คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : !!POINT 5!!
Chapter 5
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ผมต้องทนฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์เรื่องเมื่อวานเย็นอย่างสนุกสนาน แถมวันนี้ผมยังต้องลงทะเบียนเรียนวิชาของปีสองอีก ฮือๆ บิวตี้ใจร้าย และแล้วความซวยก็มาเยือนอีกครั้งเมื่อวิชาที่ผมหมายปองดันมีคนลงเต็มหมดเหลือแต่วิชาคำนวณบ้าๆ นั่นวิชาเดียวที่มีสองหน่วยกิต แย่แล้วตรู OoOV
“อ้าว ฮยอกแจลงวิชาเดียวกับพี่เลย” เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ผมหันกลับไปมองผู้มาเยือนพร้อมกับยื่นหน้าไปดูใบลงทะเบียนที่เขียนรหัสวิชาเดียวกับผมพอดี เอาวะ…อย่างน้อยพระเจ้าก็ยังมีเมตตาอยู่บ้างที่ให้ผมลงเรียนวิชาเดียวกับรุ่นพี่ซีวอนสุดหล่อ
“ไปเถอะ วิชานี้เรียนเช้า” รุ่นพี่ซีวอนพูดก่อนจะเดินมาแตะข้อศอกให้ผมเดินนำ เซเมะอะไรน่ารักชะมัดเลย 0///0 ดงเฮนั่นเทียบไม่ติดฝุ่นเลยเชอะ แล้วทำไมผมต้องนึกถึงหมอนั่นด้วยนะ 0.0?
“ห๊า! เรียนเช้าเหรอ” เหมือนผมเพิ่งนึกขึ้นได้ทำให้ผมร้องขึ้น
“อื้ม เรียนเช้าทำไมเหรอ มันซ้ำกับวิชาที่ฮยอกแจลงไปก่อนเหรอ” รุ่นซีวอนถามในขณะที่ยิ้มน้อยๆ อย่ายิ้มแบบนี้อีกน๊าหัวใจดวงน้อยๆ ของผมจะไม่อยู่กับตัวแล้วนะ
“อ๋อ เปล่านึกว่าจะได้ไปนั่งเล่นที่ห้องชมรมตอนเช้าน่ะเลยนัดบิ้วเอ้ย พี่ฮีชอลไว้น่ะฮะ” ผมตอบก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้อง มายก็อดดดดดดดดด…ทำไมมีแต่เซเมะ มองไปทางไหนก็มีแต่เซเมะๆๆ แล้วก็เซเมะทั้งนั้น ผมหมุนตัวเตรียมออกจากห้องทันทีแต่ว่ารุ่นพี่ซีวอนจับมือผมไว้
อ๊ายยยยยย >///< มือนิ่มชะมัด ผมนี่ท่าจะบ้าเซเมะไปแล้ว โฮะๆๆ =.,= ซืด(เสียงสูดน้ำลาย)
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า มีคนลงเรียนแบบนี้บ่อยๆ ไม่เซเมะคนเดียวก็อุเคะคะคนเดียวแบบนี้แหละ” พี่ซีวอนพูดพร้อมกับกระชับมือเพื่อให้กำลังใจ
“แต่ว่า” ผมตั้งท่าจะเถียงแต่ร่างสูงกลับพาผมเดินเข้ามานั่งพร้อมกับลงนั่งข้างๆ ท่ามกลางสายตาอยากรู้ของบุคคลอื่นในห้อง ทำไมมีแต่เซเมะหน้าตาดีทั้งนั้นนะ ผมนี่เป็นอุเคะที่โชคดีที่สุดเลย ว้าว o.o _._ 0.0
“น้องเค้าชื่อ ฮยอกแจ อยู่ชมรมพิ้งกี้เลดี้ เป็นผู้จัดการส่วนตัวของไอ้ดงเฮ ใครมีอะไรจะถามอีกไหม” รุ่นพี่ซีวอนที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดขึ้นแบบให้ได้ยินกันทั่วห้อง จนทุกคนยิ้มแหยๆก่อนจะหันกลับไปประจำที่กันหมด
“ขอบคุณฮะ” ผมพูดแล้วยิ้มให้น้อยๆ อย่างขอบคุณจริงๆ แต่แล้วพระเจ้าก็กลั่นแกล้งผม เมื่อประตูที่เพิ่งถูกปิดเมื่อครู่ถูกเปิดออกด้วยร่างสูงคุ้นตา ที่หน้าผากขาวมีผ้าก๊อชแปะอยู่ นั่นยิ่งตอกย้ำความผิดให้ผมอีกระลอก
“เฮ้ย นายมาทำอะไรที่นี่น่ะไก่แห้ง!” หมอนั่นถามขึ้นอย่างตกใจแล้วลงนั่งอีกฝั่งนึงที่ว่างอยู่ข้างผมทันที
“แผลนายเป็นไงมั่งน่ะ” ผมไม่ตอบคำถามแต่ถามหมอนั่นกลับ
“ฉันถามว่านายมาทำอะไร!” นายนั่นเค้นเสียงสูงทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเอนเอียงตัวเองไปด้านซ้ายที่รุ่นพี่ซีวอนนั่งอยู่
“นายก็พูดดีๆ สิดงเฮ” รุ่นพี่ซีวอนหัวเราะน้อยๆ
“ใครจะไปใจเย็นเหมือนนาย” ดงเฮพูดแล้วหันมาส่งสายตาคาดคั้นผมอีกครั้ง
“นายจะตอบดีๆ หรือว่าจะให้ฉันช่วยเปิดปากให้” อึ๋ย ~!!!~ ไอ้หื่นเอ๊ย
“มาเรียนน่ะสิ ฉันโดนพี่ฮีชอลบังคับให้เรียนวิชาปีสอง” ผมตอบออกไปอย่างเร็วเมื่อเห็นหมอนั่นยื่นหน้ามาใกล้ๆ
“ปีนี้ชมรมพิ้งกี้เลดี้ลงทุนเหมือนกันแฮะ ส่งสมาชิกมาเรียนเพื่อตามประกบติดในห้องเลยเหรอเนี่ย เฮ้ยซีวอนนายก็ทำตัวดีๆล่ะ” ประโยคสุดท้าย นายนั่นพูดกับรุ่นพี่ซีวอน อึ๋ย!!! พี่ฮีชอลนี่ไม่แนบเนียนเลยเค้าจับได้แล้วนะเนี่ย โฮกกกกกก……..อยากจะบ้า
“รุ่นพี่ซีวอนเค้าไม่มีข้อเสียหรอกไม่ใช่นาย เอ่อ…แล้วแผลนายเป็นไงบ้างล่ะ” ผมถามอย่างรู้สึกผิดพลางยื่นมือไปแตะลงบนผ้าก๊อซอย่างแผ่วเบา ผมสบตากับนายนั่นนิ่งแล้วผมก็เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีไปพร้อมกับดึงมือตัวเองกลับ พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานมันทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก
“ก็ไม่เป็นอะไรมาก เย็บแค่ไม่กี่เข็ม” ดงเฮพูดแต่ก็ยังนั่งมองหน้าผมอยู่ดี
“นายเจ็บมากรึเปล่า แต่คงไม่หรอก ฉันต้องห่วงบันไดว่ามันโดนหัวนายกระแทกจนกร่อนรึเปล่ามากกว่า” ผมถามแล้วก็ตัดสินใจตอบเอง
“ถ้านายยังปากดีอยู่แบบนี้ ฉันจะจำลองเหตุการณ์เมื่อวานอีกครั้งดีไหม” ดงเฮก้มลงมากระซิบเสียงเหี้ยมเพื่อให้รู้ว่าทำจริงแน่ที่ข้างหูผม ทำให้ผมนั่งสงบปากสงบคำเรียบร้อยแล้วหันไปคุยกับเทพบุตรอีกข้างแทน ไม่นานนักอาจารย์สาวสวยก็ก้าวเข้ามาในห้อง
“วันนี้เป็นการเรียนวันแรกครูคงยังไม่สอนหรอกนะจ้ะ” เย้! ^O^ เมื่ออาจารย์พูดผมก็แอบดีใจแหมนิสัยดีเหมือนหน้าตาเชียวอาจารย์สุดสวย
“แต่วันนี้ครูขอเวลาห้านาทีพูดถึงเงื่อนไขในการเรียนกันก่อนนะจ้ะ ถ้ามีนักเรียนคนใดคนหนึ่งที่สอบมิดเทอมออกมาแล้วได้แนนไม่ถึง 25 จาก 30 ครูจะให้ตกทั้งชั้นปีนะจ้ะ อ่อแล้ววิชาเราแบ่งสอบกลางภาคออกเป็นสองครั้งนะจ้ะ ถ้าปลายภาคยังทำได้ไม่ถึงอีกครั้ง คงจะรู้ผลนะจ้ะเบบี๋” ห๊า...OoO ! ว่าไงนะแล้วผมจะรอดไหมเนี่ย นิสัยอาจารย์เริ่มแปรผกผันกับหน้าตาแล้วนะ
“งั้นวันนี้ครูฝากไว้แค่นี้” สิ้นเสียงนักศึกษาทุกคนก็ยืนทำความเคารพก่อนจะแยกย้ายกันออกไป
“พี่ชื่อ คิมจุนนะยินดีที่ได้รู้จัก” ร่างสูงที่เป็นนักศึกษาร่วมชั้นเรียนเมื่อครู่เดินเข้ามาแนะนำตัวในขณะที่ผมกำลังสะพายกระเป๋าเตรียมออกจากห้อง ผมมองผมสีบรอนด์ที่เข้ากับหน้าลูกครึ่งแถบยุโรปนั่นอึ้งๆ หล่ออีกแล้วท่านผู้โช้มมมมม มือขาวยื่นออกมาตามธรรมเนียม ผมยิ้มให้น้อยๆ แล้วเอื้อมมือไปจับ
“มีอะไรก็ถามพี่ได้นะ” รุ่นพี่คิมจุนกล่าวก่อนจะยื่นกระดาษใบเล็กที่มีเบอร์โทรศัพท์มาให้ด้วย ผมยิ้มน้อยๆ แล้วกำลังจะเก็บกระดาษแผ่นนั้นลงกระเป๋าสะพาย แต่ว่ามือเรียวของคนด้านขวากลับแย่งมันออกไป
“อะไรของนายเนี่ย เค้าให้ฉันนะถ้านายแอบชอบรุ่นพี่คิมจุนนายก็ขอเบอร์เค้ากับฉันตรงๆ สิ >O<” ผมว่าแล้วพยายามจะคว้ามันกลับมาแต่หมอนั่นกลับยัดมันลงกระเป๋ากางเกง
“ไอ้คนโรคจิตเอ๊ย” ผมว่าก่อนจะสะบัดหน้าพรืดเดินออกไปจากห้องโดยมีรุ่นพี่ซีวอนเดินตามห่างๆ
สนามบาส...
“ผู้จัดการ”
“...”
“ผู้จัดการโว้ยยยย” o=..=o อ๊ากส์อยากจะฆ่าตัวตายขั้นรุนแรงเจ้าบ้านั่นเรียกผมแบบบ้าระห่ำวันนี้เกือบครบหนึ่งร้อยครั้งเข้าไปแล้วนะ ผมเดินเข้ามายืนรอรับพระราชบัญชา เอ๊ย! คำสั่งจากไอ้นักบาสหื่นที่เอาแต่ใช้ผมมาเกือบอาทิตย์แล้ว
“ขอรับ นายท่านนนนนนน” ผมลากเสียงยาวอย่างกวนกระสาท
“นี่อย่ามากวนประสาทฉันนะ!” ดงเฮหันมาทำเสียงเขียวแล้วโยนเอาผ้าขนหนูที่เปียกเหงื่อโชกมาโปะหน้าผมเต็มๆ >O< อี๋!!! แหวะอ้วก ไอ้เหงื่อเน่าๆ นั่นเข้าปากผมด้วย ไม่เอา~!!!
“นี่ฉันเป็นผู้จัดการนายไม่ใช่คนรับใช้”
“ไม่รู้ว่าใครทำให้ฉันเจ็บตัวจนมองอะไรไม่ค่อยชัดไปหมดเลยเนี่ย นั่นมันของสำคัญนะซักสะอาดๆ ล่ะ” TTOTT แง้...นายจะเอาเรื่องที่ฉันทำนายบาดเจ็บมาอ้างทั้งชาติเลยไหมห๊ะ!นี่มันก็เข้าอาทิตย์ที่สองแล้ว เมื่อไหร่ไอ้บ้านี่มันจะตัดไหมนะ ผมมองค้อนหมอนั่นก่อนจะเดินไปยังตระกร้าที่วางอยู่ไม่วายเสียงทุ้มนั่นก็ลอยมาปะทะเข้าโสตประสาทของผมอีกครั้ง
“ขอนมจืด 2 ขวดด้วยนะ”
“หา...OoO อะไรนะ!”
“ขอนมจืด 2 ขวดเย็นๆ ด้วยนะภายใน 5 นาที หยุด! นายทำฉันเจ็บตัวนะ” แง้ TTOTT ไอ้บ้า ไอ้คนเลว ไอ้คนนิสัยไม่ดี คอยดูเถอะถ้านายตัดไหมที่เย็บไว้เมื่อไหร่ ฉันจะฆ่านายทิ้งทันที
-------------------------------------------
Katomnam Talk:
อัพค่าาาาาาาาาา
อ่านกันอย่างมีความสุขนะคะ
จะมาอัพเรื่อยๆน๊า ถ้าไม่ติดปัญหาอะไร
รักคนอ่านทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น