คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เสียงร่ำไห้จากคนพลั้งพลาด
ลวรั้ที่ 11 เสียร่ำไห้านพลั้พลา
หมอสรัลูแลหมอลอทั้วันไม่ออไปไหน หมอเอ็เอาแ่นอนไม่สบา ไม่พู ไม่มอหน้าหมอสรัล แ่ับลูน้อัวเอลับพูปิี หมอสรัลไ้แ่อยล้าแผล เ็ัว และหายามาให้หมอิน ยิ่เห็นแผลอหมอเา็ยิ่เ็บใมาึ้นไปอี หมอสรัลเลื่อนมือไปับมืออหมอที่ำลันอนว่ำ
ฟึ่บ...หมอึมือัวเอลับแทบะทันที ทำให้หมอหนุ่มหน้าเสีย หัวใหล่นวูบไปออยู่ปลายเท้า ไหล่แร่อหมอเริ่มสั่นเทา พร้อมับเสียสะอื้นที่ัเล็ลอออมาให้ไ้ยิน
"หมอ...พี่อับมือ็ไม่ไ้หรือ"
"ไม่!" หมอเอ่ยเสียพร่า
"หมอ พี่อร้อ พี่อโทษริๆ อย่าเมินันแบบนี้เลย พี่รู้ัว พี่ผิไปแล้วที่หนีออไป พี่ปาหมาเอที่พูแบบนั้น" หมอสรัลัฟันแน่น เอาหน้าแนบไปับแนอหมอ ัวหมอ็ร้อนเพราะพิษไ้ หมอสรัลผละออมามอหมอ พลันน้ำา็ไหลออมาเียบๆ ปา็เผยอึ้นเล็น้อย เหมือนะพูอะไร แ่พอเห็นแผล และท่าทาเสียใอหมอแล้ว เา็หุบปา เ็บลืนเอาำพูนั้นลอไป
"..."
"หายโรธพี่เถอะนะ ะให้พี่ทำอะไร็ไ้"
หมอหลับาแน่น มันเพิ่ิไ้ว่า มันพาหมอสรัลมาลำบา บัับฝืนใหมอสรัลมาลอ มันไม่เยิถึุนั้น เพราะมันมีวามสุ นลืมิไปว่าหมอสรัลอาะไม่ไ้มีวามสุเหมือนมัน ไม่แปลใ ที่่อให้มันะทำีแ่ไหน มอบวามรัให้หมอสรัลมาแ่ไหน หมอสรัลถึไ้ไม่เยเห็น่าเลย มันบออบ บอรัหมอสรัลไป หมอสรัล็ทำไ้แ่ยิ้ม ในใะอึอั และรัเียมัน
หมอนอนมแบบนั้นอยู่หลายวัน นอาารเริ่มีึ้นนิหน่อย หมอไ้เินไ้นั่บ้าแล้ว แ่็ยัไม่ไ้เินออาห้อนอนเลย เพราะหลัเริ่มึและปวไปหม
"แ่..." หมอที่เรียสะสม และเอฟาหลัมาแผลยัไม่หายี แถมยั้ออหลับอนอน และร่าายผิปิาแ่่อน ็ไ้ึ้นมาหลายวัน ร่าสูให่มุัวนอนในที่นอน มันเบ้ปา เมื่อหมอสรัลยัเินวนเวียนไปมาในบ้านเหมือนผี พอหมอสรัลหันมาสบาัน มัน็สะอื้น ัวร้อนรุ่มเพราะพิษไ้ เวียนหัว และลื่นไส้เหมือนะอ้ว พิษอหวาย่ารุนแรเสียริ แ่ที่หนัว่าือพิษรันี่แหละ
หมอลุออมาาที่นอน แสบ และปวไปทั่วหลั แ่อาาร็ีึ้นมามาแล้ว ถึะยัมีไ้อยู่นิหน่อย็าม หมอสรัลอยูแลมันไม่ห่า มัน็ไม่ไ้พูับหมอสรัลมาน่าะสามสี่วันแล้ว หมอ้าวเท้าออมานอบ้าน พบแสอาทิย์ในอนเ้า หลัาที่เอาแ่นอนในห้อมานาน
ึ...
"ไอ้อินทร์" หมอมอหน้าผู้มาเยือนถึบ้านอย่าอารม์ไม่ีเท่าไหร่นั
"หายแล้วหรือ มึีึ้นหรือยั" อินทร์เอ่ยถาม ออเิหน้าอย่าถือี หมอไม่อบแ่ทำท่าะเินหนี อินทร์เลยเ้ามาวาหน้าเอาไว้ แล้วมอหมอั้แ่หัวรเท้า แววาอ่อนลหลายส่วน
"ูอโทษไอ้สัว์!"
"อโทษอะไรอมึ แล้วอโทษบ้านมึยัะมา่า่อท้ายอี" หมอว่าึ้นพลาถอนหายใ
"็ ทีู่ที่ีมึไ ูอโทษ" อินทร์ทำหน้าเรีย หมอเบือนหน้าหนี ไม่ไ้ว่าอะไร เพราะเา็เยระทืบอินทร์เหมือนัน เรื่อทำร้ายร่าายัน มันถือเป็นเรื่อปิอเาสอนอยู่แล้ว เพราะยัไเาสอน็เือบะ่าันายมาแล้วั้หลายรั้ อินทร์เห็นหมอนิ่ไป็เลยเอาลับยาี มายัใส่มืออหมอ
"อะไรอมึ"
"ยาี ทาแล้วะไม่มีแผลเป็น ูเอามาาแม่หมอ" อินทร์ัปาัวเอนเลือิบ หมอรับมาถือเอาไว้
"ผีเ้าหรือวะ ประสาทหลอนแน่ หรือหัวมึไประแทอะไรมา?"
"...ู ูแ่โมโห ูเลยพลั้มือ ใ้อารม์ ฟามึนหลัแ ูรู้สึผิ แ่นั้นแหละ" อินทร์ว่าออมา แล้วทำท่าะหันหลัลับ หมอเลิิ้วแปลใ ะมาอโทษทำไม ทีเมื่อ่อนระทืบันปาายไม่เห็นะโผล่หน้ามาหา หรืออโทษเลย หมอรั้แนออินทร์เอาไว้
"แล้วทำไมมึะ้อโมโห้วยไอ้อินทร์"
"เพราะมึเป็นพีู่ไไอ้เหี้ย ะถามอะไรมามายวะ เสือริ!" อินทร์ำหมัแน่น ถึะีัน เลียันแทบายแ่ไหน แ่ยัไหมอับอินทร์็อยู่้วยันมาั้แ่เ็ เล่น้วยัน ิน้าวหม้อเียวัน เห็นหน้าันมาลอ
"มึเห็นูเป็นพี่น้อมึ้วยหรือ?"
"มึ เป็นพี่น้ออูมาลอ ที่ริู..." อินทร์ว่าึ้นมาไม่ทันบประโย มัน็มวิ้วแน่น มอไปรอบาย ่อนะถอนหายใออ "่าเถอะ ูไปแล้ว" อินทร์ว่าบ็เินาไป หมอถอนหายใ ่อนะยิ้มออมา อินทร์มัน็ยัเ็ เป็นพี่น้อที่น่ารัอหมอเสมอมา แม้ะแทบ่าันาย็าม
แร็...หมอหันไปาม้นเสีย็พบับหมอสรัลที่ย้าว้มมาาในรัว พอเห็นหมอออมาเินไ้ หมอสรัล็ยิ้มออมา เพราะิว่าอาารอหมอีึ้นมาแล้ว หมอนั่ลที่พื้น หมอสรัล็มานั่รหน้าั้าว้มมาเป่า แล้วป้อนถึปา หมอมวิ้ว แล้วเบือนหน้าหนี
"ิน้าวสัหน่อยสิ ะไ้ินยา"
"มันเหม็นเอาออไป" หมอปัออ หมอสรัลทำหน้า แล้ว้มหน้าไปม้าว้มฝีมือัวเอ ็ไม่เห็นว่าะมีอะไรผิปิ เมื่อ่อนอนเาทำ หมอ็อบิน ทำไมราวนี้มาบอว่าเหม็น หรือเพราะยัโรธเาอยู่ เลยื้อไม่ยอมิน้าว หมอสรัลิไ้แบบนั้น เลยัหมูสับำให่ให้
"หายโรธพี่ไ้แล้วนะรับ อ้ามเร็ว อ้าม" หมอสรัลยิ้มละมุนละไม หมอเบ้ปาเอามือึ้นมาอุปาัวเอ แล้ววิ่ไปที่านบ้าน หมอโ่ออ้วเอาอาหารในท้อออมาหมไส้หมพุ หมอสรัลที่อนแริว่าหมอประ็เบิาว้าใ รีบไปประอหมอเอาไว้ทันที
"อึ่...แ่" หมอที่อ้วไปหมพุ รู้สึหน้ามืามัว มันเอนัวไปพิที่ระเบียบ้าน ภาพรหน้ามุนว้านไม่อาะยืนไ้เหมือนปิ หมอสรัลเอามือลูบหน้าอหมอไปมา
"หมอ!!!" หมอสรัลอุ้มหมอในท่าเ้าสาว ในะที่ลูน้ออหมอที่ไ้ยินหมอสรัลเสียั็พาันึ้นมาูลูพี่มันเ็มบ้านไปหม หมอถอนหายใ ปรือาึ้นมา ่อนะเห็นหมอสรัลเนียนอมันอยู่ มันเลยีัวออ แล้วนิ่วหน้าไปนิ เพราะแสบหลัาแผล
"แม่ โอ๊ย!" หมอน้ำาเล็ึหลััวเอ
"หมอ ไปหาหมอับพี่เถอะ ไปโรพยาบาลในพระนรัน" หมอสรัลเอ่ย ับมือหมอ แ่หมอึมืออ แล้วสะบัหน้าหนี เหม็นหน้า เลียไม่อบ
"หมอลับไปนเียวเถอะ ะไปไหน็ไป"
"หมอ็ไปับพี่สิ เราไป้วยัน ไปพระนร้วยัน"
"หึ ทีอนนั้นยัไปนเียวไ้เลย รอบนี้็ลับไปนเียวะสิ" หมอแ่นยิ้มออมา วาแ่ำ หมอสรัละัหายใาห้วไป หมอยัโรธเาอยู่ ไม่มีทีท่าว่าะหายเลย
หมอสรัลที่เียบไปนาน ั้สิไ้อีที็เห็นหมอเินไปปอมะม่วิน มีพร้าเล่มให่สับบนลูมะม่วท่าทาน่าลัว
ฟุ่บ!!! หมอสรัลแย่มีมาาหมอ แล้วปอมะม่วให้หมอิน หมอหัวเราะหึในลำอ แล้วนั่เี้ยวมะม่วเปรี้ยวหน้าาเย
"พี่หมอ นั้นมันมะม่วแ้วนะพี่ เปรี้ยวนะพี่!" ปันว่าึ้น ่อนที่ลูน้ออหมอสอสามนะรีบเอามะม่วสุมาให้หมอ
"พี่ินนี่เถอะ สุแล้วหวาน้วยนะ"
"พวมึะยุ่อะไรเนี่ย ูะแแบบนี้ ถอยไป" หมอโบไม้โบมือไล่ลูน้อัวเอ หมอสรัลยิ้มออมานิหน่อยที่เห็นหมอินอะไรไ้มาึ้น
"ินเลอะปาหมแล้วรับ"
หมอสรัลยื่นมือไปเ็ปาให้หมอ หมอสะบัหน้าหนี แล้วนั่หันหลัให้หมอสรัล แ่ยัเอื้อมมือมาหยิบมะม่วที่หมอสรัลปอไปินเียบๆ
"วันนี้พี่นอน้วยไ้ไหม อยาอเมียะแย่แล้ว" หมอสรัลทำเสียอ้อน ใ้ใบหน้าัวเอให้เป็นประโยน์้วยารทำหน้าหมาหอย หมอหันมามอนิ่ไปนิ่อนะเิหน้าหนี
"นอน้านอบ้านไปสิ หมออบไล่้านี่นา ลอนอนเอบ้าละัน" หมอลุเินหนีออาบ้านไป หมอสรัลถอนหายใ ไม่เป็นไรืนนี้รอหมอหลับแล้ว่อยไปนอน้วย็ไ้
...
ใน่วเ้ามืออีวัน หมอสรัลสะุ้ื่น มอไปรอบาย็ไม่เห็นร่าเมียัวเอ ทั้ที่อุส่าห์นอนเฝ้าเ็เนื้อเ็ัวให้ หมอสรัลึไปอาบน้ำล้าหน้า เฝ้าบ้านมอ้ายมอวา็แล้วยัไม่มีวี่แวว นระทั่มีเวียนที่มีวัวล้าูมาหยุอยู่หน้าบ้าน หมอสรัลเลิิ้วแปลใ ฟ้ายัไม่สว่าี
หมอที่ับเวียนนั้นมา้อหน้าหมอสรัลนิ่ มันลมาาเวียน แล้วเินผ่านหมอสรัลเ้าไปในบ้าน ไปหยิบ้าวอบาอย่ามาใส่ในเวียนนั้น ปันลูน้ออหมอประำหน้าที่นับ
หมอเอ่ยเสียเรียบ "หมอสรัล มานี่ทีสิ"
"รับหมอ" หมอสรัลยิ้ม เินไปหาหมอ แล้วแอบสำรวแผลที่หลัให้้วยวามเป็นห่ว หมอี้นิ้วไปที่เวียน ที่มีหลัาลุมันฝน และแสแ มันเ้าไปนั่้าใน ออหน้านิ่
"้าะพาหมอสรัลลับไปส่ที่บ้าน เอาผ้าปิา แล้วึ้นมานั่" หมอเอ่ยเสียเย็นา หมอสรัลหุบยิ้ม ้อหน้าหมอเม็ ำหมัแน่น เาัฟันนเห็นเป็นสันรามึ้น หมอยิ้มับัวเอ แม้ว่ามันะไม่ไ้อยาทำแบบนั้น
"...รับไ้สิ"
หมอสรัลเอ่ยอย่าว่า่าย เินไปหยิบเอาผ้าาวม้ามาผูาัวเอ หมอะัไปนิที่หมอสรัลยอมอย่า่ายาย มันยิ่น้อยใ ัพ้ออยู่ภายในใมามาย นั่นปะไรเล่า ผิำที่มันว่าเสียทีไหน หมอสรัลไม่เยอยาะอยู่ับมันเลย แ่บอะไปส่บ้าน านที่มา้อ อยเอาอเอาใ ็ยอมลับ่ายๆ
"ไอ้ปันไปไ้แล้ว เี๋ยวฟ้าสว่าเสีย่อน"
หมอมอหมอสรัลที่นั่นิ่ โยมีผ้าพันาอยู่ ปาเรียว และมือหยาบร้านวัร่ายาถา่อนที่ะเปิทาออารัโร หมอสรัละไม่มีทารู้ว่าทาออนั้นมีหลายทาไม่ใ่แ่รถ้ำน้ำเท่านั้น ระหว่าทาหมอสรัล็ยันิ่ หมอมอหมอสรัล น้ำาลอ มันอยาำ อยามออีสัหน่อย ่อนที่ะาันลอไป
พรึ่บ!!!
หมอเบิาว้า เมื่อหมอสรัลระาผ้าปิาออ แล้วพุ่มาเอามือปิปาอหมอเอาไว้ หมอที่ไม่ทันั้ัว ล้มลไปนอนที่พื้นไม้อเวียน ปันที่ับเวียนอยู่็ไม่ไ้สัเอะไร
"อื้อ!!!"
"ู่ว...อย่าเสียัสิรับ" หมอสรัลเอ่ยเสียหวาน หาแ่หน้าาเหมือนนโรธั แ่ในวามโรธนั้น หมอสรัลเสียใ และหัวใสลายไม่่าัน ที่หมอะพาเาไปส่ที่บ้าน ทำเหมือนไม่สนใใยี ิะัสัมพันธ์่อันอย่า่ายาย ทั้ที่เารัหมอไปแล้ว เมื่อเารั ทำไม้อผลัไสัน
"..." หมอนิ่ไป น้ำาไหลอาบแ้มหมอสรัละั ่อนะเลื่อนมือออาปาอหมอ แล้วุมพิศแผ่วเบา นิ้วเรียวยับเลี่ยเ็น้ำาให้
"อย่าไล่พี่ลับบ้านเลย พี่อยาอยู่ับหมอนะ" หมอสรัลโอบอร่าอหมอแน่น เอาหน้าบที่แ้มอหมอ พยายามอ้อหมออย่าเ็บปวใ หมอเม้มปาแน่นหัวใมันสั่นไหว เมื่อรู้สึว่านอาน้ำาอมัน ยัมีน้ำบาอย่าาหมอสรัลำลัโนแ้มมัน
"หมอสรัลวระีในะ ที่้าปล่อยหมอลับบ้านไ้ อย่าที่หมอ้อาร"
"ที่พี่้อารอนนี้ืออยู่ับหมอ" หมอสรัลประอหมอ แล้วอุ้มหมอมานั่บนััวเอ โอบอ และโยัวไปมา หมอเบะปาน้ำาไหลมาว่าเิม มันใอ่อนอีแล้ว หัวใไม่รัีอมันำลับอว่า มันไม่เยเลียพี่หมออมันเลย มันรั และรัมาว่าเิมเพิ่มึ้นทุวัน
แ่มันเ็บ มันทรมาน ยิ่เห็นหมอสรัลยัอยู่ับมันแบบนี้มัน็รู้สึผิมาึ้นไปอี
"ทีอน้าอยาให้อยู่ ็ะหนี้า ฮึ ทีอนนี้้าะปล่อย ทำไม้อมารั้ะอยู่้วย ฮือ..." หมอยมือึ้นปาน้ำา ไม่รู้ว่าทำไม่วนี้เาอ่อนไหว่ายเหลือเิน ราบโรเหี้ยมแ็แรุ่พาเสือโร่ มันไ้หายไปไหนหมแล้ว็ไม่รู้ เาร้อไห้บ่อย แส้านอ่อนแอออมาบ่อยเหลือเิน
"พี่อโทษที่ไม่รู้ใัวเอ อนนี้พี่รัหมอ"
"อึ่ ไม่้อพู!!!"
"พี่รัหมอ"
ผลั่!!!
หมอันร่าอหมอสรัลออ แล้วเอาผ้ามามัมืออหมอสรัลแทน ไม่ให้หมอสรัลทำัวรุ่มร่าม หมอสรัลยอมแ่โยี หวัเพียแ่ว่าหมอะยอมฟั และให้อภัยันบ้า
"ปันลับรัโรที" หมอสรัละโนบอปัน สายายัับ้อมอในาอหมออยู่แบบนั้น หมอเม้มปาแน่น มันไม่ไ้ห้าม ทั้ที่มันวระห้าม เมื่อเวียนำลัเลี้ยวลับไปที่รัโร
ใ้เวลาไม่นาน็ลับมาถึรัโร หมอเินลไปาเวียน ปันเลยมาแ้มัให้หมอสรัล ร่าสูสมส่วนเินามหมอเ้าไปในบ้าน่อนที่ะเห็นหมอล้มัวนอนว่ำหน้าอยู่บนฟู
แผล็ยัไม่หายี ยันเินเสียริ
หมับ... หมอสรัลโอบสะโพอหมอนอน้าายันพยายามไม่โนแผลที่หลัอหมอ
"ปล่อย!!! อย่ามาับ!!! ้ารัเียมา!!! ไม่อบ้วย!!!" หมอีัวออทันที แล้ว็ร้อลั่นบ้าน เพราะแผลปริ หมอน้ำาลอแผล็เ็บ โรธ็โรธ หมอสรัล็ผีเ้า ะมา้อมันทำไม็ไม่รู้!
ุ๊บ~ หมอสรัลิุ๊บปาอหมอ เพราะไม่ไุ้ย ไม่ไ้สัมผัสมานาน ยิ่อยาทำมาึ้นไปอี อยาอ อยาหอม อยาทำอะไรอีหลายอย่าเลย
แ่ไม่รู้ว่าหมอะหายโรธเาไหม
"แ่พี่อบ อบหมเลย รัมา้วย" หมอสรัลย้ำ
"หุบปา!!! ้าไม่รั!!! ไม่รัแล้ว!!!" หมอัปาแน่นมันถอยหนีหมอสรัลนิมุมบ้าน หมอสรัลนัุ่เ่าอยู่รหน้าอหมอ
หมับ...มือเรียวาวผ่อประอมือหยาบร้าน ทั้ำทั้้านมาับเอาไว้เหมือนว่ามืออหมอนั้นบอบบานัหนา
หมอสรัลเอาหน้าัวเอไปบมืออหมอไว้ ใบหน้าามไร้ที่ิแนบลบนมือระ้า มีแ่แผลเป็น เป็นารบอว่า เายอม ยอมแล้วหมทุอย่า
"พี่อโทษ เรามาเริ่มันใหม่ไ้ไหม...นะรับ"
TBC
+++++++++
อย่าลืมอมเม้นให้ำลัใเรา้วยน้า อบุที่เ้ามาอ่าน่ะ
อนนี้หมอะพาหมอลับบ้านแล้วน้า ถ้าหมอลับบ้านแล้วพ่อสิห์รู้
หมอเอทำร้ายอีแน่เลย มุแ้ หมอสรัลอเริ่ม้นใหม่อีรอบแล้วววว
พิมพ์ 1 ยอม
พิมพ์ 2 อีนิ่อยยอม
5555555
ความคิดเห็น