ขอให้โลกนี้มีแค่ฉันและเธอ

ตอนที่1
  "โบว์จ๋า...เราออกไปหาไรกินกันเถอะ"
        นี่คือเสียงเพื่อนของฉันเองยัยส้มโอ ฉันกับส้มโอเราสองคนเช่าบ้านพักที่อยู่ใกล้ๆกับโรงเรียน ที่ส้มโอกับฉันต้องมาอยู่บ้านเช่าด้วยกันนั้นเพราะเรามีครอบครัวที่คล้ายๆกัน  พ่อแม่ของส้มโอเสียชีวิตทั้งคู่ทางญาติก็เลยส่งเสียเลี้ยงดูส้มโอมาตลอด ส่วนครอบครัวฉันพ่อไปทำงานที่เมืองนอก และแม่ของฉันเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งในเม็ดเลือดตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็กอายุได้ 5 ขวบ พ่อฉันทำงานเป็นทูตที่อังกฤษ นานๆจะกลับมาหาฉันที เราสองคนถึงแม้จะขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่แต่เราก็ยังให้ความอบอุ่นที่เพื่อนมีให้เพื่อน ฉันกับส้มโอจึงเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก
  "โบว์ ๆ เธอเหม่ออะไรอยู่ฮะ ได้ยินที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย หิวจะตายอยู่แล้วนะ"
  "อุ้ย!!มาตีฉันทำไม...รู้แล้วๆ ว่าเธอหิวอ่า ขอไปเปลี่ยนชุดแปบนึง"
  "ไม่ต้องไปเปลี่ยนแล้ว...ฉันหิวจนจะได้กินเธอทั้งตัวแล้วรู้มั้ย"
        ส้มโอลากแขนฉันไปตอนนี้เสื้อผ้าที่ฉันใส่มันแทบดูไม่ได้เลยรู้มั้ยดูผมฉันสิยุ่งอย่างกับไปตีกับใครมาหนิอีกอย่างฉันยังไม่ได้ล้างหน้าเยย  - -" แล้วเราก็มาอยู่ตรงหน้าร้านข้าวมันไก่ขาประจำของเรา
   "อ่าว..นู๋ส้มโอ นู๋โบว์ไม่มาร้านป้าซะนานเลยนะเป็นไงบ้างลูกสบายดีมั้ย"
       ป้าเล็กเป็นป้าที่ฉันกับส้มโอสนิทที่สุดในละแวกนี้ป้าเล็กมีลูกชาย1คนอายุคราวเดียวกับฉันลูกของป้าเล็กน่ะเกเรมากป้าเล็กคุมไม่อยู่ก็เลยปล่อยๆไปนานๆจะกลับมาบ้านของตน (นี่แหละน้อมีครอบครัวที่อบอุ่นกลับไม่เห็นค่า)
   "สบายดีค่ะป้าเล็ก ป้าเล็กดูมีชีวิตชีวาขึ้นนะคะดูอ้วนตุ้ยนุ้ยเหมือนเดิมเลย"
   "จ่า..ก็ลูกชายตัวแสบของป้าน่ะกลับมาอยู่บ้านเป็นอาทิตย์เลยแถมยังช่วยป้าทำงานอีกนั่นแหนะพูดถึงก็มาละ"
      เอ๋...ส้มโอดูหน้าซีดๆเป็นไรหว่า ใช่!!ฉันลืมไปส้มโอมันหิวข้าวนี่หน่า
   "ส้มโอ ส้มโอ ไปนั่งก่อนดีกว่านะ ป้าเล็กคะขอสั่งข้าวมันไก่ 2 ที่ค่ะ"
   "ป้าลืมไปเลยว่านู๋ 2 คนหิวข้าว จ่าเดี๋ยวป้าทำให้นะ"
          .............เด๋วมาเขียนต่อค่ะ...........