คาคาอิรุ [the one love . . .]

ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มหวั่นไหว

                "อ๊ะ ! จริงด้วย" ชายหนุ่มผู้นั้นเอ่ยออกมาอย่างตกใจไม่น้อย หลังจากที่เขาหันตัวมาหานินจาผมเงิน แล้วเริ่มสำรวจตามร่างกายของตัวเองเพื่อหาว่า ผ้าเช็ดหน้าของตนยังอยู่ไหม ? หากแต่สิ่งที่เขาสามารถสัมผัสได้ในตอนนั้นกลับกลายเป็นความว่างเปล่าแทนเสียนี่

                . . . สงสัย จะตกตอนที่เราเดินเหม่อเมื่่อกี้แฮะ . . .

                 "ขอบคุณมากเลยครับ" ชายหนุ่มรับผ้าเช็ดหน้ามาจากมือของอีกฝ่าย ก่อนที่่จะก้มโค้งขอบคุณอย่างเงอะงะ ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่่่อขึ้นสีเล็กน้อย พร้อมกับเกาไปที่แก้มของตัวเองอย่างเคยชินตามนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กให้กับนินจาหนุ่ม

                 'ทำท่าซะไร้เดียงสาเชียว'

                 คาคาชิคลี่ยิ้มออกมา พร้อมกับนัยน์ตาของเขากำลังจับจ้องไปที่ท่าทางอันใสซื่อของคนตรงหน้าอย่างนึกโกรธไม่ลงไปด้วย . . .แต่ถึงแม้จะโกรธขนาดไหนก็ตามทีหรอก เจอท่าทางแบบนั้นของชายตรงหน้าเขาเข้าไปก็ต้องสยบอยู่ดีนั่นแหละ

                  " . . . "

                  โจนินหนุ่มมองบุคคลที่อยู่ตรงหน้าตนอย่างพินิจ ซึ่งชายตรงหน้าเขานั้น มีใบหน้ามนยาว ดวงตาสีดำกลมโต รองรับได้ดีกับผิวกายที่มีสีแทนออกน้ำตาลนวลไม่น้อยเลยทีเดียว ตรงบริเวณดั้งจมูกนั้นก็มีรอยแผลคาดผ่านไว้อย่างเห็นได้เด่นชัด ส่วนเส้นผมสีดำขลับนั้นก็ถูกรวบไว้ทางด้านหลังอย่างเรียบร้อย แล้วก็ . . .

                   "มีอะไรรึป่าวครับ ?" ยังไม่ทันที่โจนินหนุ่มจะได้มองสำรวจคนตรงหน้าเสร็จ คนที่กำลังถูกจับตามองอยู่นั้นก็ดูท่าจะเริ่มรู้สึกตัวบ้างแล้ว

                   "เอ่อ . . . ไม่มีอะไรหรอกครับ"

                   "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ"

                   ชายหนุ่มผู้มีรอยแผลเป็นคาดไว้บนดั้งจมูกก้มโค้งให้เล็กน้อย แล้วเริ่มสาวเท้าเดินจากไปจากจุดที่ตัวเองเคยยืนอยู่เมื่อครู่ ซึ่งก่อนที่จะเดินจากไปไกล เขาก็ไม่ลืมที่จะหันมาคลี่ยิ้มบางๆให้กับนินจาผมเงินอย่างอ่อนโยนตามมารยาทด้วย

                    ชายหนุ่มเดินจากไปเรื่อยๆจนลับสายตา ทิ้งให้คาคาชิมองรอยยิ้มของอีกฝ่ายที่ให้มาเมื่อครู่อย่างอึ้งๆอยู่เพียงลำพัง . . . โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดว่ารอยยิ้มของตนนั้นได้สร้างอะไรบางอย่างที่ก่อเกิดการเปลี่ยนแปลงในใจของใครบางคนเข้าซะแล้ว

                    "อะไรกันหมอนั่น . . ."

                    นินจาหนุ่มบ่นพึมพำออกมา เมื่อจู่ๆภาพของชายหนุ่มที่ทำผ้าเช็ดหน้าตกไว้ตอนนั้นก็ลอยเข้ามาอยู่ในความคิดของเขา ทั้งดวงหน้านั้น ทั้งรอยยิ้มแสนอบอุ่นที่ไม่ยอมเลือนหายไปนั่นอีก ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังถูกต้องมนต์สะกดอะไรสักอย่างอยู่ อย่างไรอย่างนั้นแหละ

                     เพราะไม่ว่าเขาจะพยายามสลัดความคิด และพยายามลบใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นออกไปมากเท่าไหร่ มันก็ไม่สามารถช่วยให้เขาลืมความรู้สึกแบบนั้นไปได้เลย

                     . . . ทั้งๆที่เขากับชายหนุ่มเพิ่งจะเคยพบกันเป็นครั้งแรก และเพิ่งพบกันไม่นานจนข้ามวันแท้ๆ แต่ทำไมในใจของเขาถึงเต้นแรงแบบนี้ล่ะ ?

                     . . .ทำไมเขาถึงยังคงนึกถึงใบหน้านั้นอยู่ ? ทำไมทั้งๆที่หมอนั่นเป็นผู้ชายเหมือนกับเราแท้ ทำไมเขาถึงเกิดความรู้สึกแปลกๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอย่างนี้ล่ะ ทำไม ?

                     "คาคาชิมองอะไรอยู่น่ะ ?" อาสึม่าที่ำไล่ตามคาคาชิมาทันแล้ว ถามขึ้นมาอย่างสงสัย เมื่อเห็นเจ้าโจนินหัวเงินกำลังทอดมองผ่านไปยังผู้คนที่เดินอยู่กันเบาบาง

                            "ก็ป่าวหนิ" นินจาหนุ่มยักไหล่ หลังจากที่หลุดจากห้วงภวังค์ความคิดของตัวเองเนื่องจากได้ยินเสียงมาจากอาสึม่าที่เดินเข้ามาทักเขาเข้า

                      "ไปกันเถอะ คุเรไนรออยู่ที่ร้านแล้ว"

                      "อื้อ"คาคาชิปล่อยให้อาสึม่าเป็นผู้นำหน้า พาเขาไปยังร้านเดิมที่พวกเขาเข้าใช้กันเป็นประจำ ก่อนท่ตัวเขานั้นจะตกเข้าสู่ห้วงความคิดของตัวเองโดยไม่สนอาสึม่าซึ่งเดินทางอยู่และผู้คนรอบกายอีกครั้ง

                       . . . ช่างมันเถอะ ยังไงเมื่อกี้ก็แค่คนที่บังเอิญเดินผ่านมาเจอกัน และบังเอิญทำผ้าเช็ดหน้าตกไว้ให้เราตามเก็บไปให้เท่านั้นเอง ยังไงก็คงไม่เจอกันอีกหรอก คงจะไม่มีทางหรอก หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ. . .

                       นินจาหัวเงินยอมรับในข้อเสนอแนะของตัวเอง(แบบไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่)  พร้อมทั้งคิดไปเองด้วยซ้ำว่าเหตุการณ์เมื่อตอนนั้นจบลงไปแล้ว หากแต่จะมีใครสามารถบอกเขาได้ไหมว่า ในความเป็นจริงน่ะมันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดหรอก เพราะว่ามันเป็นเพียง . . .

                        ' เหตุการณ์ของจุดเริ่มต้นเท่านั้นเอง '

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ช่วงนี้มีงานบ้านที่กระผมจะต้องสะสางเยอะแยะไปหมดเลยขอรับ

จนจะกระอักเลือดตายอยู่แว้วววว

ปล. ช่วยกันอ่าน คาคาอิรุ ของผมต่อไปด้วยนะขอรับ >[]<