คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : :: Chapter 5 :: หมอจิล พกลูกมาด้วยเหรอ
:: Chapter 5 ::
หมอิล พลูมา้วยเหรอ
“ื่นไ้แล้วรับ...” ผมมวิ้วทั้ที่ยัหลับา
ึผ้าห่มมาลุมโป แ่ลับถูอะไรบาอย่าึไม่แรมานมันหลุามือผม
ผมลืมาอย่าหุหิ ลุพรวึ้นมา
นะัับใบหน้าาวใสไร้สิวที่ระทบแในยามเ้า
“...เอาหน้าออไปที”
ผมเม้มปาหลบาไปทาอื่นหมอิล็ยับายออห่า พร้อมับใบหน้าที่ระบายรอยยิ้ม
หมอิลเลี่ยไปที่หน้าระ ิระุมเสื้อ้วยมือาวผ่อ ผมมวิ้ว ยี้า
นั่นมันอะไร ะ ล้ามท้อั้นเหรอ...
ผมหลับาแล้วลืมาอีรั้
แ่หมอิล็ใส่เสื้อเสร็ไปแล้ว ผมว่าผมาฟา ถ้าหมอิลมีล้ามแบบนั้นแปลประหลาพิลึ ผมเลยลุไปอาบน้ำล้าหน้าแปรฟั ่อนะะั
ึอเสื้อล เห็นรอยแเป็น้ำๆสอุ ่อนะลอเอานิ้วแะู
0[]0!!!
ผมไปโนอะไรมา แมลหรือ หรือไปน ระแทับอะไร
ผมไม่สนใรับทำธุระัวเอนเสร็พร้อมับเินออมาห้อน้ำ
้วยสภาพผ้าเ็ัวพัน่วล่าผืนเียว หมอิลที่นั่อยู่อบเียมอหน้าผม
แล้วไล่ล่ำ
“...” หมอิลเียบ ผมหยิบเสื้อัวเอมาสวมทันที
“หมอมอิแพผมอีละ” ผมเท้าเอว
ส่ายหัว็เ้าใว่าหุ่นผม ทำให้ใร่อใรหวั่นไหว แ่ไม่ิว่าหมอะหวั่นไหว้วย
หมอิล็ระุยิ้มเหมือนำับำพูอผม
แ่็วมาทำหน้าอ่อนยนน่ารัเหมือนเิม
“ล้ามท้อน่ารัีนะรับ” ผมิลระแอมไอ
แล้วอมยิ้มบัน ผมบุ่ยปาไม่อยาเสวนาับหมอิลอี ึรีบแ่ัวนเสร็
ใรเาสอนพูว่าล้ามท้อน่ารัันวะ โรประหลาน หรือหมอิลรัษานนหลอน เาบอว่านลา ับนแปลอยู่แ่าบเส้นเอนะ ึ่หมอิลน่าะัอยู่ในำพวแปล ผมิไปเรื่อย แ่สายา็เหลือบไปเห็นเ็น้อยนหนึ่ ผิวาวั๊วะ และน่าาโรน่ารั อยู่ที่หน้าประูบ้านพั
“ป๊ะป๋า...” เสียเ็น้อยเอ่ยึ้น ผมอ้าปาพะาบๆ ี้มาที่ัวเอ ผมไปทำใรท้อไว้ั้นหรือ
อะเฮือ!!!`
นีู่เป็นพ่อนแล้วเหรอวะเนี่ย
ผมะลึไม่หายเินไปหาเ็นนั้น แล้วเอื้อมมือไปหมายะอุ้ม แ่เ็นนั้นdลับวิ่หลบผมไปอหมอิลเอาไว้
ผม้าท่าอุ้มลาอาาศ หน้าแัเพล้!!!
“ป๊ะป๋า”
เ็นนั้นเรีบหมอิลที่ยิ้มน่ารั อุ้มหนูน้อยึ้นมาแล้วหันมามอหน้าผม
ที่อึ้แ เี๋ยวนะ...ละ ลูอหมอิลเหรอ หรือแ่หลาน หรือน้อายันแน่ ผม้อเ็นนั้นสลับับหมอาไม่ระพริบ
หมอยัหน้าเ็ และูเ็อยู่เลย
อาะไม่ใ่ลูหรอมั้
“น้อายหมอระ...”
“อะอมลูายอหมอเอรับ”
ยัไม่ทันที่ผมะไ้พูอะไรบ หมอิลพูัหน้าแล้ว็หันไปหอมแ้มลูายัวเอ
ทำไมผมไม่รู้ ว่าหมอิลมีลูมีเมียแล้ววะ
แล้วไอ้ที่หมอมาหยอผม มาทำเ๊าะผมนี่ืออะไร หมอแ่ทำเพราะสนุ
หรือว่าเป็นนิสัยอหมออยู่แล้ว
ทั้หมที่หมอทำมาลอ....
ผมแ่ิไปเอเหรอ ิไปเอั้นสินะ
----------่อ่า----------
ไม่รู้ว่าผมทำหน้าอย่าไร
นหมอิล้อมาเย่าไหล่อผมให้ผมไ้สิ ผมมอหน้าเ็น้อยแล้วยิ้มไม่ออ ่อนที่ผมะปัมืออหมอิลออไป
แล้วเินออมาาบ้านพั้วยวามรู้สึประหลา
มันรู้สึแย่
และเหมือนหัวใผมำลัเ้น้าล
ปึ...
ผมเไปนิเมื่อนับอะไรบาอย่า
ผมเยหน้าึ้นมาู็เอับเิ้ล เิ้ลมวิ้วมอหน้าผม้วยวามแปลใ
ผมทำหน้าแบบไหนออไป ผม็ไม่รู้แ่ผมไม่สามารถหยุวามรู้สึที่ำลัเิึ้นไ้เลย
“พี่อัพเป็นอะไรหรือเปล่ารับ”
เิ้ลถามผม้วยน้ำเสียเป็นห่ว ผมส่ายหัว เบี่ยมอไปทาอื่น
เหมือนับว่าผมำลัไม่โอเับอะไรสัอย่า
่อนที่ผมะหันลับมามอหน้าเิ้ลอีรั้ เิ้ล็ยิ้มให้ผม
ผม่อยๆลี่ยิ้มออมา
ทั้ที่ผมไม่ไ้รู้สึว่าอยายิ้มเลย แ่เพราะเป็นเิ้ล นที่ผมรั... ผมเอื้อมมือไปับมืออเิ้ลึ้นมาเิ้ละั
แ่็เลื่อนมาุมมืออผมเอาไว้ เพื่อให้ำลัใ ผมลืนน้ำลายลออย่ายาลำบา
ทำไมผมรู้สึแย่
พรึ่บ!
ผมถูหมอิลระาัวลับไปอย่าแรนัวผมแทบล้ม
แ่หมอิลึแนผมเอาไว้ไม่ให้ผมล้มไป ใบหน้าที่เยอ่อนโยน
ยิ้มหวานหน้ารัอหมอิลแปรเปลี่ยนเป็นนิ่สนิท
วาไร้อารม์ับ้อที่ใบหน้าอผม
“เอ่อ
เิอะไรึ้นเหรอรับ หมอิล” เิ้ลถามหมอิลึ้นมา
“เปล่ารับ
ุอัพแ่ไม่สบาย...ใ่ไหมรับ”
แรบีบที่้อมือแรมาึ้นนผมนิ่วหน้ามอหน้าิลที่ทำหน้าาใียิ้มแย้ม่อหน้าเิ้ล
เิ้ล็ระพริบาปริบ ร่าสูึแนผมลาลับบ้านพั ผมไม่พูอะไรเินามไปเียบๆ
“ปี๊...”
เ็น้อยนเิมเินมารลาระหว่าผมับหมอิล หมอิล็ปล่อยมือผมออพร้อมับับัวผมให้นั่ลที่อบเีย
ผม็นั่เหม่อมอเ็น้อยน่าาน่ารัที่เินมาเาะาผม
“นั่นอะอมลูายอผม”
หมอิลบอ้วยน้ำเสียนุ่มนวนเ่นเิม
“ผมไม่ไ้ถาม”
ผมอบลับไปเสียเรียบ พลาหันหน้าหนีไปอีทา
มือ็ส่ไปลูหัวเล็ๆออะอมที่ยิ้มว้านผมใระุ เ็นนี้น่ารัะมั
หมอิล็ยิ้มอ่อน นั่ยอๆ รหน้าผม
“ปี๊บอว่าพี่ื่อพี่อัพ”
อะอมเอ่ยึ้น พลาเอาหัวมาบรมือผมเหมือนลูแมวัวน้อยๆ
หัวใผมอ่อนยวบเอ็นูเ็น้อยนนี้ึ้นมาทันที ยเว้นพ่อออะอมที่ผมไม่อบนะ
เลียที่สุอ่ะ
“อะอมอบไหมลู”
หมอิลถามึ้นมา ผมไม่รู้ว่ามหอิลหมายถึอบอะไร
แ่หมอิล็ยิ้มอ่อนโยนผมเผลอมอไปอีรั้
รู้สึว่ารอยยิ้มอหมอทำให้เลิ้มีริๆ แล้วอะอม็พยัหน้า มอผมมือเล็นิเียวแะที่แ้มผม
“อบพี่อัพ”
เหมือนหัวใผมเ้นแรึ้นมา เผลอยิ้มอย่าไม่รู้ัว
โยไม่รู้เลยว่าหมอิล็ยิ้มามอย่าเผลอไผล
“มอไรหมอ” ผมวัาใส่อย่าไม่พอใ
ทำไมหมออบมอหน้าผม มอร่าายอผมบ่อยนั็ไม่รู้
“็...มอุอัพรับ”
หมอิลลับอบลับมาอย่าไม่อายปา แ่ผม็เสือหัวใระุหมอิลน่ารัรินั่นแหละ
ถึะบอว่าเลียแ่ผม็ไม่ไ้ิแบบนั้นริหรอ หมอูบอบบาน่าทะนุถนอม
“อย่าปาหวานเลยหมอ เมียหมอไปไหนละ
ไม่มา้วยเหรอ” ผมถามออไปเสียราบเรียบ อะอมเยหน้ามามอผม ่อนะเอ่ยเสียร่าเริ
“ปี๊บอว่า มี๊เป็นนาฟ้าอยู่บนนู้น”
อะอมทำนิ้วี้ไปที่้าบน ผมอึ้พูอะไรไม่ออ หันไปมอหน้าหมอิลทันที
“แม่อะอมเสียไปั้แ่อนลออะอมรับ”
หมอิลยิ้มอ่อนล ผมทำัวไม่ถู ไม่ไ้ไปถามอะไรี้ใหมอหรอนะ ูเศร้าไปเลยผมส่มือไปะับไหล่
เพื่อปลอบ แ่หมอิลไวว่า ว้ามืออผมไปแนบแ้มัวเอ
“มะ หมอ...” ผมอ้าปา้า
หมอิลหลับาพร้อมโว์แพรนาสวย ริมฝีปาไ้รูปลี่ยิ้ม
ผมปล่อยมือัวเอไว้ับแ้มอหมอแบบนั้น วา็ับ้อใบหน้าสวยปนน่ารั
ผิวาวเนียน ูสะอาสะอ้านสมเป็นหมอ อะอม็นั่บนัผมมอพ่อัวเอสลับับมอผม
ุ๊บ...
“เฮ้ย!!!” เหมือนสิอผมถูึลับมาอย่ารวเร็ว
หมอิลยับมือผมแล้วเอาริมฝีปามาุ๊บเบาๆ ผมนลุเรียวัมือลับทันที
พ่อิลยิ้มน่ารัยื่นมือไปอุ้มอะอมลาัอผม ผมรู้สึว่าัวเอหน้าร้อนวูบวาบไปหม
แ่ทำอะไรไม่ไ้
หมอทำอะไรอเา เามาุ๊บมืออผมทำไมัน
“ุอัพรับ...”
หมอเรียื่อผม้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลนผมแทบละลาย หัวใเ้นระรัว
่อนะระพริบาปริบๆอบรับ ไม่รู้ว่าเสียัวเอมันหายไปไหน
“หมอมีทุอย่า ทั้เิน ทั้บ้าน
ทั้รถ แล้ว็ลู...” หมอิลยับัวมาใล้ผม ยื่นหน้ามาใล้นผมผะถอยหลัไป
ลมหายใอุ่นเป่ารใบหน้า นผมเริ่มหายใิั
ไม่รู้ว่าหัวใอผมมันเ้นแรมานาไหน
แ่ผมรู้สึไ้ว่ามันเ้นแรนะหลุออมาอยู่แล้ว
“...”
“หมอมีทุอย่าแล้ว
ยเว้นุอัพนะรับ” หมอิลเลื่อนใบหน้ามาระิบ้าหูผม
พร้อมผละออไปาม้วยรอยยิ้มพิมพ์ใระาเอาวใอผมหลุลอยไปไล
ทำไมรอยยิ้มอนๆนี้ถึไ้มีาเมที่รุนแรนานี้ันนะ
“ปี๊ระิบอะไรเหรอรับ อะอมอยารู้”
อะอมเย่าแนหมอิล แล้วทำเสียน่ารั หมอิลส่ายหัวส่มือไปลูบหัวออะอม
แ่สายาลับับ้อที่ผม
ใบหน้ารอยยิ้มูอ่อนโยน อ่อนหวาน
แ่ไหสายาหมอถึไ้ร้อนแรเหมือนเสือ้อะรุบเหยื่อแบบนั้น!
ความคิดเห็น