คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : *+๐เที่ยวครั้งแรก*+๐
ฉันและไฟท์มาถึงแหล่งท่องเที่ยว ซึ่งเป็นศูนย์กลางของการค้าที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนี้ นั่งรถมาประมาณ 30 นาทีก็ถึง
“โหแก ที่นี่ที่ไหนวะ”ฉันเบิกตากว้าง เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ไม่เคยมาเที่ยวเลย
“เออหน่า แกอย่ามัวแต่เหม่อนะเว้ย เดี๋ยวหลง”พูดจบ ไฟท์ก็เดินไป
“แก แล้วนี่มันเรียกว่าอะไร”จากที่ฉันเงยมองสิ่งแวดล้อมด้านบน ซึ่งเป็นสถานที่เที่ยวที่มีคนเยอะแยะมากมาย ก็หันมาถามไฟท์ แต่ตอนนี้ไฟท์หายไปแล้ว”ไฟท์ นายอยู่ไหน”ฉันพยายามมองหา”โอ๊ย!! เจ็บนะเว้ย เดินยังไงเนี่ย”ฉันเงยหน้าขึ้นมามอง”แหะๆ ฝรั่ง แอม ซอรี่”หลังจากนั้นฉันก็วิ่งไปตามทาง”โอ๊ย คราวนี้ใครอีกเนี่ย ละมุดเหรอวะ”
“อะไรของเธอ มาทำอะไรที่นี่ แล้วเมื่อกี้อะไร ละมุด อยากกินละมุดเหรอ ที่นี่ไม่มีหรอก”
“ไอ้บ้า!! ใครอยากกินละมุด แล้วนี่นายมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันต้องถามเธอมากกว่าว่าเธอมาทำอะไรที่นี่”
“มาทำอะไรก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย นายมินวอน”
“ทำไมเธอดื้ออย่างนี้นะ มากับฉันมา”
“ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย นายเป็นพ่อฉันหรือไง แล้วนายก็ไม่รู้จะไว้ใจได้หรือเปล่า ฉันไม่ไปกับนายหรอก เชอะ”
“ไม่ไปใช่ไหม ได้...”
“ว้ายยยย!! ปล่อยฉันนะ นี่นายมินวอน ปล่อยฉัน!!”มินวอนอุ้มฉันพาดบ่า แล้วพาเดินไปตามถนน ทุกสายตาในละแวกนั้นมองมาที่ฉัน”นี่นายมินวอน จะอุ้มฉันไปถึงไหน”
“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”
“โอ๊ย!! ไอ้บ้าเอ๊ย!!”
มินวอนแบกฉันประมาณ 10 -15 นาที ก็มาถึงผับแห่งหนึ่ง
“ที่นี่ที่ไหน”ฉันเอ่ยปากถาม
“ผับไง ตาบอดหรือไง”
“นี่นายมินวอน นายบ้ารึเปล่ายะ ฉันรู้ว่าเป็นผับ แต่ฉันอยากรู้ว่านายพาฉันมาทำไม”
“เธอเซ่อรึเปล่า ถ้าขืนปล่อยให้เธออยู่ตรงนั้นก็พอดี เธอได้โดนคนอื่นฉุดแน่”
“ฉันช่วยเหลือตัวเองได้ย่ะ ไม่ต้องมายุ่ง”
“จ้า แม่คุณ แล้วทำไมไม่ยอมกลับบ้าน มาเที่ยวดึกดื่น ไม่ไหวเลยเธอเนี่ย แล้วนี่พี่เป้รู้หรือยัง ทำไมชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วง มาโรงเรียนวันแรกก็ยังไม่ค่อยจะชินกับสถานที่ แล้วยังจะมาเที่ยวนอกบ้านอีก ไม่ได้เรื่องเลย แล้วทำไมฉันต้องมาดูแลเธอด้วยเนี่ย”
“แล้วใครให้นายมาดูแลฉันมิทราบ ฉันอยู่ของฉันดีๆ อยู่ดีๆ นายก็มาแบกฉันเฉยเลย”
“ก็พี่เป้ให้ฉันดูแลเธอนี่!!”
“แล้วไง พี่เป้ให้นายมาดูแลฉันแล้วไง นายต้องมาแบกฉันเลยงั้นสิ”
“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แล้วเมื่อกี้มันอะไร นายแบกฉันมาที่นี่ นายรู้ไหมว่าคนอื่นเขาจะมองยังไง แล้วฉันก็แต่งตัวนักเรียน นายก็แต่งตัวนักเรียน ถ้านายไม่คิดถึงฉัน นายก็คิดถึงตัวเองบ้างสิ ทำแบบนี้นายก็เสียฉันก็เสีย โรงเรียนก็เสียนะ”
“โห...นี่เธอ งั้นมานี่เลย เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปที่ๆหนึ่ง ที่นั่นเป็นที่ๆฉันไปบ่อยมาก”
“ทำไมฉันต้องไป”
“เธอจะเดินไปหรือว่าจะให้ฉันอุ้ม!!”
“เดินไปก็ได้ ไม่เห็นต้องตะคอกเลย”
“ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ก็ดี”
ฉันและนายมินวอน เดินมาตามทางเรื่อยๆ คลละแวกนั้นซึ่งเป็นเพศตรงข้ามกับฉันมองฉันเป็นตาเดียวเลย
“นี่นายมินวอน ทำไมผู้ชายแถวนี้มองฉันแบบนั้นล่ะ”
“ก็เธอน่ารักซะขนาดนี้ แถมใส่ชุดนักเรียน ราคาดีเลยนะเธอ”
“อะไรราคาดี”
“ก็แบบนั้นไง”
“อะไร”
“เออหน่า เธอน่ะยังอ่อนต่อโลกอยู่ นี่มันก็ 2 ทุ่มกว่าแล้ว พอไปถึงที่นั่นก็พอดีแหละ กำลังสวยเลย”
“อะไรของนายกำลังสวย”
“เถอะหน่า”
“น้อง เท่าไหร่”ผู้ชายหน้ายิ่งกว่าปลาจวดไว้เครารกรุงรังเดินเข้ามาทางฉัน
“มินวอน อะไรเท่าไหร่เหรอ”
“คนนี้ของผมครับ ไปเอาคนอื่นเถอะพี่”
“อะไรกันน้อง แบ่งกันไม่ได้เหรอ”
“แบ่งอะไรพี่ คนนี้ของผม ขอโทษนะครับ ผมไม่อยากมีเรื่อง ไปก่อนนะครับพี่”จบบทสนทนาระหว่างนายมิวอนกับไอ้หน้าปลาจวดแล้ว มินวอนก็เดินตรงมาที่ฉัน เอามือพาดบ่าทำยังกะคู่รักแหนะ
“นี่นายมินวอน เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ”ฉันพูดเบาๆ
“เอาออกไม่ได้ ถ้าฉันเอาออก ไอ้พวกนั้นเอาเธอไปทำมิดีมิร้าย ฉันไม่รู้ด้วยนะ”มินวอนยิ้มกริ่ม
“อย่าให้ถึงตาฉันบ้างเถอะ ถ้าพ้นจากแถวนี้ไป นายเอาออกเลยนะ”
“เออหน่า ฉันก็ไม่อยากโดนตัวเธอสักเท่าไหร่หรอกหน่า”
“ให้มันจริงเถอะ”ฉันจ้องมินวอนเขม็ง
***หมายเหตุ ขอโทษนะคะถ้ามีอะไรที่ผิดพลาดไป..ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย ถ้ามีคำบางคำที่ดูไม่สุภาพ และดูขัดหูไป ขออภัยด้วยนะคะ เพื่อให้ได้อรรถรถในการอ่าน ต้องขอโทษจริงๆนะคะ และก็ขอให้แนะนำ-ติ-ชม กันเข้ามาได้เลยนะคะ จะนำคำติ และคำแนะนำ มาแก้ไขปรับปรุง ให้ดีขึ้น ขอบคุณค่ะ...
ความคิดเห็น