คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หมอสรัลหนีไปแล้ว
ลวรั้ 7 หมอสรัลหนีไปแล้ว
ไม่นานนัหน่อไม้มามาย็ถูุออมาใส่ย่าม เพื่อเรียมเอาลับบ้านไปให้หมอสรัลผัวที่รัอหมอ
"พี่หมอ ทำไมพี่้อเอาใหมอสรัลมัน้วย" ลูน้ออหมอหอบหน่อไม้ามหลัลูพี่มัน เอ่ยถาม้วยวามสสัย ทั้ที่หิสาวสวยมามายในหมู่บ้าน ลูพี่มัน็ไม่สนใ ไม่แม้แ่ะายามอ นามีหิสาวบุมาปลุปล้ำถึบ้าน ็เอลูพี่หมออมันหิ้วมาโยนทิ้นอบ้าน แถมยัสั่สอนยให่ ว่าเป็นสาวเป็นนาอย่าไปทำแบบนี้ับใรอี แ่พอหมอสรัล เอันรั้แรอนลัพาัว ลูพี่อมัน็เหมือนถูเล่นอใส่ ถูทำเสน่ห์ใส่
ยอมเาไปหมทุอย่า ทั้รัทั้หล โหัวไม่ึ้น สั่อะไร็ทำ ี้นเป็นนี้ไม้เป็นไม้ ไม่เหลือราบเสือร้ายแห่รัโรผู้น่าเรามอี่อไป เมื่ออยู่่อหหน้าหมอสรัล
หมอหยุเิน แล้วหันมาประันหน้าับลูน้อัวเอ "ูเยเอพี่หมอมา่อน"
"อนไหน พวันไม่เห็นรู้เลยพี่!!!" ลูน้ออหมอประสานเสียออมาพร้อมัน
"ไอ้ปัน มึำอนทีู่ถูพ่อสิห์แทไ้ไหม" หมอหันไปถามลูน้อนสนิทที่สุอัวเอ ปันะัทำาโ ีนิ้วเหมือนะนึึ้นไ้ ทำเอาลูน้อนอื่นทำหน้าับปัน
"อนนั้น ที่พี่หมอ่วยเ็เอาไว้ พ่อสิห์โรธเลยแทพี่ ันเลย้อแบพี่ไปโรพยาบาล" ปันเอ่ยึ้น หมอบไหล่ปันไปมา อย่าื่นม "เ่มาไอ้ปัน" ปันแ้มแเินอาย เพราะไ้รับำมาลูพี่ที่มันเารพ
อย่าที่ปันว่า อนนั้นหมอ่วยเ็เอาไว้ เพราะพ่อสิห์ะ่าทิ้ เ็หนีไปไ้ แ่หมอถูลโทษ พ่อสิห์แทหมอไป อินทร์มาห้ามเอาไว้ทัน ่อนที่พ่อสิห์ะแท้ำอีรอบ ปันแบหมอที่ถูแท เลือไหลไม่หยุไปที่โรพยาบาล และไ้พบับ หมอสรัล นาฟ้าในสายาอหมอ ทั้อ่อนโยน ใี รูปาม นามเพราะ เสียนุ่มนวลวนหลใหล
ามว่าใรในพระนร หมอสรัลำมันไม่ไ้ เพราะหมอ้อเอนมาหน้าหลายา หาแ่มัน ำหน้าอหมอสรัลไ้แม่น รารึในหัวใ แม้เลือไหลมา แผลลึแทบายแ่ไหน มัน็ยิ้ม ยิ้มทั้หน้าี มอหมอสรัลที่ทำแผลให้มัน
"้า..." หมอเอ่ยเสียแหบพร่า
"หมอสรัละ เสผ่าั่วน่ะ! " ยัไม่ทันที่หมอะเอ่ยปาพูอะไร พยาบาลสาว็วิ่เ้ามาามหมอหนุ่มออไป หมอสรัลเยหน้าาแผลึ้นมาสบาับหมอั่วรู่ ่อนที่เาะรีบามพยาบาลออไป หมอยิ้มเลิ้ม เอามือแะที่แผลัวเอ มีผ้าพันไว้ วามเ็บปวหายไปนสิ้น
น่าเสียาย แม้ะอยาอยู่่อ แ่มัน็้อลับไปรัโรอมัน หมอนอนเป็นไ้หลายวัน เพราะพิษบาแผล มันทั้เพ้อ ทั้ฝันหาหมอสรัลอมัน แม้อนแรมันะถอใ เพราะิว่าไม่ไ้เอันอีแล้ว
นระทั่พ่อสิห์ให้มันแ้ัว ไปลัพาัวนมา มัน้ไ้เอับหมอสรัล ที่เป็นเป้าหมายในารลัพาัวรั้นี้ หัวใมันแ้นแร แม้ะพยายามหัห้ามใมาแ่ไหน มัน็ทนไม่ไ้
"พี่หมอ๋า...พี่หมออ้า"
หมอับมือเรียวยาวอหมอสรัล มือมันหยาบร้าน ระ้าเพราะ้อฝึหนั พอเทียบันแล้ว เหมือนมันับหมอสรัลอยู่นละโล ร่าาวผ่อหลับสนิท เพราะยาสลบอนที่ลัพาัวมา หมอมอไปยัเท้าเนียนที่มีแผลเลือไหล มันทำวามสะอาแผลอย่าเอะะ ให้เลือหยุไหล
แล้วใ้ลูน้อเอาอที่ใ้ทำแผลไ้มาวาเอาไว้ให้หมอสรัลมัน็อยาะทำให้ ิรที่มันมือหนั ทำไม่เป็น สู้ให้นที่เป็นหมอื่นมาทำเอี และสมวรมาว่า
"อึ่" หมอสรัลนิ่วหน้า หมอสะุ้ แ่พอเห็นว่าหมอสรัลหลับาสนิท มัน็ถอนหายใโล่อ สสัยะละเมอ หมอยับัวมานอนะแ นอนมอหน้าามอหมอสรัล มันลี่ยิ้มเอานิ้วเลี่ยเส้นผมที่ปรแ้ม ปา็เอ่ยเสียทุ้ม ยามมอโรหน้าามรหน้า
" เปรียบเ้าั่...อไม้าม...รารึใ
้ารัใร่...สุหลใหล...ใเพรียหา
เปรียบัว้า...เป็นโรทราม...เบาปัา
มิวร่า...ให้แ้วา...ู่วรัน
เปรียบัว้า...แสนไร้่า...ไร้นรั
เปรียบพี่ยา...่าสูศัิ์...ปานเทวา
้ามอบหม...มอบใาย....ให้แ้วา
ัรัพี่...มิลาลา...สุหัวใ "
หมอไม่ไ้เรียนหนัสือ เียนไม่ไ้ อ่าน็ไม่ออ แ่มัน็อบฟัเพล วารูป และำำ่าๆไ้ี มันเลยสามารถแ่ลอน แ่เพลไ้ี นั่นเป็นวามสามารถเียวอมัน ที่มันภูมิใ แม้ว่าพ่อสิห์และนอื่นในรัโระมอว่าไร้สาระ และใ้ประโยน์ไม่ไ้
หมอับมืออหมอสรัลมาวาบนหน้าัวเอ ่อนที่มันะยิ้มอย่ามีวามสุ หัวใอมันมืบอมาแสนนาน พ่อแม่มันถูพ่อสิห์่าาย มันถูเลี้ยูมาอย่าโหร้าย ทั้ถู้อม ถูทรมานร่าายนับไม่ถ้วน ฝึหนัเพื่อเป็นโรใเหี้ยม และโนูถูสารพั ว่าะมาถึวันนี้ไ้ มันเือบายไปแล้วหลายรั้
นมาเอับหมอสรัล ทำให้มันิไ้ว่า มันะมีีวิอยู่ไปเพื่ออะไร
วามทรำเ่าายเ้ามา หมอเินยิ้มพริ้มเินนำลูน้ออมันลับบ้าน เพื่อไปหาแ้วาอมัน
...
"พี่หมอ ันเอาหน่อไม้มาให้พี่ไ้แล้วนะ" หมอหอบหิ้วเอาหน่อไม้ลับมา้วยวามอารม์ี ลูน้อที่ามไปเ็บหน่อไม้้วย นอนแผ่บนแร่ หอบเหนื่อยปาาย ถ้าพวมันไม่ไ้ินแหน่อไม้ฝีมือหมอสรัลเมียพี่หมอละน่าู อุส่าห์ลแรันไปนานี้แล้ว หมอหาแ่พอลับมาบ้าน ลับไม่พบหมอสรัล
หมอเินเ้าไปในบ้านเินหาหมอสรัลทุห้อแ่็ไม่เอแม่แ่เา มันเหลือบไปมอที่รัว มีอฟืนถูุิเอาไว้ และยัมีหม้อ ับาน ถูหยิบออมาวา้าเาไฟ
"อะไรัน ไหนบอว่าอยาินหน่อไม้" หมอทำหน้ามึน ร่าสูให่ยื่นหน้าออมาาประูบ้าน แล้วยิ้มแย้ม เอ่ยถามลูน้ออัวเอที่เินอยู่แถวนั้น
"พี่หมออูไปไหน พวมึเห็นไหม"
ลูน้ออหมอเม้มปาแน่น มอหน้าันไปมา ่อนะำหมัเ้าหาัน
"มันหนีไปแล้ว้ะพี่หมอ"
"พวมึ...ว่ายัไนะ" หมอทิ้้าวอที่หิ้วมาลพื้นล้ายหมแร ร่าสูให่มอไปรอบบ้านที่เียบสนิทไร้วี่แววอนที่เยอยู่ แ่นั้นมัน็รู้สึไร้เรี่ยวแรไปหม มันสับสนมึนนิอะไรไม่ออ หนีไปหรือ พี่หมอหนีมันไป...หมอำหมัแน่นลที่ำแพบ้านไม้ ใบหน้าเรี้ยวรา วาแ็ร้าวับ้อมาที่หน้าลูน้ออัวเอที่เริ่มหน้าีัวสั่น เหื่อไหลอาบหน้า
วับ!!! หมอปาหน่อไม้เียหน้าลูน้ออัวเอ ทำเอาลูน้ออหมอสะุ้ัวสั่น พวมันมอหน้าันไปมาแล้วพาัน้มหน้าินมาหาหมอ ส่วนลูน้ออหมอที่ไปุหน่อไม้มา ็หายเหนื่อยแทบะทันที พวมันลุพรวึ้นมาาแร่ แล้ว้อหน้าลูน้ออหมอที่เฝ้าหมอสรัลเม็
หมอถามเสียเย็นเยือ "พี่หมอ...หนีูไปหรือ?"
"อะ...ไอ้หมอสรัลมันหนีไปแล้ว มะ...มันหนีพี่ไป้ะแล้วพี่หมอ"
พลั่!!!
ใบหน้าหล่อเหลาอหมอสรัลหันไปามแร่อย ร่าายบอบ้ำ ้อมือ และ้อเท้าถูมัเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถัืนหรือ่อสู้ไ้ อย่าว่าแ่ะหนีเลย แ่ยันัวให้ลุึ้นมาาพื้นยัยา
"เหอะ! มีอะไรีนัวะ ็แ่ไอ้หมอเมือรุหน้าอ่อน" อินทร์ยิ้มเยาะ ยามมอใบหน้าหล่อเหลาที่บันี้เ็มไป้วยราบเลือ และรอย้ำ เนื้อัวาวเนียน มีรอยแผล รอย้ำึ้นัเน
"..."
"เียบเหรอวะ ทำไมไม่เรียไอ้หมอมา่วยละไอ้หมอหน้าอ่อน" อินทร์หัวเราะลั่น วัหมัใส่หน้าหล่อเ็มแร ลูน้อออินทร์่าส่เสียโห่ร้อเียร์ลูพี่อมันยให่ อนนี้ารระทืบหมอสรัลลายเป็นเรื่อสนุสนานไปเสียแล้ว อินทร์ันลูน้อัวเอออไป แล้วเป็นนระทืบหมอสรัลแทน
หมอสรัล็แปลใ ที่เหมือนับว่าอินทร์ะผ่อนแรล แ่ไม่ว่ายัไเา็เ็บอยู่ี เพราะบาแผลฟ้ำมันเ็มัวเาไปหม
"อั่!!!" หมอสรัลร้อออมา้วยวามุ เมื่ออินทร์เะเ้าไปที่ท้ออเา เาสบานเลย ว่าถ้าหลุไปไ้อนนี้เาะระทืบืนเรียัว
"ูะทรมานมึยัไี ให้ไอ้หมอมันยอม้มราบีนู อร้อไม่ให้ทำอะไรมึ"
หมอสรัลัฟันแน่น พยายามมอไปรอบัว เาไม่รู้้วย้ำว่าอยู่ที่ไหน ำไ้แ่อยาินหน่อไม้ หมอเลยะไปหามาให้ิน และหมอ็ไปับลูน้อ ทำให้เา้ออยู่บ้านนเียว
แล้วหลัานั้น เา็ั้ใะเรียมอทำอาหาร รอหมอลับมา อนแรที่เาไ้ยินเสียนเีนึ้นมาบนบ้าน เา็หลิไปว่าหมอลับมาแล้ว เายัไม่ทันะหันไป็มีอะไรแ็ๆมาฟาที่ท้ายทอยอเา นเาหมสิ
ื่นมา็เออินทร์ให้ลูน้อมา้อมนสภาพอเาโเลือ เ็บะายอยู่แล้ว แ่เหนือวามเ็บาย ือเ็บใ เพราะเาไม่สามารถสู้ลับไ้เลย
ทั้ีวิอหมอสรัลไม่เย้อมาเ็บัว เาถูเลี้ยูมาอย่าี ราวับไ่ในหิน มไม่ให้ไ่ ไรไม่ให้อม เป็นถึหนุ่มรูปามอโรพยาบาลในพระนร หมอสรัลัฟันแน่น ิว่าอีไม่นานหมอะมา่วยเาแน่ ถึลูน้ออหมอะถูอินทร์เป่าหูว่าให้โหว่าหมอสรัลหนีไปแล้ว
แ่หมอสรัลเื่อ ว่าหมอะ้อามหาเา และมา่วยเาแน่ หมอรัเาะายไป...ถ้าเาไม่าย่อนนะ เพราะไอ้พวนี้มันท่าทาเอาริ เหมือนหมาที่ัไม่ปล่อย
"อั่!!! แ่!!!" หมอสรัลสำลัเอาเลือออมา วาปรือพร่าเลือน
เาเ็บแสบ ปวัวไปหม ทรมานแสนสาหัส สมอ็ิไปว่าทำไมเาถึ้อมาเอเรื่อเลวร้ายแบบนี้ ทั้ถูลัพาัว เสียัวให้โร ถูบัับแ่านในรัโร ถูาวบ้านแะ และนินทา ถูทำร้ายร่าายอี วามรู้สึโรธ และรู้สึแย่ำลัถาโถมเ้ามาไม่หยุ
"เหม่ออะไรวะ สิหลุไปแล้วเหรอ" ลูน้อออินทร์ระาเส้นผมอหมอสรัลึ้นมา อินทร์ปัมืออลูน้อัวเอออไป แล้วยืนมอหมอสรัล ล้ายับว่าำลัสสัยว่าหมอสรัละายแล้วหรือเปล่า
"อย่าเพิ่าย ไอ้หมอยัไม่เห็นสภาพทุเรศอมึ" อินทร์ลาหมอสรัลไปที่้นไม้ให่ หมอสรัลเอาร่าพิ้นไม้้นนั้นไว้ แล้วหายใโรยริน
"แ่...แล้วหมอไปทำอะไรให้ อึ่ ทำไม้ออล้าอผลาันนานี้" หมอสรัลเอ่ยถามอินทร์อย่าไม่เ้าใ หมอ็ไม่ใ่นเลวร้าย ออะเป็นนีเสีย้วย้ำไป อินทร์นิ่ไปนิ มันัฟันแน่น ่อนะ้อหน้าหมอสรัล ้วยแววาที่เหมือนะบออะไรบาอย่า แ่หมอสรัลที่เลือเลอะหน้า็มออะไรไม่ัเท่าไหร่นั
"ู..." อินทร์อึอั
"พี่อินทร์!!! แย่แล้วพี่ ไอ้พวนั้นมัน้อปาโป้บอไอ้หมอแน่ ว่าไอ้หมอสรัลอยู่ับเรา!!!"
อินทร์ะัสะบัหัวไปมา ่อนะยืนึ้นแล้วเินไปหาลูน้ออัวเอ เมื่อเห็นลูน้ออัวเอวิ่หน้าาื่นมา อินทร์็วาวาวโรน์
"อะไรอมึวะ!!!"
"ไอ้หมอ้ะพี่ ไอ้หมอมันมา!!!"
อินทร์วาเสียัลั่น "มึว่าไนะ!!!"
"ไอ้หมอมันรู้แล้วพี่ ว่าเราอยู่ที่นี่ และลัพาัวไอ้หมอสรัลมาระทืบ!"
"ิบหายแล้วพี่มัน่าพวเราายห่าหมแน่" ลูน้ออีนออินทร์ว่าึ้น เหื่อแเ็มหน้า
"มึะไปลัวอะไร ไอ้หมอสรัลมันอยู่ับพวเรา ไอ้หมอมันไม่ล้าทำอะไรหรอ อย่าปอแห!" อินทร์ว่าึ้นเสียแ็ หาแ่หน้าี มือเย็นเียบ
TBC
+++++++++
อนนี้เียนนานมา่ะ เพราะอยาลอเียนลอนลไป้วย
เพื่อให้น้อหมอผู้น่ารัถึะเป็นโรไม่มีารศึษา อ่าน เียน ไม่ไ้
แ่็มีานอิเรที่ไม่เหมือนนอื่นในรัโรเป็นารแสถึวามแ่า
ที่หมอไม่ไ้มีิใโหเหี้ยมั้แ่แร หมอยัมีมุมที่เป็นเ็อยู่
เพราะน้อไม่่อยไ้ออไปเอโลภายนอ หรือุยับนอื่นนอานในรัโร
ะมีส่วนที่น้อไม่รู้ หรือิไม่ไ้เพราะไม่มีประสบาร์ใ้ีวิเหมือนนอื่น ถ้าผิพลาอะไรเรา็ออภัย้วยน้า
ความคิดเห็น