วุ่นจัง...รักนี้

ลำดับตอนที่ #3 : ตบ?? ++ เป็นแฟนพี่นะ

เกียร์  พิชากร

            นายลองเชื่อใจฉันหน่อยแล้วกัน…เราเป็นเพื่อนกัน  ผมรู้สึกชอบคำพวกนี้อย่างบอกไม่ถูก

ผมกำลังไปส่งคนที่พูดประโยคเหล่านี้  เพื่อนคนใหม่  อาจจะเป็นคงแรกในมหาลัยก็ว่าได้  ตอนนี้ผมคิดว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม  อย่างน้อยก็ผ่านด่านต่างๆมาด้วยกัน  เธอชื่อ วีนัส   หน้าตาก็น่ารักดี  เตี้ยกว่าผมสักสิบเซ็น  นิสัยออกจะบ้าดีเดือด   ติ๊งต๊อง เพี้ยน ลุยๆ แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจดีนะ  เอาใจใส่เพื่อนได้ดีทีเดียว หรือว่าอาจจะเป็นเฉพาะผม  ผมเป็นนักร้องดัง  ใครๆก็อยากรู้จัก อยากเอาใจ  เฮ้อ  อย่าไปมีอคติเลยไม่สบายใจเปล่าๆ  ยังไงอย่างน้อยเธอก็ช่วยผมจากอาหารบำรุงสุขภาพสูตรพิเศษ กินเข้าไปได้ไงไม่คิดห่วงตัวเองเลย 

"คอนโดเธออยู่ไหน"  ผมหันไปถามเธอขณะที่เธอกำลังสนุกกับการรื้อของในเก๊ะ  และจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบ

"เลี้ยวขวา เลี้ยวซ้ายอีกทีก็จะถึงแล้ว"

"แถวนี้มาคอนโดด้วยเหรอ ฉันอยู่แถวนี้มา 5 ปีแล้ว"

"แถวนี้?  บ้านนายอยู่ไหน"

"เลี้ยวไปอีกทางน่ะ  เป็นหมู่บ้าน"

"เหรอ"

ผมไม่เคยคอนโดอยู่แถวนี้เลย  มีแต่อพาร์ตเม้น อยู่สองตึก  หรือว่า

"จอดๆๆ  ถึงแล้ว"  เธอบอกผม

ผมมองตึกที่อยู่ตรงหน้า

"นี่มันอาร์ตเม้นนี่นา"  ผมถาม

"ทำไม?  ฉันอยากเรียกคอนโด  มันหรูดี  ความหมายมันก็คือที่อยู่อาศัยเหมือนกันแหละ" 

ดูเธอเถียง

"เออๆๆ  ลงเถอะฉันไปส่งที่ห้อง"

"ไม่เป็นไรๆ"  เธอเปิดประตูรถลงไป   ผมก็เปิดตามลงไป

"ฉันไปส่ง  ถ้าเธอล้มเดี๋ยวไม่มีคนช่วย"

"ก็ดีนะ"

ในที่สุดเธอก็ยอม   ห้องเธออยู่ชั้นสาม 

"ขอบใจมากเลยนะ"  เธอพูดขณะยืนอยู่หน้าประตูห้อง

"ฉันหิวน้ำ  ขอเข้าหน่อย"

"หิวน้ำก็ไปซื้อดิ ข้างล่างมีขาย"

"ทำไมไม่อยากให้ฉันเข้า  แอบผู้ชายอยู่รึไง"

"บ้า  หัวสมองนายคิดแต่เรื่องอกุศลเหรอ  ผู้ชายเข้าห้องผู้หญิงมันไม่ดี  ที่สำคัญฉันเพิ่งรู้จักนายนะ  ยังไว้ใจนายไม่ได้"

"เออๆ  ฉันไปล่ะ"

"ขอบคุณนะ  อ้อ..รอแป๊ปนะ"  เธอเข้าไปหยิบอะไรบ้างอย่างในห้องออกมา  เธอเดินออกมาพร้อมขวดน้ำ

"เอาน้ำ  หิวไม่ใช่เหรอ  ขอโทษนะที่ต้อนรับไม่ดี  คราวหน้าล่ะกัน  กลับไปพักผ่อนได้แล้วนะโชคดี"

"อืมๆๆ  โชคดี" 

ผมเดินจากหน้าห้องเธอ พร้อมกับน้ำขวดนึง

"หึๆๆ  แค่ข้ออ้างไม่รู้รึไง  ยัยบ๊อง"

วันรุ่งขึ้น

ผมเดินทางไปมหาวิทยาลัยโดยรถคันเดิม  ผ่านป้ายรถเมล์เห็นยัยนั้น เอ้ย..วีนัสอยู่พอดี 

ปี๊น ปี๊น  ผมกดแตรเรียกเธอ  เธอชะโงกมาดู  ผมก็เลยเปิดหน้าต่างรถ

"ทำไรอ่ะ  ฉันอายคนนะ"  คำแรกที่เธอทักผม  ผมมองแล้วไม่เห็นจะมีคนยืนอยู่เลย

"ขึ้นมาดิ  ไปด้วยกัน"

"ดีจัง มีนักร้องดังมารับ หรูซะไม่มี แถมประหยัดเงินด้วย  กำไรสองต่อ"  เธอว่าแล้วก็เปิดประตูขึ้นมาบนรถ อย่างสบายอารมณ์

"ขาเธอหายแล้วเหรอ"

"ก็ดีขึ้นเยอะเลย"

"ดีแล้ว"

วันนี้มีเรียนพื้นฐานด้านศิลปกรรม   อาจารย์จัดกลุ่มให้กลุ่มละ 4 คน  ซึ่งจะตอนอยู่ด้วยกัน ช่วยกันทำงานตลอดทั้งภาคเรียน

"บังเอิญอีกแล้ว  สงสัยดวงนายกับฉันมันถูกกัน"  วีนัสพูดกับผมเพราะเราอยู่กลุ่มเดียวกัน (ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ  บังเอิญกันบ๊อย..บ่อย)

"อืม"  ผมพยักหน้าเบาๆ

"ดวงเราคงคู่กันแน่เลยนะแมน  ดูซิได้อยู่กลุ่มเดียวกันด้วย"  เสียงดัดจริตของล่า เพื่อนสาวประเภทสองที่สวยที่สุด(มีอยู่คนเดียวไง)

แมนกับล่าอยู่กลุ่มเดียวกับผมด้วย  ดูนายแมนแล้วทำน่าเอือมระอาบอกไม่ถูก ดุแล้วขำ

(อาจารย์จัดยังไงวะ  ทำไมเราต้องมาอยู่กับยัยล่าด้วย)  นี้คือความหมายของสีหน้าแมน เดาเอาเองน่ะ

"ขอให้พวกเรามีความสามัคคีช่วยกันทำงานให้สำเร็จ ได้เอกันทุกคนนะ"  วีนัสพูดกับเพื่อนในกลุ่ม

"จ้า"  เสียงล่ารับคำอยู่คนเดียว

วีนัส พิริสา

ฉันกำลังนั่งกินขนมอยู่ที่โรงอาหารพร้อมเพื่อนผู้หญิงอีก 2 คน กระเทยอีกหนึ่ง

"ฉันมีเรื่องปรึกษาพวกเธอน่ะ"  สายธารเพื่อนที่นั่งในกลุ่มของฉัน เดินพูดขึ้นด้วยท่าทางร้อนรน  ฉันกับสายธารก็สนิทกันในระดับหนึ่ง อาจเป็นเพราะเราไม่ได้ทำงานร่วมกัน  แต่เราก็พูดคุยกันบ่อยๆ

"อีอะไอ  เอ่าเอย"  ฉันพูดขณะมีขนมอยู่เต็มปาก (มีอะไรเล่าเลย)

"มีรุ่นพี่มาจีบฉัน  ชื่อพี่จ๊อบ"  สายธารเริ่มเล่าเรื่อง

"พี่จ๊อบ  ปีสาม คณะนิเทศน์ เอกการแสดงเหรอ  อุ๊ย..ฉันเคยเห็นหล่อมากส์"  เสียงกระแดะของล่าแทรกขึ้น

"พี่เขามีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ"  ตุ้ยนุ้ยสาวร่างบางไม่เข้ากับชื่อเอาซะเลยถามพลางมองหน้าสายธาร

"อื้ม"

"แล้วเธอรู้สึกยังไงกับพี่เขาล่ะ"  ฉันถาม

"พี่เขาก็น่ารัก  เทคแคร์ฉันดี"  สายธารตอบยิ้มๆ

"เธอก็คงชอบเขาแล้วซี่"  ล่าถามชี้นิ้วไปที่หน้าอมชมพูที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงของสายธาร

"นี่นะเหรอ  แฟนคนใหม่ของจ๊อบ"  เสียงที่ค่อนข้างแหลมดังขัดจังหวะการสนทนาของพวกเรา

"พี่ต้า"  ตุ้ยนุ้ยมองไปยังต้นเสียงแล้วกล่าวออกมาเบาๆ

"ใครอ่ะ"  ฉันกระซิบถาม

"แฟนพี่จ๊อบไง"

"เธอชื่อสายธารซินะ  หน้าตาก็ดีทำไมต้องแย่งแฟนชาวบ้าน"

"…"  สายธารได้แต่นั่งเงียบด้วยความกลัว

"พี่ว่าอย่างงี้ได้ไง  ถ้าแฟนพี่ไม่มีใจให้  ใครจะแย่งแฟนพี่ได้ล่ะ"  ปากเจ้ากรรมฉันเริ่มขยับหาเรื่อง 

เวรแล้ว วีนัส  เอาน่ะ  ช่วยเพื่อนๆ

"เธออย่ามายุ่ง"  พี่ต้าหันมาว่าด้วยเสียง 45 เดซิเบล (ยังไม่ค่อยดัง)

"ไม่ยุ่งไม่ได้ล่ะค่ะ   นี่เพื่อนน้อง  แล้วที่สำคัญอยู่ๆพี่ก็เข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของคนอื่น  มารยาทไม่เคยเรียนเหรอค่ะ"  ฉันยืนขึ้นเถียง

เพียะ  นี่คือคำตอบของพี่ต้า  เธอตบฉัน

กล้าดียังไงมาตบฉัน  นังสารเลว  (เริ่มเปลี่ยนนามให้คนอื่น)

สงบไว้วีนัส  สงบไว้  1 2 3 4 5  อืม ใจเย็นๆ

"พี่จะมาทำอะไรสายธาร  ถ้าจะด่าควรไปด่าแฟนพี่นะค่ะ"  ฉันพยายามพูดด้วยคำสุภาพ

"ฉันจะตบมัน"

"พี่ตบฉันแล้วคงพอนะ  แล้วจะตบทำไม  เพื่อความสะใจงั้นเหรอ  งี่เง่าชะมัด  พี่ทำอย่างนี้แล้วจะมีอะไรดีขึ้น  พี่จ๊อบอะไรของพี่น่ะจะหันกลับมาหาพี่เหรอ  รู้มั๊ยเขาจะยิ่งสงสารสายธาร  แล้วยิ่งรังเกียจพี่"

"ฮือๆๆ  เธอจะไปรู้อะไร  ฮือๆๆ"  พี่ต้าเริ่มระเบิดน้ำตาออกมา  เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ

"น้องรู้นะค่ะว่าที่ทำไปเพราะความรัก  ยิ่งรักมากเวลาเสียไปมันก็คงแย่  แล้วถ้าเกิดจากเหตุผลอย่างนี้แล้วล่ะก็จะเกิดความแค้นมาแทนที่"

"…"   พี่ต้ายังคงสะอึกสะอื้น

"แต่ถ้าพี่ลองมองมันในมุมดีๆ  พี่ก็จะคิดได้ว่าเราได้รู้ฐานแท้ของคนๆนั้น   มันจะยิ่งดีขึ้นถ้าเราคิดลองหาว่าเรามีข้อเสียอะไร  เราจะได้แก้ไข  คิดว่าทำเพื่อแฟนในอนาคตก็ได้นะค่ะ  อิๆ"   ฉันหัวเราะปิดท้าย

พี่ต้าโผเข้ามากอดฉันแล้วร้องไห้ออกมา 

เสี้อฉันจะเปียกหมดมั๊ยเนี่ย  ขุดนักศึกษาเสื้อสีขาว  แล้ววันนี้ก็ใส่เสื้อในสีดำด้วยเดี๋ยวคนเห็นหมด

เฮ้ย..นี้มันไม่ใช่เวลามันคิดถึงเรื่องนี้

"ร้องแล้วรู้สึกดีก็ร้องออกมาเถอะค่ะ"  คำพูดนางเอ๊ก  นางเอก

"ถ้ามีปัญหาอะไรก็คิดถึงคุณพ่อคุณแม่พี่มากๆนะค่ะ  จะได้ไม่ทำอะไรบ้าๆ    เมื่อปัญหาต้องหาต้นเหตุ  หาวิธีแก้ที่ดีที่สุด  เก็บข้อคิดไว้ใช้  บางครั้งก็ลองหามุมดีๆของปัญหามาคิด  มันอาจจะให้ประโยชน์แก่เราได้"

"ขอบคุณมาก  ขอบคุณจริงๆ  พี่ได้ข้อคิดดีๆจากน้อง"  พี่ต้าหยุดร้องไห้แล้วก้าวออกจากตัวฉัน

"ค่ะ"  ฉันยิ้มรับอย่างมีไมตรี

"พี่ขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไร  แค่แสบๆหน้า  กำลังคันพอดี  ฮิๆ"

"ยังจะมาอารมณ์ดีอีก  ชื่ออะไรเหรอเรา"

"วีนัสค่ะ  วีนัสผู้น่ารัก"

"อืมๆ  น่าร๊ากกซะ  อิๆ  พี่ต้องไปก่อนล่ะ  ขอโทษสายธารด้วย"

สายธารพยักหน้ารับ

"ทำอะไรแย่ๆออกไป น่าอายจัง"  พี่ต้าบ่นอย่างอายๆ

"สงสัยนังมารเข้าสิง" ฉันตอบให้

"ว่าพี่เป็นนังมารร้ายเหรอ   นี่แน่ะ"  พี่ต้าขยี้ผมฉัน

"พี่  ผมวี เสียทรงหมด  อิจฉาที่ฉันผมสวยล่ะซิ  ฮ่าๆ"

"เออๆ   พี่ไปแล้ว  รบกวนการกินของน้องๆหมดเลย  บ้ายๆ"  พี่ต้ากล่าวแล้วเดินจากไป

ฉันคิดอะไรได้ก็เลยตะโกนบอก  "พี่ต้า  อย่าหักโหมกับความรักมากนะค่ะ  หักโหมกับการเรียนดีกว่า  เออๆๆ หักโหมกับการเรียนก็ไม่ดี  เดี๋ยวเครียด  งั้น เอาแบบพอดีๆละกันนะ  โชคดีค่ะ"

"จ้าๆ  น้องสาวที่น่ารัก"  พี่ต้ากล่าวแล้ว รีบก้าวต่อไป

"เยี่ยมไปเลยวี  กล้าจริงๆ"  ล่าเดินมายืนข้างๆแล้วพูดขึ้น

"พวกเธอนักใบ้ทำไม  ไม่ช่วยฉันเลย"  ฉันโวย

"ใครจะกล้าแล้วก็บ้าอย่างเธอล่ะ  เมื่อกี้ฉันเห็นตาพี่แกก็กลั้วแล้ว"  ตุ้ยนุ้ยตอบ

"พี่เขาไม่ใช่คนโหดอย่างนั้นหรอก  มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ"  แล้วฉันก็หันไปบอกสายธารว่า "เธอระวังไว้เธอ  พี่จ๊อบของไว้เถอะ  น่ารักอย่างพี่ต้ายังโดนทิ้ง  จำไว้ละกันว่า รักได้แต่อย่างหลง  ถ้าหลงแล้วมันจะกลายเป็นความรักโง่ๆ รักไร้สติ  โอ๊ย..พูดมากหิวน้ำ"   ฉันยกน้ำแดงที่ตั้งอยู่ขึ้นมาดื่มแบบรวดเดียวหมด

"อืมๆ" สายธารพยักหน้ารับ  "หน้าเธอเริ่มมีรอยมือขึ้นแล้ว" 

"ช่างมัน  เดี๋ยวหายเองแหละ  งำ ง้ำ ง้ำ"  ฉันว่าแล้วก็หยิบขมเข้าปาก

"สายธารกลับบ้านกันเถอะ"  ชายร่างสูง  หน้าตาออกไปทางสัญชาติตะวันตก  เดินเข้ามาพูดกับสายธาร

"ค่ะ"  สายธารรับอย่างว่าง่าย

"ไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยเหรอสายธาร"  ฉันพูดกับคนที่กำลังเตรียมเก็บของกลับบ้าน  มองหน้ากับผู้มาเยือน

"นี่พี่จ๊อบจ๊ะ  พี่ค่ะ นี่วีนัส  ตุ้ยนุ้ย แล้วก็ล่าค่ะ" 

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"  พี่จ๊อบกล่าวอย่างสุภาพ

"ยินดีค่ะ  จะพาสายธารกลับบ้านแล้วเหรอค่ะ"  ล่าพูดแบบดัดเสียงหวานเต็มที่

"ครับ"

"พี่จ๊อบค่ะ   ดูแลยัยสายธารให้ดีๆนะค่ะ  อย่าทิ้งๆขว้างๆ  ยัยเนี่ยมันยังไม่ค่อยประสาเรื่องความรัก  มันเด็กเรียน  อย่าทำให้มันเสียใจนะค่ะ"  ตุ้ยนุ้ยหันไปพูดกับพี่จ๊อบด้วยสีหน้าเรียบๆ  (ตุ้ยนุ้ยเป็นเพื่อนกับสายธารตั้งแต่อยู่ ม.ปลาย)  พี่จ๊อบถึงกับหน้าเสีย

โอ้ย  สะใจ  เธอพูดดีมาก  ฉันกำลังจะพูดพอดีเลยตุ้ยนุ้ย  ฉันแอบยกนิ้วโป้งให้ตุ้ยนุ้ย

"ครับๆ  ไปกันเถอะ"  พี่จ๊อบก็พาตัวสายธารจากไป

"ฮาๆๆ  สะใจชะมัด  ดูดิหน้าเสียไปเลย"  ตุ้ยนุ้ยที่เมื่อกี้อยู่ในมาดขรึม หัวเราะอย่างสะใจ

"เหมือนกันเลย  ฮาๆๆ"  ฉันสมทบ

"เธอนี่ปากพอๆกันเลยนะย่ะ" 

ไอ้ล่าไม่เคยคิดจะเข้าข้างพวกเราเลยรึไง

"แกเห็นคนหล่อๆไม่ได้เลยนะ  อย่างนี้ทุกที"  ฉันว่าอย่างไม่สบอารมณ์

"ทำอะไรอยู่จ๊ะสาวๆ"  เสียงทุ้มนุ่มลึกดังมาจากข้างหลังฉัน

"พี่หม่อนเองเหรอ  นึกว่าใคร"  ฉันหันไปพูดกับต้นกำเนิดเสียง

"จ๊ะ  กะว่าจะพาน้องรหัสไปกินไอติมซะหน่อย"

"แล้วอีกสองคนล่ะค่ะ"  ยัยล่าทำเสียงอ่อนหวานอีกแล้ว  น่าหมั่นไส้จริงๆ

"ไว้วันหลังล่ะกันนะ  พี่เกรงว่าน้องวีคนเดียวก็เลี้ยงไม่ไหวแล้ว  คราวที่แล้วกินไปตั้งสี่ถ้วย  ไม่รู้กินไปได้ไง"  พี่หม่อนตอบแล้วยิ้มมุมปาก(น่าร๊ากก)

"พี่อย่าบ่นดิ  อายนะ  คราวที่แล้วมันหิวอ่ะ  แต่ตอนนี้คงไม่เท่าไร  กินขนมตัดกำลังไปแล้ว" 

"แล้วพี่มิ้นท์ล่ะค่ะ  พี่หม่อนสุดหล่อ"  สำนวนอย่างนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากล่าเป็นคนถาม

"ไปแล้วครับ"  สายตาพี่หม่อนเศร้าลงทันที

สงสัยมีปัญหากัน

"เอ่อ..พี่หม่อนไปกันเถอะ  วีอยากกินไอติมแล้ว"  ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย

"จ๊ะ"

แล้วเรา (ฉันกับพี่หม่อน)ก็ไปกินไอติมที่ร้านในห้างสรรพสินค้าแถวมหาลัย

"วี"  พี่หม่อนเรียกฉันขณะคาบช้อนไอติมอยู่ในปาก

"อะไรค่ะ  จะขอวีเป็นแฟนเหรอ  แหะๆ"  ฉันตอบอย่างอารมณ์ดี

"อาจจะ"

"มีปัญหาอะไรรึเปล่าค่ะ  ปรึกษาวีได้นะ  วีจะเป็นศิราณีแก้ปัญหาให้  บางทีการเล่าให้คนอื่นฟังเป็นการระบายอารมณ์ที่ดีนะ"

"มิ้นท์ไปจากพี่แล้ว"

"วันนี้เห็นคนอกหักเยอะจังเลย  สงสัยวันนี้เป็นวันที่วีเจอคนอกหักเยอะที่สุดในชีวิต" 

ฉันไม่อยากถามหรอกนะว่าทำไม

"อีกคน คงเป็นต้า"

"ค่ะ  พี่ต้า  น่าสงสัยเนาะ  สวยก็สวย แต่นิสัยก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"วีสงสารพี่บ้างไหม"

"วีไม่รู้หรอกนค่ะว่าพี่สองคนทำไมถึงเป็นอย่างนี้  แต่เห็นพี่เศร้าอย่างนี้วีก็สงสาร"  ฉันตักไอติมคำต่อไปเข้าปาก
          

“เป็นแฟนกับพี่นะ”