TS6 SWEET LOVE รักนี้ สีชมพู

ลำดับตอนที่ #5 : NON

  SWEET LOVE  รักนี้     สีชมพู

 

5

"โน่  มึงว่ากูตัวหนักมั้ยว่ะ   "

ผมถามไอ่โตโน่เพื่อนซี้ปึ้กที่มันแบกผมมาจนถึงที่กางเต็นท์  จะว่าไปเวลามีอะไรมันก็จะคอยแบก  คอยอุ้มผมเสมอ เรียก่ามันไม่เคยทิ้งผมเลยนะ

พูดไป   ก็เขินไป  ริทเอ้ย!!

"ถามทำไมว่ะ  ไม่มีไรจะถามแล้วรึไง  "

มันว่าพลางก้มๆ  เงยๆ  ยุ่งอยู่กับการจัดเต็นท์นอนในคืนนี้  ผมจะไปช่วยมันก็บอกว่าไม่ต้อง  เดี่ยวจะเหนื่อย

คือมันเป็นห่วงผมหรอ...  อิอิ  เขินอีกแย้ววว~~!!!

"ปล่าว  ก็แค่อยากรู้เห็นมึงอุ้มกูทีไรไม่ยักจะบ่นซักคำ  ก็เลยสงสัยว่าไม่หนักบ้างหรอ  "

โตโน่  มันหันมามองหน้าผมยิ้ม  เล่นเอาใจดวงน้อยของริทเต้นไม่เป็นจังหวะเลยแฮะ  เอ้าๆๆ  อย่าไปหวั่นไหวกะมันนะเว้ย ไอ่ริท!

"ต่อให้มึงตัวเท่าควาย!  กูก็จะอุ้มอยู่ดี    ..หรือมึงจะไม่ให้กูอุ้มแล้ว  "

โตโน่วางของทั้งหมดกองที่พื้นหญ้า  แล้วมานั่งหยองๆมองหน้าผมที่นั่งอยู่บนโขดไม้

"ไม่ให้มึงอุ้มแล้วกูจะไปให้ใครอุ้มเล่า    ชีวิตกูก็มีมึงคนเดียวเท่านั้นแหล่ะว่ะ  "

"เออ  ชีวิตกูก็ให้มึงคนเดียว.. เหมือนกันว่ะ  "

แล้วมันก็เอามือมันมาโยกหัวผมไปมา  แล้วกลับไปจัดเต็นท์ต่ออย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น  มึงอย่าจากไปแบบนี้  มึงทำกูเขิน  

บ้าเอ้ย!!  เราจะเขินหาหอกไรว่ะ

มันไ่ม่มาขอเราแต่งงานซะหน่อย ??!!


เฮ้ยๆ  แฟนเฟินยังไม่เป็นคิดเรื่องแต่งงาน  ผัวๆ  เมียๆ   แล้วหรอไอ่ริท!!

ตอนนี้ผมกำลังย่องเท้าเบาๆ  เข้าไปหารุ่นพี่ตัวขาวที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดเต็นท์นอนคืนนี้ครับ    แฮะๆ  ก็ผมดันลืมเอาเต็นท์มาครับ  จะไปหาขออยู่กะคนอื่นก็เห็นเค้ามีคู่กันหมด

ไอ่ผมมันตัวคนเดียวหนิ  ทำไงได้..

"....  "

ตอนนี้ผมเดินมาอยู่หลังพี่เก่งอยู่ครับ   ไม่รู้จะขอนอน? ด้วยยังไงล่ะสิ

"พี่เก่งครับ!  "

พี่เก่งหันมาทางผม พร้อมวางของที่กำลังจัดอยู่ในมือ

"ครับ??  น้องเซนมีอะไรหรอ  "

"คือ  แฮะๆ   คือ.. เซน...  "

ผมทำได้แต่ส่งยิ้มหวานไปให้พี่เค้าอย่างเขินอาย  ผมไม่ได้ยั่วพี่เค้านะครับ  ไม่ได้ยั่วเลยจริงๆแค่ยิ้มเฉยๆ  

แต่ทำไมพี่เก่ง ต้องทำหน้าเคลิ้มซะขนาดนั้นล่ะ!

"คืนนี้เซนขอนอนด้วยนะครับ!   "

ผมว่าผมก็ไม่ได้พูดเสียงดังเท่าไหร่นะ  แต่ทำไมทุกสายตาต้องมาจับจ้องมาที่ผมกับพี่เก่งด้วยเล่า

"ห้ะ!  มาขอนอน  ...กับพี่เนี้ยนะ  "

วโยยืนอึ้งทันที  ไม่คิดไม่ฝันว่าชายร่างสวยผู้เป็นที่หมายปองของทั้งโรงเรียน  จะมาขอนอนกับเค้า!

จะบ้าหรอน้อง  ขอกันซึ่งๆหน้างี้ได้ไงเนี้ย  ไม่อายบ้างเรอะ!!!

"มานี้!  "

ตอนนี้วาโยดันเกิดมีอารมณ์โกรธซะงั้น  คว้าข้อมือบางของรุ่นน้องให้เดินตามกันมา  ให้ไกลจากสายตานับสิบที่จับจ้องมาที่เค้า    โมโหนิดหน่อยล่ะมั้งเมื่อมีผู้ชายมาขอนอน?  กับตัวเอง  เข้าใจว่าเซนอาจจะเด็กพูดไรไม่ทันคิด

แต่เค้าเป็นรุ่นพี่นะให้เกียรติกันบ้างซิ     มาขอนอนเนี้ยนะ!!

"ไหนน้องเซนพูดใหม่สิครับ  "

เมื่อมาถึงที่หลับตาคน  วาโยก็ถามประเด็นที่ตัวเองยังสงสัยว่าทำไมเด็กนี้ถึงกล้ามาขอนอนกับเค้า!

"อ่า  .. พี่เก่งปล่อยมือเซนก่อนดีมั้ยครับ  "

ร่างเล็กถามอย่างหวาดๆ  เพราะเดาอารมณ์รุ่นพี่ข้างหน้าไม่ถูกนะสิ  อยู่ดีๆก็ลากเค้ามาในที่ลับตาคนแบบนี้

"เอ้ย!  โธ่น้อง  ขอนอนกับพี่ยังทำมาแล้ว  แค่จับมือนิดจับมือหน่อย ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง    "

คนตัวโตกว่าพูดทำเสียงหยอกล้ออย่างเจ้าเล่ห์  แล้วปล่อยข้อมือนั่นเล็กออกอย่างเสียดายอยู่ไม่น้อย 

"เอ่อ..  เหมือนพี่กำลังเข้าใจความหมายผิดๆ เลยเนอะ  "

"ผิดตรงไหน  อย่ามาเนียนหน่อยเลยเราเมื่อกี้พูดไรไว้จำไม่ได้แล้วหรอ  "

เฮ้ย!!  กะอีกแค่ขอมานอนด้วยเพราะไม่มีเต็นท์   แค่เนี้ย!!  ทำไมมันดูยากเย็น วุ่นวาย  แบบนี้วะ!  

ปฏิภาน งง!!

"แค่ผมมาขอนอนกับพี่เนี้ยนะ      แค่เนี้ยเอง  "

"แค่นอน ... ด้วยกัน.. แค่เนี้ย  น้องพูดได้ไงว่าแค่เนี้ย!  เฮอะ  "

เฮอะ  ...สงสัยเด็กน้อยนี้จะพิศสวาษไรในตัวผมล่ะครับทุกคน   มาขอนอนได้อย่างหน้าเฉยๆ

"เอ้า!  ก็แค่เนี้ยจริงๆนี้หน่า  หรือ..  มีอะไรมากกว่านี้??  "

"ไอ่คำถามนั้นพี่ต้องถามเรามากกว่า   ว่าเราแค่อยากมานอนกับพี่เฉยๆ น่ะหรอ  "

"ห้ะ!!  พี่คิดถึงเรื่องอะไรอยู่เนี้ย  "

วาโยเริ่มโมโห  เมื่อร่างเล็กตรงหน้าทำหน้าอิโนเซ้น  ไม่รู้ไม่ชี้ในเรื่องที่ตัวเองกำลังพูด

"ใช่!...  พี่อาจจะขาว  รวย หล่อ  เท่  เรียนดี  กิจกรรมเด่นไปหน่อย  แต่น้องครับให้เวลาศึกษาดูใจกันไปเรื่อยๆไม่ดีกว่าหรอ  จะรีบร้อนรวบรัดขั้นตอนไปทำไมกัน  พี่อยากรับผิดชอบอะไรตอนนี้   อีกอย่างพี่อยากเรียนให้จบก่อน!  "

"ชิบหายแล้วไอ่เซน!  "

คนตัวเล็กอุทานอย่างเข้าใจ  ว่าไอ่รุ่นพี่เก่งนี้กำลังคิดไรอัปปรีย์ๆอยู่แน่ๆ  แล้วก็ต้องย้อนความคิดไปตอนแรกซะใหม่   ว่าเราพูดอะไรส่อลามกรึป่าว   

ไอ่รุ่นพี่มันถึงคิดไปได้ไกลเยี่ยงนี้...    

จินตนาการแมร่ง..เยี่ยม!!!

"คิดได้แล้วหรอครับน้อง  เรื่องที่มาขอนอนกับพี่!  คิดผิดคิดใหม่เหอะ  สงสารแม่ที่บ้านมั้ง   เหอะ...   "

วาโยถามเตือนสติถามอีกครั้ง  เมื่อร่างเล็กทำหน้าเอ่อรับประทานไปแล้วเรียบร้อย   แต่แค่นั้นร่างเล็กชักสีหน้ากลับมาอย่างไวจนน่าประหลาด  

แถมยังทำหน้าราวกับ...

นางผีเสื้อสมุทรลงมาจุติ!

"กูว่ากูหล่อ!  เชิด!   มั่นใจ! แล้วนะ  แต่พอมาเจอมึง  แมร่งคิดผิดว่ะ  คนบ้าไรเข้าข้างตัวเองเป็นตุตะบ้านไม่มีกระจกใช่มั้ย?  ถึงคิดว่าทุกคนเข้าจะมาปล้ำมึงอ่า ห้ะ!!  "

ร่างเล็กสติขาดอย่างสุดเยียวยา  มีแต่ความโกรธ  โมโห เท่านั้น  คำพูดหยาบคายที่ไม่เหมาะกะหน้าหวานๆ  พ่นมาใส่หน้ารุ่นพี่อย่างไม่คิดเกรงใจ  เล่นเอาวาโยอึ้งปากหวอไปซะแล้ว

จะไปเกรงใจไอ่คนวิปริตแบบนี้ทำไมกันเล่า!!!  เชอะ!

"แล้วจำใส่สมองกลวงๆของมึงไว้ซะ   ว่าที่กูมาขอนอนเพราะไม่มีเต็นท์   ไม่ได้มาปล้ำมึงเหมืองที่มึงคิดหรอก     .... เชี่ย!!   "

ด่าจบพอเป็นพิธี?    ให้แสบๆคันๆ  ก็เดินหนีทำเอารุ่นพี่หน้าหงายเงิ้บไม่เป็นท่า  

ทั้งอึ้ง...เมื่อเข้าใจเรื่องทั้งหมดผิด

ทั้งอึ้ง...  เมื่อโดนเด็กด่าอย่างไม่ปราณี!!

ปฏิภาณ   ...นาย  แร็งส์!!

"นี้!  แล้วจะไปนอนไหน กับใคร  ไม่มีเต็นท์ไม่ใช่รึไงเรา นี้หยุดก่อนๆ   "

วาโยสำนึกผิดทันที  ที่หัวสมองดันไปคิดเรื่องแบบนั้นกับรุ่นน้องหน้าสวย  แล้วแบบนี้ใครจะไปเคารพมึงว่ะไอ่เก่ง!  โดนด่ามาก็สมควรแล้ว

"นอนกับใครก็ได้  ที่ไม่ลามกเหมือน..    ขอเหอะ!  อย่าให้ด่าเลยว่ะ เสียลุคกูหมด  "

"เซนนนน!!~    เออๆ ขอโทษๆๆๆ  ที่คิดไรแบบนั้นอ่า    ..เฮ้ย!  มึง เอ้ย น้อง  มาฟังกันก่อน  "

วาโยอยากจะไปขอโทษคนตรงหน้าที่เดินลิ่วๆ  อย่างจับใจ  แต่ดูท่าคนเล็กจะดื้อเป็นพิเศษไม่ฟังไรง่ายๆ  มีแต่จะโดนด่ากลับมาซะด้วยซ้ำ

"นี้  บอกให้หยุดเดินก่อน  ฟังกันก่อนสิ  "

วาโยยังไม่ยอมแพ้ไรง่ายๆ  เดินตามไปเรื่อยๆจนมาถึงที่กางเต็นท์  คนก็เริ่มจับตามองคู่นี้อีกครั้งว่าเล่นอะไรกันอยู่นะ  ง้องอนกันซะน่ารักเชียว

แต่ใครจะไปรู้ว่ากูโดนน้องหน้าสวยด่าซะอยากจะมุดแผ่นดินหนี!!

คนตัวเล็กก็เอาแต่เดินๆๆๆ  ไม่ฟังไรทั้งนั้น

ผลุบ!!!

โอ้ยยยยย ยยย~~!!!

"เซน!!  "

"โอ้ยยยย!   อ้าา~~  เจ็บบง่ะ~~   ฮึก "

ปฏิภาณเบะปากจะร้องให้ซะจนได้  น้ำตาเริ่มจะปริ่มที่ขอบตาแทบจะไหลลงมาซะแล้ว   สร้างความสงสารเห็นใจกับรุ่นพี่และเพื่อนที่ยืนมุงดูอย่างไม่น้อย

ก็เล่นทำตัวน่ารัก  แบบเด็กๆน่ะ  เลยทำเอาทุกคนเป็นห่วงไปหมด เต็นท์ก็ไม่ได้ไปจัดกันต่อ  มายืนมุงดูหนุ่มร่างสวยที่ทำแผล  โดยมีป้านในหมู่บ้านใจดีคอยทำแผลให้อย่างเบามือ

"อ้าาาาาาา~~   เบาๆสิครับคุณป้า    "

วาโยที่เป็นต้นเหตุทำให้เจ้าเด็กงอแง  ที่เดินสะดุดกิ่งไม้จนได้แผลเป็นทางยาวเลือดไหลซิบๆ  

"โอ้ยยยย เจ็บอีกแล้วง่ะ   "

เป็นครั้งที่ล้านซะแล้วมั้ง  ที่ปฏิภาณร้องเบะปากอย่างน่าสงสารออกมา   สงสัยเจ้าตัวจะเจ็บจริงๆ  ถึงได้ร้องออกมาะลืมอาย..

"แบบนี้น้องเซนก็คงจะลงน้ำไปสร้างฝายกับพวกเราไม่ได้ะเเล้วซิครับ  "

พี่ประธานหน้าหวาน  นามว่า ไอ่กัน ยืนดูอย่างเป็นห่วง  แต่รู้สึกตาโตๆ  ของไอ่กันมันจะมองแต่ขาอ่อนน้องเซนนะ!!

เหมือนจะไม่ใช่มันคนเดียว...

ทุกคนมายืนมองขาอ่อนน้องเซน!!!

เก่งก็มองงงงงงงง~~!!!!