ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คะแนนสอบและความฝัน
ส่วนแลน…………เค้ากลายมาเป็นนักวิจัยที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของสถาบัน
เขาสอบวัดผลม.ปลายทั่วประเทศได้ที่ 1 และโอลิมปิกระดับโลกได้ที่ 5 ติดอันดับ1ใน5คน ของบุคลากรณ์ ที่สำคัญที่สุดของสถาบัน
มันอาจดูเป็นเรื่องที่น่าตกใจสำหรับบุคคลภายนอกที่เด็กผู้ชายอายุ17 คนหนึ่งจะสามารถทำข้อสอบของมหาลัยได้
แต่มันถือเป็นเรื่องปกติมากสำหรับพวกเรา แน่หล่ะ ก็ในตัวเรามีแต่ยีนส์ดีๆที่คัดมาจากคนทั่วโลกทั้งนั้นนี่
“ แลน !!!!!แลน !!!!!แลนนนนนนนนนน !!!!” เสียงโวยวายของโมดังมาจากหน้าห้องทดลอง ….
เธอวิ่งเข้ามาหาแลนโดยถือกระดาษใบหนึ่งติดมือมาด้วย
“ มีอะไรล่ะ…โวยวายมาเชียว..” เขายิ้มน้อยๆกับท่าทางที่เหมือนเด็กของโม แต่ก็ต้องหยุดยิ้มเมื่อเธอเกาะแขนเสื้อของเขา
และล้มลงไปต่อหน้าต่อตา
“ เฮ้ย!!!! เป็นอะไรไป…..โม….ทำใจดีๆไว้!!!! …หายใจเข้าลึกๆนะ “
“ชั้น….เหนื่อย…” โมพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ ทหาร !!! เปิดห้อง 401 ตึก อัลฟาเบท เตรียมหน่วยแพทย์ให้พร้อม แล้วก็เอาไซยาไนต์ มาตอนนี่เลย 20กรัม..เร็วเข้า!!!! ”
…………………………………………2 ชั่วโมงผ่านไป…………………………………………..
“ ไง!!โม เป็นไงบ้าง….แน่นหน้าอกไหม? หายใจโล่งรึเปล่า สบายขึ้นรึยัง ”
แลนป้อนคำถามรัวเป็นชุดๆทันทีที่เขาเห็นดวงตาสีน้ำตาลนั้นเปิดขึ้น
“ โอ้ย! ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย”
“แค่ร่างกายสร้างเลือดไม่ทันหน่ะ…กลับมาจากภารกิจก็ไม่บอก …ความจริงเธอควรจะนอนพักนะรู้ไหม”
แลนต่อว่าโมนิดๆแต่ก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นสีหน้าสำนึกผิดของเธอ
“แล้วรีบร้อนมาหาชั้นมีเรื่องอะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่า โดนศาสตร์ตราจารย์ทำโทษอีก”
“จะบ้าหรอ!!ที่ชั้นมาหาเธอเพราะเรื่องนี้ต่างหาก” หน้าของเธอเป็นสีจัด เมื่อแลนพูดจี้ใจดำ
เรื่องศาสตราจารย์ขี้บ่นที่ชอบหาเรื่องอยู่เสมอ เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง แล้วหยิบกระดาษแผนเดิมออกมา ยื่นให้แลน
“นี่มันหมายความว่าไงแลน ” เธอทำหน้าเหมือนกลืนลูกกอฟ์ฟทั้งลูกลงไปในคอแล้วมองมาที่แลน
“อะไร? …..มันมีความหมายด้วยหรอ..แค่คะแนนโอลิมปิก ระดับโลกกับหนังสือเชิญไปเรียนที่ออคฟอร์ดส่งมาที่สถาบัน
เป็นรอบที่ 8 แค่นั้นเอง “ แลนตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ชั้นไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น นี่ๆดูตรงนี้ซะ”โมเริ่มหัวเสียที่แลนทำเป็นไม่รู้เรื่อง เธอหงุดหงิดและชี้ลงบนช่องคะแนนรวมอย่างจริงจัง
“ 993 / 1000 มีอะไรแปลกงั้นหรอ?….มันไม่ดีตรงไหน? แค่นี้ก็ถือว่าดีเยี่ยมแล้ว“
“แต่เธอสามารถทำคะแนนเต็มได้…..จริงไหม ?” โมพูดอย่างรู้ทันแล้ว ส่งสายขุ่นเขียวไปทางแลนทันที
“เธอพูดเรื่องอะไรโม ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย ขนาด รุ่น X6 (เอ็ก- ซิค) 4คนที่ได้คะแนนสูงกว่าชั้นยังไม่มีใครได้เต็มเลยซักคนสูงสุดก็แค่ 998/1000 ” แลนเริ่มหาข้ออ้างและพยายามหลบสายตาของโมที่จ้องมาทางเขา
“อ๋อ…หรอ เธออ่านหนังสือไปแต่จำไม่ได้ หรือว่าเธอไม่ได้อ่านไปกันหล่ะ” เธอทำเสียงล้อเลียนแลน เมื่อจับ พิรุดของเขาได้ แลนถึงกับหน้าซีด
“ ชะ….ชั้…น……ชั้น อ่านหนังสือไปแต่จำไม่ได้ ก็แค่นั้นเอง เลิกซักไซ้สักทีน่า” เขารีบตอบโมไปและเริ่ม
เฉไฉนอกเรื่อง
“โอ้….แย่จังเธอโกหกไม่เก่งเลย”เธอทำเสียงล้อเลียนเขาอีกครั้งแล้วส่ายหัวน้อยๆเหมือนมันเป็นเรื่องตลก
\"ในยีนส์ของเธอบอกได้ชัดเจนแลน…..เธอมียีนส์ของไอสตาย / มารี คูรี / รัทเทอร์ฟอร์ต /อัลเบริต ไชวเซอร์
โอ้ย!!!ใครอีกนะ มันเยอะเกินชั้นจำได้ไม่หมด……แลน…..ไม่มีอะไรในโลกที่เธออ่านแล้วเธอจะจำไม่ได้!!”
“ถ้าเธออยากรู้ชั้นจะอธิบายให้ฟังนะ คำถามมีทั้งหมด 1000 ข้อ ที่เธอทำพลาดไปมีเพียง 7 ข้อ
2 ข้อแรกเธอไม่ยอมกา 3 ข้อถัดมาเธอใช้ปากกาทำเครื่องมันก็เลยไม่ตรวจ
อีกข้อหนึ่งเธอวาดรูปเล่น โอ้…แลนข้อสุดท้ายยิ่งแย่ที่สุด!!!!!
เขาสอบวัดผลม.ปลายทั่วประเทศได้ที่ 1 และโอลิมปิกระดับโลกได้ที่ 5 ติดอันดับ1ใน5คน ของบุคลากรณ์ ที่สำคัญที่สุดของสถาบัน
มันอาจดูเป็นเรื่องที่น่าตกใจสำหรับบุคคลภายนอกที่เด็กผู้ชายอายุ17 คนหนึ่งจะสามารถทำข้อสอบของมหาลัยได้
แต่มันถือเป็นเรื่องปกติมากสำหรับพวกเรา แน่หล่ะ ก็ในตัวเรามีแต่ยีนส์ดีๆที่คัดมาจากคนทั่วโลกทั้งนั้นนี่
“ แลน !!!!!แลน !!!!!แลนนนนนนนนนน !!!!” เสียงโวยวายของโมดังมาจากหน้าห้องทดลอง ….
เธอวิ่งเข้ามาหาแลนโดยถือกระดาษใบหนึ่งติดมือมาด้วย
“ มีอะไรล่ะ…โวยวายมาเชียว..” เขายิ้มน้อยๆกับท่าทางที่เหมือนเด็กของโม แต่ก็ต้องหยุดยิ้มเมื่อเธอเกาะแขนเสื้อของเขา
และล้มลงไปต่อหน้าต่อตา
“ เฮ้ย!!!! เป็นอะไรไป…..โม….ทำใจดีๆไว้!!!! …หายใจเข้าลึกๆนะ “
“ชั้น….เหนื่อย…” โมพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ ทหาร !!! เปิดห้อง 401 ตึก อัลฟาเบท เตรียมหน่วยแพทย์ให้พร้อม แล้วก็เอาไซยาไนต์ มาตอนนี่เลย 20กรัม..เร็วเข้า!!!! ”
…………………………………………2 ชั่วโมงผ่านไป…………………………………………..
“ ไง!!โม เป็นไงบ้าง….แน่นหน้าอกไหม? หายใจโล่งรึเปล่า สบายขึ้นรึยัง ”
แลนป้อนคำถามรัวเป็นชุดๆทันทีที่เขาเห็นดวงตาสีน้ำตาลนั้นเปิดขึ้น
“ โอ้ย! ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย”
“แค่ร่างกายสร้างเลือดไม่ทันหน่ะ…กลับมาจากภารกิจก็ไม่บอก …ความจริงเธอควรจะนอนพักนะรู้ไหม”
แลนต่อว่าโมนิดๆแต่ก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นสีหน้าสำนึกผิดของเธอ
“แล้วรีบร้อนมาหาชั้นมีเรื่องอะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่า โดนศาสตร์ตราจารย์ทำโทษอีก”
“จะบ้าหรอ!!ที่ชั้นมาหาเธอเพราะเรื่องนี้ต่างหาก” หน้าของเธอเป็นสีจัด เมื่อแลนพูดจี้ใจดำ
เรื่องศาสตราจารย์ขี้บ่นที่ชอบหาเรื่องอยู่เสมอ เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง แล้วหยิบกระดาษแผนเดิมออกมา ยื่นให้แลน
“นี่มันหมายความว่าไงแลน ” เธอทำหน้าเหมือนกลืนลูกกอฟ์ฟทั้งลูกลงไปในคอแล้วมองมาที่แลน
“อะไร? …..มันมีความหมายด้วยหรอ..แค่คะแนนโอลิมปิก ระดับโลกกับหนังสือเชิญไปเรียนที่ออคฟอร์ดส่งมาที่สถาบัน
เป็นรอบที่ 8 แค่นั้นเอง “ แลนตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ชั้นไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น นี่ๆดูตรงนี้ซะ”โมเริ่มหัวเสียที่แลนทำเป็นไม่รู้เรื่อง เธอหงุดหงิดและชี้ลงบนช่องคะแนนรวมอย่างจริงจัง
“ 993 / 1000 มีอะไรแปลกงั้นหรอ?….มันไม่ดีตรงไหน? แค่นี้ก็ถือว่าดีเยี่ยมแล้ว“
“แต่เธอสามารถทำคะแนนเต็มได้…..จริงไหม ?” โมพูดอย่างรู้ทันแล้ว ส่งสายขุ่นเขียวไปทางแลนทันที
“เธอพูดเรื่องอะไรโม ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย ขนาด รุ่น X6 (เอ็ก- ซิค) 4คนที่ได้คะแนนสูงกว่าชั้นยังไม่มีใครได้เต็มเลยซักคนสูงสุดก็แค่ 998/1000 ” แลนเริ่มหาข้ออ้างและพยายามหลบสายตาของโมที่จ้องมาทางเขา
“อ๋อ…หรอ เธออ่านหนังสือไปแต่จำไม่ได้ หรือว่าเธอไม่ได้อ่านไปกันหล่ะ” เธอทำเสียงล้อเลียนแลน เมื่อจับ พิรุดของเขาได้ แลนถึงกับหน้าซีด
“ ชะ….ชั้…น……ชั้น อ่านหนังสือไปแต่จำไม่ได้ ก็แค่นั้นเอง เลิกซักไซ้สักทีน่า” เขารีบตอบโมไปและเริ่ม
เฉไฉนอกเรื่อง
“โอ้….แย่จังเธอโกหกไม่เก่งเลย”เธอทำเสียงล้อเลียนเขาอีกครั้งแล้วส่ายหัวน้อยๆเหมือนมันเป็นเรื่องตลก
\"ในยีนส์ของเธอบอกได้ชัดเจนแลน…..เธอมียีนส์ของไอสตาย / มารี คูรี / รัทเทอร์ฟอร์ต /อัลเบริต ไชวเซอร์
โอ้ย!!!ใครอีกนะ มันเยอะเกินชั้นจำได้ไม่หมด……แลน…..ไม่มีอะไรในโลกที่เธออ่านแล้วเธอจะจำไม่ได้!!”
“ถ้าเธออยากรู้ชั้นจะอธิบายให้ฟังนะ คำถามมีทั้งหมด 1000 ข้อ ที่เธอทำพลาดไปมีเพียง 7 ข้อ
2 ข้อแรกเธอไม่ยอมกา 3 ข้อถัดมาเธอใช้ปากกาทำเครื่องมันก็เลยไม่ตรวจ
อีกข้อหนึ่งเธอวาดรูปเล่น โอ้…แลนข้อสุดท้ายยิ่งแย่ที่สุด!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น