M O J A H (yaoi)

โอเนล  มัวร์ อายุ 30 ปี

            ผมเป็นไม่เคยรู้จักกับแม็กซ์มาก่อน แต่ขอบคุณที่เขารับผมขึ้นรถมาด้วยในวันนั้น และนั่นทำให้ผมอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ ผู้ชายคนนั้น คนที่มีอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ ผมอยากรู้ให้มากกว่านี้ว่าเขาคิดอะไรอีกบ้าง

            เพราะมันยิ่งใหญ่ จนผมกลัวเกินกว่าจะปล่อยแม็กซ์ไว้คนเดียว

            ถึงแม้ผมจะรู้ว่าตัวเองเป็นเรื่องอันตรายซะยิ่งกว่าเรื่องที่แม็กซ์กำลังจะทำเสียอีก

            แต่คุณเองก็คงเคยได้ยิน ว่าที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด

“คุณทำให้ผมดูเลวร้ายและเห็นแก่ตัวนะแม็กซ์”

แม็กซ์ เวซ อายุ 25 ปี

            ผมรับชายแปลกหน้าคนหนึ่งขึ้นมาบนรถ เขาบอกผมว่าเขาชื่อโอเนล แต่จากเรื่องราวในวันนั้น ทำให้ผมรู้สึกชื่นชอบเขา หลังจากวันนั้นเราเจอกันบ่อยมาก จนผมอยากจะเข้าข้างตัวเองว่าจริงๆ แล้ว

โอเนลตั้งใจที่จะมาเจอผมมากกว่าที่จะเป็นความบังเอิญ

แต่ผมก็ขอบคุณเขา เพราะเขาเป็นเหมือนเครื่องรางนำโชค ที่ทำให้ผมปลอดภัยในโมจาฮ์

“ความจริงผมก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไรนักหรอกโอเนล ผมแค่หลุดออกมาจากกรอบเท่านั้นเอง”

          “เมืองโมจาฮ์อันตรายมากนะแม็กซ์ ทั้งผมและคุณเราเองก็รู้ การที่คุณลงไปทำข่าวที่นั่น ต่อให้มันเป็นสกู๊ปเด็ดขนาดที่คุณจะดังเป็นพลุแตกได้ แต่ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมาระหว่างทำงาน มันก็ไม่คุ้มกันไม่ใช่เหรอ”

            “ถ้าคุณคิดว่าผมมาทำข่าว เพื่อขายข่าว และเพื่อชื่อเสียงของผม อาจจะเป็นเพราะคุณไม่รู้จักผมมากพอ แต่ก็ไม่ใช่แค่คุณหรอกที่คิดแบบนี้ คนอื่นๆก็เช่นกัน” แม็กซ์เอ่ยยิ้มๆ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองอะไร ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา แล้วเปิดออก ข้างในเป็นรูปชายผู้หนึ่งในชุดกาวน์ หน้าโรงพยาบาลประจำเมืองโมจาฮ์ “นี่พี่ชายผม เขาเป็นหมออยู่ที่โมจาฮ์”

            “เป็นหมอที่ชายแดน แถมยังอันตรายขนาดนั้น เงินเดือนคงไม่ใช่น้อยๆ”

            “แล้วถ้าเกิดวันนึงพี่ผมตายไป เงินพวกนั้นจะมีประโยชน์อะไรล่ะ” แม็กซ์เอ่ยกลั้วหัวเราะ “เงินซื้อพี่ผมไม่ได้หรอกนะ ไม่มีอะไรซื้อได้ทั้งนั้น มีโรงพยาบาลเอกชนมากมายที่ให้เงินมากกว่า แต่พี่ผมก็ไม่รับ แต่กลับเลือกไปเมืองทุรกันดารแถมเต็มไปด้วยการก่อการร้ายนั่น”

            “เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้หรอกโอเนล โดยเฉพาะความเสียสละและหัวใจ”

            “คุณกำลังทำให้ผมดูเลวร้ายและเห็นแก่ตัวนะแม็กซ์”

            “ความจริงผมก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร ผมแค่หลุดออกมาจากกรอบเท่านั้นเอง” แม็กซ์ยิ้ม พร้อมกับเก็บกระเป๋าสตางค์

“ถ้าข่าวนี้ไม่ใช่ชื่อเสียงของผม แต่เป็นชื่อเสียงของโมจาฮ์ และเป็นเสียงจากโมจาฮ์ เมืองที่แสนเงียบเหงาท่ามกลางเสียงปืนพวกนั้น ผมว่ามันก็คุ้มที่จะทำ”

ความจริงมันก็ไม่ได้เป็นนิยายรักอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ได้บู๊แหลกลาญ (มั้ย) สำหรับตัวไรท์เอง ไรท์ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่หนักอยู่เหมือนกัน เพราะไม่เคยแตะอะไรแนวๆนี้มาก่อนเลย และสิ่งที่เปลี่ยนไปจากความเป็น yaoi ที่เคยแต่งคือไม่มีบทบาทตายตัวสำหรับเมะเคะ อยากให้ทุกคนมองว่ามันก็เป็นแค่ความรักของคนสองคน ที่ไม่มีขีดจำกัด 

ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ ถ้าอ่านแล้วชอบ อย่าลืมติดแท็ก #ฟิคMOJAH นะคะ ><

ปล. พูดคุยกันได้ที่ twitter @Kawfang_P (หญิงหยิก) นะค้าาาา