คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF : คำตอบที่ไม่เคยรู้ [V x Jimin] Part 2 100%
SF : คำตอบที่ไม่เคยรู้
“อุ่ก” มือหนายกขึ้นปิดปากของตัวเองทันทีที่รู้สึกเหมือนกันว่าอาหารที่กินไปเมื่อคืนกำลังจะถูกขย้อนออกมา ก่อนจะรีบวิ่งพาตัวเองไปอาเจียนที่ชักโครกทันที
ไม่ใช่อาการเมาค้าง....
แต่เป็น... สิ่งที่อยู่บนเตียงต่างหาก ที่ทำให้เขาอยากอาเจียนได้มากขนาดนี้ !
สิ่งแรกที่เห็นตอนลืมตาขึ้นมาคือใบหน้าของเพื่อนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ มันคงจะดีถ้าเป็นแค่คนตัวเล็กเช็ดตัวให้เขาเมื่อคืนหลังจากที่เขาเมากลับมาแล้วเผลอหลับไป แต่นี่ไม่ใช่....
เพราะร่างของทั้งคู่ไม่มีเสื้อผ้าอยู่สักชิ้น !
เนื้อตัวของปาร์คจีมินเต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบ ที่คงจะเกิดจากอะไรไปไม่ได้ นอกจากเขาเองที่เป็นคนทำมัน อีกทั้งคราบคาวสีขุ่นๆ และคราบเลือดจำนวนมากบนเตียงสีขาวสะอาดเป็นหลักฐานยืนยันได้ดีถึงกิจกรรมบนเตียงอันหนักหน่วงที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าติดต่อกันเมื่อคืน
แค่นึกถึงมัน ก็ทำให้อยากจะอาเจียนออกมาอีกรอบ !
มือหนาเกาะขอบโถชักโครก แล้วขย้อนเอาของเหลวในกระเพาะออกมาอีกครั้งจนหมดสิ้น ก่อนจะเอื้อมไปกดชักโครก แล้วนั่งพิงผนังห้องน้ำอย่างหมดแรง ทำไมเรื่องซวยๆ ต้องมาพร้อมๆ กันขนาดนี้ อกหักจากผู้หญิงคนนั้นไม่พอ ตื่นมายังพบว่าตัวเองเพิ่งผ่านเซ็กซ์อันดุเดือดกับผู้ชายด้วยกันอีกต่างหาก
มีอะไรกับผู้ชายไม่ใช่เรื่องตลก แถมคนๆ นั้นยังเป็นเพื่อนที่เขาไว้ใจอีกต่างหาก
เขาต้องคุยกับปาร์คจีมินให้รู้เรื่อง !
ทันทีออกจากห้องน้ำมาก็พบว่าคนตัวเล็กตื่นอยู่ก่อนแล้ว เจ้าตัวนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ก่อนจะหันมามองทางเขาแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิด
“เราได้ยินเสียงแทฮยองอ้วกน่ะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” น้ำเสียงที่ออกมาเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะใส่ใจเรื่องพรรค์นั้น
“เมื่อคืนใครเริ่ม” เอ่ยถามเสียงกร้าว นัยน์ตาคมสบกับนัยน์ตาหวานอย่างเค้นหาคำตอบ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทำให้ร่างบางสะดุ้งขึ้นมา
เขาไม่คิดว่าแทฮยองจะถามคำถามนี้....
“นะ...นาย” เอ่ยตอบเสียงแผ่ว พลางก้มหลบสายตากร้าวๆ นั่น
“แล้วทำไมไม่ขัดขืน” คำตอบที่ได้รับทำให้เขาเริ่มประสาทเสีย เขาเป็นคนเริ่ม แล้วทำไมคนตัวบางไม่ขัดขืน ความอดทนที่หมดลงทำให้เดินเข้าไปกระชากแขนของคนตัวเล็กพลางบีบเค้นมันด้วยความโกรธ ใบหน้าน่ารักเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด น้ำใสๆค่อยรินไหลออกจากหน่วยตา
“ทะ แทฮยอง ปล่อยก่อน เราเจ็บนะ”ว่าพลางพยายามแกะมือหนาออกจากต้นแขนของตน ทว่านอกจากร่างสูงไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยมือแล้ว แรงบีบราวกับคีมเหล็กหนากลับบีบแขนของเขาให้แรงขึ้นไปอีก
“ทำไมถึงไม่ขัดขืน หา!! ถามก็ตอบมาสิ!” เสียงตวาดกลับด้วยความโกรธจัด แรงกระชากที่ทำให้ร่างทั้งร่างสั่นคลอนบ่งบอกถึงอารมณ์ของคนตัวสูงได้ดี น้ำตาในนัยน์ตาใสยิ่งหลั่งออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
แทงใจดำ แทงใจดำกันที่สุด....
“ก็เพราะเรารักนายไง ได้ยินมั้ยว่าเรารักนาย!! ฮือออ” ตอบกลับพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ร่างเล็กสั่นสะอื้นออกมาอย่างไม่อดกลั้น มือหนาปล่อยแขนคนตัวเล็กทันทีที่ได้ยินคำตอบ ร่างสูงทรุดลงบนเตียงอย่างหมดแรง
ปาร์คจีมินรักเขา...
ความสัมพันธ์ระหว่างชายชายที่เขารับไม่ค่อยได้ ไม่คิดว่ามันจะเกิดกับคนใกล้ตัวขนาดนี้
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเพื่อนสนิทของตัวเองจะมีความรักแบบ... ที่เกิดจากเพศเดียวกัน...
ร่างเล็กยังคงกอดเข่าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ถึงไม่ได้มองก็รู้ ว่าน้ำหนักที่คนตัวสูงทรุดลงข้างเตียงเมื่อสักครู่มันผิดหวังมากแค่ไหน ไม่มีคำพูดใดๆ เอ่ยออกมาจากปากของทั้งคู่ ต่างคนต่างเงียบแล้วจมดิ่งเข้าสู่ภวังค์ของตัวเอง
“เราขอโทษนะ” เสียงทุ้มที่เอ่ยทำลายความเงียบอย่างแผ่วเบา ทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง ที่พูดขึ้นมา ทั้งๆที่ยังคงนั่งหันหลังให้เขา “เราคงรักนายไม่ได้จริงๆ”
จีมินนิ่งไปสักพัก น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วไหลลงมาอีกครั้ง “แต่เมื่อคืน... ก่อนที่เราจะมีอะไรกัน... นายบอกว่านายรักเรา”
หวังเล็กๆ ว่าสิ่งที่ร่างสูงเอ่ยมาเมื่อคืนนั้น อาจจะเป็นสักเศษเสี้ยวความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่ในใจลึกของแทฮยอง...
“ขอโทษนะ ที่เราเห็นนายเป็นตัวแทนของซอฮยอน”
และคำตอบที่ได้รับมันก็ทำให้หัวใจดวงเล็กๆนี้ถูกบดขยี้ไม่มีชิ้นดี
“ไม่! ไม่จริง นายไม่ได้เอ่ยชื่อเขาออกมาด้วยซ้ำระหว่างที่เรามีอะไรกัน นายพูดชื่อฉัน แล้วนายก็บอกว่านายรักฉัน ฮืออ”
“งั้นเอาความจริงมั้ยจีมิน แน่ใจนะว่าจะรับได้” เอ่ยถามเสียงเยาะๆ ใบหน้าน่ารักจึงต้องผินมองด้วยความประหลาดใจ
“ความจริงอะไร”
“ฉันก็แค่อยากมีเซ็กซ์ และใครหน้าไหนก็ปฏิเสธไม่ได้ทั้งนั้น กะอีแค่คำว่ารักคำเดียว ถ้ามันจะทำให้ฉันมีความสุขได้ชั่วคราว ฉัน-ก็-จะ-พูด”
“...........”
“ขอบคุณสำหรับเซ็กซ์เมื่อคืนนะจีมิน ไม่คิดนะว่าชายชายด้วยกันมันจะสนุกขนาดนี้ ขอโทษด้วยที่ทำรุนแรงกับนาย” ว่าพลางยิ้มเหยียดๆส่งมาให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วก็พูดประโยคถัดมาที่ทำให้ร่างเล็กเจ็บปวดมากมาย “แล้วเรื่องเมื่อคืน ก็ลืมๆมันไปเถอะนะ” น้ำเสียงเย็นชาสุดท้ายที่ส่งออกมา ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
ทันทีที่ประตูปิดลง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา
เป็นเสียงร้องของคนคนหนึ่งที่กรีดร้องและร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด
เพราะหัวใจมันถูกกรีดซ้ำๆ จนเป็นรอยแผลนับไม่ถ้วน แล้วก็ถูกน้ำกรดสาดซ้ำ
เจ็บเหลือเกิน... ไม่ไหวแล้ว...
ร่างสูงกลับมาที่ห้องอีกครั้งในตอนพลบค่ำ ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องออกมากลับเจอแต่ความมืด ทั้งๆที่เวลานี้คนตัวเล็กจะต้องอยู่ห้องแล้วเปิดไฟไว้แล้วแท้ๆ เคาะประตูห้องคนตัวเล็กอยู่สองสามทีก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปิด ถึงจะยังไม่กล้าเข้าหน้าก็เถอะ เจ้าตัวจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปในห้องก็พบเพียงความว่างเปล่า ไม่มีเงาของอีกคนแม้แต่น้อย
หรืออาจจะอยู่ห้องเขา...
คิดได้ดังนั้นก็รีบก้าวยาวๆ ไปยังห้องของตัวเองด้วยความรวดเร็ว เป็นไปตามคาด คนตัวบางยังคงอยู่บนเตียงของเขา ทว่ามันกลับแปลกไป...
ใบหน้าน่ารักตอนนี้ขาวซีด อีกทั้งเหงื่อจำนวนมากก็ซึมออกมาตามไรผม สีหน้าแสดงความทรมานออกมาอย่างเห็นได้ชัด ลมหายใจหอบแรงจนเขาแปลกใจ ทว่าก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อพบสาเหตุของอาการเหล่านั้น...
กระปุกยาแก้ปวดถูกเปิดฝาออก และยาในนั้นก็หายไปกว่าครึ่ง !
“จีมิน ลืมตาขึ้นมานะ ได้ยินเรามั้ย” วิ่งตรงไปเขย่าตัวคนที่นอนบนเตียงเบาๆ ดวงตาสวยค่อยๆ ปรือขึ้นช้าๆ
“แทฮยองเหรอ... กลับมาทำไม... ทำไมไม่ทิ้งเราไว้ล่ะ ฮืออ” ใบหน้าน่ารักหลั่งน้ำตาออกมาอย่างน่าสงสาร ทำให้ใจของเขาหล่นวูบไปอยู่ที่พื้น
“ทำแบบนี้ทำไม...” เมื่อเห็นความทรมานของคนตรงหน้าก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ ถึงเขาจะรังเกียจที่คนตัวเล็กเป็นแบบนั้น แต่นี่ก็คือเพื่อนของเขา เพื่อนที่เขารักมากที่สุด !
“มันปวด ปวดไปหมดเลยแทฮยอง เราไม่อยากปวดอีกแล้ว ฮือออ”
“โง่ นายมันโง่มากจีมิน ทำไมต้องทำร้ายตัวเองด้วย โง่ๆๆๆ กะอีแค่ผู้ชายห่วยแตกคนนึงไม่รัก ทำไมถึงกับต้องทำร้ายตัวเองขนาดนี้ด้วย ทำไม ฮืออ” กอดร่างบางขึ้นมาแนบอก พร้อมกับหลั่งน้ำตาอย่างไม่อาย ทำไมเพื่อนของเขาต้องคิดสั้นอะไรขนาดนี้ด้วย
“เพราะแทฮยองคือสิ่งสำคัญสิ่งเดียวในชีวิตเราไง ถ้านายเกลียดเราแล้ว เราก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เกิดเป็นผู้หญิงนะ บางทีนายอาจจะรักเราบ้าง เรารักนายนะ”
ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยประโยคเหล่านั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มส่งให้กับคนร่างสูง ยิ้มที่แทฮยองเคยบอกว่ามันเป็นยิ้มที่สดใสที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ก่อนจะปล่อยมือลงข้างลำตัวพร้อมๆกับสติที่หลุดลอยไป...
“ไม่!!!! จีมิน ตื่นมาก่อน ตื่นขึ้นมา เรายังไม่ได้ขอโทษนาย
สายไปแล้ว... คนตัวเล็กคงไม่มีโอกาสได้ฟังคำขอโทษจากเขาอีกแล้ว
ทำได้เพียงกอดร่างไร้สติพร้อมกับร้องไห้ให้กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
บทลงโทษของคนอย่างเขามันเป็นอย่างนี้สินะ....
“นี่ก็ปีหนึ่งแล้วสินะ ที่จีมินจากไป” คิมซอกจินเอ่ยขึ้นมา พร้อมๆกับวางดอกกุหลาบสีขาวลงบนแท่นหลุมศพ สายตาคมจ้องมองไปยังแผ่นหินที่สลักชื่อเจ้าของหลุมอย่างเศร้าใจ
“ฮะ ยังเหลืออะไรให้ทำด้วยกันตั้งมากมาย แต่ก็ต้องจากไปแบบไม่คาดคิด แบบนี้มันก็เจ็บเหมือนกันนะครับ”
“แทแท เฮียถามอะไรหน่อยสิ แทแทไม่ได้รักกับจีมินแค่เพื่อนใช่มั้ย”
“ตอนแรกผมก็คิดว่าเขาเป็นแค่เพื่อน แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายที่เราจากกัน ผมก็ยังคงคิดให้เขาเป็นแค่เพื่อน มันนานมากเลยนะเฮีย กว่าผมจะรู้ใจตัวเอง ว่าที่จริง สำหรับปาร์คจีมินแล้ว ระหว่างเรา มันไม่อาจจะเรียกว่าเพื่อนมาได้ตั้งนานแล้ว” ดวงตาคมเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลออยู่เต็มหน่วยตาเมื่อพูดมาถึงตรงนี้ “ผมมันโง่จริงๆเลยเฮีย เฮียรู้มั้ย ตอนที่จีมินหลับตาลงต่อหน้าผมคราวนั้น หัวใจผมเหมือนถูกฉีกให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย มันแหลกไม่มีชิ้นดีเลยล่ะ ผมเจ็บปวดไปหมดเลยเฮีย ผมสงสาร ผมอยากขอโทษ ผมอยากพูดอะไรตั้งมากมาย แต่เขาก็ไม่ได้ฟัง” ร่างสูงยิ้มเยาะๆ ให้กับชีวิตของตัวเอง ก่อนจะยกมือปาดน้ำตาที่มันเริ่มหยดลงมาอย่างลวกๆ “ถ้าตอนนี้เขายังอยู่ตรงนี้ ผมอยากบอกเขามาก ว่าผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่ และจะไม่เปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายอยู่ดี....
....แต่ปาร์คจีมินจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมจะรัก”
คิมซอกจินดึงร่างของน้องชายแท้ๆ เข้ามากอดทันที ก่อนจะกดศีรษะกลมนั่นลงบนบ่า “ไหล่เนี่ย วันนี้เฮียให้ยืมนะ ร้องออกมาได้เต็มที่เลยนะ”
ไม่ทันจบดี ร่างสูงของผู้เป็นน้องชายก็ไม่กลั้นน้ำตาอีกต่อไป แทฮยองปล่อยโฮออกมาบนไหล่ของพี่ชายอย่างไม่อาย น้ำตาไหลลงมาเป็นสายหยดลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ซอกจินใส่มาวันนี้จนเปียกชุ่มไปหมด
“ผมอยากบอกเขาว่าผมขอโทษ ผมอยากบอกเหลือเกินเฮีย ว่าผมรักเขามาก รักจริงๆ ฮือออ”
“สักวันนะแทฮยอง สักวัน”
ร่างของสองพี่น้องยืนกอดกันอยู่หน้าแผ่นป้ายหินที่สลักชื่อของผู้ตายไว้อย่างสวยงาม อยู่ในสายตาของปาร์คจีมินตลอดมา หยดน้ำใสๆ ไหลลงมาอาบแก้มทีละนิด แต่ริมฝีปากสวยนั้นก็ยิ้มออกมาพร้อมๆ กัน ยิ้มที่แทฮยองชอบที่สุด...
ถึงเขาจะอยู่ตรงนี้ ตรงจุดที่แทฮยองมองไม่เห็น แต่เขาก็ได้ยินทุกอย่าง เขาได้ยินหมดแล้ว สิ่งที่แทฮยองต้องการจะบอกเขามาตลอด
“ขอบคุณนะ ขอบคุณนะแทฮยอง”
ดวงตาคมของผู้ชายที่อายุมากกว่ามองเลยตัวน้องชายไปพบกับร่างของใครคนหนึ่งที่ยืมอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ใบหน้าหล่อส่งยิ้มให้กับใบหน้าน่ารักนั่นอย่างและคนตัวเล็กก็ส่งมันกลับคืนมาเหมือนกัน ก่อนจะเดินจากไป
ก่อนจะพาร่างทั้งคู่เดินขึ้นรถกลับบ้าน คิมซอกจินหันกลับมามองที่ป้ายหลุมศพนั่นอีกครั้ง ที่ๆมีดอกกุหลาบสีขาวของเขาวางอยู่ ใบหน้าหล่อระบายยิ้มเศร้าๆ ออกมาพร้อมกับอ่านข้อความบนแผ่นหินนั่นอีกครั้ง
‘You are still in my heart
Kim Seolhyun’
**********************************
ฮุฮุ เม้นเลยค่ะเม้น 5555
ปล.2 มาแก้คำค่ะ ตอนฉากสุดท้ายที่ทั้งคู่พูดถึงคือจีมินนะคะ ^^
ความคิดเห็น