คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Jewel 8...
Chapter 8
“ห้ามซีวอนเข้าใกล้ฮยอกแจเด็ดขาด” ฮีชอลประกาศกร้าวหลังจากที่ทุกคนกำลังนั่งรอเวลาไปเรียนกันอยู่ในห้องพัก
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” อีทึกออกปากถามเพื่อน ในขณะที่ฮยอกแจยังคงเอียงคอมองฮีชอลอย่างงงๆเท่านั้น เรียวอุคเองก็กำลังทาหน้าขนมมาป้อนน้องเล็ก
“ก็เมื่อวานฉันกับแจจุงไปตามฮยอก แล้วเจอมันหลอกลวนลามน้องเรา” ยิ่งเล่ายิ่งใส่อารมณ์จนจีวิลคนอื่นๆเริ่มฮือกันขึ้นมาอย่างไม่พอใจเช่นกัน
“ลวนลาม ทำอะไรบ้างฮะพี่” จุนซูออกปากถาม
“ก็หลอกให้ฮยอกโดนมันหอมแก้มน่ะสิ น่าแค้นนัก” แจจุงออกปากตอบมาแทนแล้วยกมือขึ้นมาหักนิ้วอย่างแค้นใจจริงๆ
“นี่ก็อีกคน ไปนั่งนิ่งๆให้เขาหอมทำไม” ซองมินเอ่ยถาม ก่อนจะมองฮยอกแจอย่างเอ็นดู
“ก็ฮยอกเห็นทุกคนก็ทำบ่อยๆ” คำบอกของคนตัวเล็กทำให้รุ่นพี่ในจีวิลนิ่งไปพร้อมกับคิดตาม
“…”
“มันไม่ใช่เรื่องดีเหรอฮะ พี่ซีวอนถึงทำไม่ได้” จบคำถามที่ทำให้รุ่นพี่อยากจะฆ่าตัวตายซะเดี๋ยวนั้น
ไม่มีใครลงความรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ให้น้องของเขาบ้างเลยเหรอไงนะ…
“มันก็ไม่ใช่ไม่ดี” เรียวอุคแย้งออกมา ทำให้ฮยอกแจหันไปมองคนพูดอย่างตั้งใจแทบจะทันที
“เอ่อ เอาเป็นว่าถ้าไนซ์กายจะหอมแก้มฮยอกก็อย่าให้หอมแล้วกันนะ” ซองมินออกปากพูดอีกคนอย่างอ้อมๆ เพราะเห็นทีว่าอธิบายไป ฮยอกแจคงจะไม่เข้าใจอยู่ดี
“ฮะ งั้นถ้าเขาจะจูบล่ะฮะ” น้องเล็กออกปากถามอีกครั้ง
ปึง…
แต่ทำให้ฮีชอลถึงกับสะดุ้งจนตกเก้าอี้ไป อีทึกขำออกมาเสียงดังแต่ก็เข้าไปช่วยเพื่อนลุกขึ้นจากพื้น
“เขาจะจูบฮยอกเหรอ” จุนซูย้อนถามเสียงสูง และเริ่มเห็นด้วยกับฮีชอลว่าไม่ใหซีวอนเข้าใกล้ฮยอกแจเด็ดขาด
“ใช่ฮะ เมื่อวานพี่ซีวอนขอจูบแหละ แต่ว่าพี่เขาบอกให้ฮยอกถอดแว่น ฮยอกเลยไม่ยอม” คำบอกเล่านั้นยิ่งทำให้เหล่ารุ่นพี่กลุ้มใจไปตามๆกัน
นี่ถ้าเขาไม่ได้สั่งเอาไว้ว่าห้ามถอดแว่น
ป่านนี้ซีวอนได้จูบแถมยังเห็นหน้าน้องเล็กไปแล้ว
เครียด!!!
“งั้นเอาเป็นว่า ฮยอกต้องห้ามให้ซีวอนเข้าใกล้เลยนะ” อีทึกสรุปออกมาอีกคน
“ได้ฮะ” คนตัวลเกพยักหน้ารับแล้วยิ้มสดใสมาให้ แต่ว่าอีกหกคนกลับตีหน้ายุ่งขึ้นมาแทน
ทำไมน้องเล็กของพวกเขาถึงได้ไร้เดียงสาขนาดนี้
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้เหล่าจีวิลรีบหยิบผ้าคลุมประจำตัวมาคลุมหน้ากันทันที ในขณะที่แจจุงเป็นคนเดินไปเปิดประตูให้
“มารับไปเรียนครับ” ยุนโฮเอ่ยบอกยิ้มแย้ม
“รอแปป ยังกินข้าวกันอยู่” แจจุงตอบห้วนๆแต่ยุนโฮกลับยิ้มกว้างมากขึ้นกว่าเดิม
“ยิ้มบ้าอะไรอยู่ได้” ฮีชอลเห็นแล้วก็อดออกปากว่าไม่ได้
“ก็คนมันมีความสุขนี่” ฮันกยองออกปากตอบออกมาแทนเพื่อน ตาคมมองสบตากับฮีชอลอย่างเจ้าเล่ห์สมองกำลังแปะภาพของฮีชอลลงไปบนหน้านั้น
อ่า เขาจำหน้าตาของฮีชอลได้ทุกกระเบียดนิ้วเลยจริงๆ
“ไปเรียนกันเหอะ” อีทึกหันไปบอกน้องๆ ก่อนจะจัดเครื่องแต่งกายของตัวเองให้เป็นระเบียบ ในขณะที่ฮยอกแจเบะปากเตรียมร้องไห้
“ฮยอกไปเรียนกันเถอะ” ทงเฮเดินมาแตะข้อศอกอย่างสุภาพแต่ทว่าคนตัวเล็กกลับโผเข้ากอดทงเฮเอาซะแน่น
“ฮยอกทำอะไรน่ะ” อีกหกคนร้องถามเสียงสูง
“ทงเฮ ปล่อยฮยอกแจซะ” ซีวอนพูดด้วยเสียงเหี้ยม แต่ทว่าไม่มีใครเข้าใจทงเฮ ก็ฮยอกแจกอดทงเฮแล้วทงเฮจะปล่อยฮยอกแจได้ยังไง
โลกไม่ยุติธรรม…
“ฮยอกเป็นอะไรครับ” ซีวอนเดินเข้ามาลูบหลังเล็กถาม ตาหวานช้อนมองก่อนจะเปลี่ยนไปกอดซีวอนเอาไว้แทน
“ฮึก พี่อีทึกใจร้าย” เสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับร้องไห้ ทำให้คนถูกกล่าวหาอ้าปากค้างหน้าเหวอ แต่โชคดีที่มีผ้าคลุมกันเอาไว้เลยไม่มีใครเห็นหน้าเหวอๆนั้น
“พี่ทำอะไรเหรอฮยอก” อีทึกครางถามอย่างไม่เข้าใจและไม่ชอบใจที่ต้องเป็นคนทำให้น้องเล็กถึงกับหลั่งน้ำตา
“ก็พี่อีทึกบอกให้ไปเรียนได้แล้ว” ยิ่งพูดยิ่งสะอื้นจนซีวอนต้องออกแรงกอดแน่น
“แล้วพี่พูดอะไรผิดล่ะ ฮยอกคนดีบอกพี่มาเถอะนะ” อีทึกยิ่งร้อนรนแล้วหันไปมองหน้าคนอื่นๆอย่างสอบถามว่าที่ตัวเองบอกให้น้องไปเรียนมันเป็นความผิดยังไง
แต่ทุกคนคงจะมัวแต่สนใจฮยอกแจ
จนลืมไปว่าตอนนี้ซีวอนกำลังลวนลามน้องเล็กอยู่
“ก็ฮยอกยังไม่ได้กินนมเลย พี่อีทึกก็บอกให้ไปรียน ฮือๆๆ ฮยอกต้องกินนมทุกเช้านะ” คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมาดังลั่นแต่ทว่าเหล่าไนซ์กลับขำออกมาเช่นกัน ส่วนจีวิลคนอื่นก็ได้แค่กระพริบตาปริบ แล้วรีบดันพวกไนซ์กายออกไปจากห้องพัก
โดยที่ซีวอนไม่ได้เต็มใจจะออกไปแม้แต่นิดเดียว
“น่ารักดีนะ ฮยอกแจเนี่ย” ทงเฮออกปากพูดในขณะที่ยืนรออยู่ด้านนอก
“ชมได้แต่ห้ามชอบ” ซีวอนหันมาบอกเพื่อนสนิท ใบหน้าหล่อของทงเฮเบ้ไปมาอย่างขัดใจ
“ไอ้วอน งานแกท่าจะหนักว่ะ ดูดิแค่ไม่ได้กินนมร้องไห้ซะ” ฮันกยองพูดออกมาอีกคน แต่รุ่นน้องกลับตวัดสายตากลับไปมอง
“น่ารักดีออก ก็พี่อีทึกเขาไม่ยอมให้กินนมเองนี่” พาดพิงไปถึงของรักของหวงของคังอินเข้า
“อ่าอาอ้าอ๊ะ(อย่ามาว่านะ)” แม้จะเถียงได้ไม่เต็มที่แต่ก็ยังปกป้อง
“เอาเถอะ พยายามเข้านะเว้ย” ยูชอนตัดบทก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออกอีกครั้ง
“ไปดิมายืนมองอยู่ได้” จุนซูตวาดแว้ดทันทีที่ยูชอนเอาแต่มองหน้าตัวเอง ยูชอนยิ้มรับตั้งแขนขึ้น
ป้าบ…
มือบางฟาดเข้าไปที่แขนแกร่งแล้วออกเดินนำไป ยูชอนรีบวิ่งตามก่อนจะเอาหนังสือมาถือไว้ให้แทน
“คิมคิบอม วันนี้มีเรียนตัวเดียวกับฮยอกแจใช่ไหม” ซองมินถามขึ้นมาเสียงเรียบ คิบอมที่ยืนหาวอยู่ตั้งแต่ต้นสะดุ้งขึ้นมา
“ครับ”
“ไปส่งฮยอกแจด้วยและห้ามให้คนอื่นมานั่งข้างๆเข้าใจไหม” เรียวอุคเสริมขึ้นมา
“ครับ” รับคำอย่างว่าง่าย
“ไปสิ ยืนเอ๋ออยู่ได้” ฮีชอลสำทับลงมาอีกครั้งก่อนจะดันหลังฮยอกแจออกไปด้านหน้า คิบอมรีบเข้าไปถือหนังสือให้ก่อนที่ฮยอกแจจะจับมือของคิบอมเอาไว้ตามความเคยชิน แต่ทว่าซีวอนกลับมองคนที่เดินออกไปตาค้าง อ้าปากพะงาบๆ
“มายืนทำหน้าม้าอยู่ได้ ไปสิฉันจะไปเรียนแล้ว” แจจุงพูดออกมาแล้วยัดหนังสือของตัวเองให้ซีวอน แต่ทว่ายุนโฮกลับแย่งเอาไปและไปส่งแจจุงด้วยตัวเอง
“พี่ไปเรียนเถอะ” คยูฮยอนสะกิดบอกแต่ทว่าซีวอนกลับยืนมองตามฮยอกแจไปตาละห้อย
“ไปก่อนนะเว้ย” ฮันกยองหันมาตบไหล่หว้างของรุ่นน้องที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ฮีชอลหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับท่าทางนั้นและเดินนำฮันกยองออกไป
“จะยืนเอ๋ออีกนานไหมเนี่ย” เรียวอุคเปรยออกมาขำๆแล้วเดินออกไปพร้อมกับซองมิน มีเยซองกับคยูฮยอนรีบวิ่งตามหลังไปด้วยความเชื่องสุดขีด
“อี้ไออ่อนอ๊ะ(พี่ไปก่อนนะ)” คังอินหันมาบอกอย่างห่วงใย
“แกอ่ะไปหาหมอเถอะไป๊ ไม่ต้องไปส่งฉัน” อีทึกแหวลั่นแต่ก็ยอมเดินออกไปด้วย
“ซีวอน ไปเรียนได้แล้วสายแล้ว” ทงเฮที่เหลืออยู่คนเดียวสะกิดเรียกเพื่อนที่ยังคงความเอ๋ออยู่อย่างสม่ำเสมอ
“ชีวิตของชเวซีวอน” เสียงทุ้มพูดออกมาเสียงเบา ทงเฮได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“…”
“กำลังถูกทุกคนรุมทำร้าย~!”
“เฮ้อ ไอ้บ้า ไปส่งไม่ได้ก็ไปรับสิวะ” ทงเฮตะคอกออกมา ซีวอนตาโตกระพริบตาปริบๆ แล้วดึงทงเฮเข้ามากอด
“ขอบใจมากเว้ย นีโม่”
-----------------------------------------------
Katomnam Talk:
ทุกคน ต้มลืมอัพค่า!!!
ไม่ว่ากันน๊าคะ
รักทุกคนค่า
ความคิดเห็น