darkgiant ตอน การมาเยือนของสองพี่น้องคุโระโอนิ

ลำดับตอนที่ #1 : storryI บทที่1

 

ก่อนอื่นต้องขอบคุณเป็นอย่างสูงสําหรับท่านที่เข้ามาอ่าน เข้ามาชม หรือเเค่ชายตามองปาดสายตาเพียงครั้งเดียวก็เถอะ ก็ขอขอบคุณคะ><darkgiantเป็นนิยายเรื่องเเรกที่เเต่งลงเน็ตอย่างจริงๆจังๆอาจจะมีข้อผิดพลาดบ้าง เเละเนื้อเรื่องอาจจะล้าช้าไปบ้าง ยังไงก็สําหรับผู้ที่เข้ามาอ่านก็ขอช่วยคอมเมนต์ติชมเพื่อเอาไว้พัฒนาเเก้ไขปรุบปรุงต่อไปค่ะ^^

******************

       ของเหลวสีเเดงฉาดพุ่งกระจายไปทุกทิศทาง ราวกับจุกก๊อกที่เเตกออกกลิ่นคาวของสนิมเหล็กเเตะเข้าที่ปลายจมูกอย่างรุนเเรง  เเต่ทว่ากลับทําให้รู้สึกเย้ายวนเเละหอมหวานอย่างน่าประหลาด

       กัดเข้าไป กัดเข้าไปยังเนื้ออันเนียนนุ่ม  รสชาติอร่อยอย่างที่ไม่เคยลิ้มรสมาก่อนเเผ่ซ่านไปทั้วลิ้น เหลือดหยดลงมาที่มุมปากเเต่ก็ใช้ลิ้นเลียกลับเข้าไปอย่างละเมียด

อา-

 อร่อย

อร่อยเหลือเกิน

เนื้อนี้ชั่งอร่อยเหลือเกิน

***********

"คากามิ "

"คากามิ"

"คุโระโอนิ  คากามิ"

       เสียงเรียกซําเเล้วซําเล่า พร้อมกับเสียงดังพรึบดังมาจากข้างหู  เปลือกตาอันหนักอึงราวกับถูกพันธะณาการเอาไว้เเรมปี ค่อยๆเปิดออกโดยคาดหวังว่าจะได้เห็นเเสงอรุณในยามเช้า เเต่ทว่า...

       ทัศนวิสัยตรงหน้ากลับมืดสนิท-

       กลิ่นของกระดาษสีเเตะอยู่ที่ปลายจมูก  พอเงยหน้าขึ้นก็ทําให้เห็นว่าทัศนวิสัยนี้เป็นรูปร่างสามเหลี่ยม  ตรงปลายสุดมีเเท่งไม้ประกบกันเหมือนด้ามจับ ปรากฎนิ้วเรีนวยาวประกบอยู่ตรงนั้น

พั่บ-

      ทัศนวิศัยตรงหน้าหุบลง ทําให้เห็นบางสิ่งที่เเลดูสบายตากว่าในตอนเเรก

ไม่สิ-

ถ้าพูดให้ถูกคืองดงามต่างหาก

"อรุณสวัสดิ์"

       เสียงกังวาลสดใสดังมาจากใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าห่างออกไปเพียงสิบเซนติเมตร  ใบหน้าที่งดงามหมดจดราวกับรังสรรโดยประติมากรชั้นเลิส ใบหน้าที่เเย้มยิ้มเป็นเส้นโค้งอย่างงดงามเหมือนรอคอยการตื่นนอนของฉันในยามเช้า

อา-

       ช่างงดงาม เเละคล้ายกันเหลือเกินทั้งใบหน้าเเละรอยยิ้มนั้นช่างคล้ายกับของฉันราวกับได้เห็นตัวเองในกระจกเงา มีเพียงนัยย์ตาสีเเดงทับทิมกับผมดําคลับสั้นนั้นที่เเตกต่าง

เเต่ว่าทําไมกันนะ

ถึงรู้สึก

เกลียดใบหน้านี้จัง-

"อรุณสวัสดิ์ เท็นชิ"

         นําเสียงเเลดูประชดประชันดังออกจากปาก  เเต่ทว่าใบหน้าที่อยู่ตรงกลับฉีกยิ้มกว้างราวกับว่าพึ่งได้รับคําชม

"นอนตื่นสายนะมันไม่ดีนะ คากามิจังเเล้วเด็กนิสัยไม่ดีนะ"

_________

"สมควรทีจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไหมนะ"

"หุบปากนะ!"

          ฉันเด่งตัวจากที่นอนอย่างรวดเร็ว ทําให้ใบหน้านั้นถอยห่างออกไป เกิดเสียงดังตุบกระทบกับพื้น ทําให้ฉันเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างเเจ่มชัด

"ทําบ้าอะไรของเธอนะ หน้าเกือบชนกันเเล้วเห็นมั้ย พึ่งรู้นะเนี่ยว่าเธอมีรสนิยมชอบฉวยโอกาศซึ่งหน้า"

               นําเสียงเเสดงความไม่พอใจ ดังมาจากร่างที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียง ร่างเล็กราวกับเด็กประถมในชุดนักเรียนเเถบลายสีนําเงินกับกระโปรงลายสกอต ขาที่เรียวงามถูกสวมด้วยถุงน่องสีดําสูงขึ้นมาถึงขาอ่อนบีบลัดสัดส่วนจนเห็นได้อย่างเด่นชัด  ในมือถือพัดกระดษษสีดําที่กางออกราวกับกุหลาบดําที่เบ่งบาน มีหน้ากากรูปยักฆ์ใบหน้าเเดงกำเขี้ยวที่ยาวออกมาเเลดูน่ากลัว คาดอยู่ที่หัว 

           ชั่งเป็นเครื่องประดับที่ไร้รสนิยมเเละขัดกับผู้สวมอย่างเเรง ใครเห็นเป็นครั้งเเรกก็คงคิดอย่างนั้น   เเต่สําหรับฉันมันชินชาเสียเเล้ว เพราะเห็นเขาสวมมันมาตั้งเเต่เกิด  เเละคงจะเห็นตลอดไปจนถึงวันที่ฉันตาย___

"เป็นอะไรไปทําหน้าอย่างกับคนบ้าเเหนะ อ้อ จริงสิคงเพราะสิ่งนี้สินะ"

           ร่างตรงหน้าก้มมองดูตัว จับชายกระโปรงเเล้วขยับหมุนสบัดราวกลับกลีบดอกไม้เริงระบำ

"งดงามไช่ไหมละ"

เออ

มันก็สวยดีหรอกนะ

ถ้าหากเเกไม่ไช่ผู้ชายนะไอ้บ้า_______

"นั้นมันชุดนักเรียนของฉันนะ___"

           ฉันตะโกนออกไป เเล้วกระโจนออกจากเตียงเอื้อมมือหมายจะคว้าคอเสื้อนั้น เเต่ร่างตรงหน้าเอนตัวหลบได้ทัน ทําให้คว้าได้เเค่เพียงมวลอากาศ

"ตายจริง...คากามิจังดูเหมือนตั้งเเต่เธอจากหมู่บ้านมา คําว่ามารยาทผู้ดีนะ มันคงเลือนลานไปจากสมองของเธอเเล้วสินะ เอ๋ ไอ้เเบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ"

            นําเสียงทุ้มตำดังออกมาทําให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ไม่มีคําว่างดงามหลงเหลืออยู่ใบหน้าที่งดงามในตอนเเรกพังทลายเเล้วบิดเบียวเป็นใบหน้าราวกลับปีศาจ

"เลว ต่ำช้า ไร้มารยาท"

            เท็นชิทําเสียงขึ้นจมูกดังหึ กอดอกเเละเเสระยิ้มด้วยท่าทางเหย่อหยิ่งเต็มพิกัด

"นี่ จะบอกอะไรให้นะฉันนะรู้สึกว่าเธอจะลืมสถานะ'ที่เป็นอยู่'ในตอนนี้ อย่าลืมสิว่าเธอนะชื่ออะไร"

           เท็นชิพุดด้วยนําเสียงอ่อนโยน ก้าวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน เอียงคอเล็กน้อยเเล้วใช้นิ้วชี้เกยคางฉันขึ้น จนทําให้ระดับการโฟกัสของสายตาอยู่ตรงจุดเพดานพอดี

            ฉันกัดฟันกรอด กําหมัดทั้งสองข้างสั้นกึกๆ ความโกรธเดือดพลุพล่านราวกับจะระเบิดออก  เเต่เเล้วก็ต้องชะงักไว้เมื่อนึกถึงความเป็นจริง

            นั้นสินะ ฉันคือคากามิ ส่วนเขาคือ เท็นชิ

เท็นชิคือตัวตนที่เเท้จริงอันสูงส่ง ส่วน คากามิคือเงามืดไร้ตัวตนอันต่ำต้อย

(ในภ่าษาญี่ปุ๋นเท็นชิเเปลว่าเทวดา ส่วนคากามิเเปลว่ากระจกเงา)

            สองสิ่งที่เเตกต่าง  สองสิ่งที่ไม่อาจหลอมรวมเป็นหนึ่ง สองสิ่งที่ไม่อาจเทียบเคียงกันได้  สําหรับเขาเเละฉันมีเพียงตัวตนของความเป็นมนุษย์เท่านั้นที่เท่าเทียม

            พริบตานั้นฉันสะบัดลำคอเเละสลัดความคิดอันข่มขื่นออกจากหัว  เเล้วก้าวเท้าหยุดอย่ตรงด้านข้างของเค็นชิ ยืนหน้าออกไปจนริมฝีปากของฉฉันอยู่ระดับเดียวกับใบหูของเท็นชิ เเล้วพุดด้วยน้ำเสียงท้มต่ำอย่างเเผวเบา

"เท็นชินายนะ__"

"ไปตายซะ!!"

             เท็นชิชําเลืองหันมามองฉันเล็กน้อย พูด้วยนําเสียงท่มต่ำ หน้าเเปลกที่ไม่มี่อาการของความโกรธเเฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น

'ถ้าหากมันมีวันนั้นละก็นะ_____เออจริงสิคากามิจังจะว่าไป.."

"ฉันยังไม่ได้สรุปบทลงโทษของเธอเลย"

             ทีเเรกฉันจะเดินออกไป แต่พอได้ยินอย่างนั้นเข้าทําให้ฉันหยุดกึก เเล้วหันหลังไปเห็นเท็นชิชี้ที่มุมปากทําเเก้มตุบป่อง เหมือนเทวดาน้อย

เทวดาน้อยที่ฉันอยากจะเชือดมันทิ้งณ บัดนาว!!

"วันนี้ฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นจะยกโทษเรืองที่คน-อย่าง-ฉันต้องมาปลุกเธอ เเละก็เรื่องที่เธอกระโจนเข้าใส่ฉันอย่างกับหมาบ้าเมื่อกี้นี้อีก"

             เท็นชิเท้าเอวเเละชี้นิ้วมาที่ฉัน

"เพื่อเป็นการไถ่โทษ เธอต้องทําข้าวหน้าไข่หวานกับซุบมิโสะให้ฉัน อ้อ ขอข้าวกล้องเป็นอาหารกลางวันด้วย"

"จะบ้าเหรอ จะให้ฉ"

"อย่าปฏิเสธเลยคากามิจัง__"

                เท็นชิจับหน้ากากรูปยักฆ์มาครอบหน้า มีเสียงหัวเราะหึๆดังมาจากภายใต้หน้ากาก

"เพราะไม่อย่างนั้น"

พรึบ__

"เธอจะโชคร้าย"

 **************