คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : :: Chapter 10 :: หมอจิล จะให้เธอจนกว่าเธอจะรัก
:: Chapter 10 ::
หมอิล ะให้เธอนว่าเธอะรั
วันนี้ผมหิ้ว้าวมาินที่ทำาน้วย รู้สึว่าะมีเ็ฝึานเ้ามา
หัวหน้า็ให้ผมไปสอน แ่นอนนี้ผม็ยัไม่เห็นะมีใรเลยสัน
ผมมอโพสอิทที่แปะมาบนล่อ้าวพร้อมับยิ้ม
‘ถ้าินไม่หม
ผมับอะอมะร้อไห้ใหุ้อัพมาปลอบแน่’
“ใระไปปลอบหมอัน บ้าที่สุ”
ผมเบะปาั้ใทำาน่อไป สายา็เหลือบไปเห็นหิสาวหน้าาัว่าน่ารั
เินรมาที่ผม้วยท่าทาล้าๆลัว
“สวัสี่ะพี่อัพ หนูื่อพริ มาฝึาน...”
เสียหวานหูเอ่ยึ้น พร้อมับท่าทาเนียมอายัเิน
“อ่อ สวัสีรับ
มานั่นี่่อนเลยพี่ะสอนพื้นานให้” ผมบออย่าเป็นมิร่อนะอ่าน้อวามที่หมอิลส่มาในมือถือเมื่อี๊
>>อนเย็นมาทาน้าว้วยันนะรับ<<
หมอิลาวามอบอุ่นหรือไัน
ผมส่ายหัวไปมาแล้วเริ่มสอนานเ็ใหม่ โยไม่รู้ัวเลยว่า เธอ้อมอมาที่อัพลอเวลาพร้อมับรอยยิ้มหวานหยย้อยแทบะลืนินอัพไปทั้ัว
เย็นผมลับบ้านัวเออาบน้ำเรียมะออไปื้อ้าวล่อเวฟาเเว่นอย่าเย
แ่็นึึ้นไ้ว่าหมอิลนัไปิน้าวที่บ้าน เหอะ! ที่ผมไปเพราะอยาหาอะอม
ับิน้าวฟรีหรอนะ
“พี่อัพมาแล้วปี๊~”
อะอมวิ่มาอาผมเอาไว้ทันทีเมื่อผมมาถึบ้านหมอิล ไวว่าที่ิ
ผม้มัวลไปหอมแ้มนุ่มนิ่มออะอมอย่าื่นใ
ร่าสูอยู่ในรัวลิ่นอาหารหอมลอยมาเะมู
นผมอไม่ไ้ที่แอบำเลือมอไปยัรัว
“วันนี้มีผัผัรวมมิร แเียวหวาน
แล้วไ่ยัไส้นะรับ” หมอิลหันมายิ้มให้ ผมเิหน้าไม่สนใทำทีมอไปทาอื่น เมื่อทำเสร็หมทุอย่า
หมอิล็ยอาหารไปนอบ้าน ผมยืน
“ทำอะไรหมอ ไม่ิน้าวหรอ” ผมถามหมอิลที่ยอาหารออาห้อรัวไป
ลิ่นหอมาัวหมอิลอยู่ใล้ๆ ผมแอบสูมไปนิ
ลิ่นหมอิลมันิมูีั
“วันนี้เราไปิน้าวนอบ้านันเนอะ”
หมอิลยิ้มพูเสียนุ่ม ัแวาอาหารที่สวนหน้าบ้านัวเออะอม็ม่วยพ่อถืออ
่าาผมที่มาินฟรีแล้วยัยืนวาอี
“นั่สิรับ” หมอิลเลื่อนเ้าอี้ให้ผม
แ่ผมไม่สนใไปเลื่อนเ้าอี้นั่เอ หมอิลยิ้ม้าแล้วนั่รนั้นแทน
อะอม็นั่้าๆผม ผมมออาหารรหน้าอย่าแปลใ หมอหรือุ๊วะ ทำไมทำเป็นหลายอย่าั
“หมอนี่ทำไ้หลายอย่าเนอะ”
“เป็นทุอย่านานี้แล้ว ใรบานยัไม่สนใเลยรับ”
หมอิลยิ้มหวาน ผมใระุ เมื่อาวอหมอิลัับ้าวให้อะอม อะอม็มอหน้าผม
“ปี๊อะอมทำไ้หลายอย่านะรับ”
อะอมบอพลาเี้ยว้าวเ็มปา แ่มป่อน่ารัเียว
“เี๋ยวนี้อวพ่อเหรออะอม” ผมบีบแอะอมเล่น
อะอม็หัวเราะิั ผมมอไปรอบสวน อาาศี และลมเย็นสบายมา
“อบไหมรับ ้นไม้พวนี้ผมปลูเอับมือ
แล้ว็ัสวนเอ” หมอิลพูึ้นเสียอ่อนโยน ผมมอไปรอบาย บุ่ยปาส่ายหัว
“ไม่เห็นสวยเลย ธรรมามาหมอ
บ้านเิ้ลูีว่านี้เยอะ” ผมยัไหล่ประอบ หมอิล็มีสีหน้าหม่นลนิหน่อย
แ่ปา็ยัยิ้ม ผมเห็นี้าร์ในบ้าน แถมยัมีเปียโน้วย
เาว่าหมอิล้อเล่นเป็นแน่ๆ
ผู้ายอะไรัน ทั้เป็นหมอ ทำับ้าว านบ้านเ่
และนั่น เล่นนรีเป็น อบอุ่น รัรอบรัว เฮ้ย!!! นี่ผมำลัเอับสิ่มีีวินิไหนัน
แน่ใว่าที่ผ่านมาหมอไม่มีใรมาีบมาอบอ่ะ
หมอไม่น่าเป็นทีู่าวามอบอุ่นนมาามื้อผมนะ
“ุอัพิอะไรอยู่เหรอรับ อาหารไม่อร่อยหรือ”
“เปล่า หมอเล่นนรีเป็นเหรอ
แล้วหมอทำอะไรเป็นอีบ้า” ผมถามออไป้วยวามอยารู้
นๆนี้ะทำอะไรไ้มามายแ่ไหนัน
“รับ็เล่นเป็น แล้ว็ทำอะไรไ้ไม่มาหรอรับ อย่าทีุ่อัพเห็น
ทำับ้าว เล่นนรี” หมอิลยิ้ม ผมไม่เื่อ หมอแม่้อทำอะไรไ้มาว่านี้แน่ๆ
าสภาพแล้วทำเป็นั้แ่สาะเบือ ยันเรือรบ
“ถ้าวันไหนหมอเลิานึ อะอมอยู่ับใรอ่ะ”
ผมถาม
“็้าพี่เลี้ยเ็มาูแลรับ ทำหรือรับ
ุัพสนใ?” ผมิลยื่นหน้ามาใล้ ผมผะถอยห่าทันที
“เปล่า ผมแ่ถาม!” ผมมอหน้าอะอมที่ิน้าววามริอนเย็นเลิานผม็ว่า
ผมอยาเออะอมอยู่แล้ว แ่...ใระไปล้าพูวะ ว่าให้ผมูแลอะอมแทนไหมเวลาหมอไม่อยู่
+++++++++มา่อแล้ว่า+++++++++
“อะอมอยาอยู่ับพี่อัพ” อะอมหันไปอ้อนหมอิล ร่าสู็ส่สายาอ้อนมาให้ผม่อนี่มันห่วโ่บ้าอะไรวะ
“ุอัพลำบาใ หรือบาทีอาะไม่อยาอยู่ับอะอม” ู่ๆไอ้หมอบ้านี่็พูึ้นมา ผมเบิาโพล่มออะอมที่น้ำาลอ ัวสั่นๆยื่นมือมาแะมือผม ไม่นะ นี่มันสถานาร์อะไร ทำไมมันบีบั้นผมเหลือเิน
“พี่อัพ~” อะอมทำเสียอ้อน เ้ามาุผม ผมมอหน้าหมอิลทันที หมอิลอมยิ้ม นั่ิน้าว่อเหมือนรู้ว่าผมะอบยัไ
และแน่นอน ผม็้ออบ
“รับเี๋ยวพี่มาเล่นับอะอมเนอะ” เท่านั้นแหละหมอิลนี่ยิ้มพริ้มิน้าวสบายใ ล่ออเียว
“พี่อัพ้อมาหาทุวันนะรับ” อะอมเยหน้าึ้น ผมะั่อยๆพยัหน้าอบล อะอมยิ้มอผมแน่นแล้วผละไปั้าวมาป้อนผม ล้ายเอาใ เอาใเ่ทั้พ่อทั้ลูเลยนะให้ายสิ แล้วแบบนี้ผมะไปไหนรอ
“ิน้าว่อเถอะรับ ินเยอะๆ” หมอิลัับ้าวมาให้ผมนพูนาน นผมยมือห้าม ลัวะินไม่หม แ่สุท้ายผม็ินนหมอยู่ี หมอิล็ยิ้มมีวามสุะเหลือเิน
“หมอหุบยิ้มบ้าเถอะ ยิ้มนเหือแห้หมแล้ว” ผมอแะไม่ไ้เลย ยิ้มนหมั่นไส้ อะไระมีวามสุนานั้น
“นมีวามสุะให้ทำหน้าบึ้หรือรับ ผมไม่เหมือนุอัพนะรับที่อบทำหน้าเ๊ ทั้ที่มีวามสุ” หมอิลหัวเราะปิท้าย ผมไป่วยล้าาน ันร่าหมอิลออห่าาย อะอมเ็นเ้าอี้มาแล้วึ้นมาเหียบบนเ้าอี้ เพื่อะ่วยผมล้าาน
“อะอม่วยรับ” อะอมหยิบฟอน้ำล้าานึ้นมาถือ ท่าทาหมอิละสอนลูมาีนะเนี่ย
“หมอไม่มีใรมาีบบ้าเหรอ”
“ไม่มีรับ ผมอบีบนอื่นมาว่า” หมอิลเอาามาวาเยบนไหล่ผม ผมยับออไป่อยแนหมอิลเ็มแร ร่าสูนิ่วหน้านิหน่อย เนียนลอเลยให้ายสิเห็นผมยอมให้หน่อยละเอาให่
“ปี๊ีบพี่อัพอยู่” อะอมยิ้มว้า ผมเม้มปา้มหน้าล้าาน ็รู้อยู่หรอแสออมานานั้น ผม็ไม่ไ้ื่อนไม่รู้ว่าหมอิอะไรหรอนะ แ่ะให้ผมอบรับวามรู้สึแบบนั้น มัน็ไม่ไ้
หลัาที่ลับมาถึบ้าน บ้านที่เียบเหาไม่มีใร บ้านที่ผมอยู่นเียว้าวอที่แทบะไม่มีอะไร ผม็เลื่อนมือถือู้อวามอหมอิล
>>พรุ่นี้ผมับอะอมะทำอาหารให้นะรับ<<
>>ฝันีนะรับ อย่านอนึละ<<
ผมไม่ไ้อบอะไรลับไป พรุ่นี้ผมะว่าทำานเสร็็ะมาหาอะอมที่บ้านหมอิล แ่ผม้อรอ้อวามวนอหมอ่อน ไม่ั้นผมไม่ไปหรอบอเลย
“ะว่าไป ไม่ไ้ไปหาเิ้ลนานแล้วแหะ” ผมลิ้ไปมาบนเีย่อนที่ะเ้าสู่ห้วนิทรา วัน่อมาน้อพริเ็ฝึานยืนยิ้มยมือไหว้ผม เธอยื่นถุนมมามายมาให้นผมมวิ้ว
“เอ่อ อะไรเหรอรับ” ผมยิ้มเือน รู้สึประหลาับสายาที่น้อพริมอมาทาผม ผม็พอะเาออาสายานั้นอยู่
“หนูื้อมาให้่ะ อบแทนที่สอนาน” เธอยิ้มเินอาย
“พี่ว่ามันเยอะไปนะรับ ถ้าะให้พี่อิ้นเียวพอละัน” ผมยิ้มอบรับไปเธอ็ยื่นถุนมเ้มาให้หนึ่ถุแล้วไปทำานน้อพริ็พยายามเ้าใล้ผม ผมเลื่อนสายามอหน้าออน้อพริ ให่เินัวริๆ ที่ำลัทำอยู่นี่ืออ่อยผมแน่นอน ทั้แล้เอาหน้าแมาโน นั่ยับนระโปรร่นเห็นาอ่อน
"น้อพริมีแฟนหรือยัรับ"
"ยั่ะ แ่พริ็ำลัหาอยู่" เธอพูบ็มอหน้าผม แล้วยิ้มเินอาย ผมยยิ้มหัวเราะหึในลำอ ท่าทาวันนี้ผม้อไปที่อื่น่อนไปหาอะอม
+++++++++
[Nor maai]
อมเม้นให้ำลัในเียนหน่อยนะะะไ้มีำลัใมาแ่่อ แฮร่
หมอิลละมุนอ่อนโยน เอาอเอาใ แถมยัพ่ออลูนานี้
ทำไมพี่อัพยัใแ็ไ้อยู่นะ แ่อีไม่นานหรอ เี๋ยวพี่อัพ็เสร็หมอนไ้
#ทีมหมอิลลูิ #ทีมพี่อัพอาภัพรั
ความคิดเห็น