คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : :: Chapter 9 :: หมอจิล ส่วนหนึ่งของครอบครัว
:: Chapter 9 ::
หมอิล ส่วนหนึ่อรอบรัว
นแล้วนรอผม็ฝืนร่าายัวเอไปทำานนไ้
แม้หมอิละมาอาสามาส่ แ่ผม็ปิเสธไปเรียบร้อย สภาพผมเหมือนนเพิ่หลุมาาป่า
เสื้อผ้ายุ่เหยิ ผมระเิและ่วล่าที่ระบบนท่าเินเหมือนนอึไม่ล้า้น
“ไอ้อัพ มะ...มึเป็นอะไรไป” เพื่อนร่วมานผมเ้ามาถาม้วยใบหน้าใ
ผมส่ายหัวไปมานั่ลประำที่ ่อนะเริ่มทำานอย่านไร้วิา
“ูิว่าวันนี้มึะไม่มาแล้ว”
“ถ้าไม่มาทำานะเอาเินไหนินละ”
ผมอบลับไปเสียเนือย ผมทำานนเวลาล่วเลยมาอนเที่ย
ท้อ็ร้อโรรา้วยวามหิว บิี้เียนสบายัว็เรียมไปหาอะไริน
แ่สายา็ไปสะุับพี่แนน
ที่ถือถุบาอย่าวมาวาที่โ๊ะพร้อมับยิ้มหวาน
“อะไรเหรอรับพี่”
“มีนฝามาให้น้ออัพ่ะ หล่อมาเลย ริริ”
พี่แนนหัวเราะอบใบิัวไปมาอย่าับสายน้อยเอรัแร ผมปรือา
หัวสมอ็สสัยว่าใรส่มา
พอเปิูผมแทบะปาทิ้ ไอ้หมอิลมันส่มาให้
นาเป็นหมอทำานหนัแบบนั้น ยัะมีเวลามาทำับ้าวพวนี้
ทั้สลัอไ่ แลม่อนย่าเลือ
และน้ำผัเียวทีุ่้นเย พี่แนนทำาโเมื่อมออาหารที่ผมเปิออ
ผมถอนหายใเลื่อนไปให้พี่แนน
“ทานไหมรับพี่”
“อ้าว น้ออัพไม่ินเหรอะ”
“ไม่ละรับ พี่ทานไ้นะรับ”
พี่แนนพยัหน้าอบุผมแล้ว็ยเอาอาหารที่หมอิลทำมาให้ไปินแทน
ผม็ออมาิน้าว้านอ ผมทำานนเวลาล่วเลยมาถึอนเย็น
มี้อวามเ้มาหลายรอบาหมอิล
แน่นอนว่าผมไม่ไ้เปิอ่านหรอ
[หมอิล]
“ปี๊รับ” อะอมวิ่เ้ามาในห้อทำานเรียผม้วยน้ำเสียสใส
“รับอะอม” ผมอบรับลูายัวน้อยไป
มือ็เปิหนัสืออ่าน แ่สมอผมลับิเรื่อุอัพ ทำไมเาไม่อบ้อวามผม ้าวที่ฝาไปไ้ินหรือเปล่า
แล้วอนนี้เาำลัทำอะไร
“อะอมอยาินบิู”
ผมะั่อนะเ้าอินเทอร์เน็ูว่ามันืออะไร
และทำยัไ ่อนะเาหัวแรๆ ไม่รู้ว่าอะอมไปเห็นาที่ไหน ถึไ้อยาินึ้นมา
แผมัสินใเ้ารัวลอทำ
“พี่อัพไม่มาเหรอรับปี๊”
อะอมถามผมพร้อมยิ้มแ่ ผมส่ายหัวยิ้มบาเบาสายาับ้อโทรศัพท์มือถือัวเอ
ิ๊...
ผมเบิาว้ายยิ้มวาอุปร์ทำรัวล
แล้วหยิบมือถือึ้นมาู ุอัพส่แ่สิ๊เอร์มาอันเียวเท่านั้น
แ่หัวใผมลับพอโอย่ามีวามสุ
นานแ่ไหนแล้วที่ผมไม่ไ้รู้สึมีวามสุับารรัใรแบบนี้
>>ุอัพมาบ้านผมไหมรับ ำลัทำบิูให้อะอมิน<<
ผมพิมพ์บอไปในแท ุอัพอ่านแ่ไม่ไ้อบ
ผมัริมฝีปาล่าัวเอพยายามลั้นยิ้ม
่อนะหันมาลมือทำบิูที่อะอมอยาิน่อามสูรในอินเทอร์เน็
ระหว่ารอน้ำแ็ใน่อฟรี
เสียรถ็มาอที่หน้าบ้าน อะอมรีบวิ่ไปเปิประูทันที
ุอัพเินเ้ามาในบ้านผมใบหน้าสยเิึ้นออ่าวามา ึ่ผมมอว่ามันน่ารั
“ยิ้มอะไรหมอ ผมมาเพราะหมอวนหรอนะ”
“อบุรับ อะอมถามหาุอัพ้วยนะรับ”
อะอมพยัหน้าาม ุอัพเผยอปาน่าสัมผัสเล็น้อย
พลาเาท้ายทอยัวเอเหมือนำลัเินวาที่มออะอมอ่อนโยนนผมยิ้มาม
“ารบ้านเสร็หรือยัรับ”
ุอัพอุ้มอะอมไปนั่บนั
มือ็บีบแ้มลูายผมเล่นอย่าหมั่นเี้ยว ส่วนผม็ไปเอาถุนมแ่แ็ออมาทำให้ละเอียใส่ถ้วย
พร้อมับวาีวี่ ล้วยหอม สอว์เบอร์รี่ลไป
เป็นเมนูที่วนอ้วน แ่นานๆทีอะอมะิน
ผม็ไม่ไ้ัอะไรยเอาบิูออมาวา ุอัพาลุวาวแล้วมอหน้าผม
“หมอทำเหรอ”
“รับ รั้แรเลย” ผมยิ้มรับท่าทาุอัพะอบ
อะอมหยิบ้อนมาัยื่นไปใหุ้อัพ
“อ้ามมมม~”
“เอ่อ...อ้ามมม ่ำ” ุอัพินเ้าไปแล้ว
ผมเท้าามอใบหน้าสวย แ้มน่าฟัที่ป่อเพราะมีอหวานอยู่้าใน
ยิ้มอย่ามีวามสุ หัวใผมเ้นแรึ้น อะอมินผลไม้ที่แ่ ส่วนผมไม่ไ้แะ
เอาแ่นั่มอุอัพับอะอม
ทีู่เ้าันน่ารันอยาให้ภาพนี้อยู่ในบ้านผมทุวันที่ผมลับมาาที่ทำาน
“อร่อยไหมรับ อะอมอย่าินเยอะนะ เี๋ยวปวท้อ”
ผมยมือไป็มุมปาใหุ้อัพที่เี้ยวุ้ยๆ อะอมมอามมือผมแล้วอมยิ้ม
“ั้นๆ พอินไ้” ำอบที่ไ้ทำให้ผมหัวเราะในลำอ
“อร่อยรับปี๊” อะอมยิ้มร่าเริุอัพปล่อยให้อะอมนั่ัแบบนั้น
และยัอยป้อน อยเล่นับอะอมลอ
“้าวลาวันที่ผมให้ไป อร่อยไหมรับ”
“...ไม่อ่ะ ผมไม่ไ้ิน ใรนอื่นไปละ”
“...”
[อัพ]
เิวามเียบึ้นมาแบบไม่ไ้นัหมายหมอิลยิ้มาปิ
แ่มือลับำหมัแน่นนผมแอบสะุ้ ร่าสูลืมาึ้นมอหน้าผม
“น่าเสียายนะรับที่วามหวัีอผมส่ไปไม่ถึุ”
หมอิลว่าออมาเสียราบเรียบแ่ปายัยิ้ม อะอมมอหน้าผมสลับับหมอิล
“พี่อัพไม่ไ้ิน้าวที่ปี๊เอาให้เหรอรับ...”
“เอ่อ...ใ่รับ”
ผมอบลับไปามร เท่านั้นแหละ
อะอม็วา้อนับิูแล้วเบะปาน้ำาลอ ผมะัใมอหน้าหมอิล
แล้วพยัเพยิหน้าไปทาอะอมว่าทำไมอะอมถึทำท่าะร้อ
“ผมับอะอมอุส่าห?่วยันทำใหุ้อัพ”
หมอิลอบลับมาทำให้ผมรู้สึผิพูอะไรไม่ออ
มอมือเล็ๆออะอมที่ยมือเ็น้ำาัวเอ
“ฮือออ...ปี๊บอว่า ถ้าพี่อัพินะรัอะอม เพราะ
อึ อะอมทำให้ ฮึ พี่อัพไม่ินเพราะไม่รัอะอม ฮือออ! ”
อะอมร้อไห้โฮเสียัิ้นลาัผมวิ่หายเ้าไปในห้อัวเอ
ส่วนผม็เอ๋อแ ทำเ็ร้อไห้
หมอิล็ลุึ้บเ็บถ้วยและ้อนไปล้า ผมทึ้หัวัวเออย่าสับสน่อนะเ้าไปหาอะอมที่ห้อ
แร...
พอเปิประูเ้าไป็เออะอมนอนว่ำอุ๊าโลมาไหล่สั่นเทาาแรสะอื้น
เพิ่วามรู้สึผิเพิ่มพูนเป็นเท่าัว ผมเอามอืไปแะหลัอะอมเบาๆ
“พี่อโทษนะอะอม พี่ไม่รู้ว่าหนูทำให้พี่ิน”
“...” อะอมเียบแ่ไม่ไ้ิ้นหนีผมแ่อย่าไร
ผมยิ้มออมาไ้อย่าโล่ใ ยับไปใล้อีนิ
“ราวหน้าพี่ะินให้หมเลยเนอะ
เพนสะพี่รัอะอมมาๆ ราวหน้าทำมาให้พี่อีนะ” ผมบอลูบแผ่นหลั
อะอมยับัวมาอเอวผมเอาหน้าถูับเสื้อผมไปมา ผมออะอมโยไปมา
“ฮึ พี่อัพ้อินนะ”
“รับ พี่ะิน” ผมยิ้มบอเสียอ่อนล หมอิลยืนรประูมอมาที่ผม้วยรอยยิ้มหวานับใ
ท่าทาเหมือนนำลัีใอย่าปิไม่มิ
“ไม่้อมายิ้ม ผมินเพราะอะอม ไม่ใ่เพราะหมอ!”
“รับๆ ผมยัไม่ไ้ว่าอะไรเลย
ทำหน้าแบบนั้นน่ารัีนะรับ” หมอิลพูบ็หัวเราะอารม์ี่อนะเ้ามารวบอผมและอะอมไว้้วยัน
ส่วนผมที่สะุ้แ่ัืนไม่ไ้ลัวอะอมะร้อไห้อีเลยปล่อยไปแบบนั้น
แ่มัน็อบอุ่นเหมือนันนะ
ความคิดเห็น