คาคาอิรุ [the one love . . .]

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้นที่ผ้าเช็ดหน้า . . .

�
� � � � � �ผ้าเช็ดหน้า �?

ใช่ ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดเรียบง่าย กำลังตกลงสู่พื้นอยู่ตรงหน้าเขา

� � � � � � "นี่มัน . . ." คาคาชิก้มตัวลงไปหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นมา พรางสะบัดเศษผงที่ติดกับผ้าเช็ดหน้าออก ก่อนจะรีบมองหาบุคคลที่น่าจะเป็นเจ้าของผ้าผืนนี้อย่างเร่งด่วน เพราะเขาคิดว่า คนที่เป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ยังคงเดินจากไปจากตรงนี้ไม่ไกลนัก

� � � � � � ซึ่งก็เป็นจริงเสียด้วย แถมโชคยังจะดูเข้าข้างเขาอีก เนื่องจากบริเวณที่เขากำลังยืนอยู่นั้น มีผู้คนเดินกันอยู่อย่างเบาบาง จนสามารถมองเห็นได้อย่างถนัดตาเหลือเกินนั่นเอง


� � � � � � � . . . ดูท่าโชคจะเข้าข้างแฮะ


� � � � � � �นินจาหนุ่มผมเงินยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เมื่อสายตาของเขาพบเข้ากับแผ่นหลังของชายผู้ที่น่าจะเป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ที่เขาถืออยู่แล้ว

� � � � � � � "คุณครับ"

� � � � � � � " . . . " ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับจากฝ่ายตรงข้าม

� � � � � � � "คุณครับ"

� � � � � � � " . . . " ยังคงเงียบต่อไป โดยไม่แม้แต่ที่จะคิดเหลียวหลังหันมามองด้วยซ้ำ

� � � � � � � ที่อีกฝ่ายไม่สนใจเขานั้น อาจจะมีเหตุผลมาจากระยะทางที่ถูกทิ้งให้อยู่ห่างกันไกลเรื่อยๆตามจังหวะการเดินของอีกฝ่าย และเสียงจากเหล่าสภาพรอบข้างที่พากันระงมดังขึ้นทุกทีก็เป็นได้ (ซึ่งราวกับต้องการพยายามจะขัดขวางภารกิจส่งมอบผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวแก่เจ้าของอย่างนั้นแหละ)

� � � � � � � ถึงแม้จะมีอุปสรรคอยู่ก็เถอะ แต่ว่าระยะทางที่ห่างกันของเราก็ไม่ได้ไกลมากเป็น 10 กิโลเมตรซะหน่อย แถมเขาก็ยังมั่นใจซะด้วยว่า เสียงของตัวเองดังพอสูสีสู้กับร้านค้าที่ขนาบด้านข้างถนนได้อย่างแน่นอน ซึ่งมีทางเดียวที่เป็นไปได้ก็คือ . . .

� � � � � � � 'เรากำลังถูกเมิน' พอเขาคิดได้ดังนั้น ก็รีบวิ่งตามแผ่นหลังของเจ้าของผืนผ้าปริศนาที่เขาถืออยู่นี้ให้ทันอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก . . . คนอย่างเรา ฮาตาเกะ คาคาชิ นินจาหนุ่มอัจฉริยะ นินจาคนสำคัญของหมู่บ้านโคโนฮะ หนุ่มหล่อ เท่ สุดเพอเฟกต์ บาดใจเหล่าหญิงสาวทุกวัยทั่วแว่นแคว้น ซึ่งผู้ชายทั้งในและนอกหมู่บ้านต้องพากันอิจฉาและน่าหมั่นไส้ในความสามารถและหน้าตาที่ตัวเขามี ยังมีอีก ร่างกายที่น่าหลงใหลและใบหน้าที่เหมือนฟ้าประทานของเรา บลา บลาๆๆ (- - ยังมีคำสรรเสริญตัวเองของคาคาชิยาวอีกเป็นหน้ากระดาษหลายแผ่น ดังนั้นจึงขอตัดบางส่วนเพื่อความกระชับ)


� � � � � � � �กำลังถูกเมินน่ะหรอ ? เฮอะ ไม่มีทาง !!
�

� � � � � � � � � � คาคาชิรีบสาวเท้าให้ยาวขึ้น พรางขยับตัววิ่งให้เร็วขึ้นด้วย จนทำให้ระยะทางระหว่างเขากับบุคคลที่เขาต้องการจะคืนผ้าผืนนี้ให้ลดลงอย่างเห็นได้ชัด . . . อยากเห็นจริงๆว่าหมอนั่นใครกันที่กล้าเมินใส่เราแบบนี้

� � � � � � � � "คุณครับ"

� � � � � � � � คำๆนี้ถูกกล่าวออกมาเป็นครั้งที่ 3แล้ว ซึ่งในที่สุดก็สามารถสำเร็จผลได้เสียที เมื่อช่องว่างระหว่างคาคาชิกับชายผู้ที่กล้าเมินใส่เขาลดลง จนอยู่ในรัสมีที่สามารถสัมผัสเข้าถึงตัวได้แล้ว เขาก็เอื้อมมือไปจับไหล่ของคนตรงหน้า เพื่อให้รู้สึกตัวว่ามีคนตามหลังอยู่และให้หยุดการเดินเสียที

� � � � � � � � �" เอ๊ะ ! " ชายปริศนาเอี้ยวคอหันไปมองคนที่กำลังจับไหล่ตนอยู่อย่างงุนงง และขมวดคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงถามแทนคำพูด

� � � � � � � � �"ผ้าเช็ดหน้าครับ"คาคาชิยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ตนเก็บได้โดยบังเอิญเมื่อครู่คืนให้กับเจ้าของอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้มที่แสดงความเป็นมิตร หากแต่ในใจกลับคิดต่างกันราวฟ้ากับเหวเสียนี่ - -

� � � � � � � � � . . . ไอ้หมอนี่ นี่เองที่กล้าเมินใส่เรา !!