TS6 SWEET LOVE รักนี้ สีชมพู

ลำดับตอนที่ #1 : START !!!

 SWEET LOVE  รักนี้     สีชมพู







 







1

"... "

"เตี้ย  มึงตื่นดิ้  "

"อื้อออ  อีก2นาทีกูง่วง  "

"มึงง่วงแต่กู..หนัก  ไอ่ฟายนอนทับแขนกูมาทั้งคืนและ  ลุก  ลุก!  "

"แค่แขน  กูไม่ได้ทับน้องมึงสะหน่อย  แมร่งสำออย!  "

"อีเตี้ยทะลึ่งแล้วมึงเล่นของสูง  ไป้!  ไปอาบน้ำเลย  "

"เออ ไอ่เปรตหน้าตี่เอ้ย!!  "

แล้วร่างไอ่   '  ริท '  ที่สุดแสนจะเตี้ยปุ้กลุ้กก็สะบัดตูดลุกอย่างขัดใจเข้าห้องน้ำไป  เมื่อไหร่มึงจะรู้จักโตแล้วเลิกง้องแง้งทำตัวเป็นเด็กให้กูเลิกเป็นหวงซะทีว้าาาาา

เนื่องจากวันนี้ที่โรงเรียนมัธยมสุดหรูหราของพวกผม   มีการเข้าค่ายนอกโรงเรียนขึ้นมา  ทำให้ผมกะไอ้ริทที่อาศัยนอนห้องเดียวกันมาตั้งแต่      ม.ต้น  จนกระทั่ง  ม.ปลาย

ต้องรีบอาบน้ำก่อนที่จะไปโรงเรียนสายทั้งคู่   แต่ถ้าไปสายจริงๆผมจะโทษว่าเป็นความผิดของไอ่ริท   

ที่เกิดมาอาภัพขาสั้น!!

เดี่ยวผมจะย้อนไปวันแรกที่เรารู้จักกันนะครับ!!

v
v
v
v
v
v
v

หลายปีที่แล้ว  ณ.โรงเรียนมัธยมชายล้วน....

"อ้าว!!  น้องที่ยังยืนหาแถวไม่เจอรีบเข้าแถวตามห้องตัวเองเลยนะคร้าบบบบ!!  "

เสียงรุ่นพี่ที่แลดูเกือบโหดเล็ดลอดออกมาจากโทรโข่งตัวจิ๋ว   ที่อนุภาพของมันดูจะไม่จิ๋ว

"ชิบหาย!!  ห้องกูอยู่ไหนวะ  "

ผมสบถออกมาอย่างเบาพอได้ยินแค่ตัวเอง  แต่ถึงใครจะมาได้ยินก็ช่างหัวมัน  ก็คนอย่าง  ' โตโน่ '   คนโก้แคร์ซะที่ไหน

"น้อง!  น้องครับที่สูงๆน่ะ  ออกมาหาพี่หน่อยครับ!  "

ผมที่กำลังยืนเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า  เป็นอันต้องเอามือออกมาชี้ที่ตัวเอง  ก็เพราะไม่แน่ใจว่าไอ้รุ่นพี่มันเรียผมจริงๆน่ะสิ

"..??  "

ผมยังคงหันซ้าย หันขวา  เผื่อไม่ใช่ผมที่โดนรุ่นพี่เรียก..

"ครับ  น้องนั่นแหล่ะออกมานี้หน่อยครับ! "

แต่แล้วความคิดตัวเองก็ถูกเผง  มันจะเรียกกูไปทำไมวะ??

"เอาล่ะ  น้องอยู่ห้องไหนครับ  "

รุ่นพี่ถามผมอย่างยิ้มแย้ม  โห่~~  พี่จะออร่าอะไรขนาดนี้  นี้ขนาดอยู่ไม่ใกล้มากยังรู้ถึงรัศมีความขาวเลยว่ะ  แมร่งแดกแฟ้บเป็นอาหารมั้ง

".. 3  ครับ "

ผมตอบออกไป  นี้กูต้องสุภาพด้วยใช่มั้ย   เดี่ยวไม่งั้นจะโดนรุ่นพี่แบนตั้งแต่เปิดเทอม!

"อ้า  ดีเลยห้อง3แถวนั้นครับ  น้องเลือกเพื่อนในแถวมาคนนึงครับ  "

เลือกมา??  มาทำโทษอ่าดิ  แล้วจะเลือกใครว่ะมองไปที่แถวก็เห็นมีแต่คนหลบตา  บ้างก็มุดหัว  บ้างก็หันหลังให้  เออ!!..เจริญ

"ไม่เอาอ่าพี่  ถ้าจะทำโทษผมก็ทำเหอะ  "

ผมหันไปบอกรุ่นพี่หน้าขาวที่คาดว่าอย่างอื่น?  ก็คงจะขาว    ผมหมายถึงตัวนะ พวกคุณคิดไรรึป่าว

"เห้ย  ไม่ใช่ครับน้อง  พี่ให้เลือกมาทำกิจกรรมเฉยๆครับ  ไม่ใช่ทำโทษ  "

"อ้อ   "

ผมพยักหน้าเข้าใจและหันกลับไปที่แถวต่อ  ก็เห็นไอ่เปี้ยกหน้าเด็กคนนึงกำลังมองมาที่ผม   มึงจะมองกูทำไม  นั้นๆ  มองกูไม่ละสายตาอีกถ้ากูเป็นผู้หญิงคงท้องไปแล้ว  ถูกมองซะพรุนขนาดนี้

แต่เลือกไอ้เปี้ยกนี้ดีกว่า  เสือกชอบมองดีนัก  กูก็กล้าเลือกล่ะว่ะ  

"เลือกใคร  ก็เดินไปหาเพื่อนแล้วพากันออกมาเลยนะครับ   "

รุ่นพี้ตัวขาวจรัสแสงพูด  ผมเลยเดินไปหาไอ้เปี้ยกที่นั่งนิ่งมองผมอยู่

"เฮ้ย!  นายอ่าออกไปกะฉันดิ้   "

"กะ กู เค้า ฉัน เรา ผะ ผมน่ะหรอ  "

มันจะ งง  กับสรรพนามแทนตัวเองทำไมวะ แล้วยังเอียงคอมองอีก น่ารักตายแหล่ะ!

"เออ  นายอ่า  "

ผมว่าแค่นั้นแล้วก็ออกมาแต่ไม่ยักเห็นไอ่เปี้ยกตามมาสักที  เลยหันคอเอียงไปถามมันนิดนึงว่า..

"เร็ว!!  "

ผมแน่ใจนะว่าไม่ได้ขู่หรือทำเสียงน่ากลัวแต่อย่างใด  แล้วไอ่เปี้ยกก็วิ่งเลิ่กลั่กมา

"โอเคครับ  พี่จะให้น้องทำความรู้จักก่อนเพราะเป็นเด็กใหม่ด้วยกันทั้งคู่นะ  ..เอ้า  ใครก็ได้แนะนำตัวก่อนเลยครับ  "

"...  "

ผมมองไอ่เปี้ยกนิ่งๆ  ก็ไม่รู้จะให้มองแบบไหนนี้หน่า  ส่วนไอ่เปี่ยกก็ดูจะดี้ด้ากับการทำกิจกรรมซะจริงๆ

"นั้นเราแนะนำตัวก่อนนะนาย  "

"เออ  "

จะพูดไรก็พูดไปสิวะ  จะถามทำไมนักหนาแล้วต้องมายืนคุยกันหน้าแถวแบบนี้  มันจะเอากูมาประจารใช่ป่ะ!

"อะหึ่มๆ  กระผมมีนามว่า  ริท  ชื่อจริง เรืองฤทธิ์  อยู่ห้อง 3  กระผมเป็นคนอีสานมาตั้งแต่กำเนิด  แต่เพราะความฉลาดและความตั้งใจของผม  จึงทำให้มาสอบติดที่นี้ได้     หลายๆคนบอกว่าหน้าตาผมดูในกรุง  ไม่เหมือนคนอีสานเท่าไหร่  อยากบอกว่าจริงครับหน้าผมมันในกรุงชัดๆ!        แม่บอกว่าผมมักชอบทำตัวเป็นเด็กง้องแง้งอยู่บ่อยๆ  และชอบร้องให้เป็นประจำพ่อผมมักไม่ชอบผมและหมั่นไส้ที่ผมเกิดมาหล่อ  และ  น่ารัก  น่ากอดกว่า  อยากบอกว่าจริงครับ!     ผมมักไม่ชอบให้ใครมาขัดใจ  หรือมายุ่งวุ่นวาย  เพราะมันจะดูน่ารำคาญมากๆ ผมเป็นคนกินง่าย  อยู่ง่าย      ไม่ดื้อ  ไม่งอแง  เทคแคร์คนเก่ง  ...ยินดีทีได้รู้จักครับ!!  "

แล้วมันก็ก้มหัวให้ผมอย่างสง่าสงามในความหลงตัวเองของมัน  ทำเอาผมแทบอ้วก!  เตี้ยและแมร่งไม่เจียม

"เออๆ  กู เอ่อ  คือ ชื่อโตโน่  ภาคิน อยู่ห้อง 3 ก้ห้องเดียวกันเนอะ  งั้นก็อยู่ไปนานๆเดี่ยวคงรู้จักกันเองว่ะ  "

ผมตัดบทสรุปไปอย่างง่ายๆ  ก้ไอ้เตี้ยล่ะสิมันจะยืนยิ้มไรอยู่ได้ก็ไม่รู้

"นี้ๆ  จะพูดกูก็กูเหอะ  เพราะกูก็อยากกูว่ะ  แมร่งผู้ดีและอึดอัด  "

ไอ้เตี้ยมันโยกหน้ามาบอกผมแค่เบาๆ  พอได้ยินกันสองคน

"เออ  แล้วแต่มึง  "

ผมก็บอกปัดอย่างไม่สนใจเหมือนเดิม  ผมไม่ได้มาเรียนที่นี้เพื่อจะมาเป็นเพื่อนหมอนี้สักหน่อย  เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปทำความรู้จักหรือแคร์ไรกันมากมายหรอกน่ะ

แน่ใจหรอ???  

ถ้าไม่ต้องการเป็นเพื่อนกัน   ผมจะมาอาศัยห้องหลังคาเดียวกะอีเตี้ยนี้มาเป็นปีๆได้ไงล่ะ   แถมมันก็ชอบทำตัวติดผมไปะทุกที  อ้อนเก่งเป็นที่หนึ่ง โวยวายเก่งเป็นที่สุด

ผมเลยสลัดมันไม่ได้สักทีไง  เวรกรรมไรของผมนะต้องมาอยู่กะมันแบบนี้

แต่คิดดูแล้ว...

ชาตินี้ทั้งชาติ





ทุกวินาทีของเวลา  





ผมคงขาดมันไม่ได้!!