< <__What's your secret?__> >

ลำดับตอนที่ #3 : Part 2

Liam part:
 

          ผมมารอไนออลกับจอชที่หน้าโรงเรียนได้ซักพักนึงแล้ว ผมตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะวันนี้

เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก นั้นไงพวกเขามาพอดีเลย เราคุยนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าไปใน

โรงเรียน  พวกเราเดินมาถึงหน้าห้องวันนี้ทุกคนดูคึกคักเป็นพิเศษ มันดูชุลมุนวุ่นวายมากทุกคน

วิ่งเข้าไปในห้องเพื่อไปแย่งที่นั่งที่พวกเขาถูกใจ พวกเราเดินเข้าไปเป็นกลุ่มสุดท้าย โชคดีที่ยัง

มีที่นั่งให้พวกเราถึง 4 ที่ มันอยู่ริมซ้ายของห้องเรียงออกมา 4 ตัว จอชนั่งที่ริมสุดติดกับ

หน้าต่าง ต่อมาก็เป็นผมและไนออล พวกเราคุยกันเหมือนกับคนที่ไม่เคยได้คุยเป็นชาติ เล่าทุก

เรื่องที่ได้พบมาในช่วงปิดภาคเรียน ซักครู่นึง มิสทรีฟ ก็เดินเข้ามาในห้องแนะนำตัวแก่นักเรียน

และเธอยังพาเด็กใหม่ที่จะเข้ามาเรียนกับเราในปีนี้มาแนะนำตัวที่หน้าห้อง เจ้านั้นชื่อ เซน จา

วาด มาลิคผมเห็นหน้าเจ้ามาลิคแล้วรู้สึกไม่ถูกชะตาแปลกๆ ผมหันไปพูดกับจอชที่กำลังมองดู

เด็กใหม่หน้าห้อง

 

"จอช ฉันไม่ค่อยชอบขี้หน้าเจ้านี้เลย"

"ทำไมนายถึงไม่ชอบเขาหละ"จอชถามผม

"แม้ง โ_ตร เก็กเลย หมั่นไส้"

"5555 นายกลัวว่า เซน จะ ป็อปกว่านายอะดิ"

 

ผมเบะปากแล้วส่ายหัวใส่จอช แต่ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะหันไปถามความเห็นจากไนออล

 

"ไนออล นายว่า เจ้ามาลิคอะไรนั้นอะ เป็นไง?"

"..........."

 

ไนออลเงียบ เขาไม่ตอบอะไรผมเลย เพียงแต่มองตามเจ้ามาลิคตาไม่กระพริบเลย ดูเหมือนว่า

ไนออลจะไม่ได้สนใจคำพูดของผมเลยเขาเอาแต่มองตามเจ้านั้นที่หาที่ว่างเพื่อจะนั่ง เจ้ามาลิค

กำลังเดินเข้ามาที่โต๊ะว่างข้างๆไนออล และทำท่าครุ่นคิด

 

"ออกไปจากตรงนั้นเลยนะ ไอ้บื้อ"ผมคิดในใจอย่างดัง

พวกเขามองหน้ากันพักนึง ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดแต่ไม่รู้ว่าทำไมอาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้รับ

ความสนใจจากไนออลก็เป็นได้ อยู่ๆเจ้ามาลิคก็ขำออกมาเบาๆก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะที่ว่างของ

แถวกลาง ซึ่งมีที่ว่างหากจากไนออลประมาณโต๊ะ 2 ตัว ผมดีใจมากที่นายมาลิคไม่ได้นั่งข้างไน

ออล ไปให้ไกลเลยนะไอ้บื้อ

ผมสะกิดไนออลก่อนถามเขาอีกครั้งด้วยคำถามใหม่

 

"เจ้ามาลิคนี้มันดูเจ้าเล่ห์มากเลยนะ"

"เขาก็ดูธรรมดาดีหนิ เลียม นายไม่ชอบเขาหรอไง?"ไนออลถามผม

"อืม ฉันไม่ชอบหน้าของเจ้านี้เท่าไหร่"ผมตอบ

"นายยังไม่ได้รู้จักกับเขาเลยนะ ไม่แน่เขาอาจจะนิสัยดีก็ได้นะ"

ผมเบะปากใส่ไนออลอีกคนก่อนจะหยิบหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวเรียนในคาบ

แรก

ดูเหมือนว่าคาบแรกไนออลจะไม่ได้เรียนเลยเพราะผมเห็นเขาหันไปหันมาตั้งแต่ต้นคาบแล้ว

 

"นี้นายเป็นอะไรหรือเปล่า "ผมถาม

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่ลืมของนิดๆหน่อยๆเท่านั้นหละ"ไนออลตอบ

"หรอ ฉันเห็นนายหันไปหันมาตั้งแต่เริ่มคาบเรียนละ"

"อ๋อ ก็มันลืมหลายรอบไงหละ นายตั้งใจเรียนเหอะเลียม"

"โอเค โอเค"

และแล้วก็หมดคาบวิชาคณิตศาสตร์ไปไนออลดูจะอยู่เฉยขึ้นผมเลยไม่ได้สนใจไรเขามาก จน

กระทั้งอาจารย์วิชาประวัติศาสตร์เรียกไนออลให้ตอบคำถาม เกี่ยวกับเรื่องสโตนแฮนจ์ ซึ่ง

คำถามที่อาจารย์ถามไนออลนั้นค่อนข้างยากมาก ดูเหมือนอาจารย์จะเห็นว่าไนออลไม่สนใจเลย

จะหาคำถามยากๆมาถาม ไนออลค่อนข้างหน้าเสีย ผมรู้เลยว่าไนออลไม่รู้คำตอบผมพยายาม

เปิดหาคำตอบจากหนังสือเล่มหนาที่อยู่ด้านหน้าของผมด้วความรวดเร็ว ทันใดนั้น

 

" 112 ครับ"ไนออลตอบคำถามอาจารย์ไป

"แล้วข้อที่ 2 หละ"อาจารย์ถาม

ผมเห็นเจ้าเซนบอกไนออลด้วยเสียงเบาๆว่า

"ทุ่งมาร์ลโบโร"

"ทุ้งมาร์ลโบโร ครับ"ไนออลตอบ

อาจารย์ยิ้มพอใจก่อนอนุญาติให้ไนออลนั่งลง ไนออลกล่าวขอบคุณเซนเบาๆแล้วไนออลก็นั่งลง

จากนั้นไนออลก็ดูตั้งใจเรียนขึ้นเขาดูมีความสุขที่สามารถตอบคำถามของอาจารย์ได้แต่ต่างกับ

ผม ผมรู้สึกแย่ที่ไม่ได้ช่วยเหลือเขาเลยกลับเป็นนายเซนซะอีกที่ช่วยเขา ผมหันกลับมาจดสิ่งที่

อาจารย์พูดต่อ

 

 

Niall part:

ดูเหมือนว่า เลียม จะไม่ค่อยชอบ เซน เท่าไหร่ก็แหง่หละ เซน หล่อซะขนาดนี้เขาจะต้องป็อป

แน่ๆเลียมคงกลัวว่าเซนจะมาแย่งแฟนๆของเขาไปแน่ๆ วิชาแรกเป็นวิชาคณิตศาสตร์ผมไม่ได้

สนใจการเรียนเลย ผมแกล้งทำเป็นหยิบของในกระเป๋าบ่อยๆ เพื่อที่จะได้แอบมองหน้าหล่อๆ

ของเซน ผมไม่รู้นะว่าเขาจะรู้หรือเปล่าแต่ผมพยายามทำให้เนียนที่สุด บางครั้งเขาก็แอบยิ้ม

ออกมาเล็กๆผมนี้แทบจะคลั่งตาย ผมไม่รู้เลยว่าผมหันไปหยิบของที่กระเป๋ากี่ครั้ง วิชาแรกก็ผ่าน

ไปโดยที่ผมไม่ได้อะไรเลยนอกจากหน้าของเซนกับรอยยิ้มเล็กๆของเขา ผมมัวแต่สนใจเซนจน

ไม่รู้เลยว่าอาจารย์ของวิชาใหม่เข้ามาสอนและตอนนี้เขากำลังจับจ้องผมพร้อมเรียกชื่อผมเสียง

ดัง

 

"คุณ ฮอแรนลุกขึ้นซิ"ผมสะดุ้งตกใจก่อนที่จะลุกขึ้น

"คร๊าบบบบบ"ผมตอบเสียงยาว

"ดูเหมือนว่าคุณ ฮอแรนจะรู้เรื่องที่สโตนแฮนจ์เป็นอย่างดีแล้ว งั้นฉันขอถามคุณฮอแรนว่า ส

โตนแฮนจ์ประกอบด้วยหินกี่ก้อนและจากการสันนิษฐานหินพวกนั้นถูกนำมาจากที่ใด"

ตอนนั้นผมรู้ตัวเลยว่าผมแย่แน่ ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกทุกอย่างเหมือนจะแย่ลง ผมเห็น

อาจารย์เหมือนจะยิ้มเยาะผมเบาๆทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงที่เบาเรียกผม ผมแหล่ตาไปหาเสียง

นั้น ผมรู้เลยว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของเซน ปากของเขาไม่ได้ขยับเลยแต่มีเสียงเบาๆบอกผมว่า

"112 ก้อน"

"112 ก้อนครับ"ผมตอบ

"แล้วข้อที่ 2 หละ"อาจารย์ถาม

คราวนี้เซนก้มตัวแล้วหันหน้ามาบอกผมเบาๆว่า

"ทุ่งมาร์ลโบโร"

"ทุ่งมาร์ลโบโร ครับ"ผมตอบ

เธออนุญาติให้ผมนั่งลงก่อนที่เธอจะเริ่มสอนต่อ โอ้ว ผมรอดมาได้เพราะเซนเลยผมคิดว่าต้อง

ขอบคุณเขาแล้วหละแต่ถ้าผมหันไปคุยกับเซนอีกคงต้องโดนอาจารย์เล่นงานอีกแน่ๆผมจึงหับ

ไปหยิบสมุดเล็กๆที่กระเป๋าก่อนจะเขียนบางอย่างลงไปส่งให้เซนเขาเปิดอ่านแล้วยิ้มก่อนที่จะ

เขียนลงในสมุดแล้วส่งกลับมาให้ผม เราส่งกันไปกันมาแทนการคุยกัน มันดูตลกนะแต่ผมกลับ

ชอบวิธีนี้มากเพราะเราจะสนิทกันโดยที่ผมไม่ต้องเขินมากที่ต้องมองหน้าเขา 555555

นายนี้น่ารักไม่พอแถมยังใจดีอีก  นี้เขาชมผมหรอ ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนผ่าวขึ้น

มาอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกเขินกับสิ่งที่เขาเขียนลงบนกระดาษแผ่นนี้ ผมต้องบ้าไปแล้วแน่เลย

55555



o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+o+

 

 

ไรต์คิดว่าจะมาต่อตอนให้ไม่ยาวมากอ่านกันพอสนุกสนานนะ
รีท คิดเห็นว่ายังไงช่วยเม้นด้วยนะ ชอบไม่ชอบยังไงบอกได้