วุ่นจัง...รักนี้

ลำดับตอนที่ #2 : รับน้องแสนสนุก...หุๆๆๆ

หลังจากที่เรานั่งฟังการประชุมตั้งสามชั่วโมงแน่ะ  ก้นชาไปครึ่งซีก (อุ้ย..ขอโทษค่ะที่ไม่ค่อยสุภาพ)  และแล้วก็มาถึงเวลาระทึก  รับน้องนั้นเอง  รุ่นพี่แต่ละคณะก็ต้อนรุ่นน้องไปนั่งอย่างเป็นระเบียบ   ฉันนั่งอยู่ท้ายสุดเลย  มีเงามืดๆใกล้เข้ามา  และปรากฏร่างนั่งลงข้างๆฉัน

"เกียร์"  ฉันร้องออกมาเบาๆ  เกียร์ตัวเป็นๆ  อ๊าย..กรี๊ด  แสดงว่าที่ฉันเห็นก็ไม่ได้ตาฟาดอ่ะดิ

"เกียร์  นายเอ็นท์ติดที่นี่เหรอ"  ฉันหันไปถามคำถามโง่ๆออกกับเขา (ถ้าไม่ติดที่นี่จะมารับน้องทำบ้าอะไรฟ่ะ  แถมพูดยังกะเป็นคนรู้จัก)  คนมันตื่นเต้นนี่ฟ่า  แหะๆ 

"อืม"

คณะเดียวกันด้วย  ดีใจจัง  ฮ่าๆ ต่อไปเราก็จะมีเพื่อนเป็นคนดัง ที่แอบปลื้มด้วย ดีจ๊าย…ดีใจ

แต่แล้วเสียงรุ่นพี่หน้าดุตะโกนเรียกความสนใจจากรุ่นน้องที่กำลังคุยกันอยู่  ฉันก็ละสายตาจากเกียร์ไป

"อ้าว..น้องๆทุกคน  ตอนนี้พี่จะแนะนำตัวให้น้องๆรู้จักก่อน  พี่ชื่อ ต้น สุดหล่อ  หล่อที่สุดในคณะเลย"

อ้วก  แหวะๆ  เสียงรุ่นพี่ที่เหลือกับรุ่นน้องผู้หญิงดังขึ้นโดยมิได้นัดหมาย

"เฮ้ย..ให้ความร่วมมือหน่อยเว้ย  อย่ามาท่าจะท้องแถวนี้"  พี่ต้นสุดหล่อหันไปปรามเพื่อนๆ

"พี่แนะนำรุ่นพี่คนอื่นๆต่อ  คนนั้นชื่อ  ไผ่  กวาง  ออม  อ้อม  ดาว  แสน  ….." พี่ต้นแนะนำเพื่อนๆที่ยืนเป็นแถวหน้ากระดาน

"ถ้าจำไม่ได้ก็ดูป้ายที่ติดอยู่ที่เสื้อพี่เขานะ  ต่อไปให้น้องๆยืนขึ้นแนะนำตัวเองกับพี่เพื่อนๆด้วย   ใครแนะนำตัวให้ดีล่ะ  พี่ๆจะมีการให้คะแนนด้วย ทั้งการแนะนำตัว  การร่วมกิจกรรม  ถ้าใครน่ารักถูกใจพวกพี่ก็จะมีรางวัลให้  ดีมั๊ย"

"ดี"  เสียงรุ่นน้องตอบ

"อิๆ มีรางวัลด้วย   น่าสนใจๆ"  ฉันพูดพลางอมยิ้ม

"คนแรกเลย น้องคนสวย"  รุ่นพี่คนเดิมพูด พร้อมกับชี้ไม้ไปที่รุ่นน้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่นั่งอยู่แถวแรก

"สวัสดีคุณปี้ๆ คุณเปื้อนๆกะเจ้า  เฮาชื่อ  ขวัญ ฝากตัวฝากหัวฝากใจด้วยกะเจ้า"

โฮ่  ตึงๆๆๆ  เสียงโห่ร้องของรุ่นน้องและเสียงกลองดังขึ้นพร้อมกัน 

"ดีมาก   ต่อไปไอ้หนุ่มหน้าใส"  รุ่นพี่หน้าดุคนเดิมพูด  รุ่นพี่คนอื่นพูดไม่ได้รึไงเนี่ย  ขณะเดียวกันพี่รหัสของคนที่แนะนำตัวจะเดินเข้ามาให้ป้ายชื่อ

"ครับ  ผมชื่อแมน   หล่อมาดแมนครับ  แหะๆๆ"

"เฮ้ย…พี่ขอแนะอะไรอย่าง  อย่ามาทำตัวหล่อเหมือนพี่"

แหวะ  เสียงอ้วกดังกระหึ่มอีกครั้ง

"เอาคนต่อไป"

การแนะนำตัวดำเนินต่อไปเรื่อยๆ  บางคนก็เขิน พูดตะกุกตะกัก  แหะๆตลกดี   บางคนก็พูดซะโคตรขำเลย   มีกะเทยคนหนึ่งด้วยชื่อ ล่า(ผู้ชาย)  หน้าตาหล่อด้วยเสียดายทรัพยากรผู้ชายเลย แต่ก็น่ารักดีแนะตัวเริ่ดสุดๆ

"สวัสดีค่ะ  วีนัส  เรียกสั้นๆว่า วี  สวย น่ารัก เซ็กซี่ ขี้เล่น  ปากสุนัขเรียกน้อง  น้าเน็กนับเป็นญาติ(ขอโทษที่พาดพิงถึง) หุๆๆ"

ฮ่าๆๆๆ  เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังจากฉันแนะนำตัว

"ดีๆๆๆ  น่ารักจริงๆด้วย ปากสุนัขเรียกน้องเหรอ  ไหน เห่าให้พี่ฟังหน่อยซิ"  พี่ต้นคนหน้าดุคนเดิมพูดอย่างนึกสนุก 

ใช่ สนุ๊ก… สนุก

"น้องไม่เป็นต้องเห่าให้พี่ฟังเลย  พี่ก็เห่าอยู่นิค่ะ"  ฉันพูดเสียงเรียบ ตีหน้าซื่อ  พี่ต้นทำหน้าเห่ยทันที

ฮ่าๆๆ  เสียงหัวเราะดังอีกครั้ง 

เล่นกะใครไม่เล่นมาเล่นกับ วีนัส  หุๆ

"โอ้โห้  น้องตอบถูกใจพี่จริงๆ  ฮ่าๆๆ"  เสียงรุ่นพี่อีกคนหันมาพูดกับฉัน  รู้สึกว่าจะชื่อพี่ไผ่

"ขอโทษค่ะพี่ต้น  น้องล้อเล่นอย่างโกรธเลยนะ อิๆ"  ฉันพูดปลอบพี่ต้นทันที

"เออๆๆ  ไอ้หม่อน  แกดูแลน้องรหัสแกดีๆล่ะ  อย่าให้ไปไล่กัดชาวบ้านะโว้ย"

นึกว่าจะน้อยใจนาน  พี่แกก็มาแขวะเราได้แล้ว  แต่ เอ..พี่หม่อนเหรอ  พี่หม่อนเป็นพี่รหัสเราเหรอ  อุ้ย  ดีใจรอบสอง  มีคนหล่อๆมาเป็นพี่รหัส 

พี่หม่อนเดินเข้ามาเอาป้ายชื่อคล้องคอให้ฉัน

"ขอบคุณค่ะ  บังเอิญจังเลย อิๆ"

"ครับน้องหม่อน  อย่าไปกัดใครล่ะ"

"โห..พี่อ่ะ งอนแล้ว"  ฉันนั่งลงทันที

"ขอโทษจ้า  เด็กน้อย"  พี่หม่อนพูดพร้อมกับเอามือมาขยี้ผมฉันเบาๆ

"^-^"

"โอ้ย  พอแล้ว  รำคาญ  ระวังนะน้องวี ไอ้หม่อนมันมีแฟนแล้ว   นั้นไง" 

ฉันมองไปทางที่พี่ต้นชี้   ว้าย..นั้นมัน  ชายสวยนี่หว่า

"พี่นิยมแบบนี้เหรอค่ะ  ฮ่าๆ"   ฉันพูดล้อพี่หม่อนที่กำลังอายอยู่

"บ้าเหรอ  พี่ชอบผู้หญิง"  พี่หม่อนตอบกลับทันที

"นี่  ไอ้ต้นแกพูดอย่างนี้ได้ไงย่ะ  อย่างนี้ หม่อน คนหล่อของฉันก็เสียชื่อหมด  ฉันแค่ปลื้มเขาย่ะ"  ชายสวยคนนั้นสวนกลับ

"เมื่อไรจะรับรัก ยัยปอยหอยดองซะทีว่ะ"  พี่ต้นหันมาแซวพี่หม่อน

"บ้ารึไง"  เสียงพี่หม่อน     "ฉันชื่อปอยเฉยๆย่ะ" เสียงพี่ปอย ชายสวย พูดขึ้นพร้อมกัน

"อ๊าย  หม่อนทำไมพูดจาตัดรอนอย่างนี้ล่ะ  ปอยเสียใจนะ  ฮือๆๆ  แต่ไม่เป็นไร  ก็คนมันรักนี่นา"  พี่ปอยหันมาพูดกับพี่หม่อนทีเล่นทีจริง   ตอนแรกก็เสียงเศร้าๆ จะร้อง แต่พอประโยคหลังก็ทำตาหวานใส่พี่หม่อน

"พอๆๆ พอจริงๆแล้ว  เสียเวลา  ต่อไปคนสุดท้าย  โอ้โห้  น้องเกียร์คนดัง  ช่างเป็นเกียรติแกคณะเราจริงๆ  มีคนดังมาร่วมคณะเนี่ย"

"สวัสดีครับ   ผมชื่อเกียร์ครับ   รักนะทุกคน"

กรี๊ดๆๆ  เสียงของสาวๆที่นั่งอยู่รวมถึงรุ่นพี่สาวๆกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัว 

ฉันรีบเอามืออุดหู  เพราะเสียงกรี๊ดเป็นเสียงที่น่ารำคาญ

เกียร์เสน่ห์แรงจริงๆเล้ย

"น้องไม่ต้องมาเช็คเรตติ้งตรงนี้ก็ได้  พี่รู้ว่าน้องดัง  ไม่ต้องมาทำให้สาวแถวนี่สติแตกหรอกนะ" พี่ต้นพูดออกแนวอิจฉานิดๆ

"โทษทีครับ  พอดีคนมันหล่อ  แหะๆๆ"  เกียร์พูดยิ้มๆแล้วเอามือเกาหัว  มีรุ่นพี่ผู้หญิงสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาเอาป้ายชื่อมาคล้องคอให้เกียร์  แล้วกระซิบข้างหูของเกียร์  นายเกียร์ก็ยิ้ม  อิจฉาพี่เขาจัง  แต่ไม่เป็นไรเราชอบบอมบ์น้องชายของนายมากกว่า เหอะๆๆ

"ยัยมิ้นท์  ไอ้หม่อนมันหึงนะโว้ย  นี่ไงน้องวีนัส  แฟนตัวจริงของพี่หม่อน"  พี่ต้นยังคงแซวไปเรื่อย  แล้วหันมาพูดกับฉัน

"เหรอค่ะ"  ฉันมองไปที่พี่หม่อนก็ทำหน้าเขินๆ พี่มิ้นท์ก็หันมาปรายตามองพี่หม่อนหน่อยๆ  รู้สึกเสียดายนิดๆ  พี่รหัสสุดหล่อของเรามีแฟนแล้ว

"ตอนนี้ก็รู้จักกันพอหอมปากหอมคอแล้วพรุ่งนี้แต่ชุดลำลอง  สบายๆมานะ พี่มีกิจกรรมสนุกๆมาให้ทำกัน  ใครไม่มาเจอดีแน่  พี่ไม่ได้ขู่นะ"

เฮ้อ..ไม่ได้ขู่เลย  ทำหน้าโหดซะขนาดนั้น

วันรุ่งขึ้น

"น้องๆก็ผ่านซุ้มต่างๆมาหมดแล้ว  หน้าตาก็เลอะสีเลอะแป้งมาเยอะ   แต่ก็น่ารักนะทุกคน  เหอะๆๆ"  เสียงพี่พลอย รุ่นพี่รูปร่างท้วมๆ  แต่ยังคงความน่ารักไว้   สงสัยเมื่อวานพี่ต้นตะโกนมากเกินเลยเจ็บคอ วันนี้เลยเปลี่ยนคนพูด หุๆ สมแล้ว

"เราจับคู่ให้น้องๆ  คนนึงต้องปิดตา และต้องผูกข้อมือไว้ด้วยกัน เราจะแข่งเดินเรลลี่กัน ไม่ต้องกลัวว่าจะเมื่อยขา  แค่รอบตึกนี้เท่านั้นแหละ   แต่ถ้าใครถึงคนสุดท้ายจะโดนรับโทษนะ  เอาล่ะมาฟังดีกว่าว่าใครคู่ใคร  ขอเชิญพี่มิ้นท์ค่ะ"

"คู่แรก  แมนกับล่า  คู่ที่สอง  หนึ่งกันรัก  คู่ที่สาม บอยกับจุ๊ก  คู่ที่สี่….."  พี่มิ้นท์ยังคงประกาศต่อไป

ฉันจะได้คู่ใครเอ่ย  ตื่นเต้นๆ

"ต่อไป  วีนัสคู่กับเกียร์   และคู่สุดท้าย ถมคู่กับกร  ใครรู้ว่าคู่กับใครแล้วก็ลุกขึ้นมาเอาผ้าปิดตา  เรามีกติกานิดหน่อย  คู่ไหนเป็นชายกับหญิง  ผู้ชายต้องปิดตานะ  ถ้าเป็นเพศเดียวกัน แล้วแต่สมัครใจ"

ฉันคู่เกียร์  โห  เซอร์ไพรส์มาก  เอิ๊กๆๆ ดีใจเล็กๆ

"ดี เกียร์จำเราได้ป่ะ"  ฉันเดินเข้าไปทักเกียร์ด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร

"วีไง  จำได้ดิ เห็นเราเป็นโรคความจำเสื่อมรึไง"

มิยักรู้ว่านายเป็นนักร้องที่กวนติงเหมือนกัน  นึกว่าจะมีแต่ประโยคน้ำเน่าที่ใช้จีบสาวเวลาออกทีวีซะอีก

"ป่าวนิ  เอาผ้าปิดตา"  ฉันยื่นผ้าปิดตาที่ได้รับมาจากรุ่นพี่ส่งให้เกียร์

"ฉันไว้ใจเธอได้รึเปล่าเนี่ย"  เกียร์บ่น

"เหอะๆๆ  ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ  แต่ยังไงนายก็อยู่ในกำมือฉัน  อิอิ  นายลองเชื่อใจฉันหน่อยละกัน"  ฉันยิ้มหวานให้เกียร์  เกียร์ก็พยักหน้ารับแบบไม่เต็มใจ  พร้อมเอาผูกผ้าปิดตา  แล้วฉันก็เอาผ้ามาผูกข้อมือเราเอาไว้ กรี๊ดๆๆจับมือเกียร์

"เอ้า..ทุกคนเริ่มได้"  เสียงรุ่นพี่ตะโกนบอกเป็นสัญญาณให้เริ่มการเรลลี่

"ไปกันเถอะ"

ฉันกับเกียร์ที่มองไม่เห็นชั่วคราว ก็เดินผูกข้อมือก็เดินกับยังด่านแรกอย่างทุลักทุเล  ผ่านไปด่านต่างๆ

"นิเธอ  พาฉันเดินดีๆหน่อยดิ"  เกียร์ว่าฉัน เพราะเมื่อกี้เขาเกือบล้มเพราะมีหลุมเล็กๆอยู่ 

"จ้า  พลาดไปนิดเดียวเอง โทษทีๆ"

เราก็เดินต่อไป

เดินขึ้นไปบนอาคารชั้นสอง  พี่ๆรออยู่

ฉันอ่านข้อความที่ติดอยู่บนต้นไม้ตรงบันไดทางขึ้นอาคาร

"ไป"  ฉันลากเกียร์ขึ้นบันได

ตุ๊บ   โอ๊ยยย   เกียร์ล้มค่ะ 

ฉันหันมามอง  แล้วหัวเราะกับภาพที่เห็น

"ฮ่าๆๆ"  

"เธอทำให้ฉันล้มยังมาหัวเราะอีกเหรอ  เธอแย่จริงเลย"

"ขอโทษอย่างรุนแรงเลย  ลืมบอกว่ามีบันไดอ่ะ  อิอิ"  ฉันเอื้อมมือให้เกียร์แล้วดึงตัวเกียร์ขึ้น

ทำไมฉันต้องมาคู่กับยัยบ้านี่ด้วยนะเนี่ย  โชคร้ายจริงๆ  เกียร์คงบ่นแบบนี้อยู่ในใจ

"ดีนะที่นายไม่ได้เป็นอะไรมาก  ฉันไม่มีตังค์จ่ายค่าพยาบาลให้นายแน่  แหะๆ"

"เราไปกันต่อเถอะ เดี๋ยวไปโดนลงโทษน่ะ"  ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องกลัวนายเกียร์บ่นต่อ 

และแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นสองสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

"หวัดดีครับน้องวีกับน้องเกียร์  มีเพื่อนๆผ่านไปต้องหลายคู่แล้วนะ  ระวังเป็นคู่สุดท้ายนะ"  เสียงพี่หม่อน  ซึ่งประจำฐานนี้ พูดอำอย่างสนุก

"โห่..พี่  หมดกำลังใจหมด ยิ่งเสียวๆอยู่   แล้วฐานนี้มีอะไรค่ะ"  ฉันคุยโต้ตอบกับพี่หม่อน   นายเกียร์ยืนนิ่ง  สงสัยคงโมโหฉันอยู่

"พวกพี่คิดว่าน้องๆจะหิวกันก็เลยเอาอาหารอร่อยๆมาให้กิน"  พี่ไผ่ที่ยืนประจำฐานอีกคนพูดพร้อมยื่นถ้วยเล็กๆให้  ข้างในมีอะไรไม่รู้ข้นๆอยู๋

"อะไรอะพี่"  ฉันถามอย่างสงสัย

"อาหารบำรุงสุขภาพ  ป้อนให้เกียร์กินซะ"

ฉันมองอาหารบำรุงสุขภาพอย่างครุ่นคิด

"เอ่อ..พี่  ฉันขอกินเองได้มั๊ย  นายเกียร์เขาเป็นนักร้องดัง  งานก็เยอะ  ถ้าเกิดท้องเสียไม่สบายแล้วจะแย่  พี่ก็น่าจะรู้  ฉันกินล่ะนะ"  ฉันรีบยกอาหารบำรุงสุขภาพของพี่ขึ้นมากินรวดเดียวหมด  แบบว่าไม่คิดจะรอคำตอบ

"เฮ้ย..น้อง"  พี่สองคนร้องเสียงหลง

"หมดแล้ว  แหวะ โคตรขมเลยพี่  ใส่บอระเพ็ดใช่ป่ะ"

"อือ..เอาน้ำ"  พี่เค้ายังตะลึงอยู่  พี่ไผ่ก็ยกแก้วน้ำให้

"ขอบคุณค่ะ  ไปได้แล้วใช่ป่ะ  ไปล่ะ บาย"

แล้วฉันก็ลากเกียร์ไปต่อ

"น้องลงบันไดไปข้างล่างนะ  รุ่นพี่รออยู่"  เสียงพี่หม่อนตะโกนตามหลังมา

"ค้า.."  ฉันตะโกนกลับไป

"กินน้ำป่ะ"  ฉันยัดแก้วน้ำใส่มือเกียร์ หลังจากดื่มน้ำแล้วนิดหน่อย

"ขอบใจนะ  เมื่อกี้น่ะ  ฉันกินอะไรแปลกๆไม่ค่อยได้  เดี๋ยวท้องเสีย"  เกียร์พูด แล้วยกแก้วน้ำขึ้นมากินจนหมด    อ๊าย..เกียร์ขอบคุณฉัน 

"ไม่เป็นไร…เราเป็นเพื่อนกัน"  ฉันพูดพลางยิ้มหวาน  ซึ่งเกียร์คงไม่เห็น

"ถึงบันไดแล้ว ค่อยๆลงนะ"

"อื้ม"  เกียร์พยักหน้าเข้าใจ

"นายเดินดีๆหน่อยดิ"

"วะ..วะ..ว๊าย"

"เฮ้ย.."

ฉันกับเกียร์ร้องพร้อมกัน  พอดีระบบการเดินของฉันผิดพลาด ง่ายๆคือข้อเท้าพลิกแล้วกำลังจะล้มน่ะค่ะ  เกียร์โอบเอวบางๆของฉันไว้ได้พอดี ทั้งๆที่มองไม่เห็น  แต่ก็ต้านแรงโน้มถ่วงโลกไม่ไหวเลยล้ม  ดีนะที่เป็นขั้นสุดท้าย   อิอิ  ฉันนั่งทับขาเกียร์อยู๋ (ยังกะฉากในละครน้ำเน่าเลยนะเนี่ย)

"ขอโทษนะ  เป็นอะไรมั๊ย"  ฉันหันไปถามเกียร์  แล้วพยายามดันตัวเองขึ้น  เกียร์ก็ดันตัวขึ้นเช่นเดียวกัน

"โอ๊ย.."  อันนี้ฉันร้องค่ะ  รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า

"เธอเป็นอะไร"  เกียร์ถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง  (อันนี้คิดไปเองว่าเขาเป็นห่วง)

"เท้าแพลงมั้ง  ไม่เป็นไรมากหรอก  ไปต่อเถอะ  เดี๋ยวได้ที่โหล่"

ฉันพยายามเดินต่อไป

โอ๊ยยย  เจ็บบ  ทนไว้ๆๆ  เดี๋ยวเกียร์จะโดนทำโทษไปกะเราด้วย  เดี๋ยวเกียร์เดือดร้อน  เราเดินจนมาถึงลานกว้างที่เป็นจุดสุดท้าย เรียกว่าอะไรดี  ถ้าเป็นการวิ่งเขาคงเรียกว่า เส้นชัย

"น้องๆที่มาแล้วนั่งพักกันก่อนนะค่ะ ถอดผ้าที่ผูกไว้ได้แล้ว"  เสียงพี่พลอยประกาศผ่านโทรโข่ง

เกียร์ถอดผ้าผูกตาและผ้าที่ผูกอยู่ที่ข้อมือออก

                "เธอเจ็บอยู่อีกรึเปล่า"  เกียร์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน   หลังจากมี่เรานั่งลงที่ม้านั่ง

                โอ๊ย..ใจจะละลาย

                "เอาจริงเลยนะ  เจ็บโคตรๆ  ยิ่งเวลาเดินยิ่งโคตรเจ็บเลยอ่ะ"   ฉันทำหน้าเจ็บสุดๆ

                "แล้วเมื่อกี้เดินไหวได้ไงเนี่ย"

                "ฉันไม่อยากให้ใครเดือดร้อน"

                "ไหนดูข้อเท้าหน่อยดิ"

"ไม่ต้องหรอก" 

เกียร์ก้มลงไปถอดรองเท้าของฉันพลางโยกเท้าไปมา  อ๊ายยย  เกียร์น่ารักจัง  แต่ว่า

"โอ๊ยยย  เจ็บนะ"  ฉันร้องโวยวาย 

"พรุ่งนี้ฉันว่าเธอได้เดินขากะเพลกมามหาลัยแน่ ฮาๆๆ"

"อย่ามาแช่งกันดิ   นายนั้นแหละเดินไม่ดี  ฉันเลยล้ม"

"ขอโทษคร๊าบ" เกียร์  พูดด้วยใบหน้ากวน 

"เออๆ"  ฉันรับคำผ่านๆ  ที่จริงกรี๊ดในใจ คนอะไรน่ารักอย่างนี้  แต่ยังไงเราก็ชอบบอมบ์มากกว่านะ ยังไม่ลืม

"เอ้า  น้องๆมานั่งประจำที่ได้แล้ว"  เสียงพี่พลอยคนเดิมประกาศ  รุ่นน้องก็ปฏิบัติตามกันเป็นอย่างดี

การรับน้องก็ผ่านไปเรื่อยๆ  คู่ที่มาคู่สุดท้ายคือแมนกับล่า  พี่ๆให้เต้นเพลง doom doom ของทาทา สาวสุดเซ็กซี่  การลงโทษที่เป็นชื่นชอบของเพื่อนๆ  ฮากลิ้ง  และเป็นที่ถูกใจยัยล่าเลยล่ะ  ลูบตัวแมนไปมา แมนคงสยิวน่าดู อิๆ

"เราได้รุ่นน้องที่รับการโหวตว่าน่ารักที่สุดแล้วล่ะ  แท๋ม ทะ แล แล๋ม แท่ม แท๊ม  แทม (เสียงประกอบการประกาศ ที่สร้างขึ้นเองโดยพี่ต้น คงหายเจ็บคอแล้ว)"

"น้อง  น้อง..น้อง.. วีนัส ครับ"

วีนัส  ชื่อเรานิหว่า

"ออกมาเลยครับ"

ฉันพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน 

"โอ๊ย.." ฉันลุกขึ้นแล้วรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าอีกครั้ง   กำลังจะล้ม  นายเกียร์ลุกขึ้นมารับพอดี  มีเสียงกรี๊ดจากสาวๆหลายๆคน  อิอิ  อิจฉาล่ะซิ

"เป็นอะไรรึเปล่าน้องวี"  พี่หม่อนวิ่งเข้ามาดูฉัน

"เจ็บข้อเท้านิดหน่อยค่ะ  เมื่อกี้ล้ม"

"ยืนตรงนั้นก็ได้รับน้องวี  เดี๋ยวพี่จะส่งคนไปมอบให้ถึงที่เลย" เสียงพี่ต้นตะโกนมา

"ค่ะ"   ฉันยินโดนมีพี่หม่อนกับเกียร์ช่วยพยุง   กรี๊ด..คนหล่อสองคนมาขนาบข้าง 

พี่มิ้นท์เอาตุ๊กตาหมาตัวโตน่ากอดมาให้ฉัน

"น่ารักจังเลยค่ะ  นี่รางวัลเหรอค่ะ"

"จ๊ะ"  พี่มิ้นท์ตอบเสียงหวาน

"ขอบคุณพี่ๆทุกคนเลยนะค่ะ"  ฉันหันไปบอกกับพี่ทุกคน

"พูดอะไรกับเพื่อนๆหน่อยซิจ๊ะ"

"รักเด็กนะค่ะ โดยเฉพาะเด็กผู้ชายหน้าตาดีอายุ 15 ปีขึ้นไป  เอ้ย…รักนะเพื่อนๆทุกคน  อิๆ"

"รู้มั๊ยทำไมวีนัสถึงได้"  พี่มิ้นท์ถามฉัน

"นั้นซิค่ะ  น่าสงสัย  อิๆ สงสัยหน้าตาดี"

ก๊ากกกก  เสียงทุกคนหัวเราะรวมถึงฉันด้วย  หลงตัวเองชะมัด

"อิๆ  อันนั้นมันส่วนน้อย  ที่จริงแล้วน้องเป็นคนที่เสียสละยอมช่วยเพื่อนต่างหาก"

"ช่วยตอนไหน"

"ก็ต้องอาหารบำรุงไง"

"อ้อ…วีสงสารเกียร์กะแฟนเพลงเค้านะค่ะ"

"จ้า"

"คุยกันพอได้แล้ว  พี่จะให้น้องกลับบ้านแล้ว"

"วันนี้น้องๆคงสนุกกับกิจกรรมที่พี่จัดให้นะ  พี่จะปล่อยน้องๆแล้ว  รีบกลับบ้านล่ะ อย่ามั่วเถลไถลที่ไหนล่ะ"  พี่ต้นพูดเสียงเหี้ยมหน่อยๆ

"ค่ะ/ครับ" 

"กลับบ้านได้แล้วคร๊าบบบ"

“เธอกลับบ้านยังไงอ่ะ”  เกียร์หันมาถามฉันหลังจากที่เดินขากะเพลก ออกมาจากลานที่จัดกิจกรรมเมื่อครู่  

“คงต้องนั่งรถทัวร์  บ้านฉันอยู่ภูเก็ต

“-_-^^”

“แหะๆ  ฉันมาเรียนก็เลยต้องอยู่คอนโดน่ะ  คงนั่งรถเมล์กลับ”

“ไปส่งมั๊ย”

“นายไม่มีธุระ เข้าบริษัทเหรอ”

“งานเพลงเหรอ  ตอนนี้พวกพี่ทีมงานให้พักก่อน แล้วจะทำอัลบั้มใหม่คงอีกไม่นาน”

“เหรอ  คงเหนื่อยแย่”

“มันก็เหนื่อยอยู่หรอก  แต่ไม่ท้อ  เราทำเพราะเรารัก”

“การทำสิ่งที่เรารัก ก็จะทำให้เรามีแรงบันดาลใจส่งผลให้เกิดความพยายามและนำไปสู่ความสำเร็จ”

“ใช่เลยๆ”

“…”

“ฉันไปส่งล่ะกัน”

เราเดินมาถึงรถคันหนึ่ง  เป็นรถJAZZสีน้ำเงิน 

“จะดีเหรอ  เดี๋ยวนายก็เป็นข่าวหรอก  ยิ่งมีข่าวกับสาวอยู่มิใช่เหรอ”

“จะไปหรือไม่ไป”  เกียร์ยืนคำขาด

“ฉันกลับเองดีกว่า  นายเป็นข่าวมันไม่ดี”

“ก็ได้”   เกียร์ก็ขึ้นรถไป พร้อมสตาร์ทรถ

ฉันก็เดินไปตามยถากรรม

เจ็บอ่ะ 

สมน้ำหน้า  ทำเล่นตัว  เขาอุตส่าห์ชวนทำไมไม่ไปว่ะ   ฉันบ่น  และนั่งบ่นม้านั่งข้างทาง  นวดเท้าตัวเองเบาๆ   เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรถJAZZสีน้ำเงินของเกียร์ขับผ่านไป

นวดต่อดีกว่า

“คนจะไปส่งยังเล่นตัวอีก”  เสียงคุ้นๆดังอยู่ตรงหน้าฉัน   เกียร์นั้นเอง

“อะไรๆ  คนเขาหวังดีต่างหาก ไม่ได้เล่นตัวซะหน่อย”  ฉันเถียง

“เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ  เป็นข่าวก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”

“เพื่อน  นั้นดิ  เราเป็นเพื่อนกันจะกลัวทำไม”

“ไปกลับคอนโดเธอได้แล้ว”

เกียร์ดึงแขนให้ฉันลุกขึ้นยืน   อ๊าย..เกียร์จับแขน  เขินๆ  (เขาถูกตัวแกกี่ครั้งแล้วยังเขินอีก) ไม่ชินอ่ะ