คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : The first time
Chapter 1 : The first time
คนในความทรงจำ ครั้งแรกที่เราเจอกัน ครั้งแรกที่เราคุยกัน ครั้งแรกที่เราทำอะไรด้วยกัน
เสียงจ้อกแจ้กจอแจของนักเรียนบ่งบอกช่วงเวลาพักเที่ยง ณ โรงเรียนมัธยม YG ‘จินวู’ เด็กหนุ่มหน้าสวยตากลมโตมัธยมปลายปีสี่กำลังต่อแถวซื้อข้าวกลางวันอยู่
“แฮ่กๆ จินวูๆ สั่งข้าวให้ด้วย ของเราเอาเหมือนเดิมนะ ข้าวแกงกะหรี่หมูทอดพิเศษ แฮ่กๆ”
เสียงใสปนหอบเหนื่อยจากการรีบวิ่งลงมาซื้อข้าวเพราะอาจารย์ซีแอลสั่งให้ยกของไปเก็บในห้องพักครู และคงจะไม่ได้กินข้าวแน่ถ้าเกิดว่าเดินอ้อยอิ่งเหมือนทุกวัน
‘นัมแทฮยอน’ เพื่อนรักคนเดียวของจินวู เสียงใสๆของเขาสามารถเรียกรอยยิ้มของจินวูได้เป็นอย่างดี
อาจเป็นเพราะจินวูเป็นคนหน้าสวยเลยมีแต่คนรุมล้อม แต่นั่นก็ใช่ว่าจะเป็นข้อดี มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดซึ่งมันอาจจะมากกว่าคนรักด้วยซ้ำ เพื่อนหลายคนที่เข้ามาหาเขาต่างมุ่งหวังเอาผลประโยชน์จากจินวูทั้งนั้น ไม่เคยมีใครจริงใจกับเขาสักคน และเหตุการณ์ปีที่แล้วทำให้เขาจำไม่เคยลืม
“ตือดึ้ง”
“ตือดึ้ง”
“ตือดึ้ง”
“ตือดึ้ง”
เสียงข้อความโทรศัพท์ของนักเรียนม.3ทั้งสองห้องทยอยดังขึ้นพร้อมๆกันรวมถึงของจินวูด้วย เขาสไลด์นิ้วเปิดดูข้อความ รูปชายหนุ่มสองคนนอนกอดกันในสภาพร่างกายเปลือยเปล่า และจินวูต้องตกใจที่คนในรูปหน้าคล้ายตัวเองมาก เพื่อนทั้งห้องหันมามองจินวูเป็นตาเดียว
จินวูช็อคมาก เพราะรู้ทั้งรู้ว่าคนในรูปไม่ใช่ตัวเอง เขาไม่คิดที่จะทำพฤติกรรมเลวทรามแบบนั้นแน่นอน แต่หลักฐานมันฟ้อง มันรัดตัวเขา จินวูไม่สามารถแก้ตัวได้เลย พูดไปใครเขาจะเชื่อว่าคนในรูปไม่ใช่ตัวเอง เสียงซุบซิบกันของนักเรียนในห้องเละสายตาที่มองมาทำให้จินวูอึดอัดและหวาดกลัวมาก เขาไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย
“ตึง ตึง ตึง ปึกๆ ปังๆ”
เสียงย่ำเท้าอย่างหนักที่ระเบียงทางเดินและเสียงเคาะประตูทำให้คนทั้งห้องตกใจมาก
“ไม่จริงใช่มั้ยคิมจินวู บอกคนอื่นไปสิว่าคนในรูปไม่ใช่นาย ในรูปไม่ใช่จินวูนะ แค่คนหน้าเหมือน ทุกคนเชื่อฉันนะ ใครแม่งทำอย่างนี้วะ ออกมาดิวะ อย่ามาลอบกัด คิดจะทำอะไรจินวูวะฮะ”
มีแค่นัมแทฮยอนคนนี้คนเดียวที่เข้าใจผม อยู่เคียงข้างผมมาตลอด เขารู้ว่าผมเป็นคนไม่สู้คน ผมมันอ่อนแอ แทฮยอนเป็นคนปกป้องผมมาตลอด ถ้าวันนั้นไม่มีแทฮยอน ในวันนี้ผมคงไม่มีเพื่อนที่จริงใจเลยสักคน
ถึงเหตุการณ์จะผ่านมาปีนึงแล้ว แต่ตราบาปนั้นยังติดตัวจินวูอยู่ สายตาแต่ละคนที่มองมาที่เขายังคงเหมือนเดิม ลินวูยังคงหวาดกลัวทุกครั้งที่เห็น
“นี่ ไม่ต้องสนนะจินวู ฉันอยู่นี่ทั้งคน ไม่ต้องกลัวนะ”
แทฮยอนพูดแล้วส่งยิ้มกว้างให้จินวูพร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาอวดกล้ามน้อยๆของตัวเอง
“ขอบใจนะแทฮยอน”
จินวูพูดตอบพลางส่งยิ้มบางให้คนตรงหน้า
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
และเป็นที่รู้ว่าเปิดเทอมใหม่จะมีนักเรียนม.1และม.4เข้ามา ช่วงเรียนคาบบ่ายอาจารย์ซีแอลอาจารย์ประจำชั้นห้องม.4/1จึงพานักเรียนใหม่มาแนะนำให้ในห้องได้รู้จัก
“เอ้า พวกเธอ เงียบๆกันหน่อย” ซีแอลสั่งเด็กในห้องให้เงียบ
“อาจารย์นั่นแหละที่เสียงดัง พวกผมอ่ะเงียบตั้งนานแล้ว เนอะยุนฮยอง ฮ่าๆๆ”
‘จุนฮเว’ เด็กหนุ่มร่างสูงที่คอยสร้างปัญหาในห้อง เขาไม่เคยกลัวใคร ไม่เคยเคารพใคร ไม่มีใครทำอะไรเขาได้ เพราะเขาเป็นลูกของ ‘ยางฮยอนซอก’ อาจารย์ใหญ่ของที่นี่ และคู่หูของเขา ‘ซงยุนฮยอง’ หนุ่มหน้าเข้มที่ไปที่ไหนสาวๆจะต้องกรี้ดให้กับความหล่อของเขา
“พอเลยนะจุนฮเว เป็นเด็กหัดมีกาลเทศะบ้าง เด็กใหม่ปีนี้ห้องเรามีสามคนนะ เดี๋ยวก็คงมาแล้ว ดูแลเพื่อนใหม่กันดีๆด้วยล่ะ อย่ารังแกเพื่อนนะเข้าใจมั้ยจุนฮเว ยุนฮยอง”
เมื่อซีแอลพูดจบก็เดินออกจากห้องไป จุนฮเวทำปากเบ้ล้อเลียนซีแอลและหันไปหัวเราะกับยุนฮยอง
สิ้นเสียงหัวเราะ ผู้ชายหน้าตี๋ตัวสูงผิวขาวใส่เสื้อลายสก็อตสีแดงกับกางเกงขายาวสีเหลืองก็ได้เดินเข้ามาในห้อง ทักษะการแต่งตัวของเขาทำให้ทุกคนอึ้ง
“สวัสดีครับ ผมอีซึงฮุน มาจากปูซาน ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับทุกคน”
ซึงฮุนพูดทักทายตามสไตล์ผู้ดีพร้อมส่งยิ้มกว้างให้ทุกคนในห้อง เพื่อนๆปรบมือต้อนรับและส่งเสียงร้องให้เป็นอย่างดี ส่วนข้างๆเขามีผู้ชายผิวแทนหน้าคมใส่เสื้อหนังสีดำทั้งชุดยืนอยู่
“มิโน ซงมินโฮ”
ชายผิวเข้มเอ่ยทักทายแบบเรียบๆเย็นชาและหันไปเคี้ยวหมากฝรั่งต่อหลังจากพูดจบทำให้ทุกคนไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงกับผู้มาใหม่ผิวเข้มคนนี้ดี ทุกคนได้แต่เงียบและให้ความสนใจกับอีซึงฮุน ผู้ดีปูซานสไตล์แปลกเท่านั้น
“ตึง ตึง ตึง ปึง!!!”
เสียงเปิดประตูดังลั่นบอกถึงคนที่เพิ่งมาใหม่ ชายหน้าตี๋ปากบวมสีชมพูผมกระเซอะกระเซิงแสดงถึงการเร่งรีบนั่นบอกได้เลยว่าเขามาสายแน่ๆ
“ขอโทษที่มาสายครับ ผมคังซึงยุน ยินดีที่ได้รู้จักครับ แฮ่กๆ”
เขาพูดแบบรีบๆแก้เขิน ซึงยุนมองไปรอบๆห้องสังเกตใบหน้าของเพื่อนใหม่และได้สะดุดกับเด็กหนุ่มตาโตผิวขาวใสที่จ้องตาเขาไม่กระพริบ เขาจ้องเพื่อนใหม่คนนั้นนานมาก ไม่รู้ว่าคนอะไรน่ารักได้ถึงขนาดนี้ ดวงตากลมโต ผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนมีหน้าม้าปัดข้าง จมูกโค้งมนได้รูปและปากบางเป็นกระจับนั่นดูเข้ากันไปหมดทุกส่วน เขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวและพึมพำกับตัวเอง
‘น่ารัก’
“ที่นั่งว่างแค่หลังห้องนะ นั่งได้รึเปล่า”
‘ยางฮงซอก’ หัวหน้าห้องพูดถามซึงยุน เมื่อซึงยุนหันไปมองที่ว่างหลังห้อง ก็ได้สบตากับชายเจ้าของตากลมโตอีกครั้ง
“ได้สิ ว่างตรงไหนเรานั่งได้หมดแหละ”
เขายกยิ้มมุมปากและรีบเดินไปยังตำแหน่งที่ว่างนั่น มินโฮและซึงฮุนก็ได้เดินตามเขาไปด้วย
ที่ว่างที่ฮงซอกบอกนั่นก็คือที่นั่งข้างจินวูหนึ่งที่นั่งและที่นั่งสองที่ข้างหลังถัดจากจินวูไปนั่นเอง ซึงยุนไม่รอช้า รีบเดินไปยังเป้าหมายของตัวเอง วางกระเป๋าลงบนโต๊ะว่าง
“เรา…นั่งตรงนี้ได้ใช่มั้ย”
เจ้าของตากลมโตหันมามองต้นเสียง พนักหน้าแล้วส่งยิ้มบางให้
“อื้ม เรา….ชื่อจินวูนะ ส่วนนี่แทฮยอน เพื่อนสนิทฉันเอง”
จินวูพูดพลางพยักเพยิดหน้าไปหาคนที่นั่งทางซ้ายของเขาที่ตอนนี้เสียบหูฟังฟังเพลงและเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง เขาดูไม่ค่อยสุงสิงกับใครมาก โลกส่วนตัวสูงเหมือนกับคนที่นั่งข้างหลังเขาไม่มีผิด
ซงมินโฮ ผู้ที่คลั่งไคล้ในศิลปะการวาดรูปมาก ในชีวิตของมินโฮเขาอยู๋ได้ด้วยเพียงสมุดกระดาษเปล่า ดินสอและยางลบ และช่วงเวลาที่น่าเบื่อแบบนี้สิ่งที่มินโฮจะทำก็คงไม่พ้นการวาดรูป เขาจับดินสอขึ้นมาขีดเขียนลงบนสมุด ในช่วงเวลาไม่นานตัวมังกรของมินโฮก็เสร็จไปแล้วครึ่งตัว
“เป้าะ”
จู่ๆไส้ดินสอของมินโฮก็หัก เขาหันไปมองรอบตัวดูว่าใครที่จะมีกบเหลาดินสอให้เขายืมได้บ้าง แต่แล้วสายตาของเขาก็ไปหยุดที่กบเหลาดินสอรูปแมงบนโต๊ะของคนข้างหน้า มินโฮสะกิดแผ่นหลังบางของคนตรงหน้าเขา
“นายๆ เราขอยืมกบเหลาหน่อยดิ”
ไม่มีสัญญานตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก บุคคลตรงหน้าไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากการสะกิดของมินโฮแม้แต่น้อย มินโฮสะกิดเรียกเขาหลายครั้งจนทนไม่ไหว ลุกขึ้นกระชากหูฟังของคนตรงหน้าออกทันที
“นี่!!”
แทฮยอนจิ๊ปากไม่สบอารมณ์หันไปสบตากับต้นเหตุที่ทำให้เสียงเพลงของเขาขาดหายไป
“มารยาทอ่ะมีบ้างปะ คนเขาฟังเพลงอยู่ เรียกดีๆไม่เป็นรึไง”
มินโฮไม่พูดร่ำทำเพลงคว้ากบเหลารูปแมวบนโต๊ะแทฮยอนมาไว้ในมือเขาทันที
“ย๊า เอาคืนมาเลยนะ ฉันยังไม่ได้ให้เอาไปเลย” แทฮยอนพูดพลางง้างมือทำท่าจะทุบมินโฮ
“อ้าๆ นายสองคนหยุดเลยนะ เปิดเทอมวันแรกนี่จะเอาแล้วหรอมินโฮ เดี๋ยวก็โดนส่งไปอยู่ที่อื่นอีกหรอก”
มินโฮหยุดมือที่เตรียมง้างเพื่อจะรับแรงกระทำของอีกฝ่าย ชะงักไปพักนึง จ้องลึกไปในดวงตาเศร้า แล้วก็ต้องหลุบหน้าลงกลับไปนั่งที่เหมือนเดิม
“อะ จะเอาก็เอาไป วันหลังก็หัดเรียกก่อนไม่ได้รึไง”
“อืม ขอบใจ”
มีเพียงแค่คำสั้นๆที่ออกมาจากปากของมินโฮ เขาก็อยากะเถียงออกไปว่าเขาน่ะเรียกไปตั้งหลายรอบแล้ว แต่ถ้าพูดไปอีกเรื่องก็คงไม่หยุด สู้เงียบไว้จะดีกว่า
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
จินวูรับรู้ถึงสัมผัสที่หัวไหล่กลมมน ซึงยุนใช้นิ้วสะกิดที่บ่าเล็กของจินวู เขาไม่อยากรบกวนคนที่หลับหรอกนะ หากแต่ว่านี่เป็นคาบแรกของการเรียนวิชาอาจารย์เท็ดดี้ อาจารย์ที่เลื่งชื่อว่าโหดที่สุดในโรงเรียน ชื่อเสียงเรียงนามของดังไปทั่วขนาดที่ว่าเด็กใหม่ย่างซึงยุนยังรู้จัก และคงไม่ดีแน่ถ้าเท็ดดี้จับได้ว่าจินวูหลับในห้องเรียน
ซึงยุนสะกิดจินวูครั้งที่ร้อยได้แล้ว แต่คนมันง่วงให้ทำไงได้ ยิ่งคนนอนน้อยอย่างจินวู มันก็ช่วยไม่ได้ที่จะต้องหลับในห้องเรียน
“นี่นายๆ” ซึงยุนกระซิบแผ่วเบา
“นายๆ จินวู ตื่นได้แล้ว” ซึงยุนกระซิบดังขึ้น
ซึงยุนเห็นว่าทำยังไงเพื่อนใหม่ของเขาคนนี้ก็ไม่ตื่นสักที เขามองซ้ายมองขวาและเห็นว่าทุกคนในห้องกำลังตั้งใจเรียน ซึงยุนเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้และกดจมูกลงที่วงแก้มขาวใสเบาๆ
“อือ…”
จินวูทำเสียงในลำคอ คงรับรู้ถึงการถูกรบกวนจากคนภายนอก เขารู้สึกถึงอะไรหนักๆที่แก้ม เขายังไม่ได้สติ ตาปรือและค่อยๆเปิดเปลือกตาทีละนิด ซึงยุนเห็นว่าจินวูตื่นแล้ว เขาตกใจและรีบผละใบหน้าออกมาเพราะกลัวว่าจินวูจะตกใจ คงไม่ดีแน่ถ้าจินวูรู้ว่าเมื่อกี้เขาทำอะไรในการปลุกคนที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่กี่ชั่วโมง
“อ่ะ…เอ่อ…ตื่นแล้วหรอ”
ซึงยุนเอ่ยถามแบบตะกุกตะกัก เหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้า หน้าและปากซีดเหมือนลูกแกะที่กำลังจะโดนหมาป่าจับกิน
“อือ นาย…ร้อนหรอ ทำไมหน้าซีดแล้วเหงื่อออกเยอะงั้นอะ”
จินวูเอ่ยถาม เอียงคอและจ้องมองมาที่ซึงยุน หน้าของจินวูตอนถามซึงยุนนั้นเหมือนเด็กน้อยห้าขวบถามคำถามคุณครูไม่มีผิด ไร้เดียงสา บริสุทธิ์ บอบบาง น่าดูแล เขาจ้องลึกไปในดวงตากลมโตนั่น
“ซึงยุน”
“ซึงยุน! ฉันปรับแอร์ให้ดีมั้ย ดูนายร้อนมากเลยนะ”
จินวูเรียกเจ้าของชื่ออีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาเหม่ออะไร เรียกชื่อแล้วตาค้างทำตัวเหมือนไม่ได้ยิน
“อ้าๆ ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหรอก เราไม่สบายมั้ง กินยาเดี๋ยวก็คงหายแหละ”
ซึงยุนตอบปัด เขาเป็นอะไรไป นี่ผู้ชายนะ คนตรงหน้าเขาก็แค่น่ารักในแบบผู้ชายเท่านั้นเอง เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยเลยจริงๆ
“ไม่สบายหรอ ไปห้องพยาบาลมั้ย”
จินวูพูดถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแล้วเอาหลังมือทาบกับหน้าผากกว้างของซึงยุน
“อ่า ตัวร้อนนิดหน่อย กินยาเม็ดนึงเดี๋ยวก็หาย สนใจรับยาจากหมอจินวูมั้ยครับ ฮ่าๆ”
อีกแล้ว จินวูแกล้งทำเสียงโตเลียนแบบหมอพร้อมส่งยิ้มตาหยีให้เขา คนอะไรไม่รู้ ปกติตาโตก็น่ารักอยู่แล้ว พอมายิ้มทำตาหยียิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ซึงยุนสะบัดความคิดบ้าๆของเขาออกจากหัวแล้วหันกลับมาที่หนังสือของตัวเองเหมือนเดิม
‘หยุดความคิดบ้าๆซะซึงยุน’
จบไปแล้วค่ากับตอนที่1 ตัวละครยังออกมาไม่หมดเนอะ ไว้ตอนอื่นๆจะค่อยๆออกมาทีละคน
ตัวละครเเต่ละตัวมีปมนะ แต่ตอนแรกออกมาก็เอาซอฟท์ๆก่อน ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
อย่าลืมๆ #ฟิคเมมโมรี่ 5555 เข้าไปสกรีมกันเย้อะๆนะ
ความคิดเห็น