กูปวดฉี่อ่ะ เดี๋ยวมา แปปนึง”
“เออๆ รีบไป”
มือเรียวลากเม้าส์ไปตามโฟลเดอร์ต่างๆ เสียงคลิกเม้าส์ดังขึ้นประสานเสียงกับเสียงของโน๊ตบุค
“แล้วไอ้มินโฮมันเซฟไฟล์ไว้ที่ไหนกันวะ ดูในไดรฟ์ก็ไม่มี เดสก์ท็อปก็ไม่มี”
“งั้นก็ดูแม่งทุกโฟลเดอร์เลยละกัน”
คลิกเข้าคลิกออกเกือบทุกโฟลเดอร์ย่อยในโน๊ตบุคของซึงฮุนราวกับเป็นโน๊ตบุคของตัวเอง คลิกไปเรื่อยๆจนเจอโฟลเดอร์ที่น่าจะเป็นของเจ้าของโน๊ตบุค ‘Seunghoon’ ด้วยความอยากรู้ ซึงยุนไม่รอช้าที่จะคลิกเข้าไปดู
คลิปจำนวนมากขึ้นแสดงเต็มหน้าจอคอม ทั้งหมดนี่คงเป็นคลิปที่ซึงฮุนใช้อัดเวลาซ้อมเต้น และทุกคลิปล้วนเป็นคลิปที่เพื่อนใหม่อย่างซึงยุนไม่เคยดูทั้งนั้น
“ไหนดูซิ จะเต้นเก่งขนาดไหนกัน”
“เหยดดด ไอนี่นี่ไม่ธรรมดาเลยว่ะ โหว”
คลิปแล้วคลิปเล่า มินโฮก็ยังไม่กลับมาสักที ซึงยุนก็ลืมเรื่องหาคลิปตัดต่อของมินโฮมานั่งดูคลิปซึงฮุนเต้นแทน
“ไอฮุนมันเต้นตอนกลางคืนด้วยหรอ”
“เห้ยยุน ดูไรวะ”
“ก็คละ อะ อ้าว เอาไปไมอ้ะ”
ทันทีที่ซึงยุนจะกดดูคลิปต่อไป เหมือนซึงฮุนมีตาที่สาม ขายาวสาวก้าวมารีบแย่งโน๊ตบุคของตัวเองไปกอดไว้ในอ้อมแขนทันที
“ดูไรของมึงวะ”
“อะไรเนี่ย ก็คลิปที่มึงเต้นไง แต่ทำไมมันมืดจังวะ มึงปิดไฟถ่ายหรอ”
“……”
“อ่ะน่ะ หรือว่า....มึงโหลดหนังโป๊มาดูใช่มะ ไรวะ ไม่แบ่งกันมั่งเลยนะมึง”
“ไปกันใหญ่ละมึงอ่ะ พอๆ ให้กูเอาไฟล์ลงเครื่องแปปนึง แล้วเดี๋ยวมึงจะทำไรก็ทำ”
“นานปะ คงนานแหละเนอะ งั้นกูไปซื้อขนมดีกว่า”
“เหอะ หิวอะดิมึงอะ ไม่ต้องมาอ้างเลย”
“ฮ่ะๆ นั่นแหละ มึงเอาไรปะ”
“ไม่อ่ะ”
“เคๆ มานี่เลยมินโฮมึงไปเป็นเพื่อนกูซื้อหนมเลย กว่ามึงจะมานะ หลับในห้องน้ำหรอวะ”
“อ่ะ เออๆ”
มินโฮเจ้ากรรมที่เพิ่งกลับมาจากไปเข้าห้องน้ำ ก้าวเข้าห้องมาไม่ทันไรก็โดนซึงยุนล็อกคอลากตัวไปซื้อขนมเป็นเพื่อนซะแล้ว
“จินวู ฮงซอก แทฮยอนเอาไรป่าว”
“ไอติมมะนาวสอง ช็อคหนึ่ง”
“โอเค เดี๋ยวมานะ”
สิ้นประโยคซึงยุน ทั้งห้องก็มีแค่เสียงพูดคุยงุ้งงิ้งกันของจินวูแทฮยอนและฮงซอก ต่างจากคนที่นั่งจิ้มคอมอยู่
“เห้อ ยังอยู่ดี”
“ต้องเก็บไว้ที่อื่นแล้วสินะ”
กระตุกยิ้มมุมปากแล้วพึมพำกับตัวเอง มือเรียวกดคลิ๊กเม้าส์อย่างคล่องแคล่ว เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายขึ้นเต็มหน้าผากและแผ่นหลังกว้าง สายตาล่อกแล่กมองไม่รู้ทิศทาง สภาพของซึงฮุนตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนมีความผิดเลย เขาทำตัวน่าสงสัยขนาดนี้แล้วแต่ซึงยุนก็ยังจับพิรุธอะไรไม่ได้ ก็ถือว่าครั้งนี้เป็นโชคดีของเขาไปละกัน
บรรยากาศช่างต่างกันกับอีกฟากหนึ่งของห้อง เสียงหัวเราะประสานเสียงกันสนานหู คนสามคนนั่งคุยเรื่องเพลงกันอย่างสนุกสนาน
“ฮงซอกฟังเพลงนี้ดิ เพราะมาก”
“ไหนๆ เราฟังมั่งดิ”
“อะเอาไป มีสองหูพอดี งั้นพวกนายใส่คนละข้างละกัน”
มือเรียวหยิบหูฟังยัดใส่หูของคนสองคนอย่างเบามือ
“อ่า หูนายเล็กจังฮงซอก ยัดไม่เข้าสักที”
“ฮ่ะๆ ไม่ต้องหรอก เราใส่เองก็ได้”
มือเย็นวูบเมื่อโดนฮงซอกจับ สายตาอบอุ่นที่มองมาทำให้แทฮยอนรู้สึกแปลกๆ สายตาแบบนี้มันเหมือนกับสายตาของมินโฮ ภาพรอยยิ้ม ใบหน้าของเขาและมินโฮในอดีตผุดขึ้นมา เสียงหัวเราะในวันวานนั้นยังก้องอยู่ในหัว
“อะ อือ”
แทฮยอนค่อยๆปล่อยมือออก สะบัดหน้าสลัดภาพบ้าๆในหัวออกแล้วหันมาสนใจกับเพลงที่ตัวเองแนะนำไปในโทรศัพท์
“เพราะปะ”
“เห้ยเพลงนี้ เหมือนเราเคยได้ยิน……..Eyes nose lip ของแทยังปะ”
“เยสเซ่ออ ถูกต้องนะคร้าบ”
“นายรู้จักได้ไงอ่ะจินวู”
“ก็แทยังฮยองเป็นเพื่อนฮยองฉันน่ะสิ ทำไมจะไม่รู้จัก”
“ห้องม.6/2อะรู้จักป่าว”
ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“เป็นหัวหน้าห้องประสาไรเนี่ย รู้จักแต่ห้องพักครูสินะ งึ่ย”
จินวูเขกหัวหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว สามคนยิ้มและหัวเราะให้กัน และพอดีกับที่ซึงยุนและมินโฮที่เพิ่งกลับมากซื้อขนมก้าวเข้ามาในห้อง
อีกแล้ว รอบที่สองของวัน ใจร้อนเย็นวูบวาบสลับกันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แต่ครั้งนี้ดูจะรุนแรงเป็นพิเศษ คนตัวเล็กเสียบหูฟังข้างนึง แต่อีกข้างนึงกลับอยู่ในหูฮงซอก ใบหน้าของสองคนนั้นใกล้กันมาก ใกล้กันมากเกินไปแล้ว
“มาแล้ว”
เป็นมินโฮที่ช่วยซึงยุน เอ่ยทำลายความวุ่นวายสับสนในใจของผมไปหมดสิ้น คนตัวเล็กละสายตาจากฮงซอกมามองที่ผมและส่งยิ้มให้ ไม่ต่างจากฮงซอกและแทฮยอน รอยยิ้มของสองคนนั่นก็ดูสดใสดี แต่คงไม่เท่าคนตัวเล็กตาโตในตอนนี้
“ไอติม~”
คนตัวเล็กวิ่งเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้มสดใส ผมก็ดีใจอยู่หรอกนะ หากแต่สาเหตุที่จินวูวิ่งมาคือถุงสีเขียวในมือของผม
“ไปนานจัง คิดถึง”
“ไม่ต้องมาพูดหวานเลย รู้นะว่าจะเอาไอติม”
“ฮ่ะๆ รู้ทันด้วย ขอบใจนะ”
จินวูคว้าถุงสีเขียวในมือของผมแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ผมอึนงงกับคำว่า ‘คิดถึง’ ของคนตัวเล็กอยู่ รู้ว่าไม่ได้ตั้งใจพูด รู้ว่าพูดเพราะสาเหตุอื่น แต่มันก็ทำให้จังหวะหัวใจของผมเต้นแปลกไป
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
“เร็วสิ ออกมาได้แล้ว ยืนบื้ออยู่ทำไม”
ดวงตาเรียวเล็กกลอกขึ้นมองเพดานด้วยความเบื่อหน่าย กระตุกยิ้มมุมปากแล้วค่อยเดินออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง
“วันหลังก็อย่าทำอีกรู้มั้ย เป็นเด็กเป็นเล็กของพวกนี้อย่าไปยุ่ง”
“……”
“สนใจการเรียนกับอนาคตตัวเองก่อน”
“……”
“พ่อแม่นายจะเสียใจขนาดไหนถ้ารู้ว่าลูกตัวเองทำตัวเหลวแห….”
“พูดจบยัง”
“ฮ่ะๆ นี่ฉันสอนแกอยู่นะ ยังมาย้อนอีก พ่อแม่แกก็ไม่ใช่”
“เหอะ น่ารำคาญ”
“ถ้ารำคาญมากนักก็กลับไป แล้วอย่าทำตัวเหมือนเดิมจนต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกล่ะ”
ถอนหายใจยาว เอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มแล้วเดินออกมาจากพื้นที่น่าอึดอัดตรงนั้น อย่ามาที่นี่อีกงั้นหรอ เหอะ คนอย่างเขาอยากมาที่ไหนกัน ร่างสูงโปร่งหันกลับไปมองสถานที่ที่ตนเพิ่งเดินออกมา แค่นหัวเราะให้กับชีวิตอันน่าสมเพชของตัวเองแล้วเดินจากไป
“คนอย่างคิมจีวอน จะไม่มาที่นี่อีก”
อั่นน่า อีพีห้าแหล่ว
บาบิออกมาแล้วนะทุกโคนน งงกันล่ะสิว่าบาบิเป็นอะไร ฮ่ะๆ ไรต์ไม่บอกหรอก สปอยล์เผื่อไว้ตอนอื่น 5555
คังซึงยุนจะรู้ตัวเองรึยังว่าสิ่งที่เป็นอยู่น่ะ เรียกว่าตกหลุมรักจินวูเข้าแล้ว ซึงฮุนมีความลับอะไร แทฮยอนยังเผื่อใจไว้ให้มินโฮอยู่ใช่มั้ย โอ้ยสับสัน บอกเลยว่าตัวละครยังออกมาไม่ครบ ตอนหน้ามีมาเพิ่มด้วยแหละ ฮี่ๆ
สุดท้ายก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนเลยนะ อย่าเพิ่งเบื่อกันเนอะ ไรต์ปิดเทอมแล้วจะพยายามอัพให้ถี่ขึ้นนะ นี่เห็นคนมาสกรีมฟิคในทวิตแล้วชื่นใจ 5555
ขอบคุณทุกเม้นทุกแชร์และทุกวิวเลยนะ รักรีดทุกคนเหมือนเดิมเล้ย จู้บบบบ
ความคิดเห็น