คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : :: Chapter 14 :: หมอจิล ความเจ็บปวดที่มองไม่เห็น
:: Chapter 14 ::
หมอิล วามเ็บปวที่มอไม่เห็น
ไม่รู้ว่าผมำลัิอะไร
แ่อนนี้ผมับรถมาอที่ไร่อิฟ้า ้วยารับรถมานเียวไม่แวะที่ไหนทั้นั้น ผม้าวาลมาารถ
วามรู้สึแรที่ไ้รับือ วามเย็นนหายใเป็นไอออมา
“ทำไมมันหนาวี้วะ”
ผมเินอัวเอ สั่นหึไปเาะประูบ้านอไอ้หมีวายอิที่อยู่ับเิ้ล
สมอผมมันประมวลผล้าเหลือเิน ผมเสียานไปแล้ว เสียไปเพราะัวผมเอ
ถ้าผมไม่ไปยุ่ับพริ ผมไม่เป็นแบบนี้
แร...
“มีอะไร มาทำไม”
ไอ้หมีวายอิูน้ำส้มแม่โรัับหนัหน้าโรป่าเถื่อนอย่ามัน ้อหน้าผมนิ่
ผมถอนหายใมอไปในบ้าน็ไม่เห็นมีใร สสัยนอนันหมแล้ว
เิ้ล็นอนหลับไปแล้วละมั้
“บ้านมึ้อนรับแแบบนี้เหรอ
วาย”
“บ้านูนี่แหละ
มีไรหมอฟันมึแล้วทิ้รึไ” มันยยิ้มเย้ย ผมอยาะถีบหน้ามันสัทีริๆ ให้ายสิ
“ะมาพั มีบ้านเหลือไหม”
ผมถามออไปสั่นึๆ หนาวไม่ไหวแล้ว ไอ้หมีนี่มันยืนนิ่ไม่สะทสะท้านเลย
“มี ามมา”
ไอ้วายอิมันปิประูบ้านเินนำผมผ่านไร่อมันไปนมาถึโนบ้านพั ไร่อไอ้หมีอิว้าวา
มีทั้บ้านพั และายผลไม้ รวมไปถึน้ำท้ายไร่ และเห็นว่ามันมีแพลนะทำทุ่อไม้ให้เมียมันอี
เหอะๆ ผมไม่รวยแบบแบบมันเพราะพระเ้าลั่นแลไ
มันไุแเปิให้ผม
พลามอหน้าผมอย่าสสัยแ่มัน็ไม่ไ้ถามอะไร ผมเินเ้าไปในห้อที่มี้าวอรบรัน
มันอุ่นึ้นมาหน่อย
“หมอรู้หรือยัว่ามึมานี่”
มันถามเสียเรียบ
“แล้วทำไมหมอ้อรู้ทุเรื่ออูละวะ”
ผมออว่าออไป ไอ้หมีอิยัไหล่่อนะเินาไป
ผมมือถือูเห็นสายที่ไม่ไ้รับาหมอิล
และ้อวามมามายผมยัไม่พร้อมะุยับใรอนนี้ ผมเลือที่ะปิเรื่อ
“เราไม่วรเอัน
ไม่วรรััน” ผมเพ้อไปเรื่อย าลอยไปไหน่อไหนไม่รู้
ผมเม้มปาสูลมหายใเ้าลึๆ
มอวิวอไร่อิฟ้าผ่านหน่า่าระ วามเรีย วามโรธ
โมโหทุอย่ามันถาโถมนผมรับไม่ไหว แ่สมออผม
ลับเลือที่ะไม่ร้อไห้
และหัวเราะออมาเหมือนนบ้า
[หมอิล]
ผมัสลัผัเ้าปา้วยใบหน้านิ่
อะอม็ทำารบ้านใล้ๆ ผมสสัยว่าทำไมุอัพไม่มาิน้าวที่บ้านผมอีแล้ว
้าวอเา็ยัอยู่บ้านผม หรือเาไปั่วับผู้หิอีแล้ว
“ปี๊พี่อัพไม่มาอีแล้ว”
อะอมเบะปาะร้อไห้ ผม็ไม่รู้ะทำยัไ ผมับเาเราไม่ไ้เป็นอะไรัน
ผมะไปเ้าี้ถาม หรือามื้อเามามาย็ไม่ไ้อี
แ่แล้ว้อวามบาอย่า็เ้ึ้นมา
้อวามาุอิสามีอุเิ้ล
ผมเปิอ่านแล้วยยิ้มมุมปา เ็านอวันพรุ่นี้ ผมว่าพอี
“อะอมพรุ่นี้หยุใ่ไหม
เราไปเที่ยวันนะ” ผมยิ้มเ็บมือถือใส่ระเป๋า อะอมทำาโระโไปมาอย่าีอีใ
“ไปไหนหรือรับปี๊
อะอมอยาไปเที่ยว” อะอมเาะาผมทำาแป๋ว
“ไร่อิฟ้ารับ”
+++++++++มา่อแล้ว่า+++++++++
ผมพาอะอมมาถึที่ไร่อิฟ้า
ถึในเ้าวันถัมา อะอมไปเล่นับเอิ้น และฝาแฝในบ้านุอิ
ส่วนผม็มาหยุอยู่หน้าบ้านทีุ่อัพพัอยู่
อาาศหนาวแบบนีุ้อัพะไม่สบายหรือเปล่านะ
“ุอัพ”
...เียบไร้เสียอบรับ
ผมมวิ้วเปิประูที่ไม่ไล็อเ้าไป เห็นแผ่นหลัอุอัพ
เาำลัหมอบับโ๊ะิน้าว เหมือนำลัหลับ ผมนั่ล้าๆเา เาเหนื่อยมา
แ่ทำไมถึ้อหนีผม้วย
“ุอัพเลียผมมาเลยหรือ”
ผมอร่าอเาเอาไว้ ทำไมัวเาเย็นแบบนี้ เาไม่สบายั้นหรือ
“อือ...”
ร่าโปร่ยับัวแล้วสบาับผม ไม่รู้ว่าเาละเมอหรืออะไร
ุอัพถึไ้ยับัวมาุในอ้อมออผมแล้วหลับาลอีรั้
“หมอเ้าฝันผม...”
และเา็ละเมอเสียแผ่วเบา
ผมส่ายหัวไปมายับัวเพื่อะลุแุ่อัพ็ึเสื้ออผมเอาไว้ผมับมืออเาเอาไว้
ใบหน้าอเาายแววเ็บปวอย่าัเน
“ทำไมุ้อเ็บวามเ็บปวไว้นเียว”
ผมถอนหายใ นที่พร้อมูแลเา็อยู่รนี้แล้ว เายั้อารอะไร เพราะไม่รัผม
หรือรัเียผมันนะ
[อัพ]
ผมรู้สึเหมือนับว่าเห็นหมอิล
และเาอผมเอาไว้ อบอุ่นและรู้สึว่าผมไม่ไ้โเี่ยว
ผมยับัวลืมาึ้นมาแล้วนั่อึ้
ร่าสูอหมอิลเท้าาสัปหโยที่มืออี้าโอบอผมเอาไว้
“มะ...มาไ้ไวะเนี่ย”
ผมมวิ้ว
“อ้าวื่นแล้วเหรอ”
หมอิลลืมาึ้น้าๆวามหล่อระแทานอยาหลับไปอีรอบ
มือาวสะอาเลี่ย้าแ้มผม พลา้อมอใบหน้าผมอย่าหลใหล
“แล้วเห็นหลับอยู่รึไ”
ผมสวนลับหมอิล็หัวเราะ
“อนหลับ
ุนอนาเหลือน้ำลายไหล้วยนะ” ผมเม้มปาระพริบาปริบๆ
นหมอิลัปาล่าัวเอล้ายลั้นำนั้นแหละผมถึรู้ัวว่าไอ้หมอบ้านี่มันแล้ผมอีแล้ว
ผมเยผลัร่าสูออไปเ็มแร
แ่เื่อไหม
หมอมันไม่สะทสะท้านอะไร
“มาที่นี่ไ้ยัไ
รู้ไ้ไว่าผมอยู่ที่นี่” ผมถามเสียแ็
ารที่หมอิลมาอยู่ที่นี่ไม่ใ่เรื่อที่ผม้อารเท่าไหร่
เพราะผมไม่พร้อมเอเาอนนี้
“ุอิบอรับ
ว่ามีเ็น้อยี้เหาปาร้ายอยู่ที่นี่” หมอิลบีบแ้มผมเล่น ผมปัออ ไอ้หมีวาย
ไอ้ปามา
“ผมอยาอยู่นเียว”
ผมลุึ้นยืนเสยผมัวเอ้วยใบหน้าหุหิที่ำลัปิ่อนวามรู้สึบาอย่าในิใ
ผมแสร้ทำหน้าไม่พอใทั้ที่หัวใผมำลัอ่อนแอนานี้ หมอิลหุบยิ้ม
แล้วทำหน้าหม่นไปนิ
“ทำไมุถึหนีผมมาที่นี่
บอผมไ้ไหม ว่าุเลีย หรือโรธอะไรผม” หมอิลถามเาไม่ไ้ยับมาามมาใล้ผม
แ่เลือที่ะนั่ที่เิม
“ผมไม่อยาเอหน้าใรทั้นั้นโยเพาะหมอ”
ผมบอออไปทำไมเสียผมมันเริ่มสั่น็ไม่รู้ ผม้อเอเรื่อราวแย่ๆมา
ิว่าอยู่นเียวผมีึ้น แ่สุท้ายพอเอหมอิลแบบนี้ผม็ุิมาไ้
ว่าบาทีผม็อาะ้อารใรสันอยู่้าๆผม
ปลอบผม บอผมว่าผมไม่เป็นไร ผมไม่ไ้อยู่นเียว ผมยัมีเาอยู่ ผมไม่ไ้ทำอะไรผิ
เรื่อทั้หมมีทาออ มันไม่มีอะไรน่าลัวสันิ
“ที่พูมาิแบบนั้นริๆหรือรับ”
หมอิลถามเายิ้มอ่อนโยนยื่นมือมาับมืออผมเอาไว้ หมอิล็ยัเป็นนีแบบนี้
ีปหมทุอย่า หน้าา อาีพ นิสัย ส่วนผมไม่มีเหี้ยอะไรทั้นั้น
“ปล่อย...”
ผมัปาัวเอ น้ำาเหมือนเริ่มลอ พอมีนมาทำี้วย โยเพาะหมอิล
มันทำให้ผมเผยวามอ่อนแอออมา หมอิลลับไม่ปล่อยเาลุึ้นยืนบีบมือผมเอาไว้
“ไม่ปล่อย
ถ้าุเป็นแบบนี้ผมะไปไหนไ้” หมอิลบอออมาเาึผมไปอ ผมืนัวิ้นไปมา
ไม่เอาแบบนี้ ผมำลัทนไม่ไหว ผมเ็มแ็่อไปไม่ไ้ ถ้าหมอิลยัทำแบบนี้
เพี๊ยะ!!!
ผมวัมือฟาไปที่แ้มอหมอิลเ็มแร
หมอิลผละออไปาผม มือแร่แะใบหน้าัวเอที่เริ่มึ้นรอยแ
ผมสูลมหายใเ้าลึๆ แล้วพยายามอลั้นเอาไว้ หมอิลมีสีหน้าเ็บปวัเน
หัวใผม็ระุ
เพียเพราะใบหน้าเศร้าแบบนั้น
“ออไปให้พ้นหน้า
ผมไม่อยาเห็นหน้าหมอ ผมไม่อบ เลิวุ่นวายับีวิผมสัที!!!” ผมวาลั่นผลั และทุบีหมอิลที่ยืนนิ่
ออไปาีวินที่ไม่มีอะไรอย่าผม ถอยออไปานที่เลวร้ายแบบผม
อย่ามายืน้านที่ไม่มีอะไรู่วรับหมอิล
“...ุอัพ”
“บอให้ออไปไวะ!!!” ผม้ามือึ้นะบหมอิลอีรั้
แ่สิ่ที่หมอิลทำือว้ามือ้านั้นอผม แล้วึัวผมเ้าไปอแน่น
ลูบแผ่นหลัผมอย่าปลอบโยนผมทุบีหมอิล และัแผอแร่เพื่อให้เาปล่อยผม
่อนที่ผมะทนไม่ไหว
น้ำาที่ผมลั้นไว้ะไหลออมา
“ไม่เป็นไรนะ
ผมอยู่นี่แล้วุไม่ไ้อยู่ัวนเียว มีอะไร็บอผมนะ ุยัมีนที่รัุมาทั้น
ุไม่เป็นไร ไม่มีใรมาทำอะไรุทั้นั้น ่อใหุ้ะเอามีมาแทผม
ผม็ะอุแบบนี้ อย่าลัวไปเลยนะ” หมอิลูบที่หน้าผาผม โยัวลูบหลัผมปลอบผมเหมือนผมเป็นเ็
แ่สิ่นั้น มันทำให้ำลัแพน้ำาผมพัรืนลมาอย่า่ายาย
+++++++++
[Nor maai]
อมเม้นให้ำลัในเียนหน่อยนะะะไ้มีำลัใมาแ่่อ แหะๆ
หมอิลมาปลอบแล้วทำไมอนนี้เราแ่ไปน้ำาะไหล็ไม่รู้
สสัยอินั พี่อัพ็เริ่มะเปิให้หมอิลบ้าแล้ว
แม้ลึๆะิว่าัวเอไม่เหมาะสมับหมอิล แ่ยัไหมอิล็พร้อมูแลอยู่แล้วเนอะ
#ทีมหมอิลลูิ #ทีมพี่อัพอาภัพรั
ความคิดเห็น