คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ดวงใจที่สั่นคลอน
ลวรั้ที่ 8 วใที่สั่นลอน
"มาแล้ว็ี!!!" อินทร์ว่าึ้น เมื่อเห็นร่าสูอหมอเินแบบไม่รีบร้อนนั มาหยุรที่เิเหุ ลูน้ออหมอมอหน้าันมึน ทั้ที่หมอรู้แล้วว่าหมอสรัลอยู่ับอินทร์ลับไม่มีท่าทีทุ์ร้อนอะไร ลับเินสบายใเิบมาถึที่นี่ ทั้ที่พวมันิว่าลูพี่มันะวิ่หน้าั้มาแล้ว
พลั่!!! หน้าามอหมอสรัลถูหมััเ้าไปเ็มแร วามเ็บแปล๊บ แล่นเ้ามาที่ีหน้า หมอยัยืนมอแน่นิ่ไม่ยับไปไหน ไม่แสสีหน้าทุ์ร้อนอะไรออมาแม้แ่น้อย
"ไละ อ้อนวอนูสิ แล้วูะปล่อยเมียมึ" อินทร์ยยิ้มเหนือว่า ิเส้นผมอหมอสรัลให้เยหน้าโเลือึ้นมาโว์หมอ อนนี้มีรอย้ำ และบาแผลบนหน้าอหมอสรัลหลายส่วน หมอำหมัแน่น ที่มันรู้็เพราะว่ามันเห็นว่าที่บ้านมีไฟ่อไว้ ้าวอถูหยิบมาวาเหมือนหมอสรัลั้ใะทำับ้าว ไม่ไ้ิะหนีมันไปไหน
และลูน้ออมันอีสอสามนที่เฝ้าหมอสรัล็มีฝีมือ เ่ทั้นั้น หมอสรัลไม่มีทาที่ะหนีออไปไหนไ้อยู่แล้ว หมอเ้นถามลูน้อัวเอนไ้วามว่าอินทร์ใ้ให้ลูน้ออหมอโหหมอ ลูน้ออหมอที่ไม่อบหน้าอหมอสรัล็ยอมทำาม
หมอลโทษลูน้อัวเอที่โหหมอไปพอสมวร ลูน้ออหมอถึะยอมบอว่ามันเิอะไรึ้น เพราะแบบนี้ไ หมอถึไม่อยาะเื่อใใรอี นาลู้อที่อยู่ันมาั้แ่เ็ ยัล้าโหันไ้เลย ลูน้ออหมอที่เื่อใไ้ ะมีแ้่ไม่ี่นเท่านั้น
"ูไ้นเบื่อละ ไม่ไ้สำัถึนาทีู่้ออ้อนวอนมึ" หมอว่าออมาพลาไหวไหล่ ทำหน้าไม่ยี่ระ หมอสรัลมวิ้วเ้าหาันแน่น ้อหน้าหมอเม็้วยสายาที่มีำถามมามาย
อินทร์ะัเอ่ยถาม "มึว่ายัไนะ เบื่อเหรอ...?"
"เออ เบื่อแล้ว น่ารำา ะทำอะไร็ทำไปสิ" หมอเอ่ยเสียเรียบ อินทร์ะัมือที่ำลั่อยหน้าหมอสัลทันที หมอสรัลมอหน้าหมอนิ่ เลือสีแสไหลเลอะเทอะไปหม หมอสรัลแ่นยิ้มออมา สุท้ายแล้ว หมอ็เผยัวนที่แท้ริออมา ปา็บอรัเา พอไ้แล้วเบื่อ็ทิ้แบบไม่ใยีั้นสิ หมอสรัลถมเลือลพื้น ไม่มอหน้าหมอแม้แ่น้อย
"มึทำหูทวนลมอยู่รึไ! นีู่ำลัระทืบเมียมึอยู่นะ" อินทร์ว่าย้ำเพื่อให้หมอเ้าใ
"เรื่ออมึ มึิว่าูะริัับแ่ผู้ายนเียวั้นรึ ในเมื่อผู้หิทั้หมู่บ้าน็พร้อมะเป็นเมียูทั้นั้น" หมอออ ายามอหมอสรัล สีหน้าเย็นา เรียบเยนอินทร์มวิ้วเ้าหาันแน่น ลูน้อออินท์็มอหน้าันอย่าไม่เ้าใ ็พวมันเห็นว่าหมอับหมอสรัลหวานันะายไป ะมาเบื่อ มาหมรัอะไรันไวนานั้น
เพราะเห็นว่าูรัันี พวมันเลยเอามารายานอินทร์เพราะรู้ว่าหมอสรัลเป็นุอ่อนอหมอไละ!!!
"็ไอ้หมอสรัลมันเป็นเมียมึไม่ใ่หรือไ"
"็ใ่ ะอีแ่เมีย ูะหาี่น็ไ้ มึะระทืบหมอสรัลให้ายาีนมึ็แล้วแ่ ูไม่สนใ" หมอว่าบ็เินาไป หมอสรัลัฟันแน่นทันทีที่ไ้ยินแบบนั้น อินทร์ำหมัแน่น มอหมอสรัลที่นั่โเลือที่พื้น
"เหอะ มึนี่มันยะริๆไอ้หมอสรัล ไอ้หมอไ้แล้ว็ทิ้" อินทร์เะร่าอหมอสรัลนล้มล ่อนะเินาไปพร้อมับลูน้ออัวเอ มือและเท้าถูมัอยู่ หมอสรัลึไม่อายับัวไปไหนไ้ หมอสรัลนอนนิ่สมอิอะไรไปเรื่อย าอนแรที่เ็บาย แ่ไม่รู้ว่าทำไมอนนี้มันเ็บใไปหม
"มึไปแ้มัที่้อเท้าไป ูะแ้มัที่มือ"
ฟึ่บ...หมอสรัละัไปนิเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานนลูน้ออหมอมาแ้มัให้ และแบหมอสรัลลับบ้าน หมอสรัลนอนหมสภาพ เ็บไปทั้ร่าาย หมอไม่ไ้โผล่หน้ามา่วยเา แ่ใ้ลูน้อมา
"พี่หมอ นี่ยา้ะ" ลูน้ออหมอยื่นยามาให้ หมอรับมา แล้วเอายาป้ายไปามแผลอหมอสรัลที่เอาแ่นอนนิ่ วามเียบ็เริ่มเ้ามาแทนที่ แม้แ่ลูน้ออหมอยันั่เหื่อ มอหน้าัน เพราะทำัวไม่ถูที่ลูพี่ัวเอทำหน้าเร่รึมใส่หมอสรัลแบบนี้
พอเหลือบไป้าบ้าน็เห็นอินทร์และลูน้อมายืน้อ้วยวามแ้น พอหมอเยหน้าไปสบา อินทร์็ยิ่อารม์เสีย มันระทืบเท้าไม่พอใเินาไป
ฟุ่บ!!!
"ไม่้อ ผมทาเอไ้" หมอสรัลัฟันพู ว้าเอาลับยาามืออหมอมา ไม่รู้ว่าทำไมมัน้อรู้สึหุหิ รู้สึโรธนานี้้วย เาเอ็ไม่ไ้อบหมอเสียหน่อย ไม่ไ้สนใ ไม่ไ้แร์นี่ แ่หมอพูแบบนั้นออมา ะเ็บมาใส่ใทำไม ะไปโมโหทำไมัน
เา็บอับัวเอทุวัน ว่าเาหลอใ้หมอ เาไม่รั ไม่สนใ ไม่เยแม้แ่ะิอบ ใ่ เาวระิแบบนั้น เป็นแบบนี้มัน็ีแล้วนี่ ีเลย เลียันไปเลย ไม่้อมาเหลือเยื่อใยอะไรให้ัน เาะไ้ไม่รู้สึผิ ถ้าทำร้ายหมอ
ไม่ใ่ว่าไม่รู้สึผินะ ที่้อมาหลอใ้เ็แบบหมอ เา็รู้สึผิ แ่อะไรที่มันผิ มัน็ผิอยู่ี!
"..." หมอไม่พูอะไร แ่เินไปเ้านอนในมุ้ หมอสรัลหันไปมอร่าสูให่อหมอที่ับะเียนอนะแ้าหลับไปแล้ว
เิวามเียบนไ้ยินเสียิ้หรียาม่ำืน เาหลับาแน่น ถอนหายใเอาวามรู้สึอึอัออมา ืนนั้นหมอสรัลไม่ไ้เ้าไปนอนับหมอ แ่เลือที่ะนอน้านอแทน ยุันแสบผิวไปหม
เพียะ!!!
หมอสรัลบยุที่ัามัว นาลูน้ออหมอที่นอนรแร่หน้าบ้าน ยัมีมุ้ มีหมอนนอน ูสบายว่าเาอนนี้เสียอี หมอ็ไม่ิะออมา้อเาเลย้วย้ำ เหอะ!!! ็่าสิ ไม่้อ็่า เาะนอนายเพราะพิษบาแผล หรือโนยุหามไป หมอ็ไม่สนใเานี่!
เ้าวัน่อมา
หมอสรัลลืมาื่นึ้นมาไม่เห็นหมอ แ่มีผ้าห่มับหมอนมาาไหนไม่รู้ เาว่าหมอเอามาให้ แ่ะเอามาให้ทำไม ไหนบอว่าเบื่อัน หมอสรัลพับผ้าห่มเ็บหมอนไว้มุมบ้านแล้วไปอาบน้ำมานั่ที่านบ้าน สายา็เหลือบไปเห็นหมอำลัถูหิสาวในหมู่บ้านรุมล้อมเอาอเอาใันยให่ หมอไม่มีทีท่าะปิเสธ หรือหนีออมาเลย แ่ยืนอยู่แบบนั้น
“พี่หมอ พี่ะทำแบบนี้ริหรือพี่” ลูน้ออหมอระิบระาบ หมอถอนหายใ เินหนีลุ่มหิสาวมานั่ที่แร่ใ้้นไม้ ามมา้วยลูน้อสอสามนที่ามิเหมือนปลิ
“อืม ถ้าูไม่ทำ ไอ้อินทร์มัน็ามรัวานพี่หมอไม่เลิ”
“แล้วหมอสรัละไม่เ้าใพี่ผิเหรอ” หมอสรัลมวิ้ว ้อมอลุ่มหมอับลูน้อุยัน เาเอ็ไม่ไ้ยินหรอว่าุยอะไรัน หมอเหลือบึ้นมามอหมอสรัลที่นั่อยู่บนบ้าน ่อนที่หมอะหลบาไปมอทาอื่น หมอสรัลำหมัแน่น นี่ถึนาเบื่อันแล้ว ไม่อยาะมอหน้าันเลยใ่ไหม
สัพัหิสาวลุ่มเิม็มานั่นว เอาหน้าอให่ไปแะแนหมอ หมอสรัลยับไปเอาอุปร์ทำแผลมานั่ทำแผลามัวให้ัวเอ สายา็เอาแ่มอหมอลอ
“...เ้าู้นั” หมอสรัลว่าึ้นไม่ัมานั หมอลับรู้สึแปล ถึับะัเยหน้าไปมอหมอสรัลที่เินหายเ้าไปในห้อ ปิประูเสร็สรรพทุอย่าเียบริบ ทั้ที่ปิะอบออมานั่เล่นที่านบ้าน
เสียลูน้ออหมอัึ้น “พี่หมอ”
“อะไรอพวมึวะ” ลูน้ออหมอเย่าแนหมอไปมา
“เมื่อี๊ หมอสรัลทำหน้าเหมือนะ่าพี่เลย น่าลัวมาเลยพี่” ลูน้ออหมอพาันลูบแนัวเอที่นลุ หมอลืนน้ำลายลอ เาเอ็เห็นเหมือนัน และมันน่าลัวมาริๆ
หรือว่าหมอสรัละโรธที่เาไม่ใส่ใันนะ?
...
ฟึ่บ หมอะัะที่มันำลัปัที่หลับที่นอน และหิ้วะเียไปวาที่หัวนอน หมอสรัลนามที่ปั้นหน้าบูบึ้ ไม่พูไมุ่ยันั้แ่เ้า ้าวปลายัไม่ไ้ิน้วยัน เพราะอินทร์เอาแ่ับามอเาทัู้่ลอ
“ทำอะไร” หมอเอ่ยถามหมอสรัลลาึืนนั้น หมอสรัลำลันหมอนผ้าห่มไปนอน้านอ
“ผมะไปนอน้านอ” หมอสรัลไม่หันหน้ามามอาันสันิ
“มานอน้วยันเถอะ” หมอเอ่ย หน้าาเหมือนนะร้อไห้ ที่ผัวไม่ยอมนอน้วย ั้แ่เมื่อืนแล้ว โรธริัมา มันเลยออ อหอมพี่หมออมัน
“ผมไม่อยานอนับนเ้าู้” หมอสรัลแะเสียเรียบ หมอนั่หน้าเื่อน หัวใหล่นวูบ มันเ้าู้ที่ไหนัน มันทั้รัทั้หลพี่หมออมันะายอยู่แล้ว ที่้อทำแบบนี้เพื่อปป้อพี่หมออย่าไรเล่า หาไอ้อินทร์มันรู้ว่าพี่หมอเป็นนที่มันรัหมใ ไอ้อินทร์มันไ้ใ้พี่หมอเป็นุอ่อน เอาพี่หมอไปทำร้ายอีเป็นแน่
“ใรเ้าู้!”
“หมามั้” หมอสรัลัเ็บนหมอน้ำาลอ เม้มปาแน่น หมอสรัลหอบเอาหมอนผ้าห่มมา้านอ ล้มัวลนอนพื้นไม้แ็ ท่าทาเย็นานั้นทำให้หมอเินมานั่้าๆ แล้วมุัวเ้าไปในผ้าห่มผืนเียวับหมอสรัล
“ั้น้า็ะนอนรนี้้วย”
“ออไปเลย” หมอสรัลึผ้าห่มมาห่มนเียว ิ้วามมวเ้าหาันแน่น เมื่อหมอเอาแนมารัเอวเาเพื่อะอ เอาหน้ามาุที่หลัอ เป่าลมหายใอุ่นมาร หมออออ้อนหมอสรัลเ็มที่
“้าอธิบายไ้” หมอเอามูถูไถไปมา หมอสรัลถอนหายใ เาเอามือมาุมอัวเอ หัวใพลันเ้นระรัว
“อธิบายอะไร” นโรธยอมหันหน้ามาุยัน หมอเม้มปาแน่น เอานิ้วไปเลี่ยแ้มาวใสที่มันไม่ไ้หอมไม่ไ้สัมผัสมาั้หนึ่วัน
“้าไม่ไ้เ้าู้ ้ารัพี่หมอนเียว”
“โห รัแบบไหนที่ปล่อยให้ถูับัวไปทำร้ายแล้วไม่สนใ วัน่อมา แทนที่ะมาูแลเพราะผมเ็บ ลับไประริระรี้ับผู้หินอื่น นี่หรือรั” หมอสรัลเอ่ยึ้นมา ยิ่อย้ำเ้าไปให่
หมอส่ายหัวไปมาทำปายื่นปายาวไปโมยูบที่ปานุ่มนิ่ม และสูมลิ่นหอมาหมอสรัล้วยวามิถึ และมันรู้สึผินอยาะให้หมอสรัลีมันสัทีให้หมอหายแ้น
“ถ้า้าไม่ทำแบบนั้น ไอ้อินทร์มัน็ทำร้ายพี่หมออี ้า้อทำเป็นไม่รั ไม่สนใ ไอ้อินทร์ะไ้ไม่ใ้พี่หมอมาเป็นุอ่อนอ้า ้าทำเพื่อพี่หมอนะ” หมอน้ำาลอ ทำปาบึน หมอสรัลิ้วระุ ้อลึไปในวาอหมอ
“ั้นหรือ...” หมอสรัลพึมพำมอหน้าหมอล้ายไม่เื่อมาว่า
“้าพูริ เื่อ้าเถอะ ้ารัพี่หมอมาว่าัว้าเอเสียอี”
ุ๊บ...หมอสรัลูบที่หน้าผาอหมอ หมอสะุ้าเหลือ สบาับหมอสรัลที่ยิ้มอ่อนโยนมาให้ หมอเอามือมาปิปาัวเอที่ำลัยิ้มเิน หมอสรัลให้ราวัลมันหรือเปล่านะ หรือหมอสรัลเอ็นู ะอะไร็แล้วแ่ อนนี้มันเินไปหมแล้ว
“ะ...้าว่าเราไปนอนในบ้านันเถอะ” หมอเาแ้มัวเอแ้เิน
“อืม นอน้านอยุัแสบัวไปหม” หมอสรัลเอาผ้าห่มห่อัวหมอเอาไว้ แล้ว้อนัวหมอึ้นมาอุ้มท่าเ้าสาวอย่า่ายไ้ ใรมาเห็นะแปลา ที่ไอ้อมโรัวให่สมายอย่าหมอถูหมอหนุ่มรูปามอุ้มเ้าบ้านไปแบบนี้ ร่าอหมอถูวาลที่นอน โยที่หมอสรัลามมาร่อม
“้าอโทษ” หมอลูบไล้ไปที่ใบหน้าหล่อมีรอย้ำ และรอยแผลหลเหลืออยู่นิหน่อย แ่รอย้ำเยอะพอวร หมอสรัลุมมืออหมอเอาไว้ แล้วออแรบีบไม่แรมานั
“มึิว่าูะริัับแ่ผู้ายนเียวั้นรึ ในเมื่อผู้หิทั้หมู่บ้าน็พร้อมะเป็นเมียูทั้นั้น” ู่ๆ หมอสรัล็เอ่ยำพูที่หมอเยพูเอาไว้ อนที่เาถู้อมึ้นมา หมอเบิาว้า เหื่อาฬไหลอาบหน้า
“พะ...พี่หมอ ้าแ่แสละร” หมอโอรว พี่หมอน้อยใมันหรือเปล่าที่มันพูแบบนั้นออไป มันไม่ไ้ั้ใะพูแบบนั้นเสียหน่อย ถ้าไม่ทำไอ้อินทร์็ไม่เื่อน่ะสิ หมอสรัลหรี่ามอหมอ แสละรั้นหรือ สสัยะไปเป็นาราไ้แล้ว แสสมรินานั้น
“ุ๊บ...โรธมา รู้ไหม” หมอสรัลเอ่ยเสียเย็น ยามโน้มัวลมาูบหนัๆ ที่ริมฝีปาอหมอ หมอพยัหน้าเ้าใ เอาแนโอบรอบออหมอสรัลไว้ พร้อมับวัาเี่ยวรอบเอวสอบ
“พี่หมอี้าเลย” หมอเอ่ย ทำหน้าาน่ารัน่าั หมอสรัลใระุ ่อนะะพริบาัวเอ เพื่อะเรียสิ นี่เาเป็นบ้าอะไรไป
“ไม่ลัวอินทร์รู้หรือ ว่าอนนี้หมอสนใพี่อยู่”
หมอส่ายหัวไปมา “ไม่เป็นไร”
“...”
“้าะร้อเบาๆ”
่า…
บทรัรั้นี้ หมอ และหมอสรัลพาันมาที่น้ำในป่าที่เิม หลัาที่ทำิรรมเสร็ หมอสรัลที่ำลัใส่เสื้อผ้า็เหลือบไปเห็นม่านน้ำ ที่เหมือนะเป็นถ้ำลึเ้าไป ึหันมาหาหมอที่ำลััาเัวเอที่น้ำ เพราะเลอะเทอะอนที่หมอสรัลปล่อยออมา
“หมอ พี่อถามอะไรหน่อยสิ”
“ถามไ้ทุเรื่อเลยพี่หมอ ้าะอบให้พี่หมอ” หมอยิ้มแย้ม หมอสรัลเผลอหลุยิ้มาม เาไม่รู้ัวเลย้วย้ำว่าัวเอนั้นำลัยิ้มให้หมอ้วย
“รนั้นืออะไรเหรอ” หมอสรัลี้ไปยัม่านน้ำ ที่เาแอบเห็นเหมือนมันมีแสสว่าแวบหนึ่ออมา หมอนิ่ไปนิ มันมอหมอสรัลสลับับม่านน้ำนั้น ่อนที่มันะยิ้มออมา
“็เป็นถ้ำไพี่หมอ เราไปันเถอะ ้าหิว้าวแล้ว ยัไม่ไ้ินแหน่อไม้ฝีมือพี่หมอเลย” หมอยิ้ม แล้วลุึ้นยืนเ็มวามสู มันสะบัาเที่ัเสร็ แล้วเินนำหมอสรัลลับบ้าน หมอเม้มปาแน่นหัวใอมันว้าวุ่น มันเื่อใหมอสรัลไ้ริหรือ ถึรั้นี้หมอสรัละไม่ไ้หนีมันไป็ริ แ่็ไม่ไ้แปลว่ารั้หน้าหมอสรัละไม่หนีมันไปอี
แ่ถ้าหมอสรัลอยาหนีมันไปริ มันะห้ามอะไรไ้หรือ มันะเรียร้อหรือยื้อหมอสรัลไว้้วยเหุผลอะไร มันรัหมอสรัลหมใ ทำทุอย่าเพื่อหมอสรัล ใมัน็อยาพาหมอสรัลหนี แ่ถ้าทำแบบนั้น พ่อสิห์ไ้ามไปถึบ้าน่าพ่อแม่หมอสรัล ่านในหมู่บ้าน รวมถึ่าหมอสรัลที่มันรั้วย มันรัหมอสรัลมาถึเพียนี้ หาแ่พี่หมออมันไม่เยแม้แ่ะบอรัมันสัรั้เลย้วย้ำ
TBC
+++++++++
อย่าลืมอเม้นให้ำลัใเรา้วยน้า อบุสำหรับารเ้ามาอ่านนิยาย และอมเม้นให้เรานะะ
สำหรับอนนี้หมอสรัละเริ่มรู้สึถึวามแปลประหลาในใัวเอ และวามย้อนแย้ในิใ
หมอสรัลอบหมอ่ะ แ่เหมือนะพยายามห้ามใ พยายามหลอัวเอ
หลอัวเอว่า ไม่ ันไม่ไ้อบโร ันไม่มีทาอบนที่ทำผิ ไม่อบนที่ทำร้ายัวเอหรอ
แ่วามริืออบเา พอเาทำเมินใส่็น้อยอน้อยใ สุท้ายนอนนอบ้าน เาไม่้ออี่าหา สภาพ!!! 55555
ความคิดเห็น