คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : !!POINT 6!!
Chapter 6
ผมเดินบ่นกระปอดกระแปดออกมาจากห้องชมรมอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางท่อง ‘ขันติ’ ไว้จนขันแทบแตก ก่อนที่เสียงเรียกเข้าจากวิทยุสื่อสารนั่นจะดังขึ้น
‘บิวตี้เรียกชิคกี้ บิวตี้เรียกชิคกี้!’
“คร้าบบบๆ ><V” ผมตอบกลับ เสียงบิวตี้ดูร้อนรนใจอย่างบอกไม่ถูกจนผมต้องรีบวางตระกร้าแล้วเดินไปคุยในที่ลับตาคน พร้อมกับปรับเสียงของวิทยุให้เบาลง
‘เอกสารหายไปไหนหมดเลยไม่รู้ เจ้าพวกดาร์กไอซ์ต้องเป็นคนเอาไปแน่ๆ ที่นั่นมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า’ เอ่อ...ถ้านับเรื่องที่ผมโดนเปลี่ยนตำแหน่งจากผู้จัดการเป็นคนใช้ว่าเป็นเรื่องปกติล่ะก็นะ = =V ให้ตายสินี่กินเวลาเกิน 5 นาทีหรือยังเนี่ยผมต้องถูกหมอนั่นบวกเวลาทำงานโดยไม่ได้เงินค่าล่วงเวลาแหงๆ
“ไม่มีเลย พี่ฮีชอลเอ๊ยบิวตี้ ชิคกี้มีงานด่วนต้องไปแล้วนะแล้วจะรีบทำงาน”
ผมว่าแล้วหันกลับไปก็ไม่เห็นเจ้าตระกร้าที่ผมวางทิ้งไว้นั่นแล้ว แง้ TTOTT ไอ้ปลานั่นมันต้องเอาผมไปย่างอย่างที่ชอบพูดจริงๆ แน่ แถมผ้าขนหนูนั่น หมอนั่นก็ใช้ทุกครั้งที่ซ้อม หายไปไหนล่ะเนี่ย...เอาว่ะลองหาดูก่อนแล้วกัน
“เฮ้อออ >O<” ผมถอนหายใจยาวเหยียดคาดว่าน่าจะใช้เวลาไม่ต่ำกว่าชั่วโมงที่หาตระกร้าบ้านั่นจนทั่ว แล้วตอนนี้ก็เริ่มมืดจนน่ากลัว เอาว่ะยังดีก็แค่กลับไปฟังไอ้หมอนั่นด่าซักสองร้อยจบคิดซะว่าฟังแม่เล่านิทานก็แล้วกัน (มันเหมือนกันตรงไหนฟร่ะเนี่ย)
ผมเดินเข้ามาในสนามบาสหน้าเจื่อนๆ พร้อมกับมองไปยังร่างสูงที่ชู๊ตลูกบาสอยู่อย่างเมามันคนเดียว แง้ TTOTT จะไปบอกไอ้ปลานั่นยังไงดีว่าผมทำผ้าขนหนูสุดรักสุดหวงของหมอนั่นหายน่ะ
“ผู้จัดการ!”
เฮือก!!! ผมสะดุ้งโหยงพร้อมกับหันกลับมายิ้มแหยๆ >O<
“เป็นอะไรสะดุ้งซะอย่างกับเห็นผี แล้วไหนนมจืดล่ะหายไปเป็นชั่วโมงอย่าบอกนะว่าไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ”
“ก็...” -0- แง้...ผมจะบอกไอ้ปลานั่นยังไงดีล่ะ ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้แก้วตาสีนิลนั่นมีแต่คำถาม
“ก็...” TTOTT บอกไปผมต้องโดนไอ้ปลาหื่นนั่นทำอะไรมากกว่านี้แน่เลย คงใช้ผมเป็นทาสเพื่อไถ่บาปความผิดที่ก่อขึ้นแน่ๆ
“ก็ๆ บ้าบออะไรเล่า! ไหนผ้าขนหนูฉันแล้วไหนนมจืด ฉันถามก็ตอบมาสิ!”
“ฉันทำผ้าขนหนูหาย” = =V ผมตอบเสียงอ่อย ดงเฮยืนมองผมนิ่งกระพริบตาถี่ยิบ
“ฮ่าๆ ไก่แห้งแค่ผ้าขนหนูหายแล้วนายจะมาทำอึกอักทำไมเล่า ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า” ไอ้ปลานั่นหัวเราะร่วนแล้ววางมือลงบนหัวผมพลางขยี้ไปมาจนมันยุ่งไปหมด ><! นี่ฉันเป็นผู้จัดการนายนะไม่ใช่สุ...เอ่อ คนรับใช้ได้เล่นหัวฉันได้
“แล้วที่หายไปนี่เพราะไปมัวหาไอ้ผ้าขนหนูนั่นอยู่เนี่ยนะ”
“ก็นายบอกว่ามันสำคัญมากนี่นา >O<”
“บ๊อง! ฉันบอกนายไปอย่างนั้นเองทำเป็นจริงเป็นจังไปได้น่า” ว่าแล้วหมอนั่นคิดอะไรอยู่สักพักก่อนจะจูงมือผมเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มีนักบาสคนอื่นอยู่กันจนเต็ม กรี๊ดดดดดดดดด OoO กล้ามบึกบึ๊กแบบสุดยอดดดด อีตาปลานี่ก็หาอาหารตาให้ผมได้เหมือนกันนะเนี่ย แฮ่ๆ น้ำลายไหล
“ไก่แห้งรอฉันอยู่ที่นี่นะ!”
“หา...OoO”
“ห้ามออกไปเกินรัศมีห้องนี้ด้วย!” ว่าแล้วนายปลาบ้านั่นก็หายเข้าไปในห้องอาบน้ำ
ว้าววววว O.,O ซืดโอ๊ย! น้ำลายไหล ชมรมบาสนี่ก็มีแต่คนหน้าตาดีแฮะ แว๊ก! ผมบ้าเซเมะไปแล้วเหรอเนี่ยต้องติดโรคบิวตี้มาแล้วแน่ๆ ผมนั่งมองไปรอบตัวอย่างแปลกๆ พอสบตากับใครก็มีแต่คนยิ้มกริ่ม
“อ้าว...ฮยอกแจมาทำอะไรที่นี่” เสียงเทพบุตรสุดหล่อของผมดังขึ้นในชุดสูทสีดำสนิทที่เป็นเครื่องแบบนักศึกษา พี่ซีวอนยิ้มแล้วเดินลงมานั่งข้างๆ ผมก่อนจะส่งสายตาเชิงถาม คนอะไรใส่อะไรก็หล่อ O.,O โอ๊ย! เลือดกำเดาผมจะไหลไหมเนี่ย
“ไอ้ปลา...เอ่อ ดงเฮให้มาคอยน่ะ”
“หมอนั่นอาบน้ำอยู่นี่ แล้วทานอะไรรึยังนี่ก็ดึกแล้วนะ” แก้วตาสีสนิมเหล็กมองมาทางผมแล้วเดินไปที่กระเป๋าสะพายใบเขื่องควานหาอะไรอยู่ซักครู่ก็หยิบเอานมจืดกล่องยักษ์ออกมาให้ผม OoO++ รุ่นพี่คยูฮยอนที่ตอนนี้ยังไม่เปลี่ยนชุดเดินเข้ามานั่งลงข้างๆผมแล้วหันใบหน้าหล่อมายิ้มให้ ได้โปรด…เอาใจผมไปเลย
“เอ่อ...ทานนี่รองท้องก่อนแล้วกัน” รุ่นพี่คยูฮยอนพูดขึ้นอีกคน
“ขอบคุณ” ผมยิ้มพร้อมกับรับไอ้นมจืดขนาด 1 ลิตรนั่นมาถือไว้สองข้าง มีรุ่นพี่ซีวอนยืนยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วขอตัวออกไปด้านนอก กรี๊ดดดดดดดด >O< ซีวอนกับคยูฮยอนที่รักของผมน่ารักจริงๆ เลย
“ฮยอกแจ ไปทานข้าวกับพี่ไหม” อยู่ๆรุ่นพี่คยูฮยอนก็ถามขึ้น
“ไป…”
“คงจะไม่ได้ล่ะคยูฮยอน เพราะวันนี้ยัยต๊องส์นี่ต้องไปทานกับฉัน” ฝันสลายทันทีโดยที่ผมยังพูดไม่จบเพราะดงเฮออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำพูดขัดขึ้น แต่ไอ้หมอนี่หล่อสุดยอด OoO ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย บรรยากาศแสนโรแมนติกผมหายหมด
“แล้วนายจะเพิ่มฉายาให้ฉันอีกนานไหมห๊ะ! ><” ผมหันไปขึ้นเสียงสูง
“อ๊ะ! นมจืดขอบใจนะกำลังหิวพอดี” ไอ้ปลานั่นคว้าเอานมจืดขึ้นดื่ม แง้ TTOTT นั่นมันนมจืดที่พี่ คยูฮยอนที่รักของผมอุตส่าห์ให้มานะ แง้ๆ ไอ้ปลาใจร้าย ผมหันไปมองคนด้านข้างนิดนึงก่อนจะส่งยิ้มแหยๆไปให้โดยที่ผมได้รับรอยยิ้มกระชากใจกลับมาแทน
“ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” ดงเฮพูดจบก็จูงมือผมไปที่โรงจอดรถด้านหลัง ที่มีรถจอดเรียงรายเกือบสามร้อยคัน ถ้าผมไปฝึกวิธีสะเดาะกลอนจากขุนแผนมาเสียหน่อยคงได้พวกรถนอกที่ต้องนำเข้ามาขายได้เป็นร้อยๆ คัน และคงได้เงินพอหนีออกนอกประเทศไปกบดานที่อื่นได้เป็นสิบปี
“นี่ไก่แห้งจะยืนเอ๋ออีกนานไหม” TTOTT ผมไม่ได้เป็นไก่แห้งนะ
“มานี่ขึ้นรถได้แล้ว” ผมมองไปยังรถที่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดเทียบตรงหน้าผม รถยนต์สปอร์ตสีดำสนิทมันวับดูหรูและแพงอย่างสุดโต่ง >O< มหา’ลัยนี่คัดคนได้สุดยอดจริงๆ ขนาดไอ้ปลานี่ยังรวยอภิมหึมาขนาดนี้ หึหึ ซีวอนกับคยูฮยอนที่รักของผมจะรวยขนาดไหนน๊า
แว๊ก...ผมเป็นคนเห็นแก่เงินไปแล้วเหรอเนี่ย แหะๆ = =V
“นี่ไก่แห้งนายจะนั่งหน้าบูดอีกนานไหม” ไอ้ปลานั่นถามผมขึ้นขณะที่รถยนตร์เคลื่อนออกไปได้สักพัก ถนนยังคงคาคั่งด้วยรถจนดูน่าเบื่อ แต่ผมยังแค้นใจเรื่องที่นายนั่นกินนมจืดกล่องนั้นอยู่นะ
“ก็นายกินของสำคัญฉันไปแล้วนี่” ผมบ่นกระปอดกระแปด
“อะไรฉันไปกินเวอร์จิ้นนายหรือไง ^W^” หมอนั่นว่าแล้วยิ้มกริ่ม
“เปล่าโว้ย!” ผมตอบเสียงดังลั่น ไอ้ปลานั่นหัวเราะร่วนก่อนจะขับรถต่อไปอย่างอารมณ์ดี ผมเลือกที่จะปิดปากมองบรรยากาศการจราจรของเมืองหลวงอย่างเซ็งๆ ไม่นานนักรถยนต์คันหรูที่สามารถทำได้ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบยกเว้นบินหนีการจราจรที่แออัดก็เลี้ยวเข้าสู่โรงแรมหรูกลางใจเมือง
ทันทีที่ผมกับไอ้ปลานั่นก้าวเข้าสู่โรงแรม ก็มีอุเคะคะคนนึงวิ่งเข้ามากอดแขนไอ้ปลานั่นแทบจะทันที
“ดงเฮ ไม่คิดว่าจะมาที่นี่นะ แทมินคิดว่าจะไม่ได้เจอดงเฮตลอดอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ซะอีก”
“แหม...ผมก็คิดถึงแทมินเหมือนกันนี่” OoO โอ้ววววว แม่เจ้าไอ้ปลานั่นพูดภาษาคนเป็นด้วยแฮะ
“แล้วนังชะนี เอ่อเด็กกะโปโลคนนี้ใครกัน แทมินไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” คนผมสีแดงเพลิงพร้อมกับแก้วตาสีทับทิมมองมาทางผมอย่างเหยียดๆ >O< ใครเป็นนังชะนี! ผมเป็นผู้ชายนะถึงจะเคะก็เหอะ ดงเฮมองหน้าพร้อมกับยิ้มกริ่มหันไปตอบแทมินอย่างอารมณ์ดี
“ไก่ตากแห้งน่ะ เหมือนไหม”
“เหมือนมากเลย คริๆ แทมินจองโต๊ะไว้ไปทานด้วยกันนะ” แทมิน คว้าแขนพร้อมกับกระชากตัวหมอนั่นออกห่างไปจากผม โด่เอ๊ย! ทำเป็นหัวเราะคริๆ เคอะๆ ชิส์!
“ไม่ดีกว่า ขอไปทานกับไก่แห้งทางนั้นดีกว่า” แทมินมองตามอย่างเสียดายแต่ก็ยอมปล่อยแต่โดยดี น่าแปลกที่เขาเลือกเด็กกะโปโลอย่างผมแทนคนช่างยั่วนั่น
----------------------------------
Katomnam Talk:
อัพค่า
เม้นท์ลด
น่าน้อยใจ
กระซิกๆๆๆ
ความคิดเห็น