คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Friend(?) DAEJAE
เยแอบรัใรมั้ย? ถ้าแอบรัใรสันแล้วะทำไี? บอหรอ? เ็บไว้เป็นวามลับหรอ? แล้วถ้านนนั้นเป็นเพื่อนล่ะะทำไี...
“ะ้ออีนานมั้ย!!!!?” เสียแวึ้นมาอยอแทำให้แฮยอนที่นั่อยู่้าๆถึับสะุ้
“ใร้อนาย หลัวเอ รึเปล่าห๊ะ?” แฮยอนอบพร้อมหันหน้าหนีแ่ยอแับให้หันหน้ามาเหมือนเิม
“แมว้อมั้ แมวำ้วยสิ ฮ่าๆๆ นี่นายเป็นไรรึเปล่า หน้าแๆ” ยอแหัวเราะใส่หน้าแฮยอน ่อนะเอ่ยถามเมื่อเห็นแฮยอนแปลไป
“อาาศมันร้อนไ ฮ่าๆๆ แ่ว่านายร้อนว่าันนะหมูยอ~” แฮยอนโหหน้าาย ่อนะล้อยอแ
“7 อศา บ้านนายร้อนหรอห๊ะ?! แล้วว่าใรใรเป็นหมูอยาายนัใ่มั้ยอแำไ้นายไ้ายสมใแน่” ยอแถีบแฮยอนให้ล้มล่อนะึ้นไปนั่บนัว พร้อมับบีบอแฮยอน
“แ่! แ! แ่! ยะ ยอแ หะ หะ หายใไม่ออ แ่ๆ ยอมแล้ว” แฮยอนพยายามึมือยอแออ แ่็ไม่ล้าที่ผลัยอแออ ใระอยาทำให้นที่ัวเอรัเ็บล่ะ
“ใรใ้ให้นายมาว่าันล่ะ ันผอมลแล้วนะเว่ย หัสนใันมั่สิโว้ยยยย” ยอแพูไปพร้อมบีบอแฮยอนอย่าเอาเป็นเอาาย
“ันสนในายลอแหละยอแ ที่ันเรียอย่านั้นเพราะมัน แ่ๆ นะ น่ารัี” ยอแนิ่เมื่อไ้ยินแฮยอนพูแ่็ลบเลื่อน้วยารบีบอแฮยอน่อ
“เล่นอะไรันเป็นเ็ ยอแปล่อยแฮยอน” เสียลีเอร์อว เอ่ยึ้นเรียบๆสื่อถึวามหุหิทำให้ยอแหยุบีบอแล้วลุึ้นา้วยแฮยอน
“ย๊าาาาา!!! บัยุ หุหิแล้วอย่าไปลที่น้อนะ นายนี่มันไม่ไ้เรื่อเลย” เสียออมม่าอวเอ่ยามมาิๆ่อนะเินไปนั่้าๆยุ
“ฮยอ ทะเลาะันเรื่ออะไรอีเนี้ย” แฮยอนถามพร้อมลานมานั่้าๆยอแ
“ยุมันหื่น/ฮิมานไม่ให้ัน” ฮิมานับยุพูออมาพร้อมัน ทำให้แฮยอนและยออำออมาไม่ไ้
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆฮยอเรื่อแ่นี้เอ ยอมันไปเหอะน่า” แฮยอนพูออมา
“นั่นิฮยอ หลายรอบันแล้วหนิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ยอแเสริม
“น้าๆๆๆๆ ฮิมานอหน่อย” ยุหันไปพูับน้าๆ
ป๊าบบบบบ!!!!!!
“บอว่าพรุ่นี้มีานๆ ฟัันมั่โว้ยยยยยย ะให้ันเินเ็บูไปทำานรึไ ิสิไอ่เหือหื่นเอ้ย” ฮิมานียุอย่าแร่อนะะอใส่ยุ
“ยุฮยอไปิน้าว้านอัน!!” เสียมัเน่ไลน์ทำให้เมมเบอร์ทั้หมหันไปสนในเ็สอนที่มาใหม่
“เอาสิันอยาเปลี่ยนบรรยาาศ” <<ฮิมาน
“ไป็ไป ลุๆๆ”<<ยุ
“เอ้า ยอแทำไมไม่ลุล่ะ?” แฮยอนหันไปถามอีน
“ันไม่ไป ไปันเถอะเี๋ยวเฝ้าหอให้ินให้อร่อยนะ” ยอแพู่อนะเินเ้าห้อนอนไป
Daehyun’s talk
“ยุฮยอ ผมไม่ไปแล้วนะยอแ้วย” ผมวิ่ไปบอยุฮยอ
“แสอนมีอะไรที่พวันไม่รู้รึเปล่าเนี้ยยยย บันแล้วหรอ??” ฮิมานฮยอเอ่ยแว เมมเบอร์รู้หมแล้วล่ะรับมาผมแอบอบยอแยเว้นเ้าัว
“ยัฮยอ แ่อีไม่นาน ินให้ิอายนะทุน” ผมวนเบื้อล้าทุน่อนะวิ่เ้าไปในห้อ
เียบแหะ
“ยอแๆๆๆ อยู่ไหนเอ่ยยยยย??” ผมะโนถามเมื่อไม่เห็นยอแ
“หื้ออ ใรอ่ะ? แฮยอนหรอ?” ยอแอบลับมา
“ันเอ นายอยู่ไหนยอแ?” ผมถามออไปอีรอบ
“อยู่นี้ๆ โอ้ยย~” ผมมอยอแที่เินเอามือลูบ้นมา
“เป็นไรล่ะนั่นน่ะ?” ผมถาม่อนเินไปพยุยอแ
“ลื่นล้มนิหน่อย ฮ่าๆๆๆ”
“ุ่ม่ามว่ะนายอ่ะ ันว่านาย้อหาใรสันมาูแลแล้วแหละ”
“ไม่ำเป็นันูแลัวเอไ้” เิบิ เมื่อไหร่ะมอผมบ้านะยอแ
“แล้วทำไมไม่ไปิน้าวับพวนั้นอ่ะ?” ผมพยุยอแมานั่ที่เียพร้อมเอ่ยถาม
“อยานอนมาว่า แล้วนายอ่ะ?” ยอแอบ่อนย้อนถามผม
“อยาอยู่ับนบาน อ่ะิ” ผมอบอ้อมแอ่มอยู่ในลำอ
“ห๊ะ???? พูไรว่ะไม่ไ้ยิน พูอะไรอยู่ในอรำา” ยอแหุหิใส่ผม ผมรู้ว่ายอแไม่อบนที่พูอยู่ในลำอ
“เปล่าๆ ่วไม่ใ่หรอ นอนๆ เี๋ยวร้อแพลให้ฟั” ผมพู่อนลุาเียัวเอึ้นไปนั่บนเียยอแ
“ิไร้อเพลให้ฟัเนี้ย ีๆๆๆ มาทำหน้าที่้วย” ยอแุัวลไปผ้าผม หน้าที่อผมืออะไรอ่ะหรอ หึหึ
“เอามือมาสิ” ผมึมือยอแมาุมไว้แล้วลูบเบาๆนั่นแหละหน้าที่อผม ผมมอยอแที่หลับานอนผมยิ่หลยอแไปทุวันๆ
“ไหนบอะร้อเพล” อยู่ๆยอแ็ลืมาึ้นมาถามผม
“ร้าบบบบๆ นอนน้า ฝันีรับ” ผมบอพร้อมมอยอแหลับาลอีรั้โยที่มือยัลูบมือเล็ไป้วย
Forever With You (With You With You With You)
ลอไปับุ (ับุ ับุ ับุ)
니 곁에 있을게 언제까지나
นี ยอทเท อิอึลเ ออนเาีนา
ผมะอยู่้าๆุเสมอ
Forever With You (With You With You With You)
ลอไปับุ (ับุ ับุ ับุ)
넌 혼자가 아냐
นอน ฮนาา อานยา
ุะไม่โเี่ยวอี่อไป
내 손을 잡아
แน นอึล าบา
ับมือผมสิ
함께 있을게
ฮัมเ อิอึลเ
เราะอยู่้วยัน
ผมยิ้มให้ยอแที่นอนหลับ ผมึผ้าห่มมาห่มให้ีๆ ่อนะยมีเล็ๆึ้นมาูบ
“ันรันายนะ ยอแ” ผมพูพร้อมะ้มไปูบหน้าผายอแ
“ย๊า!!!! อแฮยอน นายิแบบนี้ับันไ้ยัไ ัน ัน โอ้ยยย ่อไปนี้ห้ามใล้ันถ้าไม่ำเป็น”
“ยอแ ันอโทษ” ผมพูไว้แ่นั้น่อนะลาเียยอแไปนอนบนเียัวเอ ผมอหัใ่มั้ย? ยอแไม่ไ้ิอะไรับผม แล้วยอแยัโรธผมอี น้ำาผมเริ่มไหลออมาอย่าเียบๆนหลับไป
Youngjae’s talk
“ยอแ ันอโทษ” ผมมอแฮยอนที่ลุาเียผมไปนอนหันหลัให้ผมที่เียัวเอ
ผมไม่เยรู้เลยว่ามันะอบผม อนที่ผมรู้นะ ผม็เินแหละ หัวใผมเ้น ึัๆๆๆๆๆๆ เลยแหละ หรือผมะอบมัน ไม่หรอผมอาะแ่ใ ่อไปผมะมอหน้ามันยัไ โอ้ยยย เรีย
.
.
.
.
.
“วันนี้มีสัมภาษ์ลหนัสือเป็นู่ๆนะ แล้ว็ถ่ายรูป้วย ั้ใทำานล่ะ” ัฮยอบอพวผมเรื่อาราานวันนี้
“รับ!”
อนนี้ผมหวัอย่าเียวผมไม่ไู้่ับแฮยอนหรอนะ
“ยอแยิ้มหน่อย แฮยอนยับเ้ามาอี ีรับ” เสียพี่าล้อบอพวผม ู่ับมันนไ้ อนนี้หัวใผมเ้นเร็วมา ผมไม่ไ้หลุมรัมันหลอนะ
“เรียบร้อย ่อไปแฮยอนฮิมานรับ” ู่ผมเสร็่อไป็เป็นู่แฮยอนับฮิมานฮยอ หุหิแหะ
“ไ หน้าเรียเียวหึหรอ? ฮ่าๆๆ” ยุฮยอเ้ามาแวผม
“หึอะไรฮยอ ไม่ไ้เป็นไรันัหน่อย” ผมอบยุฮยอแบบปัๆ
“ฮยอสสารไอ่แ้มัน มันหอยไปเลยนะ ฮยอไม่รู้หรอว่าเิอะไรึ้น ถ้ารัมัน็บอันไปะเ็บไว้ทำไม ถ้าหึนานี้็รู้ใัวเอไ้แล้วนะ” ยุฮยอพูแล้ว็เินออไปเลย
ผมอบไอ่ำสินะ
.
.
.
.
.
“อน้ำส้ม้วยรับ ฮ่าๆๆๆ” แฮยอนอน้ำาทีมาน เ้าไม่ลืมที่ผมบอเลยริๆ ไม่เ้าใล้ผมเลยแหละอนนี้สัมภาษ์ใล้ะเสร็แล้วหน้าไอ่ำหอยลทุที
“โอ๊ะ 0.0” แฮยอนใมาที่อยู่ๆผม็เ้าไปอมัน ฮ่าๆๆๆ ัวสั่นหมเลย
“ัน็รันายนะอแฮยอน” ผมระิบมันแ่นั้น่อนะมานั่ให้สัมภาษ์่อ แู่เหมือน น้าผมสิะไปแล้วหละ
.
.
.
.
.
“ยอแ” เสียแฮยอนเรียผม
“ว่า?”
“อนที่สัมภาษ์นายไม่ไ้ล้อันเล่นใ่มั้ย?” แฮยอนถามผม
“อยาให้เป็นแบบไหนล่ะ” ผมถามลับไป
“อยาให้เป็นริ บับันนะ ันรันาย” แฮยอนว้ามือผมไปุมไว้
“อือ>< ัน็รันาย”
แอบรัใร็บอเ้าไปเถอะรับเ็บไว้ไม่ไ้อะไรหรอ :)
THE END
แ้แอีเรื่่อแล้ว555 แอเห็นสัมภาษ์นี้เลยเิเป็นฟิเรื่อนี้ึ้นมา หวัว่าะมีนอ่านน้าาา><
ความคิดเห็น