คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : Story 32 Translete 3{Kyuhyun X Hyukjae}
“อื้อ” มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองนอนจนรู้สึกอิ่มเอม ตากลมกระพริบถี่ก่อนจะปิดลงอีกรอบ หน้าหวานขยับเข้าซุกหาความอบอุ่นที่ลอยอยู่ข้างกาย ก่อนจะลืมตาโพลงขึ้นมาอีกรอบ
นอนคนเดียว
แล้วแขนใคร
“อ๊ะ…” อุทานออกมาเบาๆเมื่อเงยหน้าไปเจอกับใบหน้าหล่อเหลาของนายแบบหนุ่ม จมูกโด่งๆนั่นเฉียดไปมากับปลายจมูกรั้นของตัวเองจนหน้าแดงก่ำ ร่างเล็กเริ่มคิดทบทวนก่อนจะร้องอ๋อเบาๆ เมื่อคืนพอกลับมาก็ไม่มีอารมณ์จะทำอะไร เลยบอกให้คยูฮยอนนอนด้วยกันบนเตียง
แต่ไม่ได้คิดว่าตื่นมาจะอยู่ในสภาพแบบนี้
ไม่รู้ว่าเขาเริ่มก่อนหรือคยูฮยอนเริ่มก่อน แต่ตอนนี้หัวกลมๆของเขาวางอยู่บนแขนแกร่งหน้าของเขาแนบอยู่กับอกกว้างแขนแกร่งอีกข้างวางพาดมาบนเอวคอด
ยิ่งคิดแก้มใสๆยิ่งแดงก่ำ
คุณสุดหล่อ ฉวยโอกาส!
“คุณน่ารักตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กช้อนตาขึ้นมอง
“ก็ตื่นแล้ว”
“ผมกวนเหรอครับ”
“ก็เปล่า”
ตั้งแต่เกิดมาอีฮยอกแจไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองติดอ่างขนาดนี้มาก่อนเลย ยิ่งคิดมือไม้ก็เกะกะไปหมดจนต้องวางแหมะไว้บนอกของอีกคน
“คุณน่ารักไม่สบายเหรอครับ แก้มแดงเชียว”
“ปะ เปล่านะ”
“วันนี้เราต้องไปทำอะไรรึเปล่าครับ”
“นายมีถ่ายภาพนิ่ง” ร่างเล็กเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
“ครับ”
“แค่นั้นแหละ”
“…”
“แล้วก็ปล่อยเอวฉันได้แล้ว” ปากอิ่มบุ้ยไปที่เอวของตัวเอง ร่างสูงหัวเราะเบาๆก่อนจะยอมยกแขนของตัวเองออกมา แก้มของร่างสูงเองก็แดงขึ้นมาเหมือนกัน
“งั้นผมไปอาบน้ำนะครับ”
“ก็ไปสิ”
“คุณน่ารักเอาหัวออกจากแขนผมหน่อยสิครับ” พูดออกมาเสียงเบา ตากลมกระพริบถี่ก่อนจะรีบเด้งตัวขึ้นนั่งหันหลังหนีไปอีกทาง คยูฮยอนเองก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับแก้มที่แดงมากกว่าเดิม
คุณน่ารัก น่ารักมากเกินไป
อยู่ใกล้แล้วอันตรายต่อหัวใจ
“กินข้าวมายัง” ฮีชอลเดินเข้ามาถามรุ่นน้องตัวเล็กด้วยความสนิทสนม
“แล้วฮะ”
“แล้วนายแบบพี่ล่ะ” ถามออกมาก่อนที่ตากลมสวยจะกวาดมองไปรอบๆสตูดิโอ
“ก็ไปแต่งตัว”
“แกไม่ตามไปดูเหรอไง”
“เห…”
“ยังมาเอียงคอทำหน้างงอีก แกมีหน้าที่ดูแลคยูฮยอนไม่ใช่เหรอไง” ร่างโปร่งถามออกมาก่อนจะจิ้มไปเบาๆที่หน้าผากเล็ก
“ต้องตามไปถึงห้องแต่งตัวเลยเหรอพี่”
“แหงสิ”
“ไม่เอา” ส่ายหน้าปฏิเสธจนผมยุ่ง
“ทำไม” อีกคนหรี่ตามองอย่างจับผิด ตาหวานก้มหลบสายตาก่อนที่แก้มใสๆจะแดงก่ำฟ้องอาการที่ตัวเองเป็นออกมา
“…”
“แกเขิน?”
“…”
“เขินอะไร” ฮีชอลทิ้งตัวลงนั่งไปข้างกับคนตัวเล็กก่อนจะเขย่าไหล่บางไปมาอย่างอยากรู้
“ไม่ได้เขินพี่”
“แกหลอกฉันไม่ได้นะ” นิ้วเรียวชี้หน้าคาดโทษ คนตัวเล็กทำปากยื่นก่อนจะตอบ
“ก็เขาหล่อนี่ ผมเขินแปลกตรงไหน” เถียงกลับคอเป็นเอ็น
“เหรอ”
“ฮะ”
“แต่เขาเป็นผู้ชาย ถ้าแกเป็นผู้หญิงน่ะไม่แปลก”
“…”
“แต่แกเป็นผู้ชายนะ” คนหน้าสวยพูดออกมาอย่างรู้ทัน ร่างเล็กกอดอกพองลมแก้มป่องมองค้อนพี่ชายที่รักไปอีกที
“ก็ผมเป็นเคะนี่~”
“หึหึ” พี่ชายหน้าสวยหัวเราะในลำคอก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมาขยี้ผมนิ่มไปมา
“ไปดูแลนายแบบของพี่ได้แล้ว”
“…”
“อ่อ ให้ดูแลเฉยๆนะห้ามลวนลาม” เหย้าออกมาก่อนจะดันร่างเล็กไปทางห้องแต่งตัว คนตัวเล็กเดินบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ยอมหายเข้าไปด้านใน คยูฮยอนกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดสุดท้ายพอดี
“คุณน่ารัก มีอะไรรึเปล่าครับ”
“แค่มาดูน่ะ มีอะไรให้ช่วยไหม”
“ผูกเนคไทด์เป็นไหมครับ”
“หือ”
“ผมผูกไม่เป็นน่ะ” มือแกร่งหยิบเอาเนคไทด์เส้นสวยขึ้นมาให้ดู ก่อนที่คนตัวเล็กจะพยักหน้ารับหงึกหงักแล้วเดินเข้ามาใกล้
“ผูกเป็น ก้มลงมาหน่อย” เสียงใสเอ่ยออกมา ก่อนที่คยูฮยอนจะก้มลงเล็กน้อยเพื่อให้แขนเรียวยกขึ้นคล้องเนคไทด์ไปที่ลำคอของตัวเอง ตากลมโตจดจ้องเพียงแค่ปมที่กำลังเกิดขึ้นพยายามไม่ใส่ใจดวงตาคมกริบของคนสูงกว่าที่จับจ้องตัวเองอยู่แม้แต่น้อย
มือน้อยๆค่อยๆผูกเนคไทด์อย่างใจเย็นจนเสร็จเรียบร้อย
“เสร็จแล้ว” เงยหน้าขึ้นบอกตาแป๋ว คนมองใจกระตุกวูบก่อนจะเสหน้าไปอีกทาง
“ขอบคุณครับ” บ่นพึมพำออกมาเบาๆ หน้าหวานขยับขึ้นลงรับรู้ก่อนจะปลีกตัวเดินออกไปด้านนอกเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้ต้องการความช่วยเหลืออะไร
หมับ
แขนเรียวถูกรั้งเอาไว้ด้วยมืออบอุ่น
“มีอะไรให้ช่วยอีกเหรอ”
“นิดหน่อยครับ”
“อะไรล่ะ”
“ผมหล่อรึยัง” คำถามที่ถามออกมา ทำให้ร่างเล็กขยับตัวออกห่างเพื่อพิจารณาเล็กน้อย เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ผมที่ถูกจัดแต่งเอาไว้เป็นทรงประกอบกับรูปหน้าหล่อเหลาที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ถ้าจะบอกว่าไม่หล่อ ก็คงโกหก
“หล่อสิ” เงยหน้าตอบก่อนจะยิ้มให้
“ขอบคุณครับ” คนได้ฟังคำตอบกลายเป็นคนเขินแทน
“…”
“เอ่อ คุณน่ารัก”
“หือ”
“นางแบบที่ผมต้องถ่ายด้วยสวยไหมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามต่อ เพราะไม่อยากให้ร่างเล็กเดินออกไปจากห้องแต่งตัว
“น่ารักดี เธอดังด้วยนะ ชื่ออึนจี”
“เหรอครับ”
“…”
“ระหว่างเธอกับคุณน่ารัก ใครน่ารักกว่ากันครับ” คำถามของร่างเล็กทำให้ตากลมโตช้อนมองก่อนที่ปากอิ่มจะเม้มเข้าหากันน้อยๆ
“มันก็ต้องอึนจีอยู่แล้วสิ” เสียงใสตอบกลับแบบไม่ต้องคิด ในขณะที่อึนจีเป็นดาราแต่ฮยอกแจเป็นคนธรรมดาเรื่องแค่นี้ตอบง่ายจะตายไป
“แต่ในสายตาผมคุณน่ารัก น่ารักที่สุดนะครับ” พูดออกมาอย่างที่คิดก่อนจะเสตาหลบไปอีกด้าน
เออหนอ พูดเองก็เขินเองได้ด้วย
แล้วทำไมฮยอกแจต้องใจเต้นแรงกับคำชมธรรมดาๆนั่นด้วยก็ไม่รู้
--------------------------------------------------
Katomnam Talk:
คนอ่านหายไป
หายไปไหนกันอ่า
คิดถึงนะคะ
ความคิดเห็น