คาคาอิรุ [the one love . . .]

ลำดับตอนที่ #1 : พรหมลิขิต หรือ บังเอิญ

� � � � � � � �ในยามเที่ยงตรงของหมู่บ้านโคโนฮะเช่นนี้ ใช่ว่าจะมีแต่บุคคลที่พยายามจะตื่นให้เช้า เพื่อมาทำภารกิจของตนเองให้เสร็จลุล่วงอย่างเดียวหรอก คนบางคนที่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าจะต้องตื่นในเวลาเกือบจะคล้อยบ่ายเช่นนี้ก็มีอยู่บ้างเหมือนกัน

� � � � � � � � ซึ่งบุคคลผู้นั้นก็คงจะมิใช่ใครอื่่่่น นอกเสียจาก นินจาหนุ่มอัจฉริยะประจำหมู่บ้านโคโนฮะอย่างฮาตาเกะ คาคาชิ หรอก ชายหนุ่มผู้มีเส้นผมสีเงินเงางาม ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาที่มักจะแสดงถึงความเฉื่อยชาอยู่เสมอ แต่ขณะเดียวกันก็แสดงออกมาถึงความคมเข้มในแววตานั้นได้เหมือนกัน สิ่งเหล่านั้น. . . ช่างดูน่าลงตัวไม่น้อย

� � � � � � � � �อีกทั้งร่างกายกำยำที่ถูกฝึกมาเป็นเวลานานหลายปี ผิวสีขาวอันน่าหลงใหล จึงไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก ถ้าหาก เขาจะเป็นถึงหนุ่มหล่อสุดฮ็อตที่เหล่าหญิงสาวน้อยใหญ่ทั้งในและนอกหมู่บ้านโคโนฮะต่างให้ความสนใจและคลั่งไคล้ จนขนาดยอมพลีกายมอบความรักให้ทั้งหัวใจมากมายขนาดนี้

" . . . อืม . . . " เสียงครวญครางเบาๆเอ่ยออกมาอย่างงัวเงีย พร้อมกับร่างของนินจาหนุ่มผมเงินที่กำลังผลุดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยสภาพผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิง แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่สามารถทำให้ความหล่อเหลาของเขาน้อยลงเลยสักนิด

� � � � � � � � � หลังจากปรับสภาพควมเข้าที่ในอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว คาคาชิก็ลุกลงจากเตียง พลางสาวเท้าเดินไปยังห้องน้ำแบบสะลึมสะลือ จนกระทั่งเขาแต่งตัวในชุดเครื่องแบบของโจนินนั่นแหละ ถึงจะได้สติกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์

� � � � � � � � � �เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องพักของตัวเอง จนเดินมาถึงใจกลางถนนที่มีร้านค้าขายของและบ้านเรือนตั้งขึ้นเรียงรายอยู่ข้างทางเต็มไปหมดได้สักพัก หูของเขาก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งที่ดังเอ่ยทักขึ้นมา

"ไง ! คาคาชิ"

"ไง อาสึม่า คุเรไน"

เขายกมือข้างนึงทักทายตอบกลับกับบุคคลที่มาเยือนทั้งสองต่อหน้าเขาตามมารยาท

"ยังตื่นสายเหมือนเดิมเลยนะ"อาสึม่าหัวเราะออกมา

"นั่นสิ ตื่นซะสายโด่งเชียว"คุเรไนเองนั้นก็คลี่ยิ้มให้เช่นกัน

� � � � � � � � � �. . . ไอ้พวกนี้ น่ารำคาญชะมัด . . . คาคาชิคิดอย่างเบื่อๆ พลางยกมือขึ้นเกาที่ท้ายทอยตัวเองอย่างเคยชิน�ก่อนที่คาคาชิจะสาวเท้าเดินนำหน้านินจาทั้ง 2 ออกไป จนทำให้ทั้งคุเรไนและอาสึม่ายักไหล่เบาๆ แล้วสาวเท้าตามแผ่นหลังของนินจาหนุ่มไปเช่นเดียวกัน

� � � � � � � � � �หมู่บ้านโคโนฮะนั้น ในตอนนี้กำลังมีผู้คนเดินให้ขวักไขว่เลยเชียวแหละ ซึ่งสำหรับเหล่า 3 นินจาแล้ว มันย่อมไม่มีผลกระทบเท่าไหร่เลย ถ้าหากพวกเขาจะเดินคุยกันได้อย่างสงบสุขในสถานการณ์แบบนี้ แม้จะมีเสียงจ้อกแจ้กจอแจจากผู้คนมากมายบนถนนหนทางดังขึ้นเป็นระยะๆก็ตามที

� � � � � � � � � � นินจาผมเงินเองนั้นก็ไม่สนสภาพรอบข้างและเสียงที่ยังคงดังขึ้นเท่าไหร่นัก จึงเดินนำหน้าทิ้งห่าง 2 นินจาที่คุยกันอย่างสนุกสนานด้านหลังเขามาสักได้ระยะทางยาวๆ ที่ดูห่างพอสมควร

"เฮ้ คาคาชิ รอด้วยสิ"

"เดินเร็วไปไหนนั่น"

� � � � � � � � � � เสียงตะโกนไล่หลังยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ �จนกระทั่งขาดหายไปจากห้วงประสาทการรับรู้ของเขาแล้วนั่นแหละ จึงได้รู้ว่าตนทิ้งระยะห่างจากคนด้านหลังมาไกลเกินไป ซึ่งเขาก็ไม่ได้หนักใจเท่าไหร่นักเพราะอย่างไรพวกเขาก็ต้องไปเจอกันที่ ' ร้านเดิม 'อยู่ดี

คาคาชิสอดส่ายมองไปรอบๆ เพื่อมองหาร้านที่เป็นเป้าหมายของตัวเอง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักการมองหาไว้ เพราะว่ามีสิ่งๆหนึ่งกำลังตกลงสู่พื้นต่อหน้าเขาอยู่ . . .