คนอลวน เทพนิยายอลเวง ( Yaoi / Yuri )

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนพิเศษ :: กาลครั้งหนึ่งเมื่อข้าและเจ้าเจอกัน

เรื่องระหว่างแดเนียลอย่างตอนก่อนแหละ เผอิญคนแต่งเทใจให้เจ้าชายน้อยแดเนียลไปโม๊ดด.... อาจจะมีแถมคู่อื่นๆอยู่บ้างล่ะ

...............................................................................................................................................................................

เช้าวันนี้คับคล้ายคับคลาจะเป็นวันที่อากาศสดใสอีกวัน นกกระจอกตัวน้อยร่อนลงมาเกาะขอบหน้าต่าง จังงอยปากจิ้มลิ้มไซ้ไปตามขนปุยๆของมันอย่างสบายอารมณ์  ก่อนจะพากันแตกฮือเป็นฝูงเมื่อได้ยินเสียงโวยวายเล็กๆจากตำหนักหินอ่อน

" ไม่เอา !! ข้าจะไม่เรียนกับไอ้หน้าปลาไหล อย่างเจ้า!!! " เจ้าชายน้อยแดเนียลร้องแว๊ดๆ   หากไดอาน่าที่กำลังซุกตัวอยู่ในกองผ้าห่ม ป้องปากอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก

" ไม่เรียนก็ต้องเรียนขอรับ นี่เป็นเรื่องที่ฝ่าบาทต้องนำไปใช้ในภายภาคหน้า " คุณครูชราที่โดนปรามาทว่า  ไอ้หน้าปลาไหล  พยายามอธิบายอย่างใจเย็น ทั้งๆที่ในใจนึกอยากร้องไห้แล้วเนรเทศตัวเองออกนอกประเทศไป ตั้งแต่ริมฝีปากสวยเอื้อนเอ่ยคำว่า  ไอ้  ใส่หน้าเขาแล้ว

" ข้าไม่เรียน เจ้าได้ยินหรือไง ข้าไม่เรียน!! ไอ้หูตึง "

ชายชราน้ำตาคลอเบ้า เขากลืนก้อนสะอึกลงคอแล้ววางหนังสือเล่มหนาเบื้องหน้าราชนิกุลผู้สูงศักดิ์ทั้งสอง

" การเรียนเป็นเรื่องที่สำคัญนักขอรับ ยังไงท่านก็ต้องเรียน ดูสิขอรับขนาดท่านไดอาน่า..... "

" ข้าเกลียดหน้าเจ้า.....เจ้าปลาดุก " ไดอาน่าเอื้อนเอ่ยคำหยาบคายอย่างอ่อนหวาน  ไม่ช้านัก ชายชราก็ปล่อยโฮประกบหน้าวิ่งออกไปนอกตำหนักหินอ่อน

" น่ารำคาญจริงๆ... "

....................................................................................................................................

" ท่านแดเนียลว่าข้าว่า  ไอ้หน้าปลาไหล " ขุนนางที่ค่อนข้างสูงศักดิ์เป็นที่ไว้ใจถึงขนาดได้มีโอกาส สั่งสอนความรู้ให้นายตัวน้อยๆทั้งสอง นั่งรำพึงรำพันให้บรรณารักษ์หนุ่มฟัง

" แย่จริงนะขอรับ " ขุนนางหนุ่มหน้าละอ่อนปลอบใจอย่างไม่รู้จะนึกถ้อยคำไหนมาปลอบใจดี ดวงตาสีสวยพยายามส่งแววตาสงสารให้ไปพลางๆจัดหมวดหมู่หนังสือ

" เชื่อหรือไม่   ราล์ฟ...ขนาดท่านไดอาน่าเอง ยังว่าข้าว่าเป็น ปลาดุกเลย "

 " โถ่เอ๋ย....แย่จริงๆนะขอรับ "

ขุนนางหน้าใหม่ เพิ่งสอบเข้าได้หมาดๆส่ายหน้าด้วยความอาทร เขายังคงเอื้อนคำปลอบคำเดิมๆ แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ชายชราหนวดสองแฉกที่ใบหน้าเปรอะเปรื้อนน้ำมูกน้ำตาจนแทบดูไม่ได้

" แล้วอย่างนี้ ข้าจะทนอยู่ได้อย่างไร เกิดมารึก็ยังไม่เคยโดนว่าหนักขนาดนี้มาก่อนเลย  "

" แย่จริงๆนะขอรับ "

ก็อย่างว่า ราล์ฟได้แต่ปลอบใจอยู่แต่คำเดิม

.....................................................................................................................................

" ทำไมวันนี้ มีคนยืมหนังสือเยอะนักน้า~ "  ราล์ฟบ่นอย่างแผ่วเบา มือทั้งสองยกแผ่นเอกสารกองโตจนแทบบดบังทางเบื้องหน้าจนมิดมือสั่นระริก นิ้วรึก็พยายามคีบตราประทับอย่างทุลักทุเล

                                                        โครม!!

ขุนนางหนุ่มล้มโครมลงไปวัดพื้นนับกบจังเบ้า แผ่นเอกสารที่เพิ่งพยายามจัดเป็นหมวดหมู่ปลิวว่อนกระจายไปทั่ว   ในใจนึกตำหนิคนที่มาขัดขาเขาอยู่เสียไม่น้อย

" เจ้า.... " เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องสมุด ราล์ฟตวัดสายตาอย่างฉุนเฉียวไปทางต้นเสียง ก่อนจะเบิกตาขึ้นนิดๆ

" ท่านแดเนียล... "

ราล์ฟครางเสียงอ่อย ทันทีที่เห็น เด็กน้อยที่กำลังย่างเข้าวัยรุ่น ใบหน้าสวยหวาน เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสดใส เบื้องหน้า

ความจริงเขาก็ไม่ได้เคยเห็นเจ้าชายน้อยตัวเป็นๆมาก่อน เพียงแต่เคยแต่เห็นจากภาพวาดที่ติดตามกำแพงปราสาท หรือในหนังสือเรียงลำดับราชวงศ์มาบ้าง อย่างน้อยก็ยังพอจำได้ว่าคนตรงหน้าใช่แน่

" มีธุระอะไรในห้องสมุดรึขอรับ "

" เจ้าเป็นใคร ข้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้า! " บรรณารักษ์หนุ่มเอานิ้วแตะริมฝีปากเบาๆเป็นเชิงว่าอย่าเสียงดังในห้องสมุด แดเนียลขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พึงใจนัก ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องไปทางคนเบื้องหน้าด้วยสายตาถมึงทึง

" ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร!! " เจ้าชายน้อยแผดเสียงดังลั่น จนคนที่กำลังอ่านหนังสือสบายใจเฉิบพากันสะดุ้งเป็นแถบ

...................................................................................................................................

" นี่แดเนียลหายไปไหนนะ " ไดอาน่าบ่นงึมงัม ดวงตาคมกริบสาดส่องไปรอบด้าน ก่อนจะเซถลาไปหลายก้าวเมื่อไปชนอะไรบางอย่างเข้า

" ให้ตายสิ " เจ้าหญิงองค์น้อยสบถพลางกราดสายตามองยังบุคคลเบื้องหน้า

" นี่....เจ้าเป็นใคร " เจ้าหล่อนเค้นเสียง เมื่อเห็นเด็กน้อยฮูตสีดำสนิทยืนขาแข้งสั่นแปลกหน้าเบื้องหน้า 

" ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร....ข้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้า "

" เอ่อ....ข้า....ข้า....เป็นแม่มด ข้าเป็นแม่มด! " เด็กน้อยเอ่ยอย่างหนักแน่นแต่ยังกลบปลายเสียงสั่นๆไม่มิด พาลจะทำให้เจ้าหญิงองค์น้อยแทบจะหลุดหัวเราะ

" มุขตลกอะไรของเจ้าเนี่ย " ไดอาน่ากลั้วหัวเราะพลางส่ายหน้าเบาๆ

" อย....อย่ามาหัวเราะข้านะ!! เดี๋ยวข้าก็สาปเจ้าเป็นคางคกขึ้นอืดซะหรอก " ใบหน้าหวานของเด็กน้อยผมบ๊อบขึ้นสีแดงเข้มด้วยความโกรธเกรี้ยว

" ข้ากลัวจังเลย "

" แต่ถ้าอย่างเจ้าเป็นแม่มด พวกตาแก่ขี้โวยคงร้องไห้กันยกใหญ่ " เจ้าหญิงองค์น้อยสัพยอก ดวงตาสีน้ำทะเลที่ฉายประกายเยิ้มคล้ายกำลังนึกสนุกมองร่างที่กำลังสั่นระริกพลางหัวเราะเบาๆ

" แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะ "
 
" ......ข้า ซาฟีส แม่มดที่ได้ภารกิจครั้งแรกให้มาก่อกวนงานเลี้ยงในวังแห่งสกอปิโอ  ในคืนวันรุ่ง " เด็กน้อยยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ยิ่งเห็นเด็กสาวเบื้องหน้านิ่งไปพักนึงก็ยิ่งได้ใจใหญ่

" ออ.....งานเลี้ยงวันเกิดข้านี่เอง "

" เจ้า....ท่านไดอาน่า!!!! " ซาฟีสตะโกนลั่น ดวงตาสีม่วงสวยเบิกโพลงจนกลมบ๊อก

" อ้าว....แล้วเจ้าคิดว่าข้าเป็นใครล่ะ " เด็กน้อยที่อ้างว่าตนเป็นเป็นแม่มดกราดสายตามองไดอาน่าตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

" โกหก....อย่างเจ้าอย่างดีคงเป็นเด็กรับใช้ "

" ถ้าเช่นนั้น อย่างเจ้าอย่างมาก คงเป็นเด็กเหลือขอ!!! "  

..................................................................................................................................

       " เจ้า ก็แค่ขุนนางใหม่น่ะเหรอ " แดเนียลสะบัดเสียงหน่ายๆ ก่อนจะทำเสียงฮึดฮัดเล็กน้อยให้ขุนนางหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเอ็นดู

        " แล้วท่านอยากให้ข้าเป็นอะไรหรือขอรับ "

       " ก็...อย่าง นักฆ่า สายลับ ลอบเข้าวังอะไรอย่างเนี้ย " มือที่กำลังปั๊มตรายืมหนังสือพลันชะงัก ราล์ฟอดที่จะบ่นเล็กน้อยไม่ได้สำหรับความคิดแพลงๆของเจ้าชายตัวน้อย

        " แช่งบ้านแช่งเมืองไม่ดีหรอกนะขอรับ รู้รึเปล่าทางการทหารหัวปั่นขนาดไหน สำหรับสิ่งที่ท่านอยากเจอ "

        " เหอะ....ไม่ต้องมาเทศน์ข้าหรอก น่าเบื่อ " แดเนียลทำแก้มป่อง ก่อนจะหันไปชะเง้อผ่านหน้าต่างห้องสมุด ดวงตาสีน้ำทะเลจ้องมองเหล่าผู้คนที่กำลังขนข้าวของกันหัวปั่นอย่างสนอกสนใจ

       " เขาทำอะไรกันน่ะ " เด็กหนุ่มตัวน้อย เอ่ยน้ำเสียงตื่นเต้น พลางชี้ไปยังความโกลาหลวุ่นวาย ราล์ฟชะเง้อคอเล็กน้อย 

       " อ้อ....เขาเตรียมจัดงานเลี้ยงกันขอรับ วันรุ่งจะเป็นวันคล้ายวัน..... " 

       " เยี่ยม!! " แดเนียลยิ้มแป้น ปล่อยให้ราล์ฟมองร่างเล็กๆที่วิ่งหลุนๆไปไกล

       " ช่างเป็นเด็กที่ดื้อจนน่าหนักใจจริงๆ " 

................................................................................................................................

             คล้ายว่าเทพแห่งความโชคร้ายจะหัวเราะคิกคักให้ผู้คนที่กำลังวุ่น ยุ่งเหยิงจนหัวแทบฟูนับร้อย
เริ่มจากเรื่องพื้นๆอย่าง   ส้อมทุกคันพากันหล่นทุกครั้งที่แม่บ้านจะก้มลงไปเก็บช้อน ขนมเค้กชิ้นโตก็ดันคว่ำทันทีที่ออกจากเตาอบ   หรือ   ผ้าเช็ดปากเปื้อนซอสมะเขือเทศอย่างไร้สาเหตุ ร้ายไปกว่านั้นยังมีนางกำนัลคนงามไปพบ พ่อครัวหลายคนถูกมัดเป็นดักแด้อยู่ในเครื่องผ้าอยู่ด้วยซ้ำ

          " โอ้โห....ฝีมือเจ้ารึ " เจ้าหญิงองค์น้อยแสร้งดัดเสียงตื่นเต้น ปล่อยให้แม่มดร่างเล็กยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ

         " แน่นอนสิ " เจ้าหล่อนว่า ก่อนจะโบกแท่งไม้แปลกๆในมืออีกครั้ง

            ฉับพลันร่างแมวดำหางผูกกระป๋องเป็นกระพรวนก็กระโจนขึ้นไปวิ่งพล่านบนโต๊ะบุพเฟ่ห์ จนแม่บ้านหลายคนต้องคว้าไม้กวาดไล่แมวกันให้วุ่น มิหนำซ้ำยังมีอีกากระพือปีกแย่งชิ้นเนื้อจากมือสาวผู้ช่วยพ่อครัวกันยกใหญ่

           " เอ๊ะ!! แมวมาจากไหนน่ะ!! " เสียงร้องแว๊ดๆของเด็กสาวในฮูตสีดำทำเอาไดอาน่าตกใจเล็กน้อย  ดวงตาคมกริบหันไปรอบทิศก่อนจะหัวเราะเสียงแผ่ว

          " ผลงานแดเนียลน่ะ "

       ซาฟีสตีสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะร่ายเวทย์มนต์ให้แดเนียลสะดุดล้ม หลังจากสะใจได้ไม่นาน หนังสติ๊กก็ดีดมาทางเธอจนเจ็บจี๊ด ตามมาถ้าใบหน้าสะบัดเชิดปนงอง้ำของเจ้าชายน้อย

         ก็อย่างว่า ตราบใดที่สิงห์สองตัวอย่างอยู่ด้วยกันไม่ได้ แล้วจอมป่วนสองคน จะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร

.............................................................................................................................................................

          ไม่ช้า  การเตรียมจัดงาน สำเร็จไปได้อย่างน่ามหัศจรรย์ มันออกจะง่ายดายจนเหมือนเรื่องยุ่งๆประหลาดหายไปในพริบตา แทบจะทำเอาเหล่าแม่บ้านพ่อครัวกลับมามองหน้ากันกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เชื่อตัวเอง
        บางที......อาจเป็นเพราะ เจ้าสองตัวแสบมัวแต่ไปทะเลาะกันเองจนลืมป่วนงานล่ะมั้ง

.................................................................................................................................................

           " ยัยเปียเสร่อนั่นใครห๊ะ!!! ไดอาน่า " แดเนียลร้องแว๊ดๆพลางชี้หน้าใส่เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังหน้าแดงด้วยความโกรธเกรี้ยว

           " หนอย...ไอ้เด็กโข่งบ้า!!! "

           " หุบปากนะ ยัยปากไม่มีหูรูด!!! ข้าไม่ได้ถามเจ้า!!!! " ถ้อยคำเจ็บแสบจากเจ้าชายน้อยตามออกมาติดๆ จนไดอาน่าที่กำลังอยู่ในภาวะง่วงเริ่มปวดหัว

          " อีตาบ้า!!! ไอ้หน้าไม่สังกัดเพศ!!!! "

          " พูดอะไรนะ ยัยปากปีจอ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!!!! " 

          มวยยกเล็กๆเริ่มเกิดขึ้น เจ้าชายน้อยทึ้งเปียของเด็กน้อย แม่มดน้อยเองก็เริ่มใช้ศิลปะปากกัดตีบถีบ แถมด้วยการหยิกให้เนื้อช้ำดำเขียว คำสบถเพราะๆเริ่มดังออกมาเรื่อยๆเป็นกระบุงโถ

            " เอ้าเด็กๆอย่ามาทะเลาะกันแถวนี้ ไปๆกลับบ้าน " แม้จะเริ่มมีทหารยศน้อยมาไล่ต้อนก็ดูเหมือนยังไม่เพียงพอ ถึงจะแบกทหารมายกกองก็เหมือนจะทำได้แต่มองเฉยๆ เพราะไอ้ที่ทะเลาะกันอยู่นั้น มันเจ้าชายที่อนาคตจะได้ตำแหน่งรัชทายาทดีๆนั่นเอง

      " หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!! " ไดอาน่าที่ต้องทนฟังเสียงทะเลาะกันแว๊ดๆตั้งแต่ต้นถึงกับฟิวส์ขาด เจ้าหญิงน้อยเริ่มปล่อยรังสีมาคุออกไปโดยที่เจ้าตัวเองยังไม่รู้ตัว

          " ข้าบอกให้หยุด!!!! " 

        เพียงเท่านั้น สองตัวแสบ ก็แทบผวาไปกอดกันกลมด้วยความตกใจ

( ยังไม่จบ )
.................................................................................................................................................