คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF : คำตอบที่ไม่เคยรู้ [V x Jimin] Part 1
SF : คำตอบที่ไม่เคยรู้ [V x Jimin]
* SF เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมากจากเพลงคำตอบที่ไม่เคยรู้
“จีมิน นายว่าซอฮยอนจะชอบกระเป๋าใบนั้นมากกว่ากันวะ”
ใบหน้าหล่อหันมาถามเพื่อนตัวเล็กที่เขาลากมาเลือกซื้อของด้วยกันในวันนี้ คิมแทฮยองทำสีหน้าครุ่นคิดระหว่างกระเป๋าหนังเทียมสีน้ำตาลส้มกับสีชมพูหวานมานานหลายสิบนาทีแล้ว จนปาร์คจีมินต้องขอเจ้าตัวออกไปเดินหาอะไรกินสักพัก คิดว่านานพอสมควรแล้วจึงเดินกลับมาหาเพื่อนตัวสูง แต่ทว่า....
...คิมแทฮยองก็ยังครุ่นคิดอยู่กับกระเป๋าใบเดิม...
“เราว่าซอฮยอนเหมาะกับสีชมพูมากกว่านะ เป็นผู้หญิงน่ารักๆ แลดูหวานๆ เราว่าสีชมพูนี่แหละเหมาะแล้ว”
ใช่ ซอฮยอน คนที่แทฮยองแอบชอบอยู่
ทั้งน่ารัก และอ่อนหวาน...
ที่สำคัญ.....
เป็นผู้หญิง....
“โอเค พี่ครับ เอาใบนี้ครับ ช่วยห่อของขวัญให้ด้วยนะครับ” เมื่อได้รับการแนะนำจากเพื่อนตัวเล็ก เจ้าตัวก็ไม่รอช้าหยิบกระเป๋าหนังสีชมพูส่งให้พนักงานร้านทันที ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ซักที เล่นเอาเพื่อนตัวเล็กถึงกับถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
‘รู้อย่างนี้ช่วยแทฮยองเลือกแต่แรกก็ดี’
“จีมิน ขอบใจมากนะที่ช่วยเลือกของขวัญให้อ่ะ อยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวเราเลี้ยง” ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างโชว์ฟันครบสามสิบสองซี่
“อืมมม นายปล่อยให้เรารอนานมากนะ....” ร่างเล็กทำสีหน้าครุ่นคิด ทำเอาเพื่อนตัวสูงเริ่มวิตกว่าคนตัวเล็กต้องขออะไรที่มันเกินกำลังเงินในกระเป๋าของเขาแน่เลย...
“นี่ จีมินครับ เห็นใจคนเพิ่งจ่ายเงินเถอะ TT”
“ชริ ทีกับเพื่อนทำมาเป็นเหนียว ทีกับหญิงล่ะจ่ายไม่อั้น” ว่าพลางสะบัดหน้าน่ารักไปอีกด้าน เรียกเสียงหัวเราะเล็กจากคนตัวสูงได้ไม่ยาก
“น่า โอ๋เอ๋นะ ถ้าแม่โอนเงินมาให้เมื่อไหร่ จะพาไปเลี้ยงชุดใหญ่เลย ^^”
“สัญญาแล้วนะ ห้ามคืนคำล่ะ” ใบหน้าหล่อพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงตกลง “โอเค เราอยากกินเค้กร้านพี่จินอ่ะ”
“ตามบัญชาครับคุณหนู”
เค้กร้านพี่จินน่ะเหรอ....
กินให้เต็มที่เลยจีมิน...
สำหรับร้านนี้ เฮียมีสิทธิเซ็น....
ก็เป็นร้านพี่ชายเขาเองนี่หว่า ^0^
“หืมม แทฮยอง นายชิมเค้กอันนี้ยัง โคตรอร่อยอ่ะ” ใบหน้าน่ารักมีสีหน้าประหลาดใจ เมื่อได้ลิ้มรสเค้กชนิดใหม่ของร้าน เป็นเมนูพิเศษที่ไม่มีในตู้โชว์ เพราะคิมซอกจินอยากให้พวกเขาทดลองชิมดู
“ไหนๆ เอามาชิมดิ๊” มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบช้อนสีเงินขึ้นมา ก่อนที่จะตักเค้กเนื้อนุ่มเข้าปาก “เฮ่ยยย อร่อยจริงๆด้วย” ว่าแล้วก็กินต่ออีกสามสี่คำ ก่อนที่จะหยุด เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กที่ชมว่าเค้กอร่อยก่อนหน้านี้หยุดการกินซะอย่างนั้น “ทำไมไม่กินต่อล่ะจีมิน” รึเป็นเพราะกลัวเขาไม่อิ่มรึเปล่าหว่า
“เอ่อ... คือ... นายเอาช้อนเราไปอ่ะ”
แทฮยองมีสีหน้าตกใจอย่างมาก ตาคมก้มลงมองบนโต๊ะก่อนจะพบว่า ‘ช้อนของเขายังวางอยู่ที่เดิม’ แสดงว่า ช้อนที่เขาถือ คงไม่พ้นเป็นของคนตรงหน้าแน่นอน!
“เฮ่ยย จีมิน เราขอโทษว่ะ เดี๋ยวเราให้เด็กในร้านเอาอันใหม่มาให้นะ”
“เฮ่ยๆ ไม่เป็นไรๆ ใช้ช้อนเก่าก็ได้ เราไม่รังเกียจหรอก” ใบหน้าน่ารักส่ายหน้า พร้อมกับยกมือขึ้นปฏิเสธเป็นพัลวัน “ที่ร้านกำลังยุ่งอยู่ด้วย ใช้ช้อนเก่านั่นแหละ”
“เอางั้นเหรอ งั้นก็ได้ ขอโทษจริงๆนะ”
“อื้ม ไม่เป็นไรๆ”
ใช้ช้อนนี้ดีจะตาย....
เหมือนได้จูบกับแทฮยองทางอ้อมเลยรู้มั้ย....
“เป็นไงเด็กๆ อร่อยมั้ย”
“ผมว่าเฮียอย่าถามเลยดีกว่า ดูนู่น ฟาดไปชิ้นที่สองแล้ว” ว่าพลางพยักเพยิดไปทางร่างเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้เริ่มจะเจ้าเนื้อขึ้นมาบ้างแล้ว
ร่างเล็กที่โดนพาดพิงถึงกับหยุดการกินไว้แต่เพียงเท่านั้น ใบหน้าน่ารักมองค้อนเพื่อนตัวสูงอย่างงอนๆ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มกว้างให้พี่ชายเพื่อน “อร่อยมากเลยครับพี่จิน ถ้าเอามาขาย กระแสตอบรับต้องสุดยอดมากแน่ๆเลย”
“งั้นเหรอ แต่พี่คงไม่ขายน่ะจีมิน”
“เอ้า ทำไมล่ะเฮีย เค้กอันเนี้ยโคตรอร่อยเลยนะ อร่อยถึงขั้นที่แบบว่าพ่อกับแม่คงภูมิใจในตัวเฮียมากอ่ะถ้าได้กิน”
“ไอ้แท พูดเว่อร์ไปละ ทุกวันนี้พ่อกับแม่ก็ภูมิใจในตัวเฮียอยู่แล้วล่ะ ฮ่าๆๆ”
แน่นอน เรื่องหลงตัวเองไม่มีใครเกินคิมซอกจิน....
“เค้กนี้พี่ทำให้คนพิเศษน่ะ...”
“ใครเหรอเฮีย”
“ความลับ : )”
“เฮียนะเฮีย เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับน้องกับนุ่ง” ร่างสูงกระฟัดกระเฟียดไปตามทาง ระหว่างเดินกลับคอนโด รองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังเตะกระป๋องน้ำอัดลมไปตามทางเรื่อยๆ เนื่องจากยังหงุดหงิดจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไม่หาย
คิมซอกจินไม่เคยมีความลับกับเขา ครั้งนี้ครั้งแรก!!!
“เอาน่า เรื่องแบบนี้ ให้มันเป็นความลับมั่งเหอะ แล้วนี่เอาของขวัญมาด้วยใช่มะ”
“เฮ่ยยย ซวย ลืมไว้ที่ร้านเฮียอ่ะ ทำไงดี”
“โทรหาพี่จินสิ”
“เออใช่ ขอบใจมากนะจีมิน”
ร่างสูงจึงหยุดชะงัก มือหนาควานหาไอโฟนในกระเป๋ากางเกงสักพัก ก่อนจะต่อสายไปที่พี่ชายของตัวเองทันที รอสักพักก็มีคนรับสาย
[เฮ่ยแท เฮียว่าจะโทรหาพอดี เฮียมีเรื่องอยากจะขอพอดี]
เป็นอันว่าภารกิจตามล่าหาของขวัญต้องหยุดชะงักไว้ก่อน “อะไรเหรอเฮีย”
[คือแทจำได้ใช่มะ ที่เฮียจะเค้กพิเศษไปเซอไพรส์แฟนอ่ะ] ปลายสายเสียงเบามาก ราวกับว่ากำลังแอบพูดอยู่
เหตุการณ์เพิ่งผ่านมา จำไม่ได้ก็ควายแล้วครับเฮีย !
“อ่าฮะ แล้วไง”
[คือเขาเซอไพรส์เฮียว่ะ... มาก่อนนัดวันนึง เฮียก็เลยเอ่อ...เตรียมเค้กไม่ทัน ก็เลยต้องแก้สถานการณ์เพราะว่าพรุ่งนี้เจ้าตัวจะไปสังสรรค์กับเพื่อนๆอ่ะ เฮียก็เลย....]
“อย่าบอกนะ ว่าเฮียเอาของขวัญผมให้แฟนน่ะ!”
[โหย แทแท อย่าตะโกนสิ อื้ม ขอก่อนนะ ไปซื้ออันใหม่ได้มะ เดี๋ยวเฮียเอาเงินให้]
“โหยเฮีย!! ผมเลือกเกือบตายเลยนะ”
[น่านะ น้องเฮีย / พี่จินคะ กระเป๋าน่ารักจังเลยค่ะ ใบนี้ซออยากได้มาตั้งนานแล้ว]
หือ!? น้องซอ...
“โธ่ ดูท่าทางแฟนเฮียจะชอบมากซะด้วย งั้นเอางี้ เงินน่ะผมเอาแน่ แต่เพื่อมิตรภาพฉันท์พี่น้องของเรา บอกมานะเฮียว่าแฟนเฮียชื่ออะไร อยู่ที่ไหน ทำงานอะไร”
[จะเอาข้อมูลไปทำไรเยอะแยะวะ]
“จะได้ไปบอกถูกคนไง ว่าให้เลิกกับเฮียเร็วๆ คบไประวังจะเสียใจ เพราะเฮียผมแม่งเจ้าชู้ชิบ เห็นหน้าหงิมๆอย่างนั้นก็เถอะ ฟันแล้วทั้งไม่รู้กี่ราย ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นหรอกเฮีย บอกมาเถอะ แค่อยากรู้จักพี่สะใภ้”
แต่เรื่องฟันแล้วทิ้งนี่เรื่องจริงครับ แทแทเอาหัวเป็นประกัน
[คนนี้เฮียจริงจังนะแท....] น้ำเสียงเน้นย้ำ บอกให้รู้ว่าเอาจริง [ซอฮยอน อยู่ห้องเดียวกับนายอ่ะ]
“......”
[อึ้งล่ะสิ ว่าจะบอกนานแล้วแหละ แต่กลัวซอฮยอนโดนแกแซวก็เลยยังไม่มีกล้าบอกซักที]
“......”
[เฮ่ย แท ยังอยู่ป่ะ เออ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเฮียจะพาน้องไปกินข้าวละ เจอกันนะ]
“......”
สายตัดไปแล้ว แต่ร่างสูงทิ้งมือที่ถือไอโฟนอยู่อย่างหมดแรง ในหัวมันเบาโหวงไปหมด คำพูดจากพี่ชายแท้เมื่อไม่ถึงนาทีก่อนทำให้เขาสับสน ทุกความคิดมันตีกันยุ่งในหัวจนตอนนี้แทบจะนึกอะไรไม่ออกอีกแล้ว
“เอ่อ แทฮยอง ตกลงว่าไง” ร่างเล็กที่ยืนรอเพื่อนตัวสูงคุยโทรศัพท์เอ่ยถามขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขาคุยเสร็จแล้ว แต่ท่าทีที่แปลกไปของคนตัวสูง ทำให้คนตัวเล็กอดเป็นกังวลไม่ได้
ก็กระเป๋าใบนั้น แทฮยองเลือกเกือบตายนี่นา
“ปละ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
“แต่หน้านายไม่โอเคเลยนะ ทำไมอ่ะ ของขวัญหายไปงั้นเหรอ”
“อื้ม”
“อ้าว งั้นเดี๋ยวเราไปด้วยดีกว่า เผื่อเจอใบใหม่ที่สวยกว่าเดิมจะได้ช่วยเลือกไง”
“ไม่.... ไม่มีใบไหนสวยสู้ใบนั้นหรอกจีมิน”
“อ้าว แต่นายหยิบมาสองใบหนิ เราก็กลับไปเอาใบนั้นไง ที่สีน้ำตาลส้มอ่ะ แบบเดียวกันแค่คนละสี ก็น่าจะแทนกันได้นะ”
“ไม่ได้หรอก!!!” เสียงห้าวที่ตะคอกออกมา ทำให้ร่างเล็กสะดุ้ง ดวงตาเล็กหยีมองไปยังคนตรงหน้าที่ตอนนี้นัยน์ตาแดงก่ำและมีหยาดน้ำตาคลอเบ้า “ถึงมันจะมาจากที่เดียวเหมือนกัน แบบเหมือนกัน แต่สุดท้ายมันก็ต่างกันอยู่ดี!!!” อดสำรวจคนตรงหน้าไม่ได้ ร่างหนาตอนนี้กำลังสั่น ฝ่ามือกำแน่นเข้าหากันจนเป็นสีขาวซีด “ถ้าอีกใบเหมือนกัน ก็ไม่ควรจะซื้อสีชมพูมาไม่ใช่หรือไง”
เหมือนเขากับคิมซอกจินไง....
“เราก็เลือกของชิ้นใหม่สิ! ถ้าใบนั้นมันแทนใบเดิมไม่ได้ก็มองอันใหม่สิ อันใหม่ที่มันดีกว่าน่ะ!” ร่างเล็กตอกกลับไปบ้าง เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวสูงเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง
เสียอันเก่าไปแล้วก็มองหาอันใหม่สิแทฮยอง ไปจมปลักอยู่ทำไม
หันมาสนใจอย่างอื่นบ้าง
อย่างปาร์คจีมินคนนี้ไง...
“เอ่อ...” คำพูดของคนร่างเล็กทำให้เขาชะงักไป น้อยครั้งที่เจ้าตัวจะตวาดเขากลับ “ขอโทษนะจีมิน แต่ของขวัญน่ะ มันคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ”
“.....” หมายความว่าไง?
“กลับก่อนเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องรอ”
ว่าแล้วแทฮยองก็เดินหันหลังย้อนกลับไปทางเก่า ดวงตาเล็กหยีมองตามแผ่นหลังกว้างจนกระทั่งเจ้าตัวเริ่มหายไป
อยากถาม ว่าเป็นอะไร ทำไมถึงดูเสียใจขนาดนั้น
ใบหน้าที่เคยอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ ถูกแทนที่ด้วยความเสียใจที่มากมายเกินคาดเดา
ใบหน้าสุดท้ายก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังให้ยังติดตาเขาอยู่เลย
...แววตาที่เจ็บปวดนั่น...
แต่ชายหญิงสองคนที่กำลังเดินจูงมือกันเดินเข้าร้านอาหารก็เหมือนจะให้คำตอบแก่ปาร์คจีมินในเหตุการณ์เมื่อสักครู่ได้ดี
เพราะผู้หญิงคนนั้นคือซอฮยอน
เพราะกระเป๋าที่ฝ่ายหญิงถือเหมือนกันมากกับใบที่พวกเขาไปเลือกกันเมื่อตอนเย็น
แต่คงจะเป็นใบเดียวกันด้วยซ้ำ....
เพราะผู้ชายคนนั้นคือพี่ชายของแทฮยอง!
เสียงดังกุกกักอยู่ที่หน้าประตูเรียกความสนใจจากร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟาให้หันไปมอง ก่อนที่จะมองไปที่นาฬิกา
ตีสองครึ่ง
ถึงแทฮยองจะบอกให้เขาไม่ต้องรอก็เถอะ แต่สภาพก่อนจากกันแบบนั้น มันทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ยิ่งความจริงที่เพิ่งได้รู้ด้วยแล้ว มันทำเอาเขาเองนอนไม่หลับเหมือนกัน จนต้องมานอนรอร่างสูงที่อยู่ห้องนั่งเล่นนี่
ร่างเล็กตัดสินใจลุกขึ้นไปเปิดประตูให้คนตัวสูง เมื่อรออยู่นานสองนานเจ้าตัวก็ไม่มีท่าทีจะเปิดประตูเข้ามาซักที พลันทันทีที่เปิดประตูออกไปกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกก็ลอยมาแตะจมูก จนทำให้ต้องเบือนหน้าหนีอย่างเสียไม่ได้
ดีนะที่กลับบ้านถูก
“อืออ จีมินเหรอ ทำไมยังไม่นอนอีก บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรอ อึก” น้ำเสียงยืดๆของคนเมาทำให้ดวงหน้าเล็กต้องส่ายหน้าอย่างระอา เจ้าตัวไม่สนใจตอบคำถามของเพื่อนตัวสูง ก่อนจะพยุงร่างสูงให้เข้าห้องนอนเมื่อดูท่าทางจะล้มแหล่มิล้มแหล่อยู่หน้าห้อง
ดื่มไปเท่าไหร่เนี่ยแทฮยอง!
“นอนก่อนนะ เดี๋ยวจะได้เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า” ร่างเล็กพูดก่อนจะผลักคนเมาให้นอนราบลงบนเตียงสีขาวสะอาดของเจ้าตัว ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์พยักขึ้นลงเบาๆ
คนตัวเล็กกลับมาอีกครั้งพร้อมกับกะละมังน้ำอุ่นและผ้าขนหนู ก่อนจะบรรจงถอดเสื้อปลดกางเกงของคนร่างสูงออกเพื่อเช็ดตัวให้ เรือนร่างแกร่งที่ปรากฏแก่สายตาเรียกเลือดฝาดบนใบหน้าได้ไม่ยาก ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น แต่บางทีมันก็ไม่ชิน...
มือเรียวจัดการเช็ดๆ ไปตามร่างโปร่งโดยหันไปมองให้น้อยที่สุด ทว่าเสียงทุ้มที่เปล่งออกมาก็เรียกให้ต้องหันไปมองหน้าคนพูดอย่างเสียมิได้
“แฟนพี่คือซอฮยอนเองเหรอครับ อึก ผมไม่น่าพาเธอไปกินเค้กที่ร้านพี่จริงๆ อึก อยากให้เธอได้รู้จักกับเค้กอร่อยๆฝีมือพี่ไง อึก ไม่คิดว่าจะทำให้เธอรู้จักเจ้าของร้านด้วย ฮรึก ผมมันโง่ โง่จริงๆ ผมน่าจะเอะใจตั้งแต่ซอฮยอนชอบไปร้านพี่แล้ว ฮืออ ผมมันโง่ โง่ๆๆๆๆๆ” ไม่พูดเปล่า มือหนากับยกขึ้นมาทุบหัวตัวเองซ้ำๆหลายๆครั้ง คนตัวเล็กทนมองไม่ได้จึงตัดสินใจจับมือทั้งสองข้างของร่างสูงไว้
“พอซักที เลิกทำร้ายตัวเองซักที!!”
เจ็บเหลือเกิน....
เจ็บ เพราะผู้หญิงคนนั้น...
ทำให้คนที่เขารักต้องเจ็บ...
“ปล่อย จีมินปล่อย แทมันโง่ มันงี่เง่า ปล่อยให้มันตายๆไปเถอะ ฮืออ”
“หยุดเถอะแทฮยอง ฮึก หยุดทำร้ายตัวเองเถอะ ฮึก” เสียใจมากแค่ไหน คนตรงหน้าจะรู้มั้ย “อย่าทำร้ายคนที่เรารักไปมากกว่านี้เลย”
“.......”
“เรารักแทฮยองนะ”
มือหนาหยุดการเคลื่อนไหว เช่นเดียวกันกับร่างเล็กที่หยุดนิ่งไปเหมือนกัน มือบางหย่อนผ้าขนหนูลงในกะละมังเตรียมจะเปลี่ยนชุดให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียง แต่ยังไม่ทันได้ลุกไปไหน แขนแกร่งก็ดึงตัวเขาไว้ ก่อนที่มือหนาจะจับหน้าเขาไว้ นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่อยู่บนแก้มบางใสอย่างแผ่วเบา
“ขอโทษนะจีมิน ที่ทำให้ต้องเสียใจ”
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะ อุ๊บ...”
ทว่ายังไม่ทันจะพูดจบ คนบนเตียงก็ลุกขึ้นมาก่อนจะทาบริมฝีปากสวยลงบนริมฝีปากนุ่มสีสด ลิ้นร้อนสอดเข้าลิ้มรสหวานในโพรงปากของคนตัวเล็ก มือหนาประคองท้ายทอยของคนตัวเล็กไว้ เพื่อที่จะได้จูบได้สะดวกขึ้น ลิ้นเล็กสัมผัสได้ถึงรสขมปร่าของแอลกอฮอล์จากลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามา
เป็นจูบที่เร่าร้อนและอ่อนหวานที่สุดในชีวิตของปาร์คจีมิน...
มือหนาอีกข้างทีว่างสอดเข้าใต้สาบเสื้อ ก่อนจะสัมผัสผิวเนื้ออย่างแผ่วเบา ความร้อนจากฝ่ามือหนาที่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างทำให้ร่างบางดำดิ่งลงไปในวังวนแห่งราคะ โอนอ่อนไปตามสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ ทว่าทันทีที่ผิวนวลขาวสัมผัสความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็เรียกสติของร่างบางให้กลับคืนมา ดวงตาเล็กหยีมองสำรวจร่างกายของตัวเองก่อนจะพบว่าตอนนี้มีเพียงบ็อกเซอร์เท่านั้นที่เกาะอยู่บนร่าง
ไม่! ไม่ใช่! มันต้องไม่ใช่อย่างนี้ ปาร์คจีมิน!
“แทฮยอง หยุด หยุดก่อนนะ” ร่างบางเอ่ยค้านเสียงกระเส่า มือเล็กๆพยายามดันอกแกร่งให้ห่างออกจากตัว ตอนนี้เขาเหลือพลังงานน้อยเหลือเกิน เพราะจูบและสัมผัสเมื่อกี้มันสูบเอาไปหมดแล้ว ทว่าประโยคที่เอ่ยตอบกลับมาก็ทำให้ร่างเล็กหยุดชะงัก
“จิมิน เรารักจีมินนะ”
เพียงลมปาก จากผู้ชายไม่ได้สติคนหนึ่ง
มันทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นมาอย่างประหลาด
ยอมแล้ว ยอมแทฮยองทุกอย่าง....
ไม่มีการขัดขืนจากร่างบางอีกต่อไป....
ร่างบางปล่อยให้ร่างสูงเป็นคนดำเนินเรื่องอีกครั้ง อย่างไม่มีข้อคัดค้าน ร่างสองร่างกอดกระหวัดกันแน่นราวกับจะให้กลายเป็นร่างเดียวกัน เสียงกระเส่าแห่งบทเพลงรักอันเร่าร้อนเริ่มขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง...
แทฮยองไม่โง่หรอก...
เพราะจีมินคนนี้โง่ที่สุด...
โง่ที่ยอมปล่อยตัวง่ายๆ...
และโง่ที่ทำเป็นลืม ว่าคิมแทฮยอง...ชอบผู้หญิง...
ความคิดเห็น