คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : Voice 001
Chapter 4 : Voice 001
แสงแดดยามเช้าเล็ดลอดผ่านรูม่านเล็กเข้ามากระทบดวงตาเรียว ร่างบางครางอื้ออึงในลำคอเพราะถูกรบกวนจากแสงอาทิตย์ พลิกตัวไปมาก่อนจะค่อยๆลุกนั่งบนเตียงนุ่ม ดวงตาเล็กค่อยๆหรี่ตาขึ้น กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสมดุลให้กับรูม่านตา ภาพตรงหน้าจากเลือนรางก็ค่อยๆชัดขึ้น
ผ้าห่มสีม่วงอ่อถูกขยุ้มยู่ยี่วางกองอยู่บนเตียงตรงข้ามพร้อมขนาบข้างด้วยหมอข้างลายสติทช์ มีเพียงแค่ผ้าห่มและหมอนข้างเท่านั้น ร่างบางค่อยๆหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลา 09.45พร้อมโน๊ตที่แปะไว้ข้างๆ
‘ฉันปลุกนายหลายรอบแล้วแต่นายไม่ตื่นสักที วันนี้ฉันเป็นคนรวบรวมส่งงานแอ๋วด้วย ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวโดนหักคะแนนทั้งห้องแน่ งานนายอยู่ที่ฉันแล้วนะ ขอโทษนะแทฮยอน -จินวู- ’
‘ซวยแวไงแทฮยอน เปิดเทอมไม่กี่วันเองตื่นสายแล้ว ให้ตายเถอะ’
แทฮยอนสะดุ้งโหยงรีบกระเด้งลุกออกจากเตียงนุ่ม ร่างบางรีบเปลี่ยนชุดพร้อมสะพายกระเป๋าออกจากห้อง เขาไม่มีเวลาที่จะอาบน้ำแล้วเพราะกลัวไม่ทันและด้วยเหตุผลที่ว่าเมื่อคืนก็อาบน้ำมาแล้ว วันนี้คงยังสะอาดอยู่
แทฮยอนสาวเท้าก้าวยาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาโรงเรียนด้วยท่าทางหอบเหนื่อย ผมแสงกลางปลิวกระเซอะกระเซิงตามแรงลมพัด เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนคาบแรกดังขึ้น
“แทฮยอน ทำไมเพิ่งมา”
ชายปากอูมข้างจินวูยื่นหน้าเข้ามาถามแทฮยอนที่นั่งหน้าซีดปากซีดและหอบด้วยความเหนื่อย
“แฮ่ก แฮ่ก ตื่นายน่ะสิ โห่ย คาบเมื่อกี้อาจารย์เช็คชื่อเราขาดป่ะ”
“จารย์มินลืมเช็ค โชคดีของนายไป”
“เฮ้อ รอดตัวไป”
มือเรียวเล็กยกขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลย้อยมาตามไรคิ้ว หน้าผาก และไรผม
“แต่จารย์สั่งงานคู่ไว้อ่ะ”
“อ่อ เคๆ เรื่องไรอ่ะ เราจะได้ไปหาข้อมูล”
แทฮยอนรีบหยิบสมุดเล่มเล็กที่เขาชอบใช้ดการบ้าขึ้นมาเตรียมจดงานจากจินวู
“แต่นายไม่ได้คู่ฉันเหมือนทุกครั้งนะ”
“อ่ะ อ้าว ไมอ่ะ”
“ก็นายอ่ะมาสาย จารย์มินหมั่นไส้นายมั้งเลยจับให้นายคู่กับมินโฮแทน”
“อะ มะ…ไมเป็นงี้อ่ะ”
“ก็ดีกว่าจารย์เช็คชื่อนายขาดแล้วมั้ยล่ะ”
แทฮยอนหันขวับไปยังคนข้างหลังทันทีที่ได้ยิชื่อบุคคลที่สาม ร่างหนาใช้ดวงตาคมมองมาที่คคิ้วตก แทฮยอนเบือนหน้ามาหาจินวู ดวงตาเศร้ารีบเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไร
“แล้วนายคู่ใครอ่ะ”
“เค้าเอง”
ซึงยุนกางมือชูขึ้นแล้วส่งยิ้มกว้างให้แทฮยอนราวกับเด็กน้อย คนร่างบางคิ้วตกขมวดคิ้วให้ซึงยุนและยู่ปากให้จินวูอย่างผิดหวัง
“เห้อะ”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
เสียงแอร์ดังระงมในห้องสมุดเก่า นับวันน้อยคนนักที่จะได้ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ ร่างเล็กกางสมุดออกพร้อมนกตั้งหนังสือมาวางเรียงแยกหมวดวิชาอย่างชัดเจน รูดซิปกระเป๋าดินสอ หยิบปากาและลิขวิดเตรียมพร้อมในการจด
“ศตวรรษที่16 จักรพรรดิ…..”
ร่างเล็กพูดย้ำกับตนเองในข้อความที่เพิ่งได้อ่านไป สายตากวาดมองตัวหนังสือและรูปประกอบ มือขวาเขียนยุกยิกลงบนสมุดอย่างคล่องแคล่ว มือซ้ายเตรียมพพลิกหน้ากระดาษแผ่นต่อไป
กลางวันอันแสนวุ่นวายแบบนี้ ผมชอบที่จะมานั่งในห้องสมุดแอร์เย็นฉ่ำมากกว่าออกไปเตะฟุตบอลกับเพื่อนเป็นไหนๆ
ใครๆก็คิดว่าผมเป็นเด็กเรียน ใส่แว่นหนาเตอะ เข้าห้องสมุดตลอดเวลาเพื่อไปอ่านหนังสือ แต่คุณคิดผิดแล้วแหละครับ ห้องสมุดเนี่ยคือห้องนอนชั้นเยี่ยม คนที่เข้ามาในนี้น้อยมาก ผมจำหน้าได้แทบทุกคน คเดิมหน้าเดิมกันทั้งนั้น แต่สาเหตุที่เป็นแรงจูงใจทำให้ผมชอบมาที่นี่มากขึ้นก็คงเป็นคนที่นั่งโต๊ะในสุดของห้อง
คนตัวเล็กชอบมาที่นี่ ผมเห็นเค้าแบกหนังสือกองใหญ่เหล่านั้นมานั่งอ่านแทบทุกวัน ไม่รู้อ่านเข้าไปได้ไงกองตั้งขนาดนั้น ร่างเล็กเปิดหนังสือหน้าแล้วหน้าเล่า สีหน้าเคร่งเครียดนั้นยิ่งดูยิ่งน่ารัก ผมเฝ้ามองเค้าทุกวัน แรกๆก็กล้าๆกลัวๆว่าถ้าเข้าไปทักแล้วจะทำให้รำคาญรึเปล่า ผมชั่งใจมานานจนถึงวันนึง
“อ่านอะไรอยู่หรอ”
คนตัวเล็กรีบปดสมุดและหนังสือราวกับแอบมาทำอะไรเอาไว้ แน่ล่ะเขาต้องตกใอยู่แล้ว ผมเล่นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนี่ ผมชูสองมือขึ้นตกใจกับท่าทีของคนตรงหน้าเช่นเดียวกัน
“ขอโทษ ตกใจหรอ”
“อ่า นิดหน่อย แหะๆ”
นั่นเป็นประโยคแรกที่คนที่ผมเฝ้ามองมานานได้พูดออกมา เขาส่งยิ้มกว้างให้ผมจนเห็นฟันทุกซี่ ดวงตาเรียวเล็กที่ปกติเล็กอยู่แล้ว พอยิ้มทีนี่ตาเป็นสระอิเลยครับท่าน โอยทำไมช่างละมุนแบบนี้ ยิ่งมีโมเอะพ้อยท์เป็นไฝใต้ตาข้างขวารูปัวใจด้วยแล้ว ผมนี่ขอละลายไปกับลมแอร์เลยได้มั้ย
ร่างเล็กรีบเก็บหนังสือกองเรียงไว้เตรียมยกไปคืนที่ชั้น อะไรกัน ผมมานั่งแปปเดียวทำไมลุกแล้วล่ะ รังเกียจผมงั้นหรอ ที่ผมทำเมื่อกี้คงตกใจมากสินะ ผมไม่รอช้ารีบวิ่งตามคนน่ารักไป
“เราช่วยมั้ย”
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองผม ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเล็ก เราสองคนตกอยู่ในความเงียบ เพียงแต่เสียงหัวใจผมไม่เงียบเลย คนตัวเล็กชั่งใจอยู๋นานก่อนจะยกกองหนังสือในมือมาวางบนแขนผมแล้วเดินจากไป
“ขอบใจนะ”
“ดะ เดี๋ยวสิ”
“หืม”
“อะ…เอ่อ เราฮันบิน คิมฮันบินนะ”
“จินฮวาน คิมจินฮวาน”
ชั่งใจอยู่นาน สุดท้ายผมก็ได้พูดสิ่งที่อยากพูดกับคนน่ารักออกไปจนได้ คนน่ารักที่ชื่อจินฮวานยิ้มให้ผมแล้วเดินจากไป
ตั้งแต่วันนั้น วันแรกที่ผมได้คุยกับจินฮวานผมก็มาห้องสมุดทุกวัน แต่ไม่ได้มานอนเหมือนทุกครั้งนะ มานั่งอ่านหนังสือกับคนตัวเล็กต่างหาก
เกรดผมดีขึ้นมาก มากจนหลายคนตกใจ มีคนมาถามเคล็ดลับผมว่าทำไมถึงเรียนดีได้ขนาดนี้ ผมม่บอกหรอกครับ จ้างให้ล้านนึงก็ไม่บอก ก็มีติวเตอร์น่ารักขนาดนี้แล้ว จะปล่อยให้คนอื่นรู้ได้ยังไงล่ะ
“จินฮวาน ออดดังแล้ว เข้าเรียนกันเหอะ”
“โอเค เก็บหนังสือแปปนึง”
ทุกวันนี้ผมกับจินฮวานแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของพนักงานบรรณารักษ์ห้องสมุดอยู่แล้ว รู้ทุกซอกทุกมุมของหนังสือทุกเล่ม เล่มไหนอยู่ตรงไหนผมรู้หมด ขึ้นม.ปลายมาผมกับินฮวานก็บังเอิญได้อยู่ห้องเดียวกันอีก ทุกวันนี้เราสองคนเลยกลายเป็นดูโอ้กัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน สนิ้ทสนิทกันเลยครับ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
“ตรงี้เรากะจะหาข้อมูลเพิ่มหน่อยอ่ะ ซึงยุนว่าไง”
“อื้ม ก็ดีนะ”
“โอเค งั้นตรงนี้เราจะวาดรูปเพิ่ม แล้วเดี๋ยวเว้นตรงนี้ให้นายเขียนอธิบายทีหลังละกัน ตรงนี้ต้องทาสีแดง ตรงนี้สีเขียว ตรง…..”
แสงแดดสีส้มเหลืองสะท้อนกระจกเข้ามาในห้องเรียน นักเรียนคนอื่นกลับบ้านกันหมดแล้วเหมือนเช่นทุกวัน แทฮยอนซึงฮุนและมินโฮไปแวะกินขนมเล่นที่ร้านกาแฟข้างโรงเรียน ในห้องเหลือเพียงมนุษย์ผู้ชายตัวเล็กสองคนนั่งคุยเรื่องงานคู่ที่ได้รับมาเมื่อเช้า
ซึงยุนคนปากบวมมีกล้องสะพายอยู่ที่คอจนแทบจะเป็นอวัยวะที่33ของเขาเลยก็ว่าได้ ซึงยุนนั่งฟังจินวูพูดไป ยิ้มไปแล้ะเล่นกล้องไปด้วย เปิดดูรูปนั้นที รูปนี้ที จินวูก็พูดรายละเอียดงานไปเรื่อยๆเสียงเจื้อยแจ้ว ไม่รู้ว่ามันเข้าไปในโสตประสาทของคนปากบวมบ้างรึเปล่า
“งั้นก็เอาตามนี้นะ อ้ะ”
“แชะ”
ภาพของคนตัวเล็กที่ทำหน้าอึน แววตามุ่งมั่นในการสั่งงานและปากเรียวล็กเป็นกระจับเผลออ้าออกโดยไม่รู้ตัว
“ซึงยุน!!”
“หื้ม”
“ตั้งใจฟังฉันพูดบ้างป่ะเนี่ย”
“ฟังดิ”
ซึงยุนตอบอย่างมั่นใจ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และส่งรอยยิ้มน่ารักมาให้ แต่สำหรับจินวูมันดูเป็นรอยยิ้มที่กวนตีนมากกว่าเป็นไหนๆ
“ฉันเห็นนายเล่นแต่กล้อง ฟังฉันที่ไหนกันอ่ะ งี้ฉันต้องพูดให้ฟังใหม่อีกรอบปะเนี่ย”
“นี่ไง”
ซึงยุนหัวเราะให้กับท่าทีกระวนกระวายของคนตรงหน้า หยิบไอโฟนห้าเอสเครื่องสีดำที่วางไว้ใต้โต๊ะขึ้นมา รูปแอปเครื่องบันทึกเสียงโชว์เด่าหลา
“ฉันอัดเสียงไว้เพราะถ้ฟังอย่างเดียวกลัวมันจะมีอะไรตกหล่น บางคำฉันฟังที่นายสั่งผิดฉันก็จำไปผิดๆแล้วก็อาจะทำผิดก็ได้ ถ้าอัดเสียงไว้กลับบ้านไปฟังกี่รอบคำสั่งนายก็เหมือนเดิม จริงมั้ย”
จินวูหน้าเหวอซีดและชา ฟังคำอธิบายของซึงยุนไปแล้วก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าซึงยุนไม่ผิด จินวูอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก
“อ่ะ เอ่อ ขะ…อ่า อื้อ”
คนตัวเล็กได้แต่เก็บของลงกระเป๋าอย่างลวกๆ เขาต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด การกระทำขายหน้าเมื่อกี้ทำให้เข้าไม่อยากอยู่ที่นี่นาน
“แชะ แชะ”
“จินวูเดี๋ยวสิ”
“อะ อะไรอีก”
“ให้ไปส่งมั้ย กลับคนเดียวมันอันตราย”
ก่อนที่ขาเล็กจะก้าวออกจากห้อง เสียงของคนในห้องทำให้จินวูต้องหยุดและหันมาคุยด้วยอีกครั้ง ไม่อยากคุยต่อเลยให้ตายสิ
“มะ ไม่ ไม่ต้อง ฉันดูแลตัวเองได้”
คนตัวล็กยังคงหน้าแดง พูดไปงุดหน้าจนคางชิดคอและรีบวิ่งแจ้นออกจากห้องทันที
ซึงยุนส่ายหน้าน้อยๆให้กับท่าทางเขินอายของคนตัวเล็ก เก็บของใส่กระเป๋าพลางเปิดกล้องสำรวจรูปที่ถ่ายไปวันนี้
“ว้า ไม่ชัดตั้งหลายรูป”
กดบรูปแล้วรูปเล่า แล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงคนวิ่งที่ทางระเบียงเดินห้าห้อง
“ซึงยุน”
“อ้าว ลืมของหรอไง”
“เปล่า ขอโทษ”
จินวูพูดเสียงเบาเพราะได้แต่มุดหน้าอยู่กับกระเป๋าเป้ที่กอดอยู่ด้วยความอาย
“อะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน”
“ขอโทษ”
จินวูพูดดังขึ้น แต่ซึงยุนยังคงทำท่าไม่ได้ยิน เอามือป้องหูฟังคนตัวเล็กพูดอยู๋ที่ประตูหน้าห้อง
“ฉันขอโทษที่ว่านายเมื่อกี้ ได้ยินยัง”
ครั้งนี้จินวูพูดเสียงดังมาก ถ้าผมยินอยู่ที่สนามฟุตบอลก็คงได้ยิน คนตัวเล็กพูดจบก็รีบวิ่งไปด้วยใบหน้าแดงๆ
“แชะ”
………………….ครั้งนี้ผมไม่พลาดหรอก คนน่ารัก ………………………..
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ประตูบานสีเทาถูกเปิดออก ร่างบางโยนกระเป๋านักเรียนวางไว้บโซฟา มือเรียวแกะกระดุมเสื้อ ปลดเข็มขัด ถอดกางเกงยีนส์ตัวเก่งออกพร้อมเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย
เวลาผ่านไปนาน ซึงยุนออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ปกปิดส่วนล่าง มือซ้ายขยุ้มผ้าขนหนูผืนเล็กถูไปมากับเส้นผม เดินมานั่งที่โซฟา เปิดแม็คบุคพร้อมเอาเมมโมรี่กล้องเสียบเข้าไป
กิจวัตรประจำวันทุกเย็นของซึงยุนก็คือนั่งดูรูปที่ตัวเองถ่ายมาในแต่ละวัน เปิดดูรูปไปยิ้มไป ไม่แปลกที่ทำไมซึงยุนต้องสะพายกล้องไปโรงเรียนทุกวัน ซึงยุนคิดว่า การเก็บเรื่องราวที่ดีที่สุดคือการบันทึกผ่านรูปภาพเนี่ยแหละ เพราะเวลาเราดูรูปรูปนึง เราจะจำได้ว่าบรรยากาศรอบข้างตอนนั้นมันเป็นยังไง
เสียงคลิกเม้าส์เงียบลงลที่รูปสุดท้าย ดวงตากลมโต ปาบางเรียวที่เม้มเข้าหากัน มือสองข้างกอดกระเป๋าและมีใบหน้าสีแดงระเรื่อซุกอยู่
ยิ้ม อยู่ดีๆซึงยุนก็ยิ้มโดยไม่รู้ตัว
มองนาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม ซึงยุนปิดคอม หยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินมาหยุดที่เตียงแล้วนอนลงอย่างเหนื่อยอ่อน มือเรียวสไลด์ปุ่มปลดล็อคแล้วเข้าไปตั้งนาฬิกาปลุก พลันนึกได้ว่าเมื่อเย็นจินวูสั่งให้ทำอะไรเลยกดเข้าไปฟังเสียงที่อัดไว้
“โอเค ง้น ตรงี้เราจะวาดรูปเพิ่ม แล้วเดี๋ยวเว้ไว้ให้นายเขียนอธิบายทีหลังละกัน ตรงนี้….”
เสียงใสในคลิปพูดต่อเนื่องอย่างเจื้อยแจ้ว ซึงยุนเปิดคลิปเสียงฟังวนซ้ำไปซ้ำมาแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว มือเรียวกดพิมพ์ชื่อไฟล์คลิปเสียงเสร็จก็เอื้อมมือไปกระตุกสายโคมไฟ เตรียมนอน ค่ำคืนที่มีแต่ความสุข เสียงจินวูยังคงวนเวียนอยู่ในหัวซึงยุน
-Jinwoo Voice 001-
อีพีสี่ล้าววววว อิ้อิ้ ขอโทษที่มาอัพช้านะทุกคน อย่าเพิ่งลืมเรื่องนี้ไปนะ//กอดขา
ไรต์งานเยอะม้ากกก ไม่มีเวลามาเขียนเลย ช่วงนี้ไรต์ติดสอบปลายภาคถึงสิ้นเดือนเลย คงไม่ได้อัพเลยสักอาทิตย์นึง แต่หลังสอบเจอกันแน่
อีพีนี้ไรต์แต่งไปสกรีมแฟนแอคคอนเฮียเบ้ไป โอยย เป็นโซนหน้าคอมนี่มันทรมานจริงๆ เฮียเบ้น่ารักมาก
และเหมือนเดิม ขอบคุณทุกคนที่ติดตามฟิคเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณทุกรีดทุกแชร์ทุกคอมเม้นท์โลยย รักรีดเดอร์ทุกคนเลยนะคะ จู้บบบบ
ความคิดเห็น