โย่วหลัน พระสวามีลวง

-โย่วหลัน พระสวามีลวง-

จางโย่วหลัน​

องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเจียงหลินคือสตรีอัปลักษณ์...

ข้อนี้เป็นสิ่งที่นางยอมรับอย่างไม่อายตั้งแต่ทะลุมิติมาอยู่ในร่างนี้​

เดิมทีนางเป็นเพียงเด็กสาวชาวไทยที่ประสบอุบัติเหตุตายก่อนวัยอันควร

ชีวิตต่อจากนี้ของนางคือองค์หญิงใหญ่ผู้อัปลักษณ์ของแคว้นเจียงหลิน​

องค์หญิงใหญ่ผู้ขี้โรคจนกระทั่งในวัยสิบห้าปีเหวยไทเฮาท่านย่าของนางสิ้นพระชนม์​

ฮ่องเต้บิดาของนางที่เกลียดชังโย่วหลันได้ประทานเชลยศึกมาให้นางเข้าพิธีอิภิเษกสมรส!

บุรุษตาบอดในอาภรณ์ขาวพิสุทธิ์นิสัยสุภาพเรียบร้อย​

สุขุมลุ่มลึกและใบหน้ามักจะมีรอยยิ้มเล็กๆประดับมุมปากอยู่เสมอ​

ดวงตาบอดสนิทภายใต้ผ้าแพรปิดตานั้นราวกับจะมองทะลุถึงตัวตนภายใน​ของนาง

เรื่องเขาคือใครมีฐานะอันใดนั้นช่างมันไปก่อน...

ตอนนี้สิ่งเดียวที่นางกังวลคือเมื่อใดคนผู้นี้จะเลิกยิ้มเช่นนั้นกับนางเสียที!

ตำแหน่งพระสวามีของเขาคือสิ่งที่กักขังเขาเอาไว้​กับนาง​

เวยหลง​ บุรุษตาบอดจากแคว้นทางใต้ผู้นี้แท้จริงแล้วมีฐานะใดกันแน่

ถึงถูกจับมาเป็นเชลยแล้วมัดหัวมัดหางจับให้แต่งกับนาง

"เจ้าตาบอดมิใช่หรือ? เหตุใดจึงรู้ว่าหนังสือเล่มนี้อ่านว่าอะไร"

โย่วหลันถามอย่างจับผิดพลางยื่นหน้าเข้าไปดูเนื้อหาในหนังสือใกล้ๆ

"องค์หญิงที่ท่านถามข้าเช่นนี้...ใช่ท่านกำลังสนใจข้าใช่หรือไม่เล่า?"

เขาตอบเสียงนุ่มเอียงหน้ามาหานางทั้งที่ตรงดวงตาบอดสนิทยังมีผ้าแพรสีขาวปิดอยู่​

มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยดูอ่อนโยนแต่กลับทำให้นางถอยร่นหนีไปไกลจนถึงมุมห้อง

อันตราย!

"องค์หญิงท่านมีเรื่องอะไรให้เวยหลงช่วยเช่นนั้นหรือ? "

เวยหลงเดินเอื่อยๆเข้ามาในตำหนักของนางในมือมีหนังสือถือเอาไว้

อยู่ข้างหนึ่งมุมปากยกยิ้มน้อยๆหากแต่กลับทำให้นางขนลุกชัน

เมื่อครู่ก่อนที่นางจะเริ่มนินทาคนผู้นี้นางแน่ใจแล้วนะว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่!

อันตราย! อันตราย!

"เวยหลง...หากข้าบอกว่าข้าสามารถช่วยให้เจ้าได้กลับบ้านเกิดได้เจ้ายินดีจะไปหรือไม่"

โย่วหลันเอ่ยถามในใจนางลุ้นระทึกให้คนผู้นี้เอ่ยตกลงนางจะได้พ้นเคราะห์เสียที

"องค์หญิง...ชั่วชีวิตนี้ของเวยหลงเป็นของท่านแล้ว...ท่านจะใจร้ายให้ข้าจากไปเช่นนั้นหรือ?

หากเป็นเช่นนั้นก็สุดแท้แล้วแต่องค์หญิงตัดสินใจแล้ว "

เวยหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบอ่อนโยนที่แสร้งทำเป็นน้อยใจเล็กน้อย​

มุมปากยกยิ้มคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มอีกครั้งมือขาวผ่องเป็นยองใย

ของเขายังคงตวัดเขียนพู่กันต่อไป

"...งั้นแสดงว่าหากข้าอยากให้เจ้าไปเจ้าก็จะไปเช่นนั้นสินะ!"

นางโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงยินดียิ่ง​ ในใจคิดว่าพ้นภัยแล้ว!

ในที่สุดนางก็ไม่ต้องทนอึดอัดเช่นนี้อีกแล้ว!

"องค์หญิง"

แต่ในขณะที่กำลังดีใจอยู่เช่นนั้นเอง​ น้ำเสียงอ่อนโยนนิ่งสงบแต่กลับ

มีกระแสพลังงานบางอย่างทำให้นางค่อยๆหันไปมองเขาช้าๆ....

รอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าเมื่อครู่ยิ่งทวีคูณความอ่อนโยนมากยิ่งขึ้นจนน่าขนลุกขนพอง​

พู่กันในมือถูกเก็บไปเมื่อใดก็ไม่ทราบ​

ขีดสัญญาณเตือนความอันตรายในหัวของโย่วหลันพลันกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ปีศาจมารร้ายตนนั้นกลับมาแล้วววว!!!

รู้ตัวอีกทีนางก็วิ่งหนีออกจากตำหนักของตนไปเสียแล้ว...

อันตราย! อันตราย! อันตราย!

คนผู้นี้จะอันตรายเกินไปแล้ว!!!

P
N