คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : !!POINT 12!!
“ไอ้หื่นตื่นนะ เดี๋ยวฉันสาย” ผมต้องพูดประโยคนี้ทุกเช้าจนตอนนี้กลายเป็นกิจวัตรไปแล้ว
“รู้แล้วๆ” ร่างสูงงัวเงียตอบก่อนจะเดินทำหน้าเหมือนคนละเมอหายเข้าไปในห้องน้ำ ผมใช้เวลารอนายนั่นอาบน้ำแต่งตัวไม่ถึงสิบนาทีแล้วเราก็มาถึงมหาวิทยาลัยพร้อมกัน ทำให้สายตาหลายคู่จ้องอย่างจับผิด
“ฉันว่าเค้าต้องเป็นแฟนกันแล้วแหละ” เสียงใครคนนึงลอยเข้ามากระทบหูผม
“ไม่นะ ฉันว่าที่เค้าสนิทกันเพราะเค้าเป็นผู้จัดการส่วนตัวกันน่ะ”
“เค้าเหมาะกันดีเนอะ” ไม่เหมาะเลยต่างหาก >o<
“ถึงเค้าจะเป็นแฟนกัน ไม่นานเจ้าชายก็ทิ้ง”
“ใช่ๆเจ้าชายไม่เคยควงนานเกินสองอาทิตย์ซักครั้ง” ทุกย่างก้าวที่ผมเดินผ่านจะมีเสียงพวกนี้ตามหลอกหลอนไปตลอดทาง จนความอดทนผมกำลังจะหมด
“อืม เดี๋ยวก็โดนทิ้งไม่รู้ว่าโดนอย่างว่ารึยัง” เห้ย! นี่มันดูถูกผม แล้วความอดทนของผมก็หมดไปจริงๆ ผมหยุดเดินหันขวับไปมองคนพูดตาเขียว
“อิจฉาใช่ไหม” นั่นคือคำถามแรกที่ผมถาม ทุกคนยืนเงียบ
“อยากเดินคู่กับเขามากใช่ไหม” ผมถามเสียงดังขึ้น นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย >_o
“อยากให้ฉันโดนทิ้งเพื่อที่พวกนายจะได้สวมรอยงั้นเหรอ” ผมพูดก่อนจะปรายตามองพวกขี้นินทา แล้วควงแขนดงเฮทันที
“ใช่ เดี๋ยวนายก็โดนทิ้งขนาดฉันเค้ายังไม่เอาเลย” ใครอีกคนที่จัดว่าสวยมากคนนึงเดินออกมาพูด ผมสีน้ำตาลทองขับให้ดวงหน้านั้นดูเด่นขึ้น รูปร่างสวยสมส่วนนั่นอีกทำให้ผมหันไปมองคนด้านข้างอย่างไม่เข้าใจ อีตานี่โง่รึเปล่าสวยขนาดนี้ยังไม่เอา
“ก็เพราะว่า นายสวยน้อยกว่าฉันไง” ปากเจ้ากรรมของผมเถียงออกไป
“นี่นาย…” ร่างบางตรงหน้าผมยืนกรี๊ดด้วยความไม่พอใจ แล้วคนอื่นๆก็ต่างช่วยกันลงความเห็นว่าใครสวยกว่าใครกันแน่
“นี่เลิกนิ้วของนายชี้หน้าฉันได้แล้ว” ผมว่าพวกนั้นเสียงดัง
“พอได้แล้ว” เสียงทุ้มของคนที่อยู่ข้างตัวผมดังขึ้นทำให้ทุกคนเงียบไปโดยอัตโนมัติ
“เรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน” ดงเฮพูดต่อ เพล้ง…เสียงหน้าผมแตกเอง ~o~!!
“เห็นไหมล่ะ นายมันขี้ตู่ไปเอง” คนเดิมพูดขึ้นอย่างผู้มีชัย
“ฉันยังพูดไม่จบ” ดงเฮขัดขึ้นก่อนที่จะเอามือผมออกจากแขนแล้วเปลี่ยนมาจับมือแทน
“ที่เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเพราะฉันยังไม่ได้ขอฮยอกแจเป็นแฟน ที่สำคัญตอนนี้ฉันก็ตามตื๊อฮยอกแจมาได้เกือบหนึ่งเดือนแล้วด้วย ถ้าเราเป็นแฟนกันเมื่อไหร่ฉันจะให้ชมรมหนังสือพิมพ์มาทำข่าวแล้วกัน ตอนนี้เราต้องขอตัวก่อนเพราะเรามีเรียนเช้า” กรี๊ดดดด…อยากกรี๊ดให้ถึงดาวอังคาร ดงเฮยอมรับหน้าตาเฉย >///< ผมเลยได้แต่เดินตามนายนั่นไปจนถึงห้องเรียน
“ไปพูดอย่างงั้นได้ยังไง นายน่ะ” ผมถามเมื่อเข้ามานั่งในห้องแล้ว
“นี่ไก่แห้งฉันอุตส่าห์ช่วยนายนะ”
“นายช่วยให้มันเป็นเรื่องมากกว่าเดิมน่ะสิ”
“อ้าว เวนกำถ้าตอนนั้นฉันบอกว่านี่ไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน นายก็หน้าแตกสิ” นายนั่นพูด
“นายก็เกือบทำฉันหน้าแตกแล้วไงเล่า”
“แต่ทั้งหมดนั่นมันความผิดนายนะตัวยุ่ง” นายนั่นเถียงแล้วเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากผมเบาๆ
“เออๆ ขอบใจแล้วกันที่ไม่ทำให้ฉันหน้าแตกน่ะ” ผมตอบ มันก็ความผิดผมจริๆน่ะแหละเฮ้อ -_-V และแล้วช่วงเวลาวิกฤตของวันก็ได้มาถึงอีกรอบเนื่องจากอาจารย์ยังสาวและยังคงมีไฟอยู่มากทำให้อาจารย์ตรวจข้อสอบเสร็จภายในวันเดียว ระดับมันสมองของชาติก็ได้เกือบเต็มกันถ้วนหน้า มีแต่ผมคนเดียวที่อาจารย์ยิ้มให้แล้วไว้หน้าผมด้วยการไม่ประกาศแนน
“เอาล่ะ ดงเฮ คุณได้เต็ม อาจารย์จะให้คุณรับผิดชอบคะแนนสอบครั้งต่อไปของฮยอกแจแล้วกันนะ” เสียงอาจารย์พูดขึ้นทำให้ผมอยากจะร้องไห้
“สอนนายนี่คงยากน่าดู” ดงเฮบ่นขึ้น ผมไม่ได้โง่นะเฟ้ยแค่ผมไม่ได้อ่าน ><!!
“ถ้านายไม่สอนเดี๋ยวฉันจะสอนเอง” เอารุ่นพี่ซีวอนสุดสวาทขาดใจสอนดีกว่า
“ฉันไม่ได้บอกซักคำว่าฉันจะไม่สอน” แป่ว และแล้วความหวังของผมก็พังทลายเพราะไอ้ปลาตัวเดียวแล้วอาจารย์คนสวยก็สรุปให้โดยที่ผมต้องอยู่ในความรับผิดชอบของดงเฮถ้าคราวหน้าผมยังตกอยู่อาจารย์จะให้ตกกันทั้งชั้นเรียน และแล้วหลังจากซ้อมบาสผมก็ต้องโดนนายนี่โขกสับเป็นประจำ
“ทำไมมันยากกว่าที่นายสอนเล่า ข้อนี้น่ะ” ผมเลื่อนโจทย์ที่นายนั่นเอามาให้ทำกลับไปให้อาจารย์พิเศษที่ผมไม่เต็มใจจะมีดู
“ง่ายจะตาย นายทำไม่ได้เหรอไง” นายนั่นมองโจทย์ก่อนจะพูดออกมา
“เอางี้ดีกว่า ถ้านายทำไม่ได้นายโดนจูบแน่” ฮอร์โมนหื่นทำงานอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ไอ้บ้า อย่ามาลามกนะ” ผมแหวใส่แต่ก็ดึงโจทย์ข้อนั้นกลับคืนแล้วพยายามทำอย่างสุดความสามารถ
“เย้ ทำได้แล้ว” ผมร้องขึ้นอย่างดีใจ แล้วส่งไปให้นายนั่นดู
“เออ ถูก” หมอนั่นพูดเซ็งๆก่อนที่จะพยายามหาโจทย์ที่ยากกว่าเดิมมาให้ผมทำ
“มันยากไปแล้วนะ” ผมบ่นแล้วมองโจทย์ที่คิดว่าชาตินี้ก็ไม่มีวันจะทำได้ต่อไป
“อ้าว งั้นก็มาโดนลงโทษซะดีๆ”
“ไม่ ให้ฉันพยายามก่อน” ผมปฏิเสธทันควันแล้วเริ่มพยายามทำอีกครั้ง
“เหลือเวลาอีกสองนาที”
“เห้ย ไม่มีจับเวลาดิ” ผมโวยลั่นแล้วกระเด้งตัวไปอยู่ที่ประตูห้องเตรียมเผ่นทันทีแต่ว่าดงเฮไวกว่าคว้าผมกลับมาที่เตียงได้
“ฉันเกลียดการรอคอย” นายนั่นพูด
“รอฉันแปปนึงเหอะนะ” ผมอ้อนวอน
“สำหรับนายฉันรอได้เสมอแหละ แต่ไม่ใช่เรื่องนี้” ดงเฮพูดแล้วฉกวูบลงมาจุ๊บปากผมทันที 0///0
“มาฉันจะสอนให้”
“ไม่เอา”
“เฮ้ ทำไมนายถึงได้ดื้อแบบนี้นะ”
“นายชอบแกล้งนี่”
“เค้าเรียกว่าลงโทษ” ><
“ไม่เอาแล้ว ฉันไปให้รุ่นพี่ซีวอนสอนดีกว่า” ผมพูดแล้วยิ้มทันทีอย่างมีทางออก
“โอเคๆ ไม่มีบทลงโทษแล้ว” ดงเฮหันมาพูด
“ฉันไม่เชื่อ”
“แล้วทำไมต้องเป็นซีวอนด้วยเล่า” นายนั่นตะโกนเสียงดังลั่น
“ก็เค้าสุภาพ เรียบร้อย น่ารัก แถมยังไม่รังแกฉันอีกด้วย” ผมร่ายสรรพคุณของสุดสวาทขาดใจให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามฟัง
“แล้วฉันรังแกนายเหรอไง”
“ใช่ ไอ้ที่นายทำน่ะมันเรียกว่ารังแก” ผมตอบ
“ฉันแค่ทำตามใจตัวเองก็แค่นั้น” นายนั่นพูด >//< นี่ผมฟังผิดรึเปล่าเนี่ย
“นายก็ทำกับทุกคนแหละ ชิ!”
“กับนายคนเดียวต่างหากเล่า” นายนั่นหันมาตอบทันควัน
“โอเคๆ ถ้านายอยากจะให้ซีวอนสอนฉันก็จะไม่ห้าม” ในที่สุดดงเฮก็พูดออกมาหน้าเศร้า ทำให้ผมยิ้มอย่างออกหน้าออกตา
“ท่าทางจะดีใจมากสินะ” นายนั่นพูดขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูห้อง ทำเอาผมสำนึกผิดไปเลย
“จะไปไหนอ่ะ” ผมถามออกไปร่างสูงจับลูกบิดประตูนิ่งอยู่กับที่
“ไปไกลๆนายไง นายอยากให้ฉันอยู่ไกลๆไม่ใช่เหรอไง” ดงเฮพูดก่อนจะเปิดประตูออก
----------------------------------------------
Katomnam Talk:
ว๊าว
สวัสดีปีใหม่ทุกคนค่ะ
ขอให้มีแต่ความสุขสวัสดีตลอดปีนะคะ
รักมากมาย
กาต้มเจ้าเก่าค่ะ
ความคิดเห็น