คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #85 : Story 31 For your love...HBD KimKibum
“คิบอมไม่มีเหตุผล!”
“ฮยอกแจนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ”
“ดงเฮเป็นเพื่อน”
“แล้วไอ้คยูฮยอน”
“นั่นลูกพี่ลูกน้อง”
“แล้วซีวอน…”
“นั่นมันพี่ชายฉันนะ”
คนที่เดินผ่านไปมาหน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์ได้แต่หันมามองคนที่ยืนเถียงกันหน้าดำคร่ำเครียด มีรถยนต์คันหรูของนักศึกษาหนุ่มดีกรีเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นพื้นหลัง
คนตัวเล็กกำลังยืนหน้าหงิกงอเมื่อแฟนหนุ่มเอาแต่หึงไม่เข้าเรื่อง
ส่วนใบหน้าหล่อที่แก้มป่องๆก็มองดวงหน้าน่ารักของคนรักอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน
“ฮยอกแจไม่คิดจะเข้าใจฉันบ้างเลย” เสียงทุ้มเอ่ยตัดพ้อพร้อมกับส่งสายตาที่แสดงออกถึงความน้อยใจมาให้กับร่างเล็กตรงหน้า
“…”
“ถ้าฉันถูกพี่อีทึกหอมแก้ม ถูกพี่ฮีชอลกอดจากข้างหลัง ถูกเรียวอุคหรือซองมินจับมือ ฮยอกแจจะรู้สึกอะไรบ้างไหม” ร่างสูงถามออกมาตามที่คิด คนฟังเองก็นิ่งไปเช่นกัน
“นั่นก็ญาติพี่น้องนายหมดเลยนี่” คนเถียงเถีนงเสียงเบา คิบอมมองดวงหน้าน่ารักนิ่งก่อนจะตัดสินใจบางอย่าง
มีแต่เขาที่คอยตามหวงฮยอกแจ
แต่ฮยอกแจไม่เคยแม้แต่จะหวงเขาซักนิด
เท่ากับว่ามีแต่คิบอมที่รักฮยอกแจ
ไม่มีฮยอกแจที่รักคิบอม
“ฮยอกแจ”
“อืม”
“เลิกกันเถอะ…” ประโยคแผ่วเบาที่ดังออกมาจากปากหยักทำให้ร่างเล็กเบิกตากว้าง ปากอิ่มเม้มเหยียดเป็นเส้นตรง ความเงียบที่เข้าปกคลุมทำให้คนที่ยืนมุงต้องลุ้นกับมากขึ้นไปอีก
คู่รักที่น่าอิจฉาที่สุดในมหาวิทยาลัย
จนได้รับโหวตทุกปีตอนนี้กำลังยืนมองหน้ากันเงียบๆหลังจากสาดอารมณ์ใส่กันไปมาพักใหญ่ และคำพูดสุดท้ายที่ออกมาจากร่างสูงเรียกเสียงฮือขึ้นมาได้เป็นอย่างดี
“เลิกกัน?” ร่างเล็กถามกลับเสียงแผ่วราวกับได้ยินผิด ต่อให้ทะเลาะกันหนักแค่ไหนไม่เคยเลยซักครั้งที่คำๆนี้จะหลุดออกมาจากเขาทั้งสองคน
หรือว่ามันเกินจะเยียวยาแล้วจริงๆ
“อือ เลิกกันเถอะ” คนพูดย้ำออกมาด้วยแววตาปวดร้าว มือเล็กกำเข้าหากันแน่น น้ำตาหยดใสไหลเอื่อยลงมาอย่างง่ายดาย หากแต่ใบหน้าหวานก็เชิดขึ้นพร้อมกับตอบออกไป
“จะเลิกก็เลิก”
“…”
“แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก ต่อจากนี้เราไม่เคยรู้จักกัน!”
“ฮึก”
“…”
“ฮึก”
สี่คนที่เกาะขอบประตูมองได้แต่ถอนใจแล้วมองหน้ากันไปมาอย่างหนักใจ ข่าวการเลิกรากันของคิบอมกับฮยอกแจดังเร็วราวกับไฟลามทุ่ม
ตอนนี้เขาทั้งสี่คนเลยได้แต่มาปลอบคนตัวเล็กอยู่ตอนนี้
ส่วนอีกสามคนก็ไปหาคิบอม
ไม่รู้ว่าเลิกกันยังไง ญาติของคิบอมอยู่บ้านฮยอกแจ
แล้วญาติของฮยอกแจก็ไปอยู่กับคิบอม
“ฮยอกแจอ่า อย่าร้องไห้” ฮีชอลโผล่หน้าเข้ามาบอกก่อนจะมองกองทิชชู่ที่แทบจะท่วมตัวคนตัวเล็กจนมิด ตามมาด้วยอีทึก ซองมิน เรียวอุค
“ฮึก ก็ผมเสียใจ” สะอื้นฮัก ตอบเสียงสั่น อีทึกรีบเดินเข้าไปกอดร่างบอบบางเอาไว้แทบไม่ทัน
“ไม่เอาๆ ไม่ร้อง”
“ผมเจ็บนี่”
“ฮยอกแจอ่า” ซองมินกับเรียวอุคครางเรียกออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ต่างพยายามลูบเนื้อลูบตัวปลอบโยนกันใหญ่
“เสียใจแล้วเลิกทำไมหืม” ฮีชอลถามออกมาอย่างใจดี กลับบ้านไปจะอัดไอ้ดำนั่นไอ้นวมเลยเชียว มาทำน้องสะใภ้เขาร้องไห้ขนาดนี้ได้ยังไง
“คิบอม ขอเลิก”
“อ่าว…” ครางรับออกมาสี่คนพร้อมกัน
“แล้วฮยอกแจเลิกทำไม” ซองมินถามออกมาบ้าง ก่อนจะใช้นิ้วอวบเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใส
“ก็ผมหยิ่ง…”
“…”
“ฮึก คิบอมขอเลิก ผมไม่ง้อหรอก” เชิดหน้าตอบแต่น้ำตากลับไหลออกมาเต็มแก้ม
คบกันมาตั้งแต่มัธยมปลาย
ตอนนี้ปีสอง
ห้าปีเชียวนะที่ความสัมพันธ์แน่นหนา
“เหตุผลที่ไอ้ดำมันขอเลิกมีไหม” อีทึกถามออกมาเสียงเครียด โยกร่างเล็กในอ้อมแขนไปมาอย่างปลอบโยน
“เพราะพี่ซีวอน พี่คยูฮยอน แล้วก็ไอ้บ้าดงเฮ”
“เกี่ยวอะไรกับพวกนั้น”
“พี่ซีวอนชอบมาหอมแก้มฮยอกแจ”
“…”
“พี่คยูฮยอนชอบเข้ามากอด”
“…”
“ดงเฮชอบเดินจับมือ ฮึก”
“…”
“คิบอมเขารับไม่ได้” พูดออกมาเสียงเศร้า อีกสี่คนหันไปมองหน้ากันไปมาแล้วได้แต่ถอนหายใจ ถ้าจำไม่ผิด มันก็เป็นมาตั้งแต่ห้าปีที่แล้วไม่ใช่เหรอ
“ไม่เอาน่า มันโมโหหึง” เรียวอุคเอ่ยออกมา
“ฮึก ฮือ~”
ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา เมื่อคนน่ารักปล่อยโฮออกมาอีกระลอกใหญ่
“ดื่มเพื่อลืม” คิบอมชูแก้วเหล้าในมือขึ้น โยกไปมาก่อนจะกระดกพรวดเข้าปาก ซีวอน คยูฮยอนและดงเฮก็ดื่มตามเข้าไปแทบจะทันที
น้องเขยเมา
เราเมาด้วย
“ลืมใคร” ซีวอนถามออกมาเสียงเริ่มยาน
“ลืมฮยอกแจ”
“หืม ลืมฮยอกแจทำไม” คยูฮยอนถามออกมาบ้าง
“ฮยอกแจทำช้ำ ฮึก”
“…”
“…”
“คิบอมมึงจะร้องไห้ทำไม” ดงเฮตบหัวเพื่อนร่วมรุ่นดังป้าบ ก่อนจะออกปากถามอย่างไม่เข้าใจ
“เลิกกันแล้ว”
“กับใคร”
“ฮยอกแจเซ่ คบอยู่คนเดียวนะเว้ย” ตอบกลับเสียงอ้อแอ้
“เลิกไม”
“เพราะมึง กับพี่ แล้วก็พี่” นิ้วยาวชี้ไปยังหน้าดงเฮก่อนจะเลื่อนมาที่คยูฮยอนและซีวอนที่วางเหล้ามองคนพูดตาค้าง
พวกเขาไปทำอะไรล่ะเนี่ย
“กูทำไรวะ”
“มึงชอบจับมือแฟนกู”
“อ่าว…”
“พี่ชอบหอมแก้ม ส่วนพี่ชอบกอด” ชี้ไปที่อีกสองคน ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่ชอบใจ
“แล้วมึงก็เลยบอกเลิกน้องกู” ซีวอนย้อนถาม ก่อนจะมองหน้าว่าที่น้องเขยด้วยอารมณ์ขุ่นๆ
“ก็ผมหวงของผมนี่”
“เหอะก็ดี”
“หมายความว่าไง” คนเมายกแก้มย้วยๆขึ้นมาถาม คยูฮยอนยกยิ้มมุมปากก่อนจะตอบ
“กูจะได้ยกฮยอกแจให้ไอ้ทันเดอร์มัน”
ฮึก…
คิมคิบอม อยากตาย
ไม่มีใครเข้าข้างซักคน
“ไม่เอาแล้วฮยอกแจไม่เลิกแล้ว” คนที่หยุดร้องไห้ฟูมฟายตะโกนออกมาเสียงดังลั่น ตากลมแดงก่ำมองไปที่ญาติของคิบอมนิ่งๆเป็นการบังคับ ปากอิ่มสีสดยื่นออกมาน้อยๆ
“อะไรกันฮยอกแจ”
“ไม่เลิกแล้ว”
“หือ…”
“จะไปหาคิบอม” พูดจบก็ก้าวลงจากเตียง ซองมินกับเรียวอุครีบเดินตามไปแทบไม่ทัน ก็ไอ้คิบอมมันบอกให้มาดูแลให้ดีที่สุด
“ฮยอกแจ!!” ยังไม่ทันจะก้าวออกจากห้อง ร่างสูงโปร่งก็วิ่งสวนเข้ามาแล้วตะโกนกลับเสียงดัง แขนแข็งแรงโอบกอดร่างน้อยเอาไว้แนบแน่น
“คิบอม…”
“ไม่เลิกแล้ว”
“…”
“ฉันขอโทษ เราไม่เลิกกันแล้วนะ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูแผ่วเบา ปากหยักกดจูบซ้ำที่แก้มเนียนเพื่อซึมซับความชื้นออกจากแก้มใส
“ไม่เลิกเหมือนกัน”
“…”
“คิบอมบ้า อย่ามาบอกเลิกฮยอกแจอีกนะ” เสียงใสว่ากลับมา มือเล็กๆทุบไปที่อกกว้างก่อนจะเปลี่ยนมากอดเอวหยาเอาไว้แน่น ท่ามกลางคนมองอีกเจ็ดคนที่ถอนหายใจโล่งอก
ก็รู้ว่าเลิกกันแล้วโลกจะแตกแบบนี้
จะเลิกทำไมตั้งแต่ต้น
“อยากได้ไร” คนตัวเล็กออกปากถามเป็นรอบที่ร้อยของวัน เมื่อได้แต่เดินวนไปมารอบๆห้างใหญ่ใจกลางกรุงเท่านั้น
“ไม่รู้สิ”
“ไม่รู้ได้ไง” เงยหน้าขึ้นถามตาใส ในขณะที่ร่างสูงก้มลงมองแล้วยิ้มน้อยๆ
“ก็ไม่ได้อยากได้อะไร”
“นี่วันเกิดคิบอมนะ”
“อืม ไม่เห็นอยากได้อะไร” บอกออกมาอย่างที่คิดจริงๆ มือแกร่งกุมมือเล็กเอาไว้หลวมๆ แล้วพาคนรักเข้าไปในร้านไอศครีมร้านประจำ
“ไม่ได้สิ คิบอมต้องอยากได้อะไรบ้าง”
“…”
“ไม่งั้นฉันจะซื้ออะไรให้คิบอมอ่า” เสียงหวานร้องถามก่อนจะเอนศีรษะกลมๆไปซบที่ไหล่แข็งแรงของคนด้านข้าง มือกว้างลูบแก้มนิ่มไปมาก่อนจะตอบ
“ไม่เห็นต้องซื้อเลย”
“ไม่เอาหรอกอยากให้”
“จริงๆก็มีของที่อยากได้นะ แต่ใช้เงินซื้อไม่ได้” คิบอมพูดออกมา ในขณะที่ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองหน้าหล่อด้วยแววตาเป็นประกาย
“อะไรเหรอ”
“ไม่อยากให้พี่ซีวอน พี่คยูฮยอน แล้วก็ดงเฮแตะตัวฮยอกแจ”
“…”
“อยากให้คนที่แตะฮยอกแจได้มีแค่ฉันคนเดียว” พูดออกมาเสียงเรียบ ทว่าน้ำเสียงมั่นคง คนน่ารักขยับยิ้มหวาน ยื่นมือเล็กขึ้นไปจับแก้มป่องๆของอีกคนเอาไว้
“ทำได้อยู่แล้ว”
“…”
“เพื่อคิบอม ฮยอกแจทำได้” รับคำด้วยความเต็มใจ จมูกรั้นยื่นขึ้นไปหอมเบาๆที่แก้มสากก่อนจะผละออก
“แค่นี้แหละที่ฉันอยากได้”
“ดงเฮไปนั่งห่างๆหน่อยได้ไหม” เสียงหวานว่าออกมาเมื่อเพื่อนสนิทมานั่งจนติด ร่างโปร่งมองหน้าอีกคนงงๆ
“ทำไมอ่ะ ทุกทีก็นั่งแบบนี้”
“ไม่ได้แล้วสัญญากับคิบอมไว้แล้ว อย่ามาอยู่ใกล้ๆอีกนะ” คนน่ารักว่าออกมา ก่อนจะเขยิบหนี ดงเฮได้แต่มองตามไปนิ่งๆ
“แล้วไปสัญญาอะไรกัน”
“ห้ามให้คนอื่นแตะตัวอีกนอกจากคิบอม”
“มันขี้หวงเฉยๆ”
“นั่นแหละ แสดงว่าคิบอมรักฉันมากไง”
“น้ำเน่าตลอด” ดงเฮส่ายหน้าไปมา ก่อนที่คนตัวเล็กจะหยิบกระดาษมาขยำเป็นก้อนแล้วปาใส่หัวเพื่อนสนิทไปตรงๆ
“น้ำเน่าแล้วไง ก็รักนี่”
“ตามใจเลย ไม่ยุ่งแล้วก็ได้” แกล้งพูดออกมาหน้าเศร้า หน้าหวานมองเพื่อนด้วยความรู้สึกผิดนิดหน่อย ก่อนจะลุกเดินมานั่งข้างๆ
มือเล็กเอื้อมออกไปกุมือเพื่อนสนิทเอาไว้แทนคำขอโทษ
“อย่าโกรธเลยน่า” เสียงหวานใสเอ่ยง้อ
“ไม่โกรธก็ได้”
“ยังไงดงเฮก็เป็นเพื่อนสนิทฉันอยู่นะ”
“ครับผม รู้แล้ว” มือเรียวยีผมนิ่มไปมาด้วยความเอ็นดู ในขณะที่ร่างสูงของใครอีกคนก้าวเข้ามายืนมองนิ่งๆ
“คิบอม”
“ทำไมฮยอกแจ…”
“ฮยอกแจไม่ได้ผิดสัญญานะ” เสียงใสร้องบอกออกมาก่อนจะรีบปล่อยมือดงเฮแล้วเดินไปกอดเอวหนาของคนรักออดอ้อน
คิบอมก้มลงยิ้มมองร่างเล็กอย่างไม่นึกโกรธ จมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มทั้งสองข้าง
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ฉันแค่สงสัยเอง”
“นั่นแหละๆ เดี๋ยวฮยอกแจอธิบายก่อน”
“…”
“ดงเฮไม่ได้มาแตะตัวฮยอกแจนะ แต่ฮยอกแจไปแตะดงเฮเอง”
“หืม”
“นั่นแหละ ฮยอกแจแค่สัญญาว่าจะไม่ให้ใครแตะตัวไง ฮยอกแจรักษาสัญญานะ”
“…”
“ฮยอกแจไปแตะพวกเขาเอง”
“อ่อ” เสียงทุ้มครางรับในลำคอ ทั้งหมดคือช่องโหว่ของคำสัญญา
เห็นทีวันเกิดปีหน้า ต้องขอให้ฮยอกแจห้ามไปแตะตัวคนอื่นแทน
เกิดเป็นคิบอม มันก็กลุ้มอย่างนี้เอง
----------------------------------------------
Katomnam Talk:
HBD ลูกเขยแก้มป่อง
ไปดูน้องอึนด้วย น้องอึนทะเลาะกับคู้ ฮือๆๆๆ
ปล. เนื้อเรื่องป่วงๆ ตอนแรกกะดราม่า แต่อยากให้เฮฮามากกว่าเนอะ ^^
ความคิดเห็น