X5 ( เอ็กซ์ FIVE ) สายพันธุ์รัก สายพันธุ์สังหาร

ลำดับตอนที่ #1 : สถาบันวิจัยลับ

“หลายครั้งที่ชั้นมองขึ้นไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน แลเห็นพระจันทร์ดวงโต ทอแสงอร่ามอยู่เหนือราตรีสีหมึก.... น้ำตาก็จะพาลไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เหตุการณ์ในวันนั้นยังคงติดอยู่ในใจชั้นตลอด และคงจะไม่มีทางลืมมันได้ จากวันนั้นชั้นสัญญากับตัวเองว่าชั้นจะไม่รักใครอีกและจะเก็บเธอไว้ในใจชั้นตลอดไป”………….ชายหนุ่มรำพึงเบาๆ    สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด  “….ชั้นลืมเธอไม่ได้หรอก……โม……”



“ สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ ลูกรัก “ เสียงสุภาพสตรีผมบลอนด์ผู้หนึ่งกล่าว เธอเข้าไปหอมแก้มเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง จนใบหน้าขาวซีดของเขาแดงไปหมด



“ พอแล้วฮะศาสตราจารย์ “ เด็กชายขัดขืนนิดหน่อยแต่จริงๆ แล้วเขาก็รู้สึกดีอยู่ไม่น้อย

“ ฮะ ฮะ เจ้าหนูน้อยโลแกน เขินด้วย “ เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งหยอก เธอแลบลิ้นใส่เด็กชายแล้วรีบวิ่งหนีไป .....



“ โม“ เด็กชายตะโกนเรียกแล้วรีบวิ่งตามไป



ใช่แล้ว นั่นก็คือ เคล  โลเเกนในงานครบรอบวันเกิดตอนอายุ 10 ปี และเด็กหญิงตัวเล็กๆ นั่นก็ไม่ใช่ใคร เป็นเพื่อนสนิทของเขาเธอชื่อ “ เมโลดิค  โม“ เขา2คนรู้จักกันตั้งแต่ยังจำความไม่ได้เลย เนื่องจากทั้ง2คนโตขึ้นมาในสถาบันวิจัยแห่งนี้พร้อมๆกัน

โลแกน  กับโม สนิทกันมาก ทั้ง2คุยกันตลอดถึงขนาดสัญญากันว่าอีก 10 ปี จะแต่งงานกัน แม้ว่ามันจะเป็นสัญญาที่ไม่มีทางเป็นไปได้เพราะทั้ง2คน  เป็นอมนุษย์รุ่น   X5   ( เอ็กซ์ ฟาย ) ที่ถูกสร้างมาเพื่อภารกิจทางการทหาร ก็เถอะ

แต่สำหรับทั้งสองคนมันมีความหมายมากทีเดียว…



โมเป็นเด็กหญิงที่มีผมสีดำ ยาวเหยียดตรง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มดูสดใส ทุกๆคนชอบตาของเธอมากเลย มันสวยและมีประกายเหมือนกับพระจันทร์ยามค่ำคืน....



ระหว่างที่ทั้ง2กำลังนอนแผ่อยู่บนสนามหญ้า ในบริเวณส่วนใดส่วนหนึ่งของสถาบัน…..…ค่ำคืนนี้ ท้องฟ้าโปร่งมาก เห็นพระจันทร์และแสงดาวอย่างชัดเจน ที่สำคัญที่นี่เป็นมุมอับ  ถ้ามองจากหอบัญชาการ ไม่สามารถมองเห็นได้

มันปราศจากเวรยามและการตรวจตรา ถือเป็นที่พิเศษที่ โลแกนและโมรู้กันอยู่แค่สองคน



“ โม.. “ แลนกระซิบเบาๆ

“ หืม...” โมทำมือบอกให้เขาพูดต่อ



“ ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่า โลแกนล่ะ “ แลนถาม คราวนี้โมหันมามองเค้า ดวงตาสีน้ำตาลนั้นฉายแววสงสัย



“ ก็ทุกคนเขาเรียกกันนี่ “โมตอบ



“ แต่ฉันอยากให้เธอเรียกฉันว่า แลน “ ชายหนุ่มจับมือเล็กๆ ของเธอเอาไว้ โมมองตาแลนนิ่ง

“แต่เธอไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อ แบบย่อๆไม่ใช่เหรอ “



“ยกเว้นเธอ …โม “เขาจูบมือเธอเบาๆ

โมยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน

เธอกระชับมือเขาแน่น…แล้วพูดว่า “ตกลง แลน“



7ปีผ่านไป …………..

พวกเขาทั้ง 2 เติบโตขึ้นมาในฐานะมนุษย์สังหารระดับแนวหน้า

    โม….เธอกลายมาเป็นธนาคารเลือดของสถาบัน……เธอเป็นอมนุษย์คนแรกที่มีเลือดกรุ๊ปพิเศษ………

เลือด…..ที่สามารถเปลี่ยนไปตามกรุ๊ปที่ต้องการได้ เธอสามารถเปลี่ยนความเข้มข้นและสารในเลือดได้ตามที่เธอต้องการตั้งแต่เลือดบริสุทธิ์…เลือดที่เป็นโรค….เลือดกรุ๊ปต่างๆ….หรือเแม้กระทั้งเลือด…….ที่เป็นพิษ

    ส่วนแลน…………เค้ากลายมาเป็น







                                                                                                                       โปรดติดตามตอนต่อไป