คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นางฟ้าในชุดครุย ตอน 2 (ต่อจากตอนที่ 1)
นิยายวีน้อย เรื่อ “ทนายสาวเ้าเสน่ห์”
อนที่ 1 ื่ออน นาฟ้าในุรุย (2)
วีน้อย เียน
ัวละร อ์ร สถานที่และเหุาร์่าๆ ในเรื่อเรื่อนี้ ล้วนเป็นเพียเรื่อแ่ เป็นเรื่อสมมุิทั้สิ้น หาล่วเิน่อผู้ใ ผู้แ่้อราบออภัยเป็นอย่าสูยิ่ มา ที่นี้
ศาลัหวัพิบูลย์บุรี วันสืบพยานโท์ ำเลย ีอาาหมายเลำที่ อ.99/2563 นัแร
“ ัน้อสู้ีับพี่ปลาย พี่ที่ันแอบอบ ันะหวั่นไหวไหมนะ” ธาวันพูับนเอ “ไม่สิ” เาเอามือับุรุยผ้าเสริ์สีำที่สวมอยู่ “ ันเป็นอัยาร ัน้อทำหน้าที่อย่ายุิธรรม ปราศาอิ ทั้ปว ันเป็นทนายแผ่นิน” เาพึมพำ “ารที่ันรู้สึี่อทนายฝ่ายำเลย ะไม่สามารถทำลาย วามยุิธรรมอันไ้” เาพึมพำ่อ “สู้” เาบอนเอ “สู้เพื่อาิ” ราวนี้ธาวันะโนเสียันมีน หันมามอ ่อนที่เาะรีบหลบไป เพื่อเรียมไปห้อพิาราี
“ ีอาาหมายเลำที่ อ.99/2563 บัลลั์ไหน่ะ” ปลายฝนถามเ้าหน้าที่
“ สัรู่นะะ” เ้าหน้าที่อบ “ห้อพิาราีที่ 4 ่ะ”
“อบุ่ะ”ปลายฝนล่าวอบุ เธอหยิบุรุยสีำึ้นมาใส่่อนไปห้อพิาราี
ภายในห้อพิาราี ผู้พิพาษาทั้สอท่านสวมุรุยึ้นนั่บนบัลลั์ ผู้พิพาษา ทั้สอท่านเป็นผู้พิพาษาายหนึ่ท่านและผู้พิพาษาหิอีหนึ่ท่าน ผู้พิพาษาายื่อท่านิภพ แ้วมนรี เป็นผู้พิพาษาหัวหน้าะและเป็นผู้พิพาษาเ้าอสำนวนีนี้ และผู้พิพาษาหิื่อท่านน้ำ้า ัวานไพร เป็นผู้พิพาษาอ์ะ ในารพิาราีในศาลั้น้นที่เป็นศาลัหวั้อใ้ ผู้พิพาษาอย่าน้อยสอท่านนั่พิาราี ึะถือว่ารบอ์ะ
“ ทำวามเารพศาล” เ้าหน้าที่หน้าบัลลั์ล่าวึ้น ทุนยืนึ้นทำวามเารพ
ท่านิภพ ผู้พิพาษาหัวหน้าะ และเป็นผู้พิพาษาเ้าอสำนวนไ้อ่าน และอธิบายำฟ้อให้ำเลยฟั ามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาา มารา 172 วรรสอ
“ ีอาาหมายเลำที่ อ. 99/2563 ศาลัหวัพิบูลย์บุรี ีระหว่า พนัานอัยาร โท์ นาาวเือน เลื่อนล้อย ำเลย โท์ฟ้อว่าเมื่อวันที่ 18 พฤศิายน 2562 เวลาลาืน ำเลยโยมีเนา่า ไ้บัอาใ้อาวุธปืนยินายเ่น เลื่อนล้อย สามีอำเลยถึแ่วามาย เหุเิที่หอพับ้านร่มรื่น เลที่ 99 อยรวมใพันา ำบลธาุหลว อำเภอเมือ ัหวัพิบูลย์บุรี อให้ลโทษามประมวลหมายอาามารา 288 ำเลยเ้าใำฟ้อไหมรับ”
“ เ้าใ่ะ” ำเลยอบ
“ ำเลยะยอมรับ้อล่าวหาามำฟ้ออโท์หรือไม่รับ” ผู้พิพาษาถาม
“ันยอมรับว่า่าผู้ายริ แ่ทำไปเพราะป้อันัว่ะ” ำเลยอบ
“ ู่วามทั้สอฝ่าย ไ้ยื่นบัีระบุพยาน่อศาลไว้ถู้อแล้ว อัยารโท์มีพยานเ้าสืบ 5 ปา ส่วนทนายำเลยมีพยานเ้าสืบ 3 ปา ู่วามทั้สอฝ่ายพร้อมสืบพยานไหมรับ”
“ พร้อมรับ” อัยารอบ “พร้อม่ะ” ทนายำเลยอบ
“ วันนี้วันที่ 3 มีนาม 2563 ศาลนัสืบพยานโท์และำเลยนัแร เิพนัานอัยาร โท์ นำพยานเ้าสืบไ้รับ” ผู้พิพาษาล่าว
พนัานอัยารโท์นำพยานเ้าสืบ พยานโท์ปาแรเป็นนัศึษาที่พัอยู่ห้อ้าๆ ห้อำเลยและเป็นสถานที่เิเหุีนี้
ามประมวลหมายวิธีพิาราวามแพ่มารา 112 วาหลัไว้ว่า ่อนเบิวามพยานทุน้อสาบานนามลัทธิศาสนาหรือารีประเพีแห่าิอน หรือล่าวำปิาว่าะให้ารามวามสัย์ริเสีย่อน เว้นแ่ะเ้า้อยเว้น ึ่นำมาใ้ับีอาา้วยโยอนุโลม ามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาา มารา 15
พยานโท์เ้าสาบานน่อนเบิวาม่อศาล
“พยานนับถือศาสนาอะไรรับ” อัยารถาม
“ ศาสนาพุทธ่ะ”พยานอบ
“เิพยานล่าวำสาบานไ้รับ”อัยารพู
พยานล่าวำสาบานน
“ ้าพเ้าอสาบาน่อพระแ้วมร เ้าพ่อหลัเมือ พระสยามเทวาธิรา และสิ่ศัิ์สิทธิ์ทั้หลายว่า ้าพเ้าะให้าร่อศาล้วยวามสัย์ริทั้สิ้น หา้าพเ้านำวามเท็มาล่าวแม้แ่น้อย อภยันรายและภัยพิบัิทั้ปวบัเิแ่้าพเ้า หา้าพเ้าล่าวแ่วามริ่อศาล อให้้าพเ้า มีแ่วามสุวามเริ”
ามประมวลหมายวิธีพิาราวามแพ่ มารา 116 วาหลัไว้ว่า ในเบื้อ้นให้พยานอบำถามเรื่อ นาม อายุ ำแหน่ หรืออาีพ ภูมิลำเนา และวามเี่ยวพันับู่วาม ึ่นำมาใ้ับีอาา ามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาามารา 15 โยอนุโลม้วย
ผู้พิพาษาเริ่มถามพยานเบื้อ้น
“พยานื่ออะไรรับ”
“ ื่อนาสาวุาว แ้วมี ่ะ”
“ พยานอายุเท่าไหร่ ปัุบันพยานประอบอาีพอะไรรับ”
“ อายุ 25 ปี ปัุบันเป็นนัศึษา่ะ”
“พยานอาศัยอยู่ที่ไหนรับ”
“อาศัยอยู่ห้อ 403 หอพับ้านร่มรื่น เลที่ 99 อยรวมใพันา ำบลธาุหลว อำเภอเมือ ัหวัพิบูลย์บุรี่ะ”
“พยานมีวามเี่ยวพันอย่าไรับู่วามรับ”
“ เป็นเพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่้าห้อำเลย และเป็นผู้แ้ำรวให้มารวสอบสถานที่เิเหุ่ะ”
หลัาถามพยานเบื้อ้นแล้ว ผู้พิพาษาไ้ใหู้่วามัถามพยาน
“เิอัยารโท์เริ่มัถามพยานไ้รับ” ผู้พิพาษาล่าว
“พยานรับ ในวันเิเหุ พยานทำอะไรรับ” อัยารเริ่ม้นถามพยาน
“ ในวันเิเหุ ันไปิวับเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยเพราะะสอบลาภา ันออาห้อไปั้แ่เ้า และเพิ่ลับมาถึห้อประมา่วสามทุ่มว่าๆ ่ะ”
“ พยานรับ เวลาเิเหุประมาี่โมรับ”
“ ประมาสี่ทุ่ม่ะ”
“พยาน่วยเล่าเหุาร์ที่เิึ้น ให้ศาลฟัไ้ไหมรับ”
“ ไ้่ะ ในวันที่เิเหุ ันลับมาที่ห้อ แล้วไ้ยินเสียนทะเลาะัน เป็นเสียผู้ายับผู้หิ ประอบับเสียเ็ร้อไห้ อนไ้ยินพวเาทะเลาะัน แล้วผ่านไปสัรึ่ั่วโม ไ้ยินเสียปืน 1 นั ันใมา หลัานั้นันไ้ยินเสียผู้หิร้อไห้และหวีร้อ และไ้ยินเสียเ็ร้อไห้ พอั้สิไ้ ันึโทรแ้ำรว่ะ”
“ หลัาพยานแ้ำรวแล้ว พยานทำอะไร่อรับ”
“ ันอยู่ในห้อสัรู่หนึ่ แล้วัน็รวบวามล้า เปิประูออมา่ะ ันมอไปยัห้อที่เิเหุที่อยู่ิัน และิว่าเสียร้อไห้อเ็ับผู้หิมาาห้อนั้น ันลับเ้าไปในห้อ แล้วรอเ้าพนัานำรวมา่ะ”
“ หลัาำรวมาแล้ว พยานทำอะไร่อรับ”
“ ัน็เปิประูออไปหาำรว านั้น เ้าพนัานำรว็ไ้เ้าไปรวสอบที่เิเหุ และบอให้ันไปให้ปาำเพิ่มเิมที่สถานีำรว่ะ”
อัยารยื่นสำนวนารสอบสวนให้พยานู “นี่เป็นถ้อยำที่พยานให้ารไว้ับพนัานสอบสวนนะรับ”
“ ถู้อ่ะ”
“พยานเยมีสาเหุโธรเือับำเลยมา่อนไหมรับ”
“ไม่มี่ะ”
“หมำถามรับ” อัยารพูับผู้พิพาษา
“ ทนายฝ่ายำเลย มีอะไระถาม้านพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถามทนายำเลย
“ มี่ะท่าน” ทนายำเลยอบ
ทนายฝ่ายำเลยเริ่มถาม้านพยาน
“พยานะ พยานบอว่า ในวันเิเหุ พยานไปิวหนัสือับเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยั้แ่เ้าเพราะะสอบลาภา นพยานลับมาถึห้อ่วสามทุ่มว่าๆ พยานไม่ิว่านเอะเหนื่อยล้า นิว่าะำเหุาร์ลาเลื่อนเหรอ่ะ”
“ ไม่่ะ ถึเรียนหนัแ่ไหน ันมั่นใว่าันมีสิสมบูร์เ็มร้อย่ะ”
“ พยานะ พยานบอว่า พยานไ้ยินเสียนทะเลาะัน อนพยานไ้ยินเสียนทะเลาะัน พยานไม่รู้สึใหรือิไปห้ามเลยเหรอ่ะ”
“ ็ปินี่่ะ ันอยู่ห้อ้าเา ็เห็นสามีภรรยาู่นี้ทะเลาะันประำ เลยรู้สึเยๆ ส่วนเรื่อิไปห้าม ัน็อยาะไปห้ามเหมือนัน่ะ แ่ันลัว ็ันเป็นผู้หิอยู่นเียวนี่่ะ เลยไม่ล้าไป”
“พยานอาศัยอยู่ห้อ้าห้อที่เิเหุมานานแ่ไหนแล้ว่ะ”
“ ประมา 3 ปี่ะ ั้แ่อยู่ปีสอ อนนี้็ปีสี่แล้ว”
“อนที่พยานบอว่า พยานรวบรวมวามล้า แล้วเปิประูออมาและไ้ยินเสียผู้หิและเ็ร้อไห้หลัไ้ยินเสียปืน ทำไมิว่าเป็นห้อที่เิเหุ่ะ ทำไมไม่ิว่าเสียมาาห้ออื่น”
“ ที่ิว่าเสียมาาห้อที่เิเหุ เพราะห้อ 404 ห้อที่เิเหุ ิันับห้อันทาฝั่วา ันอยู่ห้อ 403 ส่วนห้อที่ิับห้อันทาฝั่้ายือห้อ 402 และห้อร้ามอีฝั่ที่มีแ่ห้อเียว ือห้อ 401 เป็นห้อว่าไม่มีนอยู่ทัู้่ ึเป็นไปไม่ไ้ที่เสียะมาาห้ออื่น่ะ”
ปลายฝนนิ่ไปสัรู่ เธอใเล็น้อยที่ำอบำถาม้านอพยานปานี้เหมือนะไปสนับสนุนำพยานโท์ แ่เธอ็่อนท่าทีไว้ไ้อย่าี ่อนะหันไปพูับผู้พิพาษาว่า “หมำถาม่ะ”
“ อัยาร มีอะไระถามิพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถาม
“ ไม่มีรับ”อัยารอบ
อัยารโท์นำพยานโท์ปาที่สอเ้าสืบ พยานปานี้เป็นพนัานสอบสวนเ้าอี
พยานไ้ล่าวำสาบานนามศาสนาที่นนับถือแล้ว หลัานั้นผู้พิพาษาไ้ถามพยานเบื้อ้น
“ พยานื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ปัุบันประอบอาีพอะไร อยู่ที่ไหน และเี่ยว้อับู่วามอย่าไรรับ”
“ ผมื่อร้อยำรวโทมิ่เมือ เลื่อลือัย อายุ 39 ปี ปัุบันรับราารเป็นำรว ำรำแหน่พนัานสอบสวน สถานีำรวภูธรเมือพิบูลย์บุรี อำเภอเมือ ัหวัพิบูลย์บุรี เี่ยว้อับู่วามือเป็นพนัานสอบสวนเ้าอีนี้รับ”
“เิอัยารโท์เริ่มัถามพยานไ้รับ” ผู้พิพาษาล่าว
อัยารโท์เริ่ม้นถามพยานปานี้
“ พยานทราบเรื่อเี่ยวับีนี้อย่าไร ่วยเล่าเหุาร์ที่เิึ้นให้ศาลฟัไ้ไหมรับ” อัยารถาม
“ ไ้รับ” พยานอบ ่อนเล่า่อไป “ ในวันเิเหุ ผมเ้าเวรปิบัิหน้าที่เป็นพนัานสอบสวน ไ้รับแ้าพลเมือี ว่าไ้ยินเสียนทะเลาะันแล้วมีเสียปืนที่หอพับ้านร่มรื่น ผมึไ้รุไปรวสอบที่เิเหุรับ”
“หลัพยานไปถึที่เิเหุแล้ว พยานทำอะไร่อรับ”
“ ผมไปพบับพลเมือีที่แ้เหุรับ เธอเป็นนัศึษาที่พัอาศัยอยู่ห้อ้าๆ ห้อที่เิเหุรับ”
“พลเมือีแ้พยานว่ายัไบ้ารับ”
“เธอบอว่า ไ้ยิเสียปืน และเสียเ็ร้อมาาห้อ้าๆ รับ”
“ พยานไ้รวสอบห้อที่เิเหุยัไบ้ารับ”
“ผมใส่ถุมือ แล้วลอไปเปิประูห้อที่เิเหุู พบว่าประูไม่ไ้ล็อ ผมเปิประูเห็นศพผู้าย ผมับเ้าหน้าที่พิสูน์หลัานึเ้าไปเ็บหลัานรับ”
“ พยานสืบทราบเหุแห่ารระทำวามผิีนี้ไ้อย่าไรรับ”
“ ผมพบภาพาล้อวรปิอหอพั เห็นผู้หิพาเ็ผู้ายวัยประถม้นออาห้อ ูาภาพวรปิ ผู้หิับเ็เหมือนะร้อไห้้วย แล้ววันรุ่ึ้น มีผู้หิมามอบัวับำรวโยบอว่า่าสามีนเอาย ำรวที่รับมอบัวึส่ัวผู้้อหาให้ผมทำารสอบสวนและแ้้อล่าวหารับ”
“ อนที่พยานทำารสอบสวนผู้้อหา ผู้้อหา็ยัให้ารรับสารภาพว่า่าผู้าย เหมือนที่บอำรวที่รับมอบัว ใ่ไหมรับ”
“ ้าน่ะท่าน” ทนายำเลยพูับผู้พิพาษา “อัยารำลัใ้ำถามนำให้พยานอบ่ะ”
“ ำ้านฟัึ้น” ผู้พิพาษาล่าว “อัยาร โปรระวัารใ้ำถาม้วย ในารัถามพยานฝ่ายที่นเออ้ามา ห้ามมิให้ใ้ำถามนำ ามประมวลหมายวิธีพิาราวามแพ่มารา 118 ประอบประมวลหมายวิธีพิาราวามอาา มารา 15” ผู้พิพาษาเือนอัยาร
“ อโทษรับท่าน” อัยารพูับผู้พิพาษา “ผมออนุาถามใหม่นะรับ พยานรับ อนพยานสอบสวนผู้้อหา ผู้้อหาให้ารยัไบ้ารับ”
“ผู้้อหาให้ารรับสารภาพรับ ยอมรับผิว่า่าผู้ายริ” พยานอบ
“ พยานรับ อนพยานสอบสวนผู้้อหา พยานไ้แ้สิทธิ์ให้ผู้้อหาทราบไหมรับ”
“แ้รับ” พยานอบ
“พยานเยมีสาเหุโธรเือับำเลยมา่อนหรือไม่รับ”
“ไม่มีรับ” พยานอบ
“หมำถามรับ” อัยารหันไปพูับผู้พิพาษา
“ทนายฝ่ายำเลย ะถาม้านพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาหันไปถามทนายำเลย
“ ถาม่ะท่าน”
ทนายำเลยเริ่มถาม้านพยาน
“พยานะ พยานบอว่าหลัไปถึที่เิเหุ พยานไปพบพลเมือีที่แ้เหุ พบันไ้ยัไ่ะ”
“อนพลเมือีโทรมาแ้เหุ ผมอเบอร์โทรศัพท์ไว้ อนถึที่เิเหุผมึโทรบอว่าเป็นำรว พลเมือีึมาพบผมรับ”
“พยานะ พยานบอว่า อนสอบสวนพยานแ้สิทธิ์ให้ผู้้อหาทราบ พยานแ้ว่าอะไรบ้า่ะ”
“ ็แ้ามที่ประมวลหมายวิธีพิาราวามอาาำหนไว้รับ” พยานอบ
“ พยาน่วยท่อให้ฟัไ้ไหม่ะ”
“ ็แ้ว่า ผู้้อหามีสิทธิ์ที่ะให้ารหรือไม่็ไ้ ถ้าผู้้อหาให้าร ถ้อยำที่ผู้้อหาให้ารนั้นอาใ้เป็นพยานหลัานในารพิาราีไ้รับ” พยานอบ
“ พยานไ้แ้สิทธิในารมีทนายวามให้ผู้้อหาทราบไหม่ะ”
พยานนิ่ไปสัรู่หนึ่ ทนายำเลยพูว่า “พยานรุา่วยอบำถาม้วย่ะ”
“ไม่รับ” พยานอบ้าๆ “ผมไม่ไ้แ้สิทธิ์ในารมีทนายรับ”
“หมำถาม่ะ” ทนายำเลยพูับผู้พิพาษา
“อัยาร มีอะไระถามิพยานไหมรับ” ผู้พิพาษาถาม
“ รับ ถามรับท่าน” านั้นอัยาร็ถามิพยาน
“ พยานรับ ถึพยานะไม่ไ้แ้สิทธิในารมีทนายให้ผู้้อหาทราบ แ่พยาน็มิไ้ให้ำมั่นสัา ู่เ็ หรือหลอลว เพื่อให้ผู้้อหาให้ถ้อยำใ่ไหมรับ”
“ ้าน่ะท่าน” ทนายำเลย้าน “อัยารใ้ำถามนำ่ะ”
“ ำ้านฟัึ้น อัยาร ารถามิพยานฝ่ายที่นเออ้ามา ห้ามใ้ำถามนำนะรับ” ผู้พิพาษาล่าวเือนอัยาร
“ ผมออนุาถามรับท่าน” อัยารออนุาผู้พิพาษาเพื่อใ้ำถามนำในารถามิ
“ รับ อย่าที่ศาลเพิ่เือนอัยารไปเมื่อรู่ ารถามิ ห้ามใ้ำถามนำ ็ือหลัามประมวลหมายวิธีพิาราวามแพ่มารา 118 ึ่เราเอามาใ้ับีอาาโยอนุโลมามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาามารา 15 ้วย แ่ามมาราัล่าว็ยัมี้อยเว้นให้ศาลอนุาให้ถามไ้ ในรีนี้ ศาละยอมยเว้นอนุาให้อัยารใ้ำถามนำไ้นะรับ ทนายำเลยว่าไรับ”
“ อั้าน่ะท่าน” ทนายำเลย้าน
“รับ ถึศาละยอมอนุาให้อัยารใ้ำถามนำไ้ เป็นรียเว้น แ่เพื่อให้เิวามเป็นธรรม ศาละำถามออัยาร ้อั้านอทนายำเลย และเหุผลที่ทนายำเลยั้าน ลไว้ในรายานระบวนพิารา เพื่อะไ้รวบรวมไว้ในสำนวน ้อเท็รินี้ะไ้ไปปรา่อศาลสู หาู่วามยัิใอุทธร์ีาัน่อในประเ็นนี้ หลัศาลนี้พิพาษาีไปแล้ว ู่วามว่ายัไรับ”
“ล่ะท่าน” ทนายำเลยอบ
“ลรับท่าน” อัยารอบ ่อนถามิ่อ “ พยานอบำถามิที่ถามไปเมื่อสัรู่ ไ้รับ”
“ รับ” พยานอบ “ผมยอมรับว่าถึผมไม่ไ้แ้สิทธิ์ารมีทนาย แ่ผมไม่ไ้ให้ำมั่นสัา ู่เ็ หรือหลอลวผู้้อหาให้ให้ถ้อยำในั้นสอบสวนเลยรับ”
“หมำถามรับ”
อัยารโท์ นำพยานโท์ปาที่สามเ้าสืบ พยานปานี้ เป็นเ้าพนัานำรวผู้รับ มอบัวำเลย พยานไ้สาบานน่อนเ้าเบิวาม่อศาลแล้ว
“ พยานื่ออะไร อายุเท่าไหร่ เี่ยว้อับู่วามอย่าไรรับ” ผู้พิพาษาถาม
“ ผมื่อสิบำรวรีแ แรี อายุ 24 ปีรับ เี่ยว้อับู่วามโยเป็นเ้าพนัานำรวผู้รับมอบัวำเลยรับ”
หลัผู้พิพาษาไ้ถามพยานเบื้อ้นเสร็ ผู้พิพาษาึใหู้่วามัถามพยาน “เิอัยารโท์ ัถามพยานไ้รับ” ผู้พิพาษาล่าว อัยารโท์เริ่ม้นัถามพยาน
“ พยานรับ” อัยารยื่นเอสารให้พยานู “ เอสาริ้นนี้ืออะไรรับ”
“เป็นบันทึแ้้อหารีผู้้อหาเ้ามอบัวรับ” พยานอบ
“ พยานรับ พยาน่วยเล่าเหุาร์ ที่ผู้้อหามามอบัว ให้ศาลฟัหน่อยรับ”
“ไ้รับ” พยานอบ “ วันที่ผู้้อหามามอบัว ผมปิบัิหน้าที่สิบเวรอยู่ที่โรพั แล้วมีผู้หิเินมาอมอบัว บอว่าเธอ่าสามีมา ผมึส่ัวผู้้อหาให้พนัานสอบสวน เพื่อำเนินีามหมาย่อไปรับ”
“ วันที่ผู้้อหามามอบัว่อพยาน เป็นวันที่เท่าไหร่ เวลาใรับ”
“ วันที่ 19 พฤศิายน 2562 เวลาประมาเ้าโม รับ”
“ พยานเยมีสาเหุโธรเือับำเลยมา่อนหรือไม่รับ”
“ไม่มีรับ”
“หมำถามรับ” อัยารพู “เอสารบันทึแ้้อหารีผู้้อหาเ้ามอบัว โท์ไ้อ้าเป็นพยานเอสาร่อศาลามบัีระบุพยานแล้วนะรับ” อัยารพูับผู้พิพาษา
“ ทนายฝ่ายำเลย มีอะไระถาม้านพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถามทนายำเลย
“ถาม่ะท่าน” ทนายำเลยอบ แล้วเริ่ม้นถาม้านพยาน “พยานะ ทำไมพยานำวันเวลาที่รับมอบัวผู้้อหาไ้แม่นยำ ถึนาำไ้ว่าผู้้อหามามอบัวเวลาใ่ะ”
“ ็ผมเป็นำรว มีาราเ้าเวรปิบัิหน้าที่อยู่แล้ว ยัไ็้อำไ้รับ” พยานอบ
“พยานะ ผู้้อหามามอบัวเอ ยัไม่มีหมายับใ่ไหม่ะ” ทนายำเลยถาม้าน่อ พยานอบว่า “ใ่รับ ยัไม่มีารอศาลออหมายับผู้้อหารับ”
“ หมำถาม่ะ” ทนายำเลยพูับผู้พิพาษา
“อัยาร มีอะไระถามิพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถาม
“ ไม่มีรับท่าน” อัยารอบ
อัยารโท์ นำพยานโท์ปาที่สี่เ้าสืบ พยานปานี้ เป็นเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยาบริษัทที่มาูแลหอพับ้านร่มรื่น
พยานไ้เ้าสาบานน่อนเบิวาม่อศาลแล้ว ผู้พิพาษาไ้ัถามพยานเบื้อ้น
“ พยานื่ออะไร อายุเท่าไหร่ เี่ยว้อับู่วามอย่าไร”
“ผมื่อนายมา มีฤทธิ์ อายุ 44 ปี เี่ยว้อับู่วามโยเป็นพนัานรัษาวามปลอภัยรับ” พยานอบ
หลัผู้พิพาษาัถามพยานเบื้อ้นเสร็แล้ว ผู้พิพาษาึใหู้่วามัถามพยาน อัยารโท์เริ่ม้นัถามพยาน
“ พยานรับ วันที่ 18 พฤศิายน 2562 อนลาืน พยานทำอะไร อยู่ที่ไหนรับ”
“ ผมเ้าเวรเป็นยามะลาืน ที่หอพับ้านร่มรื่นรับ” พยานอบ อัยารถาม่อ “พยานเ้าเวรั้แ่ี่โมถึี่โมรับ” พยานอบว่า พยานเ้าเวรั้แ่หโมเย็น มีำหนออเวรหโมเ้าออีวัน
“ พยานรับ ืนวันที่ 18 พฤศิายน 2562 ะพยานเ้าเวรที่หอพับ้านร่มรื่น มีอะไรเิึ้นบ้ารับ” อัยารถาม
“ เหุาร์เหมือนะปิ แ่ืนนั้นมีเหุร้าย มีี่าันายเิึ้นรับ” พยานอบ
“่วยเล่าเหุาร์ให้ศาลฟัไ้ไหมรับ”
“ รับ อนสี่ทุ่ม ผมไ้ยินเสียปืนัึ้นหนึ่นั แ่ไม่ไ้สนใ เพราะิว่าเป็นเสียประทัรับ” พยานอบ
“ แล้วพยานมาทราบว่ามีเหุร้ายเมื่อไหร่รับ” อัยารถาม่อ
“ เมื่ออนำรวมารับ ผมถึไ้เอะใ ำรวับนัศึษาที่อยู่หอนี้ อให้ผมพาึ้นไปั้นสี่ แล้วเ็นัศึษา็บอว่ามีเหุร้าย แล้วำรว็เ้าไปห้อ 404 แล้วไปเ็บหลัานรับ” พยานอบ
“ พยานรับ ำรวอให้พยาน่วยูล้อวรปิไหมรับ”
“อรับ พนัานสอบสวนอให้ผมเปิล้อวรปิให้ ผมนัู่ับำรว พบภาพผู้หิพาเ็ายวัยประถม้นออาห้อ 404 ที่เิเหุ าภาพผู้หิับเ็เหมือนะร้อไห้้วยรับ”
“ พยานรับ พยานเห็นผู้หิับเ็ที่มีท่าทาัล่าวไหม เมื่อไหร่รับ”
“ เห็นรับ” พยานอบ “ ประมาใล้เที่ยืน มีผู้หิร้อไห้ พาเ็ประถม้นที่ำลัร้อไห้้วย เินออมาาึรับ”
“ พยานเยมีสาเหุโธรเือับำเลยมา่อนหรือไม่รับ”
“ไม่มีรับ” พยานอบ อัยารพูับผู้พิพาษาว่า “หมำถามรับ”
ผู้พิพาษาให้ทนายฝ่ายำเลยถาม้านพยาน ทนายำเลยเริ่มถาม้านพยาน
“ พยานะ” ทนายำเลยถาม “ พยานบอว่า พยานเห็นผู้หิร้อไห้ พาเ็ประถม้นที่ร้อไห้ ออมาาึ ึ่สอล้อับที่พยานบอว่า เห็นในภาพาล้อวรปิ ทำไมพยานไม่บอำรวให้ับ ถ้าิว่าเป็นนร้าย่าน่ะ”
“ ผมเป็นแ่ รปภ. ็้อเรใลูบ้าน ไม่ั้นอาานไ้ อนนั้นผมไม่รู้ว่าผู้หินนั้น่านมานี่รับ” พยานอบ
“ พยานะ พยานบอว่า อนสี่ทุ่ม พยานไ้ยินเสียปืน แ่ิว่าเป็นเสียประทั พยานแยระหว่าเสียปืนับเสียประทัไม่ออเหรอ่ะ”
“ ผมไม่ใ่ผู้เี่ยวา้านสรรพวุธ ะไปแยออไ้ยัไรับ ทนายเอ็อาะแยไม่ไ้เหมือนัน” พยานอบ
ปลายฝนโมโหเล็น้อย ที่พยานปานี้อบำถาม้านเหมือนะวนโทสะเธอ แ่เธอ็เ็บอารม์วามรู้สึไว้ไ้อย่าี ่อนที่ะพูับผู้พิพาษาว่า “หมำถาม่ะ”
“ อัยาร มีอะไระถามิพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถามอัยาร
“ ไม่ถามรับท่าน” อัยารพูับผู้พิพาษา “ ภาพาล้อวรปิ โท์ไ้ส่เป็นพยานหลัาน่อศาลามบัีระบุพยานโท์แล้วนะรับ”
อัยารโท์นำพยานปาที่ห้า ึ่เป็นปาสุท้ายเ้าสืบ พยานปานี้ เป็นแพทย์ประำโรพยาบาลพิบูลย์บุรี เป็นแพทย์นิิเวผู้ันสูรศพผู้าย
พยานไ้สาบานน่อนเบิวาม่อศาลแล้ว ผู้พิพาษาไ้ัถามพยานเบื้อ้น
“พยานื่ออะไร อายุเท่าไหร่ เี่ยว้อับู่วามอย่าไรรับ”
“ ผมื่อนายแพทย์ยศ มหาเ อายุ 50 ปี รับราารเป็นแพทย์นิิเว อยู่ที่โรพยาบาลพิบูลย์บุรีรับ”
หลัผู้พิพาษาัถามพยานเบื้อ้นเสร็ ผู้พิพาษาไ้ใหู้่วามัถามพยาน อัยารโท์ เริ่ม้นถามพยาน
“ พยานรับ” อัยารยื่นเอสารให้พยานู “นี่เป็นรายานารันสูรพลิศพ ที่พยานทำึ้น ถู้อไหมรับ”
“ถู้อรับ” พยานอบหลัไู้เอสาร อัยารพูับผู้พิพาษา “รายานารันสูรพลิศพ และภาพถ่ายารันสูรพลิศพ โท์ไ้ส่เป็นพยานเอสารามบัีระบุพยานโท์แล้วนะรับ”
อัยารัถามพยาน่อ “าารันสูรพลิศพผู้าย สาเหุารเสียีวิ เิาอะไรรับ”
“ สาเหุารเสียีวิ เิาารถูระสุนปืนยิเ้าที่หน้าอ ระสุนทะลุไปัั้วหัวใรับ” พยานอบ
“พยานเยมีสาเหุโธรเือับำเลยมา่อนหรือไม่รับ”
“ ไม่มีรับ”
“หมำถามรับ” อัยารพูับผู้พิพาษา
“ทนายำเลย มีอะไระถาม้านพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถาม
“ ไม่ถาม่ะท่าน” ทนายำเลยัสินใไม่ถาม้านพยานปานี้
“ฝ่ายโท์ มีพยานะเ้าสืบอีไหมรับ” ผู้พิพาษาถามอัยาร
“ หมแล้วรับท่าน” อัยารอบ โท์แถลหมพยาน
เมื่อฝ่ายโท์แถลหมพยานแล้ว ผู้พิพาษาึล่าวว่า “ นัสืบพยานโท์และำเลยวันนี้ สืบพยานโท์เสร็สิ้น โท์แถลหมพยาน” ผู้พิพาษาูนาฬิา “ ะนี้เวลา 12.30 นาฬิา ศาละ พัารพิาราี นัสืบพยานำเลย่อวันนี้่วบ่าย เวลา 14.00 นาฬิา” ผู้พิพาษาล่าว
“ ทำวามเารพศาล” เ้าหน้าที่หน้าบัลลั์ล่าวึ้น ทุนในห้อลุึ้นยืนทำวามเารพ ผู้พิพาษาทั้สอท่านเินลาบัลลั์ไป
“ ุไม่เป็นไรใ่ไหม่ะ อย่าัวลนะะ” ปลายฝนพูับาวเือน เธอออนุาเ้าหน้าที่ไปพบลูวามที่ห้อวบุมำเลยที่ใ้ถุนศาล “ ทำใให้สบายนะะ อันนี้ันื้อมาฝา ไ้ยินาแมุ่ว่าุอบ” เธอยื่นนมให้ลูวาม
“อบุมา่ะ” าวเือนอบ
“ แม่ ผมิถึั” เ็ายวัยแปวบวิ่เ้าหาาวเือน เ็ร้อไห้และอแม่ไว้แน่น าวเือน็ร้อไห้และอลูไว้แน่นเ่นัน เป็นภาพที่น่าสะเทือนอารม์ไม่น้อยเลย
“เมื่อไหร่แม่ะลับไปอยู่ับผมรับ ผมอยานอนอแม่อีรั้” เ็ายถามแม่้วยวามไร้เียสา
าวเือนลูบหัวลู แม้เธอะมีวามทุ์อย่าไร แ่ลูผู้เป็นแ้วาวใ็ือำลัใที่สำัสำหรับแม่เ่นเธอที่เผิะารรมเ่นนี้ เธอน้ำาเอ่อลอ ่อนอบลูว่า “แม่มาทำานน่ะลู เี๋ยวเา็ให้แม่ลับ อย่าห่วแม่เลย”
“ริเหรอรับ ผมะรอ” เ็ายอบ แววาสีหน้าวามีใอเ็าย ที่แสออ้วยวามไร้เียสา ยิ่สะเทือนใยิ่นั
“ยัยเือน” หิราวัยเ็สิบเศษเินไปหาลูสาว เธอเป็นแม่อาวเือน “ไม่้อห่วนะ ลูแ แมู่แลอย่าีเลย” านั้นเธอ่อยๆ ลูบหัวลูสาว “เือน แม่อโทษนะ ั้แ่เิเรื่อ แม่็ไม่่อยไ้ไปเยี่ยมแที่เรือนำเลย บ้านเรามันไลอยู่นอเมือ แม่็แ่มาแล้ว เินทา็ไม่สะว แ่ยัไถึัวะไล ใแม่็อยู่ับแเสมอนะ” หิราพูไปร้อไห้ไป
“ ไม่เป็นไร่ะแม่ หนูรัแม่นะ หนูอโทษนะที่เิเรื่อ หนูเลยไม่ไู้แลแม่เลย” าวเือน็พูทั้น้ำาเ่นัน แล้วสอแม่ลู็อัน เป็นภาพที่ทำให้หลายน รวมถึปลายฝน และเ้าหน้าที่บานที่อยู่แถวนั้นน้ำาึมไป้วย
ปลายฝนหันไปพูับเ้าหน้าที่ “อบุที่อนุาให้ันมาพบลูวาม และอบุที่อนุาให้แม่และลูำเลยมาพบำเลยรนี้นะะ”
“ ไม่เป็นไร่ะ” เ้าหน้าที่อบ
เวลา 14.00 นาฬิา ผู้พิพาษาทั้สอท่านลับึ้นนั่บัลลั์พิาราีอีรั้
“ทำวามเารพศาล” เ้าหน้าที่หน้าบัลลั์ล่าวึ้น ทุนในห้อพิาราียืนึ้น ทำวามเารพ
“ ศาละเริ่มารพิาราี่อ ่วเ้า ารสืบพยานโท์ไ้เสร็สิ้นไปแล้ว ่วบ่ายะเป็นารสืบพยานำเลย ทนายฝ่ายำเลยพร้อมสืบพยานแล้วใ่ไหมรับ” ผู้พิพาษาล่าว
“พร้อมสืบ่ะท่าน” ทนายำเลยอบ
“เิทนายฝ่ายำเลย นำพยานเ้าสืบไ้รับ” ผู้พิพาษาล่าว
สืบพยานำเลยปาแร ำเลยอ้านเอเป็นพยาน ผู้พิพาษาให้ำเลยเ้าสืบ่อนพยานอื่นฝ่ายำเลย
พยานไ้สาบานน่อนเบิวาม่อศาลแล้ว ผู้พิพาษาไ้ัถามพยานเบื้อ้น
“ พยานื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ปัุบันประอบอาีพอะไร เี่ยว้อับีนี้อย่าไรรับ” ผู้พิพาษาถาม
“ันื่อนาาวเือน เลื่อนล้อย อายุ 34 ปี ่อน้อีประอบอาีพ้าาย ันเป็นำเลยในี่ะ” พยานอบ
“พยานอาศัยอยู่ที่ไหนรับ”
“ ่อน้อี อยู่หอพับ้านร่มรื่น ปัุบัน้อัในเรือนำ่ะ” พยานอบ
“เิทนายฝ่ายำเลยัถามพยานไ้รับ” ผู้พิพาษาล่าว
ทนายำเลยเริ่ม้นัถามพยาน
“พยาน่ะ พยาน่วยเล่าเหุาร์ในวันเิเหุให้ศาลฟัไ้ไหม่ะ”
“ ่ะ” พยานอบ “ในวันเิเหุ ันเ็นรถายาแฟโบรา ไปายอหน้าปาอยรวมใพันา ั้แ่่วเ้า ประมาเ้าโมถึสี่โมร านั้นัน็ไปรับลูายที่โรเรียน และลับไปยัห้อพั่ะ”
“พยานลับไปถึห้อพัประมาี่โม และทำอะไร่อะ”
“ ันลับมานอนพั นถึประมาหนึ่ทุ่ม ึื่นึ้นมา่ะ” พยานอบ
“ พยาน่วยบอไ้ไหม่ะ ว่าหลัาพยานื่นึ้นอนหนึ่ทุ่ม เิอะไรึ้น่อะ”
“สามีันลับาารทำานในโราน และเริ่มื่มสุราที่ื้อมาหลายวนเมา และเอะอะโวยวาย่ะ” พยานอบ
“หลัสามีพยานร้อเอะอะโวยวายแล้ว สามีพยานทำอะไร่อ่ะ”
“ สามีันเริ่มหาเรื่อทะเลาะบีัน่ะ”
“ สามีพยานหาเรื่อทะเลาะบีพยานบ่อยไหม่ะ”
“สามีันอบหาเรื่อทะเลาะบีันลอเป็นประำทุวัน ั้แ่ันไ้เสียเป็นภรรยาเา นมีลู่ะ”
“ ในวันเิเหุ หลัสามีพยานเริ่มทำร้ายพยานแล้ว สามีพยานทำอะไร่ออี่ะ”
“สามีันอเินันไปื้อเหล้าเพิ่ม ันไม่ให้ เาเลยโมโหและลมือทำร้ายันอย่าหนั่ะ” พยานอบ
“สามีพยานทำร้ายพยานยัไบ้า่ะ”
“สามีันิหัวัน และับศรีษะอันไประแทับหน้า่าห้อหลายรั้ิ่อัน่ะ” พยานอบ
“สามีพยาน ทำร้ายพยานโยับศรีษะพยานไประแทับหน้า่าห้อบ่อยรั้ไหม่ะ”
“สามีันทำร้ายัน้วยวิธีนี้เป็นประำ่ะ”
“พยานถูสามีทำร้ายโยารับศรีษะไประแทอบหน้า่า มีบาเ็บไม่น้อย พยานเยไปพบแพทย์เพื่อรัษาัวที่ไหนไหม่ะ”
“ เย่ะ ันไปพบแพทย์ที่โรพยาบาลประำัหวั่ะ แ่ันไม่ไ้บอหมอว่าันถูสามีทำร้ายนะะ เพราะันลัว” พยานอบ
“พยานเริ่มไปพบแพทย์ ้วยอาารบาเ็บาารถูสามีทำร้าย ประมา่วไหน่ะ”
“ ันเริ่มไปพบแพทย์ ประมา่วลาปี 2562 ประมาเือนมิถุนายน่ะ”พยานอบ
“หมำถาม่ะ” ทนายำเลยพูับผู้พิพาษา “สำหรับรายานทาารแพทย์ และเอสารารรัษาัวอำเลย ำเลยไ้ส่เป็นพยานเอสารามบัีระบุพยานำเลยแล้วนะะ” ทนายำเลยพูับผู้พิพาษา
“ อัยาร มีอะไระถาม้านพยานำเลยปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถามอัยาร
“ไม่ถามรับท่าน” อัยารอบ อัยารัสินใไม่ถาม้านพยานปานี้ อนแรเาั้ใะถาม้านว่า พยานถูสามีทำร้ายเป็นประำ ึิะ่าสามีใ่ไหม ำถามเ่นนี้เป็นำถามนำ ึ่ในารถาม้านพยานฝ่ายร้าม็สามารถใ้ำถามนำในารถามพยานไ้ แ่ธาวันิว่าไม่เหมาะสมที่เาะ้ำเิมำเลย้วยารถามเ่นนี้ ึัสินใที่ะไม่ถาม
พยานำเลยปาที่สอ เป็นลูายอาวเือน ำเลยในีนี้
“ พยานปา่อไป เป็นพยานที่เป็นเ็อายุไม่เิน 18 ปี” ผู้พิพาษาหันไปถามเ้าหน้าที่หน้าบัลลั์ “เ้าหน้าที่รับ ไ้เรียมสถานที่สำหรับสืบพยานเ็ และไ้ประสานนัิวิทยา หรือนัสัมสเราะห์แล้วใ่ไหมรับ”
“ เรียบร้อยแล้ว่ะท่าน” เ้าหน้าที่หน้าบัลลั์อบ
“เิู่วามไปยัห้อสืบพยานเ็รับ” ผู้พิพาษาล่าว
ามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาา มารา 172 รี วาหลัไว้ว่า เว้นแ่ในรีที่ำเลยอ้านเอเป็นพยาน ในารสืบพยานที่เป็นเ็อายุไม่เินสิบแปปี ให้ศาลัให้พยานอยู่ในสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับเ็
“ อัยารโท์ ทนายฝ่ายำเลย” ผู้พิพาษาล่าว “รุามาที่บัลลั์้วย”
อัยารโท์และทนายฝ่ายำเลยเินมาที่บัลลั์ ผู้พิพาษาพูว่า “ ศาละใหู้่วามถาม ถาม้าน หรือถามิผ่านนัิวิทยาหรือนัสัมสเราะห์ ามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาา มารา 172 รี (2) แ่อย่าไร็าม ศาลอใหู้่วามทั้สอฝ่ายใ้ำถามให้เหมาะสมับารถามพยานเ็้วยนะรับ”
“รับท่าน” อัยารอบ “่ะท่าน” ทนายำเลยอบ
ทนายฝ่ายำเลยนำพยานเ้าสืบ
“พยานสาบานน” ทนายำเลยพู ผู้พิพาษาึรีบล่าวเือนทนายำเลย “ ทนายฝ่ายำเลย เ็ไม่้อสาบานน ามประมวลหมายวิธีพิาราวามแพ่มารา 112(2) ประอบประมวลหมายวิธีพิาราวามอาามารา 15 วาหลัไว้ว่า บุลที่มีอายุ่ำว่าสิบห้าปี หรือบุลที่ศาลเห็นว่าหย่อนวามรู้สึผิและอบ ไม่้อสาบานน่อนเบิวามเป็นพยานนะรับ มี้อยเว้นไว้”
“อโทษ่ะท่าน” ทนายำเลยพูับผู้พิพาษา
ผู้พิพาษาไ้ถามพยานเบื้อ้นผ่านนัิวิทยา “ พยานื่ออะไร อายุเท่าไหร่ เี่ยวพันับู่วามอย่าไรรับ”
นัิวิทยาถามพยาน “พยาน่ะ หนูื่ออะไรลู”
“ ื่อ เสรีรับ ผมื่อเสรี เลื่อนล้อยรับ” พยานอบ
“หนูอายุเท่าไหร่่ะ”
“ ปีนี้ 8 วบรับ”
“หนูเี่ยวพันับู่วามยัไลู”นัิวิทยาถาม
“แม่ผมเป็นำเลยรับ” พยานอบ
หลัานั้น ทนายฝ่ายำเลย็ไ้เริ่ม้นัถามพยานผ่านนัิวิทยา ในารเบิวามอพยานเ็ให้มีารถ่ายทอภาพและเสียาห้อที่เ็อยู่ ไปยัห้อพิารา้วย
“พยาน่ะ พยาน่วยเล่าเหุาร์ที่เิึ้น ในวันที่ 18 พฤศิายน 2562 ให้ศาลฟัไ้ไหม่ะ”
นัิวิทยาถามเ็ “หนู่วยเล่าให้ศาลฟัไ้ไหมลู ว่าวันที่ 18 พฤศิายน 2562 เิอะไรึ้นบ้า่ะ”
“ วันนั้น ผมไปโรเรียน ไปเรียน เล่นับเพื่อน หลัานั้น เลิเรียน็มาเล่นับเพื่อน่อ แล้วประมาสี่โม แม่็มารับรับ”
“แล้วหลัานั้น เิอะไรึ้น่อ่ะ พยานเล่า่อไ้เลย่ะ” ทนายำเลยถามพยานผ่านนัิวิทยา นัิวิทยาถามเ็่อ พยานอบว่า “ ผมลับมาบ้าน ผมมานอน สัพั พ่อแม่ผมทะเลาะัน แล้วพ่อ็ีแม่รับ”
“ พยานเล่าเรื่อ่อไ้เลย่ะ” ทนายำเลยถามพยานผ่านนัิวิทยา นัิวิทยาถามเ็่อ พยานอบว่า
“ แม่โนพ่อทำร้ายอย่าหนัเลย พ่อับหัวแม่ไประแทับอบหน้า่าหลายรอบ ผมวิวอน ไม่ให้พ่อีแม่ แล้วพ่อ็โมโหมาบหัว และ่าผมรับ”
“หลัแม่พยานโนพ่อพยานทำร้าย แม่พยานทำอะไร่อะ” ทนายำเลยถามพยานผ่านนัิวิทยา นัิวิทยาไปถามเ็่อ พยานอบว่า “ แม่วิวอนพ่อ บอว่าีแม่ไ้ แ่อย่าีผม แล้ว...” พยานหยุนิ่ไป
“แล้วเิอะไรึ้น่อะ พยานเล่า่อไ้เลย่ะ” ทนายำเลยถามพยานผ่านนัิวิทยา
นัิวิทยาลูบหัวเ็ แล้วถามว่า “แล้วเิอะไรึ้น่อ หนูเล่าให้ฟัไ้ไหม่ะ”
“ผมไ้ยินเสีย...อะไรัๆ น่าลัว...แม่ี้อะไรไปทาพ่อไม่รู้ แล้วพ่อ็ล้มลไปรับ” พยานอบ
“ พยานเล่า่อไ้เลย่ะ” ทนายำเลยถามพยานผ่านนัิวิทยา
“ พอพ่อล้ม แม่ทิ้อะไรไม่รู้ที่ี้ไปหาพ่อ านั้น แม่็ร้อไห้ ผม็ร้อไห้ แล้วแม่็พาผมออาห้อ ไปอยู่ับุยายที่นอเมือ แม่อผม แล้วแม่็ไปรับ” พยานอบ
“ อนนี้แม่ไม่อยู่ พยานอยู่ับใร อยู่ที่ไหน่ะ” ทนายำเลยถามพยานผ่านนัิวิทยา นัิวิทยาไปถามเ็่อ พยานอบ “อยู่ับุยาย ที่บ้านุยายนอเมือ แ่ผมิถึแม่รับ”
“ อนพยานอาศัยอยู่ับแม่ มีแม่พยาน พยาน และใรอี่ะ” ทนายำเลยถามพยานผ่านนัิวิทยา นัิวิทยาไปถามเ็่อ พยานอบ “ มีพ่อ แม่ และผมรับ”
“หมำถาม่ะ” ทนายำเลยพูับผู้พิพาษา
“อัยาร มีอะไระถาม้านพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถามอัยาร
“ถามรับท่าน” อัยารอบ านั้นอัยารเริ่ม้นถาม้านพยาน โยถามผ่านนัิวิทยาเ่นัน
“ พยานรับ อนแม่พยานพาพยานออไปาห้อ แล้วพาไปหาุยาย พยานรู้ไหมรับว่าทำไมแม่พยานทำเ่นนั้น
นัิวิทยาถามเ็ “หนูรู้ไหมลู ว่าทำไมแม่้อพาหนูออาห้อไปหาุยาย” พยานอบ “ไม่รู้รับ”
อัยารถาม้านพยานผ่านนัิวิทยา่อ “ พยานรับ อนพ่อพยานโมโหพยานแล้วมาบหัวและ่าพยาน พ่อพยาน่าพยานว่าอะไรรับ”
นัิวิทยาถามเ็ น้ำเสีย่อน้าอ่อนโยน “หนูเล่าให้ฟัไ้ไหมลู อนพ่อหนูโมโหมาีหัวหนู และ่าหนู พ่อ่าหนูว่าอะไร่ะ”
พยานอบ “ ผมไม่รู้รับ เป็นำรุนแรที่ไม่มีเหุผล” พยานอบ
“หมำถามรับ” อัยารหันไปพูับผู้พิพาษา
“ทนายฝ่ายำเลย มีอะไระถามิพยานปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถามทนายำเลย
“ไม่มี่ะท่าน” ทนายำเลยอบ
สืบพยานำเลยปาที่สาม ึ่เป็นปาสุท้าย พยานปานี้เป็นแพทย์ประำโรพยาบาลประำัหวัพิบูลย์บุรี ทนายฝ่ายำเลยอ้าพยานปานี้เป็นพยานผู้เี่ยวา
ามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาามารา 243 ไ้วาหลัว่า ผู้ใโยอาีพหรือมิใ่็าม มีวามเี่ยวาในารใๆ เ่น ในทาวิทยาศาสร์ ศิลปะ...ารแพทย์ และึ่วามเห็นอผู้นั้นอามีประโยน์ในารวินิัยี...อาเป็นพยานในเรื่อ่าๆ เป็น้นว่า...
ารสืบพยานผู้เี่ยวา เนื่อาพยานผู้เี่ยวาัเป็นพยานบุล ันั้น ่อนเบิวาม่อศาล พยานึ้อสาบานนามศาสนาหรือารีประเพีแห่าิอน ามประมวลหมายวิธีพิาราวามแพ่มารา 112 ประอบประมวลหมายวิธีพิาราวามอาามารา 15 ่อน
พยานเ้าสาบานน่อนเบิวาม่อศาลแล้ว ผู้พิพาษาไ้ัถามพยานเบื้อ้น
“ พยานื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ปัุบันประอบอาีพอะไรรับ”
“ ื่อแพทย์หิรินา อรุนิมิ่ะ อายุ 42 ปี ปัุบันรับราารเป็นแพทย์อยู่ที่โรพยาบาลประำัหวัพิบูลย์บุรี่ะ”
“พยานอาศัยอยู่ที่ไหนรับ”
“โรพยาบาลประำัหวัพิบูลย์บุรี่ะ”
“พยานเี่ยว้อับู่วามอย่าไรรับ”
“เป็นแพทย์ที่เยรัษาอาารป่วยอำเลย่ะ”
“เิทนายฝ่ายำเลยัถามพยานไ้รับ” ผู้พิพาษาล่าว
ทนายำเลยเริ่ม้นัถามพยาน
“พยานะ พยานไ้มีโอาสพบับำเลย และรวรัษาำเลยประมาเมื่อไหร่่ะ”
“ ประมา่วลาปี 2562 ประมาเือนมิถุนายน่ะ เธอมาพบแพทย์ สภาพร่าายเหมือนบอบ้ำ ันถามเธอว่าเป็นอะไรมา เธอบอว่าเธอประสบอุบัิเหุ ไม่ไ้โนใรทำร้าย แ่ผลารรวร่าาย พบว่าำเลยเป็นโรสมอเสื่อมาารบาเ็บเรื้อรั (Chronic Traumatic Encephalopathy : CTE) ่ะ”
“ พยาน่วยอธิบายให้ศาลฟัหน่อยไ้ไหม ว่าโรนี้มันืออะไร เิาสาเหุอะไร่ะ”
“ ไ้่ะ โรสมอเสื่อมาารบาเ็บเรื้อรั (Chronic Traumatic Encephalopathy : CTE) เป็นารเสื่อมสภาพอสมอ มัเิาแผลหรือารระทบระเทือนที่ศรีษะ้ำๆ แ่วามสัมพันธ์ระหว่าวามรุนแรอารระทบระเทือนับวามรุนแรออาารนั้นยัไม่แน่ั่ะ”
“อาารโยทั่วไปอโรนี้ เป็นยัไ่ะ”
“อาารทั่วไปอโรนี้ มัเป็นารสูเสียวามทรำ ารเลื่อนไหวอร่าายที่ผิปิ วามเร็วในาริลล บุลิภาพและพฤิรรมเปลี่ยนแปลไปนอานำไปสู่โริเสื่อม รวมไปถึภาวะึมเศร้า ารทำร้ายผู้อื่นและาร่าัวายไ้อี้วย ึ่อาารเหล่านี้ะไม่ไ้เิึ้นทันทีหลัเิารปะทะหรือระทบระเทือน อาเิึ้นในเวลาหลายสิบปี่อมาหลัารระทบระเทือนนั้น่ะ”
“พยาน่วยยัวอย่าลุ่มผู้ป่วย้วยโรนี้ไ้ไหม่ะ”
“่ะ ัวอย่าลุ่มบุลที่อาพบโรนี้ ็อย่าเ่นนัีฬาอเมริันฟุบอล เพราะนัีฬานิัล่าวมีโอาสปะทะันและบริเวระูมับ (Temporal Bone) ไ้รับารระทบระเทือน่ะ”
“ ในปัุบัน มีวิธีรัษาโรนี้ให้หายาไ้ไหม่ะ”
“ ในปัุบันยัไม่มียาหรือารผ่าัใๆ ที่ะรัษาโรสมอเสื่อมาารบาเ็บเรื้อรัให้หายาไ้ ทำไ้เพียแ่ระวัารปะทะหรือระทบระเทือนทาศรีษะเท่านั้น่ะ”
“ หมำถาม่ะ” ทนายำเลยพู “ สำหรับรายานประวัิารรัษาโรอำเลย ำเลยไ้ส่เป็นพยานเอสาร่อศาลามบัีระบุพยานำเลยแล้วนะะ” ทนายำเลยพูับผู้พิพาษา
“ อัยาร มีอะไระถาม้านพยานำเลยปานี้ไหมรับ” ผู้พิพาษาถาม
“ มีรับท่าน” อัยารอบ
อัยารเริ่ม้นถาม้านพยาน
“ พยานรับ พยานบอว่า ลุ่มัวอย่าผู้ป่วยโรนี้ เ่นนัีฬาอเมริันฟุบอล เพราะนัีฬานิัล่าวมีโอาสปะทะันและบริเวระูมับ (Temporal Bone) ไ้รับารระทบระเทือน ในประเทศไทย ีฬาอเมริันฟุบอลไม่เป็นที่นิยม พยานเยไปรวนัีฬาอเมริันฟุบอลเหรอรับ”
“ ันไม่เยรวผู้ป่วยที่เป็นนัีฬาอเมริันฟุบอลโยร่ะ แ่ศึษาาทาำรา และเยไปศึษาูานที่อเมริา มีอาารย์แพทย์ที่นั่นบรรยายให้ทราบ่ะ”
“ พยานรับ พยานบอว่า อาารโยทั่วไปอโรนี้ ทำให้วามเร็วในาริลล บุลิภาพและพฤิรรมเปลี่ยนแปลไปนอานำไปสู่โริเสื่อม รวมไปถึภาวะึมเศร้า ารทำร้ายผู้อื่นและาร่าัวายไ้ แสว่า โรนี้็อาะเป็นสาเหุให้ำเลย่อเหุ่าผู้ายไ้ใ่ไหมรับ”
“ ็อาเป็นไปไ้ ไม่ใ่ว่าผู้ป่วยโรนี้ ะ้อไป่านทุนนี่่ะ ารทำร้ายผู้อื่น็เป็นแ่เหุหนึ่ แ่มัน็มีเหุอื่นๆ เ่น อาทำร้ายัวเอ หรือึมเศร้า็ไ้”
“พยานรับราารเป็นแพทย์ มาี่ปีแล้วรับ”
“ ันเรียนบแพทย์ศาสร์บัิมาอนอายุ 25 ไปเรียน่อแพทย์เพาะทาอี 5 ปี ถ้านับั้แ่เรียนบปริารี็ประมา 17 ปี แ่ถ้านับั้แ่บเพาะทา ็ประมา 12 ปีไ้่ะ”
“หมำถามรับ”
“ ทนายฝ่ายำเลย มีอะไระถามิพยานปานี้ไหม”ผู้พิพาษาถาม
“ ถาม่ะท่าน” ทนายำเลยอบผู้พิพาษา แล้วเริ่มถามิ “ พยานเรียนบแพทย์เพาะทาสาาอะไร่ะ”
“ันเลือเรียน่อสาาประสาทศัลยศาสร์ ( Neurological Surgery ) ่ะ เพราะันสนใ แม้สาานี้ะใ้เวลาเรียนนานถึ 5 ปี มาว่าารเรียน่อสาาอื่น็าม แ่วามรู้ที่ไ้มา็ุ้ม่าับวามพยายาม่ะ”
“ หมำถาม่ะ”
“ำเลย มีพยานะเ้าสืบอีไหมรับ” ผู้พิพาษาถามทนายำเลย
“ไม่มีแล้ว่ะท่าน” ทนายำเลยอบ ำเลยแถลหมพยาน
“ู่วามทั้สอฝ่าย ะแถลปิีไหมรับ” ผู้พิพาษาถามู่วาม ามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาา มารา 174 วรรสาม วาหลัว่า เมื่อสืบพยานำเลยเสร็แล้ว โท์และำเลยมีอำนาแถลปิีอน้วยปาหรือหนัสือหรือทั้สออย่า
“โท์อแถลปิีเป็นหนัสือรับท่าน” อัยารอบผู้พิพาษา
“ำเลยอแถลปิีเป็นหนัสือ่ะท่าน” ทนายฝ่ายำเลยอบผู้พิพาษา
ู่วามทั้สอฝ่าย ไ้ยื่นำแถลปิีอนเป็นหนัสือ่อศาล
ผู้พิพาษาอ่านรายานระบวนพิารา “นัสืบพยานโท์และำเลยวันนี้ โท์ ำเลย และทนายำเลยมาศาล สืบพยานโท์ไ้ 5 ปา สืบพยานำเลยไ้ 3 ปา โท์และำเลยแถลหมพยาน ู่วามทั้สอฝ่ายไ้ยื่นำแถลปิีอนเป็นหนัสือ่อศาล ีเป็นอันเสร็สิ้นารพิารา นัู่วามมาฟัำพิพาษาวันที่ 4 มีนาม 2563 เวลา 14.00 นาฬิา”
“ทำวามเารพศาล” เ้าหน้าที่หน้าบัลลั์พูึ้น ทุนยืนทำวามเารพ ผู้พิพาษา ทั้สอท่านเินลาบัลลั์ไป
ู่วามออาห้อพิาราี ธาวันร้อทัปลายฝน “พี่ พี่ปลายรับ วันนี้พี่ทำไ้ีนะรับ ผมละทึ่เลย พี่เ่มาๆ รับ”
ปลายฝนหันมามอ พูับธาวันว่า “พี่ว่านายอย่าเพิ่มาุยับพี่อนนี้ีว่า อนนี้เราสอน่า็ำลัทำหน้าที่อนเอ พี่เป็นทนายให้ำเลย นายเป็นอัยารฝ่ายโท์ ี็ยัไม่บ ถ้ามีใรมาเห็นเราุยัน อามอเราสอนในทาลบ เราะเสียหายันทัู้่นะ” ปลายฝนรีบเินหนีอย่ารวเร็ว
ปลายฝนเินสวนับปราธรรหน้าศาล ปลายฝนถาม “วันนี้อนบ่ายนายมาศาลทำไม โเรียนมาเหรอ” เธอุ “นายนี่เป็นเ็ื้อริๆ นะ” เธอพู่อ
“ใ่รับ อนบ่ายผมไม่มีเรียนวิาสำั มีแ่เรียนมรม ผมเลยโเรียนมา ุเยบอว่าอยาให้ผมมา่วยอ่านใผู้พิพาษาอนุนำพยานำเลยเ้าสืบไม่ใ่เหรอรับ”
“็..” เธอพูไปนิหนึ่แล้วหยุ ปลายฝนิในใ “ ัน็ีในะ ที่เามาศาล ามที่ันอยาให้มา แ่เายัเ็ ันไม่อยาทำให้เาเสียารเรียน อนนี้เาเป็นนัเรียน เา็้อรับผิอบเพื่ออนาอเานะ”
“ผมไม่เสียารเรียนหรอรับ” ปราธรพู “ผมแบ่เวลาไ้รับ” เาพู่อ
“ให้มันไ้ริๆ เถอะ เ้าเ็ื้อ” ปลายฝนว่า่อ “ไหนๆ นาย็มาแล้ว พรุ่นี้ ศาละอ่าน ำพิพาษาแล้ว นายอ่านใผู้พิพาษาให้พี่ไหม ผู้พิพาษาิยัไ พี่มีโอาสนะไหม”
“ เท่าที่ผมอ่านใผู้พิพาษาไ้ อนนี้ มีบาประเ็นที่ผู้พิพาษายัเห็น่าัน แ่ผม็บอไม่ไ้หรอนะ ว่าพรุ่นี้ำพิพาษาะเป็นยัไ” ปราธรอบ
วันที่ 4 มีนาม 2563 เวลา 14.00 นาฬิา ที่ศาลัหวัพิบูลย์บุรี
ผู้พิพาษาทั้สอท่านสวมุรุยึ้นนั่บัลลั์ เ้าหน้าที่หน้าบัลลั์พูึ้นว่า “ทำวามเารพศาล” ทุนในห้อพิาราีลุึ้นยืนทำวามเารพ
ท่านิภพ ท่านผู้พิพาษาหัวหน้าะ และเป็นผู้พิพาษาเ้าอสำนวน เริ่ม้นอ่าน ำพิพาษา
“ ำพิพาษาศาลัหวัพิบูลย์บุรี ลวันที่ 4 มีนาม พุทธศัรา 2563 ีอาา หมายเลำที่ อ.99/2563 ีอาาหมายเลแที่ อ. 100/2563 ีระหว่า พนัานอัยาร โท์ นาาวเือน เลื่อนล้อย ำเลย เรื่อ วามผิาน่าผู้อื่น โท์ฟ้อว่าเมื่อวันที่ 18 พฤศิายน 2562 เวลาลาืน ำเลยโยมีเนา่าไ้บัอาใ้อาวุธปืนยินายเ่น เลื่อนล้อย สามีำเลยนถึ แ่วามาย ำเลยให้ารยอมรับว่าไ้่าผู้ายริ แ่่อสู้ว่าไ้ระทำไปเพราะป้อันัว ศาลไ้พิาราาพยานหลัานที่โท์และำเลยไ้นำสืบแล้ว มีประเ็นให้้อวินิัยั่อไปนี้....
ผู้พิพาษาไ้อ่านำพิพาษาโยวินิัยไปทีละประเ็น เริ่มั้แ่ประเ็นเรื่ออำนาฟ้ออโท์ โยศาลวินิัยว่าโท์มีอำนาฟ้อ เนื่อาแม้พยานโท์ึ่เป็นพนัานสอบสวนะอบำถาม้านอทนายำเลยยอมรับว่าไม่ไ้แ้สิทธิในารมีทนายในั้นสอบสวนริ ็เป็นเพียบทัพยานามมารา 134/4 วรรท้ายือ มีผลเป็นเพียให้ถ้อยำใๆ ที่ผู้้อหาให้ไว้่อพนัานสอบสวน่อนมีารแ้สิทธิ์ามมารา 134/4 วรรหนึ่ หรือ่อนะำเนินารามมารา 134/1 ถึมารา 134/3 ะรับฟัเป็นพยานหลัานในารพิสูน์วามผิอผู้นั้นไม่ไ้เท่านั้น แ่ไม่ไ้ทำให้ารสอบสวนเสียไปทั้หม ีนี้ ึมีารสอบสวน พนัานอัยารโท์ ึมีอำนาฟ้อ
ผู้พิพาษาอ่านำพิพาษาว่า พยานโท์เบิวามสอล้อัน อีทั้โท์มีหลัานเป็นภาพาล้อวรปิ ึ่ับภาพำเลยพาลูายออมาาห้อที่เิเหุหลัเิเหุาร์ไม่นาน และ่อมามีารพบศพผู้ายในห้อที่เิเหุ ในห้อัล่าวมีเพียำเลยับผู้าย และบุรผู้เยาว์อำเลยอาศัยอยู่ ึเื่อไ้ว่าำเลยไ้่าผู้ายริ
ำเลยฟัำพิพาษามานถึรนี้ ำเลยร้อไห้ ทนายำเลย้อเ้าไปปลอบำเลย
ผู้พิพาษาเริ่มอ่านำพิพาษาถึอนที่เป็น้อ่อสู้อำเลย
“ มีประเ็นปัหาาม้อ่อสู้อำเลยว่า ำเลยระทำไปโยป้อันัวหรือไม่ ำเลยอ้านเอเบิวามเป็นพยานว่า ำเลยอบถูสามีทำร้ายโยารเอาศรีษะำเลยไประแทที่อบหน้า่าหลายรั้ และในวันเิเหุ สามีำเลยึ่เป็นผู้าย ็ไ้ทำร้ายำเลยเ่นเียวัน ึ่สอล้อับำเบิวามอบุรผู้เยาว์อำเลยึ่เป็นพยานำเลยเบิวามว่าในวันเิเหุ ผู้ายไ้ทำร้ายำเลย แม้ะเป็นำเบิวามอำเลยและบุรผู้เยาว์อำเลยเอ แ่็สอล้อับำเบิวามอแพทย์ึ่เยรัษาโรให้ำเลย ึ่ำเลยอ้าเป็นพยาน โยแพทย์ที่เป็นพยานฝ่ายำเลยไ้เบิวามว่า ำเลยป่วย้วยโรสมอเสื่อมาารบาเ็บเรื้อรั (Chronic Traumatic Encephalopathy : CTE) เป็นารเสื่อมสภาพอสมอ มัเิาแผลหรือารระทบระเทือนที่ศรีษะ้ำๆ และสอล้อับรายานประวัิารรัษาโรอำเลย ึเื่อไ้ว่าำเลยเยถูผู้ายทำร้ายมาอย่า่อเนื่อยาวนานโยารเอาศรีษะไประแทับอบหน้า่าริ และเื่อไ้ว่าในวันเิเหุ ผู้ายไ้ทำร้ายำเลยอย่ารุนแรริ ารระทำอำเลยึเป็นาร ป้อันัว
ผู้พิพาษาอ่านำพิพาษาถึ่วสุท้าย
“ ประเ็นปัหาสุท้ายมีว่า เมื่อวินิัยว่า ารระทำอำเลยเป็นารป้อันัวแล้ว ารระทำอำเลยเป็นารป้อันัวพอสมวรแ่เหุ อันเป็นเหุยเว้นวามผิ ามประมวลหมายอาา มารา 68 หรือเป็นารป้อันัวเินสมวรแ่เหุ ามประมวลหมายอาา มารา 69 ึ่เป็นเพียเหุลโทษ ในประเ็นปัหานี้อ์ะผู้พิพาษามีวามเห็นแย้ันเป็นสอฝ่าย โยฝ่ายหนึ่เห็นว่าำเลยป้อันัวเินสมวรแ่เหุ แ่อีฝ่ายหนึ่เห็นว่า ำเลยป้อันัวพอสมวรแ่เหุ ึ่เป็นรีที่อ์ะ ผู้พิพาษามีวามเห็นแย้ันนหาเสีย้ามามิไ้ ในรีนี้ามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาามารา 184 วาหลัไว้ว่า ให้ผู้พิพาษาที่มีวามเห็นเป็นผลร้ายแ่ำเลยมา ยอมเห็น้วยผู้พิพาษาึ่มีวามเห็นเป็นผลร้ายแ่ำเลยน้อยว่า ศาลึ้อมีำพิพาษาว่า ำเลยระทำไปโยป้อันัวโยอบ้วยหมายโยระทำไปพอสมวรแ่เหุ ามประมวลหมายอาา มารา 68 ำเลยึไม่มีวามผิ
พิพาษายฟ้อ
ผู้พิพาษาอ่านำพิพาษาเสร็ ็ไ้แ้สิทธิในารอุทธร์แู่่วาม แล้วผู้พิพาษาลาบัลลั์ไป
่อนหน้านี้ วันที่ 4 มีนาม 2563 ่วเ้า (่อนอ่านำพิพาษา)
ผู้พิพาษาทั้สอท่านที่นั่พิาราีไ้ร่วมประุมปรึษาเพื่อมีำพิพาษา โยมีท่าน ิภพ ท่านผู้พิพาษาหัวหน้าะ และเป็นผู้พิพาษาเ้าอสำนวนเป็นประธาน
ผู้พิพาษาเ้าอสำนวน ไ้ถามวามเห็นผู้พิพาษาอ์ะที่ร่วมพิาราีทีละประเ็นที่ะวินิัย นระทั่ถึประเ็นสำั
“ ุิว่า ารระทำอำเลย สามารถอ้าว่าป้อันัวไ้ไหมรับ” ท่านิภพ ถามท่านน้ำ้า ผู้พิพาษาที่เป็นอ์ะร่วมพิาราี
“ ันิว่า ารระทำอำเลยสามารถอ้าว่าป้อันัวไ้่ะ” ท่านน้ำ้าอบ “เพราะว่า เท่าที่เราสืบพยานมา ้อเท็ริเบื้อ้นพอไ้วามว่า ำเลยถูสามีทำร้ายะเิเหุ และบุรผู้เยาว์อำเลย็ถูทำร้าย้วย ันเห็นว่า ารที่ำเลยึ่เป็นผู้หิ อยู่ับลูที่ยัเป็นเ็วัยประถม้น ถูสามีทำร้ายแบบนี้ ถือไ้ว่า มีภยันรายึ่เิาารประทุษร้ายอันละเมิ่อหมายเิึ้นแล้ว เพราะยัไสามีำเลย็ไม่มีอำนาที่ะทำร้ายำเลยไ้แบบนั้น และภยันรายนั้น ันิว่า เป็นภยันรายที่ใล้ะถึแล้ว้วย เพราะำเลยึ่เป็นผู้หิถ้าถูทำร้าย่อไป ็อาเิอันรายแ่ำเลย หรือบุรผู้เยาว์อำเลยที่อยู่ในบริเวนั้นไ้ ำเลยึำเป็น้อระทำารเพื่อป้อันสิทธิ์อนเอหรืออบุรผู้เยาว์อำเลยเพื่อให้พ้นาภยันรายนั้น่ะ”
“ผมเห็น้วยในประเ็นนี้ ว่าำเลยสามารถอ้าว่าป้อันัวไ้” ท่านิภพพู และถาม่อ “และุิว่าารป้อันัวอำเลยเินสมวรแ่เหุ หรือพอสมวรแ่เหุแล้ว”
“ ันิว่า ำเลยป้อันัวพอสมวรแ่เหุแล้ว่ะ” ท่านน้ำ้าอบ “ในานะที่ันเป็นผู้หิ ันลอสมมุิว่าถ้าันเป็นำเลย ถ้าันถูสามีรุมทำร้ายนานั้น และยัมีลูในวัยประถมอยู่้วยอี ่อให้เาไม่มีอาวุธ แ่วามลั่อน็อันรายนะะ ยิ่เาเสพสุรามา้วย เาอาะทำอะไรรุนแรับัน หรือับลูัน็ไ้ ันึิว่าารที่ำเลยยิสามีในสภาวะเ่นนั้น ถือว่าำเลยระทำไปไ้สัส่วนับภยันรายที่เิาารประทุษร้ายอันละเมิ่อหมายแล้ว่ะ และำเลยยิปืนไปเพียนัเียว ันเห็นว่าำเลยไ้ใ้วิถีทาน้อยที่สุที่ะทำให้เิอันรายแล้ว ถือว่าเป็นารป้อันโยอบ้วยหมาย่ะ”
“ อืม ประเ็นนี้ผมเห็น่า” ท่านิภพพู “ผมเห็นว่าารระทำอำเลย เป็นารป้อันเินสมวรแ่เหุ เพราะผู้ายไม่มีอาวุธ แ่ำเลยมี แ่้วยเหุผลว่าำเลยถูทำร้าย่อน ึเป็นเหุให้วรลโทษสถานเบา ถ้าเป็นผม ารป้อันเินสมวรแ่เหุ เป็นเหุลโทษ ศาละลโทษน้อยว่าที่หมายำหนไว้เพียใ ็ไ้ ผมเห็นวรให้ลโทษำุำเลยหนึ่ปี แ่โทษำุให้รอารลโทษไว้ แ่วามเห็นอผมไม่มีวามหมายแล้วรับ เพราะามประมวลหมายวิธีพิาราวามอาา มารา 184 ผม้อยอมเห็น้วยับวามเห็นอุ ึ่เป็นผู้พิพาษาที่มีวามเห็นเป็นผลร้ายแ่ำเลยน้อยว่า”
หลัาศาลมีำพิพาษายฟ้อแล้ว ศาลไ้ออหมายปล่อยัวำเลย
เ้าหน้าที่เปิประูออ าวเือน้าวเท้าออมาาเรือนำ เธอไ้เ้าสู่อิสรภาพรั้แร หลัา้อัระหว่าพิาราีมาว่าสี่เือนเศษั้แ่ลาเือนพฤศิายน 2562 ่วที่เิเหุนถึวันที่ศาลมีำพิพาษาให้ยฟ้อ
“แม่ แม่รับ ผมิถึแม่ั” ลูายอาวเือนวิ่เ้าไปอแม่ สีหน้าอเ็ูีใริๆ ที่แม่ไ้ลับมาสู่อ้อมอเาริๆ อีรั้
“หมทุ์หมโศแล้วนะลู” แม่อาวเือนพู “ลับบ้านเราเถอะนะ”
แล้วทั้สามน าวเือนับแม่อเธอและลูอเธอ็อัน
าวเือนไปหาปลายฝนที่สำนัานทนายวาม เธอพูว่า “ันไม่รู้ะอบุุยัไี ถ้าไม่มีุ ันไม่มีวันนี้ ถึันะไม่ไ้ให้เินุสับาท แุ่็เมา่อันในยามยาเหลือเิน”
ปลายฝนยิ้ม เธอพูว่า “ ไม่เป็นไร่ะ ัน็รู้สึีนะ่ะที่ไ้ยินุพูแบบนี้ ันรู้สึี ที่ันไ้ใ้วิาวามรู้ที่ันร่ำเรียนมา่วยเหลือสัม ่วยเหลือผู้นที่เือร้อน่ะ”
“ีอัน ือบแล้วใ่ไหม่ะ” าวเือนถามทนายอเธอ
“ ็้อู ว่าฝ่ายอัยารโท์ ะอุทธร์ไหมล่ะะ เพราะอนนี้ยัอยู่ในระยะเวลาอุทธร์” ปลายฝนพู าวเือนูใเล็น้อย ปลายฝนรีบเสริมว่า “แุ่ไม่้อห่วนะ่ะ ถ้าอัยารอุทธร์ ัน็ยัะ่วยุสู้ี่อ ันะไม่ทิุ้ ันะ่วยุแ้อุทธร์ ถ้าุยัเื่อใันอยู่่ะ”
แล้วผู้หิทั้สอน ทนายับลูวาม็โผอัน
สำนัานอัยารัหวัพิบูลย์บุรี ธาวัน ในานะพนัานอัยาร ไ้เริ่ม้นเียนอุทธร์ี เาไ้เอาำฟ้ออุทธร์ที่เาเียนไปปรึษาับนิทธน์ หัวหน้าพนัานอัยาร
“ ท่านรับ ำฟ้ออุทธร์อผมีไหมรับ ผมะอุทธร์ว่า ำเลยระทำารป้อันเินสมวรแ่เหุ ให้ศาลอุทธร์พิพาษาลับำพิพาษาศาลั้น้นโยลโทษำเลยรับ”
นิทธน์นั่อ่านอุทธร์สัรู่ ่อนพูึ้นว่า “ธัน” เาเรียื่อเล่นอธาวัน “นายเียนอุทธร์ไ้ีมา แ่ันว่านายไม่ำเป็น้อยื่นอุทธร์ีนี้หรอนะ”
“ทำไมรับ” ธาวันถาม “ถ้าเราไม่อุทธร์ เท่าับว่าเรายอมแพ้ีนี้นะรับ นาำพิพาษาศาลั้น้นยัมีวามเห็นแย้เลย”
“แ่วามเห็นแย้อผู้พิพาษาเสีย้าน้อย ็ยัมีเมา่อำเลยไม่ใ่หรือ” นิทธน์อบ “ันไ้อ่านวามเห็นแย้แล้ว ผู้พิพาษาเสีย้าน้อยยัมีวามเห็นให้ลโทษำเลยสถานเบา และยัรอารลโทษให้ำเลย้วย” นิทธน์หยุนิหนึ่ ่อนะพู่อไป “ธัน ที่นายบอว่าถ้าเราไม่อุทธร์ เท่าับว่าเรายอมแพ้ีนี้ มันไม่ใ่หรอนะ และในทาลับัน ่อให้ศาลพิพาษาลโทษำเลยเ็มามฟ้อ ็ไม่ใ่ว่าเรานะเ่นัน เพราะว่าเราไม่มีแพ้และไม่มีนะ”
“ผมไม่เ้าใที่ท่านหัวหน้าำลัพูเลยรับ” ธาวันพู นิทธน์ึพู่อ
“ ธัน นายเป็นอัยารใ่ไหม อัยารเราไม่ใู่่วามับำเลยในทาเนื้อหา เราเป็นู่วามับำเลยเพียแ่วามหมายในทาเทนิเท่านั้น เรา้อุ้มรอสิทธิอประาน รวมถึัวำเลยเอ้วย ารใุ้ลยพินิให้เหมาะสมเป็นรายีโยพิาราาภูมิหลัอำเลยประอบับ้อหมาย ็เป็นสิ่ที่เราวรทำ ึ่ารลโทษทาอาาที่ีวร้อเหมาะสมับสภาพวามผิและระับวามั่วอผู้ระทำวามผิ้วย”
“ ผมเ้าใแล้วรับ ท่านหัวหน้า” ธาวันพู “ท่านมีวามิีริๆ นะรับ”
“ ไม่หรอ” นิทธน์พู “ัน็แ่นที่ผ่านโลมานานน่ะ”
ีนี้ ไม่ปราว่ามีู่วามฝ่ายใยื่นอุทธร์ ีึถึที่สุามำพิพาษาศาลั้น้นแ่เพียเท่านี้
……………………………………………………………………………………………………….
บอนที่ 1(1) และอนที่ 1(2) บอนนาฟ้าในุรุยอย่าสมบูร์
ผู้แ่ออบุท่านผู้อ่านทุท่านเป็นอย่าสูยิ่าใริ มา ที่นี้
“วีน้อย” ผู้แ่
ความคิดเห็น