ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 :: กักขัง [ เจ้าชาย ] ( ดอง )
แกร๊ง.....
เสียงโลหะเย็นเยียบกระทบพื้นร่ำร้องทุกครั้งที่เจ้าชายหนุ่มเคลื่อนไหว นัยน์ตาสีมรกตของผู้สูงศักดิ์สาดส่องไปรอบด้านด้วยสายตาเคืองๆ
สภาพอย่างนี้น่ะเหรอห้องขัง
เท่าที่จำความได้ หลังจากโดนมังกรมันลักพาตัวแบบไม่ทันจะหยิบดาบเสียด้วยซ้ำ
พอลืมตาขึ้นมาอีกที
เขาก็เห็นห้องนอนลูกไม้ ห้องเบ้อเริ่ม ทำให้เขารู้ว่า มังกรที่แสนจะน่าเกรงขาม เป็นที่หวาดกลัว แม้เพียงจะได้ยินแค่ชื่อ
มีรสนิยมประหลาด
ชายหนุ่มบ่นหงุมหงิมอย่างขัดเคืองซ้ำแล้วซ้ำเล่า นิ้วมือเรียวค่อยๆไล้โต๊ะหินอ่อนสีงาช้างเบาๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่พับจีบ ตกแต่งลูกไม้เสียน่ารักจิ้มลิ้มเกินกว่าจะให้ผู้ชายนอน พลางแหงนหน้ามองฝาผนังที่ตกแต่งด้วยวอล์เปเปอร์ลายลูกไม้หวานแหวว พลอยห้องนี้มันดูแป๋วแหววระยิบระยับแสบตา เหมาะกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆวัยบ้าตุ๊กตา มากกว่าเจ้าชายผู้สูงศักดิ์อย่างเขาเป็นไหนๆ
" เป็นไง เจ้าชาย ห้องขังข้าดูดี ถูกใจท่านรึเปล่า "
" รสนิยมประหลาด " ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหัวเราะเบาๆ แล้วค่อยๆวางถาดอาหารลงบนโต๊ะหินอ่อนใกล้ๆมือของผู้สูงศักดิ์ที่กำลังตีสีหน้าบูดบึ้ง
" โถ...โถ... ท่านไนเจล คนเราชอบอะไรไม่เหมือนกันนี่นา แต่อย่างท่านถ้าจะเอาไปขังในคุกใต้ดินคงไม่เหมาะ..... " ไนเจลขมวดคิ้วมุ่น แต่หูกลับผึ่งกางราวกับตั้งใจฟังว่าเป็นเพราะอะไร.....
" ก็คุกใต้ดินของข้ามันเป็นห้องสะสมตุ๊กตานี่ ขืนเอาท่านไปขัง ข้าได้ฟังท่านโวยสามมื้อหลังอาหารแน่ๆ "
" เออ....ขอบใจที่สำนึก " เจ้าชายหนุ่มเอ่ยประชด แล้วค่อยๆเลื่อนถาดเข้ามาใกล้ๆ ไม่ใส่ใจกับดวงตาสีอำพันของสัตว์ในตำนานในร่างมนุษย์ที่กำลังมองมาทางเขาอย่างขำๆ
" อย่างท่านนี่ท่าจะเข้ากับชุดโลลิต้า เนอะ " ไนเจลเงยหน้ามาเขม่นใส่เจ้ามังกรโรคจิตพรึ่บ.....
" หุบปากโรคจิตของเจ้าไปเลยนะ!! "
" เฮ้อ....เมื่อไหร่ท่านจะเรียกชื่อข้าซักที " เจ้ามังกรหน้าซื่อเอ่ยลอยๆ ขาทั้งสองข้างยกขึ้นมาชันโต๊ะหินอ่อน ดวงตาสีอำพันทั้งคู่ให้ความสนใจอยู่กับตุ๊กตาในมือ
" เจ้าลักพาตัวข้ามาทำไม "
" ก็มันสนุกดีนี่....แต่นี่รู้ไหมท่านไนเจล คู่หมั้นท่านกำลังมาช่วยท่านด้วยล่ะ " ชายหนุ่มร่างสูงฉีกยิ้ม แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับไม่ได้แฝงไปด้วยความสนุกอย่างปากว่าซักนิด
" แต่ตราบใดที่ เจ้าหล่อนไม่มีปีกก็ไม่มีทางขึ้นมาบนหอคอยนี้ได้หรอก "
" คนอย่างข้าไม่จำเป็นให้อิสตรีมาช่วย!! " ไนเจลตวาดเสียงดังลั่น ชายหนุ่มเรือนผมสีเงินยิ้มพลางส่ายหน้าเบาๆ คล้ายจะบอกคนตรงหน้าว่า เปล่าประโยชน์
" เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ ข้าว่า ท่านนั่งแกร่วอยู่บนหอคอยอย่างนี้คงเบื่อ "
" รู้ก็ดี " เจ้าชายหนุ่มสะบัดเสียงห้วนๆ ก่อนจะเขม่นหน้าเจ้ามังกรยกใหญ่เมื่อเห็นเจ้าบ้านั่นยื่นเครื่องมือทำตุ๊กตามาให้
" ท่านเห็นตลาดรอบหอคอยนี้ไหม? นั่นล่ะ ถ้าท่านร้อยตุ๊กตาสวยๆให้ข้า ข้าจะพาไปเที่ยว เอาไหม? "
" คนอย่างข้าไม่จำเป็นเป็นต้องมานั่ง เย็บปักถักร้อย อย่างเจ้า!! "
" เอ้า....ตามใจ " ชายหนุ่มดวงตาสีอำพันลอยหน้าลอยตา ก่อนจะฉีกยิ้มให้เจ้าชายหนุ่มก่อนออกจากหอคอย
" แล้วแต่ท่านจะตัดสินใจ "
เจ้าชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะ เขาค่อยๆเอื้อมมือไปที่ชุดร้อยตุ๊กตาอย่างเชื่องช้าคล้ายจะลังเล
ใช่....บางทีถ้าลงจากหอคอยไปได้ ก็มีโอกาสหนี
เขาเชื่ออย่างนั้น
...................................................................................................................................
เป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างหนึ่งของท่านชาย
อุตส่าห์ได้รับบทเป็นพระเอกแล้วแท้ๆ ( พระเอกเนี่ยนะ )
แต่ดันได้นั่งกร่อยอยู่บนหอคอย
เลยไม่มีบทให้......จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น