คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : New Friend
Chapter 2 : New friend
เสียงกีต้าร์เคล้าคลอไปกับสายลม เมโลดี้หวานๆนั้นเข้ากับใบหน้าของคนบรรเลงท่วงทำนองได้เป็นอย่างดี
“ซึงรีฮยองฮะ สอนผมเล่นกีต้าร์หน่อยสิฮะ น้าๆๆ”
เสียงใสอ้อนวอนพี่ชายของตัวเองเพื่อที่จะสอนกีต้าร์ให้ ‘ซึงรี’ หรือ ‘คิมซึงฮยอน’ พี่ชายของจินวู เขาเป็นมือกีต้าร์อันดับหนึ่งของโรงเรียนมัธยมYG
“ตัวเล็กกว่ากีต้าร์อีกนะเราอะ เล่นได้เหร้อ” ซึงรีพูดติดตลกหยอกล้อน้องชายตัวเองเล่น
“โธ่ อย่าดูถูกผมสิ ผมเห็นฮยองเล่นเก่งอ่ะ อยากเล่นได้แบบฮยองบ้าง น้าๆ สอนผมหน่อยนะ”
เสียงออดอ้อนหวานใสสไตล์จินวูที่ใครได้ยินก็จะต้องใจอ่อนไปทุกราย
“มามะๆ เดี๋ยวสุดหล่อขั้นเทพจะสอนให้ ชั่วโมงละพันนะน้องชาย ช่วงนี้ฮยองคิวรัดตัว”
“โห่ ฮยองอ่ะ กับน้องกับนุ้งยังคิดตังค์อีก งอนแล่ว โป้ง”
จินวูพูดพลางทำแก้มป่อง ซึงรีหมั่นเขี้ยวทนไม่ไหวจึงเอามือหยิกแก้มทั้งสองแล้วดึงไปมา ในเวลานี้ถ้าใครมาเห็นก็คงจะคิดว่าสองคนนี้เป็นมากกว่าพี่น้องแน่ๆ
ตั้งแต่สิบปีที่แล้วที่พ่อแม่ของจินวูและซึงรีประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ซึงรีต้องอยู่ดูแลจินวูเพียงลำพัง มีเพียงแค่เงินประทังชีวิตที่อาและน้าของทั้งสองส่งมาให้เดือนละครั้งเท่านั้น จึงไม่แปลกเลยที่สองคนนี้จะดูรักและเป็นห่วงกันมาก
“อ่ะ ลองจับคอร์ดซีดูนะ นิ้วชี้จับที่สายที่สองเฟลตที่หนึ่ง นิ้วกลางอยู่ที่สายที่สี่เฟลตที่สอง นิ้วนางยู่ที่สายที่ห้าเฟลตที่สาม อ่าๆ แบบนั้นๆ”
ซึงรีพูดพลางจับนิ้วของจินวูวางบนสายกีต้าร์แต่ละเส้นอย่างใจเย็น
“นั่นแหละถูกต้อง ไหนลองดีดลงหนึ่งทีซิ”
“แตร้ง”
ปลายนิ้วบรรจงดีดลงบนสายกีต้าร์ทั้งหกเส้น บางเส้นก็ไม่มีเสียง บางเส้นก็เสียงออกมาไม่หมดเพราะมือเล็กคงไม่ชินกับการเพิ่งจับสายลวดเหล็กครั้งแรกเลยทำให้ไม่กล้าจับเต็มแรงเสียงเลยออกมาแปร่งๆไม่น่าฟัง
“ง่า ทำไมเป็นงี้ง่ะ จินวูว่าจินวูก็จับถูกแล้วนะ”
จินวูหน้างอลงทันทีเพราะเสียงที่ออกมาไม่เพราะอย่างที่ตัวเองได้จินตนาการเอาไว้
“นายจับไม่แน่นน่ะสิ ลองจับให้แน่นแล้วดีดใหม่นะ”
“กริ้ง” เสียงใสขึ้นต่างจากครั้งแรกที่จินวูดีด คนตัวเล็กยิ้มร่าและหันไปหาซึงรี
“ได้แล้วฮยอง ทำได้แล้วเย่ๆ”
“เห็นมั้ย บอกแล้วน้องฮยองเก่ง ทำได้อยู่แล้วน่า นี่ถ้านายซ้อมทุกวันต่อไปนายอาจเป็นมือกีต้าร์ของโรงเรียนเลยก็ได้นะ”
“ได้เลยฮยอง ผมจะซ้อมทุกวันเลย”
สองพี่น้องยิ้มและหัวเราะไปด้วยกัน ใครมาเห็นภาพรอยยิ้มนี้คงจะยิ้มตามไปได้ไม่น้อย
จินวูนึกย้อนไปครั้งที่เขาได้อยู่กับพี่ชาย ตั้งแต่ที่เขาย้ายมาโรงเรียนมัธยมYG เขาและพี่ชายก็ไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน ซึงรีเป็นนักดนตรีของโรงเรียน ต้องอยู่ซ้ออมกับวงจนค่ำแทบทุกวัน ถ้าให้จินวูมารอกลับพร้อมกันคงไม่ไหว ดีที่แทฮยอนอยู่หอใกล้โรงเรียน ซึงรีจึงให้จินวูไปพักอยู่กับแทฮยอนและตนก็นอนโรงเรียนบ้างบางวันก็นอนบ้านเพื่อน
All I hear is raindrops. Falling on the rooftop.
ได้ยินเสียงหยาดฝนตกลงบนหลังคา
Oh baby tell me why’d you have to go.
บอกสิว่าทำไมเธอถึงได้จากไป
Cause this pain I feel it wont go away.
ฉันรู้สึกได้ว่ามันคือความเจ็บปวดและมันไม่เคยหายไปเลย
And today I’m officially missing you.
และวันนี้ฉันก็คิดถึงเธอจริงๆ
เสียงกีต้าร์หวานๆของจินวูบรรเลงเล่นล้อกับลมหนาว ท้องฟ้าวันนี้โปร่งเห็นดาวชัดมาก บรรยากาศตอนนี้ทำให้จินวูนึกถึงตอนที่ซึงรีสอนกีต้าร์ให้จินวูครั้งแรก
“ผมคิดถึงฮยองจัง เมื่อไหร่เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบครอบครัวอีกสักทีนะ”
“คิดถึงพี่ชายอีกแล้วหรอจินวู”
แทฮยอนเอ่ยถามเพื่อนรัก ตั้งแต่เข้ามาในห้อง เขาก็ได้ยินจินวูเล่นเพลงนี้วนมาห้ารอบแล้วเลยรู้ว่าจินวูต้องคิดถึงซึงรีแน่ๆ เพราะทุกครั้งที่เพื่อนของเขาอยู่ในอารมณ์แบบนี้เขาก็จะได้ยินบทเพลงนี้เสมอ
“อื้ม นิดหน่อยอ่ะ” จินวูส่งยิ้มบางให้แทฮยอน
“ถ้าคิดถึงพี่ชายแล้วทรมาน ลองกอดคนหน้าหวานดูแล้วจะหายคิดถึงนะน้องสาว”
แทฮยอนวาดวงแขนสองข้างมากอดรอบเอวจินวูจากด้านหลังแล้วกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก จินวูอดเลี่ยนไม่ได้กับมุกเสี่ยวชวนอ้วกนั่น เลยจักจี้เข้าที่เอวของแทฮยอน
“ฮ่าๆ พอแล้ว ไม่พูดแล้วก็ได้ คิๆ จินวูพอแล้ว นัมขอโทษ ฮ่าๆ”
“ดีมาก ต่อไปก็อย่าปล่อยมุกเลี่ยนๆแบบนี้มาอีกน่ะ ระวังจะหัวเราะตายคาห้องไม่รู้ด้วย”
จินวูพูดกับเพื่อนรักพร้อมเอานิ้วมาทำท่าเชือดที่คอแล้วส่งยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ให้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
“ฮ่าๆ ซึงยุน นายมาดูนี่ดิ เมื่อกี้แม่งตีลังกาสามตลบแล้วก็ตกลงไปในโคลน โง่ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ย ถ้าเป็นกูนะ กูจะตีลังกาสิบตลบแม่งเลย รับรองไม่ตกลงมาในโคลนแน่”
“ขี้โม้ว่ะซึงยุน”
“ลอยไปบนฟ้าแทน”
“โอ้ยแม่ม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ชีวิตประจำวันที่โรงเรียนของสองตี๋นั่นก็คือการนั่งหาคลิปแปลกๆมาดูและลองทำตาม
ซึงยุนนั้นเก่งเรื่องกล้องมาก ที่โรงเรียนเก่าซึงยุนเคยชนะการประกวดถ่ายภาพและทำเรื่องสั้นมานับไม่ถ้วน เขาสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนมากมาย แต่ด้วยเหตุผลบางประการเขาจึงต้องย้ายมาเรียนที่โรงเรียนมัธยมYGนี้
ส่วนซึงฮุนนั้นก็เคยประกวดเต้นมาก่อน เขาเคยเต้นและอัดลงยูทูปเล่นๆแต่คนดูนั้นไม่ใช่เล่นๆเลย ยอดคนดูเกือบทุหลักแสน มีค่ายเพลงหลายค่ายมากมาตดต่อให้ซึงฮุนเป็นแดนเซอร์โดยที่ไม่ต้งไปออดิชั่น แต่อีซึงฮุนก็ปฏิเสธ เพราะคนคนนึง
“แทฮยอนทำข้อเก้าเสร็จยังอ่ะ”
จินวูเอ่ยถามเพื่อคนข้างๆที่ตอนนี้เสียบหูฟังฟังเพลงและใช้ปากกาเคาะเป็นจังหวะ
“แทฮยอน
เหมือนเดิม แทฮยอนยังคงทำเหมือนเดิม
“เฮ้อ จริงๆเลยนะเพื่อนคนนี้”
จินวูถอดที่จะเรียกเพื่อนคิ้วตกและเริ่มมองหาคนที่พอจะช่วยได้
“ฮงซอก ข้อเก้าเสร็จยังอะ”
“หืม อ่อ เสร็จแล้วๆ”
“ขอดูหน่อยได้ปะ”
“อ่ะนี่”
ฮงซอกยื่นสมุดวิชาคณิตให้ จินวูมองไปขมวดคิ้วไป ปากก็พึมพำกับตัวเอง ฮงซอกส่ายหน้าน้อยๆให้กับท่าทีงงๆของคนตัวเล็ก
“เข้าใจมั้ยเนี่ย เราสอนให้เอาป่ะ”
“ได้เหรอ ฮงซอกว่างหรอ”
จินวูทำตาโตแสดงความดีใจ หากแต่มีสายตาคู่หนึ่งมองมา
ซึงยุนละสายตาจากคลิปวิดิโอโชว์ตั้งแต่ตอนที่จินวูถามการบ้านแทฮยอนแล้ว ซึงยุนอยากจะทำหน้าที่เพื่อนใหม่ที่ดี อยากเอาสมุดการบ้านให้จินวูดู แต่กว่าเจ้าตัวจะควานหาสมุดใต้โต๊ะเจอ เจ้าตัวเล็กก็เดินไปหาคนที่เพอร์เฟกต์ที่สุดในห้องซะแล้ว
‘ยางฮงซอก’ คนที่เป็นทั้งหัวหน้าห้องและครองตำแหน่งอนาคตประธานนักเรียน เขาเป็นหัวหน้าทีมฟุตบอลและเป็นขวัญใจของสาวๆทั้งโรงเรียน คนเพอร์เฟกต์แบบนี้คงหาใครมาเทียบได้ยาก
ซึงยุนมองคนตัวเล็กที่กำลังนั่งคุยกับฮงซอกอย่างมีความสุขแล้วอยู่ดีๆมันก็เจ็บแปล๊บที่หน้าอกข้างซ้าย ใจมันหวิวเหมือนตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันคืออะไรกันนะ เขามองฮงซอกสลับกับตัวเอง มองไปมองมาแล้วก็ถอนหายใจ
“เห้อ คนอย่างฉันก็มีดีแค่เรื่องกล้องสินะ เนอะบูบูเนอะ”
“ย๊าซึงยุน นายยังไม่เลิกคุยกับลูกนายอีกหรอ คนอื่นเห็นจะหาว่านายบ้านะ”
“ทำไม ลูกฉันก็เหงาเป็นนะ เนอะบูบูเนอะ”
พูดจบซึงยุนก็เอากล้องมาถูที่ข้างแก้มตัวเอง ย่นจมูกและทำปากจู๋ ซึงฮุนส่ายหน้าเบาๆให้กับเพื่อนของตัวเอง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
“กริ๊งงงงง”
ช่วงเวลาแห่งความสุขของนักเรียนมัธยมได้ส่งเสียงเรียกแล้ว เด็กทั้งห้องรีบเก็บกระเป๋าและพากันกรูออกจากห้องราวกับมีคนมาไล่ เหลืออยู่เพียงแค่จินวูที่เป็นเวรส่งการบ้านวันนี้และสองตี๋ที่ยังคุยกันเรื่องคลิปวิดิโอต่อจากเมื่อกลางวันอยู่
“เออๆ เอาตามนี้ป่ะ เดี๋ยวกลับบ้านกูไปเตรียมอุปกรณ์ก่อน”
“มึงจะเอาจริงอ่ะ กูพูดเล่นนะเว่ย ฮ่าๆๆ”
“อีซึงฮุนนนนนน นายมาเรียนที่นี่หรอ คิดถึงจางเยยยย”
เสียงหวานใสไม่คุ้นหูจากคนหน้าประตูห้องร้องเรียกชื่อหนุ่มตาตี่ดังลั่น
“อ้าวจินฮวาน หวัดดี”
“งื้อออ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน นี่นายยังเรียนเต้นอยู่ป่ะเนี่ย”
“ไม่แล้วแหละ เลิกเรียนนานละ แต่ช่วงนี้กำลังคิอยู่ว่าจะหัดเต้นฟรีสไตล์แบบใหม่”
“สอนฉันด้วยสิ น้าๆ”
“ได้เลยเจ้าตัวเล็ก ฮ่าๆ”
มีเพียงเสียงของซึงฮุนและจินฮวานในบทสนทนาเท่านั้น ปล่อยให้ซึงยุนยืนอึ้งอยู่เหมือนกับว่าตนเป็นอากาศ อ้าปากค้างจนแมลงวันจะบินเข้าไปทำรังได้อยู่แล้ว
“อะ..เอ่ออ”
“อ้อลืมไปเลย นี่เพื่อนฉันซึงยุน ซึงยุนนี่จินฮวานเพื่อนเก่าฉันเอง”
“หวัดดียุน”
จินฮวานพูดพร้อมส่งยิ้มตาหยีให้ ถึงจะเป็นยิ้มที่มีความสุขจนตาหยีเหมือนกับจินวู แต่ทำไมยิ้มของคนตรงหน้าไม่ทำซึงยุนหวั่นไหวเลยสักนิด
“ซึงยุน”
“อ้ะจินวู มีอะไรหรอ”
“เหลือนายยังไม่ได้ส่งสมุดเลขอาจารย์ซีแอลคนเดียวเลยนะ”
จินวูที่ตอนนี้ถือสมุดเลขกองโตยืนจ้องมาหาซึงยุนพร้อมยู่ปากแสดงความหงุดหงิด
“จะส่งมั้ย ฉันหนักนะ”
“อ่าๆส่งๆ รอแปปนึงนะ”
ซึงยุนรีบละสายตาจากคนตาแป๋วแล้วหันไปควานหาสมุดใต้โต๊ะ
“จินวูหวัดดี”
“อ้าว หวัดดีจินฮวาน รู้จักกับซึงฮุนแล้วหรอ เห็นคุยกันนานเชียว”
“ใช่ เพื่อนเก่าเราเอง”
“ไปเจอกันตอนไหนน่ะ ฉันเห็นวันๆนายก็ขลุกอยู่ในห้องสมุดกัยฮันบินทั้งวัน”
“หืม ฮันบิน? ใครน่ะจินฮวาน”
“อ่อ….เพื่อนเราเองอ่ะ”
จินฮวานเหงื่อตกและหน้าซีดลงทันทีเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สามในการสนทนา
“อ้ะนี่ เจอแล้ว ป่ะจินวูเราช่วย”
ซึงยุนแบ่งกองสมุดจากคนตัวเกมาครึ่งหนึ่งเพราะดูท่าคนตัวเล็กจะห้ามไว้แน่ๆถ้าพูดขอจึงถือวิสาสะแย่งมาทันที
“อ้ะ มะ ไม่เป็นไร”
เป็นไปตามคาด จินวูพูดห้ามซึงยุนจริงๆ แต่ไม่ทันเพราะคนตัวสูงกว่าแย่งสมุดไปก่อนแล้ว จินวูจึงจำเป็นต้องเดินตามร่างสูงไปด้วยหน้าหงอยๆและปล่อยให้คนสองคนยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบ
“ฮันบินนี่ใคร”
“อ่ะ…เอ่อ”
“จินฮวาน ฮันบินนี่ใคร”
เมื่อเหลือในห้องเพียงสองคนแล้วซึงฮุนจึงขึ้นเสียงตะโกนเพราะอยากได้คำตอบจากคนตัวเล็กตรงหน้า
“กะ…ก็”
“จินฮวานกลับบ้าน”
ชายร่างโปร่งใส่หมวกกลับด้านสวมเสื้อเชิ้ตลายตารางหมากรุกสีแดงและกางเกงเอวต่ำยืนพิงประตูมองซึงฮุนด้วยสายตาเย็นชา
“อะ…อื้ม ไปก่อนนะซึงฮุน”
“อืม”
คนตัวเล็กหันหลังเดินไปที่ประตู คนตัวโตกว่าใช้มือใหญ่โอบไหล่จินฮวานแล้วเดินออกจากห้องพร้อมหันหน้ามาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ซึงฮุน
“ฮันบิน ฮันบินงั้นหรอ….”
ตอนที่สองแล้วค่า อะฮิๆ ฮันบินกับจินฮวานออกมาแล้วเนอะ ซึงยุนจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าตัวเองแอบชอบจินวูอยู่ ตอนหน้าใครรอนัมซงเตรียมอ่านได้เลยน้า ขอบคุณทุกคนที่ติดตามฟิคเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณทุกอ่าน ทุกแชร์ ทุกคอมเม้นท์ด้วย ไรท์ไปก่อนนะ บุ้ยบุย
ความคิดเห็น