คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : :: Chapter 13 :: หมอจิล พายุที่พัดเข้ามา
:: Chapter 13 ::
หมอิล พายุที่พัเ้ามา
ลิ่นหอมแบบนี้มันอะไรัน
แล้วผม็หิวมา้วย ผมลืมาึ้นมา้าๆ เ็บปวทั้ร่าาย
และเ็บที่่วล่าเป็พิเศษ ผมยมือมายี้าัวเอ มอไปรอบาย ห้อว่าเปล่า
ับผมในสภาพสวมเสื้ออหมอิล ่วล่าโล่เพราะไม่ไ้ใส่อะไร
“หมอ...”
บ้าริเสียผม็แหบ แสบออี่าหา เมื่อืนผมโนหนันาไหนันแน่วะเนี่ย
ผมเหลือบมอไปที่ประูห้อ หมอิลถือถาอาหารเ้ามา้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เปล่ปลั่สาวใสประหนึ่สาวเาหลี
ร่าสูนั่ล้าเียหยิบาม้าวหอมรุ่นึ้นมา
“วันนี้ไม่้อไปทำานนะรับ
ผมโทรไปลาานให้แล้ว วันนี้ผมทำานอนึๆ”
หมอิลั้าว้มึ้นมาเป่าแล้วยื่มา่อที่ปาผม
“ผมไม่มีแรเลยหมอ”
ผมบอแล้วอ้าปารับ้าว้มเ้าไป อร่อยเหมือนเิม
“ผมรู้รับ
ผมำลัูแลุอยู่นี่ไ เ็ื้อ” หมอิลุ๊บหน้าผาผม แล้วป้อน้าว้มมาอี
ผม็รับมาินอย่าไม่อิออ หมอิลยื่นยา พร้อมน้ำื่มมาให้
ผมินอิ่มเรียบร้อย็นอน า็เริ่มปิ
“ุอัพ” หมอิลเอ่ยเสียอ่อนหวาน
“อะไร...”
ผมอบรับเสียแผ่ว หมอิลลูบใบหน้าผม หอมแ้มผม้วยวามอ่อนโยน ่าามเมื่อืนลิบลับเลย
“ผมรัุ”
หมอิลยิ้มหวาน แนบริมฝีปามาที่ผมละมุนวนฝัน ผมับมือหมอิลมาุมเอาไว้
่อนที่าะปิล
เย็นวันนั้นผมลืมาื่นึ้นมาอีรั้
พร้อมับอะอมที่ลับมาาโรเรียน ำลัูาร์ูนที่ั้นล่า หมอิลไปทำานแล้ว
ผมเ้าไปในห้อรัว ่อนะะัเมื่อเห็นอาหารที่หมอิลทำเอาไว้ ผมอมยิ้ม
“อะอม
มาทาน้าวันรับ” ผมเรียอะอม ร่าเล็หันมาวับปิทีวีวิ่มาหาผมทันที
ผมัารเอาอาหารไปเวฟแล้วั้าวให้อะอมและผม
“วันนี้อยู่ับพี่เนอะ”
“รับ อะอมอบอยู่ับพี่อัพมาที่สุเลย”
อะอมยิ้มว้าแว่า วาใสื่อับ้อใบหน้าผม
“ั้นิน้าวเยอะๆเลยนะ
เี๋ยวินเสร็ไปเล่น้วยัน” ผมลูบหัวเ็น้อย
แอบฟัแ้มไปเล็น้อย้วยวามหมั่นเี้ยว
“รับพี่อัพอยู่ับอะอมนานๆเลยนะ”
อะอมอผมอ้อนเหมือนแมวัวน้อยๆ เราสอนิน้าว้วยัน
ผม็เล่นับอะอม่อนะพาเ้านอน อะอมหลับไปพร้อมับอัวผมไม่ให้ไปไหน
ผมอบวามรู้สึนี้
วามรู้ว่ามีน้อาร และรัเราึ่ผมไม่่อยไ้รับวามรู้สึนี้เท่าไรนั
อะอมเป็นเ็น่ารั และเป็นเ็ี หมอสอนมาี
โร้านที่แม่ออะอมไม่อยูู่แลอะอม
หมอะเศร้าแ่ไหนันนะอนที่เสียเธอไป
เธอที่เป็นทั้เมีย และแม่อลู
ถ้าเธออยู่อนนี้ะูแลอะอมและหมอิลเป็นอย่าี ึ่ผมทำแบบนั้นไม่ไ้
ผมไม่เหมาะับหมอ นั่นหละวามิผม
“ุอัพ”
เสียุ้นเยัึ้น ผมปรือาึ้นมอ หมอิลเ้ามาอุ้มผมออมาาห้อออะอม
ผมสลึมสะลือ หมอิลวาผมที่เีย
“ี่โมแล้ว”
ผมามหมอิลไป ร่าสููนาฬิา้อมือ
“ี5แล้วรับ
ุอัพนอนเถอะ” หมอิลบอพลาเอาระเป๋าใบให่วาไว้้าู้เสื้อผ้า
ึ่ผม็ไม่รู้ว่าระเป๋าอะไร
หมอิลไปอาบน้ำแ่ัวแล้วยับึ้นมาบนเียนอนอผมเอาไว้
“ผมอบอุแบบนี้
มีุอยู่้าๆแบบนี้” หมอิลเอามูโ่ๆมาเลี่ย้าแ้มผม
ผมยับัวไปอหมอิลเอาไว้เหมือนัน นที่รัผม็อยู่รนี้แล้วั้สอน
ทั้หมอิล ทั้อะอม
แ่ทำไมผมลับไม่อยาะอยู่แบบนี้
ทำไมผม้อหนีทั้ที่มีนวิ่าม แถมนที่วิ่าม็มีพร้อมทุอย่า
ทำไมผมยั้อลัวอะไรอีนะ
“ถ้าผมไม่รัหมอ
หมอ็ะยัรัผมอยู่เหรอ” ผมไม่ใ่นีอะไร ที่สำัผม็ไม่ไ้มีอะไร้วย
“น้ำเาะหินทุวันหินยัร่อน
หัวใุอัพะไม่อ่อนให้ผมบ้าเหรอรับ” หมอิลยิ้มหล่อบาใ
ผมยมือมาุมหัวใัวเอ ไม่นะ นี่มันแ่เพราะบรรยาาศพาไปเท่านั้นแหละ
“ผม่วละ
นอนีว่า”
ผมพลิัวนอนหันหลัให้หมอิล
ร่าสูเอาแนพาเอวผมเอาไว้ ผมเหม่อมอไปยัรูปถ่ายรมุมโ๊ะ รูปภรรยาหมอิล
ที่ถ่ายู่ับหมอิล ่อนะเอื้อมมือไปหันภาพนั้นไปทาอื่น
เ้าวัน่อมา
ผมเรียมัวไปทำาน
ว้าุแรถเพื่อะลับบ้าน แ่แล้วผม็ยืนอึ้
เห็นเสื้อผ้าัวเอแวนอยู่รู้เสื้อผ้า และนั่น ล่อ้าว
“เฮ้ย!!! หมอิล!!!” ผมวิ่ไปหาหมอิลที่ำลัถือระเป๋าหนัสือออะอมออไปนอบ้าน
“รับมีอะไร”
“ทะ...ทำไม
เสื้อผ้า ้าวอผมถึมาอยู่ที่หมอไ้” ผมอึ้อยู่แสว่าระเป๋าใบให่เมื่อืนนั้นเป็อผมั้นสิ
หมอิลไปนอบ้านผมมาไว้บ้านหมอใ่ไหม
“เมื่อืนผมไปเ็บอบ้านุอัพมารับ
่อไปนี้อยู่บ้านหมอไป่อนเนอะ บ้านหมอใล้ที่ทำานุอัพว่าั้เยอะ
น่าะสะวว่า้วย” หมอิลว่าพลาาเ็มัให้อะอม
ผมอ้าปา้านหมอับรถออไปนั้นแหละ
“อะไรันวะเนี่ย...”
ผมมวิ้วเินไปอาบน้ำแ่ัว
เปิล่ออาหารู ็อมยิ้มเห็นนมปัทำเป็นรูปหัวใ และไส้หรอปลาหมึ
ลายมือยุยิออะอม
‘ินเยอะๆนะรับมี๊อัพ’
ไอ้หมอบ้ามันสอนลูแปลๆอีแล้วไ
ผมมาถึที่ทำานพร้อมับสายาอน้อพริที่้อผมไม่ระพริบ
เธอท่าทาะโรธผมมา
แ่ผมไม่ไ้สนใอะไรรีบทำานแล้วื้ออเล่นไปเล่นับอะอมีว่า
ผมนี่เริ่มลายเป็นพ่อนแล้วหรือเปล่านะ
โรม!!! ผมัมอมือเ้าอบริษัท
ที่บโ๊ะผมเสียันสะุ้ นนี่มำานหันมามอเป็นาเียว
“สวัสีรับหัวหน้า”
ผมยมือไหว้ หัวหน้าึแนน้อพริเ้ามา เธอน้ำาไหลอาบแ้ม
ผมมวิ้วเ้าไปให่ เิอะไรึ้นัน
“ุ่มืนลูสาวผม”
“ห่ะ ผมเนี่ยนะ
ผมทำอะไรแบบนั้นอนไหนรับ”
ผมี้หน้าัวเอมอไปที่หัวหน้าสลับับน้อพริที่อหัวหน้า สะอื้นน้ำาไหล
“นี่พริลูสาวผม
ผมให้ลูผมมาฝึาน แ่ทำไมุถึ้อืนใลูผม
พริเล่าให้ผมฟัหมแล้วว่าุทำอะไรบ้า” ผมมอหน้าพริที่ยยิ้มเย้ยผม
ผมำหมัแน่นยืนึ้น
“ผมไม่ไ้ทำ
ผมไม่ไ้ืนใลูสาวท่านเลย วันนั้นลูสาวท่านเป็นนวนผมไป
แ่ผมไม่ไ้ทำอะไรเธอเพราะ้อรีบลับบ้าน่อน” ผมบอออไป
เท่านั้นท่านเ้าอบริษัทเลือึ้นหน้า้ามือะบผม แ่พริรั้เอาไว้
“พ่อะ อย่า่ะ
แ่นี้พริ็อายนอื่นพอแล้ว”
เธอบอบีบน้ำาสร้าภาพทั้ที่้อหน้าผมสะใที่แ้แ้นผมไ้ ผมทิ้เธอไปืนนั้น
“ลูสาวผม้อเสียหายเพราะุ
ุรับผิอบลูสาวผมยัไ”
“ทำไมผใ้อรับผิอบ
ทั้ที่ผมยัไม่ไ้มีอะไรับเธอ และเธอ่าหาที่วนผมไป เธอเนิ่ม่อนทุอย่า ”
ผมว่าออไปนในที่ทำานเริ่มุบิบ่อนะมีเพื่อนร่วมานผมนหนึ่เ้ามา
“ันเห็นะนะ
ว่าลูสาวท่านเป็นน เอ่อ เอ่ยวนน้ออัพ่อน”
พนัานนหนึ่เอ่ยึ้นเพื่อะ่วยผมเพราะเธอ็อยู่ในเหุาร์อนนั้น
“รับผม็เห็นเธออแน
แถมยัทำเหมือนให้ท่า...” และไม่ใ่แ่พี่นนั้นนเียวที่เห็นเหมือนัน
“หุบปาพวุไปให้หม”
พ่ออพริวาลั่น้อหน้าทุนรวมไปถึผม และไปบที่ลูสาวัวเอที่ร้อไห้หนั้มหน้าุ
ัวสั่น พ่ออพริ็อลูสาวัวเอ เ้า้าพนิอย่าเ็มที่
“ไม่้อรับผิอบอะไรทั้นั้น
พริผิเอที่หลเื่อามพี่อัพไป พี่อัพหลอพริไป พริไม่เอาผิอะไร”
เธอร้อไห้สะอื้น หลบหลัพ่อัวเอ ผมัฟันรอำหมัแน่นอย่าทนไม่ไหว
“พี่ไปหลอพริอนไหน!!!” ผมทำท่าะพุ่ไปหาพริ้วยวามโมโห แ่พี่ที่ร่วมานมารั้แนผมเอาไว้
ผมมอหน้าเ้าอบริษัทที่สับสน
“ผมไลุ่ออ”
“...”
เิวามเียบึ้นมาทันที ผมยืนัวแ็ทื่อ
มอหน้าพริที่ยิ้มเยาะผมอยู่แบบนั้นหลัพ่อัวเอ ทุน็เห็นเหมือนผม ยเว้นพ่ออเธอนั่นแหละที่เ้า้าลูัวเอนไม่สนใวามถูผิ
“ท่านะไล่นที่่วยเหลือบริษัทเรามาลอเหรอะ”
เพื่อนในที่ทำานผมเอ่ยออมาอี
“หรือุอยาถูไล่อออีน
ุอัพเ็บอแล้วออไปวันนี้ เี๋ยวนี้เลยยิ่ี”
ึ!!!
ผมทุบโ๊ะอย่าแร้วยวามโมโห ่อนะเ็บ้าวอทั้หมใส่ระเป๋า
ผมเยหน้ามอเ้าอบริษัท่อนะยิ้ม
“ผม็อยาะรู้เหมือนัน
ว่าถ้าไม่มีผมบริษัทนี้มันะไปไ้แ่ไหน” ผมว่าบ็เินออมาพร้อม้าวอทั้หม
+++++++++
[Nor maai]
อมเม้นให้ำลัในเียนหน่อยนะะะไ้มีำลัใมาแ่่อ แฮร่
หมอิล เมียหมอถูไล่ออาที่ทำานแล้วร่า
เรียมไหล่ให้พี่อีพบ่วน แล้วแบบนี้พี่อัพะทำยัไ่อไป
ยิ่ิมาที่ัวเอเป็นพนัานบริษัทไม่เหมาะับหมอ
ราวนี้โนไล่ออมาิมาว่าเิมแน่
#ทีมหมอิลลูิ #ทีมพี่อัพอาภัพรั
ความคิดเห็น